ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Princess Mafia ลุ้นรักสุดป่วนของยัยจอมยุ่งคุณหนูมาเฟีย

    ลำดับตอนที่ #7 : ep 5 เดรโก

    • อัปเดตล่าสุด 6 ก.พ. 58


    1 อาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก ~~~

    ฉันยังคงไม่ได้ตอบคำถามของเฮนรี่เลยเรื่องที่เขาถามฉันเมื่อตอนคราวที่แล้ว ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นฝีมือของอัคคีรึป่าว ยังไงช้านก็ไม่เชื่อออออ T^T แผลของออสตินก็หายเป็นปกติแล้วล่ะพอเขาออกจากโรงพยาบาลฉันต้องพาเขาไปเลี้ยงจนปวดกระบาล เดี๋ยวแวะไปร้านไอศกรีมแอปเปิ้ลบ้าง เค้กแอปเปิ้ลและอีกสารพัดเมนูแอปเปิ้ล =_= คนอะไรแปลกประหลาดยิ่งนัก นี่ถ้าเขาขอแอปเปิ้ลแต่งงานฉันก็จะไม่แปลกใจ และที่สำคัญตอนนี้แฟรงกี้ต้องทนฝืนใจอยู่บ้านฉันด้วย ทุกๆเย็นเขาจะติวให้ฉัน แค่เห็นหน้าตึงเครียดและไร้อารมณ์ของเขา ให้อ่านตำราเรียนทั้งหมดก็ไม่เข้าหัวฉันหรอก ชิ >.<

    “เธอจะเปลี่ยนช่องอีกนานมั้ย”

    แฟรงกี้ถามอย่างหงุดหงิดเมื่อฉันเปลี่ยนช่องรายการทีวีไปมา

    “ขอโทษละกัน”

    ทำเป็นหยิ่ง.. เอ๊ะหน้าฉันเหมือนคนหยิ่งยังนะ>_<

    “ยัยหนูลูกม๊า”

    ขวับ~~~

    ฉันกับแฟรงกี้หันหน้าไปทางต้นเสียงพร้อมกัน พบกับแม่ฉันยืนยิ้มอยู่แถมยังถือของเต็มไม้เต็มมือ กลับมาจากช้อปปิ้งแล้วสินะ… >o<

    “แม่ขา~~~

    ฉันวิ่งไปกอดคุณแม่อย่างดีอกดีใจ คุณแม่ผละออกแล้วหันไปนั่งข้างๆแฟรงกี้แล้วเริ่มส่งสายตาวิ้งๆอย่างดีอกดีใจ

    “แม่ดีใจ๊ดีใจนะที่แฟรงก์มาอยู่ที่นี่>o<

    “ครับ^^”แฟรงกี้ตอบพลางยิ้มหวานให้กับคุณแม่

    “คุณหนูคะมีคนมาหาค่ะ”

    ใครอีกเนี่ย=_= ทำไมมีแต่คนคิดถึงฉันนักหนา เท่าๆที่นับๆดูฉันเองก็ไม่มีคนรู้จักที่ไหนมากมาย

    “เขาบอกว่าเป็นเพื่อนคุณหนูค่ะ”

    สาวใช้ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนเธอจะอ่านความคิดฉันออก

    “ผัดไทย?”

    “ไม่ใช่คุณผัดไทยค่ะ แต่..

    “ยัยมิคิดถึงที่ซู้ดดดด>_<

    ผู้ชายหน้าตาดีลูกครึ่งฝรั่งผสมจีน แต่งตัวดูดีวิ่งเข้ามากอดแล้วหอมฉันฟรอดใหญ่ เล่นเอาทุกคนในที่นี้อึ้งจนตาโตเท่าไข่หาน แหงล่ะหมอนี่อยู่อเมริกาเขาไม่ถือเรื่องพวกนี้หรอก

    “เดรโก! นายมาได้ไงO_O

    “เพราะรักจึงมา” เดรโกพูดแล้ววิ่งไปทักทายแม่ฉัน และแน่นอนว่าแม่ฉันต้องยิ้มจนแก้มแทบปริ เพราะแม่ฉันเป็นมิตรกับทุกคน=_=

    “น้าคิดถึ๊งคิดถึงมาคราวนี้จะอยู่นานมั้ยลูก”

