คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SIXTH DAY
ผมควรจะทำไงดี ?
ผมยืนชะเง้อหน้ามองเข้าไประหว่างต้นไม้สองต้นที่ระหว่างกลางนั้นมีม้านั่งตั้งอยู่ ถ้าจะถามว่าผมกำลังทำอะไรก็ง่ายๆเลยครับ มาแอบส่องพี่เตี้ยกับไอ้จงอินอ่ะดิ -_-;
“ไอ้ฮุน !!”
“เห้ย !!” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือหนักๆฟาดลงมาที่ไหล่ในขณะที่ผมกำลังใช้สมาธิอยู่
“เชี่ยจงแดมึงมาทำไรวะ”
“กูมาดูคนขี้ส่องไง !”
“อ้าวมึงนี่ พูดเสียงดังทำซากไรวะ เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดว่ากูส่อง..”
เห้ย ไม่ดิ กูหลุดไปได้ไงเนี่ยยย หมดกัน !! T_T
“นั่นไง มึงนี่อย่ากากดิวะ ไอ้จงอินที่ว่ากากเค้ายังหน้าด้านเข้าไปม่อพี่คยองซูเลย”
“……….”
“แล้วมึงอะ มึงยังไม่ได้ตกลงเลิกซะหน่อย”
“เออ ก็ถูกของมึง ..”
“ไปเลยเพื่อน สิทธิ์น่ะยังอยู่ที่มึงนะ แต่มึงจะใช้ยังไงแค่นั้น?”
อ้าว มึงนี่พูดดีว่ะ ..
“พี่คยองครับ ไอ้ฮุนมันมีเรื่องจะถามน่ะ!!”
แต่มึงให้เวลากูเตรียมตัวหน่อยไม่ได้ง้ายยยยย ;0;
เงียบ ..
นั่งจ้องกัน .. เราสามคน
“มีอะไรเหรอ? ถ้าไม่มีพี่จะได้สอนจงอิน”
“คืองี้พี่..คือว่า สอบครั้งที่แล้วอะทำไม่ได้เล้ย” เสียงสูงอัตโนมัติเลยผมมม โอ้ยกูจะไม่ชมมึงแล้วไอ้จงแด !
“เรื่องไหนล่ะ?”
“เรื่องนี้แหละๆ” ผมดึงหนังสือไอ้จงอินไปก่อนจะชี้เรื่องใหม่ที่โชว์หราอยู่กลางหน้ากระดาษ
“เรื่องนี้มันเพิ่งเริ่มเรียนไม่ใช่เหรอ?”
อ้าวเวรละ ..
“คือห้องผมมันพรีเทสไงๆ”
“งั้นก็ติวพร้อมกันกับจงอินละกัน”
ผมยิ้มกริ่ม พลางหันไปยักคิ้วกวนส้นไอ้กัมจงที่เผยหน้าหัวเสียหน่อยๆ แต่ก็นั่นแหละผมแม่.งสะใจ
“หนังสือ?”
“ไม่มีอะ”
“ปากกา ดินสอ?”
“ก็ไม่มีอีกเหมือนกัน”
พี่เตี้ยถอนหายใจยาวให้ผม ซึ่งนั่นไม่ใช่เป็นการแกล้งสักนิด อันนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมไม่ได้เตรียมมาจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะต้องได้ทำอะไรแบบนี้
คล้ายๆเรียนแบบไม่ตั้งตัว ..
“งั้นเริ่มจากนิยามแรก ….” ผมแกล้งทำเป็นเอียงหน้าเข้าหนังสือที่เป็นเล่มเดียวกันกับที่พี่เตี้ยใช้สอน ใช่ครับแน่นอนเราใช้หนังสือเล่มเดียวกัน นี่แทบจะสิงกันละแหละ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจไอ้จงอินมัน เห็นว่าเพิ่งเริ่มจีบไง ค่อยๆให้มันเจ็บทีละนิดครับ ซาดิสม์ดี ..
เออดูอินไป
“พี่คยองครับ คือตรงนี้มันต้องทำไงอะ” ขณะที่ถึงช่วงของแบบฝึกหัด ผมก็นั่งทำๆไปตามเรื่อง จู่ๆไอ้จงอินก็เสนอเอ้ย ยื่นหน้ามาถามทำซะผมเงยตามแทบไม่ทัน พี่เตี้ยก็ด้วยแหละครับจะเดินไปดูมันทำไม ชะโงกหน้าไปก็พอละเหอะ -_-
“อ๋อ นายทำผิดตรงนี้ไง” พี่คยองยื่นมือไปจับปากกาที่มันกำลังจ่ออยู่ที่หน้ากระดาษครับ นั่นมันใกล้เคียงการจับมือทางอ้อมมาก ไม่ครับไม่
!!
