คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EPISODE 7 กระทงไหน ไฟแรงเฟ่อร์
EPISODE7
ุเยิไหม ว่าอาารแฮ์เหล้าเป็นยัไ
“เฮุน ันะออไปเรียนแล้วนะ
ื่นไ้แล้ว”
ลู่หานเอามือมาเย่าผมแรๆ
าอนเที่ยว่าที่ผมื่นึ้นมาโนลู่หานเหวี่ยใส่ ผม็หลับยาวาอนนั้นเลย
ให้ายเถอะแอลอฮอลล์รั้แรในีวินี่มันทำให้มึนนานี้เลย
อนนี้หโมเย็นะทุ่มนึแล้ว ลาสึออาารย์ีวอน็ยัเปิเรียนามปิ
ส่วนให่เา็ะเ้ามาพร้อมับปัหาหุ้น หรือไม่็รถที่เพิ่ถอยมาใหม่โนแมว่วน
อีโฟนรุ่นใหม่เผลอื้อมาเินบ้าล่ะ เอาทอมาแนัเรียนนละสิบสามสิบเส้นบ้าล่ะ
็ะเว่อร์ไป
“ั้นันออไป่อนละัน หายแฮ์เมื่อไหร่็ออไปเรียน้วยล่ะ
ถ้าไม่ไหว็ไลน์บอเี๋ยวลาอาารย์ให้”
“อือ...ลู่หาน
มียาแ้แฮ์มั้ยอ่ะ ปวหัวว่ะ”
“นอะไรวะอโรอ่อน
ินไปแ่นั้นเป็นนานี้เลย”
ผมมุหัวเ้าหมอนพร้อมับยนิ้วลาให้
วามรัใร่เมื่อราว่อนหายไปหมนะ แอลอฮอลล์มันเปลี่ยนนไ้ริๆ ะว่าไปผม็ยัิใับฝันเมื่อเ้าอยู่
ทำไมผมถึฝันเหมือนับที่ลู่หานเห็นในนิมิบ้าอะไรนั่น
หนัสือเล่มนั้นที่ผมเอมัน้อมีอะไรแน่ๆ
ผมหยิบโทรศัพท์้าเียึ้นมาเลื่อนๆ
ู แม่ไลน์มาประมานสอล้าน้อวามราวับว่าหมาที่บ้านายไปทั้เล้า ที่บ้านผมแม่อบเลี้ยหมามา
ไปที่ไหนเอหมารัหรือแม้แ่หมานอื่นแม่็เ็บมาหม
ผมเลยินิสัยี้โมยมาาแม่นี่ล่ะ แม่โมยหมา ลูโมยาเในผู้หิ เี๋ยวๆ
็พิมพ์ผิไ้ไหมล่ะ ็ะพิมพ์ว่าโมยินสอเพื่อน
านแถ้อมา
ั้แ่ผมมาอยู่โรเรียนนี้ผม็ไม่่อยไุ้ยับแม่เลยเพราะเรียนเยอะไปหม
ริๆ ็ไม่ไ้เรียน นอนอย่าเียว ไม่่อยไุ้ยับแม่
แ่ับพ่อนี่สิแทบะไม่ไ้ิ่อันเลย
พ่อผมไม่มีไลน์เพราะพ่อบอว่าไม่อบเทโนโลยีสมัยใหม่
วันนั้นมีสเ็หมูที่ื้อาุปเปอร์มาร์เ็เป็นอาหารเย็น พ่อมอหน้าเ้มๆ
แล้วสะบั้นออไปาบ้าน สรุปนาไปล่าหมูป่ามา
แล่เนื้อุไฟ่อเาแล้วย่าเสียบไม้ โหผมนี่นึว่าอัอร์
ผมโทรหาพ่อแล้วเปิสปีเอร์
ผมยัลืมาไม่ึ้นเลยเพลียไปหม ิในแ่ที่ีืออ่านหนัสือนึื่น