    “ผมจะมาอยู่นี่สักเทอมนึงรบกวนคุณน้ารึป่าวTT” เดรโกทำหน้ารู้สึกผิดอย่างโอเวอร์สุดๆ ใครๆก็รู้ว่าหน้าเศร้าๆนั้นเสแสร้งชัดๆ (-_-*)

    “โถ่อย่าทำหน้าเสียใจสิจ้ะ เดรอยู่นานที่สุดเท่าที่อยู่ได้เลยจ่ะ^^

    ยกเว้นแม่ฉันคนเดียวที่หารู้ไม่ =_=

    อะไรกันตอนนี้บ้านฉันกลายเป็นแหล่งรวมผู้ชายหล่อแล้วหรอเนี่ย O_o

     

     

    ตกเย็น

    18.00

    “มิเธอต้องพาฉันเที่ยวให้รอบโลกเลยนะ”

    “เดรโก=_=

    “ฉันหมายถึงเที่ยวที่เธอพาไปได้น่ะ”

    “ได้ๆ ถ้าฉันว่างแต่ต้องเอาบอดี้การ์ดไปด้วยนะ”

    “ฉันรู้ดีน่า” เดรโกเป็นเพื่อนคนสุดท้ายนอกจากผัดไทยแล้ว เพราะเดรโกเป็นลูกชายเพื่อนของคุณแม่ฉันเองเราเลยสนิทกัน แต่ไม่ค่อยได้เล่นกันเหมือนอัคคีกับแฟรงกี้หรอก ทั้งสองคนไม่รู้จักเดรโก เพราะนานๆเขาจะกลับมาไทยทีและมาทีไรเขาจะเล่นแต่กับฉัน และไม่เคยได้จ๊ะเอ๋กับแฟรงกี้และอัคคีสักกะที จนเวลาผ่านไปฉันโตมาเป็นสาวสวยแล้วนี่แหละ>_< เดรโกกับฉันสนิทกันมากพอๆกับที่เราทั้งสองจะคบและกินกันเองไม่ลง ถึงแม้ว่าบางทีนิสัยของเดรโกจะซุกซนและมักทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเสมอๆว่าเราเป็นคู่รักสุดสวีตก็เหอะ เราสองคนรู้กันดีแก่ใจ -_-^

    “แล้วคิดยังไงมาเรียนประเทศไทย”

    ฉันจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาของเพื่อนสนิท อร๊างงเพื่อนฉันหล่อจังแฮะ>3<

    “เบื่อเมืองนอกอยากมาเหล่สาวเอเชียดูบ้าง”

    “ไม่พ้นเหตุผลนี้สินะ-_-^

    “สาวเอเชียสวยล่ะสิ”

    “สวยทุกคน..

    หุๆ

    “ยกเว้นเธอ”

    “กรี๊ดๆๆๆๆ เดรโกอยากตายหรอห๊า!!” ฉันพุ่งไปบีบคอเพื่อนชายสุดกวนประสาท มีดีแต่หน้าตาจริงๆเลย!! =_=

    “อ้อกกกๆๆ ปล่อยๆ ถ้าฉันตายขึ้นมาเธอจะร้องไห้เอาหรอก”

    “ชิ! ฝันไปเถอะย่ะ”

    “อ่ะแฮ่มๆ!!” เราทั้งสองหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อเสียงกระแอมที่ดังมาจากด้านหลังดังขึ้น ฉันปล่อยมือ ออกจากคอเดรโกที่ตอนนี้คอเขาแดงนิดๆ นี่ขนาดฉันบีบเล่นๆนะ เสียงกระแอมนี้เป็นใครไม่ได้นอกจาก.. แฟรงกี้!!

    “มาอะไรคุณสเอ้ยมีอะไรแฟรงกี้!!

