คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ✖ Brother Sins ✖ P.3 100% (NC-18+) 'hundo' (END)
Brother Sins
“คยองซูเป็นไงบ้างลูก!!”
เสียงของแม่แว่วดังเข้ามาในโซนประสาท พอเกิดเรื่องลู่หานที่ผ่านมาพอดีก็โทรเรียกรถพยาบาลแล้วก็โทรหาแม่ของคยองซูทันที ส่วนคยองซูนั้นเอ๋อกลางอากาศไปเลย จังหวะนั้นที่คยองซูจะวิ่งข้ามถนนรถคันหนึ่งก็ขับมาอย่างแรง แล้วด้วยความที่รถหยุดไม่ทันคยองซูเกือบจะโดนรถชนไปซะแล้ว ถ้าไม่ใช่เซฮุนที่ผลักคยองซูจะล้มไปข้างทางแล้วเป็นเซฮุนเองที่โดนชนอย่างแรงจนสลบไป
เซฮุนเข้าไปในนั้นสองชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีวี่แววที่จะออกมาสักที คยองซูอยากจะเป็นคนที่เข้าไปแทน อยากจะโดนรถชนแทนถ้าไม่ใช่เพราะความโง่เง่าของเขาเซฮุนคงไม่ต้องเป็นแบบนี้
“ฮึก แม่เป็นเพราะผม เพราะความงี่เง่าปัญญาอ่อนของผมเซฮุนเขา…เขาถึงได้เป็นแบบนี้…ฮือออ”
คนตัวเล็กสวมกอดแม่ของตัวเองแล้วปล่อยโหออกมาอย่างไม่อาย มือเหี่ยวตามวัยลูบหัวลูกชายเบาๆ อย่างเข้าใจว่าคยองซูเศร้าและเครียดเพียงใด เธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้วจากปากของลู่หานทั้งที่เซฮุนโดนรถชน แล้วก็เอ่อ…เรื่องของทั้งคู่
“ไม่เป็นไรคยองซูลูกไม่ได้ผิด มันเป็นอุบัติเหตุ”
“แต่เซฮุนเขา…ฮืออออ”
คยองซูสะอื้นตัวโยนมันพูดไม่ออก ถ้าเซฮุนเป็นอะไรไปเขาจะทำยังไง เขาจะอยู่ได้ไหม ‘อย่านะเซฮุน กลับมาเถอะฉันยอมไม่ได้ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย’
“ญาติคนไข้อยู่ไหนครับ”
เสียงของคุณหมอเรียกสติของคยองซูให้หันกลับมามองเขา คนตัวเล็กผละจากอ้อมกอดของแม่แล้ววิ่งไปเขย่าแขนของหมอแทน
“เป็นไงบ้างครับหมอ เซฮุนเป็นไงบ้าง”
“คนไข้เสียเลือดมากครับ แล้วทางเราก็มีเลือดไม่พอใครพอจะให้เลือดได้บ้างครับ”
“ผมครับ ผมให้ได้”
“ไม่ได้นะคยองซู! ลูกให้เลือดไม่ได้ถ้าจะเอาเลือดเอาเลือดฉันดีกว่าคะคุณหมอ”
คยองซูขมวดคิ้วไม่เข้าใจม่จะมาให้ได้ไง ร่างกายก็แก่มากแล้ว แถมยังไม่ค่อยแข็งแรงอีกด้วย ถ้าช็อกขึ้นมาจะทำไง เป็นเขาซะอีกที่ยังหนุ่มให้เลือดไปก็ไม่เป็นไรหรอก
“ทำไมล่ะครับแม่”
“คือ…เอ่อ…”
แม่ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ตาของแม่ไม่มองหน้าคยองซู เหมือนแม่กำลังกำความลับอะไรซักอย่างอยู่ ความลับที่ไม่อยากให้คยองซูรู้
“ตกลงจะเอายังไงครับ คนไข้รอไม่ได้นะครับถ้าพวกคุณยังเถียงกันอยู่แบบนี้ ถ้าเรื่องยังเยอะแบบนี้คนไข้อาจไม่รอดนะครับ”
“ผมเองครับหมอไปกันได้เลยครับ”
คยองซูพูดกับหมอ คุณหมอพยักหน้ารับรู้แล้วผ่ายมือให้คยองซูเดินไปห้องให้เลือด จังหวะที่คยองซูกำลังจะเดินไปแม่เขาก็เดินมาขวางหน้าเอาไว้
“แม่ครับเรา…”
“บอกลูกไปเถอะคุณ มาถึงขนาดนี้แล้ว”
“คุณ/พ่อ!!”
