[SF GOT7] :: all for 2Jae/BJae ::

ลำดับตอนที่ #7 : :: same fence (1) ::

' SAME FENCE '

By : tuangmi








 

กริ๊งงงงงงงงงงง!  ตุบ เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงดังลั่นตามมาด้วยเสียงเจ้าของนาฬิกากลิ้งตกเตียง โดยที่มือยังค้างอยู่ในท่าพยายามควานหานาฬิกาเจ้ากรรม แม้ว่ามันจะวางอยู่ที่เดิมเหมือนทุกวันแต่ 'ชเวยองแจ' ก็ไม่เคยคว้าถูกทิศเลยสักครั้ง

จะเป็นเพราะอะไรได้ถ้าไม่ใช่เขานอนดิ้นจนไม่รู้เหนือรู้ใต้ขนาดนี้

บางครั้งตื่นมาโดยที่ขาพาดอยู่บนหัวเตียงเลยด้วยซ้ำ...

กริ๊งงงงงงงงงงงง! กริ๊งงงงงงงงงงงง!

"โอ๊ย! รู้แล้วล่ะน่าแหกปากอยู่ได้" กำปั้นขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กทุบลงบนนาฬิกาปลุกอย่างแรงเป็นการระบายอารมณ์ ก่อนมาเสียใจภายหลังเพราะเขารู้สึกว่าทุบแรงไปนิด ...คือนาฬิกามันดูเบี้ยวๆชอบกลแฮะ

แถมพอลองจิ้มดูเบาๆ .. มันก็ทิ้งตัวหงายหลังราวกับว่ามันเองได้ทำการระเบิดพลีชีพไปแล้วเรียบร้อย (อันที่จริงมันโดนทุบจนเบี้ยวและเสียศูนย์ต่างหาก)

"เฮ้...นายตายแล้วหรอ? ไม่นะ ห้ามตายสิ พรุ่งนี้ฉันมีเทสต์นะ ตายไม่ได้ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!" หลังจากพยายามเขย่าเจ้านาฬิกาเรือนน้อยน่าสงสารและแหกปากตะโกนเหมือนคนเสียสติอยู่อีกราวห้านาที เขาก็ต้องยอมรับกับตัวเองเงียบๆว่ามันตายแล้วจริงๆ

ขาเรียวเดินไปหยุดอยู่ที่ถังขยะหน้าบ้าน ยื่นมือซึ่งกำนาฬิกาที่ตัวเองพังมันกับมือไปเหนือปากถัง แต่ก็ยังไม่วายทำหน้าตาอาลัยอาวรณ์อย่างมาก ยองแจมองรูปมิคกี้เม้าส์หน้าเบี้ยวที่จ้องมองกลับมาแบบโง่ๆแล้วได้แต่ถอนใจก่อนปล่อยมันลงถังขยะไปตามยถากรรม

เขามารู้ตัวก็ตอนหมุนตัวกลับเข้าบ้านนี่เอง ว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ด้านหลังโดยที่ในมือถือถุงขยะใหญ่ๆมาด้วยสามถุง มาทิ้งขยะแน่นอนล่ะแต่เขาคงจะเกรงใจยองแจที่ยืนไว้อาลัยเจ้านาฬิกาพังๆนานหลายนาทีเลยไม่กล้าเข้ามาขัดจังหวะน่ะสิ

ถามว่ายองแจอายมั้ย...ตอบได้เลยว่า มาก

นิ้วถูกยกขึ้นมาถูปลายจมูกแล้วก้มหัวปะหลกๆก่อนรีบรุดเข้าบ้านหลบหลีกสถานการณ์น่าอายแทบไม่ทัน

"ให้ตายสิชเวยองแจ ทำไมโก๊ะขนาดนี้ เขามองเราปัญญาอ่อนหมดแล้ว ฮึ่ย"

แต่ยองแจไม่รู้เลยว่า 'เขา' คนนั้นได้หยิบของที่ยองแจอาลัยอาวรณ์นักหนาขึ้นมาดูและเก็บกลับบ้านไป

x

วันรุ่งขึ้นเมื่อยองแจออกมาจากมหาวิทยาลัย บรรยากาศค่อนข้างครึ้มราวกับว่าฝนจะตก ดังนั้นเขาจึงรีบขับรถกลับมาบ้านอย่างรวดเร็ว เพราะตัวเขาตากผ้าเอาไว้สองราวเต็มๆ ถ้าหากว่าผ้าโดนฝนล่ะก็...คงต้องนุ่งลมห่มฟ้าไปเรียนกันล่ะ

ชีวิตที่ไม่มีนาฬิกาปลุกวันแรกของยองแจนั้นสามารถเรียกว่าเลวร้ายได้เลยทีเดียว เขาจำต้องเปลี่ยนมาใช้มือถือปลุกแทน และนั่นทำให้สมาร์ทโฟนราคาแพงเกือบกลิ้งร่วงลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นกับเขาด้วยเพียงเพราะมันบางและจับได้ไม่ถนัด แถมยังไม่ดังสะใจแบบเดิมอีกด้วย ก่อให้เกิดปัญหาพอดูเพราะยองแจเกือบไปสอบไม่ทัน เนื่องจากตื่นมาซักผ้าสายนั่นเอง..




