คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CODE::[5]Red Book
BROTHER CODE
Title ;; Red Book
จุนฮงเดินเข้ามาในคลาสหลังจากที่เห็นยงกุกวิ่งลับสายตาไป ร่างสูงสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนตัวเตี้ย...เอ่อ...ในทางสุภาพแล้วหมายถึงตัวเล็กน่ะนะ... จงออบโบกมือเรียกเพื่อนจากทางที่นั่งแถวหลังแขนยืดสุดตัวด้วยความพยายาม เมื่อคนตัวขาวเห็นเพื่อนก็รีบก้าวเท้ายาวๆไปที่ที่นั่งทันที
"มึงดูของที่พี่รหัสให้กูดิ"จงออบยิ้มตาหยี๋พร้อมกับโชว์กล่องคุ๊กกี้ที่ที่จริงไม่ได้ใส่คุ๊กกี้แต่ใส่ขนมหลากหลายชนิดอัดเอาไว้แทนให้จุนฮงดู
"เออ เอามากินด้วยเลย"ว่าแล้วมือก็ควักป๊อกกี้ช็อกโกแล็ตมาด้วยความรวดเร็ว
"เฮ้ย ของกูวววว"จงออบร้องขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรต่อเมื่อเห็นว่าเพื่อนแกะห่อขนมเรียบร้อยพร้อมรับประทานแล้ว....
"นั่นกระดาษอะไรวะ"จุนฮงถามขึ้นเมื่อเห็นกระดาษเล็กๆที่มีตัวหนังสือเขียนหวัดๆไว้วางอยู่บนโต๊ะเล็กเชอร์
"อ้อ จดหมายพี่รหัสไงพี่ชีสเค้กเค้าเขียนให้กู ว่าแต่มึงมีกระดาษไหมขอหน่อยกูจะตอบพี่เขา"จงออบพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริ่งเล่นเอาคนที่กำลังจะกัดป็อกกี้ต่อถึงขึ้นบีบกล่องป็อกกี้จนเกือบบี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
....เออซี่ยยย พี่รหัสมึงเขียนจดหมายให้แล้วนี้...จุนฮงก็ได้แต่สบทอยู่ในใจอย่างหมั่นไส้
"เอ้า เอาไป"จุงฮงคุ้ยกระเป๋าเจอกระดาษยับๆแผ่นหนึ่งจึงยื่นให้เพื่อนไป
"แต๊งกิ้ว"จงออบรับมาก่อนจะพับกระดาษเป็นสองทบแล้วฉีกคืนให้จุนฮงครึ่งหนึ่ง
"ไม่เอาเว้ย มึงจะแบ่งครึ่งคืนกูทำไมเนี่ย"
"อ้าวไม่เขียนหาพี่มึงด้วยเหรอ พี่รามยอนน่ะ?"จงออบเงยหน้าจากการเขียนจดหมายตอบพี่รหัสมาถามเพื่อนตัวสูงเสียงใส....นี่มันไม่ดูสถาณการณ์หรือบรรยากาศเลยเหรอไง...
"จะเขียนทำไมวะ พี่เขายังไม่เขียนอะไรหากูเลย"เสียงทุ้มพูดงึมงัม เล่นเอาจงออบเบิกตากว้าง...เท่าที่ตาตี่ๆของเขาจะเบิกได้อะน่ะ
"นี่ถ้ากูไม่เป็นเพื่อนมึงมานานกูคงคิดว่ามึงน้อยใจพี่รหัสแล้วนะ"จงออบพูดติดตลก
"......"
"เอาจริงดิ?"จงออบถามอีกครั้งเมื่อเห็นเพื่อนเงียบไปทั้งๆที่ปกติจะต้องโวยวายแย้งขึ้นมาแล้ว
"ไม่รู้ดิมึง มันเหมือนเห็นคนอื่นได้กันหมดแล้วทำไมกูยังไม่ได้วะ"
"พี่มึงเขาไม่ได้เข้ามหาลัยวันนี้รึเปล่า ใจเย็นๆดิ ไม่งั้นมึงก็เขียนไปหาเขาก่อนเลยเชื่อกู"จงออบพูดพลางดันกระดาษที่เขาฉีกครึ่งไว้ตอนแรกไปใกล้ๆมือของจุงฮง
"มันจะดีเหรอวะ"จุนฮงมองกระดาษอย่างสองจิตสองใจ
"เอาดิ แล้วตอนมีตติ้งเย็นนี้มึงก็เอาไปฝากพี่ยงกุกให้เอาไปให้พี่มึงก็ได้"จงออบพูดทำให้มือจุงฮงกระตุก
......เอาไปให้พี่ยงกุกเหรอ? หมายความว่าได้คุยกับพี่เขาอีกรอบใช่ไหม....น่าสนใจ..
