คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ขอโทษ
คืนนี้แชมป์นอนไม่หลับ เขาเลยออกมาเดินเล่นที่ชายทะเล แล้วโทรบอกเอ๊ก ว่าไม่กลับไปนอนด้วยแล้ว
“โหล นี่กูเองนะ คืนนี้กูไม่กลับไปนอนด้วยนะเว่ย”
“จะไปนอนกับสาวที่ไหนอีกล่ะ”เอ๊กแหย่อย่างอารมณ์ดี
“เปล่า ไม่มีสาวเสอที่ไหนหรอก เผอิญว่า...เออ ช่างมันเหอะ แค่นี้นะ”แชมป์ทำท่าจะบอก แต่แล้วก็เงียบไป ก่อนจะกดวางสาย แล้วเดินเลียบชายทะเลไปเรื่อยๆ สักพักก็มีมือๆหนึ่งมาแตะบ่าเบาๆ
“อย่าคิดมากเลย ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องทางสายเลือดแม่นะ ส่วนแม่ที่เลี้ยงเรามา นายอยากกลับไปเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้นี่นา”ท๊อปเข้ามาคุยกับน้องชาย หลังจากที่ยืนมองอยู่บนบ้านอยู่นาน
แชมป์หันมามองท๊อป พี่ชายสุดที่รัก แล้วยิ้มออกมา กับคำพูดที่แฝงกำลังใจของพี่ชาย “ขอบใจมากนะพี่ แต่...”แชมป์หุบยิ้ม เมื่อนึกถึงอนาคต “ถ้าสมมุติว่าคุณนรินธรเขายอมรับว่าฉันเป็นลูก แล้วพาไปอยู่บ้านเขา เราจะได้เจอกันอีกไหมอะ”
ท๊อปยิ้มให้กับน้องชาย “เจอสิ เราจะได้เจอกันทุกวันแน่”
แชมป์มีสีหน้างุนงง ท๊อปเลยรีบอธิบาย “ก็ถ้ามันเป็นอย่างที่นายพูดจริง พี่ก็จะมาหานายทุกวันอาทิตย์เลย ดีมะ”
“อย่างกับพี่ว่างงั้นแหละ”
“เรื่องงานที่ม.น่ะ สำคัญน้อยกว่าน้องชายสุดที่รักคนนี้ซะอีก”
“จริงนะพี่”
“เออ”ท๊อปหัวเราะ แล้วรวบตัวน้องชายเข้ามากอด “ถึงแม้ว่าเราอาจจะได้เจอกันน้อยลง แต่พี่สัญญานะ ว่าจะคิดนายทุกวันเลย”
ท๊อปกอดน้องชายตัวเองไว้ อย่างไม่อยากแยกกัน แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นบ้านไปด้วยกัน โดยมีสายตาของผู้เป็นพ่อจ้องมองทั้งคู่อยู่ ซึ่งความรู้สึกคงไม่ต่างจากทั้งคู่ซักเท่าไหร่
จรัสยืนพิงหน้าต่างห้องนอน พลางถอยหายใจ “ถ้าเป็นไป ฉันอยากกลับไปแก้ไขทุกอย่าง มันจะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้”จรัสคิดในใจ ภายในหัวมีแต่เรื่องในอดีต
“พ่อ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”ท๊อปกับแชมป์เดินเข้ามาหาจรัส เพราะจรัสไม่ได้ล๊อคประตูห้อง
จรัสหันไปมองลูกทั้งสอง ด้วยสีหน้าแปลกใจ “อ้าว! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย”
“สักพักแล้วล่ะครับ เอ๊ะ นั่นรูปใครอะครับพ่อ”แชมป์เหลือบไปเห็นรูปภาพบนผนัง เหนือเตียงพ่อ ซึ่งตอนนี้มันเริ่มดูเรื่องราง มองไม่ค่อยชัด ฝุ่นเกาะเต็มไปหมด เพราะภาพนี้จรัสติดตั้งแต่ซื้อบ้านเสร็จ
จรัสหันไปมองตามมือแชมป์ แล้วเขาก็ต้องนึกโทษตัวเอง ที่ลืมรูปนี้ไป เขาลืมมองไปจริงๆ...จรัสค่อยๆเดินไปที่รูปนั้นแล้วเอื้อมมือไปปัดฝุ่นออก ปรากฏให้เห็นรูปผู้หญิงที่แสนงดงามชัดเจน
“นัน!”จรัสพึมพำเบาๆ อย่างอาลัยอาวรณ์
“นัน? ใครครับพ่อ”ท๊อปอดที่จะถามไม่ได้
พ่อหันมายิ้มให้กับลูกชายทั้งสอง “เข้ามาใกล้ๆซิลูก”
ท๊อปกับแชมป์ทำตามอย่างว่าง่าย...จรัสลูบหัวลูกชายทั้งสอง ก่อนจะอธิบาย “นี่แม่ของลูกไงล่ะ...เป็นไง สวยใช่ไหม”
แชมป์กับท๊อปมองรูปตรงหน้าอย่างดีใจ ที่ได้เจอแม่แท้ๆของตัวเอง ทั้งสองก้มลงกราบแม่พร้อมกัน จรัสมองภาพตรงหน้าอย่างปลาบปลื้มใจ
“เออ พ่อครับ ผมมีเรื่องสงสัยตั้งแต่อยู่รพ.แล้วอะครับพ่อ”แชมป์ฉุกคิดถึงเรื่องๆนึงขึ้นมาได้ เลยถามให้หายสงสัย
จรัสมองแชมป์อย่างสงสัย ก่อนจะถาม”มีไรรึ”
“พ่อจำคำถามที่พ่อถามแม่ก่อนจะพาผมออกจากบ้านไปได้ไหมครับ”
จรัสครุ่นคิด แล้วตอบกลับไป”จำได้สิ พ่อถามแม่ว่าแฟนแม่น่ะชื่ออะไร แล้วแม่ก็ตอบว่า”
“นรินธร อดิเรกราชกุล”แชมป์ชิงตอบ
“ใช่ แล้วไง”
“แต่เรื่องในอดีตที่แม่เล่าให้ฟังน่ะ แฟนแม่ชื่อ แดน ไชยทรัพย์ กิจรัสเหมันต์ ไม่ใช่เหรอครับ”แชมป์เดินวนไปวนมารอบๆตัวพ่อ
“อือ ใช่ เอ...แล้วมันยังไงกันเนี่ย”จรัสเริ่มสงสัยขึ้นมาบ้าง หลังจากที่ตอนแรกไม่ได้ติดใจหรือสงสัยอะไรเลย
“ผมว่าเรื่องนี้มันต้องลับแต่ไม่ลึกแน่เลยครับ พ่อ”แชมป์โพล่งขึ้น หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน
พ่องงกับคำพูดของลูกชาย “อะไรของแกวะ ลับแต่ไม่ลึก”
“ก็เรื่องนี้มันต้องเป็นความลับที่ใครก็รู้ไม่ได้ แต่ความจริงแล้ว พอความลับเปิดเผยออกมาแล้ว กลับเหมือนไม่มีอะไรเลยไงครับพ่อ”แชมป์อธิบาย...ท๊อปยิ่งงงกับทั้งคู่
“นี่มันอะไรกันครับพ่อ”ท๊อปถามแทรกการสนทนาของทั้งคู่
ทั้งสองหันมาจ้องท๊อป ไม่รู้จะเล่ายังไงดี
“ก็ไม่มีไรมากหรอก มันก็แค่”จรัสจะอธิบาย แต่โดนแชมป์แทรกขึ้นก่อนที่เขาจะพูด
“แค่แม่ที่เลี้ยงเรามาพยายามที่จะปกป้องแฟนเก่าเค้าก็เท่านั้นเอง”
ท๊อปยิ่งงงหนักกว่าเดิม “ปกป้อง? ปกป้องอะไร แล้วตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”
จรัสก็งงกับคำพูดของแชมป์เช่นกัน ทั้งจรัสทั้งท๊อปหันมาจ้องแชมป์เป็นตาเดียว
“เอาล่ะ ผมจะอธิบายทีล่ะคนนะ ผมอธิบายให้พี่ท๊อปฟังก่อนก็แล้วกัน คืองี้ ก่อนที่ผมกับพ่อจะออกจากบ้านมาเนี่ย พ่อเค้าถามแม่ ว่าแฟนเก่าแม่ชื่ออะไร แม่ก็ตอบว่าชื่อนรินธร อดิเรกราชกูล ซึ่งมันไม่ตรงกับชื่อที่แม่เล่าเรื่องในอดีตให้ฟังเลย แฟนแม่ในอดีตน่ะชื่อ แดน ไชยทรัพย์ กิจรัสเหมันต์ เป็นพี่พี่สงสัยมั้ยล่ะ...อะ ต่อไปของพ่อนะ ที่ผมว่าแม่ที่เลี้ยงเรามาพยามยามปกป้องแฟนเก่าเค้าเนี่ย ผมหมายถึงว่า คุณนรินธรต้องไปทำความผิดอะไรมาแน่ จึงเปลี่ยนชื่อ คราวนี้เข้าในรึยัง คุณๆทั้งสอง เฮ้อ! เหนื่อย”แชมป์กระโดดนั่งลงบนโซฟา
