คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สูตรเด็ดมัดใจโคแก่ ; step 5 รอเวลาให้แน่ใจแล้วเดินหน้าต่อไปอีกหนึ่งสเต็ป!
สูตรเด็ดมัดใจโคแก่
Step 5 รอเวลาให้แน่ใจแล้วเดินหน้าต่อไปอีกหนึ่งสเต็ป!
หลังจากงานโปรโมทร้านและขยายสาขาสุดหฤโหดผ่านไป ทุกชีวิตในร้าน Wake up Cafe’ ก็กลับมาดำเนินชีวิตประจำวันอย่างปกติสุขอีกครั้ง แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือ ปาร์คชานยอล ได้กลายมาเป็นผู้ดูแลร้าน Wake up Cafe’ สาขาหนึ่งอย่างเต็มตัว
ซึ่งนั่นก็ทำให้ คิมจงอิน บาริสต้าหน้าง่วง ผิวเข้ม มีโอกาสใกล้ชิดสนิทสนมพี่ชานยอลชายในฝันของเขาเพิ่มขึ้นอีก
จงอินยังคงรอวันที่จะได้ชงกาแฟรสโปรดรสพิเศษให้ชานยอลดื่ม
ช่วงเวลากว่าสามสัปดาห์ที่ทุกคนหมกมุ่นอยู่กับการคิดแผนและเตรียมสถานที่ และกิจกรรมต่างๆ ในการโปรโมทร้านทำให้จงอินไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้ที่เขาเคยลั่นวาจาออกไป เขาง่วนอยู่กับการตั้งใจทำงานของตนให้ดีและช่วยแบ่งเบาภาระของชานยอลให้มากที่สุดเท่าที่ตัวเขาจะทำได้
ถึงงานที่เพิ่งผ่านมาจะเหนื่อยแทบขาดใจแต่มันก็มีข้อดีอยู่บ้าง จงอินได้แต่คิดและลอบยิ้มอยู่คนเดียวในใจ งานครั้งนี้ทำให้เขาสนิทกับพี่ชานยอลขึ้นมาก มากถึงมากที่สุด เพราะเขาอยู่ช่วยงานพี่ชานยอลทุกวัน กลับบ้านพร้อมกันตลอดทั้งสามอาทิตย์ หอบงานเอกสารงานฝีมือตัดแปะกระดาษที่พอจะหอบไปทำได้ อาสาเอากลับไปทำตลอด และยังช่วยจัดกิจกรรมทุกอย่างจนสุดตัว ด้วยการเป็นผู้ตัดสินกิจกรรมโปรโมทร้านการแข่งขันคัดเลือกบาริสต้าประจำร้านสาขาใหม่อีกด้วย
จะว่าทำดีหวังผลก็ได้นั่นแหละนะ แต่แค่ทำอะไรก็ได้ให้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ แบบนี้โดยที่พี่ชานยอลไม่รังเกียจ ไม่รำคาญ แค่นี้ก็ดีมากมายเท่าไหร่แล้ว
“จงอินนา ถ้าดูลู่ฮยองชงกาแฟเสร็จแล้วก็มาช่วยพี่ยกลังไปหลังร้านหน่อย” เสียงของชานยอลจากทางหน้าร้านทำให้จงอินตื่นจากภวังค์ความคิดและพยักหน้ารับคำพร้อมรอยยิ้ม
ลู่ฮยอง หรือชื่อเต็มๆ คือ ลู่หาน บาริสต้าชาวจีนที่ผ่านการประกวดจากงานโปรโมทร้านมาสดๆ ร้อนๆ กำลังทำหน้าที่ชงเครื่องดื่มตามออร์เดอร์อย่างคล่องแคล่ว จงอินได้รับคำสั่งจากพี่ยูราให้ช่วยสอนเมนูเฉพาะของทางร้านและดูแลเรื่องภาษาเกาหลีให้ลู่หาน โดยในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าเมื่อ wake up Cafe’ สาขาที่สองสร้างเสร็จ ลู่ฮยองจะย้ายไปประจำการเป็นบาริสต้าที่สาขานั้น