    อ้ากกเกือบหลุดปากไปแล้วเชียว T^T แฟรงกี้ยิ้มน้อยๆก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับฉันและเดรโก เขาคงจะรู้แล้วว่าฉันจะหลุดอะไร แง่งT^T อับอายๆ

    “ฉันมาดูหนัง”

    เขายักคิ้วกวนๆแล้วหันไปทางทีวี ชิ! อยากดูก็ดูไป ฉันไม่ดูแล้ว อันที่จริงที่ทำหยิ่งแบบนี้ได้เพราะฉันรู้ว่ายังไงเขาก็ต้องอยู่บ้านฉันและฉันต้องได้เจอหน้าเขาอยู่ดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะแทบคลั่งถ้าทำแบบนี้เพราะกลัวไม่ได้เจอหน้าเขาอีก

    “ฉันไม่ดูแล้ว ไปดีกว่า”

    “มินิเธอจะไปไหน”

    เดรโกถามขึ้นในขณะที่ฉันลุกจากโซฟา

    “บนห้อง นายจะไปมั้ยล่ะ”

    อันนี้ฉันไม่ได้ประชดแฟรงกี้แต่อย่างใด เพราะทุกครั้งที่เดรโกกลับมาเที่ยวประเทศไทยเราก็มักจะไปโม้เรื่องต่างๆให้กันฟังอยู่บนห้องของฉัน พอถึงเวลานอนเขาก็แค่กลับห้องไป

    “โอ๊ะ ! มาไม่ทันไรอดใจไม่ไหวถึงขั้นชวนฉันขึ้นห้องเลยเรอะ”

    “หยุดยิ้มกวนประสาทของนายนะ เดรโก งั้นก็ไม่ต้องมาจบปิ๊ง”

    “โอ๊ยๆ แค่นี้งอน ได้ๆเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วจะแวบไป” ฉันพยักหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดไป

    ตึกๆ ฉันเร่งฝีเท้าเพราะต้องรีบไปอาบน้ำเหมือนกันมีอะไรต้องโม้กับเดรโกอีกเยอะกับเพื่อนลูกครึ่งฝรั่งคนนี้

    หมับ ~~

    เฮ้ยใครเจ็บแขนฉันฟระ -_-*

    “แฟรงกี้!

    “ใช่ฉันเอง”

    “มีอะไร”

    “เหนื่อยมั้ย”

    “เหนื่อย?”

    “ที่ต้องมาทำฝืนใจหยิ่งกับฉันแบบนี้”

    “ฉันไม่ได้ฝืน”

    “แต่เธอหลุด”

    อ้ากกก ว่าแล้วเชียว จะแก้ตัวยังไงดีเนี่ย

    “ป่าว..ก็ได้โอเคฉันยอมรับ”ฉันหรี่ตามองแฟรงกี้ที่แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ และรอยยิ้มก็ค่อยๆจางหายไปเพราะประโยคหลัง “แต่นั่นมันเป็นเพราะความเคยชินไง อะไรๆที่เราเคยชินและทำมันทุกวันเมื่อวันหนึ่งเราไม่ได้ทำแล้ว บางทีเราอาจจะหลงลืมกันบ้าง ฉันยังยืนยันคำเดิมนะว่าฉันไม่ได้พิศวาสอะไรนายแล้ว”

    “งั้นหรอ” เขาพูดอย่างไม่เชื่อ

    “ใช่ จะว่าไปแซมมี่ก็หล่อเหมือนกันนะ” ฉันพูดลอยๆประชดเขา ยิ่งคิดยิ่งโมโหเรื่องวันนั้นแวบมาอีกแล้ว

    “เธอลืมฉันได้แล้วงั้นหรอ”

    เอ๊ะอะไรเนี่ย-_-^ คนละประเด็นกับที่ฉันพูดเลย

    “ใช่น่ะสิ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันต้องตกใจอย่างสุดขีดเมื่อหน้าของแฟรงกี้ค่อยๆใกล้เข้ามาเขากดริมฝีปากเขาลงที่ริมฝีปากฉัน ขะ..เขาจูบฉันงั้นหรอ O_O!!  ถึงฉันจะชอบเขาฉันก็ไม่ต้องการอะไรแบบนี้นะ เมื่อฉันตั้งสติได้ฉันก็รีบผลักเขาออกทันที

    พลั่กก !

    “นายทำบ้าอะไร ไม่ชอบแล้วมาทำอะไรแบบนี้กับฉันทำไม!!