พ่อมาได้ไงไหนว่าอยู่ญี่ปุ่นไง ทำไมถึงได้มาเร็วขนาดนี้แล้วพ่อรู้ได้ไง
“คุณจะเอาจริงเหรอคะ”
“อืม โตๆกันหมดแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
คยองซูเหมือนไก่ตาแตก พ่อกับแม่คุยกันเรื่องอะไร ทำไมเขาเหมือนควายโง่ๆ ตัวหนุ่งที่อยู่ท่ามกลางของผู้มีความรู้
“อะไรกันครับพ่อแม่ คุยเรื่องอะไรกัน แล้วทำไมพ่อมาได้”
“พ่อยังไม่ได้กลับญี่ปุ่นหรอกลูก เซฮุนมันไม่ยอมกลับ”
“แล้วเรื่องที่ลูกสงสัยว่าแม่และพ่อคุยอะไรกันน่ะ” แม่ของเขาเว้นคำพูด หยาดน้ำตาของแม่ไหลออกมา หยดน้ำตายิ่งทำให้คยองซูงงเข้าไปอีก “คยองซูกับเซฮุน…ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ หรอกลูก ลูกไม่สังเกตเหรอว่าลูกกับเซฮุนไม่มีอะไรเหมือนกันเลย มรก็แค่สิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือขี้แมลงวันที่ท้ายทอย ของเซฮุนน่ะของจริง ส่วนของลูกมันไม่ใช่หรอก มันเป็นของที่แม่แอบบทำตำหนิไว้เพื่อลูกจะได้ไม่สงสัย แต่แล้วมันก็มาจนถึงวันนี้จนได้”
คยองซูเข่าอ่อนล้มพับกับพื้นโรงพยาบาล ลู่หานที่เห็นเพื่อนล้มไปนั่งก็เข้าไปประครองเพื่อน ลู้หานเองก็ช็อกที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้
“แล้วใครที่เป็น…ลูกของพ่อกับ ฮึก แม่จริงๆ ล่ะครับ”
คำถามแรกที่หลุดออกจากปากของคยองซูเป็นคำถามที่ทุกคนเองก็อยากรู้ เพราะตอนเด็กนั้นคยองซูแทบจไม่ได้เลยว่าแม่ท้องตอนไหน
“เซฮุนจ้ะ ฮึกแม่ขอโทษนะคยองซูที่ไม่ได้บอกความจริง แม่ขอโทษ”
แม่นั่งลงมากอดเขา คยองซูเหมือนคนเสียสติแววตาล่องลอย ตอนนี้ไม่มีแล้วหยดน้ำตามันจุก จุกจนร้องไห้ไม่ออก เหมือนฟ้าถล่มใส่หัว ใจหนึ่งก็ดีใจที่เขากับเซฮุนไม่ได้เป็นพี่น้องกันเพราะความรักจะได้สมหวัง แต่อีกใจ…เขาไม่มีแม้พ่อและแม่ ถึงมีก็ไม่แท้ พ่อกับแม่ตัวจริงของเขาไม่ต้องการเขาใช่ไหม ถึงได้ทิ้งขว้างเขาแบบนี้ คยองซูไม่มีค่าเลยใช่ไหม…
“คยองซู!!!”
“คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่มีอะไรบางอย่างที่ผมอยากจะถามพวกคุณช่วงนี้มีอะไรกระทบจิตใจคนไข้มากกว่าเหตุการณ์ที่น้องโดนรถชนหรือเปล่าครับ”
คุณหมอผู้รับดูแลคยองซูพูดคุยกับพ่อและแม่ของคยองซู ผู้ใหญ่ทั้งสองคนมองหน้ากันอึกอัก
“มีครับ” คนเป็นพ่อเป็นผู้ตอบ
“ผมจะไม่ถามว่าเรื่องอะไรนะครับ แต่ถ้าให้เดาคงเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากเจอเอามากๆ ร่างกายของคนป่วยถึงได้ปฏิเสธการลืมตาครั้งนี้”
คุณหมอถอนหายใจออกมา คนเป็นพ่อและแม่ถึงกับขมวดคิ้วแน่นหมอกำลังพยายามจะบอกอะไร อะไรคือการปฏิเสธการลืมตาม ไหนบอกว่าคยองซูปลอดภัยแล้วไง
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับเกิดอะไรขึ้นกับคนไข้ แต่ทุกอย่างดูปกติดีมีอย่างเดียวก็คือร่างกายของคนไข้เหมือนนอนหลับไปเฉยๆ คล้ายกับคนเป็นเจ้าชายนิทราน่ะครับแต่เพียงแค่คนไข้สามารถรับรู้ถึงสิ่งเร้าได้ เพราะขณะที่หลับอยู่น้ำตาของเขาไหลออกมาตลอดเวลา พวกเราคงต้องรอนะครับ”
