New aGe

ลำดับตอนที่ #7 : เสียสละ

CHAPTER 5

เสียสละ

                สายลมเบาๆพัดผ่านตัวของฉัน ฉันที่นอนอยู่กับพื้นได้ลืมตาขึ้น ฉันมองไปรอบตัวเองขณะที่กำลังนอนอยู่ บรรยากาศบริเวณนี้นั้นเป็นบรรยากาศแบบช่วงพลบค่ำ แสงตะวันสีทองสาดส่องไปทุกบริเวณกระทบกับพื้นดินที่มีหญ้าสีเขียวปกคลุมเต็มไปหมด ต้นหญ้าปลิวไสวตามลม ตัวฉันที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่ง ฉันมองไปยังอเล็ก ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปแตะตัวเขาเพื่อที่จะปลุกแต่เขากลับตื่นขึ้นซะก่อน

"สายันสวัสดิ์ อลิช"

เขาพูดออกมาพร้อมขยี้ตา

"ไงพวกนายหลับสบายดีไหม?"

เสียงของลูลัชดังขึ้นมาจากข้างหลังของฉัน ฉันหันไปมองลูลัชไลท์กับดาร์คเดินมาตามหลัง

"รอแป็บเดี๋ยวไปรับคนที่เหลือก่อนน่ะ"

จากนั้นเขาก็หายไป จากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็กลับมาพร้อมกับไมค์ ฮาร์ปเปอร์และไวโอเล็ท

"โอเคเรามากันครบแล้วซิน่ะ"

อเล็กที่นั่งอยู่ยืนขึ้นจากนั้นเขาก็พูดต่อ

"เราเหลือกันแค่ 8 คน ฉันก็ไม่อยากให้มีใครตายเพิ่ม โปรดระวังตัวกันให้ดีๆล่ะ เอาล่ะพวกเราตามฉันมา"

จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปวิ่งไปทางที่ดวงอาทิตย์ เอ่อ...ฉันไม่รู้ว่าดวงอาทิตย์ตอนนี้นั้นมันจะลับขอบฟ้าหรือว่าพึ่งแต่จะขึ้นมากันแน่

"ไงอลิช"

"ไงไวโอเล็ท เธอไม่เป็นไรน่ะ"

"ไม่ฉันไม่เป็นไรหรอก เธอก็ดูสบายดีน่ะ"

ไวโอเล็ทเดินเข้ามาทักทายฉัน

"เฮ้! เดี๋ยวก็ถูกทิ้งหรอก"

เสียงของไมค์ดังขึ้น ตอนนี้เขาวิ่งนำหน้าฉันไปก่อนแล้ว

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ"

ไวโอเล็ทพูด จากนั้นพวกเราสองคนก็เริ่มวิ่งตามพวกเขาไป พวกเราวิ่งมากันไกลมากแล้ววิ่งติดต่อกันมาหลายชั่วโมงแต่เรากลับไม่เหนื่อย ฉันเดาว่ามันคงจะเป็นเพราะ รังสีในร่างกายของพวกเราแปลเปลี่ยนเป็นพลังงานเหมือนกับพลังของพวกเรา ทำให้แรงไม่มีวันหมด 'มันก็คงจะเป็นอย่างงั้นและ' ฉันคิด

"ทุกคนหยุดก่อน!"

เสียงตะโกนของอเล็กดังขึ้น ทุกคนหยุดวิ่งในทันที

"มีอะไรเหรอ?!"

ลูลัชถามขึ้นทันใด ฉันที่วิ่งตามหลังมาพร้อมกับไวโอเล็ทหยุดตามที่เขาบอก

"อะไรกันเนี่ย..."

ไมค์ส่งเสียงอุทานขึ้นตอนนี้เขากำลังก้มหน้ามองอะไรอยู่ ฉันมองไปฉันก็เห็นเพียงพื้นราบเรียบฉันจึงเดินไปดู

"นี่มัน..."

ด้านหน้าฉันตอนนี้มันเป็นหลุมลึกลงไป ในหลุดนั้นถูกบดบังด้วยเงาจนมืดมิดมองไม่เห็นก้นหลุม หลุมมันกว้างมากๆกว้างจนสุดลูกหูลูกตามองไม่เห็นขอบอีกด้าน

"นี่เราต้องไปทางนี้จริงๆเหรอ?"