ลู่หานเป็นผู้ชายตัวเล็กกว่าจงอินนิดหน่อย สื่อสารภาษาเกาหลีเบื้องต้นได้ แต่อ่านไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่นักจึงต้องได้รับการฝึกฝนเพิ่ม รูปลักษณ์ภายนอกถือว่าดูดีทีเดียว โดยเฉพาะดวงตาคู่โตที่เป็นเอกลักษณ์ ตาของลู่หานไม่ได้โตแลดูล่องลอยแบบชานยอล ไม่ได้โตและมีตาขาวเยอะเหมือนคยองซู แต่เป็นดวงตาคู่โตที่คมหวาน เหมือนตาของกวางที่ว่าสวยงามที่สุด
จงอินคิดอะไรเพลินๆ ขณะช่วยชานยอลยกลังใส่ของไปไว้หลังร้าน โดยไม่ลืมที่จะแอบมองพี่ชายตัวสูงอยู่เป็นระยะๆ ตามที่จิตใจร่ำร้อง
“ฮ้า~ ดีใจชะมัด ได้ชีวิตปกติแสนสงบสุขกลับคืนมาแล้ว เนอะ จงอิน” ชานยอลที่วางของเข้าที่เรียบร้อยแล้วหันมาพูดพร้อมยิ้มให้คนเป็นน้อง
“อ่า ครับ พี่ชานยอลจะได้ไม่ต้องอดหลับอดนอนอีก”
“เราด้วยนั่นล่ะ ตอนนี้ยิ่งดีเลย ได้ลู่ฮยองมาช่วยเรื่องชงเครื่องดื่ม ปกติเห็นจงอินทำคนเดียว เหนื่อยตาย” พี่ชานยอลสังเกตด้วยหรอว่าเขาเหนื่อยน่ะ…
จงอินยิ้มรับน้อยๆ แต่ในใจน่ะหรอ…
ฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสวฟหกด่าสว!!!!
หัวใจเต้นแรง หน้าแดงทุกที ~~~~~
“ขอบคุณจงอินมากๆ เลยนะ ถ้าไมได้นายพี่คงแย่ ช่วงอาทิตย์นั้นพวกไอ้แบคดันติดธุระอยู่ดึกไม่ได้ด้วย ต้องขอบคุณนายจริงๆ นะจงอินนา” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ที่เอ่ยขอบคุณทำให้จงอินรู้สึกเลือดลมเดินเหินไม่ปกติ รู้สึกร้อนและเบาหวิวไปทั้งตัว แต่ก็ยังฝืนยิ้มส่งไปให้พี่ชานยอลอยู่ดี
เปลี่ยนจากคำขอบคุณ เป็นคำขอคบได้ไหมครับ ;;///;;
จงอินรู้สึกว่าตัวเองชักจะคิดฟุ้งซ่าน ฟรุ้งฟริ้ง สะดีดสะดิ้งมากขึ้นทุกวัน เขาไม่แน่ใจนักว่าเขาไปติดต่ออาการแบบนี้มาจาก
“ไคย๊าาาา!!!! ไอ้พี่ลู่มันอ่านออร์เดอร์ผิดเหวยยยยยยยยยยยยย มาเคลี๊ยยยยยยยยร์!” เสียงแหลมที่หวีดร้องขึ้นมาของแบคฮยอนทำให้จงอินผงะก่อนจะตารีตาเหลือวิ่งออกไปแก้สถานการณ์ที่เกิดจากความผิดพลาดของคนจีนอย่างเร่งด่วน
ทิ้งปาร์คชานยอลผู้จัดการร้านที่กำลังแย้มยิ้มอบอุ่นไว้ด้านหลัง
“ขอโทษจริงๆ นะครับลู่ฮยอง ต่อไปผมจะไม่หนีหายไปแล้ว จะอยู่ช่วยเต็มที่เลยครับ” หลังจากออกมากู้สถานการณ์ได้อย่างทันท่วงที จงอินก็รีบทำการโค้งขอโทษรุ่นพี่หน้าสวยทันที เป็นความผิดของเขาเองที่มัวแต่ล่องลอยไปกับแรงดาเมจจากรอยยิ้มกับเสียงทุ้มๆ อบอุ่นของพี่ชานยอล