 

อะไรก็ดูย่ำแย่เมื่อเจ้านาฬิกาปลุกมิคกี้เม้าส์เรือนเก่าพังไปด้วยน้ำมือของเขาเอง

หรือว่านี่มันคือกรรมที่เขาต้องชดใช้???

บางทีวิญญาณมิคกี้เม้าส์อาจจะเคียดแค้นเลยกลับมาเอาคืนก็เป็นได้...

"หื๊อ?" ดวงตาเรียวเล็กมองไปยังราวตากผ้าที่ผ้าหายไปเกือบครึ่ง เขาจำได้แม่นในเมื่อเขาเป็นคนตากมันเองกับมือ เมื่อเช้าผ้ายังเต็มราว..แต่ตอนนี้หายไปเกือบหมด!

ชเวยองแจรีบพาตัวเองไปเช็คทันทีว่ากางเกงชั้นในของเขาหายไปหรือเปล่า ช่วงนี้ยิ่งมีข่าวขโมยกางเกงชั้นในกันบ่อยๆด้วย แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นตะกร้าผ้าสีฟ้าตั้งตระหง่านอยู่บนรั้ว ลักษณะคล้ายๆกับที่เขาใช้แต่มันไม่ใช่ของเขาแน่นอน ที่สำคัญคือในตะกร้ามีเสื้อผ้าของเขาอยู่

เหนือกองผ้าเหล่านั้นยังมีโน้ตเล็กๆวางไว้อยู่ เขียนด้วยลายมือไม่บรรจงนักแต่ก็ไม่ได้อ่านยากอะไร พอเดาได้ว่าเป็นลายมือของผู้ชาย

...เสื้อผ้าของคุณถูกลมพัดปลิวไปในบ้านผม ผมเลยเก็บเอาไว้ให้... อิมแจบอม(บ้านติดกับคุณ)

ยองแจเข้าใจและซาบซึ้งมาก แต่นอกเหนือจากนั้นมันยังมีความไม่เข้าใจอยู่ด้วย

เจ้านาฬิกาปลุกรูปหัวมิคกี้เม้าส์ที่วางทับโน้ตใบนั้นอยู่นี่มันอะไรกัน?

ยองแจมองเลยไปในบ้านของคนที่มีน้ำใจกับเขา แต่ก็ต้องพบว่ามันมืดสนิทราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย ทั้งที่ปกติเวลาหัวค่ำแบบนี้ไฟจะสว่างจ้าเลยแท้ๆ หรือเขาออกไปกินข้าวนอกบ้าน? ... จะว่าไปอยู่บ้านข้างกันมาตั้งนานเห็นเขา ก็อิมแจบอม(ที่เพิ่งรู้จักชื่อวันนี้)นั่นแหละ อยู่บ้านคนเดียวตลอด วันนี้คงออกไปสังสรรค์กับเพื่อนล่ะมั้ง ค่อยขอบคุณละกัน

x

"ฟู่ว" ภาพที่ชเวยองแจ เพื่อนบ้านจอมโก๊ะของอิมแจบอมยกตะกร้าผ้าพร้อมผ้าหมดทั้งราวเข้าบ้านไปอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาแหละ และที่ไม่ยอมเปิดไฟก็เพราะกลัวอีกฝ่ายเอานาฬิกาปลุกเรือนใหม่มาคืนน่ะสิ

แต่อย่างน้อยการที่ยองแจกลับออกมาพร้อมตะกร้าผ้าของเขาและกระดาษโน้ตเล็กๆ เดาว่าคงโน้ตขอบคุณ ไร้ซึ่งวี่แววของนาฬิกามิคกี้ แจบอมก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องซื้อนาฬิกาปลุกเรือนใหม่มาให้อีกฝ่ายแทนเรือนเก่าด้วย เขารู้เพียงแค่ว่าภาพเวลายองแจมองเจ้านาฬิกาบู้บี้เรือนนั้นมันดูละห้อยจนน่าสงสารและน่าเอ็นดูไปด้วยพร้อมๆกัน คงเพราะแบบนั้นล่ะมั้งเขาถึงได้ซื้อนาฬิกาเรือนใหม่มาให้ และไม่ใช่นาฬิกาปลุกทรงกลมธรรมดา แต่มันเป็นหัวมิคกี้เม้าส์เลยแหละ หวังว่าอีกฝ่ายจะชอบ

ฝ่ายยองแจก็สถาปนาเจ้านาฬิกาปลุกเรือนใหม่มาวางข้างเตียงเรียบร้อย สัญญากับตัวเองอย่างแน่วแน่ว่าเขาจะไม่มีทางทุบนาฬิกาเรือนใหม่นี้พังเป็นอันขาด

ทำไมน่ะหรอ?

