[Warehouse] คลังเก็บของของข้า

ลำดับตอนที่ #7 : City of Dream [RP] ---- Keep it, Close it and Hide it in the depth

วันนั้นเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งในฤดูร้อน

เฟยในวัย 13 ปีกำลังนอนหลบแดดอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งหลังโรงเรียน

ที่จริงก็ไม่ได้หลบแค่แดด แต่หลบคนด้วยต่างหาก

คนพวกนั้นส่งเสียงดังน่ารำคาญจนเขาปวดหัว

เฟยไม่ชอบคนเยอะ เพราะยิ่งคนเยอะทั้งเสียง ทั้งสีหน้าของผู้คนก็เยอะไปด้วย สิ่งเหล่านั้นทำให้เขาเหนื่อย

ขณะที่กำลังเคลิ้มๆกับบรรยากาศสงบๆรอบตัว เขาก็ได้ยินเสียงคนคุกัน

"ไอเจ้าเฟยมันแปลกๆนะว่ามั้ย ทำตัวนิ่งๆไม่ค่อยคุยกับใคร คงคิดว่าเท่ละมั้ง"

อ้าว...นอนอยู่เฉยๆก็มีคนมานินทาตัวเองให้ฟัง...

เฟยคิดพลางนอนหลับตาไปเรื่อยๆ เขาไม่ได้สนใจนักหรอก เรื่องนินทาแบบนี้เขาเจอจนชินแล้ว

"ใช่ๆ แค่บ้านรวยแล้วสาวกรี้ดนิดหน่อยทำมาเป็นเก๊ก..."

..นี่ก็เป็นคนอีกพวกที่ไม่ได้รู้จักเขาเลซักนิด...

เขาคิดพลางถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจลุกไปนอนที่อื่น...น่ารำคาญ

"แต่พี่สาวของหมอนั่นโคตรแจ่ม.."

ขาที่กำลังจะก้าวหยุดชะงักเมื่อคนพวกนั้นเปิดประเด็นใหม่...ที่ไม่พ้นเรื่องครอบครัวเขาอยู่ดี

"ดาวโรงเรียนคนนั้นใช่มั้ย...ที่ตัวเล็กๆหน้าสวยๆ ที่ตอนนี้อยู่ม.ปลาย"

"ใช่ๆ หุ่นโคตรน่าฟัด เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่คงจะซ่อนรูปไม่เบา ถ้าได้ลอง..."

ตึง!

เร็วกว่าความคิด...ร่างกายเฟยขยับไปโดยอัตโนมัติ 

ไม่ต้องรอให้คนพูดได้พูดจนจบประโยคเขาก็พุ่งตัวไปกระชากตัวหมอนี่อัดติดกำแพงแล้ว

"เมื่อกี้พูดอะไร..."

เขาถามเสียงนิ่ง อารมณ์ในกายกำลังเดือดปุดๆได้ที่ มือข้างหนึ่งจับคอเสื้ออีกฝ่ายพลางกดล็อคไว้กับกำแพง

อีกข้างก็ยกขึ้นมาบีบลำคออีกฝ่ายไว้

"ตอบ!"

"เฮ้ย...ทำอะไรวะ!"

เพื่อนมันอีกคนพูดขึ้นก่อนจะเข้ามากระชากตัวเขาออก 

เขาจึงใช่จังหวะที่มันกระชากสวนหมัดเข้าไปเปรี้ยงหนึ่งจนอีกฝ่ายลงไปกองกับพื้น

"ไม่ต้องกลัวจะไม่ได้เจ็บตัวขนาดนั้นหรอก..."

เขาเหลือบตามองคนที่ลงไปกองกับพื้นชั่วครู่ ก่อนจะหันมาจัดการกับคนปากพร่อยต่อ

"สรุป...จะไม่ตอบใช่มั้ยว่าพูดอะไร..ต้องให้ทวนความจำรึเปล่า..."

"ช่างเถอะ...ยังไงผลมันก็เหมือนเดิมอยู่ดี"

เขาว่าก่อนจะซัดหมัดเข้าไปที่ใบหน้าอีกฝ่าเต็มแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดัง พลั่ก! แล้วโยนมันลงไปข้างๆเพื่อน

"ทำบ้าอะไรวะ! พวกกูก็แค่พูดเล่น 

ทำไม? พี่มึงวิเศษวิโสมาจากไหนรึไงถึงได้แตะต้องไม่ได้ ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาที่เ-าได้คนหนึ่งปะวะ"

เหมือนได้ยินเสียงเส้นสติสุดท้ายขาดในหัวเมื่อคนพวกนั้นพูดจบประโยค

เฟยตรงเข้าไปกระทืบสองคนนั้นไม่ยั้งโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แม้ว่าทั้งสองคนจะอยู่ในสภาพที่โคตรสบักสบอมและแทบไม่มีสติแล้วก็เถอะ

"ถึงพี่กูจะไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ที่ไหน แต่เขาก็มีค่าเกินกว่าที่พวกมึงจะมาพูดแบบนี้!"

