ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : พบเจอกันอีกครั้ง
พบเจอกันอีกครั้ง
“ซาซางาวะ ? นั่นซาซางาวะเหรอ ?”
“คะ-เคียวคุง ?” เขามองฉันอย่างอึ้งๆหลังจากที่เปิดประตูเข้ามา
ฉันเอามือขวามาขยี้ตา เพื่อทดสอบว่าฉันมองไม่ผิดคน
แต่ว่า…
…ใช่… เป็นเขา เขาคนที่ทำให้ฉันไม่อยากที่จะรักใครอีกแล้ว ฉันเจ็บปวดกับเขามามากพอแล้ว ฮิบาริ เคียวยะ
เขาเดินตรงมาทางฉัน ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอกับเขาอีกครั้งแบบนี้ นึกว่าหลังจากที่เลิกกันแล้วครั้งนั้น ฉันจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วซะอีก
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ? ไม่ใช่ว่าเวลานี้เธอต้องกลับบ้านไปพักผ่อนรึไง ?”
ฉันต่างหากที่อยากจะถามเขา ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เขาเป็นหัวหน้ากรรมการคุมกฎของโรงเรียนนามิโมรินะ เขาควรอยู่ที่นั่นสิ ไม่ใช่มาอยู่ที่นี่ … อย่าบอกนะว่าเขาเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มมาเฟียนี่เหมือนกันน่ะ ?
“เคียวคุงนั่นแหละ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ เธอควรอยู่ที่โรงเรียนนามิโมรินี่ หรือว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มมาเฟียนี่เหมือนกัน ?” ฉันถามย้อนเขา ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากตอบอะไรเขาหรอกนะ แต่เดี๋ยวยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ถ้าเขาเองก็เป็นหนึ่งในมาเฟียอะไรนั่นด้วยเหมือนกัน
“ได้ข่าวว่าผมถามเธอก่อนนะ เธอควรตอบคำถามของผม ไม่ใช่มาถามย้อนผมแบบนี้--”
“ก็เพราะตั้งแต่ตอนนี้ เคียวโกะจังจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ยังไงล่ะ คุณฮิบาริ” ยังไม่ทันที่เคียวคุงจะพูดจบ ก็มีอีกเสียงตอบแทรกเข้ามาตอบคำถามเขาแทนฉัน
ใช่ค่ะ เขาคือคนที่เป็นบอสของที่นี่ ซาวาดะ สึนะโยชิคุง คนที่ฉันเจอที่ชั้น 3 วันนี้
เขาเดินเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆอีก 5 คน หนึ่งในนั้นมีเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักอยู่ด้วยคนนึง
เอ๊ะ … เด็กผู้หญิงคนนั้น อย่าบอกนะว่าก็เป็นหนึ่งในคนของที่นี่ด้วยน่ะ ?
“มาอยู่ที่บ้านหลังนี้มันหมายความว่ายังไง ซาวาดะ สึนะโยชิ ?” เขาหันไปถามสึนะคุงด้วยสีหน้าสงสัย
“ถ้าคุณตอบไม่ดี ผมจะขย้ำคุณที่นี่ซะ” เขาชักกระบองสั้นออกมา
