คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6- ความพยายาม
ตอนที่6 ความพยายาม
Kris
เราเดินออกมาจากทางที่เข้าไปตอนแรกได้ซักพักแล้ว และกำลังตัดสินใจว่าจะไปตรงกลางก่อนหรือไปฝั่งขวา หรือตรงกลางก่อน
“เราจะไปทางไหนดีล่ะ” ผมถามความเห็นจากทุกคน
“แยกกันไปทั้ง2 ทางมั้ย” เลย์พูด
“โอเค งั้นเลย์มากับฉัน ส่วนซูโฮ นายดูแลลูกนายด้วย ไปกับเทานะ” ผมบอก ^_^
“แล้วเรื่องรหัสลับล่ะ” ซูโฮถาม
“ฉันยังไขมันไม่ออกเลย ระหว่างที่เราเดินไปหาพวกนั้นก็ช่วยๆกันคิดล่ะกัน” ผมพูด
“โอเค เรารีบเข้าไปกันเถอะฉันไปตรงกลางนะพวกนาย2คนก็ไปฝั่งขวา ตกลงตามนี้นะ…ระวังตัวด้วยล่ะ” ซูโฮพูดแล้วเดินนำเทาไปช่องกลาง เหมือนแม่กับลูกจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
“เราไปกันเถอะ” ผมพูดแล้วเดินนำเลย์ไปฝั่งขวา เซฮุนอดทนหน่อยนะ ฮยองจะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ…
Sehun
“แฮ่ก… แฮ่ก” ผมหายใจไม่สะดวกเลย ข้างในนี้มีแต่ฝุ่น
“ตึ้ง!!!” สะ…เสียง!!! ทุกคนมาช่วยผมแล้วหรอ ผมจะไม่ตายที่นี่แล้วใช่มั้ย
“ลู่หาน นั้นนายใช่มั้ยฉันอยู่ในนี้ช่วยฉันที!!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียงหวังว่าใครก็ตามที่ได้ยินจะมาช่วยผม
แต่... กลับไม่มีใครมาช่วยผมเลย… ทุกคนจะตามหาผมรึเปล่านะ… ตอนนี้ทุกคนคงกำลังเล่นกันอย่างสนุกสินะ… ทุกคนลืมผมแล้วใช่ไหม…
ผมหิวข้าว ตอนนี้คอก็แห้งมาก ร้อนมากๆด้วย ผมต้องตายทั้งๆที่ยังไม่ได้พยายามจะทำอะไรเลยหรอ อย่างน้อยผมก็ต้องหาทางออกให้ได้สิ แต่ตอนนี้ผมแทบไม่มีแรงจะหายใจแล้วล่ะ…ทุกคนรีบๆมาช่วยผมสิ ผมกำลังจะตายนะ…
Chanyeol
“เราจะไปเอารหัส4ตัวนี้มาจากไหน…บ้าเอ้ย!!! ทำไมมันยากขนาดนี้วะ ตอนนี้เซฮุนเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เรายังช่วยอะไรหมอนั้นไม่ได้เลย” ซิ่วหมินที่จู่ๆก็วีนขึ้นมา ผมเช้าใจเขานะเพราะเขาเป็นพี่ใหญ่สุด แล้วเซฮุนก็เป็นน้องเล็กย่อมเป็นห่วงเป็นธรรมดา ผมจึงไม่อยากไปขัดคำพูดของเขา…
“เฮ้!! พวกนายนั่งทำอะไรกันอยู่หรอ” ผมหันไปตามเสียง ปรากฏว่าเป็นคริสกับเลย์ที่รีบวิ่งมา
“กำลังใส่รหัสอะไรซักอย่างอ่ะ แต่ยังไม่รู้รหัสเลยU_U” ผมพูดแล้วก้มหน้าลง