ิในแ่าม็ือมีเพศสัมพันธ์ับลู่หานนเ้า ิในแ่ร้ายือำลัเป็นโรมะเร็ำลัใล้าย
“ฮัลโหลว่าไ”
“หวัีพ่อ อยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่ที่ทำานลู
มีไรโทรมาหาพ่อ”
“ิถึ”
“พ่อ้อเินไหมลู”
ผมอมยิ้มนิๆ นานๆ
ทีแหละที่ะไุ้ยับพ่อ พ่อเป็นนใีมา
อยูแลผมั้แ่เ็แล้ว็สอนอะไรเยอะแยะไปหม ถึพ่อะเยทำบ้านไฟไหม้เพราะไม่ยอมใ้เาแ๊สแล้วไป่ออไฟในห้อนั่เล่น็เถอะ
ยัไผม็รัพ่อนะ
“เอ้อพ่อ ที่ทำานเป็นไ”
“็ีนะลู
พ่อไ้ึ้นเินเือนมาสามบาทห้าสิบสา์ พ่อ่อยับหัวหน้าไปสอย”
“เี๋ยวผมไป่วย่อย”
“มาสิ พ่อิุะไ้มีเพื่อน”
พ่อ ใเย็น
“พ่อที่ทำานมีหนัสือไหนน่าอ่านบ้า”
“หนัสือเ้าใหม่็มีแ่พวหนัสือทำอาหารน่ะลู
แล้ว็หนัสือประวัิศาสร์อีสอสามเล่ม” พ่อผมทำานที่สำนัพิมพ์ ‘แหล่มไหล’ เป็นแผนพิสูน์อัษร พ่ออบเอาหนัสือที่น่าอ่านลับบ้านมาให้ผม
เรีย่ายๆ ว่าิ๊มา ี้โมยันทั้บ้าน
“เนี่ยลูแ่เล่มนี้อยู่ๆ
็ส่เ้ามาสำนัพิมพ์เรา เรื่อเ้าายสอพี่น้อ ื่อนแ่ส่มา็ไม่มี
ไม่รู้เอาเ้ามาไ้ไ”
“ฮะ เ้าายไรอ่ะพ่อ”
“ไม่รู้เนี่ย
พ่ออ่านไม่รู้เรื่อ”
“พ่อส่มาให้ผมไ้ปะอ่ะ
ส่มาที่โรเรียนเนี่ย”
“ะเอาหรอ ไ้ๆ เี๋ยวพ่อแอบหัวหน้าไปส่ให้
แ่นี้นะลู”
“รับพ่อ รัพ่อ”
ให้ายเถอะ พระเ้า
นี่มันเบาะแสีๆ นี่เอ รู้สึื่นเ้นและื่นาื่นใื่นทั้้าในและ้านอ ผมวาแล้วหยิบหนัสือเล่มนั้นมาูอีรอบ
วามลึลับและวามลัอมันนี่ทำให้ผมนลุ ไม่ใ่อะไร ปวี่เพราะฤทธิ์แอลอฮอลล์
ลู่หาน็ันเปิพัลม่อไ่อยู่ไ้ านวิ่้อมา เี๋ยวะรา
ผมฝืนสัารอาบน้ำแ่ัวออมาเรียนภา่ำ
บรรยาาศ้านอูเย็นๆ ยัไไม่รู้ เป็นเพราะใล้หน้าหนาวแล้ว ท้อฟ้าสีน้ำเินเ้ม
ผสมับสีแอพระอาทิย์ที่ยัหลเหลืออยูู่เ้าันแปลๆ แสไฟสว่าๆ ที่เปิลาลานน้ำพุมันทำใหู้สบายา
เสียรถประำทาที่วิ่ผ่านไปมาทั่วๆ
โรเรียนเ้าับัหวะอเสียลมพัระทบใบไม้และิ่ไม้
เฮ้
เราำลัแ่นิราศันอยู่รึเปล่า เพื่อนรั.
