(Fic Danganronpa v3) ข้ามิติมาป่วนดันกันรอนปะ v3

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : จบChapter 1 การช่วยเหลือของฮานามิ

-Mion Talk-

   สวัสดีค่า! ในที่สุดเราก็ได้รับหน้าที่บรรยายอีกครั้งซะที! ตอนนี้เราอยู่ในศาลชั้นเรียน...ซึ้งคาเอเดะจังกำลังจะถูกประหารแล้ว!!!

มิอง : "ทำไงดี! ทำไงดี! ทำไงดี! ทำไงดี!"

บานาน่า : "ม็องจังใจเย็นๆค่ะ!!!"

ไรย์มุ : "อย่าเพิ่งสติแตกไปนะ!"

มิอง : "ก็เราเหลือชีวิตเดียวแล้วนี่นา! แล้วใครจะเป็นคนช่วยคาเอเดะจังล่ะ!"

ฮานามิ : "ฉันเอง..."

เซย์โตะ : "ฮานามิซังน่ะหรอครับ?"

ฮานามิ : "ก็ใช่สิยะ! พูดอย่างนี้มีปัญหาหรอเซย์โตะ!"

เซย์โตะ : "ขออภัยขอรับ=="

ไมรุ : "แล้วเราจะเปลี่ยนสกิลยังไงล่ะ?"

มิอง : "เดี๋ยวเราสอนนะ!"

ไอซ์คุง : "เรามีเวลาอีกแค่ 10"

บานาน่า : "10 นาทีหรอไอซ์คุง?"

ไอซ์คุง : "10 วิ=="

พอคุณไอซ์บอกพวกเราแบบนั้น เขาก็เริ่มนับถอยหลังทันที

ไอซ์คุง : "10...9...8..."

ไรย์มุ : "พวกเราต้องเร่งมือแล้ว!!!"

ฮานามิ : "รีบเปลี่ยนสกิลให้ฉันเร็วเข้าสิมิอง!"

มิอง : "โอเคๆ จะเป็นให้เดี๋ยวนี้แหละ!"

เซย์โตะ : "7...6...5..."

ไมรุ/บานาน่า : "ช่วยเลิกกดดันกันซะทีจะได้มั้ยเนี่ย!?"

เซย์โตะ/ไอซ์คุง : "4...3...2...1..."

ไรย์มุ : "เป็นไงบ้างมิองจัง!?"

เซย์โตะ/ไอซ์คุง : "...0!!!"

มิอง : "เรียบร้อยแล้ว! ไปช่วยคาเอเดะเลยฮานามิ!"

ฮานามิ : "เชื่อมือฉันได้เลย!"

-Hanami Talk-

   ฉันรีบไปสลับกับคาเอเดะที่กำลังจะล่วงลงไปบนเปียโนได้สำเร็จ เอาล่ะ...ต่อไปก็เป็นการประหารของฉันแล้วสินะ แต่ฉันเตรียมใจมาพร้อมแล้วล่ะ

คาเอเดะ (ฮานามิ) : "เฮ้อ...เรานี่บ้าจังนะ"

ฉันพูดกับตัวเอง แล้วการประหารมันก็เริ่มขึ้น ฉันทรมาน...มากๆ...หะ...หายใจ...ไม่ออก...เชือกมัน...ค่อยๆรัด...แน่นขึ้น...เรื่อยๆ...ตะ...ตอนนี้...ฉันเข้า...ความรู้สึก...ของคาเอเดะ...แล้วล่ะ...ว่ามัน...เจ็บปวด...แค่ไหน

มิอง : "ฮานามิ!"

ให้ตาย...สิ...ยัยมิอง...เดี๋ยวคนอื่น...ก็รู้หรอก...ไม่ไหว...จริงๆเลย...นะ...เดี๋ยวฉัน...ก็ฟื้น...แล้วน่า

ไรย์ุ/บานาน่า : "ฮานามิจัง!"

ไมรุ/เซย์โตะ/ไอซ์คุง : "ฮานามิซั.!"

