คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] BBAM - Blue Shades : III (end)
3
Let it’s rain
ผมไม่เยรู้เลย
ว่าารไม่มีุมันทรมานนานี้
สออาทิย์แล้วที่แบมแบมไม่ไ้เอแบอม
นัวเล็ใหลบหน้าพี่ายนสนิท หาแ่หน้าแปลที่แบมแบมเอ็ไม่เยเผลอเอแบอม
ราวับว่าอีฝ่าย็ใหลบหน้าเาเ่นัน แบมแบมเผลอิว่าหาเป็นแบบนี้ลอไปมันะีรึเปล่านะ
และเา็พบำอบเมื่อเห็นหน้าอนที่ไม่ไ้เอมาลอสออาทิย์
ิถึ มีแ่ำนี้วนเวียนในหัวอนัวเล็
“ไ” น้ำเสียอแบอมยัเป็นแบบเิม
แบมแบมเผลอำายเสื้อัวเอแน่น นัวเล็ไม่ล้าสบาแบอมรๆ ลัว ลัวเหลือเิน
ว่าอีนะรัเีย
“แบมแบม” แบอม้าวเ้ามาหนึ่้าว แบมแบม้าวถอยหลัหนึ่้าว
“แบมแบม เยหน้ามอัน” นโว่าเอ่ยเสียเรียบนิ่
“ไม่เอา” นัวเล็เม้มปาแน่น พยายามลั้นน้ำา
“เ็โ่” ปลายนิ้วอแบอมปาหยน้ำาอนัวเล็ออไป แบมแบมเยหน้ามอนโว่า้วยสีหน้าใปนุน
“ร้อไห้ทำไม”
“แบอมไม่รัเียผมเหรอ”
“ันะรัเียนายทำไม”
“็..” อยู่ๆวามร้อน็แล่นึ้นสู่หน้าแบมแบม
เมื่อสบาับแบอมที่มีรอยยิ้มบาๆ
“็อะไร หืม”
“็ผมอบ..อบแบอม” นโว่าเพียส่มือมาลูบลุ่มผมอแบมแบม
“ุยันหน่อยมั้ยแบมแบม”
แบอมูมือแบมแบมมาที่สวนหลัโรเรียน
บริเวที่หลายปี่อนเาทัู้่เอันรั้แร แถวนั้นมีเาอี้สำหรับให้นัเรียนใ้นั่พัผ่อนเหมือนโรเรียนทั่วไป
นัวว่าูนัวเล็ไปนั่เ้าอี้ัวหนึ่และนั่ล้าๆัน
“เรารู้ัันมาี่ปีแล้ว” แบอมมอไป้าหน้าแล้วเอ่ยถาม
“3ปี”
“4่าหา เ็โ่” แบมแบมไ้รับมะเหเป็นอราวัลสำหรับำถามาแบอม
“4ปีที่ผ่านมา นายมีวามสุที่มีันในีวิมั้ย” แบมแบม้อหน้านถามำถาม
“แล้วแบอมล่ะ”
“เฮ้ ันถาม่อนนะ” แบอมโวยวาย นัวเล็ยิ้ม
“มีสิ ผมมีแบอม ผมเลยมีวามสุ”
“ัน็เหมือนัน นายือวามสุอัน” ประายในแววาอแบอมริัเสียนแบมแบมแ้มร้อน
นัวเล็ลัวเหลือเินว่าเสียหัวใะันอีนไ้ยิน
“นายเป็นน้อายที่สำัที่สุในีวิอันนะ” แ่แบมแบม็มีวามสุไ้ไม่นานหรอ นัวเล็ยิ้มสมเพัวเอ
“แบมแบม”
“แบอมแ่ะมาบอว่าไม่ไ้อบผมใ่มั้ยล่ะ” นัวเล็ลุึ้นยืน
“เี๋ยว ุยัน่อน” แบอมรั้้อมือนเป็นน้อ
“ถ้าะบอแ่นี้ ผมรู้ั้แ่วันนั้นแล้ว ไม่้อมาย้ำัน็ไ้”
“แบมแบม” เ้าอื่อพยายามืนัวออาารอบุมอแบอม
แบมแบมไม่ยอมหันมาสบาอีฝ่าย
เพราะในอนนี้สายาอนัวเล็พร่าเลือนไป้วยม่านน้ำา
“แบมแบม ุยับพี่่อน”
