คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำถาม?
ตอนที่ 6 คำถาม
2 อาทิตย์ต่อมา
“เย้ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“มีไรว่ะไอ้ยูล ถึงได้ดีใจยิ้มหน้าบานซะขนาดนี้เนี๊ย”
แทยอนถามเพื่อนรักที่กำลังกระโดดโลดเต้น และกอดเขาด้วยความดีใจ
“ฉัน ได้รับคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาทีมชาติแล้วโว้ย เย้ๆๆๆๆๆ”
“จริงดิ ดีใจด้วยน่ะยูล อย่างนี้มันต้องฉลองหน่อยล่ะมั้ง”
“เอาดิ งานนี้เดี๋ยวฉันเป็นเจ้าภาพเอง ชวนไอ้เหม่งไปด้วย”
“แล้วเรื่องแกล่ะเป็นไงบ้าง”
ยูริเอ่ยถามเพื่อนรัก
“เรื่องไรว่ะ???”
“อ้าว ก็เรื่องออดิชั่นไง”
“ยังไม่รู้เลยว่ะ อีก3วันว่ะ แต่สงสัยคงจะไม่ผ่านอีกนั้นแหละ เฮ้ยยยย”
ยูริเอามือตบหน้าผากตัวเอง เพราะพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรพูดขึ้นมา
“เออ สงครามยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพหมา เฮ้ย ทหาร สิว่ะไอ้แท เค้ายังไม่ประกาศผลเลย”
“อืม”
“งั้น ค่อยเจอกันตอน 20.00 ล่ะกัน ฉันจะไปบอกไอ้เหม่งก่อน แล้วเจอกันที่ร้านน่ะโว้ย”
“อืม”
GGclub
“พี่ยูลดูสาวๆ โต๊ะนั้นดิ”
ยุนอาพูดพล่างจับที่แขนของพี่สาวให้หันไปดูอีกโต๊ะหนึ่ง แต่สายตาของยุนอากลับมองไปอีกทางทั้งที่กำลังพูดกับพี่ของตัวเอง
“นี้ไอ้เหม่งฉันชวยแกออกมาก็ดีแค่ไหนล่ะ ยังจะมาเหล่หญิง เดี๊ยฉันไล่กลับเลยดีมั้ยเนี๊ย”
ยูริทำท่าทาจะเอาฝ่ามือไปเข่กกระโหลกของยุนอา แต่ไม่ทันที่ยูริจะทำอะไร ยุนอาก็วิ่งไปอีกโต๊ะซะแล้ว
“เฮ้ย ไอ้น้องคนนี้เนี๊ย มันจริงๆเลย”
“อ้าวไอ้ลิง ไอ้เหม่งไปไหนซะล่ะ ไหนว่าชวนมันมาด้วย??”
“.............”
แทยอนที่พึ่งมาถึงเอย ทักยูริ พร้อมกับถามถึงยุนอา แต่ยูริไม่พูดอะไรเพียงแค่หันไปทางโต๊ะที่ยุนอานั่งอยู่ ที่ตอนนี้กำลังเอามือไปโอบไหล่ของหญิงสาวอยู่ทั้งสองข้าง 0.0
“น้องแกเนี๊ยมันไวไฟจริงๆเลยน่ะยูล”
“ช่างมันเหอะ เรามาฉลองกันดีกว่า”
“ดีใจกับแกด้วยน่ะ ที่ได้เป็นทีมชาติสมใจแล้วอ่ะ ในที่สุดก็ทำได้ฝันของแก”
“ของมันแน่อยู่แล้ว ฉันเก่งซะขนาดนี้ แล้วแกก็รีบทำฝันของแกให้เป็นจริงเร็วๆน่ะโว้ย เดี๋ยวไม่ทันฉันล่ะ แล้วแกก็ต้องเลี้ยงฉันด้วยน่ะ”
“อืม แต่มันคงอยากไปว่ะ”
“แท แกอย่าพึ่งท้อดิว่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณแกมากน่ะที่อยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดน่ะ”
