คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ปาร์ตี้หายนะ(50%)
สเฟานเปิผ้าม่านสีเทาอโรมแรมออทันทีที่เ้ามาถึ ไม์ส่เสียร้อ้วยวามีใ ายหาโปาาบานาอยู่รหน้าอพวเรานี่เอ แสแอนเ้าส่อระทบับน้ำทะเลสีฟ้าทำให้เป็นแสระยิบระยับ ผมสำรวห้อนอนอพวเราในืนนี้ เียู่สอเียั้อยู่ลาห้อ มีเ้าอี้สำหรับเอนหลัพัผ่อนอยู่ใล้ๆับระเพื่อให้เห็นวิวอายหา สระว่ายน้ำอยู่้านนอ มันสะวสบายมา ผมไม่แน่ใว่าัวเอมาเที่ยวหรือมาามหานันแน่
“แ่ันนอนที่านทัพืนเียว็ึ้ใเลยล่ะ” ไม์บอ เานั่เอนหลัที่เ้าอี้ใล้ๆับระ เาพูถู านทัพอาาศที่เราพัเมื่อืนน่ะห่วยแะมั แ่็ยัีว่าไม่มีที่นอน
“เอาเถอะๆ ผู้ารอุสาห์ใีให้นมาส่เราถึที่นี่ แล้ว็ีแ่ไหนที่พวเาให้เราพัที่นั่น” สเฟานพูเสียุ ไม์ลอาอย่าไม่ใส่ใ
“เราะไปไหนันี?” ผมนั่ลบนเียพลาสัมผัสับเนื้อผ้า มันนิ่มนทำให้ผมอยาทิ้ัวลนอน
“เรา้อไปามหาพวเาให้เร็วที่สุ ันไม่อยาอยู่ที่นี่นานนัหรอ” สเฟานพูพลาวามหาอะไรบาอย่าในระเป๋าเสื้อผ้าอเา
“ทำไม?” ไม์ถาม “มันออะสนุสุยอ”
“นั่นมันสำหรับนายนเียว สำหรับันับแอลไม่มีที่ไหนปลอภัยเลย” สเฟานูอารม์เสียแปลๆ อาะเป็นเพราะเรื่อออาาศหรือเปล่า ฤูร้อนอเแน่อน้าร้อนมาเลยทีเียว
“็ไ้ๆ ไหนบอหน่อยว่านายะทำยัไ?” ไม์ถามอี สเฟานูรูปถ่ายที่เาพึ่หาเอึ้น
“ัน้อใ้อินเทอร์เน็” สเฟานยิ้มมุมปา
สเฟานพาผมับไม์เ้าไปในร้านอินเทอร์เน็ มีเรื่ออมพิวเอร์มามายอยู่ในร้าน อมพิวเอร์มีนาเล็มา มีลัษะเป็นล่อสี่เหลี่ยมเท่าับำมือหนึ่อผม แ่มันพิเศษว่าที่ิ สเฟานปุ่มเปิอมพิวเอร์ เิแสสีฟ้าึ้นแล้วแสนั้น็ส่อไปที่ผนัสีำอร้านอินเทอร์เน็ ที่ผนั แสสีฟ้ามีลัษะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้านาพอๆับเรื่ออมพิวเอร์ แล้วแสนั้น็ยายให่ึ้นเป็นหน้าอที่เหมาะับารใ้าน
“นายะหาอะไร?” ผมถาม
“อยู็แล้วัน” สเฟานยิบา เาับเมาส์แล้วลาไปที่อินเทอร์เน็ แล้วเา็พิมพ์บาอย่าเ้าไป เาพิมพ์ื่อใรบานเ้าไป
Felicia Spancer
“พ่อไม่ไ้มีภาพนี้ไว้ในอัลบั้มรอบรัวหรอนะ พ่อพึ่เยเห็นหน้าสามหนุ่มสาวนี่้วย้ำ ันเื่อว่าพ่อหามันมาาในอินเทอร์เน็” สเฟานบอ
“ไม่ริ! ถ้าพวเาหาาในนี้แล้วพวเาะ...” ผมวระบอลูๆออัลฟ่าว่าพ่ออพวเาทำอะไรับผม แ่พวเาะมอว่าผมเื่อถือไม่ไ้ อัลฟ่าือพ่ออพวเา ผมทำไม่ไ้
“อะไร?” สเฟานรอำอบาผม
“พวเาอาะรู้ััน็ไ้” ผมเปลี่ยนเรื่อ
“ันว่านายไม่ไ้อยาพูเรื่อนี้นะ” ไม์ิถู
“นายิอย่านั้นหรอ?” ผมถามไม์
“็ไม่รู้สินะ” เายัไหล่
“ันเอแล้ว” สเฟานพูเสียั นอื่นๆในร้าน่ามอมาที่เา สเฟานไม่สนใ เาี้ให้ผมับไม์ูเป้าหมายอพวเราในวันนี้