“แบอม ปล่อยผมเถอะ ผมอร้อ” นัวเล็หันลับมาสบาอีน
สีหน้าเสียใอแบมแบมทำให้แบอมเผลอปล่อยมืออนัวเล็
แบมแบมปาน้ำาลวๆ่อนะหันหลัเินาไป
เป็นอีวันที่ฝน
แ่แบมแบมเลิเลียฝนแล้ว เาินาับมัน เพราะเาไม่มีอะไรให้ฝนพราาไปอีแล้ว
หลัาวันทีุ่ยับแบอมในสวน แบมแบม็ไม่ไุ้ยับแบอมอีเลย าหลายวัน
็ลายเป็นหลายอาทิย์ หลายเือน วบนวันนี้ที่เป็นวันสุท้ายอภาารศึษา
วันสุท้ายที่แบอมะอยู่ในานะนัเรียน
“แบมแบม ะไมุ่ยับพี่แบอมอีแล้วริๆเหรอ” เสียอยอแทำให้นัวเล็หลุออาห้ววามิ
แบมแบมระบายรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มทีู่เหนื่อยและแสนเศร้า
“วันนี้พี่เาบแล้วนะ” ยอแยัยั้นยอเพื่อนสนิท
แรๆที่แบมแบมและแบอมหมาเมินัน ยอแ็สสัย
แ่เมื่อถามทัู้่็ไม่มีใรอบอะไร
“อืม” แบมแบมรับำ นัวเล็เท้าามอไปยัสนามบาสที่ว่าเปล่า
รอนยอแถอใเินหายไป แบมแบม็หยิบอวัในระเป๋านัเรียนึ้นมา อวัที่เียน่าหน้าว่า To. J.B.
“นั่นอันนี่” แบมแบมใสะุ้นเผลอปล่อยอวัหลุมือ
“เือบไปแล้ว” และเ้าอที่แท้ริ็เป็นนรับมันไว้ไ้
“แบอม”
“ไอ้เ็ใร้าย” แบอมใ้ล่ออวัเาะหัวเาเบาๆ
“ใร้ายโรๆ”
“ผมใร้ายอะไร” แบมแบมมวิ้วมอหน้าแบอม
“แล้วารที่ไม่ิะไปหาัน ทั้ๆที่วันนี้เป็นวันปัิม
มันไม่เรียใร้ายรไหน”
“แบอมรอผมรึไ” แบมแบมเม้มริมฝีปา นใร้ายน่ะมันอีนไม่ใ่เหรอ
“็รอน่ะสิ รอมาทั้วัน น้อถ่อมาามหาเอ” นัวเล็มอหน้าอีนอย่าใ
“เ็อะไร็ไม่รู้ หนีปัหา ไม่ยอมุยให้รู้เรื่อ แถมยัใร้ายอี”
“นใร้ายนั่นมันแบอม่าหา!” แบมแบมพูออมา้วยวามโมโห
“ะุยอะไรอี แบอมไม่อบผม ผม็รู้แล้วไ” แบมแบมไ้ยินเสียนโว่าถอนหายใ
“นี่ ไอ้เ็ื้อ” นัวสูับใบหน้าอนัวเล็ว่าให้หันมาสบาัน
“ั้ใฟั อย่าเพิ่โวยวาย”
แบมแบมทำหน้ายุ่เมื่ออีนบีบแ้มทั้สอ้าอเาเล่น
“ที่บอว่าเป็นน้อายนสำัและบอว่านายือวามสุในีวิัน
นั่นือวามรู้สึริๆาใ อนที่นายบอว่าอบ ยอมรับนะ ว่าใมา”
“…”
“แ่็ไม่ไ้รัเีย ันไม่ไ้รู้สึแย่ที่นายอบัน แ่ที่หายไป
เพราะัน้อารไปะอนในใัวเอ อนแรันิว่านายแ่สับสน
แ่ันรู้ีว่าใร ว่านายไม่เยโห ”
“…”
“ันไม่รู้ว่าวรรู้สึยัไ มันเป็นวามรู้สึที่อธิบายยา
นายเ้าใันใ่มั้ยแบมแบม”
“อือ” นัวเล็พยัหน้า
“ถึแม้ว่าันะแอบรู้สึี แ่อย่าที่นายรู้ ันมีแฟนแล้ว