"ก็ได้วะ ยืมปากกาดิ๊"ว่าแล้วมือหนาก็แย่งปากกาจากมือเพื่อนมาเขียนข้อความลงกระดาษ
".................................................."ขอจุดสักล้านจุด
"ว่าแต่กูควรเริ่มยังไงดีวะ"จุงฮงหันมาถามจงออบด้วยสีหน้ามึนๆงงๆปะปนกับความประหม่าแปลกจนทำให้จงออบหลุดขำ
"ก็เขียนสวัสดี บอกว่าเป็นใครอะไรยังไงก็แล้วแต่มึงอยากจะพูดกับเขาสิวะ"......ให้ตายสิคนบ้าอะไรกร่างกล้าปีนเกลียวพี่ว้ากแต่จะเขียนจดหมายหาพี่รหัสดันไม่กล้า
"เอางั้นเหรอ"จุนฮงหันกลับมาให้ความสนใจกับกระดาษตรงหน้าก่อนจะค่อยๆเขียนไปตามความคิดของเขา
'สวัสดีครับพี่รามยอน
ผมชเวจุนฮงนะครับน้องรหัสพี่เองไม่รู้พี่ยังมีชีวิตอยู่ไหม แต่ผมอยากบอกว่าผมคิดว่าพี่อาจจะตกส้วมตา...'
ผวัะ!!
"โอ้ยย มึงตบหัวกูทำไมวะ"ชเวจุนฮงแหวเสียงหลงปากกาแทบหลุดออกจากมือเมื่อฝ่ามือของเพื่อนกระทบหัวทุยๆของตนดังลั่นห้อง
"ข้างหลังน่ะเงียบๆหน่อย"อาจารย์พูดเสียงเย็นเตือนผ่านไมค์มาทำให้จุนฮงต้องลดเสียงโวยวายลงก่อนจะถลึงตามองเพื่อน
"มึงไปเขียนแบบนั้นแทนที่พี่เขาจะเขียนหามึงเขาจะเลิกเป็นพี่รหัสมึงนะสิ เขียนดีๆโว้ย"
"เออ ก็ได้"จุนฮงฟึดฟัดก่อนจะขย้ำกระดาษยัดเข้ากระเป๋าไปแล้วคุ้ยหากระดาษแผ่นใหม่แทน
"คราวนี้เอาดีๆ กูอ่านอยู่ ถ้าไม่โอกูตบหน้าทิ่ม เคนะ?"จงออบกอดอกมองเพื่อน
"เออ"จุนฮงพ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างแรก...นี่เพื่อนเขาคิดว่ามันเป็นแผนกพิสูจอักษรรึยังไงวะ มีการมาตรวจกรองคำพูดเขาด้วย
อะ...เอาใหม่...
'สวัสดีครับพี่รามยอน
ผมชเวจุนฮงนะครับน้องรหัสพี่เองจำได้ไหม ..."
"อะแฮ่ม"จุนฮงชะงักเมื่อได้ยินเสียงกระแอ่มของเพื่อนเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มเขียนออกแน่วจิกกัดอีกแล้ว
'สวัสดีครับพี่รามยอน
ผมชเวจุฮงนะครับน้องรหัสพี่เองจำได้ไหม ผมเห็นว่าพี่ยังไม่ได้เขียนอะไรหาผมเลยไม่รู้ว่าพี่ไม่ว่างหรือไม่ได้อยากคุยกับผม
ผมรู้ครับว่าในมีตติ้งผมทำตัวไม่ค่อยดีและอาจจะทำให้พี่หลายๆคนไม่ค่อยชอบขี้หน้า ผมยอมรับว่าวันนั้นผมทำผิดจริง
ถ้าพี่จะไม่อยากได้น้องรหัสแบบผมก็ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากบอกว่าผมอยากรู้จักพี่นะครับว่างๆก็เขียนจดหมายคุยกับผมบ้าง
เห็นเพื่อนมันมีพี่รหัสให้เขียนคุยกัน ก็ยอมรับครับว่าอยากมีเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่เขียนตอบผมน่ะ:(
ชเวจุนฮง'
จงออบมองหน้าเพื่อนด้วยความแปลกใจเขาไม่คิดว่าจุนฮงมันจะคิดมากเรื่องนี้ ก็เห็นอยู่หรอกไอ้สายตาตอนเห็นว่าพี่ยงกุกมีของให้แค่เขาแต่ไม่คิดว่ามันจะเก็บไปคิดขนาดนี้ นี่ไอ้เรื่องไอโฟนนี่มันก็แอบคิดมากเหรอแต่เขาก็เข้าใจมันแหละ มันมักเป็นคนที่ทำเป็นเก่งแต่ข้างในบางครั้งก็ดันเป็นคนที่คิดมากกว่าใครในเรื่องเล็กๆน้อยซะอย่างนั้น
"เขียนดีๆก็เป็นนี่หว่า"จงออบพูดเมื่อเห็นว่าจุนฮงยังคงนั่นนิ่ง
"เชี่ย ทำไมกูเขียนอะไรเลี่ยนงี้วะ"จุนฮงทำหน้าเหยเกขณะที่สายตากรอกไปาอ่านที่ตัวเองเขียนอีกรอบ
"กูเข้าใจ มึงกลัวไม่มีพี่รหัสล่ะสิ"จงออบหัวเราะ
"ก็ใช่ เอาจริงๆก็ใช่ที่จริงก่อนเข้ามหาลัยกูก็ตื่นเต้นอยากมีพี่รหัสเหมือนๆมึงนั่นแหละ"จุนฮงกระทุ้งศอกใส่เพื่อนเมื่อเห็นมันทำท่าจะล้อเลียนอะไรเขา
"คุยอะไรกันอยู่เหรอเด็กๆ"เสียงทุ้มแหบดังขึ้นด้านหลังทั้งสองเล่นเอาสะดุ้ง จุนฮงกับจงออบหันขวับไปมองที่หน้าแถวหลังทันทีปรากฏว่าพี่ฮิมชานกำลังนั่งเอามือยันคางฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์มองมาที่พวกเขาอยู่
"เห้ย พี่มาจากไหนเนี่ย"จุนฮงกระซิบถามรุ่นพี่
คิมฮิมชานฉีกรอยยิ้มโชว์ฟันสวยให้น้องๆ ตอนแรกเขากะว่าจะเข้าตึกคณะตอนเย็นที่มีพบปะรุ่นน้องแต่ว่าเขาเปลี่ยนใจพอดีว่างๆมาส่องเด็กเล่นดีกว่า แถมพอดีกับที่แอบเข้าคลาสน้องมาทางประตูหลังห้องเสียงในห้องเล็กเชอร์แล้วมาเห็นน้องรหัสเพื่อนทั้งสองก็เลยกะมาแกล้งสักหน่อย...พอดีน้องรหัสสาวสุดน่ารักของเขาดันนั่งอยู่ซะแถวหน้า
"น้องจงออบได้ขนมยัง พี่ไม่แน่ใจว่าจงออบชอบอะไรเลยเลือกขนมเบสิคๆมาให้"ฮิมชานเปิดฉากปั่นหัวน้องรหัสเพื่อนทันที
มุนจงออบคนดีศรีสังคมหันมาให้ความสนใจอย่างเห็นได้ชัดตาตี่ๆนั่นส่องประกายวาววับเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชายฟันกระต่าย
"พี่ถามงี้พี่เป็นพี่รหัสผมใช่ไหมเนี่ย"....ซื่อดีเว้ย....