“ไม่เป็นไรๆ เรางงเองแหละ อย่าคิดมาก” ประโยคภาษาเกาหลีสำเนียงแปลกๆ นั้นทำให้จงอินยิ่งรู้สึกผิด เขาโค้งขอโทษพี่ชายชาวจีนของตนอีกรอบ จนโดนอีกฝ่ายดีดหน้าผาก ซึ่งทำเอาจงอินสะดุ้งโหยง
บอกแล้วไง คิมจงอินไม่ชินกับการกระทำที่ประชิดตัว
ยิ่งถ้าเป็นพี่ชานยอลประชิดด้วยแล้วละก็ เขาไม่ใช่แค่ไม่ชินนะ ไม่ทนด้วย! o //_\\ o
ลู่หานยิ้มให้คนอายุน้อยกว่านิดๆ ก่อนจะหันไปสนใจมินิบุคที่จั่วหัวว่า ‘พูดเกาหลีรู้เรื่อง อ่านเกาหลีออกภายในหนึงเดือน’ จงอินชะงักมองรอยยิ้มของพี่ชายชาวจีนที่ดู…แก่กว่าวัยไปพักหนึ่งแล้วตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อ เปลี่ยนมาให้ความสนใจกับเมล็ดโกโก้อบแห้งที่เพิ่งเอามาลงใหม่เมื่อสองวันก่อน
นี่ล่ะไอเท็มหลักของกาแฟ รสชานยอล
กรุ๊งกริ๊ง~
“สวั--”
“จงอิน เย็นนี้ไปด้วยกันหน่อยสิ”
“ค ครับ พี่ชานยอล” เสียงของใครสักคนที่กำลังจะทักเขาขาดหายไปด้วยถูกกลบด้วยเสียงของชานยอล จงอินทำหน้าเหรอหราใส่ชานยอลด้วยตกใจที่อยู่ๆ ถูกชวนไปข้างนอกแบบไม่ทันตั้งตัว
“อ่า จะชวนไปเลือกของเป็นเพื่อนน่ะ ไปด้วยกันหน่อยนะ เดี๋ยวขากลับพี่ไปส่ง”ดวงตากลมโตที่เคลือบไปด้วยแววอ้อนวอนของชานยอลทำเอาจงอินใจสั่น
พี่ชานยอลไม่จำเป็นต้องทำหน้าอ้อยขนาดนี้หรอก แค่พี่ออกปากชวน เขาก็ตกลงเรียบร้อยแล้ว!
“อ่า ค ครับ ได้ครับ”
“อื้ม งั้นวันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยนะ ไปเลือกของสำคัญน่ะ” ชานยอลหันมาขยิบตาให้คนเป็นน้องหนึ่งครั้งซึ่ง… แอคแทคแรงจนคิมจงอินแทบยืนไม่อยู่
“พี่ว่าพี่มาได้จังหวะเหมาะเหม็งเลยนะเนี่ยนีนี่~~~” เสียงใสที่เอ่ยทักเขาแต่ถูกขัดนั่นคือเสียงของ พี่จงแดนั่นเอง จงอินพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความเขินโดยเบนควาสนใจไปที่เครื่องแต่งกายของพี่จงแด วันนี้พี่จงแดดูแมนกว่าปกติ เสื้อยืดสีดำสกรีนลายสีขาว คลุมทับด้วยแจ็คเกตสีดำคาดลายสีเทาทองกับกางเกงสกินนี่สีดำโชว์สัดส่วนสวย ประกอบด้วยพร๊อพเก๋ๆ อย่างแว่นตาดีไซน์ล่าสุดแบรนด์ชื่อดัง กับหมวกแก๊บสีดำ วิบวับนิดหน่อยด้วยต่างหูสีเงิน
คุมโทนมาเท่สุดๆ แต่ก็ยังเห็นออร่านางพญาผงาดอยู่…
“พ่อหนุ่มโกลเดนรีทีฟเวอร์ชวนเดทหรอคะ นีนี่ของพี่เฉินเฉิน” คนตัวบางนั่งลงตรงที่ประจำหน้าเคาท์เตอร์ นิ้วเรียวเกี่ยวแว่นตาสีดำขลับออกเผยให้เห็นแววตาขี้เล่นที่เต็มไปด้วยแววล้อเลียนหยอกเย้าไม่ปิดบัง เรียกเลือดทั้งตัวให้มากองอยู่ที่แกมจงอินอย่างง่ายดาย
