{FIC:NARUTO}จะแค้นหรือจะรักน้องสาวคนนี้{END}

ลำดับตอนที่ #7 : 06:วันที่ไม่มีเรา

ร่างเล็กนั่งดูรูปซาสึเกะที่อยู่โทรศัพท์เธอมาถึงนี้ได้วันหนึ่งแล้ว ตอนนี้ซาสึเกะก็คงยังไม่กลับบ้าน ตอนนี้ซากุระอยู่ที่สวนหลังบ้านของน้าเธอ   เธอขอร้องให้น้าเธออย่าบอกใครเพราะพ่อแม่เธอก็รู้ว่าย้ายโรงเรียนแล้ว แต่ไม่รู้ว่าที่ไหน

ซากุระกดมือถือดูรูปภาพไปเรื่อยๆก่อนจะพบรูปนึ่งที่ทำให้เธอแทบน้ำตาไหลภาพที่เธอกับซาสึเกะ ถ่ายรูปด้วยกันหัวของซาสึเกะมีผ้าพันแผล และนิ้วของเขาก็โดนผ้าพันไว้แบบไม่ระเอียดละอ่อน

เพราะซาสึเกะไปช่วยเธอตอนโดยพวกวัยรุ่นห้าหกคนจะมารุมทำร้าย ตอนนั้นซาสึเกะอายุเจ็ดขวบ เขากอดเธอไว้เพื่อกันไม่ให้พวกนั้นทำร้ายเธอ ก่อนที่อิทาจิจะมา และพาซาสึเกะไปหาหมอ ส่วนนิ้วนั้นเธอเป็นคนพันให้เขาเองเพราะซาสึเกะอยากให้เธอทำให้

“พี่ค่ะ ซากุระขอโทษ” เธอเอามือกอดรูปไว้ ก่อนที่น้ำตาจะไหล เธออยากเห็นหน้าซาสึเกะอีกครั้ง แต่มันสายไปแล้ว และอีกอย่างเธอกลับไปไม่ได้ เธอกลัวว่าซาสึเกะจะทำร้ายเธออีก แต่เธอก็ยังคิดถึงเขามาก ยิ่งเป็นเหตุการณ์บ้าๆนั้นเธอก็เกลียดเขาไม่ลง

“หนูคิดถึงพี่นะ”ซากุระเงยหน้าขึ้นบนฟ้าก่อนจะพบเมฆที่หน้าตาเหมือนซาสึเกะก่อนจะยิ้ม

ร่างสูงที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะวันนี้เขาจะได้อยู่กับน้องสาวสุดที่รักของเขาได้เต็มที่ โดยไม่ต้องอยู่แบบทรมานอีกแล้ว  ซาสึเกะเดินเข้าในตัวบ้านแต่ไม่เห็นใครเขานึกว่าเธออยู่บนห้องก่อนจะเดินขึ้นไปดู

“ซากุระพี่กลับมาแล้วนะ เราไปเที่ยวกันดีกว่า”ซาสึเกะเดินเข้าไปดูในห้องก่อนจะพบว่าเธอไม่ได้อยู่ และเขาเดินตามหาทั่วห้อง ก่อนที่เขาจะพบแม่บ้านแล้วรีบตรงดิ่งเข้าไปหา

“ยูมิ เธอเห็นซากุระไหม”

“คุณหนูไปแล้วค่ะ”คำพูดนั้นทำให้ซาสึเกะถึง กับพูดไม่ออกก่อนจะกลั้นใจถามออกไปอีกครั้ง

“อะไรนะครับ”

“คุณหนูไปแล้วค่ะเธอฝากจดหมายให้คุณซาสึเกะด้วยค่ะ”ยูมิพูดก่อนจะยื่นจดหมายให้ซาสึเกะแล้วจากไป

ซาสึเกะเดินมาที่ห้องก่อนจะมองจดหมายสีขาวที่เขียนชื่อเธอไว้ ซาสึเกะมือสั่นก่อนจะเปิดจดหมาย

“พี่ซาสึเกะซากุระขอบคุณนะค่ะที่คอยดูแลกันมาตลอด ซากุระรู้ดีค่ะว่าถ้าพี่อ่านพี่คงไม่พอใจ เพราะซากุระไปเรียนที่ไกลแสนไกลพี่คงจะไม่มีวันเจอซากุระอีกก็ได้เพราะชะนั้นอย่าตามหาซากุระให้ยากเลยนะค่ะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยละ บาย

จาก อุจิวะ ซากุระ”

ซาสึเกะกำมือแน่นเขาฉีกกระดาษเป็นชิ้นๆ ก่อนจะทำลายข้าวของและพบบางอย่างที่กล่องสี่เหลี่ยม เขาหยิบมันขึ้นมา มันเป็นผ้าพันแผลที่เธอทำแผลให้เขาครั้งแรก เขาจำได้ตอนนั้นเธออายุห้าขวบ