ก็เพราะมันเป็นของแท้ลิขสิทธิ์น่ะสิ! ในขณะที่นาฬิกาเรือนเก่ายองแจซื้อมาจากตลาดนัดหลังมหาลัยซะด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ ถ้าเจอกันต้องขอบคุณอิมแจบอมสักสิบครั้งซะแล้ว...

หลังจากวันนั้นยองแจก็ยังหาโอกาสเหมาะๆในการขอบคุณแจบอมไม่ได้ จนกระทั่งเวลาผ่านมาเป็นสัปดาห์

"โฮ่ง!" มือที่กำลังวุ่นวายกับการหยิบนู่นโยนนี่ลงในกระทะเพื่อประกอบอาหารมื้อกลางวันให้ตัวเองอยู่หยุดชะงักลง เขาได้ยินเสียงหมามาเห่าอยู่หน้าบ้าน เห่าดังซะจนต้องปิดแก๊สและเดินออกไปดู

หมา...พันธุ์อะไรนะ? น่ารักมากๆน่าจะเป็นหมาญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าเข้ามาอีท่าไหนถึงได้เข้ามาในเขตรั้วบ้านแถมยืนเห่าเรียกอยู่หน้าประตูบ้านนี้เลย

"ไง หมาน้อย มาได้ยังไงฮึ?" ทันทีที่ยองแจทรุดตัวนั่งยองๆ เจ้าหมาน้อย (ดูแล้วน่าจะอายุไม่กี่เดือน) ก็กระโดดเกาะไหล่แถมเอาแต่เลียหน้ายองแจไม่ยอมหยุด ยองแจจึงนั่งแปะลงบนพื้นและปล่อยให้มันเล่นต่อไปอย่างเต็มที่

ผ่านไปไม่นานก็ได้ยินเสียงเจ้าของมันตะโกนเรียกมาแต่ไกล..เอ่อ ที่จริงก็ไม่ไกลหรอก รั้วติดกันแค่นี้เอง ใช่แล้ว อิมแจบอมนั่นเอง

"ชิโร่! ชิโร่! หายไปไหนอีกแล้วเนี่ย ซนชะมัด"

"คุณแจบอมครับ! นี่หมาคุณรึเปล่า?" แจบอมหันมองตามเสียงเรียกแล้วเบิกตาโตตกใจจนแทบจะปีนข้ามรั้วมาแยกเจ้าชิโร่ออกห่างจากยองแจเสียเดี๋ยวนั้น ยองแจเห็นท่าทางดังกล่าวเข้าจึงหัวเราะขำแล้วเดินไปเปิดประตูรั้วให้ โดยมีเจ้าชิโร่เดินตามต้อยๆไม่ยอมห่าง

"ชิโร่! กลับบ้าน" น้ำเสียงดุๆของแจบอมดูจะใช้ไม่ได้ผลเมื่อเจ้าชิโร่ทำเพียงแค่เงยหน้ามองยองแจแล้วร้องหงิงๆเรียกร้องคะแนนสงสาร

"มันน่ารักนะครับ ท่าทางจะซนมาก"

"ใช่ครับ นี่สงสัยปีนข้ามรั้วเข้ามาแน่ๆ ผมสะเพร่าเองที่วางเก้าอี้ไว้ชิดรั้วบ้านคุณ" ระหว่างที่พูดแจบอมก็ยังทำตาดุๆใส่หมาของตัวเองไม่เลิก จนยองแจนึกสงสารหมาน้อยชิโร่ขึ้นมา

เขาเอ่ยปากชวนแจบอมให้เข้ามาในบ้านและถือโอกาสชวนให้อยู่จัดการมื้อกลางวันด้วยกันซะเลย แทนคำขอบคุณที่ยังไม่เคยได้เอ่ย และแม้แจบอมจะปฏิเสธแต่ยองแจก็เซ้าซี้จนแจบอมยอมแพ้ในที่สุด

"ขอบคุณสำหรับนาฬิกาปลุกนะครับ ช่วยชีวิตผมได้มากเลย" คนตัวสูงกว่ายิ้มรับ และไม่รู้ว่ายองแจคิดไปเองหรือเปล่า..เขาคิดว่าอิมแจบอมกำลังหน้าแดงนิดๆ แค่นิดเดียว

บางทีอากาศอาจจะร้อนหรือไม่..ก็คงกำลังเขิน?

"คือจะว่าอะไรมั้ยครับถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณ?"

อิมแจบอม...เค้าคิดอะไรของเค้ากันนะ?

TBC

ระเบิดบึ้มกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ กลับมาไม่ได้น่าประทับใจเท่าไหร่
แต่พยายามเค้นหัวสมองอันน้อยนิดที่สุดแล้วนะ T-T
พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะคะ

© Tenpoints!