"ก็ไม่รู้สินะ ใช่เหรอออ ไม่ใช่หรอก"ฮิมชานยกร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะที่พูดหยอกน้องต่อ...สนุกแฮะ
"โห่ พี่อยากแกล้งผมสิ บอกหน่อยยยยยย"
"อยากรู้ก็หาหลักฐานสิครับ"ว่าแล้วก็ยักคิ้วยิงฟันกระต่ายมหาสเน่ห์ใส่อีกรอบ
"งั้นใบ้ให้หน่อยสิครับ พี่รู้จักพี่รหัสผมใช่ไหมถ้าพี่ไม่ได้เป็นพี่รหัสผมซะเอง"
"ก็.....รู้จักดี๋ดีเลยแหละ"นึกถึงหน้าแดฮยอนแล้วฮิมชานก็หลุดขำ....รอให้เขาไปเล่าเรื่องที่น้องรหัสมันซื่อจนจะบื้อให้มันฟังก่อนเหอะ
"ได้...พี่รหัสน้องจงออบเป็นผู้ชาย"
"พี่.....ผู้ชายก็ครึ่งค่อนคณะนะแล้วปะครับ"
"ก็นั่นแหละ หาสิครับรออะไร รอใครติดป้ายแปะหลังว่านี่พี่ชีสเค้กเหรอครับ"
"พี่รู้รหัสด้วยอะ!!"จงออบหรี่ตาฮิมชานที่ยังคงยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างน่าหมั่นไส้....โคตรน่าสงสัย
"เอ้า แล้วรู้ไม่ได้เหรอ"ฮิมชานมองหน้าเด็กตาตี่แล้วอดขำไม่ได้....ทำไมเขาถึงรู้สึกเอ็นดูไอ้เด็กนี่ขึ้นมาฟะ...
"พี่เลิกยิ้มใส่แพะใส่ผมได้ไหมอะเห็นแล้วใจคอไม่ดีเลย"จงออบพูดอีกรอบเล่นเอาคิมฮิมชานแทบทรุด...แพะเนี่ยนะ?
"หา? แพะ??"
"อุ้บ ฮ่าๆๆๆ เออว่ะเหมือนจริงด้วย"จุนฮงที่นั่งฟังสองคนนี้คุยกันมาสักพักถึงกับหลุดขำเมื่อเพื่อนพูดแล้วภาพแพะมันซ้อนขึ้นมาบนหน้าพี่ฮิมชานตอนยิ้มจริงๆ
"อย่าขำสิวะไอ้เด็กนี่ สุดหล่ออย่างฉันเหมือนแพะตรงไหนมิทราบ"ฮิมชานหันไปแว้ดใส่จุนฮงเล็กน้อย....เกิดมาไม่เคยโดนใครเรียกแพะมาก่อนนอกจากไอ้ยงกุกที่นานๆทีจะหลุดด่าเขาออกมา.....นี่เขาเหมือนแพะจริงๆเหรอ...ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย//เพลงมา
"มันก็เหมือนตอนพี่ยิ้มนี่แหละครับ"จงออบหัวเราะเบาๆ...นี่ไม่รู้ตัวจริงดิ
จงออบมองพี่ฮิมชานที่อยู่ๆก็ควักเอาไอโฟนเครื่องสวยมาเปิดกล้องหน้าพลางสองหน้าตัวเองชนิดแทบจะเห็นรูขุมขน..บิดซ้าย..บิดขวา..กดมุมต่ำ..กดมุมสูง ฉีกยิ้ม ก่อนจะบ่นพึ่มพัมกับตัวเองเบาๆว่า เออวะ..เหมือน.... อย่างพินิจ เขาไม่แน่ใจว่าพี่ฮิมชานคิดอะไรอยู่ทั้งๆที่ดูเหมือนเล่นๆแต่ก็เหมือนซ่อนอะไรไว้ แบบมันอธิบายไม่ถูก เขาขอใช้คำนิยามว่า'แพะเจ้าเล่ห์' กับพี่คนนี้จะได้ไหม คนอะไรยิ้มยียวนมีเลศนัยได้ตลอดเวลา ที่จริงแล้วจงออบก็ไม่ได้อยากจะพูดกับพี่ฮิมชานแบบนั้นหรอกนะแต่พอถูกสายตาเจ้าเล่ห์กรุ่มกริ่มไม่น่าเชื่อใจมองแบบนั้นก็ทำให้เขาต้องหาวิธีบ่ายเบี่ยงให้สายตานั้นเบนออกจากเขานะสิ....