“อ๋อ! ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”ท๊อปพอจะเข้าใจ เช่นเดียวกับจรัส
แชมป์ชักง่วงนอน เลยขอตัวไปนอนก่อน “ผมไปนอนแล้วนะครับพ่อ goo nightนะพี่”แชมป์รีบเดินออกไป เพราะกลัวจะถูกซักถามอีก
“งั้นผมไปนอนบ้างดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาครุ่นคิดกันใหม่ ไปและนะพ่อ ราตรีสวัสครับ”ท๊อปรีบวิ่งตามน้องออกไป
“เฮ้ย! รอด้วยไอ้แชมป์”ท๊อปตะโกนไล่หลังแชมป์ เมื่อตามทัน ก็เข้าไปกระโดดเกาะบ่าแชมป์ไว้ แล้วเดินไปด้วยกัน...จรัสมองทั้งคู่ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ภายในใจ คิดว่า ถ้าภาพนี้ถูกช่างภาพ หรือใคร pauseไว้นานๆก็คงดี
*********
“ตื่นได้แล้วพี่ สายแล้วนะ”แชมป์กระโดดทับตัวพี่ชาย แล้วตะโกนข้างๆหู
แต่ท๊อปก็ไม่สะเทือน เค้าพลิกตัวไปด้านข้างที่ไม่มีแชมป์ แล้วคลุมโปงนอนต่อ
“พี่ นี่มัน11โมงกว่าแล้วนะ พี่มีเรียนรอบบ่ายไม่ใช่เหรอ...เฮ้ย! ตื่น”แชมป์ตะโคกใส่หู
ท๊อปลุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “โอ๊ย! จะรีบอะไรกันนักหนา จากหัวหินถึงกรุงเทพแค่ชั่วโมงกว่าๆเอง รีบร้อนไปได้”พูดจบก็ล้มตัวลงนอนต่อ
“นี่พี่ ที่กรุงเทพน่ะ ไม่เหมือนที่หัวหินนะ รถติดอย่างกับอะไรดี...ตื่นเร็วพี่ ตื่น!”แชมป์เขย่าตัวพี่ชาย
ท๊อปลุกขึ้นมาอย่างเซ็งๆ “เออๆ ลุกขึ้นก็ลุก รำคาญ”ท๊อปจะเดินไปหยิบผ้าขนหนู แต่แล้วก็คิดได้ “เอ้อ! พี่ไม่มีชุดนักศึกษาติดตัวมาอะ แล้วจะเอาที่ไหนใส่อะ”
“ไม่ต้องห่วง พ่อเขาจัดการให้แล้วล่ะ อยู่ในตู้น่ะ”
“เหรอ...เออ ใช่ แล้ววันนี้นายไม่มีเรียนเรียนเหรอ”
“หึ ไม่มีอะ ครูเขาพาพี่ม.5 –6 ไปทัศนศึกษาเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์น่ะ ก็เลยไม่มีเรียน”
“อือๆ”ท๊อปเสยผมที่ยุ่งเหยิง ไม่ให้มันมาปรกหน้าเขา แล้วเดินงัวเงียเข้าห้องน้ำไป
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ท๊อปก็อาบน้ำเสร็จ เขาเดินลงมาข้างล่างอย่างเซ็งๆ ที่โดนน้องชายตัวดีมาปลุก ทั้งที่ตัวเองยังไม่อยากตื่น
“เช้านี้มีไรกินมั่งพ่อ”ท๊อปเดินเซๆมาที่โต๊ะอาหาร
“เอ้าๆพี่ เดี๋ยวก็ล้มหรอก เดินดีๆซิ”แชมป์ที่เดินออกมาจากในครัว รีบเอาอาหารไปวางที่โต๊ะ แล้วเดินเข้ามาประคองพี่ชาย
“เช้านี้ก็มีแฮม ไส้กรอก แล้วก็ไข่ดาว เป็นไง พอกินได้ไหม”จรัสเดินเข้ามาหาท๊อป
ท๊อปมองพ่ออย่างไม่อยากเชื่อ เค้าสลัดความง่วงทิ้งไปทันที แล้วหันมาถามพ่ออย่างแปลกใจ “นี่พ่ออย่าบอกนะ ว่าพ่อ”
“ใช่ ฉันทำเองหมดเลย ไม แปลกใจเหรอ”จรัสชิงพูด ก่อนที่ท๊อปจะพูดจบ
“ก็จะไม่ให้แปลกใจได้ไงล่ะครับ นับวันพันปีพ่อเคยลงมือทำอาหารเองที่ไหน เห็นแต่ให้ป้าปุ๊ทำให้”
*ป้าปุ๊ ป้าที่เลี้ยงท๊อปกับแชมป์มาตั้งแต่เด็ก แต่พอคุณหนูทั้งสองหนีหายออกจากบ้านไป และมณีกับจรัสริ่มทะเลาะกันรุนแรงขึ้นเรื่องยๆ ป้าแกเลยขอลาออก โดยที่แกยังไม่บอกความจริงบางอย่างให้จรัสรู้เลย
*แกเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องราวระหว่างมณีกับเหมิกาเป็นอย่างดี แกเป็นคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ในวันที่มณีไปบ้านของเหมิกา และแกเป็นคนเดียวที่เห็นคุณผู้หญิงของแกฆ่าเหมิกาตาย แล้วลักพาเด็กไป...แต่เพียงแค่แกยังไม่กล้าปริปากบอกคุณผู้ชายเท่านั้นเอง
“เออ พูดถึงป้าปุ๊ ฉันชักเริ่มคิดถึงแกซะแล้วสิ แกน่ะทำอาหารเก่ง แถมอร่อยอีกต่างหาก ตั้งแต่แกออกไป รสชาติอาหารก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เหมือนชีวิตคน ที่พอขาดสิ่งสำคัญในชีวิตไป มันก็ไม่มีชีวิตชีวา เริ่มจืดชืดเหมือนกับอาหารที่ไม่มีป้าปุ๊คอยทำให้”จรัสหันมามองแชมป์กับท๊อป ที่นั่งฟังอย่างรู้ดี ว่าพ่อหมายถึงตน
“เออ พ่อครับ ทานเถอะครับ เดี๋ยวเย็นหมด”หลังจากนิ่งเงียบมาสักครู่ ท๊อปก็เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก แล้วเลื่อนอาหารไปให้พ่อ
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ”แชมป์รีบวิ่งเข้าครัวไป
ส่วนท๊อปก็ตักหารกินอย่างเดียว ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อเลย
“ฉันไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของฉันเนี่ย จะทำให้พวกแกนิ่งเงียบกันไปได้ขนาดนี้”
ท๊อปชะงัก ไม่กล้าทานต่อ ถายในใจกำลังเร่งให้แชมป์มาเร็วๆ
“แชมป์! ไปเอาน้ำถึงพังงาหรือไงลูก พ่อหิวน้ำจะแย่แล้ว”เมื่อเวลาผ่านไปประมาณ7นาที แชมป์ก็ยังไม่ออกมา จนจรัสต้องตาม
“มาแล้วครับพ่อ”แชมป์เดินถือแก้วน้ำเข้ามา ด้วยมือไม้สั่น แล้วเขาก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับพ่อ
“ทานเข้าเร็วๆลูก สายแล้ว”จรัสเร่ง
“ครับๆ”ท๊อปตอบ ขณะอาหารยังเต็มปาก ส่วนแชมป์ก็เอาแต่ดูดน้ำจนหมดแก้ว
เวลา12.15 ทั้งหมดก็ออกเดินทางเข้ากรุงเทพ
เมื่อมาถึงมหาลัย เขาก็เห็นหวานกำลังเดินไปที่ตึกเรียนศิลปะศาสตร์ เขาชะงักทันที ไม่กล้าลงรถ
“เอ้า พี่ ถึงแล้ว นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ”แชมป์สกิดท๊อป
ท๊อปไม่โต้ตอบอะไร เขาเปิดกระจกหน้าต่างรถ แล้วได้แต่นั่งมองหวานอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง...