“ใจเย็นๆสิ คุณฮิบาริ ต่อจากนี้เดี๋ยวผมจะอธิบายให้ทุกคนฟังเอง” เขาตอบเคียวคุงด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ไม่ยิ้มอะไรทั้งนั้น แล้วเขาก็เดินขึ้นไปบนบันไดทางยาวนั่นจนสุดบันได ส่วนคนอื่นๆก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ รวมไปถึงเคียวคุงด้วย ที่เขาเดินไปพิงกำแพงที่อยู่ไม่ไกลกับโซฟา ส่วนฉันเองก็ได้แต่ยืนงง ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้ว มึนไปหมด
“ฉันคิดว่าทุกคนก็น่าจะรู้เกี่ยวกับพิธีการแต่งตั้งการเป็นบอสของวองโกเล่นี่ดี ว่าถ้าหากว่าคนเป็นบอสหาคนที่มาเป็นภรรยาไม่ได้ ก็จะไม่สามารถเริ่มพิธีการแต่งตั้งได้ เพราะงั้นแล้วฉันจึงต้องไปดูตัวไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ยังไม่เจอคนที่เหมาะสมกับฉันสักที จนกระทั่งโกคุเดระคุงพาเธอคนนี้มา” เขาหันไปมองโกคุเดระคุง จากนั้นโกคุเดระคุงเขาก็ยืนขึ้นแล้วยืดอกภูมิใจทันที
“เป็นไงล่ะ ! ฉันนี่มันสมกับที่เป็นมือขวาของรุ่นที่ 10 จริงๆเลยนะ ผิดกับพวกแกที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงจริ้ง”
“หา ! ใครที่ไม่ได้เรื่องหะ โกคุเดระ !! เดือดแบบสุดขั้วเลย !!” และคนที่พูดต่อจากเขาก็คือพี่ชาย ยังเดือดอยู่อีกเหรอเนี่ย พี่เนี่ย เอาจริงๆ ฉันนึกว่าพี่จะคัดค้านหัวชนฝามากกว่านี้ซะอีก ขนาดตอนที่ฉันพาเคียวคุงไปแนะนำให้พี่ว่าเขาเป็นแฟนฉันนะ เขายังคัดค้านหัวชนฝาเลยล่ะ กว่าจะทำให้พี่ยอมรับได้ก็นานเอาเรื่องเหมือนกันนะ …
…
…อึก…
“เคียวคุง…” ฉันพึมพำชื่อของเขาออกมาเบาๆแล้วมองไปที่เขา ไม่รู้ว่าเขารู้สึกตัวว่าฉันพูดชื่อเขาออกมารึเปล่า เขาถึงได้หันมามองฉัน ฉันตกใจที่สายตาของเราสบกัน ฉันก็รีบหลบสายตาของเขาทันที
“นี่ ๆ เอาน่า ๆ คุณซาซางาวะเองก็อย่าเพิ่งเดือดนักเลยน่า เรานั่งฟังสึนะพูดให้จบก่อนดีกว่านะ” หลังจากที่พี่ชายเดือดแบบสุดขั้วเหมือนมีไฟลุกพี่ชาย ก็มีผู้ชายที่ดูท่าทางใจดีพูดขึ้นมาห้ามปรามพี่ชายไม่ให้เดือดมากไปกว่านี้ พี่ชายมองเขาและนั่งลง รวมไปถึงโกคุเดระคุงด้วย
“รู้แล้วล่ะน่า เจ้าบ้าเบสบอล/โอ้ว !” พี่ชายกับโกคุเดระคุงพูดพร้อมกัน จากนั้นก็นั่งลง
“ขอแนะนำเธอให้ทุกคนรู้จัก เธอชื่อซาซางาวะ เคียวโกะ และเธอจะมาเป็นเจ้าสาวของฉัน จะมาเป็นนายหญิงของวองโกเล่แฟมิลี่” เขาพูดพร้อมกับมองมาทางฉัน แล้วทุกคนก็มองฉันพร้อมกัน ฉันรู้สึกประหม่าก็เลยเผลอเอามือกุมไว้ตรงหน้าอก
“…” ฉันมองไปยังทางเคียวคุง เขาไม่พูดอะไรแต่เขามองมาทางฉันไม่ละสายตาเลย
“ซาซางาวะเนี่ย… นามสกุลเหมือนกับผู้พิทักษ์อรุณของแฟมิลี่นี้เลยนะ” คนที่ดูท่าทางใจดีมองไปทางพี่ชายแล้วพูดขึ้น ก็แน่สิ ก็ฉันเป็นน้องสาวของเขานี่หน่า
ว่าแต่ ผู้พิทักษ์อรุณเนี่ย… ?
