ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    MY LOVE,MY ZATANยมทูตตัวร้ายพิชิตใจนายซาตาน

    ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 (เมื่อยมทูตถูกคุกคาม!)

    • อัปเดตล่าสุด 5 ก.ย. 58


    Chapter 5

    (เมื่อยมทูตถูกคุกคาม!)

                    “กลับมาแล้วเหรอครับ! ^^

                    เสียงห้าวๆดังขึ้นเมื่อข้ากับท่านซาตานก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ข้าหันไปยิ้มรับด้วยความเคยชิน แต่ดูเหมือนว่าท่านซาตานจะตกใจเมื่อพบกับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มสองคน

                    “พะ...พวกนายเป็นใคร!?!

                    “ข้าขออภัยที่ทำให้ท่านตกใจ ข้าแบล็คไลท์ขอรับ (_  _)”ชายหนุ่มผิวเข้มพูดขึ้นพร้อมกับโค้งให้ท่านซาตาน

                    “ส่วนข้าไวท์ดาร์กขอรับ”ชายหนุ่มผิวขาวก็ทำเช่นเดียวกัน

                    ใช่แล้วล่ะ ชายหนุ่มรูปงามสองคนนี้คือร่างแปลงของเจ้าเหมียว แบล็คไลท์กับ ไวท์ดาร์กนั้นเอง ^O^

                    “พวกเจ้าแปลงร่างได้ด้วยงั้นเหรอ?”ท่านซาตานที่เหมือนจะหายตกใจแล้วถามด้วยความสงสัย

                    “ใช่แล้วขอรับ ข้ากับเจ้าแบล็คจะสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ในกรณีพิเศษๆน่ะขอรับ ^^

                    “อืม เข้าใจแล้ว -_-”เมื่อพูดจบท่านซาตานก็เดินเข้าไปในบ้าน ข้าที่กำลังจะตามไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจ้าเหมียวทั้งสองมายืนดักหน้าข้าไว้

                    “มีอะไรงั้นเหรอ?”

                    “มีวิญญาณที่เจ้าต้องไปจัดการ -_-”แบล็คยื่นสมุดปกหนังสีดำให้ข้า ข้าจึงพยักหน้าและเปลี่ยนชุดเป็นยมทูต

                    “เราไปกันเถอะ!

     

                    เวลา 00.00 น.

                    (เวลาที่เหมาะสมกับการจัดการวิญญาณ)

                    “หยุดนะ!

                    “เรื่องอะไรจะหยุด! -O-

                    หนอย! ทำไมวิญญาณตนนี้ถึงได้ดื้อแบบนี้หลอกล่อให้ข้าวิ่งมาตามจนเหนื่อยแล้วนะ -O-^^^

                    พรึ่บ!

                    “จงสลายไปซะ!

                    นั่นใครน่ะ? กล้าดียังไงถึงมาแย่งวิญญาณข้าไปแบบนี้! >O<

                    “เจ้าคือใคร!?!”ข้าพูดพร้อมกับใช้เคียวชี้หน้าของยมทูตที่ทำการอุกอาจต่อหน้าข้า

                    “เทียร์...นั่นมัน...”ไวท์ดาร์กพูดตะกุกตะกักพร้อมกับมองร่างตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

                    “คิดไม่ถึงว่าผ่านไปไม่เท่าไหร่ เจ้าจะลืมข้าซะแล้วแอสทาเทียร์”เสียงทุ้มๆกล่าวขึ้นพร้อมกับมือขาวที่ดึงผ้าคลุมออก

                    “ซีนาส!

                    “ไง? จำข้าได้แล้วเหรอ ^^”ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มถามด้วยน้ำเสียงแซวๆพร้อมกับร่างสูงที่เดินตรงมาหาข้า โดยไม่สนเจ้าเหมียวสองตัวที่กำลังตัวสั่นอยู่ข้างกายข้า ซีนาสยื่นมือมาสัมผัสกับใบหน้าของข้าพร้อมทั้งยิ้มกว้าง

                    “เจ้าน่ารักขึ้นนะแอสทาเทียร์ บอกตรงๆข้าอยากให้เจ้ากลายพันธุ์ชะมัด ^0^

                    เพี๊ยะ!