“เฮ้ย! แก คนนั้นเปล่าวะ ที่เขาลือกันให้แซด ว่าเป็นเด็กคนเดียวที่กล้าเอารูปลามกส่งอ.วิไลวรรณ อ.ที่โหดที่สุดในม.น่ะ”หญิงสาวคนหนึ่งกำลังคุยกับเพื่อน
“ฉันว่าใช่ว่ะ ไม่น่าเชื่อเลยเนาะ หน้าตาก็ดี๊ ดี แต่ทำไมถึงเป็นเด็กอย่างนี้ไปได้ก็ไม่รู้”
“ฉันว่าไปเหอะ อยู่แถวนี้เดี๋ยวจะติดเชื้อบ้ากาม”นักศึกษาสาวคนเดิมบอกเพื่อน แล้วทั้งสองก็เดินไปหัวเราะไป
หวานไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีชายหนุ่ม4คน มารุมล้อมเธอไว้
“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว”นักศึกษาหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วเดินย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ
“แหม ชอบเรื่องอย่างเงี้ยก็ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรกนะจ๊ะ”เพื่อนอีกคนจ้องหวานด้วยแววตาอยากใคร่
“เรื่องอย่างเงี้ย เรื่องอะไร”หวานเอากระเป๋าขึ้นมาบังหน้า แล้วค่อยๆถอยไป
“ก็รู้ๆกันอยู่”เพื่อนคนที่3ยิ่งเดินใกล้เข้ามาอีก
ส่วนคนที่4เดินมากระซิบข้างหู “น้องอยากถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมั้ย ถ้าอยากก็บอกพี่นะ เดี๋ยวพี่จัดการให้”
“ไอ้บ้า ฉันไม่เคยชอบเรื่องอย่างนั้นเลยซักนิด ถอยไปนะ”หวานเอากระเป๋าตีชายหนุ่มทั้ง4คน แต่นั่นยิ่งทำให้ทั้ง4ได้ใจ
ก้อง หนึ่งในนักศึกษา4คนนั้น เดินเข้ามาจับมือหวานไว้ แล้วปัดกระเป๋าทิ้งไป “แรงเยอะนักนะ”เขายิ้มเหี้ยม แล้วต่อยท้องหวาน จนหวานจุก จากนั้นก็ส่งสัญญาให้ป้อง เพื่อนอีกคนนึ่ง ป้องผิวปาก รถคันหนึ่งวิ่งมาจอดตรงหน้าพวกเขา
เชน หนึ่งในกลุ่ม เปิดประตูให้ก้องเอาหวานขึ้นรถ แต่ก่อนที่จะปิดประตู ท๊อปก็วิ่งลงมาจากรถ ตรงมาหาทั้ง4
“พวกแกจะเอาหวานไปไหนน่ะ”
ทั้งสี่หันมามองตัวขัดจังหวะ “แล้วแกอ่ะเป็นใคร มายุ่งไรด้วย”นพ ชายคนที่4 จ้องหน้าท๊อปอย่างเอาเรื่อง
“ฉันเป็นเพื่อนหวาน แล้วแกอะเป็นใคร จะเอาหวานไปไหน”
“ฉันป็นใครมันก็เรื่องของฉัน แกไม่เกี่ยว เฮ้ย! พวกเรา ไปกันเหอะ เสียเวลา”ก้องพูดด้วยความโมโห แล้วจะเดินไปขึ้นรถ แต่ท๊อปวิ่งมาขวางไว้ “พวกแกจะพาหวานไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
ก้องหงุดหงิด เลยชกเปรี้ยงเข้าที่ปากของท๊อป แชมป์ที่นั่งอยู่บนรถ ตกใจ เลยบอกพ่อ ให้พ่อเอารถไปจอดก่อน ส่วนตัวเองจะลงไปช่วยพี่
ท๊อป ที่ยังไม่ทันจะตั้งตัว ถูกก้องผลักไปแนบกับรถ “พวกเรา! รุมมัน”
ทั้ง4เข้ามารุมท๊อปไม่ยั้ง แชมป์รีบวิ่งมาช่วย แชมป์เตะเปรี้ยงเข้าที่หน้าของนพ จนพล้มไป ท๊อปอาศัยจังหวะนี้เตะเข้าที่ท้องของป้องกับเชน ทั้งหมดลงไปกองกับพื้น ก้องโมโห ถกแขนเสื้อขึ้น เตรียมซัดกับผู้ที่อยู่เบื้องหน้า
“2รุม1นะ คิดดีแล้วเหรอ”แชมป์เตือนก้อง ที่ตอนนี้เหลืออดเต็มทน
“เดี๋ยวก็รู้”ก้องยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วเดินไปที่ด้านคนขับ
“มันจะทำไรของมันน่ะ”แชมป์แปลกใจ
เมื่อก้องคุยกับคนรถเสร็จ รถก็แล่นออกไป ท๊อปตกใจมาก รีบวิ่งตาม ทั้งที่ตัวเองยังเจ็บแผลอยู่
“พี่ท๊อปรอด้วย”แชมป์จะวิ่งตามพี่ไป แต่โดนก้องขัดขา จนแชมป์ล้มลงกับพื้น
ก้องดึงปกเสื้อของแชมป์ ให้แชมป์ลุกขึ้นมา แล้วปล่อยลงกับพื้น “ฉันไม่อยากต่อสู้กับพวกที่ไม่มีทางสู้หรอก เพราะยังไงฉันก็ชนะพวกแกอยู่ดี 555”ก้องหัวเราะ แล้วหันมาส่งสายตากับเพื่อนให้ไปได้แล้ว ทั้งสามลุกขึ้นมามองแชมป์ อย่างเจ็บแค้นใจ
“ฝากไปบอกพี่แกด้วยนะ ว่าเพื่อนพี่แกน่ะ เสร็จฉันแน่”ป้องยิ้มอย่างสะใจ แล้วเดินจากไป
แชมป์มองตามทั้งสี่ไป อย่างกังวล แล้วพยุงตัวเองขึ้น เดินไปหาพี่ชาย
“พี่ท๊อป เราจะเอายังไงต่อดีอ่ะ ไอ้พวกนั้นมันบอว่าพี่หวานน่ะ เสร็จมันแน่”แชมป์ถามพี่ชาย ด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“ เลวจริงๆ...แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่ก็ต้องช่วยหวานให้ได้”ท๊อปหันมายืนยันกับน้องชาย ด้วยความมั่นใจ
“อ้าว! ไอ้ท๊อป มาอยู่ตรงนี้นี่เอง ให้ฉันหาซะตั้งนาน”เสียงเคนดังมาจากด้านหลัง
ท๊อปหันไปมองเพื่อนซี้ ด้วยความสงสัย “ตามหาฉันเหรอ? มีไรวะ”
“อะ หวานเขาฝากมาให้”เคนยื่นการ์ดใบหน่างให้ท๊อป
ท๊อปมองดูการ์ดตรงหน้าอย่างงงๆ แล้วรับมา “การ์ดไรวะ”
“แกก็อ่านเองดิ”
ท๊อปรีบเปิดอ่านทันที “งานปณกิจศพ นาย กเษมสันต์ ตรินชัยสวัสดิ์”ท๊อปมองหน้าเคน เป็นเชิงถาม ว่าเป็นไปได้ไง เพราะพึ่งเจอลุงเมื่อไม่นานมานี้เอง
“คืนนี้อย่าลืมไปล่ะ ถึงมึงกับหวานจะทะเลาะกันอยู่ แต่ยังไงลูกกับพ่อก็คนละคนกัน เข้าใจตามนี้ด้วยนะ”เคนกำลังจะเดินไป ท๊อปรีบเรียกไว้
“ฉันมีเรื่องอยากให้มึงช่วยหน่อยอ่ะ”
เคนหันมามองอย่างงๆ “เรื่องไรล่ะ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย แต่ถ้าช่วยไม่ได้ ก็โทษทีนะ”
ท๊อปนิ่งคิดอยู่ครู่ ว่าจะบอกดีหรือไม่ แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจบอก “หวานถูกจับตัวไป”
“อะไรนะ! หวานถูกจับตัวไป”เคนตกใจมาก รีบถามอย่างเป็นห่วง “แล้วหวานถูกจับไปตอนไหน เมื่อไหร่ แล้วใครจับไป “
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันว่าตอนนี้ เรารีบไปตามหวานกันเถอะ ไปแชมป์”ท๊อปบอกเพื่อน แล้วหันบอกน้องชาย
ท๊อปจะวิ่งไป แต่เคนขวางไว้ “อะไรอีกวะ”ท๊อปถามด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้จิตใจของร้อนระอุไปหมดแล้ว จะระเบิดเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้