“พวกเราได้รหัสลับมา นายลองถอดดูมั้ย” เลย์ถามผม เฮ้!! รหัสลับหรอตอนเด็กๆผมเซียนเรื่องพวกนี้มากเลยนะเล่นพี่ประจำเลย
“เอาสิๆ คำว่าอะไรล่ะ” ผมถามอย่างตื่นเต้น เซฮุนรอพวกเราก่อนนะ
“รหัสลับคือ Mister Short Foot” คริสพูด
“โห! รหัสอะไรเนี่ย นายถอดได้มั้ยชานยอล” แบคถามผม
“อืม…มันต้องถอดแบบเป็นเลขป่ะ แบบตัวM เป็นอักษรตัวที่11 ก็เป็นเลข11อ่ะ” คริสถามผม
“ฉันว่าไม่ใช่อ่ะ ตัวเลขในนี้มันมีแค่4หลัก แต่ในคำใบ้มันมีตัวอักษรเยอะมากอ่ะ นายคิดว่ายังไงบ้างอ่ะ เฉิน”
“นายเท้าสั้น….” เฉินพูด “มันแปลได้แบบนี้อ่ะฮ่าๆๆๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ Mister คือนาย Short คือสั้น Footคือเท้า”
“มันเป็นตัวเลขซะที่ไหนกันล่ะ - - “ ซิ่วหมินพูดแล้วทำหน้าเซงๆ
“เดี๋ยวนะ นายลองพูดนายเท้าสั้น อะไรนั่นแบบเร็วๆดิ๊” คริสพูดขึ้น
“นายเท้าสั้น นายเท้าสั้น นายเท้าสั้น ไนเท้าสั้น” เฉินก็บ้าจี้พูดตาม ฮ่าๆๆๆ
“เฮ้!!! ฉันรู้แล้วว่าเลขอะไร นายเก่งมากเฉิน” คริสพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ
“ตกลงมันเลขอะไรอ่ะ” ซิ่วหมินถามขึ้น เอ๊ะ! เดี๋ยวนะมันเหมือนไปพ้องเสียงกับคำว่า Ninth thousand เลยอ่ะ
“นายเท้าสั้น มันพ้องเสียงกับคำว่า Ninth thousand ซึ่งหมายความว่า 9000 “ คริสอธิบาย แล้วใช้นิ้วเรียวยาวของเขากดลงไปที่ปุ่ม…
“ติ๊ดๆ กริ๊ก!” (สมมติว่าเป็นเสียงปลดล็อคนะ ฮ่าๆๆๆ)
“เฮ้! ทำไมมันง่ายจัง” ซิ่วหมินถามแล้วเดินไปเปิดพื้น
“อะไรกัน นึกว่าจะเป็นประตูซะอีก ที่ไหนได้เป็นกุญแจซะงั้น - - แล้วจะเอาไปไขอะไรล่ะ” ซิ่วหมินถามขึ้นอีกครั้งพลางเหวี่ยงกุญแจไปมา
“เดี๋ยวนะ! ฝั่งซ้ายเป็นรหัสลับ ฝั่งขวาเป็นกุญแจ ตรงกลางอาจจะเป็นที่ไขก็ได้นะ” เลย์พูดขึ้น
“ความคิดดีมากเลยเลย์…เฮ้! ฮยองหยุดเหวี่ยงกุญแจแล้วไปกันเถอะ” คริสพูดจบแล้ววิ่งนำออกไป
“เซฮุนนายห้ามเป็นอะไรนะ” ระหว่างที่พวกเราวิ่ง แบคฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ
“มักเน่ของเราไม่เป็นอะไรหรอกน่า หมอนั่นอึดจะตายถ้าเป็นนายล่ะว่าไปอย่างฮ่าๆๆๆ” ผมพูดติดตลก
“ไอโย่ง!!!” แบคพูดแล้วตีผมที่แขน เจ็บเป็นบ้า!