                    “เจ้าอย่าพูดวาจาพล่อยๆแบบนี้กับข้าอีก เพราะไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะไม่กลายพันธุ์เด็ดขาด โดยเฉพาะเพื่อคนอย่างเจ้า!”ข้าปัดมือซีนาสออกอย่างแรงก่อนจะเดินหนี แต่ซีนาสกลับดึงแขนข้าอย่างแรงจนตัวข้าไปอยู่ในอ้อมกอด หมอนั่นก้มลงหอมแก้มข้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปล่อยตัวข้าและวิ่งหายไปในความมืดพร้อมประโยคที่ดังก้องในหัวข้า

                    “สักวันข้าจะเป็นคนนั้นที่เจ้าบอกรัก ^^

     

                    แอ๊ด~

                    “ข้ากลับมาแล้วขอรับ”

                    ข้าที่เดินมาอย่างห่อเหี่ยวพร้อมกับเจ้าเหมียวสองตัวเดินเข้าไปในบ้านอย่างแผ่วเบาก่อนจะพบกับท่านซาตานที่....

                    นอนฟุ่บตรงโต๊ะทานอาหาร -o-

                    “เอ่อ..ท่านซาตาน..”ข้าเดินเข้าไปเขย่าเบาๆที่แขนของท่าน ทำให้ท่านซาตานส่งเสียงในคอก่อนจะเงยหน้าขึ้น

                    “อ้าว? มากันแล้วเหรอไปไหนมา?”

                    “ข้ากับเจ้าเหมียวทั้งสองไปจัดการวิญญาณมาขอรับ”

                    “อย่างนั้นเหรอ? ฉันก็กังวลคิดว่ากลับไปกันแล้ว”ท่านซาตานพูดเสียงเบาตรงประโยคหลังพร้อมมองข้าด้วยแววตากังวล เจ้าเหมียวทั้งสองตัวใช้เท้าปุยสะกิดข้าเบาๆ พร้อมกับมองไปยังถุงหนังที่ข้าห้อยอยู่ข้างตัว

                    “อ่ะ ข้าขอโทษ อ่ะนี่ -0-”ข้ารีบล้วงเบรดฟิซจากถุงหนังและยื่นไปให้เจ้าเหมียวทั้งสองตัว เมื่อเจ้าเหมียวได้เบรดฟิซแล้วก็พากันขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว

                    “เจ้าแบล็คอย่าโกงข้านะ!

                    “มันอยู่ในปากของข้าแล้ว อยากได้ก็มาแย่งสิ ฮ่าๆๆๆ”

                    “เจ้าแบล็ค! เงี้ยว!

                    “เจ้าไวท์ แง้ว!

                    และเสียงทะเลาะที่ตามมา =_____=

                    “หึหึ เจ้าสองตัวนี่ทะเลาะกันประจำเลยสินะ ^^”ท่านซาตานพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ข้ามองใบหน้านั้นอย่างหลงใหลก่อนจะตอบเสียงเบา

                    “แต่ทั้งสองก็รักกันมากนะขอรับ ^ ^

                    “อืม ฉันเข้าใจแล้ว นั่งสิ ^0^”ท่านซาตานพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ข้าและจับไหล่ข้าให้นั่งลงก่อนที่ท่านจะไปนั่งฝั่งตรงข้ามของข้า

                    “เรามากินข้าวกันเถอะ ^_^

                    “เอ่อ..ท่านซาตาน...”ข้าส่งเสียงขึ้นมาพร้อมกับมองถ้วยข้าวและไม้สองอันตรงหน้านิ่ง

                    “หืม? มีอะไรเหรอ?”

                    “ข้าใช้เจ้านี่ไม่เป็น -O-”ข้าพูดพร้อมชี้ไปที่ไม้สองอันบนถ้วยข้าว

                    = = อ่างั้นฉันป้อนให้นายก็แล้วกัน”

                    “ขอบคุณขอรับ ^^

                    “อ่ะ! อ้าปาก -o-”ท่านซาตานป้อนอาหารให้ข้าราวกับข้าเป็นเด็กๆ พร้อมทั้งทำท่าทางประกอบ

                    แวบเดียวเท่านั้นที่ข้าเห็นภาพบางอย่างซ้อนทับภาพของท่านซาตาน

                    “อ่ะ อ้าปากสิเทียร์ ^0^

                    “อ่า~ อ้าม >_< อร่อยจังเลยค่ะพ่อ”

                    “อร่อยก็ต้องทานให้หมดนะ เข้าใจไหม? ^^

                    “ค่า~ ^O^

                    ภาพเมื่อกี้มันอะไรกัน? ชายคนนั้นคือใคร? แล้วทำไม....