“อ้าว เฮุน!”
หวื่อเทาะโนทัผมเหมือนับอยู่ห่าันสิบล้านไมล์
ทั้ๆ ที่เายืนอยู่แทบะหยิบเหาาหัวผมไปแทะเล่นไ้แล้ว ผมยี้หูนิๆ
่อนะยิ้มอบลับไป
“หวัีรับ”
“ไ ำลัะไปไหนล่ะ”
“ำลัะไปเ้าเรียนน่ะรับ
ุล่ะรับ ำลัะไปไหนเหรอ”
“วันนี้มีลาส้วยเหรอ
ันว่าทุลาสน่ะยเลิหมนะ นเา็ไปูนานพมาศอนเทสันทั้นั้นแหละ”
“ห้ะ? อะไรนะรับ?”
“็วันนี้วันลอยระทไไอ้หนู”
วามหัมุม
เี๋ยวนะ
ารื่มเหล้ามันทำให้ผมลืมวันเวลาไปเลยเหรอ
ะว่าไปผมเอ็ไม่ไ้สัเหลอไฟระยิบระยับรอบโรเรียนเลย มัวแ่มนมไม้อยู่ไ้
รอบๆ แลน์มาร์อโรเรียนมีแ่โมไฟับหลอไฟรูประทับมะเือเทศห้อยระโยระยาเ็มไปหม
แลน์มาร์อโรเรียนมีที่ไหนบ้าน่ะเหรอ ็น้ำพุลาโรเรียน ึประุม หอสมุ
็อปปิ้มอลหน้าโรเรียน แล้ว็สวนมะเือเทศวิเศษหลัโรเรียนนั่นแหละ
ะว่าไป็มีอีที่ที่เพิ่สร้าเสร็ใหม่ๆ ั้อยู่ใล้ๆ ับสวนมะเือเทศนั่นแหละ
เป็นทะเลสาบที่เพิ่สร้าึ้น
นที่มีวามสามารถพิเศษิน็่วยันทำให้ินยุบลไปเป็นแอ่ให่
พวที่มีวามสามารถพิเศษน้ำ็่วยันเิมน้ำให้เ็ม เอาไว้ให้นัเรียนปลา
ี่เรือ พัผ่อนหย่อนใ หรือไม่็ใ้ในเทศาลสำัๆ อย่านี้นี่แหละ
“เฮุน...เหม่อทำไมเนี่ย”
“ฮะ เอ่อ...เปล่ารับ
แ่แฮ์นิหน่อย เพิ่ินเหล้ามาเมื่อืน ินไปประมานร้อยวไ้อะรับ”
็อยาโว์บ้าไม่ไ้เหรอ ถึะเว่อร์็เถอะ
“นายนี่ท่าะอแ็นะ”
นั่น เื่อูอี
“ั้น เี๋ยวผมึ้นรถบัสไปลรทะเลสาบเลยละัน
ไป้วยันไหมรับ”
“นี่นายะวนันไปลอยระทั้นเหรอ?”