"แต่ว่าพี่มาก็ดีแล้วนะครับ ฝากจดหมายผมไปให้พี่ชีสเค้กได้ไหมครับแล้วก็ของไอ้จุนฮงด้วย"
"หื้มม ได้สิ"ฮิมชานเลิกสนใจกล้องแล้วหันมามองจุนฮง...อ้อ...ของยงกุกสินะ
"เชี่ยจงออบ"จุนฮงสบทเสียงเบาแทบจะเป็นกระซิบ
"อะไรเล่า นี่ไงพี่เขาจะได้ได้จดหมายเร็วๆ"
"ไอ้...."จุนฮงไม่รู้จะด่าเพื่อนยังไงดีเลยเมื่อเห็นสายตาซื่อๆแบบคนหวังดีที่มองมาที่จดหมายในมือเขา
..............แล้วไหนบอกว่าให้กูไปฝากกับพี่ยงกุกไงงง....อ้าว..แล้วทำไมเขาจะต้องอยากฝากกับพี่ยงกุกล่ะ?ในเมื่อตอนนี้พี่ฮิมชานก็อยู่ตรงนี้สะดวกๆ
"ไม่อยากฝากกับพี่รึไง"ฮิมชานฉีกยิ้มตาหรี่ลงแบบคนรู้ทัน
"เปล่าครับ"
"อยากฝากกับมือพี่ยงกุกละซี่ยยย ไอ้เด็กปีนเกลียว"ฮิมชานทำเสียงกระเส่าแซวน้องก่อนที่อยู่ๆเด็กยักษ์จะลุกขึ้นจากที่นั่งพรึบเรียกสายตาจากคนทั้งห้องเล็กเชอร์แม้แต่อาจารย์
"อาจารย์ครับทำไมมีพี่ปีสองมาอยู่ตรงนี้ละครับ"จุนฮงพูดเสียงดังฟังชัดในขณะที่อาจารย์ประจำวิชามองหน้าฮิมชาน
คิมฮิมชานยิ้มแหยๆเมื่อเห็นอาจารย์มองมาที่ตน
"คุณคิมฮิมชาน? อยากเรียนใหม่กับอาจารย์เหรอถึงได้มาวุ่นวายในคลาสแบบนี้ ถ้าอยากจะรีเกรดขนาดนั้นเดี๋ยวอาจารย์จะไปที่ห้องทะเบียนให้"
"เปล่าคร้าบเปล่าาาาา"ฮิมชานรีบตอบเสียงหลงสายตาเหลือบมองพอดีสบตากับเด็กยักษ์
....มันยิ้ม....เป็นรอยยิ้มที่ชัวร้ายมั๊กๆ คิมฮิมชานอยากจะร้อง
"ผมแค่..เออหลงทางนะครับขอโทษที่กวนนะครับ ไปละครับอาจารย์"ว่าแล้วก็รีบเก็บของพร้อมถลึงตาใส่ชเวจุนฮงที่ยิ้มเยาะอยู่กับมุนจงออบที่กลั่นขำสุดชีวิตโดยไม่ลืมรับของที่น้องฝากมาแล้วก้าวขายาวๆเดินออกไปทางประตูหลังห้องเล็กเชอร์ที่ตนใช้เป็นทางแอบเข้ามาในตอนแรก
แสบนักนะไอ้จุนฮง!! คอยดู!!...แต่คิมฮิมชานเป็นผู้ใหญ่พอจะไม่เอาเรื่องเด็กค่อยดู๋วววว เรื่องนี้ต้องถึงหูพี่รหัสมึงกูจะฟ้อง ฮืออออออ
ยงกุกกลับมาที่ห้องพักของตนโยนทุกอย่างกองกับเตียงก่อนจะควานหากระดาษหรืออะไรก็ได้ที่สามารถเขียนได้ ถ้าถามว่าทำไมมึงไม่ไปหากระดาษจากในคณะวะ ก็ต้องชี้แจงกันตรงนี้เลยว่าบังยงกุกเข้าคณะไปโดยสภาพแทบไม่พร้อมสุดๆ แถมตอนเย็นเขาต้องไปยืนคุมเด็กอีกก็ควรจะกลับมาจัดการตัวเองให้เรียบร้อย บวกกับขนมต่างๆที่เขากักตุนไว้มันอยู่ในห้องน่ะสิ
"อันนี้แหละ หาตั้งนาน"ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเมื่อมือค้นชั้นหนังสือเจอสมุดจกปกสีแดงแสบสัน
ยงกุกไม่ได้ชอบสีแดงเป็นพิ
ว่าแต่....ถ้าเฉลยแล้วสมุ
มือเรียวหยิบปากกาขึ้นมาเตรี
"ฮัลโหลมีอะไรวะ"บังยงกุ
(มึงอยู่ไหนวะ)เสียงทุ้
"กูอยู่ห้อง ทำไมมีอะไร"
(กูกำลังจะเอาของไปเก็บเดี๋ยวกู
ไม่ถึงสิบนาทีคิมฮิมชานก็มาถึ
"หอบอะไรมาเยอะแยะวะ"ยงกุกทักขึ
"น้องในคณะฝากเอามาให้พวกเรานั่
"ห๊ะ ทำไม.."ยงกุกเลิกคิ้วขึ้นอย่
"แต่ก่อนอื่นกูมีเรื่องจะเล่า"
.