ันไม่อยาเป็นไอ้เลวที่ให้วามหวันายพร้อมทั้นอใแฟนัวเอ
นายสำัสำหรับันมานะ”
“…”
“อย่าร้อไห้เลยนะ ” น้ำเสียอ่อนโยนอแบอมทำให้แบมแบมยิ่สะอื้น
“อบุที่รัันนะแบมแบม อบุที่มอบวามรู้สึที่มี่าแบบนี้ให้”
“แบอมรัผมมั้ย” นัวเล็ถามเสียสั่น
“รัสิ ันรันายเสมอ”
“แ่ผมเป็นไ้แ่นี้ใ่มั้ย
แบอมไม่เยิับผมเินว่าน้อายเลยเหรอ”
“แบมแบม ฟัพี่นะ” นัวสูเ็น้ำาให้นัวเล็ว่าพลาระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“ถ้าพี่บอแบมไปว่าิ มัน็ะเป็นเือผูรัใแบม ่อไปในอนาแบม็ะไม่ยอมเปิใให้ใร
พี่็ะเป็นแ่ไอเลวที่ให้วามหวันอื่นทั้ที่มีแฟนแล้ว
หรือถ้าพี่บอแบมว่าไม่เยิ แบม็ะเสียใ ิมาไป่าๆนานา
และแบม็ไม่ยอมเอหรือิ่อับพี่อี พี่พูถูมั้ย”
“อือ”
“เพราะั้น แบมรู้ไว้แ่ว่า พี่รัแบมและแบมือนสำัในีวิพี่”
“พูาหล่อๆอยู่ไ้” นัวเล็เบ้ปา เรียเสียหัวเราะาร่าสู
“ลับมาเป็นแบบนี้่อยหายห่วหน่อย”
“ปล่อยหน้าผมไ้แล้ว”
“อะไรนะ” แบอมแล้ึแ้มอแบมแบมเล่น
“พี่แบอม ปล่อยหน้าแบมไ้แล้ว”
“น่ารัมา” อีฝ่ายหัวเราะนาหยีแล้วโยหัวเาไปมา แบมแบมอมยิ้มแล้วมอหน้านโว่า
เาพยายามเ็บรายละเอียอนรหน้า แม้ในใะเ็บปวอยู่บ้า แ่แบมแบมะเ้มแ็
“นี่อวัพี่ใ่มั้ย” แบมแบมพยัหน้า
“แะเลยไ้มั้ย” นัวเล็ิหนัแ่็ยอมอบล
แบอมแะอวัอย่าประี ภายในล่อมีเพียร่มันเล็ๆสีฟ้าและาร์หนึ่ใบ
“ร่ม?” นัวสูมีสีหน้าสสัย แบะหยิบาร์ใบเล็ออมาอ่าน
‘แบอม ยินี้วยนะที่บารศึษา
อบุนะสำหรับทุอย่าที่ผ่านมา
ผมอบุริๆ
พี่สสัยใ่มั้ยว่าทำไมผมถึให้ร่มสีฟ้าับพี่
เพราะว่าสำหรับผม
พี่็เหมือนร่มสีฟ้าันนั้นล่ะ’
พี่ปป้อผมาฝน และพี่็อบอุ่นสบายาเหมือนสีฟ้า
รั
าแบมแบม
“อบในะไอ้แสบ”
“ออไ้รึเปล่า” แบอมหัวเราะับอแสนน่ารั
นัวสูึอีนเ้ามาอแน่น
“ูแลัวเอีๆนะ” แบมแบมพยัหน้าในอ้อมอออีน
“พี่็เหมือนัน”
“อบุนะที่เ้าใัน”
“อื้อ”
“ั้ใเรียน อย่านอลู่นอทานะรู้มั้ย”
“พี่บอัวเอเถอะหน่า” แบอมหัวเราะอีรั้
“พี่แบอม”
“หืม”
“ผมรัพี่นะ” แบอมยิ้ม แบมแบม็ยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นหัวใอทั้สอฝ่าย
ารไ้รัแม้ะเ็บปวที่ไม่ไ้วามรัแบบที่้อารืนมา แ่มัน็เป็นรัที่มี่า
วามรัไม่ไ้มีแ่้านเียวนี่นา ริมั้ย ?
Fin
บแบบป่วๆ
ฟิสั้นอะะเอ อย่าถือสา
ทุนเ้าใพี่บีใ่มั้ยยย
ความคิดเห็น