                    ...น้ำตาข้าถึงได้ไหล...

                    “เทียร์ นายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?”ท่านซาตานดูตกใจเมื่อเห็นน้ำตาข้า ท่านวางถ้วยข้าวลงและรีบลุกมาหาข้า

                    “ข้า....ข้า...ก็ไม่รู้...”

                    “ไม่ต้องร้องนะ ข้าอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องร้อง”

                    “ไม่ต้องร้องนะ คนดีของพ่อ หนูไม่เจ็บหรอกใช่ไหม?”

                    “พ่อค่ะ!

                    ภาพต่างๆพากันไหลวนเข้ามาในหัวของข้าแต่กลับดูไม่รู้เรื่อง หรือว่านี่จะเป็นความทรงจำของวิญญาณที่ข้าเก็บมา

    นี่ข้าโดนแทรกแซงความทรงจำเหรอเนี่ย!?!

                    “หยุดนะ! พอได้แล้ว!”ข้ายกมือขึ้นกุมหัวแน่นพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง ไม่ไว้แล้ว ข้าทนมันไม่ไหวแล้ว พอสักที!!

    พอสักที!!!!

    พรึ่บ

                    “ทะ...ท่าน อุ๊บ! OxO”ริมฝีปากบางของท่านซาตานประกบริมฝีปากนุ่มของข้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความหวานนุ่มนวลที่ค่อยๆสอดแทรกเข้ามา ท่านซาตานละเลียดริมฝีปากข้าราวกับกำลังชิมผลไม้วิเศษที่ข้าชอบแอบกินอยู่บ่อยๆ ท่านซาตานเม้มปากข้าเบาๆก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้ามากระหวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กๆของข้าอย่างหยอกล้อ อ่า~ ตอนนี้สมองของข้าขาวโพลนไปหมดแล้ว ภาพต่างๆที่ไหลวนเข้ามาก็สูญหายไปราวกับไม่เคยมีมันเลย ข้ารู้สึก....ดีจริงๆ +_+

                    “นะ...นาย!”ท่านซาตานพูดขึ้นหลังจากถอนริมฝีปากออกจากปากข้า

                    “ท่านซาตาน ข้า...ข้า...”

                    “ขอโทษนะ ที่ฉันทำแบบนั้นกับนายไป ฉันแค่....”

                    “ขอบคุณขอรับ!” ข้าพูดพร้อมกับพุ่งเข้าไปกอดท่านซาตานแน่น “ท่านยอมเสียสละตัวเพื่อทำให้ข้าหายจากความทรมาณนั้น ข้าโชคดีจริงๆที่มีท่าน”

                    “นายไม่โกรธฉันเหรอ?”

                    “ไม่มีอะไรที่ข้าต้องโกรธท่านนี่ขอรับ ท่านช่วยเหลือข้านะขอรับ O.O

                    “อ่า...เอ่อ งั้นช่างมันเถอะ -////-”ท่านซาตานพูดพร้อมกับลูบหัวข้าอย่างแผ่วเบา

                    ตึกตัก!

                    อ้ากกกกกก~! อาการนี้มาอีกแล้ว T^T

                    100%

    +++++++++++++++++++++++++++

                    มาแล้วจ้ากับบทที่ 5 ที่รอคอย(รึเปล่านะ?) หายไปนานเลย ความจริงบลูเกิดอารมณ์สมองตันอีกแล้วอ่ะ ก็เลยไปหากำลังใจมา หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจนะจ๊ะ ^^a แล้วก็ต่อไปบลูคงจะมาอัพเยอะๆไม่ได้เนื่องจากต้องเผื่อเวลาไปอ่านหนังสือด้วย (ปริญญาตรีแล้ว) แต่ช่วยติดตามเรื่องนี้และเป็นกำลังใจให้บลูต่อไปด้วยนะจ๊ะ เค้าขอร้องงงงง~ TOT


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×