“คือ แค่ชวนไปซื้อของเฉยๆ น่ะครับ พี่เค้าคงต้องการความช่วยเหลือจริงๆ”
“แหม แหม~”
“พี่จงแดรับอะไรดีครับ!” จงอินเผลอถามเสียงดังจนลูกค้าแถบเคาท์เตอร์หันมามองเพราะความเขิน เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากจงแดชุดใหญ่
“ฮ่าๆ เอากรีนทีเฟรปป้ กับมอคค่าร้อนจ้ะ” จงอินพยักหน้ารับออร์เดอร์รัวๆ ก่อนจะหันไปบอกให้ลู่หานช่วยชงกรีนทีเฟรปเป้ ส่วนเขาไปชงมอคค่าร้อน
จงอินชงเครื่องดื่มอย่างตั้งใจและโรยผงโกโก้ลงไปบนหน้าฟองนมนิดหน่อย ก่อนจะยกมันมาเสริ์ฟพร้อมกรีนทีเฟร้ปเป้
“ถ้าเก่อยังมาไม่ถึงภายใน 5 นาทีนี้กาแฟจะเย็นชืดครับ และเฉินเฉินก็จะโกรธเก่อมาก แค่นี้นะครับเจอกัน” จงอินมาทันได้ยินเสียงเล็กๆ ดูแง่งอนที่จงแดใช้คุยโทรศัพท์กับใครสักคน พร้อมด้วยกิริยาน่ารักๆ ดังเช่นการแลบลิ้นใส่จอไอโฟนอย่างเยาะเย้ย …สงสัยจะคุยกับแฟน
“เครื่องดื่มได้ครบนะครับพี่จงแด”
“ค่า ได้ครบค่ะนีนี่ของพี่~”
“สวัสดีครับ ผมผู้จัดการร้านปาร์คชานยอลครับ อยากจะขอสอบถามถึงเครื่องดื่มและบริการของทางร้านว่าเป็นยังไงบ้างครับ ติชมได้เลยนะครับคุณลูกค้า” จงอินงงไม่น้อยที่อยู่ๆ ชานยอลโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มานั่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์ข้างจงแดและถามฟีทแบคลูกค้าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อ่า ดีมากครับ เครื่องดื่มรสชาติดี พนักงานก็เลิศมากครับ” จงแดตอบพลางเล่นหูเล่นตาใส่ชานยอลอย่างอารมณ์ดี จงอินซึ่งมองอยู่เงียบๆ แอบลอบกลืนน้ำลายอย่างลุ้นระทึก
ก็พี่จงแดน่ารักน้อยซะที่ไหน!
พี่ชานยอลห้ามหลงเสน่ห์พี่จงแดนะ T[ ]T
“ครับ พนักงานที่นี่บริการดีเยี่ยมอยู่แล้ว ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ เอ๋ นี่มอคค่าร้อนใช่ไหมครับ” ชานยอลที่เหลือบไปเห็นแก้วมอคค่าร้อนวางไว้อยู่ร้องทักขึ้นพลางมองสำรวจแก้วมัคขนาดพอดีมืออย่างฉงน
“ใช่ครับ นีนี่ ไม่สิ จงอินเป็นคนชงกับมือเชียวล่ะครับคุณปาร์ค” จงแดกระตุกยิ้มยั่วเย้า แล้วหันมายิ้มให้จงอินที่เริ่มหน้าซีดเหงื่อตกมากขึ้นทุกที
“จงอิน ทำไมโรยผงโกโก้น้อยแบบนี้ล่ะ ?” ชานยอลหันไปสบตากับคนอายุน้อยกว่าด้วยสายตาคาดคั้นหาคำตอบ จนคนถูกมองแทบหาเสียงไม่เจอ
แย่แล้ว แย่แล้วคิมจงอิน พังครับพัง =_=!