“แล้วจะไปยังไง อย่าบอกนะว่าเอาจักรยานของมหาลัยไปอะ”
“ฉันไปได้แล้วกันน่ะ ตามมาเหอะ”ท๊อปวิ่งนำไป ตามด้วยแชมป์ แล้วก็เคน
“เดี๋ยวพี่ท๊อป แล้วพี่ท๊อปรู้เหรอ ว่าพ่อจอดรถที่ไหน”แชมป์พึ่งคิดถึงข้อนี้ได้ เลยถามขึ้น
“เออ จริงด้วย เดี๋ยวแป๊ปนะ”ท๊อปรีบtelหาพ่อ เมื่อคุยรายละเอียดเสร็จแล้ว ทั้งหมดก็ตรงไปที่รถของจรัสทันที
เมื่อทั้งหมดขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ท๊อปก็ขอขับเอง ตอนแรกๆจรัสก็ไม่ให้ขับ เพราะความเป็นห่วง แต่สุดท้ายก็ยอมลุกชายจนได้
ท๊อปเหยียบคันเร่ง เหมือนอยู่ในสนามแข่งรถ ถึงเขาไม่รู้ว่าหวานถูกจับไปไว้ที่ไหน แต่เขาก็จะพยายามตามหาต่อไป
“พี่ท๊อป ผมว่าตามหาแบบไร้จุดหมายแบบนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ สู้ให้ตำรวจตั้งด่านสกัดจับจะดีกว่า”แชมป์เสนอความคิดเห็น
“จริงของน้องแกนะเว่ย ฉันว่าโทรให้ตำรวจตั้งจุดตรวจดีกว่านะ แล้วเราก็กลับบ้าน ไปรอฟังข่าวจากโทรทัศน์ แบบนี้จะดีกว่าเยอะเลย”
“กลับบ้านเหรอ! ให้กลับบ้านไปนั่งรอฟังข่าวเฉยๆ โดยไม่ต้องทำอะไรเลยงั้นเหรอ แกต้องการอย่างนั้นเหรอ...แกใช้ไรคิดวะไอ้เคน”
“แต่พ่อว่าเคนเค้าพูดถูกนะ เพราะขืนเราตามหาไปโดยไร้จุดหมายแบบนี้ มันก็ไม่มีไรดีขึ้นมาหรอก เชื่อพ่อเถอะลูก กลับไปรอฟังข่าวที่บ้านดีกว่านะ”
“จะให้ผมกลับไปที่บ้าน โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย แล้วนั่งรอฟังข่าวเฉยๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเจอหรือเปล่าน่ะ ผมทำไม่ได้หรอกครับ”
ทั้งหมดไม่รู้จะพูดยังไงกับท๊อปดีแล้ว จึงปล่อยให้ท๊อปขับรถต่อไปอย่างนั้น โดยเคนเป็นคนโทรบอกตำรวจให้ช่วยตั้งด่าน และแชมป์เป็นคนให้ข้อมูลเกี่ยวกับรถ และหน้าตาคนร้าย กับคนขับ ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นคนขับไม่ชัดก็ตาม
ท๊อปขับรถอย่างเร็วๆไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้จุดหมาย จรัสทนไม่ไหว เลยเข้าไปแย่งพวงมาลัยจากท๊อป รถเริ่มเซไปเซมา แล้วก็เริ่มเซมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด...
“เอี๊ยด!”เสียงล้อเบรกดังสนั่นหวั่นไหว คนทั้งรถแทบจะกลิ้งไปกองอยู่ที่พื้น ส่วนรถจอดสนิทที่ริมพงหญ้า
จรัสมองหน้าลูกชาย เป็นการเตือน
“ฉันรู้นะ ว่าแกเป็นห่วงหนูหวานเค้า แต่ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ”
“รอ แล้วก็รอ ใช่มั้ยครับพ่อ”ท๊อปหันมามองพ่อ อย่างต้องการคำตอบ
จรัสพยักหน้า
“ผมอยากรู้อะครับ ว่าทุกคนไม่เป็นห่วงหวานกันเหรอ ทุกคนไม่สนใจ ไม่แคร์เลยเหรอ ว่าหวานเค้าจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ถึงได้เอาแต่รอ แล้วก็รออยู่อย่างเนี้ย”ท๊อปกวาดสายตามองทุกคน ที่นั่งเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่จะพูดคุยกัน
“เราทุกคนเป็นห่วงพี่หวานนะ แต่เราไม่รู้ว่าพี่หวานเค้าถูกจับไปไว้ที่ไหน ขืนเรายังดื้อดึงไปอยู่อย่างเนี้ย มันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ สู่พี่อยู่เฉยๆรอฟังข่าวจากพวกคนร้าย แล้วก็ตำรวจดีกว่านะ”แชมป์บอกกับพี่ชาย
คราวนี้ท๊อปไม่ตอบอะไรทั้นสิ้น เขาเอนตัวพิงกับเบาะ พยายามทำใจให้สงบที่สุด เคนแตะไหล่เพื่อนเบาๆ “แกจะบอกยัยพิงค์หรือเปล่า”
“ถึงฉันไม่บอก มันก็คงจะรู้เข้าสักวันน่ะ หรือไม่ก็..ดี่ ดี ดี๊ ดี๊ ดี่ ดี๊ ดี ดี่ ดี”เสียงโทรศัพท์ของท๊อปดังขึ้น
“นี่ไง กะแล้วไม่มีผิด ว่ามันอาจโทรมาจิกฉัน ให้คลายเรื่องหวานจนได้”ท๊อปโชว์เบอร์พิงค์ให้เคนดู แล้วกดรับ
“นี่ พวกแก หายกันไปทั้งแก๊งค์เลยนะ หายกันไปไหนหมดเนี่ย รู้ไหมฉันต้องนั่งทนเผชิญหน้ากับไอ้พวก4สาวอยู่เพียงลำพังอ่ะ แถมมันยังด่าฉันว่าเป็นพวกจิตทราม ชอบคบเพื่อนวิปริตอีก ทำไมพวกแกชอบให้เพื่อนรับหน้าอยู่เพียงลำพังวะ ทำไมทำตัวกันแบบนี้ นี่ ถ้าภายในครึ่งชั่วโมงพวกแกไม่มาเข้าเรียนกันนะ ฉันจะแฉๆๆๆความลับให้กิ๊กพวกแกรู้ให้หมดเลย คอยดู”พิงค์ด่ามาตามสาย ท๊อปยกหูโทรศัพท์ออก เพราะทนเสียงของเธอไม่ไหว
เคนพยักหน้าให้ท๊อป เป็นสัญญาณให้รู้ว่า เขาจะคุยกับพิงค์เอง
“ฉัลโหล ยัยพิงค์เหรอ นี่ฉันเคนเองนะ”
“นี่ ไอ้เคน แกก็อีกคนนะ ไหนบอกวันนี้จะให้ฉันยืมแมคกาซีน”Do Dee Nook Nan”ไง แล้วไหงวันนี้หายไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างนี้ล่ะ อ๋อ ฉันรู้และ แกไม่มียังไม่ได้ซื้อล่ะซิ แหม แล้วทำมาบอกว่าซื้อแล้ว อะโด่เอ๊ย จนแล้วยังจะอวดว่ามีตังค์อีก”
เคนถึงกับโกรธทันที เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาจน เพราะคำว่าจนของเขา มันฝังลึกอยู่กับเรื่องอดีต ที่เขาไม่มีวันลืม
เมื่อเคนยังอยู่ ป.2