“เฮ้! นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นนะ รีบๆกันหน่อยสิ ถือน้ำกับขนมดีๆด้วย” ซิ่วหมินหันหลังมาพูด เราสองคนจะเลิกแกล้งกันแล้ววิ่งต่อไป
Luhan
เราเดินมาจนสุดทาง จนพบกับรูปผู้หญิงขนาดใหญ่ (จินตนาการว่าเป็นภาพที่สูงกว่า เฮียคริสมาหน่อยนึงอ่ะค่ะ ไม่รู้จะเข้าใจกันมั้ยT^T)
“เฮ้! ฉันเคยเห็นรูปนี้ที่ห้องนั่งเล่น รู้สึกจะเป็นคุณยายทวดของซูโฮล่ะ” ดีโอพูดขึ้น
“ภาพนี้มันมีอะไรแปลกๆอยู่ด้วยล่ะ…” ไคพูด
“ฉันเห็นตลอดทาง นายก็เอาแต่พูดว่า มีอะไรแปลกๆ ฉันว่ามันแปลกๆนะ ทั้งวันแล้วอ่ะ - -“ ผมพูด เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยากฟังคำว่าแปลกๆ ผมอยากฟังว่าเจอเซฮุนแล้วมากกว่า U_U
“ก็มันแปลกจริงๆหนิ ดูที่แอปเปิ้ลที่คุณทวดถือสิ อยู่ตรงข้างซ้ายมันนูนๆออกมาด้วยอ่ะ” ไคพูดแล้วเอามืไปลูบๆ
“กริ๊ก!” แอปเปิ้ลที่ไคลูบ ตะกี้ทำให้ลูกแอปเปิ้ลเปิดออก และสิ่งที่อยู่ด้านในคือ รูไขกุญแจ…
“รูไขกุญแจ? แล้วเราจะไปเอากุญแจมาจากไหนล่ะ” ดีโอหันไปถามไค
“ฉันจะไปรู้หรอ” ไคพูด
เซฮุน… ฉันจะช่วยนายยังไงดีล่ะ ทุกย่างมันตันไปหมด
“เฮ้!!! พวกนาย~” พวกผมรีบหันไปตามเสียง จึงได้พบกับ เทาและซูโฮ
“มีอะไรรึเปล่า ทำหน้าเครียดๆกันทำไม” ซูโฮถามพวกเรา
“เราเจอทางจะไปต่อแล้ว แต่ไม่มีกุญแจ…” ไคพูด
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อดีล่ะ นึกว่าจะมีให้ใส่รหัสซะอีกอุตส่าห์ได้รหัสลับมา” เทาพูด
“รหัสอะไรหรอ” ผมถาม
“เป็นรหัสลับอ่ะคริสเป็นคนเจอ คำว่า Mister Short Foot” ซูโฮพูด
“นายเท้าสั้น…” ไคพูดขึ้น “อ่า~ฉันรู้แล้วล่ะความหมายของ Mister Short Foot คือตัวเลข9000 ง่ายเป็นบ้า ”
“นายรู้ได้ไงอ่ะ-[]-“ ซูโฮถามพร้อมทำหน้าอึ้งๆ
“เพราะฉันเก่งไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ” ไคพูดพลางหัวเราะ ผมเดาว่าเขาคงขี้เกียจอธิบาย
“เราไปช่วยพวกคริสไขรหัสนี่เถอะ ผมเดาว่าพวกเขาทายไม่ได้แน่นอน” เทาพูด
“ตามไปก็เมื่อยเปล่าๆน่า อีกเดี๋ยวพวกเขาก็มาแล้วเชื่อฉันสิ คริสกับชานยอลเป็นคนฉลาด ปริศนาง่ายๆแค่นี้ทำไมเขาจะดูไม่ออก” ไคพูดแล้วนั่งรออย่างใจเย็น
ตอนนี้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เป็นเพราะความเหนื่อยและความหิวของทุกคนจีงทำให้อ่อนล้ากันอย่างมาก ดีโอนอนพิงไหล่ไค ส่วนแม่กับลูกคู่นั้นก็มุ้งมิ้งกันอยู่ แต่ตอนนี้ผมจะบ้าตาย พวกเรายังเหนื่อยกันขนาดนี้ แล้วเซฮุนจะเป็นยังไงบ้างนะ
.
