คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนสุดท้าย
ชั้น ดาดฟ้า
หลังจากที่ไดอาน่าแยกชิ้นส่วนราวตากผ้ามา2แท่ง สำหรับทามะและแอมเบอร์ ขณะที่จะเดินกลับไป มีกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าสู่มือเธอ เธอไม่รอช้าหยิบขึ้นมาอ่านได้ความว่า
ยินดีด้วย คุณเจอเพื่อนทั้งหมดแล้ว
ภารกิจสุดท้าย: ออกไปจากที่นี่….ก่อนที่มันจะสายเกินไป
คำใบ้: การเสียสละ….แค่คนๆเดียวที่จะรอดไปได้
“นี่มันบ้าอะไรกัน” เธอพูดพร้อมกับกำกระดาษในมือของเธอแน่นขึ้น ทันใดนั้นจู่ๆก็มีเสียงระฆังดังขึ้น พร้อมกับตึกที่สั่นสะเทือนเล็กน้อย
เธอรีบวิ่งลงไปชั้นล่างพร้อมกับเจอเมธัสที่กำลังวิ่งขึ้นมาพอดี “เกิดอะไรขึ้น!?” เขาถาม
“ชั้นเจอกระดาษใบนี้ แต่ตอนนี้ฉันได้ของมาแล้วไปช่วยพวกเขาก่อนเถอะ” ไดอาน่ายื่นกระดาษให้เมธัสพร้อมกับวิ่งลงไปปฐมพยาบาลพวกเขา
“มันหมายความว่ายังไงกัน…”
เมธัสอ่านข้อความบนกระดาษใบนั้นด้วยความไม่เข้าใจพร้อมกับเดินลงมาหาเพื่อนๆของเขาที่ตอนนี้ทำแผลเสร็จเรียบร้อย
“เมธัสชั้นขอกระดาษนั้นหน่อย” ทามะพูดพร้อมกับดึงกระดาษออกจากมือเมธัส ขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่นั้นก็มีเสียงดังขึ้นข้างๆหูของพวกเขา
ติ้ง!...ติ้ง!..
มันคือเสียงกระขึ้นมาทีละชั้นของลิฟท์ข้างๆพวกเขานั้นเอง แต่มันใช้งานไม่ได้ไม่ใช่เหรอ!!?
“….” ทุกคนตกอยู่ในความเงียบสงัดพร้อมกับลิฟท์ที่ขึ้นมาถึงชั้น4ชั้นที่พวกเขาอยู่….
เอี๊ยดดด…พลึก!แผละ!
“!!!!” “อุ๊บส์…แหวะ” ประตูลิฟท์ที่เปิดออกขึ้นแต่ไม่ได้มีลิฟท์อยู่ข้างใน แต่กลับเป็นซากศพมากมายทะลักออกมาจากประตูลิฟท์นั้น! ทุกคนตกใจและรู้สึกขยะแขยงเป็นอยากมาก
“ฮึก..ชั้น..ชั้นอยากไปจากที่นี่” แอมเบอร์พูดพร้อมกับค่อยๆถ่อยห่างจากประตูลิฟท์
ครืน…ครืน..
ตึกนี้สั่นไหวอีกครั้งฝุ่นจากเพดานร่วงกราวทุกคนเริ่มหน้าเสีย
“เราไปตั้งหลักที่ชั้นแรกกันดีกว่า” ไดอาน่าพูดขึ้น แต่ครั้งนี้ทุกคนกลับเห็นด้วย ทุกคนไม่รีรอลงบันไดไปชั้น1ในบัดดล
ชั้น1 หน้าลิฟท์
“เอายังไงต่อ” ทามะถามขึ้นพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ แต่ตอนนี้คงไม่มีใครสนใจเรื่องนั้นแล้วแหละ
“เดียวชั้นไปเช็คที่ประตู ก่อนนะ” เมธัสพูด พร้อมกับเดินไปบิดลูกบิดประตู
กึกๆ…มันยังเปิดไม่ออก
“ทำไมมันยังไม่เปิดอีกเนี่ย” ไดอาน่าพูดหน้าเครียด ขณะที่พวกเขายืนจับกลุ่มอยู่นั้นก็มี เหล่าศพมากมายโพล่ขึ้นมาจากความมืดด้านหลังพวกเขา และตอนนั้นเองก็มีกระดาษตกลงมากลางวงที่พวกเขายืนอยู่ ทามะรีบคว้ามันไว้ในนั้นมีข้อความสั้นๆที่ถูกเขียนด้วยเลือดว่า
‘การสังเวย’
“ทามะมันเขียนว่าอะไร…เฮ้ย!ทามะนายทำอะไร” ไดอาน่าถามทามะหลังจากที่เขาขยำกระดาษใบนั้นพร้อมกับโยนเข้าไปในฝูงผีดิบเดินได้ด้านหลัง แต่ทำมันไม่เข้ามาเหมือนกับต้องการล้องพวกเราไว้งั้นหรือ…
“ทำอะไรหน่ะเหรอ ก็แค่เอาตัวรอดไง!” ทามะพูดพร้อมกับชักมีดทำครัวที่ไปเอามจากไหน ไม่รู้พุ่งไปหาแอมเบอร์ที่อยู่หลังสุดของกลุ่มอย่างรวดเร็ว
พลั่ก!
