(EXO) ' ค ลั ง ฟิ ค แ ป ล เ ด็ ก ด า ว '

ลำดับตอนที่ #7 : (KAISOO) The Tree Nymph and His Human [II/II] ;

THE TREE NYMPH AND HIS HUMAN 
original story: http://http://eexiee.livejournal.com/19104.html
written by: eexiee
pairing: kaisoo



 

PART II.

หลังฟ้าสาง..จงอินก็ตัดสินใจเข้ามาในป่าเป็นครั้งแรก ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง..เขารู้สึกได้ว่าเขาจะสามารถหาต้นไม้ของคยองซูเจอ

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงสนใจในตัวคยองซูมากขนาดนี้ เพราะเขาไม่เคยคิดจะผูกมิตรเผื่อหวังผลประโยชน์จากใคร นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาสนใจในตัวคยองซู

แต่เขาต้องยอมรับ..ว่าคยองซูงดงามมากจริงๆ ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวสีขาวดุจน้ำนม และดวงตากลมโตใสซื่อ ทุกอย่างมันช่างลงตัวไปหมดเสียจริงๆ

และในช่วงเวลานั้น จงอินก็ได้เห็นคยองซูอีกครั้ง..ร่างเล็กกำลังนั่งแกว่งขาไปมาริมบ่อบัว เสียงหัวเราะคิกคักดังแว่วมาให้ร่างสูงได้ยิน

จงอินกระแอมไอเล็กน้อย..เขาไม่อยากให้ร่างเล็กตื่นกลัวไปมากกว่านี้

คยองซูหันขวับมาอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินถอยห่างออกไป

“ข้า..ข้านำดอกไม้มาให้เจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงชอบ” จงอินเอ่ยเสียงนุ่มก่อนจะยื่นดอกดินกระถางเล็กๆให้คยองซู

ร่างเล็กเบิกตากว้างอีกครั้งก่อนจะค่อยๆก้าวเดินเข้ามาด้วยความระมัดระวัง เมื่อเดินเข้ามาจนทั้งสองห่างกันเพียงหนึ่งคืบ..คยองซูก็หยุดมอง

“เจ้าให้ข้าจริงๆรึ?” ร่างเล็กถาม

“จริงสิ ข้านำมันมาให้เจ้าโดยเฉพาะ ข้า..ข้าไม่อยากให้เจ้ากลัวข้าแล้ววิ่งหนีไปแบบเมื่อคืนอีก ข้าสัญญาแล้วว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า” จงอินตอบไปตามตรง

คยองซูเดินเข้ามาใกล้อีกจนปลายเท้าของทั้งสองเกือบจะชิดกัน ร่างเล็กรับดอกดินจากมือของจงอินอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นดอกสีม่วงของเจ้าดอกดินก็ดูจะสว่างขึ้นมาในทันตา

“เจ้าช่างน่ารักเสียจริง..” คยองซูเอ่ยกับเจ้าดอกดินก่อนจะยิ้มกว้าง

“ใช่ เจ้านั่นแหละ..เจ้าน่ารักเหลือเกิน เจ้า...เห? อะไรนะ? ข้า..เฮ้!” คยองซูเงยหน้ามองจงอินด้วยใบหน้าเอือมๆ

“เจ้าต้องหัดอบรมสั่งสอนดอกดินของเจ้าบ้างนะ” คยองซูเอ่ยด้วยใบหน้ายุ่ง

จงอินเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจปนขำ

“เจ้าคุยกับดอกไม้ได้ด้วยหรือ?” จงอินถาม

“ได้สิ..ข้าเป็นนางไม้นะ” คยองซูเอ่ย

“อ้อ..ข้าไม่รู้ว่าจะอบรมมันอย่างไร ว่าแต่..มันพูดอะไรกับเจ้าหรือ?” จงอินถาม

คยองซูหน้าขึ้นสีทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ จงอินคิดว่าร่างเล็กในโหมดนี้..ยิ่งดูน่ารักขึ้นไปอีก