ไลท์ถามขึ้น

"ก็คงงั้น เพราะยังไงก็เทเลพอร์ตไปกันไม่หมดอยู่ดีเพราะลูลัชเหลือพลังในการเทเลพอร์ตได้แค่ครั้งเดียว หรือจะให้ใช้การควบคุมแรงโน้มถ่วงของไมค์ทำให้เราลอยไปก็คงไม่ได้อีกเพราะไม่รู้ว่าหลุมนี้กว้างขนาดไหนจะให้ล่องลอยไปเรื่อยๆเขาก็คงตายพอดี มีทางเดียวคือให้เขาส่งเราลงข้างล่างแล้วเราวิ่งไปจนไปเจอกับปากหลุมอีกทางหนึ่งแล้วค่อยขึ้นไป"

"แต่ว่าข้างล่างนั้นเราไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างน่ะเราควรรอให้พลังของลูลัชฟื้นตัว"

ดาร์คสาวผอมเพรียวพูดขัดอเล็กขึ้น

"ที่จริงฉันก็อยากจะทำแบบนั้นน่ะ แต่ว่าป่านนี้พวกโอกัสคงจัดเตรียมทหารออกล่าเราแล้วมั่งเธอจะรอไหม?

อ่ะๆๆ แต่ถ้าหากเธอคิดจะสู้กับพวกนั้นล่ะก็ฉันเดาว่าคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ถึงแม้เราจะมีพลังเหนือกว่าแต่ด้านจำนวนคงเทียบไม่ได้ "

'น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ' นั้นคือสิ่งที่ฉันคิด ที่จริงอเล็กนั้นพูดถูกเกินครึ่งแต่แผนเขาก็มีความเสี่ยงสูงเพราะเราไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรข้างล่างนั้น

"อ๋อไม่ต้องห่วงน่ะ ถ้าข้างล่างนั้นมีตัวอะไรฉันจะควบคุมมันเองถึงฉันอาจจะโดนฆ่าตายก่อนที่จะได้ทำอะไรล่ะก็ พวกเราก็ยังมีเหล่าผู้วีรบุรุษอยู่น่ะ ไหนจะฮาร์ปเปอร์ไหนจะไลท์ไหนจะดาร์คไหนจะไวโอเล็ท ฉันว่าข้างล่างหน้าจะง่ายกว่าน่ะ เราสู้ข้างล่างที่ไม่มีสมองดีกว่าสู้กับพวกมีสมองน่ะ"

ตอนนี้พวกเราลงมาถึงพื้นข้างล่างโดยปลอดภัยเพราะพลังของไมค์ มันง่ายมาก เพียงแค่เราเดินไปยืนในบริเวณที่ไม่มีดิน ซึ่งนั้นก็คือเรายืนอยู่บนอากาศจากนั้นเราทุกคนก็ค่อยๆลงมายังพื้นข้างล่าง 'พลังแบบนี้ใช้ประโยชน์ได้ดีเลยน่ะเนี่ย'

"ฉันจะจุดไฟให้ เราเจอแสงแดดแล้วฉันคิดว่าดวงตาของเราคงไม่เหมือนเดิม"

'ก็จริงแฮะ' ตอนอยู่ดินแดนสุดท้ายฉันยังสามารถมองเห็นตอนกลางคืนได้อยู่เลยแต่พอเจอแสงสว่างแม้จะไม่สว่างมากก็ทำให้ตาปรับสภาพไปแล้ว

"ไม่เราจะวิ่งไปทั้งอย่างงี้และถ้าเราจุดไฟแล้วพวกไอ้โอกัสมันนั่งยานตามหาเรามันจะเห็นแสงไฟทันทีและด้วยความลึกระดับนี้สัญญาณจากดาวเทียมคงมาไม่ถึงแน่ๆ"

ฉันที่ยืนอยู่ข้างล่างมองขึ้นไปข้างบน 'มองไม่ค่อยเห็นขอบดินเลยนี้ สงสัยจะลึกมากๆแน่ๆ' ฉันยืนคิดพลางมองไปด้านบน

"พวกเราเริ่มวิ่งเลย"

ลูลัชบอกทุกคน  พวกเราวิ่งมาจนถึงช่วงกลางๆหลุม พวกเราที่วิ่งผ่านมาเมื่อก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ฉันคิดว่าพวกเราโชคดี แต่แล้วทุกสิ่งที่เราคิดก็เปลี่ยนไป

"ทุกคนหยุดก่อน!ห้ามใครขยับน่ะ ไวโอเล็ทจุดไฟเดี๋ยวนี้เลย"

อเล็กเป็นคนพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาจริงจังมากๆ

"มีบางอย่างขยับอยู่ทางขวามือของเรา"

ไมค์ที่ยืนอยู่ฝั่งขวาจ้องเข้าไปในความมืด

"ไวโอเล็ทเร็วเข้า!"