ทามะพลักแอมเบอร์ลงไปนอนอยู่ที่พื้น เงื้อมีดทีกำลังจะแทงลงไปที่หน้าอกแต่ทันใดนั้น เหมือนมีน้ำเมือกเหนียวๆออกมาคลุมรอบตัวของแอมเบอร์ ทามะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่หยุดมือ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจแทงมีดลงไปอีกครั้ง
ปั๊ง!
กระสุนปืนไรเฟิลผ่านหน้าของเขาไปพร้อมกับเสียงที่พูดอย่างเย็นชาขึ้นมาว่า
“ถ้านายยังขยับมีดนั้นแม้แต่นิดเดียว กระสุนของชั้นที่จะผ่านไปครั้งหน้าอาจไม่ใช่อากาศอีกก็ได้นะ” เมธัสพูดพร้อมกับยังไม่ลดกระบอกปืนลง
“หึๆ ฮ่าๆ!” ทามะที่นิ่งเงียบไปหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเพราะกับลุกมาจากแอมเบอร์ที่หมดสติโดยมีไดอาน่าไปพยุงแอมเบอร์ขึ้นมา เขาเดินกระโพลกกระเพลกไปหาเมธัส
“เอาสิยิงเลย ยังไงพวกนายก็อยากจะฆ่าชั้นอยู่แล้วนิ” ทามะพูดพร้อมกับกางแขนและทิ้งมีดลง
เมธัสส่ายหน้าพร้อมลดกระบอกปืนลง
“เอ้าเป็นอะไรละ! ปอดแหกขึ้นมาหรือไง” ทามะตะโกนใส่หน้าเมธัส พร้อมกับเดินเข้าไปหา
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการ…” เมธัสพูดขึ้น แต่นั้นกับทำให้ทามะเดือดถึงขีดสุดเขาเหวี่ยงหมัดไปใส่หน้าเมธัสแต่เขาไม่หลบ
พลัก!
“ทำไมนายไม่หลบ หา!ชั้นมันน่าสมเพชมากรึไง ทำไมละแค่อยากจะหนีรอดไปจากที่นี่ชั้นทำได้ทุกอย่างแหละ แต่ตอนนี้ชั้นคิดว่าไม่แล้ว! เอาสิพวกนายก็แค่ฆ่าไอ้เห็นแก่ตัวคนหนึ่งไปซะแล้วออกไปจากที่นี่ ทำสิเมทัส!!” ทามะพูดตะคอกอัดหน้าของเมธัส
“ชั้นเอาชีวิตของใครไม่ได้ นายก็เคยบอกตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ ‘ชีวิตของชั้น ชั้นเป็นคนเลือก’ แล้วตอนนี้นายได้เลือกรึยังละทาม—“ ขณะที่เมธัสพูดกับทามะอยู่นั้นก็มีบางอย่างพุ่งมาจากความมืด
ฉึก!
“อึก…” มีดที่เสียบอยู่เต็มอกของเขา เขามองไปที่หน้าผู้กระทำอย่างไม่ตกใจ ทามะหันหน้ากลับมามองหน้าเมธัสพร้อมกับร่างที่ค่อยๆทรุดตัวลง
“ไดอาน่า…” เมธัสมองไปยังเธอด้วยสายตาที่ดูปกติซะเหลือเกิน เขาเลิกสนใจเธอแล้วก้มลงมองทามะเป็นครั้งสุดท้าย… (แม่งเอ้ยฉากโครตวายย)
“เมธัส..แค่ก…สมใจนายแล้วสินะ..ชั้นคงไม่ต้องพยายามอีกแล้ว..พ่อแม่ของชั้น..รอชั้นอยู่..แค่ก..สุดท้าย..ชั้นก็ได้ออกไปจากที่นี่…แค่ก..ถึงจะเกินความคาดหมายก็เถอะ..นาย…ต้องเป็น..คน..ระ….” ทามะพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อน ที่จะปิดตาลง ร่างกายเขามอดไหม้หายไป ทามะหายไปแล้ว…..