“ใช่ เคียวโกะน่ะ เป็นน้องสาวของฉันเองแหละ” พี่ชายกอดอกแล้วพูดตอบเขาไป
“เอ๋ ? เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายมีน้องสาวกับเขาด้วยนะ งั้นฉันคงต้องเรียกนายว่าพี่ซาซางาวะแล้วสิเนี่ย”
“…” พี่ไม่ตอบเขา เขายังคงมองฉันอย่างเป็นห่วง คงเป็นห่วงที่ฉันต้องมาข้องเกี่ยวกับพวกนี้สินะ ความเป็นห่วงของพี่ ฉันไม่ค่อยอยากให้เขาเป็นห่วงเลย แต่ถึงยังไง ฉันกับพี่ชายก็ยังคงเป็นพี่น้องกัน ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ที่พี่จะเป็นห่วงฉัน
“ถ้างั้นทุกคน แนะนำตัวกับเธอหน่อยสิ เธอกำลังจะกลายมาเป็นนายหญิงของวองโกเล่แล้ว ควรรู้จักทุกคนไว้ก่อนจะดีกว่า”
“โอเค ถ้างั้นเริ่มจากฉันก่อนนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ซาซางาวะ ฉันชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ ฝากตัวด้วยล่ะ” เขายิ้มกว้างให้ฉันแล้วยื่นมือออกมา ฉันตอบ ‘อื้ม’ แล้วยื่นมือไปจับมือเขาที่ยื่นออกมา
“งั้นฉันขอเรียกเธอว่าน้องสาวซาซางาวะแล้วกันนะ ได้ใช่ไหม ?”
“อื้ม ได้สิ”
“ถ้างั้นถัดมาก็ฉัน อย่างที่เคยแนะนำตัวไปก่อนหน้านี้แล้ว ฉันชื่อโกเคเดระ ฮายาโตะ ผู้ที่เป็นมือขวาของรุ่นที่ 10 ยินดีที่ได้รู้จัก คุณว่าที่ศรีภรรยารุ่นที่ 10 ^0^” เขายิ้มกว้าง บ้าจังเลย ดูดี๊ด้าจังเลยนะ
“ส่วนพี่คงไม่ต้องแนะนำน้องสินะ ถึงพี่จะไม่อยากยอมรับก็เถอะ แต่พี่คิดว่าน้องคงโตพอแล้วที่จะคิดเองได้ แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็เป็นห่วงน้องอย่างสุดขั้วเลยนะ !” พี่ชายลุกขึ้นแล้วเดินมาตบบ่าฉันเบาๆ
“อื้ม ขอบคุณนะคะ พี่ชาย” ฉันยิ้มให้พี่เพื่อเป็นการบอกเขาว่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก จากนั้นก็หันหน้าไปมองเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่อายๆ เป็นเด็กที่น่ารักจังเลย ผมสีม่วง แต่เห็นแล้วนึกถึงสัปปะรดเลยล่ะ น่ารักจังเลย !
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่นี่จะมีเด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนี้อยู่ด้วยน่ะ
“แล้วเธอมีชื่อว่าอะไรเหรอจ๊ะ ?” ฉันพูดกับเด็กคนนั้น แต่เด็กคนนั้นก็ยังคงทำท่าทางเขินอายอยู่
“โครม… โครม โดคุโร่ค่ะ…” โครมจังนั่งก้มหน้า แต่ฉันเห็นนะว่าโครมจังหน้าแดงด้วยนิดๆ อ๋าา น่ารักก
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ โครมจัง” ฉันส่งยิ้มให้ ถึงแม้ฉันจะคิดว่าเธอจะมองไม่เห็นรอยยิ้มที่ฉันส่งให้ก็เถอะนะ
“… เหอะ ถ้าผมรู้ว่าจะมีการสุมหัวกันเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ ผมไม่มาหรอก”
“เคียวคุง…”
เขาพิงกำแพงกอดอกแล้วเริ่มเดินไปที่ประตู
“เห้ย ! ฮิบาริ ! อย่างน้อยก็แนะนำตัวก่อนสิเฟ้ย ! นี่น่ะ เป็นการประชุมรวมตัวสำคัญของที่รุ่นที่ 10 นะ ! หนอย !!” โกคุเดระคุงเดินไปหาเคียวคุง แล้วจับแขนเขาไว้ เพื่อทำการหยุดเขาไม่ให้เดินออกไป
“มันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย อีกอย่าง คุณจะมาบังคับผมเหรอ ? ถ้าจะทำ ผมจะขย้ำคุณแน่”
“ทำได้ก็ลองดูเด้ !” ทั้งคู่มองตากันอย่างหาเรื่อง แย่ล่ะ จะมีการต่อยตีเกิดขึ้นไหมเนี่ย ขอล่ะ อย่าเลยนะ แง้