“เอ้อออ พี่เตี้ยยยยยย”
ทุกคนหยุดการกระทำแล้วหันมาที่ผม …
“เปล่าครับ ผมหิวข้าวน่ะ”
“หิวก็เลิกไปกินดิวะ”
“ก็กูกลัวมึงได้เยอะกว่าไง ในเมื่อกูเรียนแล้วก็ต้องใช้ชั่วโมงให้คุ้มค่าแบบมึงดิ”
เอ้อ ไอ้ฮุนไม่ยอมนะครับนะ มึงจะไล่กูเหรอ? ไม่มีทางซะหรอกกกก
“โอเคถูกละ งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน จะค่ำแล้ว” พี่คยองเดินกลับมาที่นั่งเดิม พร้อมเปิดกระเป๋าสีดำยุกยิกๆอยู่นั่น ส่วนผมน่ะเหรอ? กระเป๋าอยู่บนห้องโน่นนนนน ยังไม่เอาลงมาเลย หวังว่าภารโรงจะยังไม่ปิดตึกก่อนนะ
“วันนี้ให้ผมไปส่งพี่นะครับ”
เดี๋ยวๆ ..
“เอ่อคือพี่ต้องไปดูหนังสือเพิ่มนิดหน่อยนะ รบกวนจบอินเปล่าๆ”
“ไม่หรอกครับ ผมเต็มใจมากนะ”
ผมมองพี่เตี้ยนิ่งเลยครับ ลุ้นคำตอบสั้นๆนี่แหละ จะไปหรือไม่ไป ..?
“เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ พี่กลัวจะดึกน่ะ เดี๋ยวจงอินไม่ได้ทำการบ้านไง”
“ก็ได้ครับ ผมกลับก่อนล่ะ”
เย่เฮ้ท !
ผมยืนยิ้มตาเตอนี่หายเป็นเส้นเดียว หมดความหล่อขรึมสักวินาที ขอยินดีให้กับชัยชนะเล็กๆ หุหุ
“บ้าเหรอ ยิ้มอะไรคนเดียว?”
“เปล่าครับเปล่า”
“รีบไปเอากระเป๋าดิ เดี๋ยวภารโรงก็ปิดตึกหรอก”
“ก็ได้ แต่พี่ต้องรอผมนะ”
ผมวิ่งสี่คูณร้อยขึ้นไปบนชั้นสองของตึก โชคดีที่อาคารอยู่ใกล้ๆ ไม่งั้นได้ขาลากกันพอดี ผมกระหืดกระหอบแบกเป้ขึ้นสะพายหลัง ใจยังสั่นๆกลัวว่าลงมาพี่เตี้ยจะหาย
แล้วก็ ..
พี่เตี้ยหาย ….
ผมมองซ้ายขวาแต่ก็ไร้วี่แววพี่เตี้ยเป้ดำครับ อะไรอย่าเพิ่งตัดความสุขผมดิ นี่ยังดีใจได้ไม่นานเลย ..ผมเดินเตาะแตะไปเสื้อนี่ก็ถกออกมานอกกางเกงแล้วครับ ร้อนด้วย เสียอารมณ์ด้วย
แต่เอ้ะ !
อะไรเอ่ยนั่งเตี้ยๆอยู่แสตนด์ตรงนู้น ?
“คิดว่าพี่จะหนีผมแล้วอะ”
“ก็ไม่ได้รอนะ แค่หิวเลยแวะนั่งกินแซนวิชเฉยๆ”
โหย นี่แหนะ..
“ปะครับกลับเถอะ จะค่ำแล้วเนี่ย”
คนเตี้ยกัดแซนวิชคำสุดท้าย แม้ว่ามันจะเหลือครึ่งนึง แต่แก้มอ้วนๆนั้นก็พองออก ยิ่งตอนทำหน้านิ่งๆตอนผมวิ่งมานะ มันโคตรน่าหยิกเลขจะบอก คนอะไรตานี่กลมบล๊อก ..
“อะ เอาไปกินไปหิวไม่ใช่เหรอ?” มือขาวยื่นแซนวิชที่เหลือครึ่งนึงมาให้ผมด้วยอะ ..
“พี่ไม่อิ่มแน่อะ ปกติเห็นกินหมดตลอด”
“อ้าวเห้ย จะกินมั้ยไม่งั้นจะโยนให้หมา”
“เอ้อกินดิพี่กินนนน”
และนั่นก็นับเป็นโมเมนต์ที่ดีอีกครั้งหนึ่ง โดยขอตั้งชื่อให้ว่า แซนวิชที่เกือบเป็นของหมา …
ความคิดเห็น