เฮ้อ...พร้อมใจกัน...ตะโกน...ชื่อของฉัน...เลยนะ...ไม่ไหว...จะตาย...อยู่แล้ว 

คาเอเดะ : "ฮินาโมริซัง!!!"

คาเอเดะ...ที่หลบ...อยู่ตรง...มุมมืด...จ้องมอง...มาที่ฉัน แล้วพบกันใหม่นะ...ทุกคน ฉันหมดสติไปพร้อมๆกับหัวใจที่หยุดเต้นอย่างช้าๆ

-ห้องพักของฮานามิ-

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา นี่มาเกิดใหม่ในห้องพักจริงๆด้วยแฮะ

ฮานามิ : "สำเร็จรึเปล่า เราช่วยคาเอเดะได้รึเปล่-!?"

มิอง : "ฮานามี๊~!!!"

มิองกระโดดมาหาฉันทันที! เฮ้ย! เมื่อกี๊เธอยังอยู่หน้าห้องอยู่เลยไม่ใช่เราะ! ติดสปริงมารึไงเนี่ย!?

มิอง : "ฮานามิๆๆๆ!!! คาเอเดะจังปลอดภัยแล้วนะ! เธอฝากมาขอบคุณด้วยล่ะ! แถมเราก็หายปวดหัวแล้วด้วย! รันทาโร่คุงเองก็ฟื้นแล้วเหมือนกันนะ!"

ยัยนั่นพูดรัวๆจนฉันฟังแทบไม่ทัน แต่ก็นี่แหละมิอง...เวลาดีใจมากๆจะชอบพูดเร็วปานภาษาต่างดาวทุกที

ไรย์มุ : "อรุณสวัสดิ์นะฮานามิจัง"

ฮานามิ : "เช่นกันไรย์มุซัง"

บานาน่า : "ยังเจ็บอยู่รึเปล่าคะ?"

ฮานามิ : "ไม่แล้วล่ะ สงสัยคงเพราะจบChapter 1แล้วน่ะ"

ไมรุ : "ต่อไปก็Chapter 2แล้วสินะ"

เซย์โตะ : "เราจะช่วยใครในChapter 2หรอครับ?"

มิอง : "ไม่มี"

ไอซ์คุง : "ไม่มีงั้นหรอ ม็องซังหมายความว่ายังไง?"

มิอง : "ก็เราจะให้เซย์โตะช่วยเทนโกะจัง ส่วนไรย์มุจังก็อยากช่วยโอมะคุง ไมรุจังช่วยคีโบคุง บานาน่าจังช่วยไคโตะคุง และคุณไอซ์ก็อยากช่วยสึมุกิจังใช่มั้ยล่ะ?"

ไรย์มุ : "งั้นก็แปลว่าคนที่เราจะช่วยในแต่ล่ะChapterก็มีแค่Chapter 1 Chapter 3 Chapter 5 และChapter 6 สินะ"

มิอง : "ถั่วต้มค่ะ!"

ฮานามิ : "งั้นChapterนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษน่ะสิ"

มิอง : "นั่นน่ะมันผิดแล้วล่ะ!!!"

ฮานามิ : "เฮ้ย! อย่าเอากระสุนความจริงมายิงเล่นสิ!"

ฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆมิองก็มายิ่งกระสุนความจริงใส่แบบนี้น่ะ

มิอง : "โทษทีๆ"

เซย์โตะ : "แล้วมิองซังค้านฮานามิซังเพราะอะไรล่ะครับ?"

บานาน่า : "เดี๋ยวฉันอธิบายแทนเองนะคะ เพราะในChapterนี้ กอนตะจะมาจับตัวพวกเราไปที่ห้องพัฒนาทักษะของเขายังไงล่ะ!"

ไรย์มุ : "แล้วหลังจากนั้นก็...แมลงเพียบเลยล่ะพ่อแม่พี่น้อง"

ฮานามิ : "แมลงงั้นหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉัน มิอง และเซย์โตะไม่กลัวแมลงน่ะ แล้วทุกคนล่ะ?"

....................................................................................................................................................................................

ไรท์มิอง : ไรย์มุจัง ไมรุจัง บานาน่าจัง และคุณไอซ์จะกลัวแมลงกันมั้ยหนอ?

1