“อืม ก็เราเพื่อนกันนิ แล้วสั่งอะไรหรือยังล่ะ”
แทยอนเรียกพนักงานและสั่งเครื่องดื่ม
“อ้าวพี่แท มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย”
“แกคงจะเห็นชั้นหรอกไอ้เหม่งเล่นไปอยู่กับสาวๆอย่างนั้นน่ะ แหม คุณยุนอา ร้ายน่ะแกเนี่ย”
“นิดนึ่งน่ะพี่แท นานๆไอ้พี่ลิงชวนออกมาที”
แทยอนพูดกับยุนอาพร่างสายตาเหลือบไปเห็นรอยลิปสติกที่แก้มขาวของยุนอา
ทั้งสามนั่งดื่มกันด้วยอารมณ์สุขสำราญเหมือนตัวเองถูกหวยรางวัลที่ 1 จนตอนนี้โต๊ะที่เคยว่าง มีขวดเปล่ากองระเน่ระนาดอยู่บนโต๊ะ ยูริเจ้าภาพงานนี้ที่ตัวเองได้ติดทีมชาติแล้ว ก็กินแบบยังกะน้ำเมาที่กินเข้าไปเป็นเหมือนน้ำเปล่า เพราะระหว่างที่เก็บตัวเธอก็ไม่ได้แตะสิ่งมึนเมาแม้แต่หยดเดียวจึงทำให้เมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ส่วนยุนอาที่เหมือนจะพอมีสติอยู่ก็ขอตัวไปห้องน้ำเพื่อจะไปร่างหน้าให้หายส่างเมาก็ไปนานเกินไม่รู้ว่าไปห้องน้ำจริงรึเปล่า
“ไอ้ยูล ไอ้ยูล ลิง งานนี้หนักเลยน่ะแกส่งสัยได้แบกกลับแน่ ไอ้เหม่งก้ไปนานเกินล่ะ ไอคู่พี่น้องยุนยูล นี้ก็ใกล้ร้านจะปิดแล้วด้วย ไอ้ยูลเดี๋ยวชั้นไปตามไอ้เหม่งก่อนน่ะอย่าไปไหนล่ะ”
“อา อืม จ้า เท่ ร๊าก จ๋า รีบ กาบ มา เร็วววว ๆ นา”
แทยอนบ่นอุบให้กับเพื่อนที่เมาไม่ได้สติ และไอ้น้องตัวดีของเพื่อน แถมยูริยังมาพูดที่รักอีกแทยอนถึงกับทำหน้าอี๋ใส่เลยทีเดียว แทยอนที่ลุกจากโต๊ะเพื่อจะไปล้างหน้าไล่ความเมาและไปตามยุนอา มือเรียวคลำที่ฝาผนังของคลับที่มีแสงเพียงครึ่มๆ เพื่อให้เห็นทางแต่ไม่สว่างมาก เพื่อทรงตัวไม่ให้ล้มจากอาการมึนหัวนิดๆ ร่างเล็กเดินมาถึงห้องน้ำด้วยอาการมึนหัว พอถึงทางเข้าห้องน้ำแทยอนรีบเดินไปที่อ่างล้างหน้าเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างหน้า มือเรียวรองน้ำจนเต็มมือแล้วพรมที่หน้าสอง สามที่เพื่อไล่ความเมา แต่มันก็ช่วยได้ไม่มากสักเท่าไหร่ เผลอยให้เห็นใบหน้าที่ขาวใสของแทยอน แล้วแทยอนก็เดินออกจากห้องน้ำโดยลืมไปว่าตัวเองมาเพื่อตามน้องของเพื่อนเพื่อเรียกกลับบ้าน ร่างเล็กเดินมาถึงทางออกห้องน้ำ
“โอ้ย~~~~~~~~~~~~~~”
ร่างเล็กชนเข้ากับอีกคนที่ทางเข้าประตูห้องน้ำ ที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีอาการของคนเมาหนักเลยทีเดียว
“คุณเป็นอะไรมั้ย?”