“เปล่ารับ
ผมแ่ไม่มีแผนที่”
“วนีนริๆ มา ไปับัน
นี่ทุ่มว่าละเ้าเริ่มเรียมานนานพมาศอยู่ ถ้าไปื้อระทแถวนั้น็ะทัน”
เทาับมือผมแล้วพาวิ่ไปึ้นรถบัส
ไม่นึว่าะไ้มาสัมผัสประสบาร์เปรี้ยวๆ แบบนี้อี นาวันปินี่นยัเ็มรถ
วันนี้วันเทศาลมีบานไปนั่เาะอยู่บนหลัารถ้วย ็ะเอ็สรีมไป ผมยืนเย่าเพื่อที่ะไ้รับอาาศบริสุทธ์้าบน
โีที่แม่ให้ส่วนสูผมมาเยอะทำให้รอพ้นาวิฤเ่าเปรี้ยวไปไ้
รถับเนือยๆ เอื่อยๆ
ไม่เห็นับรถเมล์อโล้านอเลยันิเียว ไอ่้านอนี่เหยียบประมานแปร้อย
ร่าายอผู้โยสารนี่ะรวมเป็นหนึ่ พอมาอีันในโรเรียนนี่โอ้โห อ่อน้อย าม
ว่าะถึแ่ละป้ายนี่หลานบวพระละยัไม่ถึเลย
พอถึป้ายหอสมุ็มีนลเยอะอยู่
พวเ็เนิร์ทีู่เหมือนะไม่สนใโลเอาแ่อ่านหนัสือ็มีอยู่ถมไป ป้าย่อไปเป็นป้ายไร่มะเือเทศวิเศษ
ที่นี่็ูเหมือนะัุ้มานเหมือนัน
แถม้าใน็ยัมีที่ให้ทำระทา้นมะเืออี้วย
“เฮุน ลป้ายนี้ัน”
“ป้ายทะเลสาบมัน้อไปอีนี่รับ”
“ันไม่อยาไปื้อระทอ่ะ
่วนี้็อ”
“อ้าว
ผมบอแล้วนะรับว่าถ้ามือเปียอย่าไปับสายไฟ”
“...”
“เฮ้ยอย่าเียบสิรับ” ูอโทษ
ูะไม่เล่นมุนี้อีแล้ว
“้อให้ันำมั้ย”
“แล้วแ่รับ”
“มา ลป้ายนี้แหละ
ถ้าาที่นี่เินไปทะเลสาบ็ไม่ไลหรอ เวลายัมีอีเยอะ”
เทายยิ้ม่อนะับมือผมเินลารถ
ามริผมวระรู้สึัวว่า เอ๊ะ ทำไมเทา้อับมือเรา้วยนะ
แล้ว็วระสะิ้ให้เาปล่อยมือ แ่ไม่อ่ะนั่นมันวามนาเอ
นอย่าโอเฮุนน่ะเหรอะทำแบบนั้น
“ปล่อยมือผม็ไ้มั้รับ”
อ้าว ีออ
เทาหันมามอนิๆ
่อนะปล่อยมือแล้วเินนำไป ให้ายเถอะนี่มันู่รัที่มาออเทวันลอยระทันัๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเล่นเพลินๆ
แบฮยอนทัไลน์มาสามล้าน้อวามให้ผมไปูมันประวนายนพมาศที่ทะเลสาบ วัาฟั นายนพมาศนี่ือไรวะ
เิมาไม่เยไ้ยิน ผมเลยอ่านไม่อบมันไป
เทาบอว่าะไปหาื้ออุปร์ทำระทมาให้
ผมบอเาว่าอยาให้เป็นระทนมปัมาว่า เทาพยัหน้า่อนะเินหายไป
ผมหาทำเลเหมาะๆ ที่ะนอนเล่นรอผัวมาประเนระท (เี๋ยว)
“ละอิ่น!! (เสียไลน์)”
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : เฮ้ยเฮุน
อย่าอ่านไม่อบ 18.32
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : นี่แ่ัวอยู่นะเว้ย มาเียร์เพื่อนบ้าไรบ้า 18.32
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : มีไรใหู้ 18.32
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : โรฮา 18.32
ฮุนแฮ์ : ไหน 18.32
ฮุนแฮ์ : ุยับู 18.33
ฮุนแฮ์ : ูเหา 18.33
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st :
ฮุนแฮ์ : ใรวะ 18.35
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : ารย์ริสสุหล่อ 18.35
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : อพวเราเอ 18.35
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : ยัไม่หม 18.35
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st : มีอีนะ้ะ 18.36
นายแบ ว่าที่นพมาศ1st :
พรื
ฮุนแฮ์ : เี่ยแบ 18.38
ฮุนแฮ์ : เี่ย ูำอ่ะ 18.38
ฮุนแฮ์ :
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
“ำไร”
เทาเินมาพร้อมับหอบใบอับ้านมะเือมาเพียบ
ผมลั้นำแล้วล็อมือถือ เทามอหน้าผมแปลๆ ่อนะยัไหล่แล้วรีบนั่ลทำระท
ไอ่รูปนั้นแม่ทำเอาผมปวท้อไปหม แบฮยอนนี่ไม่รู้ไปหามาาไหน
“ะทำนานมั้ยรับเนี่ย
แล้วะไปทันไหม”
“แปปเียวน่า
นาย็มา่วยันทำสิะไ้เสร็เร็วๆ”
“แ่ผมไม่ไ้อยาลอยระทัหน่อยนี่รับ”
“ัน็ไม่ไ้อยาลอย”
“อ้าว
แล้วุะมานั่ทำทำไมล่ะ”
“ไม่ไ้อยาลอยระท
แ่อยาลอยะเธอ”
...