พ่อของเคน “โทมารุ มัตสึ” หรือ “เดชภูมิ กิตติอมรชัย เป็นหนุ่มลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น เป็นเจ้าของกิจการอิเลคทรอนิค ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศ ส่วนแม่ของเคน “วันฤดี กิตติอมรชัย” เป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดัง แถวภาคเหนือ และเคนยังมีพี่สาว ชื่อ “บุศรา กิตติอมรชัย” ซึ่งปัจจุบันเธอทำงานแล้ว ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่อบอุ่น และรักกันมาก แต่อยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนสนิทของเดชภูมิ ซึ่งก็คือนาย “การุญ” ได้หักหลังเพื่อนรัก ทำให้ธุรกิจล้มละลาย การไฟฟ้า การประปา ที่กำลังดำเนินการอยู่ ก็ต้องชะงัก เพราะหมดงบ และได้ยึดครองตำแหน่งเจ้าของบริษัทแทนเดช ส่วนแม่ของเดช ก็ถูกน้องแท้ๆของตนเอง เข้ามายึดกิจการ ทำให้ชีวิตครอบครัวในตอนนั้น ค่อนข้างคลอนแคลน เคนจึงไปทำงานเป็นคนล้างแก้ว ล้านจานอยู่ที่บาร์เบียร์แห่งหนึ่ง และได้รู้ว่า ผู้ที่เป็นเป็นเจ้าของบาร์เบียร์แห่งนี้ ก็คือคู่อริเก่าของพ่อ เคนจึงถูกรุมซ้อม และโดนลากมาไว้ริมถนน พร้อมกับถูกสั่งห้าม ไม่ให้เข้ามาในบาเบียร์นี้อีก เมื่อเคนกลับมาถึงบ้าน ก็โดนพ่อ-แม่คาดคั้นถึงบาดแผล ในที่สุดเคนจึงยอมบอก เลยถูกพ่อ-แม่ต่อว่า และสั่งห้ามไม่ให้ออกไปหางานทำอีก แต่เคนก็ไม่ฟัง เขายังตระเวนหางานทำต่อ แต่ก็ไม่มีใครรับ เพราะหาว่าเด็กเกินไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นวันที่ทุกคนคาดไม่ถึง เมื่อเดชภูมิพาแหม่มฝรั่ง ที่ชื่อ “อริสก้า” เข้ามาในบ้าน และบอกว่าเธอจะมาช่วยฟื้นฟูฐานะของครอบครัวเคนให้ดีขึ้น และตั้งแต่นั้น เดชภูมิก็ไม่เคยสนใจลูกเมียอีกเลย เชาหันไปสนใจอริสก้าแทน เพราะเธอทำให้เขามีชีวิตที่ฉุ่มฉ่ำ และเบิกบานอีกครั้ง หลังจากที่เครียดเรื่องบริษัทของตนมาปีกว่า และไม่นาน เดชภูมิก็ได้บริษัทกลับคืนมา ครอบครัวของเขาดีใจมาก แต่เดชบอกว่า เขาจะออกไปใช้ชีวิตใหม่กับอริสก้า เพราะเธอกำลังจะมีลูกกับเขา ทั้งครอบครัวตกตะลึง และรู้ว่า อีกหน่อยครอบครัวจะต้องแย่แน่ๆ และก็เป็นอย่างที่ทุกคนคาดคิด ปัจจุบัน แม่ของเคนต้องไปเป็นพนักงานห้องน้ำที่บริษัทที่พี่เคนทำอยู่ ส่วนพี่ของเคน เธอไปเป็นพนักงานบัญชีอยู่ที่บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ ซึ่งก็ถือว่าเธอนั้นช่วยพยุงฐานะของครอบครัวได้เป็นอย่างดี ส่วนพ่อของเคน เค้าก็ไม่เคยกลับมาเยี่ยมครอบครัวของเคนอีกเลย เค้ามีลูกสาว1คน ชื่อกิ๊ฟ ภรรณิภา กิตติอมรชัย แต่เดชไม่ให้ใช้นามสกุลของเค้า เขาให้ใช้นามสกุลของแม่แทน กิ๊ฟเลยต้องมีชื่ออังกฤษ ที่มีชื่อว่า “ซู่ซี่ เฮอร์เบด”และมีลูกชายอีก2คน ชื่อจิมมี่ และอเล๊ค ปัจจุบัน กิ๊ฟกำลังเรียนอยู่มหาลัยปี1 ส่วนจิมมี่ อยู่ม.6 และอเล็คอยู่ม.5 และกิ๊ฟยังเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย ที่เคนแอบหลงรักอีกด้วย
“เฮ้ย! ไอ้เคน เป็นไรไปวะ นั่งนิ่งเป็นหุ่นเลย”เสียงท๊อปถามขึ้น ทำให้เคนสะดุ้ง รีบหันไปมองเพื่อน
“หะ หะ ไรเหรอ”
“เป็นไรไปวะ”
“ปะ เปล่า อะ คุยกับยัยพิงค์ต่อแล้วกัน”เคนรีบยื่นโทรศัพท์ให้ท๊อป ท๊อปรับมาด้วยสีหน้างุนงง และก็เห็นว่าพิงค์วางสายไปแล้ว “ยัยพิงค์มันวางไปแล้ว”ท๊อปบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เหรอ งั้นก็ลองโทรไปใหม่แล้วกัน”เมื่อเคนพูดจบ เขาก็หันออกไปมองนอกหน้าต่าง ด้วยสีหน้าเศร้าๆ
ท๊อปลองโทรติดต่อกลับไป แต่ปรากฏว่าโทรศัพท์ของพิงค์แบตหมด เลยทำให้ท๊อปคิดว่ายัยพิงค์โกรธ จนปิดเครื่องไป
“มันงอนแล้ว ปิดเครื่องไปเฉยเลย”ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร มือถือของท๊อปก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เบอร์สาธารณะ? ใครโทรมาเนี่ย”ท๊อปกดรับ เมื่อรู้ว่าเป็นพิงค์ ก็ดีใจมาก เตรียมจะบอกข่าวร้าย แต่ก็โดนพิงค์แทรกเข้ามาเสียก่อน “รีบกลับมาแก้ไขรายงานอ.วิไลวรรณด่วนเลยนะ ไม่งั้นพวกแกไม่ผ่านปี2แน่ แค่นี้นะ”
“เดี๋ยวก่อน ฉันมีไรจะบอก”ท๊อปรีบรั้งไว้
“มีไร”
“คือว่า...”
“ถ้าไม่มีไร ก็แค่นี้นะ”
“ยัยหวานถูกจับตัวไป”ท๊อปตัดสินใจ โพล่งออกมา
พิงค์อึ้งไปชั่วขณะ “แกว่าไรนะ”
“ยัยหวานถูกจับตัวไป แต่แกไม่ต้องวิตกนะ ฉันให้ตำรวจตั้งด่านสกัดไว้แล้วล่ะ”
“แล้วใครจับไป”
”ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันจำหน้าพวกมันได้”
“อืม ก็ดี งั้นฉันฝากความหวังที่จะตามหาหวานให้เจอไว้ที่แกด้วยนะ”
“อือ ฉันสัญญาฉันจะตามหาหวานให้เจอ งั้นก็แค่นี้นะ เผื่อตำรวจโทรมา”
“อืม บาย”
เมื่อท๊อปวางสายไปแล้ว เขาก็ลุกออกจากรถ แล้วเดินไปเดินมา ด้วยความวิตก เพราะป่านนี้ตำรวจยังไม่โทรมาเลย
ทางด้านรถที่จับตัวหวานไปนั้น เมื่อขับไปเจอด่านตำรวจ ที่ตั้งเต็มถนนไปหมด ก็ตกใจ รีบบอกให้หวานมุดตัวลงไปด้านล่าง
“หึ กลัวล่ะซิ ไอ้ทีตอนจะจับอะไม่กลัว แต่พอจับมาแล้ว กลับกลัวซะงั้น”หวานยิ้มเยาะ
“ไม่ต้องมาพูดมาก ฉันบอกให้มุดก็มุดลงไปเหอะ และถ้าแกโผล่หัวออกมาล่ะก็ ศพไม่สวยแน่”
หวานต้องจำใจมุดตัวลงไป เมื่อรถขับมาที่ด่าน ตำรวจก็โบกรถให้จอด
“มีไรหรือครับ คุณตำรวจ”คนขับตีหน้าเซ่อ
“ก็รถคุณ เป็นรถต้องสงสัยน่ะซิครับ แถมหน้าคุณก็”ตำรวจเพ่งพินิจ
คนขับรีบเอาหมวกมาปิดหน้า ตำรวจยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
”คุณตำรวจจำรถผิดคันแล้วล่ะครับ”
“งั้นเหรอ...งั้นผมขอค้นรถคุณได้มั้ย”
คนขับหน้าซีด อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือ
“ดูด้านนอกก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องค้นเลย ถ้าคุณค้นนะ ผมจะฟ้องตำรวจ ว่าคุณค้นรถผมโดยไม่มีใบอนุญาติ”
ตำรวจชูใบอนุญาตขึ้นมา พร้อมหมายเลขป้ายทะเบียนรถ และรูปสเกตคนร้าย “นี่ไงใบอนุญาต และไม่ใช่แค่นั้นนะ ยังมีหน้าตาคนร้าย หน้าตาคนขับ และก็หมายเลขป้ายทะเบียนรถด้วย คราวนี้จะยอมให้ค้นหรือยัง”
คนขับนิ่งคิดอยู่ครู่ แล้วหันไปตะโกนใส่ตำรวจ “ใครจะยอมให้ค้นง่ายๆวะ”พูดจบ คนขับก็ขับรถฝ่าด่านตำรวจออกไป
ตำรวจทุกคนต่างโกลาหน ตำรวจคนหนึ่งวอบอกตำรวจที่อยู่ด่านถัดไป ให้สกัดจับรถสีขาว หมายเลขทะเบียน ภอ-6388 (เอ...รถใครหว่า?)