แทยอนเอ่ยถามอีกคนที่นั่งจุ้มปุ้กที่พื้น
“เน่ เทอออ เดิน เอิ่ก ภา ษา อา ราย หา มาย เอิ่กก มอง ทาง หรา เอิ่ก”
“O๐O”
แต่คนที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่กลับพื้นตอบกลับด้วยอาการของคนเมา แทยอนถึงกับตะลึงไม่มีท่าทีตอบกลับอะไรเมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าชัดๆ พรั่นใบหน้าก็เริ่มร้อนฝ่าว เริ่มขึ้นสีเล็กน้อยจากอาการที่ยังวินเวียนหัวเพราะความเมาก็หายไปโดยไม่มีสาเหตุมีเพียงแค่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายก็ทำให้ส่างเมาไปในทันที
“คุณทิฟฟานี่”
“เน่ เทออ มายยย เอิ่ก มอง ทางง หรอออ”
ทิฟฟานี่พูดเสียงย่านบ่งบอกถึงอาการเมาหนัก
“นี้ทำไม่เมาหนักขนาดนี้เนี๊ยคุณทิฟฟานี่ไม่กลัวนักข่าวมาเห็นรึไง”
แทยอนพูดพร่างมือเรียวไปพยุงแขนของทิฟฟานี่
“ฉาน มาย ดาย มาววว ชากก หน่อย ย่ะ ยัยขี้เก๊ก ”
ร่างบางพูดพร่างเอานิ้วเรียวผลักไปที่หน้าฝากของแทยอน
“ปอย ฉาน จา ไป ห้อง น้ำ”
“เดี๋ยวฉันพาไปน่ะคุณเดี๋ยวก็ไปเดินชนใครในห้องน้ำซะหรอก มา”
แทยอนพยุงร่างบางไปที่อ่างล้างหน้าแต่ร่างบางทำท่าเหมือนจะออกแทยอนที่กำลังจะเดินออกไปต้องหันกลับมาฝ่ามือเรียวลูบแผ่นหลังนุ่มของอีกฝ่ายด้วยความอ่อนโยน แต่ถ้าชุดที่เธอใส่มาวันนี้ไม่ได้เปิดหลังก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ชุดของเธอดันเป็นชุดเปิดหลังนั้นทำให้มืออุ่นของแทยอนสัมผัสกับหลังนุ่มด้วยความไม่ได้ตั้งใจ
“ทิฟฟานี่เป็นอะไรมั้ย ดื่มหนักมากสิท่า”
แทยอนพูดพร่างมือเรียวก็ลูบหลังไปด้วย แต่ร่างเล็กก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออีกคนเด้งตัวขึ้นมาและใบหน้าของเธออยู่ห่างเพียงคืบ
“นี้ คิมแทยอน เธอแต๊ะอั๋ง ฉันหรอไง”
เพราะร่างบางรู้สึกถึงมืออุ่นที่หลังที่แทยอนลูบเพื่ออีกคนรู้สึกดี แต่กับโดนข้อหาแต๊ะอั๋งซะงั้น
“เปล่าน่ะคุณ”
แทยอนพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาและเขยิบออกห่างจากทิฟฟานี่ แต่ร่างบางกับเดินเข้าหาแทยอนเรื่อยๆ จนแผ่นหลังของแทยอนไปติดกับผนังห้องน้ำ ทิฟฟานี่ค่อยเรื่อยใบหน้าเข้าใกล้แทยอนอีกครั้งและก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“ยัง จา มาพูดว่าป่าวอีกน่ะ เรื่องที่มาพรากจูบแรกของฉันไปยังไม่ทันจะได้เคลีย แถมยังมากอดฉันด้วย ตอนนี้ก็ยังมาแตะอั๋งฉันอีก”
ทิฟฟานี่ไม่พูดเปล่าเพราะเธอเคลื่อนใบหน้าเขาไปหาแทยอนเรื่อยๆ
“นี้ คุณเมามากเลยน่ะเดี๋ยวฉันพาคุณไปส่งน่ะ”
“ฉัน ไม่ดายมาว อย่ามาเปลี่ยวเรื่องให้หลุดพ้นข้อกล่าวหาน่ะคิมแทยอน”