“เอาน่า ฮิบาริก็อยู่ต่อสักหน่อยก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องรีบเลย ส่วนนายก็ใจเย็นๆก่อนสินะ” ยามาโมโตะคุงเดินเข้าไปห้ามการทะเลาะกันของพวกเขา
“ชิ” ในที่สุดโกคุเดระคุงก็ปล่อยแขนเคียวคุง ส่วนเคียวคุงก็ไม่ขยับไปไหน
“ฮะๆ อ้อ เจ้าหมอนี่น่ะ ชื่อฮิบาริ เคียวยะน่ะ เขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ ยาถือสาเลย คิดซะว่าจะได้เจอเป็นเรื่องปกติแล้วกันนะ”
“อะ-อื้ม” ฉันพยักหน้าตอบ ถึงจะแนะนำไป ฉันก็รู้จักเขาดีเลยล่ะ ก็เขาเป็นแฟนเก่าของฉันนี่ เป็นคนที่ทำให้ฉันไม่อยากที่จะรักใครอีกแล้ว… สิ่งที่เขาทำกับฉันมันเจ็บเกินไป จนทำให้ฉันกลัวที่จะมีความรักครั้งใหม่ไปเลยล่ะ
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมมีชื่อว่าแรมโบ้ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณว่าที่ศรีภรรยารุ่นที่ 10” คนใส่เสื้อลายวัวเดินมาหาฉันแล้วยิ้มทักทายฉัน ว่าแต่ทำไมเขาต้องหลับตาไว้ข้างนึงด้วยล่ะ ??
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ฉันยิ้มตอบ
“เอาล่ะ แนะนำตัวกันครบแล้วสินะ ถ้างั้นรายละเอียดอื่นๆที่เธอจะต้องรู้ เอาไว้เช้าพรุ่งนี้ ฉันจะอธิบายให้เธอฟังแล้วกัน เพราะยังไงซะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอควรที่จะรู้เอาไว้”
“นี่ ฉันขอกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆเหรอ ?” ฉันหันไปถามเขาที่ยังคงอยู่ชั้นบนสุดของบันได
“ไม่ได้ เธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ พอเธอกลายมาเป็นภรรยาของฉันแล้ว ยังไงซะ เธอก็ต้องมาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว จะย้ายตอนไหนมันก็เหมือนกัน”
“อะ-เอาแต่ใจจัง…” ฉันพึมพำ แต่ไม่รู้ว่าพูดดังเกินไปรึเปล่า เขาถึงได้พูด ‘หึ’ ออกมา
“เอาล่ะ การที่ฉันต้องการให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ก็เพราะต้องการให้พวกนายทุกคนมาแนะนำตัวกับเธอและอยากให้เธอได้เห็นหน้าทุกคน ไม่มีอะไรมากหรอก… งั้นการรวมตัวกันจบแค่นี้ ทุกคนจะแยกย้ายกันไปไหนก็ไปเถอะ โกคุเดระคุงกับคุณพี่ชายช่วยมากับฉันหน่อย ส่วนเคียวโกะจัง เธออยู่ที่นี่ก่อน อย่าเพิ่งไปไหนล่ะ” เขาเดินลงมาจากบันไดแล้วเดินตรงไปทางประตู
“ได้คร้าบ รุ่นที่ 10 !”
“โอ้ว ! เคียวโกะ ถ้ามีอะไรก็โทรเรียกพี่ได้เลยนะ ได้ทุกเวลาเลยนะ ! ถ้าเจ้าซาวาดะทำร้ายอะไรน้องก็บอกพี่ได้ทันทีเลยนะ พี่จะไปจัดการมันเอง !”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่”หลังจากที่พี่ชายพูดตอบสึนะคุง พี่ก็หันมาคุยกับฉันแล้วเดินตามสึนะคุงออกจากห้องไป
ส่วนคนอื่นๆก็เริ่มทะยอยตามเขาไป ยกเว้นเคียวคุงที่ยังคงกอดอกพิงกำแพงอยู่แบบนั้น
“ประหม่าจังเลย… ไม่คิดเลยว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นกับฉัน” ฉันพูดคนเดียว ในที่สุด ในห้องนี้ก็เหลือแค่ฉันกับเคียวคุงอีกเหมือนตอนแรกจนได้…
พอได้มาอยู่สองต่อสองกับเขาแล้ว มันทำให้รู้สึกอึดอัดยังไงบอกไม่ถูกก็ไม่รู้…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น