เขาว่าเป้นประโยคสุดท้าย ก่อนจะจัดการโยนทั้งสองร่างไปกองไว้รวมกัน พอดีกับที่มีเสีงของบุคคลที่สามดังขึ้น

"ทำอะไรกันน่ะ!"

..เขาโดนเรียกเข้าห้องปกครอง...

ไอ้สองคนนั้นโดนเขาซ้อมจนต้องเข้าไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล...ก็สมควร

เฟยคิดขณะนั่งอยยู่ในห้องปกครองโดยมีผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเขาและคู่กรณีรวมถึงอาจารย์นั่งอยู่

"ต้องไล่เด็กคนนี้ออกนะคะ พวกหัวรุนแรง!"

เขาเงยหน้ามองคนพูดนิ่งๆ..หึ รีบตัดสินกันซะเหลือเกิน..

"ว่าไงเฟย ทำไมถึงทำแบบนั้น"

พ่อเขาหันมาถาม

"พวกนั้นพูดถึงถิงถิงไม่ดี พูดเหมือนถิงถิงเป็นผู้หญิงไม่ดี"

เขานึกถึงคำที่คนพวกนั้นพูดขึ้นมาแล้วอารมณ์ก็เริ่มปะทุขึ้นมาอีก

เขาบอกพ่อไปตามตรง กับพ่อเขาไม่เคยมีอะไรต้องปิดอยู่แล้ว พ่อมองหน้าเขานิ่งๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปทางอาจาร์และผู้ปกครองของอีกฝ่าย

"ผมเห็นว่าครั้งนี้เป็นเรื่องทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆของเด็กๆนะครับ พวกเขาก็แค่อารมณ์ร้อนแล้วก็...ปากพร่อย..."

พ่อเขาพูดเสียงเรียบๆไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่เขาก็เห็นคู่กรณีสะดุ้งแล้วกัดริมฝีปากอย่างสะกดกั้นอารมณ์

"ลูกผมอาจจะผิดที่ทำเกินกว่าเหตุ แต่ผมก็ไม่คิดว่าทางฝ่ายคุณไม่ผิดหรอกนะ

ผมจะสอนให้เขารู้จักควบคุมอารมณ์เอง ส่วนคุณก็ควรจะสอนให้คนของคุณระมัดระวังคำพูดแล้วก็ช่วให้เกียรติคนอย่างเท่าเทียมด้วนะครับ

เพราะถ้าหากไม่ใช่เฟย...พวกเขาอาจจะไม่ได้จบแค่กรามเคลื่อนหรือนอนโรงพยาบาลไม่กี่วันก็ได้

พวกเราต่างก็ต้องอบรบเขาให้ดีกว่านี้ทั้งนั้นแหละครับ...ไปเฟย"

พ่อหันมาตบบ่าเขาเบาๆ แล้วเดินนำออกไปโดไมไ่ด้พูดอะไรอีก

ข้างนอกเขาเห็นบรรดาพี่ๆเขายืนอยู่ ฟงกำลังยืนปลอบถิงถิงที่ยืนหน้าแดงตาช้ำไปหมด...ร้องไห้เหรอ..

ก่อนที่เซิงจะเดินเข้ามาตบหน้าอกเขาดังปุ! ปุ!

"ใจมันร้อนไปหมดแล้ว ดับๆซะบ้างเถอะ" ว่าอย่างนั้นก่อนที่จะดันไหล่ให้เขาเดินไปหาถิงถิง

"...ถิงถิง..."

เพียะ! เพียะ!

แรงตีไม่เบานักกระทบลงมาตามตัวเขา ทั้งแขนทั้งหน้าทั้งอก ปากคนเป็นพี่ก็เอาแต่บ่น

"ไอ้บ้าเฟย! ทำบ้าอะไร...ทำแบบนั้นทำไมหะ!"

ว่าไปมือก็ฟาดเขาไป แล้วก็ร้องไห้ไปด้วย...องค์หญิงของพวกเขากลายร่างซะแล้ว

เขาืนนิ่งให้เธอว่าอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง เพราะเข้าใจว่าเธอทำเพราะเป็นห่วง เพราะกังวล และแน่นอน...ก็คงผิดหวังด้วย

"ทำไมต้องใช้กำลัง..เขาว่าก็ปล่อยให้ว่าไปซิ! ไอ้บ้า! โง่ด้วย!"

"พอแล้วถิงถิง...เฟยมันระบมจะตายแล้วมั้งน่ะ"

.

.

เฟยในวัย 24 ปียืนมองภาพในความทรงจำนั้นด้วยดวงตาหลากหลายอารมณ์

นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เขาไม่ได้นึกถึงมานานแล้ว เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นถิงถิงเสียน้ำตาเพราะเขา

ซึ่งครั้งเดียวนั่นมันก็เกินพอแล้ว เขากลายเป็นคนคิดเยอะขึ้น ใจเย็นขึ้น เพราะไม่อยากเกิดปัญหาแบบคราวนั้นอีก

...ทำไมอยู่ๆถึงนึกถึงขึ้นมาได้กันนะ...