love is not

ลำดับตอนที่ #7 : love is...6 100%

Love is not

“ อื้มม อ๊ะ   อ่า..”  ร่างบางที่รู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่กิจกรรมเมื่อคืนผ่านพ้นไปเซฮุนก็พยายามจะเอาลำแขนแกร่งที่พาดผ่านเค้าออกไปจากเอวบางของตัวเอง ถ้าถามว่าตอนนี้เค้ารู้สึกยังไง คงตอบได้เพียงว่า เค้าเจ็บนะเจ็บจริงๆ และไม่รู้เลยว่าตอนนี้ต้องทำยังไงดี ปวดไปหมดทั้งตัว ยิ่งช่วงสะโพกลงไปร่างกายเซฮุนตอนนี้เหมือนจะแตกสลายอย่างไรอย่างนั้นแหละ  และตอนนี้เค้าจะทำอะไรได้จะลุกไปตอนนี้คนข้างๆจะรู้สึกตัวรึป่าว  คนที่เคยคุ้นเคย ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแต่เซฮุนจำได้แค่เพียงสัมผัสอ่อนโยนยามที่คนข้างกายเคยสัมผัสแม้จะอาจไม่ลึกซึ้งเท่าเมื่อคืน แต่มันคือความอ่อนโยนที่เรารู้สึกถึงความรัก ความรู้สึกดีๆที่เราสองคนมอบให้กันมาตลอดตอนที่อยู่ด้วยกันด้วยความที่บริสุทธิ์ใจ เรารักกันขนาดไหนเซฮุนจำมันได้ดี แม้แต่คำพูดที่ คนข้างๆเคยพูดบอกยามมองมาที่ตาแล้วเอ่ยมันออกมา   มันไม่เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่เหมือนสักนิดเดียว  คนที่อยู่ในความทรงจำคนที่แสนดีของเค้า  ทำไมถึงเปลี่ยน ใครกันที่อยู่ตรงหน้า  ตัวเซฮุนเองเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างจากนิสัยเดิมตัวเค้ารู้  แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่รู้คือการที่คนตรงหน้าก็เปลี่ยนไปเช่นกัน  ทุกสิ่งที่เค้าพยายามทำเพื่อใครละไม่ใช่คนตรงหน้าหรอ  ถ้าไม่ใช่เพราะว่าร่างสูงใหญ่ตรงหน้า เบื่อคนที่อ่อนแอปวกเปียกไม่เอาไหน ทำอะไรไม่เป็น ไม่ใช่หรอ เค้าพยายามทำแล้วไง  ตอนนี้เค้ารู้ทันหมดทุกอย่างว่าใครจะเข้ามาดีหรือมีจุดประสงค์ร้ายอะไรกับตัวเค้าเอง  ตอนนี้เซฮุนผู้อ่อนต่อโลก กลายเป็นคนที่รู้ทันโลกแล้วนะ รู้แม้กระทั่งคนที่จะเข้ามาคุยด้วยจะเริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนแต่ในใจลึกๆหวังจะสานสัมพันธ์อะไรต่อจากนี้เซฮุนรู้ รู้แล้วรู้ทุกอย่าง แต่มันไม่ได้ทำให้คนใจร้ายที่นอนอยู่ข้างเค้าตอนนี้รู้เลยใช่ไหมว่าตอนนี้เซฮุนโตไปขนาดไหนแล้ว หรืออยากจะทำโทษเค้ากันแน่ เค้าพยามยามแล้ว พยามยามที่จะลืมสิ่งที่ตัวเองเป็น สิ่งที่เคยทำร่สมกับใครคนหนึ่ง ลืมแม้กระทั่งความเป็นตัวเอง ตอนนี้เซฮุนพยายามจะเป็นคนอื่น เพื่อหวังว่าวันหนึ่งจะมีคนบางคนมองเห็นมัน แล้วนี่คือสิ่งที่เค้าได้ตอบแทนกลับมางั้นหรอ

