Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #7 : [Gloomy Love] : Part 7

 

 

 

 

 

 

 

เสียงฝีเท้าหลายคู่เดินสลับกันไปมาภายในหอพัก รวมถึงเสียงเอะอะโวยวายตามหาอุปกรณ์เสริมความงามดังขึ้นเป็นระยะๆ ถึงแม้คนตัวเล็กจะวุ่นวายอยู่กับการแต่งตัวเพื่อไปร่วมงานของทางบริษัท แต่ในใจกับวุ่นวายยิ่งกว่าเมื่อมองชุดเดรสตัวยาวเกาะอกที่สะท้อนอยู่ด้านในกระจกเงาตรงหน้าเธอ

 

 

 

 

"ว๊าวววว! ดาร่าเธอสวยมาก" บอมเดินข้ามาจับไหล่พลางมองไปรอบตัวฉันพร้อมกับหมุนไปมาจนฉันรู้สึกเวียนหัว

"บอมฉันเวียนหัวแล้วนะ" ฉันเอ่ยท้วงพื่อนสาวที่เอาแต่หมุนตัวฉันไม่ยอมหยุด

"ดาร่าอนนี่อย่างกับเจ้าหญิงแหนะ เลิศมากเลยเนอะบอมอนนี่" มินจีกับบอมหันไปแท็กมือกันอย่างเข้าขาสุดๆ

"ฉันไม่กล้าใส่มันเลย ใครก็ไม่รู้ส่งมาให้" ฉันรู้สึกกังวลกับคนลึกลับคนนี้จัง เขาต้องการอะไรจากฉันกันนะ

"โอ๊ยดาร่าเธอก็อย่าคิดมากสิ อาจจะเป็นอูบินก็ได้" บอมหันมาตอบฉันอย่างลวกๆก่อนจะหันไปแต่งหน้าต่อ

 

 

 

 

บรรยากาศภายในห้องดูครื้นเครงขึ้นเมื่อบิ๊กแบงและแก๊งนายแบบมารอรับพวกเราไปงานปาร์ตี้ รวมถึงแชรินที่ตอนนี้นั่งดูทีวีอยู่กับซึงรีและแดซอง

 

 

 

 

"ชุดนี้พอดีจริงๆ" ยองเบเดินเข้ามามองฉันด้วยสายตาชื่นชม

"ที่พอดีนี่คืออะไรเหรอ" ฉันถามยองเบที่ยังคงทำหน้าตาชื่นชมเสื้อผ้าฉันอยู

"พอดีกับเธอไงยัยเตี้ย ว่าแต่ใครเลือกชุดให้เนี่ยโป๊ไปรึเปล่า ไปหาผ้าคลุมไหล่เลยไป" อูบินที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ชี้ไล่ให้ฉันเข้าไปหาผ้าคลุม ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ยช่วงนี้ผีเข้ารึไงดุได้ดุดี แต่เอ๊ะ! นายนั้นพูดแบบนี้ออกมาก็แสดงว่า...เขาไม่ได้ส่งชุดนี่มาให้ฉันน่ะสิ แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรออกนอกเรื่องไปมากกว่านี้ อยู่ๆก็มีคนเอาผ้าคลุมมาคลุมไหล่ให้ฉันจากทางด้านหลัง ฉันที่ตกใจจึงรีบกระเด้งตัวออกมาพร้อมกับหันไปยืนประชันหน้ากับคนๆนั้นทันที

 

 

 

 

"จี....." ฉันพูดออกมาแค่นั้นก่อนจะดึงผ้าคลุมออกจากไหล่

"ดึงออกทำไมล่ะ กำลังหาผ้าคลุมอยู่ไม่ใช่เหรอ" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"แต่นี้มันไม่ใช่ของๆฉัน" ฉันยื่นผ้าคลุมคืนเขาไปแต่เขากลับดึงมันออกมาและเอามาคลุมที่ไหล่ฉันอีกครั้ง

"แต่ก่อนเรายังใช้ของร่วมกันบ่อยๆเลย ของฉันมันก็เหมือนของเธอนั่นแหละคลุมๆมันไปเถอะ" เขาพูดมันออกมาทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

"แต่.." คำพูดของฉันสะดุดลงทันทีเมื่อจีเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเราทั้งสองประสานกัน...

 

 

 

 

ดวงตาสีน้ำตาลที่เคยสดใส ใครๆที่เห็นก็พลอยหลงรักดวงตาขี้เล่นของนายคู่นั้น แต่ทำไมตอนนี้ดวงตาคู่นั้นของนายมันเศร้าเหลือเกินจี

นายควรเป็นคนที่มีความสุขในช่วงเวลานี้ที่สุดไม่ใช่เหรอ หรือว่านายกำลังเล่นละครเพื่อให้ฉันกลับไปเป็นของนายกันแน่....