เหมือนโน้อนธอร์
สั้นเ้าที่หัวไปหนึ่็อ เทายิ้มนิๆ ่อนะ้มลไปทำระท่อ เฮ้ย
นี่เาำลัีบเราหรอ อย่ามาทำให้เราเป็นเ้อิ
นั่ทำไม่ถึสิบนาทีระท็เสร็
ระทสอั้นที่มี้านมะเือเทศับลูมะเือเทศปัอยู่เ็มไปหม
นี่มันอฮิอที่นี่เลยนะเนี่ย น่าแปลที่เาทำมันเร็วว่าที่ิ
แ่วามสามารถพิเศษอเทา็ือเวลานี่
เาะหน่วเวลานอื่นไว้ทำให้เาเสร็เร็ว็ไ้
“ป่ะ
ไปันไ้แล้ว”
“ระทอผมล่ะรับ”
“มีแ่อันเียวอ่ะ
มาลอยับันละัน”
เทาพูพร้อมับเินไปทาเื่อมที่่อไปที่ทะเลสาบ
รอบ้าทามีร้านายนมับร้านายระทเพียบ
เินไปไม่ี่อึใ็ถึทาเ้าานที่ทะเลสาบ เวทีประวนานพมาศั้อยูู่ให่โ
อนนี้็ทุ่มว่าแล้ว ใล้เวลาประวแล้วแหละ
เทาบอว่า
เาะประวนานพมาศับนายนพมาศ่อน แล้ว่อยให้นัเรียนทุนไปลอยระทพร้อมัน
เ้าว่าใรแอบไปลอย่อนที่ะประวเสร็ พวผีพรายในแหล่น้ำทุที่ในโรเรียนะามไปหลอหลอน
เห็นเทาว่าปีนึเยมีนัเรียนอยาลอี ไปแอบลอยระทเียบๆ ในะละมัในหอ
สรุปผีพรายน้ำพุ่ออมาาะละมัแล้วสาปให้เธอลายเป็นนที่มีสัมผัสิ่อับภูิผีวิา
เรีย่ายๆ ว่าล้ายวามสามารถพิเศษอลู่หาน
แ่อเธอนนั้นะสยอว่าที่ะ้อยอมไ้ยินเสียผีระิบอยู่้าหูไปั่วีวิ
ับ้อนลุอยู่ลอเวลา เธอนนั้นื่อ เน ยานแม่
ผมเินับเทาไปเรื่อยๆ
่อนะเอพวานยอลนั่อยู่หน้าเวที ใส่เสื้อลายอันแสบาที่สุ เทาบอให้ผมเินเ้าไปหาเพื่อน่อน
เาะไปทำธุระอผูู้แล่อน พร้อมับฝาระทไว้ับผม ผมรับมันไว้่อนะเินเ้าไปหาพวานยอลที่ำลันั่ื่มน้ำมะเือเทศันอยู่
“เฮ้ย ไ”
“อ้าวเฮุน
หายแฮ์แล้วเหรอเพื่อนรั”
“หายแล้วรับุแ
เออ แล้วลู่หานไปไหนอ่ะ”
“อยู่ับแบฮยอนโน่น
เป็นพี่เลี้ยนายแบบอ่ะนะ” มินออบ