.
.
.
.
.
"ฮ่าๆ สมน้ำหน้า มึงอยากกล้าไปท้าทายอำนาจมื
"มึ๋งงง แต่ไอ้เด็กเวรนั่นมันยิ้
"เข้าใจกูยัง?"
"แจ่มแจ้งเลยครับ"แพะยอมแพ้
"เดี๋ยวห้าโมงไปเตรียมตัวที่ห้
"เออ ได้ๆ"ยงกุกตอบรับก่อนจะเพ่งอ่
หน้าของชายหนุ่มมุ่ยลงเรื่
..............................
..............................
......................
.............
.......
...
..
.
เวลาห้าโมงกว่าๆพวกปีสองก็เริ่
"จริงดิ น้องกูซื่อขนาดนั้นเลยเหรอวะ"
"เออดิ หน้าตาแบบนี้โคตรน่าหลอก"
"นั่นน้องกูครับ มึงอย่าบังอาจ"วอนบินปูซานชี้
"แหมม มึงคิดว่ากูจะทำอะไรน้องครับ ว่าแต่มึงเถอะ วันนี้กูมีข่าวดีมาบอก"ฮิมชานพู
"เรื่องอะไรวะ"
"ยองแจกลับมาแล้วนะมึง"
"อ้าว จริงดินึกว่าอาทิตย์นี้มันจะหยุดไปเลยซะอีก"แดฮยอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
ยูยองแจเป็นเพื่อนสนิทของแดฮยอน เป็นคู่หูดูโอ้ร่วมเกรียนกับเขาเองแต่ด้วยความติสอะไรของมันก็ไม่รู้ อยู่ๆคืนก่อนเปิดเทอมมันก็สไกป์มาหาเขา ตอนแรกก็งงๆว่าทำไมมันสไกป์มา ปรากฏว่ามันอยู่อเมริกาครับ!!! แล้วยังมีหน้ามาตีหน้าซื่อตาใสบอกว่าอาทิตย์แรกไม่มีไรให้เรียนหรอกอีกนะ
"ถึงมีเรียนฉันก็ตามพวกแกทันอยู่แล้ว" ฮึ้ย นึกถึงประโยคน่าหมั่นไส้ของคนสมองใสประจำกลุ่มแล้วมันน่าศอกใส่สักที
"ฉันก็กลัวพวกนายเหงาไงล่าา"เสียงนุ่มสุดคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสของแขนที่มาโอบรอบไหล่
"ยองแจ แกนี่มันตายยากสัส"แดฮยอนหันมาประจันหน้ากับเพื่อน
"แน่นอน ฉันไม่ตายก่อนพวกแกแน่"ว่าแล้วยองแจยิ้มบางๆที่เห็นแล้วรู้สึกได้ว่ามันจงใจยั่วเท้า
ถ้าถามว่าทำไมพวกเขาพูดกับยองแจไม่เหมือนพูดกับเพื่อนสนิทคนอื่น...ก็ขอชี้แจงว่า...ไม่รู้ครับ คือเคยเป็นกันไหมอะเพื่อนไม่พูดหยาบ จากที่เราพูดหยาบๆกับคนอื่นๆเจอคนแบบนี้มันมักจะเผลอพูดซอฟลงซะงั้น อย่างว่าแหละครับตั้งแต่รู้จักกันมา แค่ยองแจจะพูดคำว่า 'วะ/ว่ะ' พวกเขายังแทบไม่เคยได้ยิน ที่จริงมันอาจจะเป็นสัญชาตญาณที่ไม่อยากทำเพื่อนเสียคน(?)ก็ได้ มั้ง
"ไหนของฝากล่ะ"ฮิมชานแบบมือใส่ยองแจ
ร่างบางเจ้าของผมสั้นนุ่มสีน้ำตาลแดงยกรอยยิ้มตามแบบฉบับของตนอีกครั้ง มือทำท่าเป็นกำอะไรไว้ก่อนจะวางลงบนมือฮิมชาน
"อากาศจากอเมริกาครับ หายใจให้สนุก"
"ไอ้ยองแจจจจจจ"ฮิมชานทำท่าจะตีคนตัวเล็กกว่าแต่ก็มีเสียงของบังยงกุกดังแทรกเข้ามา
"อ้าว ยองแจกลับมาละเหรอ"
"อ้าว ยงกุกได้ข่าวว่าเป็นพี่ว้ากเหรอ"
"อือ ก็นั่นแหละ"ยงกุกพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดที่เรียบร้อยกว่าตอนบ่ายมากรัศมีพี่ว้ากเปล่งไปรอบๆตัวคนที่พึ่งมาใหม่อย่างน่าอัศจรรย์
"นายกลับมาก็ดีแล้ว ฝ่ายสันธนาการจะได้ครบทีม ไอ้ฮิมชานมันเอนเตอร์เทนน้องไม่ได้เรื่องเลย"ยงกุกพูดต่อทำเอาคนโดนกล่าวถึงหันไปมองขวับ
"สัส น้องๆเขาก็ชอบกูหรอก"
"เหรอ"บังยงกุกตอบหน้าตายรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นทำให้หน้าที่ดุอยุ่แล้วยิ่งดูแบดเข้าไปอีก...นั่นเป็นหน้าเวลาบังยงกุกกวนตีนเขาครับ...