“ม..ไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่..จิกกัดข้านิดหน่อย” คยองซูอ้อมแอ้มตอบ

“แล้วเจ้า..ยังชอบมันหรือไม่?” จงอินถามเสียงอ่อนลง

“แน่นอนอยู่แล้ว ดอกดินน่ารักเสมอแหละในสายตาข้า” คยองซูอมยิ้ม

“ข้าดีใจที่เจ้าชอบ..ว่าแต่ เจ้าอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ?” จงอินยิ้มก่อนจะถามอย่างสงสัย ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆอย่างสนใจ

“ใช่แล้ว..ต้นวิลโลว์คือมารดาของข้า” คยองซูตอบ

“นอกจากเจ้าแล้ว..ยังมีนางไม้อีกหรือไม่?” จงอินถาม

คยองซูก้าวถอยหลังก่อนจะมองจงอินด้วยสายตาหวาดกลัวอีกครั้ง

“ท..เท่าที่ข้ารู้ก็ไม่มีนะ แม่ของข้าเป็นต้นวิลโลว์ ส่วนพ่อของข้าเป็นต้นโอ๊ค เหมือนเป็นโชคชะตาน่ะที่ข้าได้เกิดมาเป็นนางไม้แทนที่จะเป็นต้นไม้ธรรมดา ข้า..ข้าไม่รู้จักนางไม้นางอื่นหรอก” คยองซูตอบอย่างระมัดระวัง

จงอินนั่งลงก่อนจะไล้มือลงบนผืนหญ้าอย่างแผ่วเบา..เมื่อเห็นดังนั้น คยองซูจึงทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างสูง จงอินพยายามจะไม่เหลือบมองร่างที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่าย แต่ก็อดสังเกตไม่ได้ว่าร่างเล็กนั้นดูบอบบางเหลือเกิน

“เจ้า..คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?” จงอินเอ่ยถามออกมาในที่สุด

“เพื่อนงั้นเหรอ?” คยองซูหันมามองจงอินอย่างสนใจในขณะที่จงอินพยักหน้าช้าๆ

คยองซูหันไปมองต้นวิลโลว์มารดาของตัวเองก่อนจะหันกลับมามองจงอิน

“โอเค!” ร่างเล็กเอ่ยก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ยิ้มรูปหัวใจที่งดงามที่สุดในความคิดของจงอิน

***

“ทำไมเจ้าถึงต้องปกปิดร่างกายของตัวเองตลอดเวลาเลยล่ะ?” คยองซูถามขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หลังจากที่นอนมองดดูจงอินรดน้ำต้นไม้

“มันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทำน่ะ สิ่งปกปิดเหล่านี้เรียกว่าเสื้อผ้า มนุษย์บางคนคิดว่าการไม่สวมเสื้อผ้าเป็นอะไรที่ไม่เหมาะไม่งาม” จงอินตอบ

“ทำไมล่ะ?” คยองซูยังคงไม่หายข้องใจ

“ข้าก็ไม่รู้ เพราะว่าการเห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดกระมัง” จงอินยักไหล่

“แล้วเจ้าอึดอัดรึเปล่าที่ข้าไม่สวมใส่เสื้อผ้า?” คยองซูมองร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง

“ไม่..จริงๆแล้ว ข้าชอบเจ้าแบบนี้มากกว่านะ” จงอินเอ่ยก่อนจะหลบสายตาร่างเล็กด้วยความเขิน

“มนุษย์มีโครงสร้างเหมือนข้าใช่ไหม? อวัยวะต่างๆเหมือนข้าใช่ไหม?” คยองซูถามต่อ

“อื้ม ใช่..” จงอินเอ่ย ใบหน้าหล่อเหลายังคงขึ้นสี..มือใหญ่ถางวัชพืชออกอย่างแรงแก้เขิน

เจ้าวัชพืชที่โดนถางกรีดร้องโหยหวน

“เฮ้ ระวังหน่อยสิ” คยองซูเอ่ยเตือน

“ขอโทษ..ข้าขอโทษ” จงอินเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก..พวกมันไม่รู้สึกเจ็บหรอก” คยองซูยิ้มตอบบางๆก่อนจะถางวัชพืชออกอย่างแผ่วเบา