ผมพยัหน้านิๆ
่อนที่เสียประาศเริ่มานอmcะัึ้น
ผมวนพวเพื่อนๆ ึ้นไปนั่บนเ้าอี้ที่ัอยู่หน้าเวที
ปาร์านยอลวัป้ายไฟให่โเียนว่า ‘แบฮยอน้อStongนะรับ’ ออมาโบสะบัไปทั่ว
พวหาเรื่ออย่าอิน มินอ แ
ยอู็โนานยอลบัับให้โบธเียร์แบฮยอนไป้วย
สภาพอนนี้เหมือนนั่อยู่ลาลุ่มเ็ปั้มที่เรียนเ้าใ้บริาร
แถมน้ำื่ม้วยไหมล่ะะแม่
“เอาล่ะรับทุท่านทั้หลาย
เพื่อไม่ให้เป็นารเสียเวลาไปมาว่านี้ ระผมเวีวอนที่รับหน้าที่เป็นพีธีรพร้อมับุิมแทยอน
ะอเปิานนาและนายนพมาศอนเทสประำปี บัเนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน้!”
“วี๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
(ไม่ใ่เสียลมพันะ)
“เอาล่ะรับ
ิาอเรา็โร่าย ใ่ไหมรับุแทยอน”
“ใ่่ะุเศรษี
โยเรานะะ ะให้เหล่านายและนานพมาศออมายืนเรียันบนเวทีนี่ล่ะ่ะ
ใรที่เหมาะสมับารเป็นนายและนานพมาศ
เหล่ารรมารอเรา็ะส่อไฟายใส่ผู้เ้าประวนนั้น่ะ”
“ใ่แล้วรับผมุแส่อบนฟ้าอิยาอิยาอิยาอิ๊ยาหย่า
รรมารอพวเรา็ไม่ใ่ใรที่ไหนรับ เมนเทอร์บีเบอร์ เมนเทอร์ริสิน่า
และเมนเทอร์ลูไ่เอรับ”
“อ๊ะๆ
แ่อบอิาสุโหไว้่อนนะะ ผู้เ้าประวที่ไม่ไ้โนไฟายส่อใส่ ะรอบ
และะ้อไปเป็นสาวน้อยน้ำในิรรม่อๆ ไปนะะ”
“แหม
ผมฟัแล้ว็อยาะน้ำบ้าัเล...”
ปิ้ว
อาารย์แทยอนถีบอาารย์ีวอนน้ำไปแล้ว
“เพื่อไม่ให้เป็นารเสียเวลา
อเิพบับผู้เ้าประวทุนเลย่า!!”
ผู้เ้าประวประมานสามสิบล้านนเินยโยันออมาา้าเวที
นานพมาศ็มีแ่นสวยๆ ไปหม ฝั่นายนพมาศ็มีแ่นหล่อเือบเท่าผมทั้นั้น
แ่็ยัไม่มีใรหล่อเท่าผมอยู่ี
“แบฮยอนนน
ทานี้!!”