เธอกำลังโดยวัยรุ่นทำร้ายเขาเลยไปห้ามแต่เพราะเขายังตัวเล็กทำอะไรพวกนั้นไม่ค่อยได้ ตอนนั้นเขาคิดได้อย่างเดียวคือต้องปกป้องเธอ ปกป้องของสำคัญของเขา ปกป้องสิ่งที่เขารัก ซาสึเกะนอนลงที่นอนที่ไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเพราะเขาทำลาย  เขากอดสิ่งนี้ไว้กับตัวก่อนจะปล่อยน้ำตาให้กัดกร่อนหัวใจที่บอกช้ำ 

เขาได้แต่ตั้งคำถามที่ตอนนี้อยู่ในหัวที่ตีกันมั่วไปหมด  ทำไมเธอถึงทิ้งเขา

ทำไมเธอถึงหนีเขา ทำเธอถึงต้องไป ทำไมเธอไม่บอกลาเขาสักคำ  แล้วเขาจะอยู่ได้ยังไง จะอยู่คนเดี่ยวโดยไม่ได้ถ้ามีเธอ เขาอยู่ไม่ได้หรอกนะ เขาไม่ใช่คนใจแข็งแข็งขนานนั้น  ซาสึเกะปล่อยความคิดล่องลอยไปไกลแสนไกล

.

.

.

“สภาพดูไม่จืดเลยนะไอ้น้องชาย”อิทาจิพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รัก ที่สภาพเหมือนซอมบี้ ง่ายๆไม่มีความรู้สึก ไม่มีจิตใจ ในมือก็ถือผ้าพันแผลที่ดูเก่า อีกมือก็ถือรูปตอนที่ซากุระทำแผลให้ซาสึเกะตอนยังเด็กซาสึเกะกำหมัดแน่น อิทาจิส่ายหัว

“มาแล้วหรอครับ ไหนว่าอีกสองปีไงนี้มันพึ่งสองเดือนเอง”

“ถ้าฉันมาอีกสองปีสภาพแกคงเป็นศพแน่น”อิทาจิพูดขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะถามจี้ใจดำอีก

“ว่าแต่แกลองเล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างแกกับซากุระ” ซาสึเกะเล่าทุกอย่างให้อิทาจิฟัง

“เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง  แล้วอีกอย่างพวกแก ไอ้น้องเวร”

“แต่มันเกิดขึ้นไปแล้วพี่จะให้ผมทำไง พี่จะให้ผมทำหน้าไม่รู้ไม่เห็น แล้วหน้าด้านเดินไปหาน้องแล้วบอกว่ามันแค่อารมณ์ชั่ววูบนะหรอ ผมทำไม่ได้หรอกก็ผมรักเธอจริงๆนิ”ประโยคพวกนั้นทำให้อิทาจิอึ้ง อิทาจิยิ้มก่อนจะตบเข้าที่ไหล่ น้องชาย ซาสึเกะเขาขึ้นมากแล้วจริงๆ

“ถามหน่อยแกรู้สึกแบบนี้ตอนไหน”

“ตอนที่ยังเด็กเลยล่ะครับ ตอนที่น้องโดยทำร้าย”

“แกนี้นะ เอาไงดีละแกอยากตามหาน้องไหม”คำถานนั้นทำให้ซาสึเกะลังเลเขาจะตอบยังไงไอ้อยากนั้นก็อยาก แต่ถ้าซากุระไม่อยากมาเขาจะทำยังไง

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับให้น้องกลับมาเองดีกว่า”และคำตอบของอิทาจิแทบทำให้ซาสึเกะคลั่ง

“อีกสิบปี หรือยี่สิบปีน้องแกอาจจะมาพร้อมกับสามี”

“ไม่มีทางถ้ามาพร้อมกันฆ่ายกครอบครัวเลย”คำตอบนั้นทำให้อิทาจิอดที่จะตบหัวของซาสึเกะไม่ได้

“ไอ้คนเห็นแกตัว”

“ผมรักซากุระจริงๆนะ”คำตอบนั้นทำให้อิทาจิเงียบ พวกเขาคงจะไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับอะไรเลยสินะ

“ขอให้ความรักแกสมหวังนะไอ้น้องชาย แล้วอีกอย่างฉันหวังว่าแกจะเข้าใจทุกอย่างให้มากกว่านี้นะ”อิทาจิเดินออกไปก่อนจะปิดประตู ซาสึเกะนิ่งเงียบเขามองรูปภาพก่อนจะกอดมันไว้อีกครั้ง

“โตขึ้นมากจิงๆนะไอ้น้องชาย”อิทาจิพูดขึ้นแล้วหัวเราะอย่างมีความสุขก่อนจะมองไปที่ห้องซาสึเกะ

“ความรักแกต้องสมหวังแน่น”

________________________________________________________________
ขอให้ความรักเจ้าสมหวังนะเกะ มีข่าวจะบอกจะมาอัพเวลาแบบนี้ละ ยกเว้นวันหยุด