“คยองซู...ข้าเป็นเพื่อนมนุษย์คนแรกของเจ้ารึเปล่า?” จงอินถามอย่างสงสัย

“ใช่..เจ้าเป็นมนุษย์คนแรกที่ข้าเคยเห็นเลย” คยองซูเอ่ยยิ้มๆ

“จริงเหรอ?” จงอินถามอย่างแปลกใจ คยองซูพยักหน้าขึ้นลง

คยองซูได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับมนุษย์มากมายแต่ไม่เคยเห็นมนุษย์ตัวเป็นๆจนจงอินย้ายเข้ามา

“พวกพืชผลก็คุยหยอกล้อกันเหมือนมนุษย์นั่นแหละ แต่พวกมันแค่ขยับไม่ได้เท่านั้นเอง ข้าเลยแปลกนิดหน่อยเพราะข้าสามารถขยับได้ ข้า..ข้าเคยได้ยินอะไรบางอย่างที่เรียกว่าการเต้นรำ เหมือนเป็นการขยับร่างกายแบบพิเศษ? เจ้ารู้จักไหม?” คยองซูถามอย่างตื่นเต้น

“รู้จักสิ..เจ้าอยากลองไหม?” จงอินหัวเราะเสียงใสก่อนจะเอ่ยถาม

คยองซูเบิกจากว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น เขาเคยได้ยินเรื่องการเต้นรำมาจากคุณยายซึ่งเป็นต้นวิลโลว์ คุณยายเคยเห็นมนุษย์เต้นรำกันเลยนำมาเล่าให้คยองซูฟัง และในความคิดของคยองซู..มันดูเป็นอะไรที่โรแมนติกมาก

“มันโรแมนติกไหม?” คยองซูถามเบาๆ

“ก็เป็นได้นะ..แต่ส่วนใหญ่การเต้นรำแบบช้าน่ะที่จะโรแมนติก ข้าชอบเต้นรำแบบเร็วมากกว่า เจ้าอยากลองไหม?” จงอินตอบ

คยองซูถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่นหมายความว่าหัวใจของคยองซูยังไม่ตกอยู่ในอันตราย..นั่นหมายความว่าการเต้นรำครั้งนี้จะไม่โรแมนติกแต่อย่างใด คยองซูเลยพยักหน้าตอบตกลง

“งั้นมาลองการเต้นของแคว้นวายุหุบเขากันก่อน มันเร็วและไม่ยากจนเกินไป เดี๋ยวข้าจะนำเจ้าเอง” จงอินเอ่ยก่อนจะจับมือเล็กมาวางบนไหล่ของตน ส่วนมือใหญ่ก็เอื้อมไปโอบเอวเล็กไว้

คยองซูสะดุ้งกับสัมผัสที่ได้รับ..มือของจงอินอบอุ่นมากและคยองซูรู้สึกชอบมัน

“ข้าชอบผิวของเจ้า” คยองซูเอ่ยก่อนจะฉีกยิ้มให้จงอิน

“ข้าก็ชอบผิวของเจ้าเช่นกัน” จงอินเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ

***

เขากำลังตกหลุมรัก จงอินแห่งแคว้นชลภูผากำลังตกหลุมรักนางไม้คยองซูจนโงหัวไม่ขึ้น..

มันไม่ได้ค่อยๆเกิดขึ้น..จงอินเข้าใจทันทีในความหมายของคำว่า “ตกหลุมรัก”

เพราะเขาตกหลุมรักอย่างรวดเร็ว..การเต้นรำของทั้งสองสัปดาห์ที่แล้วทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นผิดจังหวะไปหลายครั้ง ผิวเรียบเนียนของคยองซูที่เขาได้สัมผัส เสียงหัวเราะของคยองซูที่ก้องกังวานไปทั่ว และสีหน้าของคยองซูทุกครั้งที่จงอินเอ่ยชม ทุกอย่าง..ทุกอย่างมันทำให้เขาหลงรักคยองซูมากขึ้นกว่าเดิม