จะให้พี่ชานยอลรู้ไม่ได้ว่ามอคค่าร้อนที่ชานยอลดื่มทุกแก้วน่ะ จงอินตั้งใจโรยผงโกโก้ลงไปบนหน้าฟองนมเยอะ‘มากๆ’ เพราะรู้ว่าชานยอลชอบ ส่วนไอ้แก้วที่จงแดสั่งนี้เป็นการโรยปริมาณปกติที่ขายทั่วไป
จะให้พี่ชานยอลรู้ถึงความไบแอท ลำเอียง สองมาตรฐานของคิมจองอินไม่ได้เด็ดขาด!!
“เอ่อ คือว่า คือ..”
“คืออะไรจงอิน ?”
“ไคหยา… ผงโกโก้หมดแล้วหรอ” เสียงของลู่หานเหมือนระฆังช่วยชีวิตจงอินไว้ เขารีบสบตาและพยักหน้าให้ชานยอลรัวๆ
“ผงโกโก้หมดน่ะครับ หลังร้านก็ไม่มีแล้ว ผมเช็คลิสต์ส่งไปเรียบร้อยแล้วครับ” จงอินพยายามยิ้มให้ชานยอลที่ยังหรี่ตามองมาอย่างสงสัยแต่สุดท้ายคนตัวสูงก็ไม่ได้ติดใจอะไร
“ขอให้ทานให้อร่อยนะครับคุณลูกค้า ขอบคุณมากที่เลือกร้านเราเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจครับ” ชานยอลยิ้มให้จงแดอีกครั้งก่อนจะขอตัวไปทางอื่น หลังจากชานยอลเดินออกไปจนพ้นรัศมีจงอินจึงได้พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“แสบเหมือนกันนะนี่นี่” รอยยิ้มและเสียงแซวของจงแดยิ่งทำให้เขาอับอายจนอยากจะเอาหน้าตัวเองฝังลงไปในเครื่องปั่นจึงเลือกที่จะหันไปโค้งหัวขอบคุณลู่หานที่ยกยิ้มกรุ้มกริ่มโชว์ตีนกาเด่นชัดอยู่
กรุ๊งกริ๊ง…
“แฮ่ก… เฉินเฉินอ่า เก่อมาแล้วครับ” สำเนียงภาษาเกาหลีที่ฟังประหลาดหูกว่าของลู่หานดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งที่มีริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตาเรียวรีดูเหม่อลอย รับกับผิวขาวๆ สวมชุดสูทสีเทาดูภูมิฐาน ชายคนนี้เดินตรงรี่มาที่หน้าเคาท์เตอร์ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ จงแด
“เฉินอ่า” มือขาวๆ ของชายผู้มาใหม่สะกิดลงบนไหล่ลาดของพี่จงแดพร้อมกับน้ำเสียงอ้อนๆ ที่แม้แต่คนฟังอย่างจงอินยังขนหัวลุกในความหวานเชื่อม
“เก่อมาถึงแล้วนี่ไงครับ อยู่นี่แล้ว”
“เก่อมาช้า! กาแฟชืดหมดแล้ว!!” น้ำเสียงงอนๆ กับลีลาสะบัดหน้าหนีอย่างมีจริตของจงแดทำเอาจงอินทึ่งในความเหนือชั้น… เมื่อกี้พี่จงแดยังคุยหยอกเล่นหัวกับเขาอยู่เลย
“เก่อรีบที่สุดแล้วนะครับคนดี รถมันติดนะครับที่รัก” ผู้ชายที่พี่จงแดเรียกว่าเก่อกุมมือขาวๆ ของพี่จงแดไว้แล้วก้มลงจูบเบาๆ จนคนที่บังเอิญมองเห็นอยู่อย่างจนอินถึงกับหน้าแดง
“คืนนี้ยังไงเฉินเฉินจะไม่ให้อภัยเก่อแน่!” เสียงน่ารักๆ ของจงแดเข้มขึ้นทันควันก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มชุดสูทเจื่อนลง
“ชิงเก่อขอโทษอา จงแดอา…”
“นั่งลงครับ ผมจะแนะนำให้รู้จัก นี่ นีนี่ ครับ ส่วนนีนี่ นี่ชิงเก่อ เรียกพี่อี้ชิงก็ได้ แฟนพี่เอง”