อเล็กย้ำเสียงหนักแน่น

"รู้แล้วน่า!"

ไวโอเล็ทตอบมาด้วยเสียงเชิงประชด จากนั้นเธอก็เหยียดแขนสองข้างออกไปข้างลำตัว เธอก้มหน้าเล็กน้อย มือของเธอกำหมัดแน่น จากนั้นเธอก็เงยหน้าพร้อมกับแบมือสองข้างออก  

"พรึบ!"

ไฟลุกท่วมตัวของเธอ ไฟเริ่มจากมือที่แบมือออกจากนั้นก็ลุกลามไปทั้งร่างกายของเธอ

"นั่นมันตัวอะไรกันว่ะเนี่ย?"

ฮาร์ปเปอร์ส่งเสียงออกมา ฉันหันไปดู ฉันเห็นตัวประหลาดมันไม่มีรูปร่างจะมีชีวิต ร่างกายของพวกมันมีลักษณะคล้ายมนุษย์ทุกประการทั้งแขนขา รูปร่าง แต่ที่แตกต่างคือพวกมันตัวสูวกว่ามนุษย์มาก พวกมันสูงประมาณ 3 เมตร แขนยาว ยาวกว่าความสูงทั้งตัวของมันอีก ที่มือของมันนิ้วแต่ล่ะนิ้วมีเล็บที่เป็นกระดูก ดูแล้วคงถูกออกแบบมาเพื่อฉีก หัวของมันนั้นไม่มีผม ตาลึกกลวงโบ๋ดำสนิท พวกมันไม่มีจมูกแต่กลับมีรูที่ใบหน้าเป็นรูปหัวใจกลับหัวมาอยู่ในตำแหน่งของจมูก ปากพวกมันมีฟันที่แหลมสุดๆยื่นออกมาจนทำให้มันหุบปากได้ไม่สนิท ผิวหนังของมันถ้าฉันเดาไม่ผิด มันมีลักษณะคล้ายหินเป็นตุ่มๆเต็มไปหมดคล้ายๆกับของคางคก

"จะตัวอะไรก็ช่างมันอัดมันเลย! ไมค์จัดการที"

ฮาร์ปเปอร์ชายผู้มีร่างกายแข็งแรงที่สุด พุ่งทะยานออกไป จากนั้นไมค์ก็นั่งลงในท่าชันเข่าขวาขึ้นเข่าซ้ายเอาติดพื้นจากนั้น เขาก็เขามือขวาของเขาต่อยลงพื้นตรงหน้าเขา

"แก๊ซซซซซ!!!"

เสียงแหลมสูงมากจนฉันต้องเอามือปิดหูไว้ดังขึ้นในทันทีที่หมัดของไมค์ถึงพื้น ตัวประหลาดตัวนั้นคุกเข่าในทันทีแขนของมันแนบลำตัว ฮาร์ปเปอร์ที่วิ่งไปก่อนหน้านี้วิ่งไปถึงตัวประหลาดตัวนั้นพอดีกับที่มันคุกเข่าลง เขาเอามือไปจับที่หน้าของเจ้าตัวนั้น ฟันที่ยืนออกมาของมันหักหมดจากนั้น

"ย้า!!!"

ฮาร์ปเปอร์ดันหน้าของมันไปข้างหลังกดหัวมันลงกับพื้นอย่างแรงและรวดเร็วมาก แรงพอที่จะทำให้พื้นที่เป็นหินแข็งแตกกระจายออกและหัวของมันก็แตกกระจายเหมือนลูกแตงโมใหญ่ๆหล่นลนสู่พื้น ฮาร์ปเปอร์ที่ดันหัวเจ้าตัวนั้นจนเละ หันกลับมาพร้อมกับพูดว่า

"ไม่เห็นจะมีอะไรเล-"

เขาที่ยังพูดไม่จบเสียงของเขาก็หยุดชะงักทันที

"ฮาร์ปเปอร์!!!"