แต่คยองซูดูจะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่..ทุกครั้งที่จงอินพูดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆ คยองซูมักจะถอยห่างเสมอ เขารู้ว่าคยองซูเองก็รู้เรื่องคำสาปนั่นเหมือนกัน แต่เขาไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายคยองซูจริงๆ เขาทำกับคนที่เขารักไม่ลงหรอก

จงอินถูกปลุกออกมาจากห้วงความคิดเมื่อคยองซูมายืนอยู่ตรงหน้า ร่างขาวนวลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและอวดโฉมให้จงอินได้เห็น

ร่างสูงเองแทบจะอดใจไม่ไหว..เขาไม่ควรอยากได้อะไรที่เขาไม่สามารถคว้ามา

“ข้าอยากลองสวมเสื้อผ้า! ข้าอยากลองเป็นมนุษย์ ข้าอยากทำแบบที่มนุษย์ทำ” คยองซูเอ่ยเสียงใส

“งั้นข้าอาจจะต้องสอนนิสัยของมนุษย์ให้เจ้าสักหน่อย” จงอินเอ่ยก่อนจะยืนขึ้นและจูงมือเล็กเข้ามาในบ้านหลังเล็กของเขา

คยองซูร้องออกมาอย่างตกใจ..นี่เป็นครั้งแรกที่ร่างเล็กได้เข้ามาเหยียบบ้านของจงอิน

ความจริงแล้ว..บ้านของจงอินไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลย แต่ร่างเล็กดูจะตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก

“ว้าว! บ้านของเจ้าสวยงามมาก!” ร่างเล็กกวาดสายตาไปทั่วก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น

จงอินตัดสินใจจับคยองซูแต่งตัวในโทนสีขาวและสีฟ้า..มันดูเหมาะกับคยองซูเป็นอย่างมาก

คยองซูยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยขอบคุณจงอินสำหรับเสื้อผ้าสวยๆ..ร่างเล็กตื่นเต้นมากที่จะได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก

***

คยองซูกำลังรู้สึกประหม่า..เพราะเขากำลังจะแกล้งเป็นมนุษย์ทั้งๆที่เขาไม่ใช่

แต่เหตุผลหลักที่ทำให้เขาประหม่าไม่ใช่เรื่องนั้น..แต่เป็นจงอิน

เขารักเวลาจงอินสัมผัสเขา เขารักเวลาจงอินชมว่าเขาสวย เขารักเวลาจงอินยิ้ม เขารัก-

เขารักจงอิน…

ทันทีที่คิดได้แบบนั้น..ร่างเล็กก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที เขาต้องออกไปจากที่นี่ เขาต้องหนีไป เขาต้องหายตัวไปและไม่ให้จงอินหาเขาพบ

แต่เขาไม่อยากทำแบบนั้น เขาไม่อยากทิ้งจงอินไปไหนและมันทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม เขาไม่อยากทิ้งจงอินเพราะจงอินอุตส่าห์จับเขาแต่งตัว เขาไม่อยากทิ้งจงอินเพราะจงอินอุตส่าห์วางแผนพาเขาออกไปเดินเล่นอย่างตื่นเต้น เขาไม่อยากทิ้งรอยยิ้มอบอุ่นของจงอินไปไหน

บางที..บางทีถ้าจงอินไม่รู้ว่าคยองซูหลงรักร่างสูงอยู่ คยองซูอาจจะปลอดภัย บางที…

***

การไปเยี่ยมเยียนตัวเมืองครั้งแรกของคยองซูผ่านไปได้ด้วยดี มีเพียงบางคนเท่านั้นที่มองมาทางคยองซูด้วยสายตาหลงใหล (ซึ่งจงอินบอกให้คยองซูพยายามลดความงามให้น้อยลงหน่อย คยองซูได้แต่เอ่ยปัดเขินๆ)

แต่มันมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ไม่เกี่ยวกับการเข้ามาในตัวเมือง…