ร่างสูงที่รู้สึกตัวได้สักพักแล้วก็ยังคงไม่ขยับตัว เค้าได้แต่แอบมองคนที่เค้านอนกอดก่ายอยู่ว่าจะยังไงต่อไป ยิ่งเห็นสีที่กระวนกระวายอยู่ก็ยิ่งนึกขำในใจ. อะไรกันกลัวเค้าขนาดถึงกับไม่กล้าขยับตัวนอนแข็งเป็นตอไม้เลยหรอ สิ่งที่ขยับมีเพียงส่วนบนใบหน้าเท่านั้นคือปากที่เหมือนบ่นอะไรอยู่และลูกตาที่กรอกไปกรอกมาอย่างใช้ความคิด
"ไง เจ็บรึป่าว?ถึงกับขยับตัวไม่เป็น"น้ำเสียงกึ่งขบขันของร่างสูงทำให้เซฮุนรีบหันหน้ามามองทันที  และเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิดที่หันกลับไปมองเพราะน้ำเสียงที่ว่าเจ้าเลห์แล้วยังสู้สายตาที่มองตรงมาไม่ได้เลย ตอนนี้เซฮุนเกร็งไปหมดกับการที่ต้องโป๊เปือยต่อหน้าถึงจะอยู่ใต้ผ้าห่มก็เหอะ! 
"ปล่อยก่อนสิ"เสียงอู้อี้ที่ดังอยู่ในลำคอกับหน้าแดงๆของเซฮุนยิ่งทำให้จงอินรู้สึกสนุกไปกับการแกล้งร่างบางเข้าไปอีก มือใหญ่เอื้อมมือไปเกลี่ยปอยผมหน้าม้าที่ตกลงมาบังหน้าบังตาเพราะเจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยขึ้นมาคุยกับเค้าเลย ละจากเส้นผมนุ่มจงอินก็ไล้มือลงมาที่คางให้คนตรงหน้าขึ้นมาสบตากันบ้าง นิ้วหัวแม่โป้งไล้ไปตามกลีบปากบางนุ่มที่ขึ้นสีแดงธรรมชาติจนเค้าอดไม่ได้ที่ลงไปสัมผัสมันอีกครั้งอย่างนุ่มนวล เซฮุนรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกกับการกระทำของคนตรงหน้ารู้สึกเหมือนได้ความปลอดภัยกลับคืนมาหาเค้าอีกครั้ง เซฮุนรู้อบอุ่นและปลอยภัยเสมอถ้าได้อยู่ภายใต้อ้อมกอดนี้  แต่ความคิดนั้นก็ต้องสะดุดอย่างแรงเมื่อมือใหญ่ๆของคนตรงหน้ามันเริ่มไม่อยู่สุขขึ้นมา จากความรู้สึกอบอุ่นสบายใจกลายเป็นตกใจและระแวงทันที จงอินที่ทำอะไรเค้าอีกเมื่อคืนยังไม่พออีกหรือไง แค่นี้เซฮุนก็รู้สึกได้เลยว่าถ้าตัวเองลงไปยืนข้างเตียงขาเค้าต้องสั่นแน่นอน 
"ไค ไค พอก่อนนะ "เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆและพยายามเองมือของอีกคนที่ลูบขึ้นลูบลงอยู่ตรงสะโพกตัวเอง มือจงอินก็แน่นเหลือเกินยิ่งเซฮุนพยายามปัดออกจากที่แค่ลูบกลายเป็นขย้ำสะโพกเค้าเมามันส์ เมื่อร่างสูงเลือกที่จะไม่สนใจเซฮุนเลยใช้หัวทุยๆของตัวเองซุกเข้าไปที่อกกว้างส่ายหัวไปมาอย่างเบาๆเพื่อประท้วงคนตรงหน้าให่สนใจคำพูดเค้าบ้าง. และมันก็ได้ผลเมื่อจงอินละมือมาจากสะโพกของเค้าและทำหน้าอย่างมีคำถาม ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอ? ยังมาทำหน้าแบบนี้ใส่กันอีกไม่คิดเป็นห่วงเค้าบางหรือไงว่าจะปวดตัวเป็นไข้รึป่าว ความเอาใจใส่หายไปเลยรึไงหลังจากไม่ได้เจอแค่ไม่กี่ปี  
" นี่คิดอะไรอยู่ ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยแค่หมั้นเขี้ยวคนตัวหอมแค่นั้น อะไรกันเมื่อน้ำก็ไม่ได้อาบเหมือนกัน แต่ทำไมตื่นมาตัวเรายังหอมอยู่เลย" จงอินพูดเชิงยอกล้อที่ว่าเซฮุนคิดว่าเค้าจะทำอะไรตัวเอง เค้าน่ะรู้หรอกว่ายังไม่สมควรซ้ำมันไปตอนนี้ เมื่อคืนเค้ากินเซฮุนจนอิ่มแล้วเหอะ จนกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นไข้ด้วยซ้ำ ถึงตอนนี้จะยังไม่มีอาการอะไร แต่อีกสักพักพอได้ขยับตัวละก็เซฮุนต้องนึกโกธรเค้าแน่ พอมานึกๆดูสิ่งทึ่เมื่อคืนที่เค้าทำกับเซฮุนมันผิดไม่ใช่เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างเมื่อก่อนแล้วในแง่ของความรู้สึกจงอินรับรู้ได้ถึงความรักที่เราสองคนยังมีให้กัน. ถึงจะเป็นแค่คืนเดียวแต่ความรู้สึกเค้ามันบอกอย่างนั้นว่าเซฮุนยังเป็นของเค้า เมื่อก่อนได้มาแต่หัวใจ ตอนนี้เค้าได้ทั้งตัวและหัวใจของเซฮุนคืนมาแล้ว สิ่งที่เค้ากังวลอยู่สองอย่างในเวลานี้ คือ หนึ่ง กังวลว่าเซฮุนจะดื้อไม่รับความรู้สึกของตัวเอง เพราะเราสองคนห่างกันมานาน เซฮุนภายนอกเปลี่ยนไป นิสัยบางอย่างก็เช่นกัน ดูจากเมื่อคืนถ้าเป็นเซฮุนก่อนไม่มีทางไปยืนเต้นอะไรแบบนั้นแน่ๆ แต่สิ่งที่ทำให้เค้ามั่นใจว่าตัวตนลึกๆของเซฮุน ยังเป็นเซฮุนคนเดิมของเค้า คนที่เค้ารักและปกป้องมาตลอด และเค้าก็รู้สึกดีที่ทั้งร่างกายและหัวใจเซฮุนยังไม่เคยเป็นของใคร เพราะถึงเจ้าตัวจะคิดว่าเค้าเลิกลาและหายไปแต่จริงๆแล้วเค้าอยู่ใกล้ๆเซฮุนเสมอ แต่ในอีกฐานะนึง ส่วนเรื่องที่เค้ากำลังกังวลมากกว่า คือการที่เค้าทำผิดสัญญา เข้าหาและปรากฏตัวให้เซฮุนเห็นและเค้าทำมากกว่านั้นโดยการมานอนด้วยกันทั้งคืนแบบนี้ ถ้าใครอีกคนรู้เข้า เค้ากลัวว่าไม่เซุฮุนก็เค้านั่นแหละที่จะได้หายไปจากชีวิตของอีกคนอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกหรือป่าว?