เมื่อคนร้ายขับมาถึงอีกด้านนึง ตำรวจทุกคนก็รุมล้อมรถไว้ คนร้ายจึงขับฝ่าตำรวจ ตำรวจ15นายจึงแยกออก3กลุ่ม ตำรวจ7นายไปคันนึง 6นายไปอีกคันหนึ่ง ส่วนอีก2นายแยกกันขึ้นมอเตอร์ไซของแต่ละคน แล้วรีบซิ่งไปให้ทันคันของคนร้าย
คนร้ายเห็นรถตำรวจไล่ตามมา เลยรีบขับให้เร็วขึ้น เมื่อขับไปเรื่อยๆก็เจอปั๊บ จึงเลี้ยวเข้าปั๊บ แล้วไปจอดที่หน้าห้องน้ำ
ก่อนจะบอกให้หวานลงจากรถ
“จะลงทำไม เดี๋ยวก็โดนตำรวจจับหรอก”
“ลงมาเหอะ เร็วๆเข้า”
หวานจำใจต้องลงจากรถ คนร้ายรีบเอามีดจี้หลัง เพราะกลัวหนี หวานจึงต้องครุ่นคิดหาวิธีหนี เมื่อคิดได้แล้ว หวานก็รีบตะโกนเสียงดัง “ตำรวจมา!”คนร้ายหลงเชื่อ รีบชะเง้อดูทันที หวานจึงอาศัยจังหวะนี้หนี เมื่อคนร้ายรู้ตัวว่าโดนหลอก ก็รีบวิ่งตามหวานไป และด้วยความไวกว่า คนร้ายจึงรวบหวานได้ และเปลี่ยนจากมีด เป็นปืน มาจี้หลังหวาน ให้เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ๆรถของคนร้าย
“นี่คิดจะตบตาตำรวจ โดยการขโมยรถคนอื่นเหรอ เดี่ยวก็โดน2กระทงหรอก”
“ช่างฉันเถอะน่า”
พูดจบ ก็เอาอุปกรณ์ที่เตรียมมา ไขรถ แล้วดันหวานขึ้นรถไป แต่จู่ๆหวานก็คิดอะไรออก เธอขอคนร้ายไปเข้าห้องน้ำแต่คนร้ายไม่ยอม บอกว่าเดี๋ยวเจ้าของรถมา ก็ซวยกันพอดี
“นะ นะพี่นะ หนูปวดมากเลยอะ”
“เฮ้ย! มาปวดไรตอนนี้เนี่ย วุ่นจริงๆ อะ อะ ไปก็ไป แต่ถ้าภายใน3นาทีไม่ออกมาล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่”
เมื่อหวานเดินไปเข้าน้ำ เธอก็หาท๊อป แต่คิดได้ว่า กำลังทะเลาะกันอยู่ เลยโทรหาพิงค์แทน แต่มือถือพิงค์กลับแบตหมดซะงั้น หวานจึงตัดสินใจโทรหาเคน แต่ก็คิดได้อีกว่า เดี๋ยวเคนก็ต้องบอกท๊อป แล้วท๊อปก็ต้องมาต่อว่าเธอ ว่าเธอ เป็นตัวก่อเรื่องทั้งหมด เพื่อเรียกร้องความสนใจ
หวานเดินไปเดินมา ก็ตัดสินใจหยิบปากกาที่ติดมาในกระเป๋ากระเป๋า วาดทิศทั้งสี่ทิศ ลงในผ้าเช็ดหน้า เธอพก
มา แล้ววงกลมทิศใต้ไว้ เพื่อบอกให้ตำรวจรู้ว่า คนร้ายจะขับรถมุ่งไปทางทิศใต้ เพราะเธอได้ยินคนร้ายคุยโทรศัพท์เรื่องที่ทางกับใครก็ไม่รู้ เธอจึงรู้ว่า คนร้ายจะมุ่งไปทางทิศใต้ เมื่อวาดเสร็จ ก็รีบออกจากห้องน้ำ และบอกคนร้ายให้เปิดประประตูรถที่คนร้ายขับมาให้หน่อย เพราะเธอทำของตกไว้ในรถ คนร้ายหงุดหงิด แต่ก็ยอมเปิดให้โดยดี หวานเลยรีบทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้บนเบาะ แล้วรีบปิดประตู จากนั้นก็ขึ้นรถไปกับคนร้าย แล้วคนร้ายก็ขับรถออกไป
เมื่อตำรวจหารถของคนร้ายไม่เจอ ก็รีบโทรบอกท๊อปทันที
“แล้วตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน พวกผมจะรีบตามไปสมทบ”ท๊อปรีบถาม อย่างร้อนรน
เมื่อรู้สถานที่แล้ว ท๊อปก็รีบตรงดิ่งมาหาตำรวจทันที
“สวัสดีครับคุณตำรวจ”ท๊อปยกมือไหว้ตำรวจ2นาย ที่ยืนอยู่ข้างหน้า
ตำรวจยกมือไหว้ตอบ แล้วหันไปปรึกษากับเพื่อนๆตำรวจต่อ
“เอ่อ คุณตำรวจครับ ตอนนี้คุณตำรวจพอจะรู้หรือยังครับว่า คนร้ายขับรถมุ่งหน้าไปทางไหน”ท๊อปหันไปถาม
“ตอนนี้เราก็ไม่ทราบอะนะ แต่เราคาดว่าคงไม่อยู่ที่กทม.แน่ คงจะออกต่างจังหวัดมากกว่า”
“ต่างจังหวัดเหรอ?...”ท๊อปครุ่นคิด
สักพักก็มีตำรวจจากโรงพักวอมาหาตำรวจที่นี่ว่า มีคนมาแจ้งที่โรงพัก ว่ารถหาย และมีรถของใครก็ไม่มีรู้ มาจอด
แทนที่ตน ตำรวจเลยคาดว่า น่าจะเกี่ยวข้องกับคดีนี้ ตำรวจทุกนายจึงรีบบอกให้ตำรวจที่นั่น พาตัวคนแจ้งมานี่ด่วน
“ไอ้รถที่มาจอดแทนที่น้าอะ สีอะไร แล้วป้ายทะเบียนอะไร แล้วลักษณะรถอะ เป็นยังไง แล้ว”ท๊อปกำลังจะถามว่ารถรุ่นอะไร แต่โดนเคนลากตัวไปซะก่อน
“เรื่องซักถามน่ะ เดี๋ยวตำรวจเค้าจัดการเอง แกอยู่เฉยๆเถอะน่า”เคนบอกเพื่อน ที่ตอนนี้เริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
ท๊อปไม่โต้ตอบ เค้าเดินวนไปวนมา อย่างร้อนใจ
สักพัก ตำรวจนายหนึ่งก็วิ่งมาหาเคน กับท๊อป
“มีไรเหรอครับคุณตำรวจ”เคนถามตำรวจ อย่างสงสัย
“คนแจ้งเค้าบอกว่า เค้าพบผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ตกอยู่บนรถของคนร้ายครับ”
ท๊อปรีบหันมามองผ้าเช็ดหน้า ที่อยู่ในมือของตำรวจ แล้วเขาก็ต้องตะลึง เพราะผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เขาเป็นคนให้หวานกับมือ เขารีบเดินไปหาตำรวจอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าผ้าเช็ดหน้ามาจากมือตำรวจ
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เป็นผ้าเช็ดหน้าของหวานครับ”ท๊อปบอกตำรวจ แล้วคลี่ผ้าเช็ดหน้าออก
“เอ๊ะ! มีไรเขียนไว้ด้วย”ท๊อปบอกทุกคน จรัสกับแชมป์เลยรีบวิ่งมาดู รวมถึงตำรวจอีกหลายนายด้วย
“นี่มัน!”แชมป์พอจะดูออก ว่าอะไร
“ทิศต่างๆนี่”แชมป์รีบบอก
เมื่อทุกคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว ก็รีบตามไปช่วยหวานทันที
ทางด้านหวาน เมื่อคนร้ายพาหวานมาถึงบ้านพักทางภาคใต้แล้ว คนร้ายก็จับตัวหวาน พาเดินเข้าไปข้างใน
เมื่อมาถึงข้างใน คนร้ายก็จับหวานมัดไว้กับเก้าอี้
“อีกสักพัก เจ้านายพี่ก็จะมาแล้ว อยู่เฉยๆก็แล้วกัน”
สักพัก เสียงแตรรถก็ดังขึ้น คนร้ายจึงรีบไปเปิดประตูบ้านให้เจ้านาย
เมื่อก้อง เชน นพ ป้อง ลงมาจากรถ ก็รีบถามหาหวานทันที
“อยู่ข้างในจ้ะพี่”คนร้ายรีบบอก แล้วพาเดินเข้าไปข้างใน
เมื่อทั้ง4เดินเข้ามาข้างในแล้ว หวานก็หันไปมอง ด้วยความโกรธ