“ไม่ใช่แฟนครับ แต่เป็นสามี” น้ำเสียงที่ฟังแลดูงงๆ กับหน้าตาหล่อเหลาที่มึนๆ ตลอดเวลาของอี้ชิงสวนขึ้นมาทันควันจนจงอินตกใจ ส่วนจงแดที่ฉีกยิ้มหวานให้เขาอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีก่อนจะฟาดแขนลงที่หลังกว้างของอี้ชิงเสียงดังลั่น
“นั่นแหละจ้ะอย่าไปสนใจตาแก่ออบซอนี่เลย วันนี้ที่พี่พาชิงเก่อมาที่นี้เพราะพี่มีลางสังหรณ์บางอย่างล่ะ” จงแดดูดกรีนทีเฟรปเป้อึกใหญ่พลางลากนิ้วไล้ไปตามแก้วใส่เครื่องดื่มช้าๆ ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองจงอินด้วยแววตาระยับ
“จงอิน รับออร์เดอร์แล้วไปทำงานก่อนเลย อู้ตลอดนะเรา” น้ำเสียงทีเล่นทีจริงกับใบจดออร์เดอร์ที่ส่งมาจากชานยอลทำให้จงอินต้องรีบจรลีไปทำงานต่อทั้งที่ในใจยังค้างคาเกี่ยวกับลางสังหรณ์ของจงแดเป็นอย่างมาก ระหว่างกำลังพยายามตั้งใจทำงานจงอินแอบได้ยินเสียงกระซิบกระซาบกับเสียงหัวเราะของจงแดและท่าทางชี้ชวนชมนกชมไม้ของจงแดกับอี้ชิง คู่นี้กำลังทำอะไรกันนะ
เรื่องเกี่ยวกับเขาและพี่ชานยอลรึเปล่า ??
จงอินรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ข่มมันไว้และทำงานต่อไป
“คิมจงอิน” หลังผ่านไปพักใหญ่เสียงทุ้มๆ ของปาร์คชานยอลก็ดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวที่เดินมารับออร์เดอร์ที่เคาท์เตอร์เพื่อนำเสิร์ฟ
“เย็นนี้อย่าลืมนัดพี่ล่ะ” ทุกประโยคและการกระทำของชานยอลล้วนแต่อยู่ในสายตาของคู่รักมหาภัย (ในความคิดของจงอิน) ซึ่งก็คืออี้ชิงกับจงแดทั้งสิ้น จงอินขมวดคิ้วเป็นปมแน่นที่อยู่ๆ อี้ชิงก็เผยรอยยิ้มที่แม้จะยังดูมึนแต่ก็ดูเจ้าเล่ห์ขึ้นนิดหน่อยออกมาก่อนที่แฟนหนุ่มของจงแดจะลากสายตามาหยุดที่เขาและเริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ สำเนียงประหลาด
“น้องนีนี่ครับ กำลังทำตามสูตรมัดจัดโคของจื่อเทาอยู่ใช่ไหม” จงอินเบิกตาง่วงๆ ของเขาจนกว้าง แล้วหันไปมองจงแดอย่างตกใจที่พี่ชายตัวเล็กของเขาบอกเรื่องกับแฟนหนุ่ม
“ไม่ต้องตกใจหรอก พี่รู้หมดนั่นแหละ เพราะสมัยก่อนเฉินเฉินก็สาธยายให้ฟังหมดแล้ว” แม้อี้ชิงจะยิ้มปลอบแต่จงอินก็ยังอดรู้สึกอับอายไม่ได้ นี่มันเป็นความลับที่อยู่ในใจ เป็นความลับที่อยู่ข้างในของเขาเลยนะ TT
“ตอนนี้ นีนี่กำลังอยู่ในสเต็ปที่ 5 วันนี้พี่เลยพาชิงเก่อมาสังเกตการณ์”
สูตรเด็ดมัดใจโคแก่
Step 5 รอเวลาให้แน่ใจแล้วเดินหน้าต่อไปอีกหนึ่งสเต็ป
สเต็ปนี้ไม่ง่ายเลยนะคะหนูทุกคน เพราะเราจะต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างแรงกล้าในการช่วยงาน เอาอกเอาใจ ใช้แรงใจแรงกายและทอดกายแก่พี่โคอย่างเต็มที่ เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเราให้หลอมละลายใจของวัวแก่ได้!!!