    ฉันพูดอย่างโมโห แต่ไม่สะทกสะท้านเขาแม้แต่น้อย

    “กรี๊ดดดดดดดด กุ๊ดไนท์คิสกันหรอจ้ะ>_<”  คุณแม่ผู้บ้าเกาหลีลีมินโฮและชอบซีรีย์โรแมนติกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แทนที่จะโกรธที่แฟรงกี้จูบฉันแต่ผิดคาดแต่กลับทำหน้าฟินโอเวอร์แทน=_= แฟรงกี้ตกใจและทำสีหน้าไม่ถูกพอๆกับฉัน

    “แม่! -*-

    “อ๊ายยยความฝันของแม่จะต้องเป็นจริ๊ง>_<

    “ยัยมิไปกันได้ยัง”

    อ้ะนั่นเดรโกมาได้จังหวะพอดี ฉันกะจะถือโอกาสนี้ชิ่งหนีบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้แต่ทว่า

    “เดรมาทำอะไรตรงนี้จ้ะ อย่าบอกนะว่าจะไปโม้กันในห้องของยัยมิ”

    “ใช่ครับคุณน้าคนสวย”

    “ทำไมหนุ่มๆมักจะพูดความจริงแบบนี้นะ>o<

    “อะไรกันมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วทำแบบนี้ได้ไง”

    แฟรงกี้ขัดขึ้น

    “นั่นสิจ้ะ”คุณแม่เข้าข้างแฟรงกี้ทันที

    “คุณน้าก็รู้นี่ครับว่าผมกับมิซี้กันขนาดไหน ตอนเด็กๆยัยมิยังแก้ผ้าเดินเข้าห้องน้ำกับผมเลย ทั้งๆที่ผมไล่อาบห้องตัวเองอยู่แล้วยังไม่ยอม” กรี๊ดดด ไอ่บ้า T^T แม่ฉันอึ้งทึ่งพอๆกับฉันเมื่อเดรโกพูดจบ

    “แต่นั่นตอนเด็กนี่จ้ะแหะๆ” คุณแม่เริ่มไปไม่เป็น

    “ผมรู้ว่าคุณน้าเข้าใจ จุ้บ!” เดรโกจุ้บแก้มแม่ฉันทีนึง ตามความซุกซนของเขา แฟรงกี้ทำหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่แต่ก่อนที่แฟรงกี้จะอ้าปากได้พูดอะไรต่อ คุณแม่ผู้มีภูมิคุ้มกันความหล่อต่ำก็แทรกขึ้นซะก่อน

    “เข้าใจสิ ไปเลยๆจ้า>o<

    “ป้ะไปกัน” เดรโกจับมือฉันในขณะที่เขากำลังเปิดประตูเข้าห้อง เสียงหนึ่งก็ขัดขึ้นซะก่อน

    “เดี๋ยว!

    “นายมีอะไร-*-

    ฉันย่นจมูกใส่แฟรงกี้ วันนี้เขาชักจะทำตัวมีปัญหากว่าทุกวันแล้ว

    “ฉันจะไปด้วย”

    “ได้ไงนายเป็นผู้ชาย”

    “ก็แล้วเธอเห็นฉันเป็นตุ๊ดรึไง” เดรโกพูดอย่างไม่สบอารมณ์

    “ใช่เพื่อนเธอเข้าไปได้ฉันก็เข้าไปได้”

    “เถียงกันทำไมจ้ะเด็กๆไปด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ” คุณแม่ดันเราทั้งสามเข้าห้อง แล้วปิดประตูดัง

    ปังงงงงง !

    เราทั้งสามนั่งดูหนังในห้องส่วนฉันกับเดรโกก็คุยโม้กันเรื่องทั่วๆไปปล่อยให้แฟรงกี้นั่งกินป๊อปคอร์นอยู่คนเดียว

    “เธอมีคนที่ชอบยัง”

    “แค่กๆๆๆๆ” ฉันวางแก้วน้ำเปล่าลง คำถามอะไรของเขาเนี่ย

    “มีอยู่”

    “ใครอ่ะ”

    “หลายคน”

    “แค่กๆๆๆ” คราวนี้เป็นแฟรงกี้ที่สำลักน้ำจนหน้าแดงก่ำเป็นครั้งแรกที่มีเสียงแฟรงกี้ตั้งแต่เราเข้ามาในห้อง

    “นายล่ะ” ฉันทำเมินแล้วหันไปถามเดรโกต่อ เพราะถ้าเป็นปกติฉันคงวิ่งหัวทิ่มไปดูเขาแล้วล่ะ