ไลท์ตะโกนออกมา ตอนนี้ฮาร์ปเปอร์ถูกมือขวาของตัวประหลาดมือแทงจากข้างหลังทะลุมายังหน้าอก เลือดจากตัวของเขาพุ่งออกมาพร้อมมือของตัวประหลาดที่ออกมา อเล็กยังยืนนิ่ง ลูลัชที่ยืนนิ่งแต่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ไลท์ที่กำลังจะวิ่งออกไปเพื่อช่วยเขา ดาร์คที่ทำอะไรไม่ถูก ไวโอเล็ทที่กำลังจะวิ่งไปพร้อมกับไลท์ส่วนไมค์นั้น ยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม แต่พวกเรานั้นช้าเกินไป เจ้าตัวประหลาดนั้นเอามือซ้ายแทงทะลุออกมาอีกข้างหนึ่งมันแทงเข้ามาในสภาพหลังมือของมันชนกันอยู่ร่างของฮาร์ปเปอร์สั่นไปหมด

"ห้ามมองน่ะ!"

อเล็กตะโกนแต่มันก็สายเกินไปซะแล้ว มันแหวกมือที่แทงเข้าไปในร่างของฮาร์ปเปอร์เหมือนแหวกน้ำเวลาว่ายน้ำท่ากบ เลือดสาดกระจายเหมือนลูกโป่งที่ใส่น้ำไว้หล่นจากที่สูงลงสู่พื้น ตัวของฮาร์ปเปอร์ขาดออกจากกันร่างกายถูกแบ่งเป็นสองซีก เครื่องในทะลักกองมากองอยู่กับพื้น ทุกคนหยุดนิ่งรวมทั้งฉันด้วย จากนั้นมันก็หยิบร่างของฮาร์ปเปอร์ขึ้นมาซีกหนึ่ง

"ทำไมมันยังไม่ตายล่ะ ขนาดตอนนี้มันยังไม่มีหัวเลยนี่"

ไลท์ที่ได้สติกลับมาเป็นคนแรกพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ใช่ตอนนี้มันไม่มีหัวแต่มันกลับฉีกร่างของฮาร์ปเปอร์ได้แบบง่ายๆจากนั้นหินรอบตัวของมันก็เริ่มลอยขึ้นจากพื้นแล้วก็กลับไปรวมตัวกันอยู่ที่หัวของมัน

"มันเป็นอมตะหรือไง?!"

ไวโอเล็ทพูดขึ้นใช่หินทั้งหมดที่ลอยขึ้นไปก่อนหน้านี้ไปรวมกันจากนั้นก็ค่อยๆกลายเป็นหัวของเจ้าตัวประหลาดตัวนี้ ตอนนี้มันได้หัวของมันกลับมาแล้วและมือของมันที่ถือร่างของฮาร์ปเปอร์อยู่นั้นก็ถูกยกขึ้นไปเหมือนในลักษณะที่มนุษย์กำลังจะกัดน่องไก่ 'กัดคำโตแล้วก็กระชากเนื้อออก' แต่เปลี่ยนจากน่องไก่เป็นศพมนุษย์ที่มีเพียงครึ่งตัว ไม่ใช่ครึ่งตัวในลักษณะท่อนบนและล่างแต่เป็นลักษณะซ้ายกับขวา มันกัดเข้าที่ลำคอของเขาแล้วก็กระชากเหมือนเวลาคนกินเนื้อแล้วดึงออกเพราะเนื้อชิ้นใหญ่เกินไป หัวของฮาร์ปเปอร์ถูกมันเคี้ยวเหมือนลูกอมอยู่ในปากของมัน ทุกคนช็อกกับเหตุการณ์ที่อยู่ข้างหน้าแต่มีคนหนึ่งที่ใจแข็งพอ

ไลท์วิ่งไปแบบเงียบๆแต่รวดเร็วตัวประหลาดตัวนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับการกิน ไลท์ที่วิ่งเข้าไปได้ระยะห่างพอดีก็กระโดดลอยขึ้น ไลท์หวดหมัดใส่เข้าไปเต็มหน้าอกของมันมันปล่อยร่างของฮาร์ปเปอร์จากนั้นมันก็กระเด็นหายไปก่อนที่จะได้ร้อง

"ปึ้ง!!!"