 

 

 

 

"ดาร่าเธอไปหาที่ดาวอังคารรึ... แกมาทำอะไรในนี้" อูบินที่เดินเขามาตามฉันเปลี่ยนอารมณ์ไปทันทีเมื่อเจอจียงยืนอยู่ภายในห้อง

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันได้ผ้าคลุมแล้วเราไปกันเถอะ" ฉันรีบตัดบทก่อนจะผลักอูบินออกไปจากห้องด้วยกัน

 

 

 

 

- Party's YG -

 

 

พวกเราทุกคนเดินทางมาถึงสถานที่จัดงานปาร์ตี้ของทางบริษัท นักข่าวของแต่ละสำนักพิมพ์รัวกล้องใส่พวกเรากันอย่างไม่ขาดสาย นี่ถ้าเป็นปืนฉันคงตายตั้งแต่ยังไม่ลงจากรถแน่ๆเลย คิๆๆๆ ฉันเดินเข้างานมาพร้อมกับอูบิน นักข่าวที่ตอนนี้กำลังถ่ายรูปคู่ของจียงและซีแอลอย่างบ้าคลั่งก็ต้องหยุดมือลงเมื่อมีเสียงหญิงสาวปริศนาในงานคนหนึ่งร้องขึ้น

 

 

 

 

"ว๊าววว!" ทุกสายตาในงานจับจ้องมาทางฉันกับอูบิน นี่มันอะไรกันเนี่ยทำไมมองมาทางนี้กันหมดละ มือที่กำลังควานหาอะไรสักอย่างจับเพื่อหาที่พึ่งกับมีมือหนาของคนข้างๆเข้ามาจับเอาไว้ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอูบินเล็กน้อย เขาได้แต่ยิ้มให้ฉันและดึงฉันเข้าไปข้างในงาน

 

 

 

 

"ขอถ่ายรูปหน่อยนะครับ"

 

"ขอรูปคู่ครับ"

 

"ยิ้มหน่อยครับ"

 

"ชิดๆกันหน่อยครับ"

 

 

 

 

เอ่อเดี๋ยวนะ....... นี่มันงานปาร์ตี้ของบริษัทหรืองานพรีเวดดิ้งของฉันกับอูบินกันแน่เนี่ย ฉันกับอูบินได้แต่ยิ้มสู้กล้องก่อนที่ทุกคนจะหันไปสนใจอีกคู่ที่เข้ามาใหม่

 

 

 

 

"ทำผลงานได้ดีมากเพื่อนรักของฉัน" บอมเดินเข้ามาโอบกอดฉันพลางยิ้มอย่างปิติยินดี ฉันจึงหันไปหยิกบอมเบาๆก่อนเราจะเดินไปหาที่นั่ง

"มานั่งตรงนี้ที่รัก" ท็อปเอามือตบเบาะข้างๆตัวเองเพื่อเรียกบอมไปนั่ง ฉันเหลือบมองหาที่ว่างก่อนที่จะเดินตรงไปนั่งลงข้างๆจงซอก แต่แค่ชั่วพริบตาเดียว .... ยองกวังที่นั่งอยู่ข้างๆอูบินเมื่อครู่วิ่งตัดหน้าฉันไปนั่งตรงที่ว่างพอดี

"เอ่ออออ..." ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่อย่างนั้น จนยองกวังพูดขึ้น

"อยู่ดีๆผมก็อยากนั่งข้างจงซอกน่ะ แรกที่กันนะ" ฉันได้แต่พยักหน้าเออ-ออกับคำพูดของยองกวังก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆอูบิน

"กินสิคะจี ของโปรดจีทั้งนั้นเลยนะที่รินเอามาให้" เสียงของคนที่นั่งตรงข้ามฉันดังขึ้น เมื่อแชรินพยายามที่จะป้อนซูชิจียง

"อ๊ะ ดาร่าเธอก็กินบ้างสิตัวเล็กจนเสื้อเกาะอกจะเกาะน่มน้มของเธอไม่อยู่แล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" อูบินหัวเราะดังลั่นโต๊ะเมื่ิอพูดถึงหน้าอกหน้าใจคัพเอของฉัน

"ไอ้ยักษ์บ้าพูดอะไรออกมานะ ฉันอายคนอื่นนะ" ฉันหันไปตีเข้าที่ไหล่ของอูบินอย่างแรงก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

"โอ๊ๆล้อเล่นหน่า กินนี่มะ กินเร็วสิฉันมาง้อแล้วนะ ถ้าไม่กินฉันจะกวนเธอไปเรื่อยๆนะ" อูบินพูดขึ้นมาพร้อมกับยื่นเนื้อหมูชิ้นพอดีคำมาให้ฉัน แต่สายตาของฉันกับโฟกัสไปที่คู่ตรงหน้าฉันซะมากกว่า

"จีคะ กินอีกนะนี่ๆกินซูชิของโปรดจีสิ" แชรินที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันยังคงพยายามป้อนซูชิจียง หมอนี่ทำไมไม่ยอมกินของโปรดสักทีแถมยังนั่งจ้องมาทางฉันกับอูบินอีก

 

 

 

 

อ้ำ....