ทิฟฟานี่จ้องไปที่ในตาของคิมแทยอน แต่ทันใดนั้นดวงตาที่เคยเหม่อลอยแบบคนเมาก็กลับกลายเป็นดวงตาที่มีสติทุกอย่างรับรู้ถึงการกระทำของตัวเอง ทั้งสองจ้องมองไปที่ดวงตาของซึ่งกันและกัน ใบหน้าที่ร้อนผ่าว และขึ้นสีแดงไม่ใช้จากอาการของคนเมาแต่เป็นอาการของหัวใจ ที่ตอนนี้ทั้งสองเคลื่อนใบหน้าเข้าหากันช้า ๆ ทั้งคู่ที่หลับตาพริ้ม เคลื่อนใบหน้าเข้าหากันเรื่อยๆ ปล่อยให้ความรู้สึกของหัวใจนำทางไป ริมฝีปากบางทั้งสองสัมผัสกันอย่างอ่อนโยนและ เนิ่นนาน การจูบครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุเหมือนครั้งก่อนแต่เป็นเพราะความรู้สึกถึงความแปลกๆ ของหัวใจ ด้วยแสงไฟที่มีเพียงน้อยนิดในห้องน้ำเลยไม่มีใครสนใจทั้งคู่ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ทั้งสองที่เริ่มรู้สึกหายใจไม่สะดวกคอยๆ ถอนริมฝีปากออกจากกันช้า ๆ ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเหมือนกับต้องมนตร์สะกดให้กลายเป็นหิน เพียงแค่ทั้งสองกำลังสบตากัน ทิฟฟานี่ที่เหมือนจะเมาหนักกะส่างเมาไปโดยสิ้นเชิง ก่อนที่ทิฟฟานี่จะเป็นฝ่ายหลุบหน้ามองต่ำลงเพื่อซ้อนความเขินอาย และใบหน้าที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศ โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยกำลังอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่จ้องมองเขาสองคนอยู่ ทันใดนั้นเอง
“ยัยฟานี่!!!!!!!!!!”
เสียง18หลอดของเจสสิก้าเรียกเพื่อนสาวด้วยอารมณ์บูดดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหลุดจากมนตร์สะกดที่ทกให้กลายเป็นหินคลาย ทั้งคู่รีบเขยิบให้หากกันเหมือนกับแม่เหล็กคั่วเดียวกันพอหันเขาหากันก็กระเด็นออกจากกันทันที
“นี่แกบอกว่าจะขอมาเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ไหงหายไปเป็นชาติเลยย่ะหล่อน”
เจสสิก้าสบถออกมาอย่างหัวเสียหลังจากนั่งรอเพื่อนที่บอกว่าจะขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแป๊บเดียว
“รีบไปเถอะ เดี๋ยวมักเน่ของเราจะทนไม่ได้อกแตกตายไปซะก่อน แค่พาออกมาเปิดหูเปิดตาแค่เนี๊ยก็บ่นจังบ่นเป็นน้ำไหลไฟดับเลย ไม่ไปบวชชีเลยล่ะยัยซอ ฉันยังไม่ทันจะเมาอะไรเลย”
เจสสิก้าบ่นโดยที่ไม่ทันสังเกตุคนที่ยีนอยู่ตรงหน้าทิฟฟานี่เลยเหมือนอีกคนเป้นแค่เพียงธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตน ขณะที่เจสสิก้าพูดก็พร่างรากแขนของอีกคนให้เดินตามไป แต่กับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับ จากทิฟฟานี่ เพราะทิฟฟานี่กำลังมองไปที่ดวงตาของแทยอน และสองสายตาก็ยังไม่ล่ะออกจากกัน จนเพื่อนสาวของตะโกนใส่หูเธอเลยหันกลับไปหาเพื่อนรักและรีบเดินไปตามแรงดึงของเพื่อน
“ฟานี่เร็ววววววววววววว”
แทยอนก็ได้แต่มองตามหลังของอีกคนไปด้วยสายตางุนงง แทยอนที่กลับมาจากไปห้องน้ำ เห็นสภาพของยูริก็แทบจะรับไม่ได้กับสภาพของนักกีฬาทีมชาติว่าจะเมาได้เหมือนหมาได้ขนาดนี้
“เฮ้ยยย ไอ้ยูล กลับได้แล้วเมาเหมือนหมาเลยน่ะแกเนี่ย”
“เน่ คายยย หมา คายยย มาววววววว ฉานนนนนนน มายยยยยยดายยยย มาวววววววว”
“นี้หรอไม่ได้เมา เออแล้วไอ้เหม่งก็ไปไหนเนี่ย”
ยุนอาที่เดินมาที่โต๊ะเห็นสภาพของพี่สาวก็ไม่มีคำพูดใดๆ ที่จะบรรยาย
“นี้แกไปไหนว่ะไอ้ยุน มาช่วยกันแบกไอ้ลิงกลับหน่อยดิ”
“...................”