“เฮ้อออ…ไดอาน่า ชั้นคิดว่าการฆ่าทามะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องหรอกนะ” เมธัสมองจุดที่ทามะเคยอยู่ ก่อนจะหันไปพูดกับหญิงสาวข้างหน้าเธอที่แบกแอมเบอร์ ที่ดูเหมือนจะได้สติแล้ว
“แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไงหละ ฆ่านายแทนดีไหม…หืมแอมเบอร์เป็นอะไรมากรึป่าว” ไดอาน่าพูด พร้อมกับถามหญิงสาวที่ตนพยุงไว้แค่กาย
“อะ…อือชั้นไม่เป็นไร” แอมเบอร์พูด โดยไดอาน่าพาเธอไปพิงไว้กับประทางออก
“แล้วจะทำยังไงกันต่อ ดูเหมือนผีบ้าพวกนั้นจะยังไม่ปล่อยเราไปนะ” เมธัสพูดพร้อมกับชี้ไปด้านหลัง แอมเบอร์ที่ได้ยินสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย แต่นั้นก็ไม่รอดพ้นสายตาของไดอาน่าเธอขมวดคิ้วพร้อมกับถามแอมเบอร์
“แอมเบอร์ มีอะไร บอกพวกเรามาเถอะ เราต้องรอดออกไปจากที่นี่ด้วยกันนะ” ไดอาน่าพยายามคาดคั้นเธอแต่แอมเบอร์ดูกระวนกระวายใจ
“คือ…คือตอนที่ชั้นสลบไป..ชั้น..ได้ยินเสียงใครบางคน..เขาบอกว่า ‘มีกุญแจ ที่ต้องใช้ออกไป’’ แอมเบอร์พูดตะกุกตะกัก
“แล้วๆกุญแจที่ว่าอยู่ที่ไหนละ” ไดอาน่าคาดคั้นต่อไป พร้อมกับเอามือจับไปที่ท้องของเธอ
“อย่าบอกนะว่า…” เมธัสพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองคิด
“อือ…” แอมเบอร์ครางหร้อมกับก้มหน้าลง
“งั้นเราต้องหาวิธีอื่นแล้วละ” เมธัสพูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปหาพวกศพที่ยังยืนนิ่งอยู่ พร้อมกับยกปืนประทับบ่า
“คือชั้นไม่เป็นไรหรอก…” เมธัสกับไดอาน่าแทบไม่เชื่อหูตัวเอง จากเสียงแอมเบอร์ที่พูดออกมา
“ชั้นว่า..มันไม่..” ไดอาน่าพูดขึ้น “ถ้าพวกนายไม่ทำอะไรสักอย่างเราตายกันหมดแน่นอน! ไม่มีทางรอดอื่นอีกแล้วเชื่อชั้นสิอีกไม่นานตึกนี้จะถล่ม! พวกเธอช่วยชั้นไว้มากนี่ก็แค่ตอบแทนคืนพวกเธอบ้าง” แอมเบอร์พูดสิ่งที่ทำให้ทั้ง2 ตกตะลึงอย่างที่สุด
“นี่เธอแน่ใจจริงๆใช่ไหม…” เมธัสถามทั้งๆที่รู้คำตอบของเธออยู่แล้ว
“นายไม่น่าถามอย่างนี้นะเมธัส…ทำเถอะชั้นเตรียมใจไว้แล้ว” แอมเบอร์พูดพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ
“ชั้นขอโทษเธอจริงๆ..เราควรจะรอดออกไปทั้งหมดด้วยกันแท้ๆ” เมธัสพูดขึ้นพร้อมกับเปิดขวดยาระงับประสาทที่เขามียื่นให้แอมเบอร์ ซึ่งเธอก็รับไปแล้วกินจนหมดขวด
“นายไม่ต้องขอโทษหรอกเมธัส…นี่มันเป็นงานของพวกเรา..” แอมเบอร์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ทั้ง2เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเธอก็หลับไป
“…..” ไดอาน่านิ่งเงียบไม่พูดอะไร เธอยืนมองเมธัสที่กำลังบรรจงเอามีดชำแหละกรีดท้องของแอมเบอร์
“ชั้นต้องขอโทษเธอด้วยแต่เธอมาช่วยชั้นหน่อยสิ” เมธัสกวักมือเรียกทำให้ไดอาน่าต้องไปนั่งข้างๆเขา
“นายไม่รู้สึกผิดหน่อยเหรอ…อี๊ยแหวะ!” เธอนั่งลงแล้วเอามือแหวกแผลที่หน้าท้องให้เมธัสได้จัดการภายในต่ออย่างขยะแขยง พร้อมกับถามเมธัสไปด้วย