 

 

 

 

ฉันหันไปงับหมูในมืออูบินทันทีพร้อมกับมองหน้าจียงไปด้วยตอนเคี้ยว และดูเหมือนการกระทำของฉันจะไปกระตุกต่อมหิวของผู้ชายตรงหน้าเข้า เขาหันไปกินซูชิที่แชรินพยายามคีบป้อนเขาทันที เราสองคนมองหน้ากันพลางเคี้ยวสิ่งของที่อยู่ในปาก

ตอนนี้คนทั้งโต๊ะหันมามองที่คู่ของฉันกับจีเป็นสายตาเดียวกัน เมื่อทุกคนสังเกตเห็นเราสองคนกินอาหารที่อีกคนป้อนไห้ไม่ยอมหยุด

 

 

 

 

"เฮ้ๆ พวกอนนี่กับอปป้าจะกินของหมดโต๊ะอยู่แล้วนะ" มินจีพูดท้วงขึ้นมาเสียงดังจนพวกเราทุกคนหยุดการกระทำแปลกๆนั้นลง

"ก็อปป้าอยากให้ดาร่าอนนี่ของมินจีแข็งแรงนี่นา ตัวเล็กแบบนี้โดนรักแกง่ายจะตาย" คำว่าโดนรังแกของอูบินเขาตั้งใจหันไปพูดกระแทกเสียงใส่จียงและแชริน ก่อนจะหันมาขยี้หัวฉันอย่างแรง

"ผมขอตัวกลับก่อนนะ" อยู่ๆจียงก็พูดโพล่งออกมาและลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยแชรินที่กำลังวิ่งตามเขาไปติดๆ

"ลงทุนวิ่งตามผู้ชายของคนอื่นจริงๆ" บอมพูดขึ้นพลางเบะปากตามหลังแชรินไป

"บอมทำไมพูดแบบนี้คะที่รัก มันไม่ดีเลยนะ" ท็อปหันไปดุบอมก่อนจะเดินออกไปหยิบข้าวโพดมาให้คนรักของตน(งานปาร์ตี้มีข้าวโพด?)

 

 

 

 

[charin's Part]

 

 

ฉันวิ่งตามจีออกมาจากงานแต่พอออกมาถึงข้างนอกฉันกับเห็นเพียงแค่ไฟท้ายของรถเขาที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จีนี่คุณเป็นอะไรคุณหึงดาร่ากับอูบินอยู่ใช่มั้ย คุณหึงยัยนั้นอยู่ใช่มั้ย ฉันได้แต่ยืนกำมืออยู่หน้างานเหมือนกับคนที่ทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

"อ่าวแชรินเธอมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้าไอ้จีมันกลับไปแล้วนะ" ยองเบที่อยู่ดีๆโผล่มาจากทางไหนไม่รู้พูดขึ้น

"ยองเบนายช่วยไปส่งฉันที่เพนชั่นของจีได้มั้ย" เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและเดินนำฉันไปที่รถของเขาทันที

 

 

 

 

"จีทำไมคุณถึงทิ้งฉันไว้ที่งานแบบนั้น" พอฉันเปิดห้องเข้ามาก็ระเบิดอารมณ์ใส่จียงทันที

"....." เขานั่งนิ่งอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่หันมาสนใจฉันที่กำลังยืนโมโหเขา

"จีได้ยินที่รินพูดมั้ย แล้ววันนี้จีเป็นอะไรอยู่ๆก็เดินออกมาจากงานกลางคันแบบนั้น"

"....."

"จีคุณพูดอะไรหน่อยสิ คุณกำลังทำฉันเจ็บปวดอยู่นะรู้มั้ย" ฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลและฝืนใจมองคนที่นั่งนิ่งต่อ เวลาผ่านไปสักพักเขาค่อยๆลุกขึ้นมาและเดินตรงมาทางฉัน เขามองหน้าฉันด้วยแววตาเรียบเฉยก่อนจะเข้ามาโอบกอดฉันไว้เบาๆ

"คุณว่าคุณเจ็บปวดเหรอ แต่มันคงน้อยกว่าความเจ็บปวดของผมที่ต้องทนนั่งดูคนรักกำลังมีความสุขอยู่กับคนอื่น" เขาค่อยๆถอนกอดออกจากฉันก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองฉันอีกเลย

 

 

 

 

หญิงสาวผมบรอนซ์ทองยืนกำมือแน่นอยู่ที่เดิมมานานนับชั่วโมง มือทั้งสองข้างของเธอเริ่มมีน้ำสีแดงสดหยดลงสู่พื้นช้าๆ คงเพราะเล็บทั้งสองข้างของเธอกดลงไปยังเนื้อกลางฝ่ามือเป็นเวลานานโดยที่ไม่ผ่อนกำลังลงเลยแม้แต่น้อย ปากสีแดงสดเม้มแน่นสั่นระริกไปมาเหมือนพยายามข่มเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ค่อยๆไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย......