“พวเาเป็นลุ่มหนุ่มสาวสุฮออมหาวิทยาลัย ปีเอร์ หนุ่มน้อยนัโ้ลื่น เรเล สาวสวยนัีฬาว่ายน้ำ และเฟลิเีย” สเฟานหยุพูไปั่วะ เาสะุาับอะไรบาอย่า
“ท่าทาสเฟะหลุมรัแม่สาวเฟลิเียเ้าแล้วสิ” ไม์ยิ้มมุมปา
สเฟานมีสิ “เธอ็แ่เร่าร้อนในุบิินี”
“แย่ะมั” ผมสบถ
“เธอเป็นนัีฬาวอลเลย์บอลอมหาวิทยาลัย” ไม์หรี่ามอ “พวเาฮอน่าูเลย”
“นแถวนี้อาะรู้ัพวเา” ผมบอ
“ไบ๊อบ? ุไม่อยาพลาปาร์ี้ายหาืนนี้” เสียอหิสาวทำให้เรามอไปที่เาน์เอร์อเ้าอร้าน
หิสาวผมสีเ้มเือบำสวมุสีาวเป็นสายเียวับาเาสั้นสีแ เธอสวมแว่นาันแและปล่อยผมยาวสลวยให้ปลิวไปามลม
“เธอูุ้นๆนะ” สเฟานมอหิสาวพลามอภาพที่เาถืออยู่ไป้วย
“เอามานี่” ไม์แย่รูปภาพในมือสเฟานแล้วเินไปหาหิสาวนนั้น
“อบใมานะเรเล” เ้าอร้านัวอ้วนท้วมล่าวับหิสาว
“นายไ้ยินใ่มั้ย?” ผมถามสเฟาน “เธอื่อเรเล”
“ให้ายเถอะ! ทำไมมัน่ายแบบนี้เนี่ย” สเฟานยิ้มร่าแล้วเินามไม์ไป
“เฮ้! นสวย” ไม์เรียหิสาว “เธอรู้ัสามนนี้หรือเปล่า?” ไม์ยื่นรูปภาพในมือให้หิสาว เธอมอหน้าไม์ ผมพยายามอ่านใอเธอ เธอำลัลัว เสียหัวใอเธอมันเ้นผิัหวะ
“ันไม่รู้ั” หิสาวอบแล้วส่รูปืนให้ไม์ เธอเินออาร้านไปอย่ารวเร็ว
“อโทษนะรับ” ผมเินเ้าไปหาบ๊อบ “เธอื่อเรเล เวโรนิใ่มั้ย?”
บ๊อบพยัหน้า “เธอไม่เหมาะับเรเลหรอ เธอเ็เินไป”
“ผมไม่ไ้หมายวามว่าอย่านั้น ผมแ่ามหาเพื่อนๆอเธออีสอน” ผมบอเา ผมไม่ิะีบเรเลเลยันิ เธอรุ่นเียวับเอเลน่าเห็นๆ แ่าที่ทราบประวัิอย่าลึึ้็พอะเาไ้ว่าอายุเธอไม่่ำว่า 100 ปี หรืออาะมาว่านั้น
“เพื่อนอเรเล็มีแ่ปีเอร์ับเฟย์ แล้วมีธุระอะไรับพวเาล่ะ?” บ๊อบเลิิ้ว ผมเริ่มมีวามหวัึ้นมา
“ันะามเรเลไปเอ” สเฟานบอพวผมแล้วออาร้านไป
“เรามาเยี่ยมพวเารับ พวเราเป็นเพื่อนเ่าัน” ผมำเป็น้อโหเพื่อะไ้้อมูลมา ผมไม่รู้ว่าบ๊อบะเื่อหรือเปล่า บ๊อบอาะรู้ัสามนนั้นีว่าใรแล้วเา็อาะรู้ว่าผมโห แ่ผม็โหไปแล้วนี่
“ูเหมือนเรเละไม่อยาเอพวเธอนะ” บ๊อบเลิิ้ว “ันรู้ว่าเธอเป็นอะไร?” เาพูเสียเบา
“ุเป็นพ่อม?” เสียอผมเบานแทบไม่ไ้ยิน นรอบ้าสนใอยู่ับอมพิวเอร์ทำให้ผมวาใไ้ว่าพวเาไม่ไ้ยิน
“ไม่อยาะเื่อเลย!” ไม์พู้วยวามื่นเ้นแ่เสียเบามา
“เธอเาผิทั้หมเลย” บ๊อบบอ เายิ้มมุมปา “มาที่ปาร์ี้ืนนี้สิ พวเธอะไ้เอับปีเอร์และเฟย์สมใเลย”
“แล้วปาร์ี้ัรไหน?” ผมถาม
“ายหาหน้าร้านัน” บ๊อบบอ “อให้โีนะ”
“อบุรับ” ผมบอบ๊อบแล้วูมือไม์ออไปาร้าน
“เราะไปไหน?” ไม์ถาม
“ามสเฟานไป” ผมไม่รู้หรอว่าสเฟานไปทาไหน แ่ไม์อาะ่วยไ้เยอะ ประสารทสัมผัสอไม์ีว่านทั่วไป หู าและมูอเาเหมือนหมาป่า มันเป็นุสมบัิที่ใรหลายน้อาร แ่มันมาพร้อมับีวิที่แวนบนเส้น้าย
ความคิดเห็น