เสียานยอละโนโหวเหว
แบฮยอนยิ้มแหยๆ ่อนะแอท่าเท่ๆ อมัน่อไป เหล่าเมนเทอร์ผู้น่าเรามพาันมอไปทั่วทุๆ
น ่อนะหันหน้าเ้าหาันเพื่อปรึษา แล้วพร้อมใันยไฟายึ้นมา
ส่อไปที่หน้าอแบฮยอนับุฮียอน ส่วนนอื่นๆ ็ถูเ้น้ำันไปหม
ุฮียอนุมหน้า ส่วนแบฮยอน็ุมอุฮียอน เี๋ยวๆ
“แหม
่าเหมาะสมริๆ ่ะ นายับนานพมาศอเราในปีนี้
อเิเหล่าเมนเทอร์อมเม้นท์้วย่ะ”
“รับุแทยอน
บีเบอร์ิว่า ุฮียอน ุอะเมิ่มา เพราะุเหมือนส๊อย ส่วนุแบฮยอน ที่ผมเลือุ
เพราะพื้นทีุ่ยืนะหัแล้ว น้ำหนัอุมา พอๆ ับแอิ้ที่ินาอุ ุอนเนเทรีมา
บีเบอร์อบรับ”
“พูไ้ี่ะุบีเบอร์
ส่วนิันิว่า ุฮียอน ุสวยสใส ูเ้าโรนั่นสิ ริสิน่าอยาไ้บ้า
ส่วนุแบฮยอน ิันายไฟผิ่ะ”
“แหมุริสิน่า็พูเินไปนะะ
ลูไ่ว่าหนูสอนสรอมา ลูไ่เื่อว่าหนูสอนไม่ไ้มาเล่นๆ ่ะ”
“วี๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
วี๊วี๊
วี๊ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“แบฮยอนแม่เ็ใ้ไ้ว่ะ
อินันอยาลประวบ้า”
“นาย้อไปเพิ่มแลเียม่อนนะยอู”
“ั้นนาย็้อไปลแป้ที่หน้า้วยล่ะ
ลอยระทเาให้ลอยแ่ระท หน้าอ่ะ ไม่้อลอย”
ีันอยู่ไ้อีพวนี้
ผมลุึ้นเพราะานนายและนานพมาศอนเทสเสร็แล้ว ทุน็พาันทยอยมาริมทะเลสาบเพื่อที่ะลอยระท
ผมบอพวานยอลว่าเี๋ยวลับมาอเอาระทไปืนเทา่อน นยั๊วเยี๊ยะันเ็มไปหม
เพราะฤษ์ลอยระทือสอทุ่มรึ่ นี่็ใล้ไ้เวลาแล้วเทาไปอยู่ไหนอเาวะ
“เฮ้ เฮุน!”
“ุเทา
มาเอาไปสิรับระทุน่ะ”
“มานี่
ามมาๆ”
เารับระทไปถือพร้อมับึมือผมไป้วย
บรรยาาศบนท้อฟ้ามืๆ ที่มีแสสีเหลือนวลาวันทร์เ็มว
ผสมับแสไฟาเทียนอระทหลาหลายอัน
เทาเลือรุที่เป็นสะพานยื่นไปลาทะเลสาบ
แ่ละนเริ่มับอที่ลอยอัวเอับู่
“นี่ผม้อลอยับุหรอรับ”
“ถ้าไม่อยาลอย้วยัน็ไม่้อ็ไ้นะ”
“เปล่ารับ
ผมแ่ไม่ไ้ลอยระทมาหลายปีแล้ว”
“เยลอยับแฟนรึยั”
“น้อยรับ
ผมไม่ไ้บนเยอะนานั้น”
“เหรอ
แล้วอนนี้ลอยับันรู้สึไล่ะ”
“ไม่รู้สิรับ”
“อยารู้มั้ยล่ะ”
“ทำยัไล่ะรับ?”
“็ลอนึว่าลอยับแฟนอยู่็ไ้นะ”
TO BE CONTINUE
ให้ายเถอะ
นี่มันเทาฮุน
ใรยัโส
็อให้ลอยระทแล้วไู้่ ใรมีู่ ็อให้รัันไปนานๆ ใรยัิ
็อให้เสียินะรับ #ผิ
ไว้เอันใหม่อนที่ 8
สุสัน์วันพระแม่าร้อไห้รับ
ถ้าอบฟินี้ล่ะ็
เมนั่นมาบอวามรู้สึไ้ที่ @Ohse_BoT หรือะิแท็
#ฟิมะเือ ็ไ้นะรับ เริ้บ
ความคิดเห็น