เสียงเหมือนมีของหนักๆกระแทกเข้ากับพนังอย่างแรง

"ฮาร์ปเปอร์ฉันขอโทษ ฉันช่วยนายไม่ทันจริงๆ"

เธอยืนมองร่างของฮาร์ปเปอร์ที่ยังลืมตาค้างอยู่

"เฮ้! ฉันว่าเราควรไปจากที่นี่ดีกว่าน่ะ"

ฉันเสนอความเห็นออกไปตอนนี้ฉันทำสีหน้าเรียบเฉยถึงแม้ในใจจะกลัวสุดขีดก็เถอะ

"ไวโอเล็ทเธอช่วยเช็ครอบนี้ให้ทีซิ ด้วยการระเบิดพลังไฟของเธอน่ะ"

ไวโอเล็ทพยักหน้า จากนั้นเธอก็ยืนนิ่งไม่ขยับ เธอเหมือนกำลังรวบรวมสมาธิอยู่

"พรึบ!"

แขนของเธอเหยียดออกไฟจากตัวของเธอระเบิดออกลักษณะคล้ายถังแก๊สระเบิด ไฟที่ระเบิดออกนั้นมีแสงสว่างมากพอที่จะมองเห็นรอบๆตัวพวกเรา ฉันหันไปมองไมค์ ตอนนี้ดูเหมือนเขาน่าจะใช้พลังของเขาจนถึงขีดจำกัดแล้ว 'สมองเขาคงจะทำงานหนักน่าดู' ฉันคิด เพราะมีเลือดไหลออกมาจากหูแล้วแถมเขายังหายใจถี่มากๆ

"ที่จริงฉันคิดว่ามันไม่น่าจะมีเยอะน่ะ แต่ว่าโชคก็ไม่เข้าข้างเราเลยเน้อะอเล็ก"

ไลท์พูด ฉันละสายตาจะไมค์และหันไปมองรอบตัวแทน

"ใช่...แต่ฉันว่าโชคไม่เคยมีอยู่จริง เพราะฉันไม่เคยโชคดีเลยซักครั้ง"

อเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ตอนนี้รอบตัวของฉันมีตัวประหลาดแบบเมื่อกี้อยู่เต็มไปหมด พวกมันกำลังวิ่งมาทางนี้ด้วยความบ้าคลั่งและท่าทางไฟของไวโอเล็ทนั้นจะทำอะไรมันไม่ได้เลย เพราะผิวหนังมันเป็นหิน พลังของอเล็กเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะพวกมันไม่มีสมองให้ควบคุม ส่วนคนที่สามารถใช้พลังจัดการกับพวกมันได้ก็คือไลท์และดาร์คแต่ไลท์ถึงจะมีพลังที่สามารถจัดการมันได้ชั่วขณะก็เถอะแต่จะให้ผู้หญิงคนเดียวปกป้องทุกคนก็เป็นไปไม่ได้ส่วนจะให้ดาร์คเทเลพอร์ตพวกมันไปให้หมดเธอก็คงได้ตายพอดีส่วนลูลัชนั่นเหลือพลังเทเลพอร์ตแค่ครั้งเดียวจะให้เทเลพอร์ตพวกเราไป... 'อ่ะ!ใช่แล้ว แต่ก็ต้องมีคนอยู่ที่นี่คนๆนั้นก็คือ...'

"นี่ทุกคน ฉันมีแผนแล้ว ..."

"แผนอะไรของเธออลิช"

อเล็กตอบกลับมา

"แผนที่จะทำให้เราไปถึงดินแดนแห่งแสงสว่างไง"

"ไหนเป็นยังไงรีบว่ามาเลย ฉันจะฟัง"

อเล็กพูดพร้อมกับมองมาหาฉันแต่ไม่ใช่แค่เขาทุกคนก็มองมามองฉันด้วย

"ตอนนี้พวกเรากำลังจนมุมในทุกๆด้านตัวประหลาดล้อมรอบ มีคนตามล่าเรา เพื่อนเราเจ็บ ใช่แล้วพวกเราต้องทิ้งเขาไว้และเอาพวกที่เหลือไปทำภารกิจให้เสร็จต่อไป"

น่าแปลกที่ไม่มีใครขัดฉันเลยเมื่อฉันพูดถึงการทิ้งคนไว้ ฉันพูดต่อหลังจากที่หยุดมองหน้าทุกๆคน