ยุนอาไม่พูดอะไรเพียงยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับให้แทยอน และก็ไปหิ้วปีกของยูริที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
ระหว่างทางกลับบ้านทั้งคู่หิ้วปีกของยูริเดินไปตามทางเรื่อยๆ โดยไม่มีใครเอยพูดอะไร ก่อนที่ยุนอาจะเป้นฝ่ายเอยถามแทยอน
“พี่แท”
“หึ มีไร”
“ที่ห้องน้ำเมื่อกี้น่ะ”
“ห้องน้ำทำไม????”
“ฉันเห็นน่ะพี่”
“หะ เห็นอะไร”
แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักหลุบสายตาลงต่ำ แสร้งเป็นไม่รับรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“พี่ไม่ต้องมาพูดหรอกพี่ว่าเห็นอะไร ฉันเห็นน่ะที่พี่จูบกับคุณทิฟฟานี่อ่ะ”
“ไม่ใช่มั้งคนหน้าเหมือนรึเปล่า ฉันมันหน้าโหล่จะตาย”
“หรา แล้วเรื่องอะไรจูบรง จูบแรกนี้มันอะไรกันน่ะพี่ไป”
ยุนอาไม่พูดเปล่าหยิบโทรศัพท์ที่มีคลิปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไอ้เหม่งงง”
“หลักฐานซะขนาดนี้ดิ้นไม่หลุดหรอกน่ะพี่แท พี่บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าทำไม่ถึงได้ไปจูบกับคนดังขนาดนั้นแล้วไปขโมยจูบแรกของแม่นางตอนไหนกัน”
“ลบเดี๋ยวนี้น่ะไอ้ยุน”
“บ้าหรอพี่จะลบ ถ้าพี่ไม่บอกฉันว่าไปขโมยจูบแรกเขาตอนไหน เหม่งก็ไม่ลบหรอก”
“........................”
แทยอนไม่พูดอะไรทำใบหน้านิ่งเฉย
“ท่าสมมุติว่าน้องเหม่ง ไปทำโทรศัพท์หายแล้วคลิปยังไม่ลบมันจะเป็นยังไงน้า คนที่เก็บโทรศัพท์ได้คงเปิดดูว่าข้างในมีอะไร แล้วเจอคลิป อาจจะเอาคลิปไปโพสคลิปลงFacebook ก็ได้น้า แล้วคุณทิฟฟานี่จะเป็นยังไงนะเนี๊ย เฮ้ยคิดภาพแล้วมันคงจะเป็นข่าวดังเลยน่ะเนี่ย นังร้องสาวชื่อดังมีคลิปจูบกับใครไม่รู้ในคลับ งานนี้พี่ดังแน่”
“ไอ้เหม่ง แกพอเลยน่ะ ไม่งั้นฉันจะอัดแกแน่”
ยุนอาเพียงแค่พูดเล่น แต่แทยอนกับตะคอกใส่หน้าของร่างสูง ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาคนตรงหน้าตกใจไม่น้อย
“ฉันก็แค่พูดเล่นน่ะพี่คิดมากไป งั้นพี่ก็บอกมาสิว่าไปจูบเขาได้ยังไง”
“มะ มัน ก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็ตอนที่ฉันถูกจับให้ไปเล่นเกมในรายการอะไรนั้น ตากล้องชนเข้าที่หลังของทิฟฟานี่เราก็เลยจูบกัน มันก็ไม่เชิงจูบหรอก ปากของเราแค่ชนกันแค่แว๊บเดียวก็เท่านั้นเองน่ะ ไม่มีอะไรมันเป็นอุบัติเหตุเฉยๆ”
“ถ้าพี่บอกว่าเรื่องที่ก่อนหน้าแค่อุบัติเหตุ แล้วมื่อกี้ล่ะ?????ท”
“ฉะ ฉาน....................มะ เมา เมายังไงล่ะ >////////< ฉันบอกแกแล้วก็ช่วยลบด้วยล่ะไอ้เหม่ง”
แทยยอนพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร่างหลบสายตาของยุนอา เพราะกลัวว่าจะเห้นหน้าที่กำลังแดงเป็นแตงโม ยุนอาที่เห็นท่าที่ของอีกฝ่าย ก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากก่อนจะเอยถามคำถามเด็ดออกมา
“หรา แต่ฉันเห็นพี่ดูเหมือนจะยิ้มจนปากจะฉีกถึงรู้หูเลยน่ะตอนที่คุณทิฟฟานี่ ถูกเพื่อนของเธอลากออกไปน่ะ”
“...........................”