“นี่ ปล่อยฉันไปนะ พวกนายอะ จับผิดตัวแล้ว เรายังไม่เคยรู้จักกันเลยนะ”
“ไม่ผิดหรอก...เธอชื่อ หวาน วริญญา ตรินชัยสวัสดิ์ ใช่มั้ย”ก้องถาม ด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
หวานมองทั้ง4อย่างงงๆ ก่อนจะตอบ “ใช่ พวกแกรู้จักฉันได้ไงอะ”
“รู้จักได้ไงน่ะเหรอ เดี๋ยวสักวันก็รู้เองแหละน่า เอาเป็นว่าตอนนี้เรามาสนุกกันก่อนเถอะ”ก้องเดินข้าไปหาหวาน ที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
ก้องค่อยๆเอามือข้างชวา ที่พึ่งแตะน้ำยาคล้อยตาม (เรียกมะเป็นอะ)มาหมาดๆ แตะที่แขนหวาน แต่โชคดี ที่หวานหลบทัน หวานพยายามถูมือทั้งสองข้าง ที่ถูกมัดออกจากกัน แต่ก็ไม่สำเร็จ
“ถอยมา ไอ้ก้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง”นพบอกก้อง แล้วเดินเข้าไปหาหวาน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่หวานพึ่งแกะมือเสร็จ นพเลยโดนหวานซัดเก้าอี้เข้าหน้าไปเต็มๆ
“เฮ้ย! ไอ้นพ”เชนรีบเข้าไปดูเพื่อน แล้วมองหวานด้วยสีหน้าโกรธจัด
“ดื้อนักใช่มั้ย”เชนจะเดินไปหาหวาน แต่โดนหวานเตะจุดตายเสียก่อน เชนล้มลงไปนอนโอดครวญอยู่บนพื้น
ป้องโมโหแทนเพื่อน เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปหาหวาน หวานจะเอาแจกันที่อยู่ข้างๆ ตีหัวป้อง แต่ป้องรู้ทันเสียก่อน เขาปัดแจกันตกพื้น หวานตกใจ มองป้องด้วยสีหน้ากลัวๆ ป้องกำลังจะจับตัวหวานได้อยู่แล้ว แต่หวานรีบวิ่งออกไปเสียก่อน ป้องรีบวิ่งตามไป ก้องที่ไม่เป็นได้ไรมาก รีบวิ่งตามไปอีกคน ขณะที่หวานกำลังวิ่งหนีสุดชีวิต พวกเพื่อนๆก็ออกตามหาหวานสุดชีวิตด้วยเหมือน
“ภาคใต้มีตั้งหลายจังหวัด แล้วเราจะรู้ไหมเนี่ย ว่ายัยหวานถูกจับไปไว้ที่ไหน”เคนกล่าวอย่างเซ็งๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คุณ พวกผมน่ะ ดักพวกมันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว”ตำรวจที่นั่งมาด้วยพูดขึ้น
“จริงหรือครับ คุณตำรวจ”เคนถาม เพื่อความแน่ใจ
“ครับ”ยังไม่ทันไร วอของตำรวจก็ดังขึ้น
เมื่อคุยกันเสร็จแล้ว ตำรวจก็ก็หันมายิ้มให้กับพวกของท๊อป
“ทางตำรวจที่ภาคใต้น่ะ เขาแจ้งมาว่า พบรถลักษณะเหมือนกับที่นายวิเชียรบอกไว้ แถวๆภูเก็ตน่ะครับ”
ทุกคนหันมายิ้มกันอย่างดีใจ ถึงแม้ว่าจะรู้แค่จังหวัดก็ตาม
เมื่อทั้งหมดมาถึงที่ภูเก็ตแล้ว ตำรวจก็ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับคนร้ายมาเพิ่ม ซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนดีใจเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะท๊อป
ตำรวจทุกนาย ได้ล้อมบ้านพักของพวกคนร้ายไว้ แล้วตะโกนบอกผู้ที่อยู่ข้างใน
“ขณะนี้ เราได้ล้อมบ้านของพวกคุณไว้หมดแล้ว ถ้าไม่อยากให้โทษหนักไปกว่านี้ ก็ออกมามอบตัวทีละคน”
เชน นพ และคนขับตกใจ เมื่อได้ยินเสียงตำรวจ นพ ที่ตั้งสติได้ก่อน รีบโทรบอกป้อง
“เฮ้อ! ไอ้ป้อง มึงรีบมารอกูที่ถนนใหญ่เลยนะ เดี๋ยวกูจะไปรับ”
“อ้าว! แล้วงานอะ ไม่ทำแล้วเหรอ”
“ตอนนี้ไม่สนแล้ว งานอะ ตำรวจอะ มันล้อมไว้หมดแล้ว”
“หะ! ตำรวจ”
“เออ รีบมาเจอกูด่วนเลยนะ”
“เออๆๆ”
เมื่อวางสายแล้ว ป้องก็รับบอกก้อง ให้รีบไปเจอเพื่อนๆที่ถนนใหญ่
ก้องไม่ฟัง เขาเข้ารวบตัวหวานไว้
“ในที่สุดก็จับได้ซักที เอ... น้ำมันคงจะหมด งั้นคงต้องแตะใหม่แล้วล่ะ”ก้องจะหยิบน้ำมันในกระเป๋า แต่ป้องไม่ให้หยิบ
“ทำไมวะ”
“ตำรวจมันล้อมบ้านไว้หมดแล้ว รีบๆไปเหอะ”
“ตำรวจ!”
“เออ เร็วๆเข้า”
“แล้วเนี่ย”ก้องชี้ที่หวาน
“อยากจะเอาไปด้วยหรืออยากจะทิ้งไว้ก็ตามใจแก”พูดจบป้องก็รีบเดินนำหน้าไป ก้องเลยตัดสินใจ เอาหวานไปด้วยเพื่อจับเป็นตัวประกัน
ทางด้านนพกับเชน และคนขับ ตัดสินใจขับรถฝ่าด่านตำรวจอกไป ตำรวจทุกคนถอยกรู แล้วรีบขับตามรถคนร้ายออกไป
เมื่อรถของเชนขับมาถึงถนนใหญ่ ก็รีบรับป้องกับกับก้องขึ้นรถ
“ขับเร็วๆได้ไหม พี่เล้ง”เชนบอกคนขับ
“เนี่ย เร็วสุดของพี่แล้ว”
เชนหันไปมองข้าหลัง อย่างร้อนรน
“งั้นผมขับเอง”เชนรีบเปลี่ยนที่นั่งกับคนขับทันที
“เออนี่ไอ้ก้อง แกจะพาไอ้นี่มาทำไมวะ”นพถามด้วยความไม่เข้าใจ
“เออน่า เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
เชนเริ่มขับเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนคนบนรถเริ่มกลัว
“เฮ้ย! ช้าลงหน่อยก็ได้”ป้องเตือนเพื่อน ด้วยความหวังดี
“ซ่าาาาาาา!!!”ฝนเริ่มตก จากเบาก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
“นี่ ขับช้าๆลงหน่อย ฝนตกถนนลื่น เดี๋ยวเกิดอันตราย”
“เฮ้ย! ไอ้เชน หยุดรถ”ก้องบอก อย่างมีแผน
ทุกคนหันมามองด้วยป้อง ด้วยความแปลกใจ
เชนเบรกเอี๊ยด ด้วยความงง
“หยุดทำไมวะ เดี๋ยวตำรวจก็ตามทันหรอก”นพหันมามองก้อง อย่างงุนงง
“ก็ฉันต้องการให้ตำรวจตามทันไง”
“ให้ตำรวจตามทัน! แกจะบ้าเหรอวะ”ป้องงงกับเพื่อน
“ไม่บ้าหรอก ฉันมีแผน”พูดจบ ก้องก็ลากตัวหวานลงจากรถ
ตำรวจทุกนายรีบล้อมก้องไว้
“วางปืนลงเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นตัวประกันตาย”ก้องเอาปืนจ่อที่หัวหวาน
ตำรวจทุกคนหันมามองหน้ากัน แล้วตัดสินใจทำตามที่ก้องสั่ง
“ตามฉันมา”ก้องหันหลังเดินไปที่รถ ตำรวจกำลังจะหยิบปืน แต่นพเห็นเสียก่อน
“รู้ใช่มั้ย ว่าถ้าเล่นตุกติกกับเรา อะไรจะเกิดขึ้น”นพจ่อปืนไปที่ตำรวจ
ทางด้านก้อง เขาเดินไปกระซิบแผนกับเพื่อนทุกคน ซึ่งทุกคนไม่ค่อยจะเห็นด้วยซักเท่าไหร่