ทริคเบาๆ จากเจ๊เทาคิ้วตี้ จะรู้ได้ยังไงว่ามันถึงเวลาของเราแล้วที่จะเดินหน้าเพื่อนว่าที่สามีต่อไป ? ง่ายๆ เลยค่ะหนู เค้าติดเรารึยัง นึกถึงชื่อเราเวลาให้ช่วยทำนู่นทำนี่ใช่ไหม เห็นความสำคัญของเราให้เราเป็นคนใกล้ตัวที่ไว้ใจเชื่อมือได้ นั่นล่ะค่ะหนูเราได้กำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเหล่าผู้ชายเคี้ยวเอื้องเหล่านี้แล้ว สเต็ปต่อไปเลยค่า!!!
**คำเตือน** สเต็ปนี้เป็นสเต็ปชี้เป็นชี้ตายนะคะ ถ้าหนูคนไหนดำเนินสูตรมาถึงสเต็ปนี้แล้วโคในมิชชั่นของหนูยังไม่มีทีท่าเปลี่ยนแปลง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ประหนึ่งเราเป็นแมลงหวี่ที่บินปะปนอยู่ในอากาศ หนูก็ต้องยอมรับความขมขื่นและตัดใจนะคะ เขาไม่ใช่ของเราจริงๆ ค่ะลูก แต่เราจะเศร้าไม่นานค่ะ! เจ๊แนะนำให้หนูกลับไปที่สเต็ปแรกแล้วหาเป้าหมายใหม่แล้วลุย!!!!
จงอินคิดตามถึงสูตรสเต็ปที่ 5 แล้วเกิดความหวั่นใจหวาดกลัวอย่างประหลาด กลัวเหลือเกินว่าเขาจะเป็นกรณีแบบที่พี่ชานยอลไม่เหลียวแล ไม่รู้สึกอะไรด้วยเลย เขาไม่กล้าคิดไปเอง ไม่กล้าสรุปว่าควรจะไปสเต็ปต่อไปหรือกลับไปกินน้ำใบบัวบกที่บ้าน อีกทั้งจงอินยังไม่รู้เลยว่าจะเอาอะไรมาเป็นเกณฑ์ชี้วัดว่าพี่ชานยอลสนใจเขาบ้างหรือเปล่า
เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
“เพราะผีเห็นผีฉันใด โคแก่ก็เห็นโคแก่ด้วยกันฉันนั้น!!” เสียงใสๆ ของจงแดปลุกเขาจากความหวาดกลัวที่เริ่มเกาะกินหัวใจ จงอินมองหน้าอี้ชิงกับจงแดด้วยสายตาตื่นๆ เพราะยังประมวลผลประโยคไม่ชัดเจนนัก
“ชิงเก่อ เห็นพ่อโกลเด้นรีทีฟเวอร์ตัวโตวันนี้แล้ว มีความเห็นว่ายังไง บอกนีนี่สิครับ”
“….” จงอินเม้มปากแน่น รับรู้ถึงเหงื่อชื้นที่ซึมอยู่ท่วมฝ่ามือของตนเองยามที่อี้ชิงเริ่มอ้าปากพูด
.
.
.
.
.
.
.
.
“นีนี่ทำตามสเต็ปต่อไปได้เลยครับ”
mr.may
รู้สึกเหมือนหายไปนาน มีใครคิดถึงพี่โคชานกับน้องหญ้านีนี่ไหมคะ
ต่อไปเมย์คงว่างน้อยลง ความเป็นจริงกำลังเริ่มต้นขึ้น 555
ฟิคเรื่องนี้อาจจะเรื่อยๆ เปื่อยๆ เนิบๆ ไปบ้าง
แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ
ตอนนี้ก็เดินทางมาเกินครึ่งเรื่องแล้ว
เมย์จะปรับปรุงงานต่อไปนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆ
เมย์ภูมิใจที่มีคนอ่านอ่ะจริงๆ ไม่คิดไม่ฝัน T/////T
☆Holder`
ความคิดเห็น