ทุกอย่างพังทลายลงเพราะสุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวหนึ่ง เจ้าสุนัขตัวนี้วิ่งเข้ามาหาพวกเขาและส่งเสียงเห่าเสียงดัง คยองซูฝังหน้าลงกับอกแกร่งของจงอินทันทีด้วยความหวาดกลัว

“ไม่เป็นไรนะ” จงอินเอ่ยปลอบก่อนจะลูบหลังอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

เจ้าสุนัขกระโจนใส่จงอินทำให้ทั้งสองล้มลงไปกับพื้นโดยมีจงอินคร่อมทับร่างเล็กไว้

ดวงตาโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆเหมือนคนจะร้องไห้

“ไม่เป็นไรนะ คยองซู” จงอินเอ่ย

“ไม่! ใครบอกข้าไม่เป็นอะไร..” คยองซูเอ่ยเสียงสั่น

จงอินรีบลุกขึ้นก่อนจะดึงมือให้คยองซูลุกตามมาด้วย

“คยองซู ข้าขอโทษ ข้า-”

“ข้าเกลียดเจ้า! ข้าเกลียดเจ้าแล้ว!” คยองซูตะโกนก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในป่าทันที

จงอินพยายามจะวิ่งตามแต่ก็ไม่สำเร็จ..ดูเหมือนว่าคยองซูจะหนีเข้าป่าไปได้

เจ้าสุนัขตัวต้นเหตุวิ่งตามจงอินมาก่อนจะส่ายหางดิก

“ขอบคุณนะ” จงอินเอ่ยประชดเจ้าสุนัข สายตายังคงมองทางที่คยองซูวิ่งหายไป

***

คยองซูทำใจทิ้งเสื้อผ้าที่จงอินเลือกให้ไม่ลง กลิ่นของจงอินมันยังคงอยู่และคยองซูทำใจทิ้งไม่ได้

จงอินได้มาหาคยองซูในป่าหลายต่อหลายครั้งแต่คยองซูไม่ยอมออกจากที่ซ่อน

“คยองซู? คยองซู ข้าขอโทษ ออกมาเถอะนะ”

บางทีจงอินจะนั่งรอเขาจนฟ้ามืด..เหมือนรู้ว่าคยองซูกำลังเฝ้ามองเขาอยู่

มันไม่ได้หมายความว่าคยองซูไม่อยากเจอจงอินหรอกนะ คยองซูยังคงแอบเฝ้ามองจงอินอยู่ทุกวันด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เขาอยากอยู่กับจงอินแต่เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ จงอินเป็นมนุษย์..และมนุษย์ไว้ใจไม่ได้

***

พอฤดูเก็บเกี่ยวมาถึง..จงอินก็ต้องแปลกใจเป็นอย่างมาก แม้ปีนี้จะประสบพบเจอกับภัยแล้ง แต่พืชผลของจงอินกลับงอกงามจนผิดปกติ แม้แต่ชาวสวนคนอื่นยังไม่สามารถอธิบายปรากฏการณ์นี้ได้

“ข้าไม่เข้าใจเลย..ทำไมผลไม้ของข้าถึงไม่โตแบบของเจ้านะ? เจ้าทำอะไรที่ผิดแปลกไปจากพวกข้าอย่างนั้นรึ?” มินซอกเอ่ยถาม

“ไม่มีนะ” จงอินตอบ แต่เขารู้คำตอบในใจดี

เขารักนางไม้นางหนึ่ง..และดูเหมือนนางไม้จะรักเขาตอบเช่นกัน

***

หลังจากฤดูใบไม้ร่วงจบลง..จงอินก็กลับเข้ามาในป่าอีกครั้ง อากาศเริ่มหนาวเย็นลงและต้นไม้กำลังผลัดใบอย่างสวยงาม ร่างสูงเดินเข้ามาในชุดกันหนาวตัวหนา รองเท้าบูท และหมวกไหมพรม