"เราจะให้ลูลัชเทเลพอร์ตพวกเราไป นั้นก็คือ อเล็ก ลูลัช แล้วก็ดาร์ค แถมไปอีกคนนั้นก็คือไลท์ ส่วนฉันและไมค์จะอยู่ที่นี่เอง อ้อไม่ต้องห่วงฉันไม่ตายหรอก ฉันเป็นอมตะ อ้อ!ฉันพึ่งนึกได้ให้ดาร์คเทเลพอร์ตเขาไปที่ไหนซักทีแล้วค่อยให้ลูลัชไปรับอีกที"

ทุกคนยังเงียบและก้มหน้าต่ำลง ใช่แล้วทุกอย่างมันต้องจบและลงเอยที่ฉันที่ทิ้งทุกคนไปตั้งแต่เริ่มแรกฉันเอาแต่หนีมาโดยทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังและคราวนี้และฉันจะทิ้งตัวเองไว้และให้พวกเขาหนีไป

"ก็เป็นแผนที่เข้าท่าดี"

อเล็กตอบกลับมา

"พวกนายจะยืนคุยกันอีกนานไหม มันจะมาถึงแล้วน่ะ ไวโอเล็ทก็จะไม่ไหวแล้วน่ะ"

ดาร์คตะโกนบอก

"ลูลัชทำตามแผน"

อเล็กบอกทุกๆคน ลูลัชเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็กอดฉันครั้งหนึ่งก่อนที่เขาก็พูดขึ้นว่า

"ฉันขอโทษอลิช อย่าโกรธอเล็กเลยน่ะหมอนั่นต้องทำ"

"ไม่ฉันไม่โกรธหรอกก็มันเป็นแผนของฉั-"

ฉันที่พูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกลูลัชพลักตัวฉันล้มไปข้างหลัง อเล็กวิ่งมารับไว้ ทุกๆคนหันมายิ้มให้ฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่มีความเศร้าปนอยู่

"ไม่ต้องห่วงพวกเราจะรอดกลับไป...เอาเลยไมค์!"

ลูลัชตะคอกออกมาก ไมค์ใช้พลังแรงโน้มถ่วงอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ได้ใช้เพียงแค่พื้นที่เล็กๆที่เดียวเหมือนครั้งแรกที่ใช้ตรึงเจ้าตัวประหลาดตัวนั้นไว้ แต่ครั้งนี้เขาใช้เป็นบริเวณกว้างรอบๆพวกเรา เพราะตอนนี้ตัวประหลาดทุกตัวคุกเข่าลงกับพื้นหมด

"ไว้เจอกันทั้งสองคน..."

ลูลัชหันหน้ามาพูดกับฉันก่อนที่ดวงตาของเขาจะจ้องมาทางฉันและอเล็ก ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงไปข้างหลัง ภาพด้านหน้าค่อยๆเลือนรางแต่ยังพอมองเห็น พวกตัวประหลาดนับสิบทะยานเข้ามาหาที่ๆพวกเรายืนอยู่ ลูลัชที่จ้องเขม็งมาทางฉันเมื่อกี้ มีเหลือพุ่งออกมาจากปากและจมูกไม่นานหลังจากที่เลือดไหลเขาก็ล้มลง

"ไม่!!!!"

ฉันตะโกนออกไปทันทีที่เห็นภาพนั้น จากนั้นภาพทุกอย่างก็กลายเป็นทะเลทราย

ร่างของฉันตกลงมาบนพื้นทรายพร้อมกับอเล็ก...

"ร้อน! ร้อน! ร้อน!"

อเล็กตะโกน มันร้อนมากอเล็กและฉันดิ้นทุรนทุกราย เหมือนปลาที่ถูกย่างทั้งเป็น พวกเราไม่มีเวลาที่จะมองรอบๆตัวเองและส่งเสียงทรมาณด้วยซ้ำ  ร่างกายของพวกเราค่อยสลายเหมือนน้ำแข็งล่ะลาย 'งานนี้คงจบเห่แน่ๆเลยถึงฉันจะเป็นอมตะแต่ว่าอเล็กก็คงตายแน่ๆถึงอย่างงั้นฉันก็คงไม่ฟื้นอยู่ดีล่ะมั้ง เพราะดวงอาทิตย์มันไม่เคยมีวันลับขอบฟ้านี้...' สติฉันก็ขาดหายไป