    “ยังไม่มีอ่ะ เออนี่แล้วเธอมีคู่หมั้นแล้วหรอที่หมอนี่พูดอ่ะ ถ้ามีทำไมไม่บอกฉัน”

    “อืมมั้ง”

    “เอ้า ใครอ่ะ” ฉันเหลือบมองแฟรงกี้ที่นั่งหน้านิ่งไม่พูดอะไร อันที่จริงเราอาจจะไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันหรอก เขาโดนบังคับแต่งงานตอนเด็กเพราะช่วยชีวิตฉันต่างหาก

    “อ๋อ ไอ้นี่น่ะหรอ” เดรโกรชี้ไปที่แฟรงกี้ เขานั่งนิ่งไม่ยอมตอบ ทำเหมือนไม่ได้ยินด้วยซ้ำ “ไม่ใช่หรอ..-_-^ งั้นใครล่ะ”

    “พูดมากน่าฉันไม่มีคู่หมั้นหรอก แฟรงกี้แค่พูดเล่นๆเอง” ฉันบอกเดรโก

    “อ๋อ บอดี้การ์ดเฮนรี่หรอ ที่เธอเล่าให้ฟัง”

    “มะ..ไม่ใช่สักหน่อย”

    “ทำไมต้องหน้าแดง”

    ไอ้บ้า นายจะแต่งเรื่องทำไมหน้าฉันไม่ได้แดงซะหน่อย-*- ทำไมเขาชอบโอเวอร์เกินเหตุ-_-^

    “กลับห้องไปเลยไป”

    “ขอกุ๊ดไนท์คิสกับเธอนิดๆได้มั้ย” เดรโกรทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วกำลังจะโน้มหน้าเข้ามา

    “ทะลึ่ง”

    โป้ก !

    “แง่งทำไมเธอต้องเขกหัวฉันด้วย ฉันเป็นคนมีหัวใจที่แสนบอบบางนะ ไม่รักไม่ต้องไม่ดีไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาห๊วงไม่ต้องมาห่วงใยช้านนน~~~” ฉันดีกับแกเมื่อไหร่ไอ้เพื่อนเวร =_= เอ๊ะเดี๋ยวนะทำไมคำพูดของเดรโกคุ้นๆเหมือนเพลงอะไรสักอย่างนะ

    “กลับไปซะ นายทั้งคู่” ฉันพูดจบแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วดิ้นไปดิ้นมาอย่างสบาย

    “เธอเป็นลมบ้าหมูหรอ”

    แฟรงกี้พูด

    “อย่ามาว่าเพื่อนสาวสุดสวยของฉันนะ”เดรโกพูดตำหนิแฟรงกี้ นั่นทำให้ฉันพลิกไปอีกทางแล้วขำ

    “สุดสวย? เตี้ยป๊อกอย่างกับหมากระเป๋า-*-

    กรี๊ดดดดดดดดดด ! ใช่ซี๊เขาจะไปสวยเหมือนคนที่เขาชอบล่ะ

    “อันนั้นไมเถียง”

    เฮ้ย ! ไอ้บ้าเดรโก เพื่อนทั้งคนเข้าข้างกันหน่อยสิยะ

    ฟิ้วววว ~~ ตุ้บ !

    ฉันโยนหมอนใส่แฟรงกี้กับเดรโก

    “หุบปากแล้วออกไปซะ-*-

    “กุ๊ดไนท์คิสมามะ ม๊วฟฟฟ” นั่นไงไอ้บ้านี่เล่นไม่เลิก เดรโกเคลื่อนหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันช้าๆ แต่ทว่า

    หมับ ~~

    “ปล่อยช้านนน แกมาลากคอช้านทำไมไอ้ฟริ๊งงงงกี๊” เดรโกโหยหวน

    “แฟรงกี้โว้ย ไอ้โกโก้!

    “ไอ้เวรนี่ เดรโกโว้ย”

    “พอๆทั้งคู่เลย เดรพรุ่งนี้นายไปเรียนกับฉันใช่มั้ย”

    “แน่นอน”

    “โอเคงั้นไปเถอะ !

    “พวกเราไปก็ได้!!!

    ปังงงงงงง !!!!

    นั่น..ประสานเสียงกันอีก (-_-*)

    CR.SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×