.....โอเค...ต่อจากนี้มึงจะไม่มีวันได้เจอทิกเกอร์เน่าที่อยู่บนเตียงมึงอีกแน่....เดี่ยวท่านฮิมชานผู้นี้จะสงเคราะห์มันลงเตาเผาขยะเอง
"อย่ามัวแต่คุยสัส เข้าที่เข้าทางเดี๋ยวน้องๆก็มาแล้ว"แดฮยอนพูดเมือ่เริ่มได้ยินเสียงจอแจจากด้านนอกห้อง
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกไม่กี่นาทีต่อมาปีหนึ่งก็
"วันนี้สนุกกันไหมครับ"หลั
"ค่า/ครับ"
"พี่มีเรื่องจะบอกถึ
จงออบกับจุนฮงมองหน้ากันยั
"ในค่ายเราจะเฉลยสายรหัสกันด้
"โดนลงโทษด้วยเหรอวะ"จงออบบ่นพึ
"คงลงโทษขำๆฮาๆมั้ง"จุนฮงเท้าคางมองไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก สายตาไล่ไปเรื่อยๆจนหยุดนิ่งอยู่ตรงพี่ว้ากหน้าโหดที่ยืนเอามือไขว้หลังอยุ่มุมห้องฝั่งขวา แถมยังมองไปรอบๆด้วยสายตานิ่งๆก่อนที่หน้าดุจะกระตุกเล็กน้อยตอนที่หันมาแล้วดันสบตากับเขาพอดีเป๊ะ
ชเวจุงฮงยกร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ยงกุก ยงกุกสะดุ้งเบาๆก่อนจะทำเป็นหันไปมองทางอื่น....ยิ่งเห็นหน้ามันคำว่าน้องรหัสมันก็ยิ่งลอยหราขึ้นมาเลยบวกกับความรู้สึกผิดรุนแรงที่ยังคงจี้หลังเขาอยู่บวกกับการที่เมื่อกี้เขาพึ่งจะเอาสมุดแดงของตัวเองหยอดรวมไปกับกองของที่ปีสองจะฝากให้น้องรหัสตัวเองเพื่อให้ตอนท้ายมีตติ้งพวกพี่สันธนาการทั้งหลายจะหยิบไปแจก เขายอมรับว่าแอบตื่นเต้นที่อีกไม่นานสมุดที่เขาเขียนจะอยู่ในมือน้องรหัส ถึงมันจะเป็นเด็กเวรนั่นก็ตาม
"ไหวไหมมึง"ฮิมชานเดินเข้ามากระซิบข้างหูยงกุกถามเมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าแปลกๆ เขาปล่อยให้ยองแจออกไปพูดเอนเตอร์เทรนเด็กต่อก่อนเพื่อมาดูเพื่อนสนิท
"ไม่มีอะไรๆ"ตอบกลับก่อนจะนึกขึ้นได้เลยหันหน้าไปกระซิบข้างหูเพื่อนบ้าง คิมฮิมชานเลยเอียงหูฟังเพื่อนแทน
"มึง ถ้ากูจะหาคนมาเป็นพี่ว้ากเพิ่มได้ไหมวะ กูว่ากูเดินดูคนเดียวไม่หมด"
"อ้าว ก็ได้ดิ กูแค่ให้มึงเป็นหัวหน้ากลุ่มว้ากเฉยๆ เออละกูว่ากูจะเปลี่ยนชื่อตำแหน่งมึงด้วย"
"เปลี่ยนเป็นอะไรวะ แล้วเปลี่ยนทำไม"
"ก็น้องๆแม่งเอาไปคุยนอกคณะอะดิ ละพูดว่าพี่ว้ากอย่างนู้นอย่างนี้ เรื่องถึงหูคณบดีแล้วกว่ากูกับประธานรุ่นปีสามจะช่วยกันแก้ต่างได้เล่นเอาแทบแย่ ต่อไปนี้มึงคือพี่ระเบียบ ไม่ใช่ว้าก โอเคนะ?"
"เออ ได้หมด บอกน้องด้วยละกัน"
"ก็กะจะบอกตอนท้ายแหละ"
ร่างสูงยังคงนั่งมองที่ตำแหน่งเดิมเพิ่มเติมคือความรู้สึกหงุดหงิดใจแปลกๆ สายตาคมมองรุ่นพี่สองคนกำลังยืนคุยกันไอ้คุยน่ะโอเค..แต่นี่กระซิบกันใกล้ไปไหมครับ!? นี่แทบจะสิงร่างกันอยู่แล้วนะ ยิ่งเห็นพี่ยงกุกเป็นฝ่ายยื่นหน้าไปกระซิบที่หูพี่ฮิมชานแล้วยิ่งหงุดหงิด ดูเหมือนว่าคิมฮิมชานจะรู้ตัวว่าเขากำลังมองอยู่ผิดกับรุ่นพี่ตัวผอมที่เลิกให้ความสนใจเขาไปสักพักตั้งแต่ไอ้พี่ฮิมชานมันเดินมาหา นัยต์ตาเรียวของคิมฮิมชานเหลือมาสบตากับชเวจุนฮงพอดิบพอดีก่อนที่ริมฝีปากได้รูปของประธาณปีสองจะยกเป็นรอยยิ้มบางๆเหมือนจงใจจะให้เขาเห็น....วอทเดอะ.. มันจงใจใช่ไหม?