คยองซูยังคงซ่อนตัวอยู่ที่เดิมแต่ครั้งนี้จงอินไม่ได้พยายามมองหาคยองซูเลยแม้แต่น้อย จงอินเลือกที่จะนั่งแหมะลงกลางป่า

“คยองซู..ข้าตกหลุมรักเจ้า” จงอินเอ่ยเสียงดังฟังชัด

“ข้ารักเจ้าตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิและข้าไม่สามารถหยุดคิดถึงเจ้าได้เลย พืชผลของข้างอกงามจนชนะที่ดินของชาวสวนคนอื่นๆ ข้ารู้ว่าเจ้าเคยได้ยินเรื่องหัวใจของนางไม้ ข้ารู้ว่าตอนนี้ข้าได้ครอบครองหัวใจของเจ้าแล้ว ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว คยองซู ข้าไม่ต้องการลิ้นของเจ้าถ้าข้าไม่สามารถจูบเจ้าได้ ข้าไม่ต้องการเงิน ข้าต้องการเจ้า แค่นั้นเอง ได้โปรดออกมาเถอะนะ ข้ารักเจ้า” จงอินเอ่ยโดนไม่รู้ว่าคยองซูจะได้ยินหรือไม่

“ไปสิคยองซู..เขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ออกไปสิ” ต้นวิลโลว์แม่ของคยองซูเอ่ย

คยองซูเชื่อจงอินตั้งนานแล้วโดยที่ไม่ต้องรอให้แม่เขายืนยัน เขาเชื่อจงอินตั้งแต่จงอินเอ่ยปากออกมาคำแรกแล้ว คยองซูมุดออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของร่างสูงอย่างพอดิบพอดี

จงอินกระชับอ้อมกอดแน่น

“ข้ารักเจ้า” จงอินกระซิบ

“ข้ารู้..ข้าเองก็รักเจ้า” คยองซูตอบ

“ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้..ไม่มีวัน” จงอินเอ่ยบอกในขณะที่คยองซูพยักหน้า

“ข้าเชื่อเจ้าตั้งนานแล้ว ข้าแค่ไม่เชื่อใจตัวเองก็เท่านั้น” คยองซูเอ่ยเสียงเบา

“...”

“ข้า..ขอจูบเจ้าได้ไหม?” ร่างเล็กถามอย่างลังเล

จงอินหัวเราะเบาๆก่อนจะดึงร่างเล็กมาประทับริมฝีปากทันที

“เจ้าไม่เห็นต้องถามเลย” จงอินกระซิบเบาๆก่อนจะก้มลงจุมพิตร่างเล็กอีกครั้ง

คยองซูสาบานได้เลยว่าทันทีที่ริมฝีปากของทั้งสองแตะกัน..ป่าทั้งป่าก็ดูจะมีสีสันขึ้นมาในทันใด

...finale...










 ทอล์คกับไรท์แอน
คือบั่บ..ว่าจะมาลงสักพักแล้วแต่ลืม55555
เรื่องนี้ก็น่ารักจุ้งจิ้งกันไป ไคโด้อีกแล้ว

หลังจากที่เห็นเม้นน้อยมาก ไรท์แอนเสียใจมาก
คือแบบ..คนอ่านก็เยอะแต่ทำไมเม้นน้อยจัง? มันไม่สนุกเหรอ?
ตอนแรกว่าจะไม่อัพแล้วเพราะการแปลมันเหนื่อยใช่เล่น ใช้เวลาเป็นวัน
แต่รีดเดอร์กลับเสียสละเวลาเพียงไม่กี่นาทีเพื่อเม้นแค่นี้ไม่ได้
แต่คิดว่าไรท์พลอยคงไม่อยากปิดเรื่องนี้ เพราะเป็นการแปลครั้งแรกของไรท์พลอยเลย
ก็ไม่อยากจะให้มันจบลงเร็วแบบนี้ 
รีดเดอร์ก็ช่วยเม้นกันหน่อยเนอะ ไรท์ขอแค่นี้แหละค่ะ. จบการรายงาน.

สกรีมโปรดติดแท็ก
#คลังฟิคดด

 

 

ⓒ:baby