“อย่าพุดเหมือนกับชั้นไม่มีหัวใจสิ เธอก็บอกเองไม่ใช่หรอว่าอยากรอดก็ต้องทำ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ชั้นคิดเอาไว้สักนิด” เมธัสพูดพร้อมกับเอามือของเขาสำรวจไปรอบๆ ก็พบกับของแข็งที่นูนออกมาจากกระเพาะอาหารอย่างผิดปกติ เขาถอนมือออกมาพร้อมกับหาผ้ามาพันไว้ที่มือให้หนาที่สุดพร้อมกับ บรรจงมีดกรีดไปที่กระเพาะอาหาร ภายในนั้นมีกุญแจอยู่ ขณะที่เขาหยิบมันออกมาก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวของเขา…แต่เขาไม่สนใจ
“ได้กุญแจแล้วเมธัส! เท่านี้เราก็ออกไปได้…อ๊ะ” ไดอาน่าที่เห็นเมธัสหยิบกุญแจมาได้พูดอย่างดีใจ พร้อมกับมองไปที่ประตูทำให้เธอฉงน แต่จากนั้นหน้าเอก็ค่อยๆซีดลงไปเรื่อยๆ
“เกิดอะไรขึ้นไดอาน่า…หืมที่ประตู….หึหึๆอย่างนี้นี่เอง” เขามองที่ประตู พบว่าทุกอย่างเป็นปกติเขา มีลูกกุญแจพร้อมที่จะไขมันแต่มันกับ ไม่มีรูกุญแจที่จะปล่อยพวกเขาออกไปจากที่นี… เมธัสนึกถึงเสียงที่ได้ยินในหัวเขาอีกครั้งเขาก็หัวเราะในลำคอ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ
“นะนายหมายความว่าไง..แล้วเราจะออกยังไงหละ” ไดอาน่าถามพร้อมกับเขย่าไหล่ของเมธัสอย่างร้อนรน
“ไดอาน่าใจเย็น..แค่จะออกจากที่นี่ง่ายนิดเดียว” เมธัสพูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าหยิบน้ำสีแปลกๆออกมาดื่มพร้อมกับนั่งลงพักเหนื่อย
“ง่ายบ้าบออะไรกันละ!นี่นายเสียสติไปแล้วใช่ไหม ตึกนี้จะถล่มอยู่แล้วนะ…อุ๊บส์” ไดอาน่าโวยวายใส่เมธัสแต่เขาก็เอานิ้วมาปิดปากเธอไว้
“ไม่ต้องกลัวหรอกไดอาน่า…เธอต้องได้ออกไป…ไม่สิชั้นมั่นใจว่าเธอรอดแน่ๆ แค่กๆ” เมธัสพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอแต่เขากลับไอออกมา…เป็นเลือด!
“เกิดอะไรขึ้นเมธัส!...นายหมายควาทว่ายังไงแล้วนาย..น้ำนั่นอย่างบอกนะว่า..” ไดอาน่าพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้นเมื่อเธอมองเห็นขวดน้ำของเมธัสที่ดื่มไปเกิดฟองกับพื้นที่พวกเขานั่งอยู่
“หึหึ…แค่กๆ..ที่นี่หน่ะรอดไปได้แค่คนเดียว..แค่กๆ..ให้ตายสิชั้นน่าจะเลือกวิธีที่มันสบายกว่านี้นะ…ความรู้สึกของทามะและแอมเบอร์เป็นอย่างนั้นนี่เอง..แค่กๆ..เธอไม่ต้องกลัวชั้นจะไปหลอกหรอก….แต่ถ้าเธอออกไปไม่ได้..ชั้นจะไปหลอกเธอถึงนรกเลยคอยดูสิ….” เมธัสพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มสุดท้ายของเขาก่อนที่ ศีรษะ และ แขนของเขาจะตกลง
“ตาบ้า…ฮึกๆ ใครมันจะไปห่วงเรื่องพวกนั้นกัน! แล้วนายจะบอกว่าคนอย่างชั้นลงนรกเรอะ! ฮึกๆ ตื่นขึ้นมานะ!ให้ชั้นได้ชกหน้านายซักเปรี้ยงก่อน..เมธัส..เมธัส!!!” เธอร้องไห้ระบายทุกอย่างออกมา พร้อมกับประตูข้างเธอค่อยๆเปิดออกแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ ที่ไม่ได้เห็นมามันช่างดูเนิ่นนาน แต่คงมีแค่เธอคนเดียวที่ได้รับความอบอุ่นจากเช้าวันใหม่ที่ผ่านเข้ามา
ไดอาน่าลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจุดที่ทำให้ทุกๆสิ่งในชีวิตเธอต่อจากนี้ได้เปลี่ยนไป
ความคิดเห็น