.
.
10 นาทีผ่านไป
“เฮ้! พวกนาย!” ผมรีบหันไปตามเสียง เห็น เลย์ คริส ซิ่วหมิน แบค เฉิน ชานยอล เดินมาพร้อมกัน ผมดีใจจัง
“ดีโอตื่นเร็ว เราต้องไปต่อแล้วล่ะ” ไคหันไปกระซิบกับดีโอ
“พวกนายมีกุญแจมั้ยอ่ะ” ผมโพล่งถามออกไป
“กุญแจหรอ…หมายถึงอันนี้ป่ะ” ซิ่วหมินยื่นกุญแจมาให้ผม
“อ่ะไค ลองไปไขดู เฮ้!นั่นขนมใช่มั้ยอ่ะ มีน้ำด้วย” ผมเหลือบไปเห็นน้ำในมือของชานยอล
“อืม น้ำกินได้นแต่ขนม่ะเอาไว้ให้เซฮุน” ชานยอลยื่นน้ำมาให้ผม โอ้ยไม่ไหวและหิวน้ำมาก
“ทุกคน ผมจะเปิดประตูแล้วนะ” ไคหันมาให้สัญญาณแล้วเอากุญแจไขไปที่ประตู
“แอ๊ด~” เสียงประตูถูกเปิดออก พร้อมกับหน้าไคที่ดูอึ้งไปเล็กน้อย ผมจะวิ่งไปดู
“เซฮุน!!!” ภาพตรงหน้าของผมคือเซฮุนนอนหมดสติอยู่ หน้าและปากของเขาซีดมาก มีเหงื่อเต็มตัว ผมต้องเอาน้ำไปให้เขา
“เดี๋ยวก่อนลู่หาน ให้ดื่นทั้งยังงั้นก็ช็อคตายกันพอดี นายต้องจับเขานอนตะแคงแล้วหาอะไรให้เขาหนุน ตักนายก็ได้นะ จากน้ำทำน้ำให้อุ่นขึ้นนิดๆด้วยอุณหภูมิร่างกาย” ชานยอลพูดแล้วเอาขวดน้ำมาเหน็บไว้ที่ใต้รักแร้(?) เพื่อทำให้น้ำอุ่นขึ้น
“แล้วไงต่อ เอาน้ำกรอกปากเลยใช่ป่ะ” ผมตอบแล้วเอาน้ำมาทำท่าจะกรอกปากเซฮุน
“เฮ้ย!!! อย่านายต้องเอาน้ำเทใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วเอาไปแตะที่ปากของเซฮุน เพราะถ้าให้เขากินน้ำในสภาพที่สติสัมปชัญญะไม่สมบูรณ์ น้ำอาจจะเข้าไปในหลอดลมทำให้เขาสำลักและขาดอากาศหายใจได้”
ชานยอลอธิบายอย่างกับตัวเองเป็นหมอ เก่งจริงๆ ผมทำตามที่ชานยอลแนะนำ พอรู้สึกว่าอาการเซฮุนดีขึ้นจึงพาเขาออกมาจากห้องนั้นเพราะข้างในมันร้อนมาก
ผมจะนั่งเฝ้าจนกว่าเซฮุนจะตื่นนะ…
จบตอน6
ตอนต่อไป มาจิ้นคริสเลย์กัน 55555
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย่ๆ เนื้อเรื่องดำเนินมาถึงตอนที่6 แล้ว เป็นไงบ้างรหัสลับเราแป้กมั้ย T^T
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ลงเลย ไม่มีอารมณ์แต่ง T^T ยังไงก็ฝากคอมเม้น ฝากโหวตให้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น