“พี่ชอบเขาใช่มั้ยพี่แท..........”
คำถามของยุนอาที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจิงจังทำให้อีกคนต้องขมวดคิ้วจนผูกกันเป็นโบ เหมือนกับว่าโดนคำถามระดับมีที่มูลค่าเงินรางวัลถึง 1 ล้านบาทเลยที
“จะบ้าหรอไอ้เหม่ง เขาเป็นถึงดาราดังเลยน่ะโว้ย แล้วฉันเป็นใคร มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า”
ยุนอาไม่พูดอะไรเพียงแค่สังเกตใบหน้าของอีกคนที่ดูเหมือนจะหงอยลงไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มีแววตาที่บ่องบอกว่ากำลังมีความสุขมากมาย ยุนอาพอจะเดาได้ว่าพี่สาวคนสนิทของเธอมีท่าที่แปลกๆ ดูเหมือนว่าจะเสียใจนิดๆ กับคำตอบของตัวเอง ทั้งสามเดินมาจนถึงทางแยก ที่จะกลับบ้านของตนจึงเอ่ยล่ะน้องและเพื่อนรัก แต่ก็ไม่ลืมที่จะย้ำ ถึงเรื่องคลิป
“เดี๋ยวแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน แกพาไอ้ยูลมันกลับดีๆน่ะ เอออ แล้วก็อย่าลืมลบคลิปล่ะ”
“จ้าพี่ พี่เองก็กลับไปหาคำตอบที่ฟังแล้วดูดีกว่านี้มาตอบให้ฉันฟังหน่อยน่ะ ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจไม่เกี่ยวหรอกว่าใครเป็นใคร ขอแค่หัวใจเรารู้ว่ารักก็พอแล้วน่ะพี่ บางทีความรักมันก็ไม่ต้องมีเหตุผลหรอกน่ะพี่ มันมีแค่ความรู้สึกก็พอแล้ว ใช้ใจคิดน่ะพี่ ไม่ใช่สมอง”
“รีบกลับได้แล้วน่ะ”
ระหว่างทางที่แทยอนเดินกลับบ้านในใจก็คิดหาคำตอบที่ยุนอาถาม
................... ใช้ใจหรอ???????? ชั้นไม่รู้หรอกยุนว่าพี่ชอบเขารึเปล่า ชั้นรู้แค่ว่าทุกครั้งที่ได้เจอหน้าหรือเห็นหน้าเธอ มันทำให้ชั้นลืมเรื่องเศร้าๆไปหมด เธอทำให้ชั้นลืมเรื่องที่ทุกข์ใจได้ในทันทีเพียงแค่มองหน้า แม้ว่าเราจะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งก็ตาม ชั้นไม่รู้หรอกว่านี้มันจะใช่ความรู้สึกชอบรึเปล่า ไม่เป็นความรู้สึกอะไรกันน่ะ หรือว่าชั้นจะชอบเธอเหมือนที่ไอ้ยุนมันบอก??? คำถามนี้ตอบยากจังน่ะ ฉันจะไปหาคำตอบจากที่ไหนล่ะ ถามคุณGoogleเขาจะรู้มั้ยน่ะ .....................
“เรื่องรักไม่ใช่เรื่องเล่น รักให้เป็นไม่ใช้เรื่องยาก”
ขอโทษน่ะค่ะช้าไปหน่อย ให้อภัยข้าน้อยด้วย งานนี้พี่ยุนเรามามีสาระมาก ส่วนนี่ยูลเมาไม่รู้เรื่องอะไรเลยจ้า โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะจ๊ะ
ความคิดเห็น