"ว่าแต่กูก็นึกว่ามึงโชว์พาวคุมคนเดียวได้"ฮิมชานกระซิบตอบเพื่อน
"กูไม่ได้โชว์พาว กูไม่รู้! ก็มึงไม่บอกกูจะรุ้ไหมเนี่ย"เสียงกระซิบทุ้มๆนั้นจิกกัดเขาเหมือนเขาเป็นคนผิด ฮิมชานที่เหลือบสายตามองไปรอบๆห้องแล้วก็บังเอิญสบตาไอ้เด็กยักษ์คู่อริของเพื่อนและอาจจะเริ่มเป็นของเขาด้วยพอดี ปากก็หลุดยิ้มออกมาเมื่อได้ยินยงกุกตอบ โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มที่ไม่มีอะไรแอบแฝงจะไปสะกิดต่อมใครเข้า
.................โอเค บังยงกุกคราวหลังกูจะอธิบายมึงให้ชัดๆก็ได้ มันจะได้ไม่มาจิกเขาอีก..นี่สรุปเขาผิดเหรอ? ฮิมชานผละออจากตรงนั้นก่อนจะสังเกตว่าสายตาคมๆของเด็กคู่กรณีเดิมยังคงจับจ้องมาที่เขาอยู่....อะไรของมันวะ... อ้าวนั่นน้องจงออบก็มองมานี่ ยิ้มให้ดีกว่า ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มแพะให้อย่างไม่รู้เรื่องอะไร
"จุนฮงมึงเป็นอะไรวะ มองพี่ฮิมชานอย่างกับพี่เขาไปฆ่าโคตรเหง่ามึง"จงออบถามขณะที่พยักหน้ายิ้มทักทายตอบฮิมชานไป
"ไม่มีอะไร"จุนฮงถอนหายใจฟึดฟัดก่อนจะเหลือไปมองยงกุกอีกครั้ง
เมื่อฮิมชานเดินกลับไปที่หน้าห้องก่อนจะเริ่มประกาศต่อ
"เอาล่ะครับทุกคนต่อไปนี่เราจะทำความเข้าใจกันใหม่นะครับ พี่ยงกุกไม่ใช่พี่ว้ากนะครับ พี่ขอโทษที่ตอนแรกพี่บอกแบบนั้นแต่ดูเหมือนพี่จะเลือกใช้คำผิดไปหน่อย พี่ยงกุกไม่ใช้คนที่จะทำโทษไซโคหรืออะไรน้อง พี่เขามีหน้าที่คุมให้น้องทำตามกฏซึ่งมันต่างกับคำว่าว้ากครับ ฉะนั้นพี่จะขอให้เราเรียกว่าพี่ระเบียบแทนนับจากนี้นะครับ"
...จะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างมันก็ไม่ต่างจากเดิมนักหรอก.... น้องๆก็ได้แต่คิดอยู่ในใจ
"เอาล่ะ ทีนี้เดี๋ยวพวกพี่ๆจะเอาของที่พี่รหัสเราฝากมาให้ พี่เรียกชื่อใครก็ยกมือนะครับเดี๋ยวเดินเขาไปให้"
จุนฮงถอนหายใจ....ของจากพี่รหัสอีกแล้วมันจะขยันให้อะไรกันนักหนา ว่าแล้วก็ยิ่งหงุดหงิดสายตากลับไปมองที่พี่ยงกุกอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าของตาดุๆนั่นกำลังมองที่ถุงรวมของพลางเหลือบมามองทางพวกเขาแล้วเหลือบไปมองถุงอีก....โคตรมีพิรุธอะ เมื่อมีชื่อของจงออบจงออบก็ยกมือขึ้นในขณะที่พี่คนหนึ่งรับของจากฮิมชานมาแล้วเดินมาทางพวกเขา พี่ฮิมชานก็ตะโกนเรียกไว้ก่อน
"ฮโยซอง เอาอันนี้ไปด้วยของน้องชเวจุนฮงไอ้ผมทองตัวสูงๆข้างจงออบนั่นแหละ"
ไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินว่ามีของชเวจุนฮง เขาถึงให้ใจเต้นเร็วขึ้นมา จุนฮงมองของในมือของพี่ผู้หญิงที่ชื่อฮโยซอง...มีของเขาด้วย สายตาเหลือบไปมองพี่ยงกุกอีกครั้งเห็นสายตาของพี่แกมองมาทางพี่ฮโยซอง...หรือว่า ไม่ของเขาก็ของจงออบจะมาจากพี่ยงกุก?