 

 

 

 

[Dara's Part]

 

 

คนตัวเล็กที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดผมมายืนมองชุดเดรสตัวสวยที่วางพาดไว้บนที่นอนข้างๆกับผ้าคลุมไหล่ เธอขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเสื้อตัวนี้ "ใครส่งมานะ"

เธอทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองก่อนที่จะสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์

 

 

 

 

'พรุ่งนี้ตอนเช้ามาเจอกันหน่อยที่ร้านกาแฟแถวบริษัท' -xxx-

 

คิ้วของฉันขมวดเป็นปมกันมากกว่าเดิมเมื่ออ่านข้อความ ฉันควรทำอย่างไงดีนะ....

 

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันเดินกระวนกระวายไปมาอยู่หน้าร้านกาแฟมือข้างนึงกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ ฉันไม่กล้าเข้าไปเลยจริงๆ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครแล้วถ้าเขาเป็นไอ้บ้าโรคจิตล่ะ ดาร่าเธอมาทำไมละเนี่ย อยู่ๆโทรศัพท์ในมือฉันก็ดังขึ้น

 

 

 

 

'เข้ามาได้แล้ว ไม่ทำอะไรหรอกคนเยอะแยะ' -xxx-

 

ฉันอ่านข้อความนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน แต่เขาเก่งเนอะส่งมาตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่พอดีเลย น่ากลัว~

 

 

 

 

ฉันมองเข้าไปด้านในตัวร้าน ข้างในมีเพียงแค่พนักงานสองสามคนกับลูกค้าเพียงโต๊ะเดียว นี่เหรอคนเยอะแยะ ? ฉันกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอไปก่อนที่จะค่อยๆฝืนใจตัวเองให้เดินเข้าไปหาลูกค้าคนนั้น

 

 

 

 

"มาแล้วเหรอ" เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันอย่างช้าๆ

"เฮ๊ยย! นายเป็นไอ้โรคจิตเองเหรอ ให้ตายสิทำฉันกลัวตั้งนานแนะ" ฉันถอนหายใจออกอย่างโล่งอกเมื่อไอ้บ้าโรคจิตที่ส่งข้อความคนนั้นคือ ยองเบ

"นายส่งข้อความมาให้ฉันทำไมกันยองเบ" พอฉันตั้งสติได้ ฉันก็ยิงคำถามพุ่งตรงออกไปยังจำเลยข้างหน้าฉันอย่างไม่เสียเวลา

"คือที่ฉันนัดเธอมาวันนี้ก็เพราะอยากจะมาขอโทษที่ทำให้เธอต้องไปเห็นภาพที่เจ็บปวดที่ระเบียงนั่น ฉันอยากให้เธอกับไอ้จีกลับมาคืนดีกันก็เท่านั้น ทุกอย่างที่ทำไปฉันก็แค่อยากให้เพื่อนรักของฉันมันมีความสุข ฉันก็แค่อยากรู้ว่าปฏิกิริยาของเธอทั้งสองคนจะเป็นยังไงและมันก็เป็นไปตามที่คาดไว้ว่าเธอสองคนยังรักกันอยู่" ยองเบพูดยิ้มๆ แต่รอยยิ้มนั้นของเขามันดูเศร้าจังหรือฉันคิดไปเองนะ

"นายบอกฉันได้มั้ยว่าทำไมนายถึงลงทุนส่งชุดแถมยังอยากให้ฉันคืนดีกับจีมากขนาดนี้" ฉันจ้องหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ แต่คำตอบที่ได้คือรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเขาเท่านั้น

"บอกฉันมาเถอะยองเบ ฉันรู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของนายมีมากกว่านี้" ฉันพยายามคาดคั้นเอาคำตอบจากคนตรงหน้า จนสุดท้ายเขาก็ยอมสารภาพมันออกมา

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ฉันแอบชอบแชรินมาได้สักพักแล้วล่ะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

 

สวัสดีค่าาาาาา ^^

part นี้เฉลยปมไปแล้วว่าใครเป็นคนส่งข้อความ คนนั้นก็คือยองเบนั้นเอง

แต่ที่ยองเบทำไปก็เพราะหลงรักแชรินนะ !!!

อ่าาา.... จะเป็นอย่างไรต่อไป รอติดตามตอนหน้านะคะ จุ๊บ ♥