“แต่ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ น้องแตงก็ฆ่าพวกเราน่ะซิ”
ทุกคนคิดหนัก ไม่รู้จะทำไงดี
“คุณตำรวจครับ ทำไรซักอย่างซิครับ จะให้มันเล่นเราฝ่ายเดียวเหรอ”ท๊อปหงุดหงิด
“ใจเย็นๆสิครับ เพราะถ้าขืนเราทำไรลงไปตอนนี้ล่ะก็ มันฆ่าตัวประกันแน่”
ท๊อปหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
ทางด้านคนร้าย เมื่อวางแผนกันเสร็จ ก็จับหวานขึ้นรถ แล้วสตาร์ทเครื่อง
“นี่พวกนายจะทำอะไรฉันน่ะ”หวานถามเสียงสั่น
“เดี๋ยวก็รู้”ก้องบอก ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด
นพเดินเข้ามาสมทบ “แต่ฉันว่ากว่าเธอจะรู้น่ะ มันคงสายไปแล้วล่ะ”พูดจบ นพก็ปลดเกียร์ว่าง แล้วเข้าเกียร์ ทันใดนั้นรถก็พุ่งไปข้างหน้า ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“ตูม!”รถที่หวานนั่งอยู่ พลิกคว่ำ และระเบิดเสียงดังสนั่น
“เฮ้ย! พวกเราวิ่ง”ก้องบอก แล้ววิ่งนำไป
ตำรวจทุกนายรีบหยิบปืนที่อยู่ตรงหน้า มากระชับไว้ในมือ แล้วรีบวิ่งตามไป
“พวกมันหักหลังเรา”เคนคับแค้นใจ
“หวาน!”ท๊อปจะวิ่งไปหาหวาน แต่เคนฉุดหวาน
“นั่งรถไปดีกว่านะ”ว่าแล้ว พวกท๊อปก็รีบขับรถไปที่จุดเกิดเหตุ
ตอนนี้ รถทั้งคันถูกไฟรุมล้อม และประตูก็เปิดไม่ออก
“ประตูเปิดไม่ออก ทำไงดี”เคนหันมาถามเพื่อน
ท๊อปไม่พูดอะไร เขาเอาแต่ทุบกระจกรถ แต่ทำเท่าไหร่ ประตูก็ไม่เปิด
แชมป์เหลือบไปเห็นไม้ ที่วางอยู่ในพงหญ้า เลยรีบทุบกระจกรถ จนแตก แล้วอุ้มหวาน ออกมาจากรถ
“รีบพาหนูน้ำหวานส่งรพ.เร็วเข้าเถอะ”จรัสบอกแชมป์ แล้วรีบขึ้นไปสตาร์ทรถ
โรงพยาบาล
ท๊อปเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ด้วยความร้อนรน จนเคนรู้สึกเป็นห่วง
“แกเดินมา2ชั่วโมงแล้วนะ นั่งพักบ้างเถอะ”
“ฉันนั่งไม่ลงหรอก ฉันเป็นห่วงหวานน่ะ นี่มันปาไป2ชั่วโมงแล้วนะ หมอยังไม่ออกมาเลย”
“เออ แล้วนี่ลูกแจ้งให้แม่เขารู้ยังล่ะ”จรัสหันมาถามท๊อป
“ยังเลยครับ”ท๊อปหันมาตอบ
“อ้าว แล้วไมไม่แจ้งให้แม่เขารู้ล่ะ ป่านนี้คงเป็นห่วงลูกเขาแย่แล้ว”
“ผมกะจะให้หวานฟื้นก่อนน่ะครับ แล้วค่อยบอก”
“อือ ถ้าแกคิดอย่างงั้น ก็ตามใจ”
เวลาผ่านไปอีก6ชั่วโมง หมอก็ยังไม่ออกมา
“นี่มันก็ดึกแล้วนะ ไปกินเข้าก่อนดีไหม”จรัสถามท๊อป อย่างเป็นห่วง
“ไม่อะครับ ผมกลัวหมอออกมา แล้วไม่เจอใครอะครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมซื้อข้าวกล่องมาให้ก็ได้ จะกินไรล่ะ”แชมป์เดินมาหาพี่ชาย
“ไม่กินไรทั้งนั้นน่ะ แกกับพ่อไปกินเหอะ”
“กินซะหน่อยเถอะวะไอ้ท๊อป เดี๋ยวไม่มีแรงเฝ้าต่อนะ”เคนพยายามพูด ให้เพื่อนเปลี่ยนใจ
“ฉันบอกไม่กินก็ไม่กินไง แกจะไปกินไรก็ไปกินเหอะ”
ทุกคนอ่อนใจ เลยปล่อยให้ท๊อปเฝ้าอยู่คนเดียว
สักพักหมอก็เดินออกมา ท๊อปรีบถลาไปหาหมอทันที
“คนไข้เป็นไงบ้างครับหมอ”
“ปลอดภัยดีแล้วครับ แต่”หมอมีสีหน้ากลุ้มใจ
“แต่ไรครับหมอ”
“คนไข้อาจจะเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต”
“เจ้าหญิงนิทรา?”
“ครับ คือศีรษะของคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก อาจเป็นไปได้ว่า ศีรษะของคนไข้อาจไปกระแทกกับกระจกอย่างรุนแรง หรืออาจไปกระแทกกับของแช็งที่อยู่ภายในรถน่ะครับ”
“แล้วไม่มีโอกาสที่จะฟื้นเลยเหรอครับ”
“มีครับ แต่ไม่ใช่วิธีรักษาของหมอ มันเป็นวิธีรักษาของคุณ กำลังใจไงครับ กำลังใจเท่านั้น ที่จะสามารถทำให้คนไข้รับรู้ ว่าคุณเป็นห่วง และเธอก็จะฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หมอบอกคุณได้เท่านี้แหละครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อหมอไปแล้ว ท๊อปรีบเข้าไปในห้องฉุกเฉิน อย่างรวดเร็ว
“หวาน แกต้องฟื้นนะ ฟื้นมาฟังคำขอโทษของฉันไง ฉันเชื่อแล้ว ว่าแกไม่ผิด ฉันมันผิดเอง ที่ไม่เชื่อใจแก ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ”ท๊อปกุมมือหวานไว้แน่น
“ก็..ดี่ ดี ดี๊ ดี๊ ดี่ ดี๊ ดี ดี่ ดี”เสียงโทรศัพท์ของท๊อปดังขึ้น
“ฮัลโหล ท๊อป หาหวานเจอหรือยัง”เสียงดังมาตามสาย
“เจอแล้ว”
“เหรอ งั้นขอคุยกับยัยหวานหน่อยซิ”
ท๊อปอึ้งไปชั่วครู่ พลางหันไปมองหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า อย่างเศร้าใจ
“เงียบไมอะ”พิงค์เริ่มใจไม่ดี
“คือ...ไอ้พิงค์ ฉันมีเรื่องไรจะบอกอะ”
“มีไรก็ว่ามาดิ”
“คือว่า ไอ้หวาน”ท๊อปไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ไอ้หวานมันทำไม”
“ไอ้หวานมันประสบอุบัติเหตุ รถคว่ำ ตอนนี้อยู่รพ. และหมอก็บอกว่า มันจะเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต”ท๊อปตัดสินบอกอย่างรวดเร็ว
“ประสบอุบัติรถคว่ำ! เป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต!”พิงค์ตกใจเป็นอย่างมาก โทรศัพท์แทบจะหลุดมือ
“ไอ้พิงค์ แกช่วยไรฉันอย่างได้ปะวะ”
“ช่วยไรล่ะ ถ้าช่วยได้จะช่วย”
“ช่วยไปสืบให้ฉันหน่อย ว่าใคร ที่เป็นคนเอารูปโป๊ไปแปะแทนที่รูปของหวาน แค่นี้ ช่วยได้มะ”
“ได้สิ”
“เออ งั้นก็แค่นี้นะ”
“อืม เดี๋ยวฉันไปหาแกที่รพ.นะ”
“อย่ามาเลย มันดึกแล้ว”
“แต่ฉันอยากไปนี่ เพื่อนฉันทั้งคนนะ”
“เออๆ ตามใจ”
“เออ งั้นก็เดี๋ยวเจอกัน บาย”
เมื่อวางสายไปแล้ว ท๊อปก็หันไปลูบผมหญิงสาวที่นอนอยู่ตรงหน้าอย่างอ่อนโยน “ฉันจะส่งกำลังใจ และสิ่งที่อยากจะบอกกับแก ไปให้แกรับรู้ให้ได้ ว่าฉันรักแกมากแค่ไหน”
ความคิดเห็น