"เห็นไหมจุนฮง กูบอกแล้วพี่เขาโผล่มาแล้วนี่ไง"จงออบพูดขระที่เห็นจุนฮงถือของที่ได้มานิ่งเหมือนกับถูกสตาฟ
"..."เขาได้แต่มองของในมือใจยังเต้นไม่หยุด..ต้องยอมรับว่าตื่นเต้นดีใจอยู่เหมือนกัน
"พี่เขาให้อะไรมึงวะแล้วพี่เขาตอบจดหมายที่มึงส่งไปตอนบ่ายปะ หรือคลาดกัน"
"ไม่รู้ว่ะ"มือหนาแหวกปากถุงพลาสติกออกดูว่าในนั่นใส่อะไรไว้บ้าง ก็มีขนมทั่วๆไปแถมเยอะเอามากๆรวมถึงสิ่งที่สะดุดตาที่สุดอย่างหนึ่ง....สมุดโน๊ตสีแดง
จุนฮงหยิบสมุดนั้นออกจากถุงพลาสติกมือเปิดสมุดออกดูพบว่ากระดาาที่เขาเขียนเมื่อบ่ายถูกแม้กติดไว้กับหน้าแรกเขาเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยมุมปากอมยิ้มก่อนที่จะมองหน้าเพื่อนตัวเล้กที่นั่งข้างๆ
"อ่านดิมึง"จงออบบอก
"เออ"
เมื่อเขาเปิดหน้าต่อไปก็พบกับลายมือหวัดๆที่ดูก็รู้ว่าผู้ชายเป็นคนเขียน
"ถึงน้องจุนฮง
สวัสดีครับ พี่ขอโทษจริงๆที่ไม่ได้ส่งของให้ตอนบ่าย พี่ไม่ได้ไม่อยากคุยกับน้องนะครับ พี่ขอสารภาพละกันว่าพี่ลืม....เชิญสาปพี่ตามสบาย ตอนนี้พี่ตอบแล้วนะครับอย่าได้น้อยใจไปปปป ตอนนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?มีอะไรเขียนปรึกษาพี่ผ่านสมุดนี้ได้นะ พี่ขี้เกียจหากระดาษครั้งละแผ่นอะ เขียนสมุดส่งๆไปมาเนี่ยแหละดีละ ก็ไม่รุ้จะเขียนอะไรต่อมีอะไรถามพี่มาละกัน กินขนมให้อร่อย
พี่รามยอน"
จุนฮงยกรอยยิ้มสูงยิ่งกว่าเดิมเล็กน้อย...นี่เขาคิดไปเองหรือว่พี่รหัสของเขาน่ารักวะ พอร่างสูงได้อ่านข้อความในสมุดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่ได้น้อยใจอะไรสักหน่อย"จุนฮงพึมพัมกับตัวเองแต่ก็ไม่ได้หุบยิ้ม
"ไม่น้อยใจอะไร ตอนบ่ายมึงแทบจะเผาจดหมายกู"จงออบพูดแทรกขึ้นมาแทบจะในทันที
"แต่ว่าพี่มึงนี่น่ารักดีนะ ให้ใช้สมุดแทนด้วยโคตรติสอะ มึงลองนึกดิตอนพี่ๆเอาจดหมายแบบกระดาษฝากๆกันมาแล้วของมึงมาเป็นสมุดสีแดงเด่นหรา เจ๋งวะ"จงออบพูดอย่างถูกใจ
ยงกุกแอบมองน้องรหัสของตัวเองอยู่ห่างๆใจแอบเต้นเบาๆเมื่อเห็นน้องเปิดอ่านสมุด ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวหรือไใ่ว่าตอนที่มองน้องรหัสตัวเองอยู่คนตัวผอมเองก็ยิ้มตามไปด้วยตอนที่เห็นหน้าของน้องรหัสตัวยักษ์ยิ้ม ...เหมือนน้องมันจะชอบนะ
"ก็แอบมีความน่ารักอยู่เหมือนกันนี่หว่าไอ้เด็กนี่"ยงกุกหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นน้องรหัสจับสมุดของเขาแถมมองแล้วมองอีก โอ้ย..คนเป็นพี่ก็ปลื้มสิครับ ถึงตอนเจอกันตัวต่อตัวมันจะกวนประสาทเขาก็เถอะ..น้องรหัสเขาก็มีมุมน่ารักอยู่บ้างละมั้งดูจากที่มันน้อยใจเขาเมื่อบ่ายนะ..
"เอาล่ะครับบ๋ายบายไว้เจอกันคราวหน้าะครับ"ฮิมชานกล่าวจบการมีตติ้ง
เมื่อพี่ฮิมชานพูดจบคนอื่นๆก็เริ่มทยอยลุกออกจากห้องไป
"พรุ่งนี้พี่เขามีเรียนกันกี่โมงวะจงออบมึงรู้ปะ?"
"น่าจะมีคลาสบ่ายวะทำไม?"
"เออถามเฉยๆ"จุนฮงพูดพลางมองสมุดสีแดงในมืออีกรอบ
เขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆว่าหลังจากนั้นเป็นต้นมาเวลาพี่ๆเอาจดหมายกับขนมมาให้ปีหนึ่ง สายตาของเขาจะมองหาสมุดสีแดงก่อนเสมอ....ก็ดันเด่นซะขนาดนั้นหาไม่เจอก็แย่แล้วครับ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++
+++++++
จบไปอีกตอนค่า
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
เป็นยังไงมั่งคะตอนนี้5555
คุยกรี๊ดกรา๊ดกันได้ใน
แท็ก
#codelobang
และทวิต
@moondogzelf
นะค่ะ
รัก
อะมีบ้า
ความคิดเห็น