“กลับก่อนมั้ยเซฮุน”
เซฮุนส่ายหน้าให้กับพ่อของตัวเองช้าๆ เขาหายเป็นปกติมาสองเดือนแล้วมีแต่คยองซูเท่านั้นล่ะที่ยังไม่หายดีสักที ร่างเล็กยังคงนอนนิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหวอะไรทั้งสิ้น โชคดีหน่อยที่พ่อบอกว่าเมื่อช่วงอาทิตย์แรกคยองซูน้ำตาไหลทั้งวันแต่ตอนนี้มันหยุดไปนานแล้ว ร่างกายที่ซูบผอมลงไปมากทำให้เซฮุนอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
“งั้นพ่อกลับนะ พักผ่อนบ้างนะเซฮุน”
เซฮุนเพียงแค่พยักหน้าเป็นการตอบรับ ร่างสูงกุมมือเล็กของคยองซูไว้หลวมๆ เขาจะไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น ไม่ยอมปล่อยมือเล็กนี้ ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ เซฮุนรับรู้ถึงความจริงก่อนที่ตัวเองจะโดนรถชน พ่อของเขาบอกเขาว่าเขากับคยองซูไม่ใช่พี่น้องกันเขาถึงได้กลับมาหาคยองซูไง แต่ก่อนที่จะได้บอกความจริงเขากลับโดนรถชนแต่พอตื่นมากลับพบว่าอีกคนหลับไม่รู้เรื่องแบบนี้
“วันนี้ฉันซื้อขนมที่นายชอบมาด้วยนะ พอดีเดินผ่านมันตอนที่จะมาหานายนี่แหละ อยากกินมั้ยอ่าคยองซูถ้าอยากกินรีบตื่นมาเลยนะครับคนดีของฮุน”
เหมือนคนบ้าที่นั่งพูดคนเดียวมาตลอดร่วมสองเดือน เซฮุนกัดขนมปังของโปรดของคยองซูเข้าปากช้าๆ พยายามเคี้ยวมันอย่างกล้ำกลืนมันเหนื่อยนะที่ต้องทำเหมือนไม่เป็นอะไร ที่ต้องทำเหมือนว่าคยองซูแค่นอนหลับเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่น แต่พอรุ่งเช้าร่างเล็กก็ยังหลับไม่รู้เรื่องมันเจ็บไปหมดจนน้ำตาหยดเล็กร่วงล่นลงมา
“คยองซูครับ มันอร่อยมากเลยนะถ้าไม่รีบตื่นขึ้นมาฮุนจะกินให้หมดเลยนะ ห้ามมางอแงด้วยฮึก”
น้ำเสียงแสร้งร่าเริงเกือบจะดีแล้วเชียวถ้าไม่ถูกปิดท้ายด้วยเสียงสะอื้น ใบหน้าคมฟุบลงกับเตียงนอนปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ กัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้นเซฮุนจะร้องแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้เดี๋ยวคยองซูก็ตื่นเซฮุนจะเลิกร้องแล้ว
“ฮืออๆ”
เสียงสะอื้นหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เซฮุนกลั้นไม่ไหวแล้วพยายามทำมันมาตลอดว่าจะไม่ร้องไห้เวลาอยู่กับคยองซูแต่กลับทำไม่ได้แล้ว ทำไม่ได้แล้วจริงๆ
“สะ เซฮุน”
เสียงแหบแห้งถูกเปล่งออกมาอย่างอย่าลำบากมือเล็กบีบแน่นเมื่อรู้สึกว่าร่างสูงกุมมือเขาอยู่ คยองซูกระพริบตาถี่หนี่ความปวดเมื่อต้องเจอแสงในรอบสองเดือน เขาแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่าเหมือนนอนหลับและในฝันมีแต่ความเจ็บปวด คยองซูรับรู้แค่นั้น
“คยองซู!!”
เซฮุนโผล่งชึ้นมาอย่างตกใจมือของเขาถูกส่งไปลูบบนกรอบหน้าคนบนเตียงอย่างไม่คาดฝัน คยองซูแนบมือของตัวเองลงมาบนมือของเขาพร้อมกับยิ้มบางๆ นี่เซฮุนไม่ได้ฝันใช่มั้ย
“คยองซูฟื้นแล้วจริงๆ ใช่มั้ย”
“อืมแต่ขอกินน้ำหน่อยได้มั้ย”
“ดะ ได้สิเดี๋ยวฮุนหยิบให้นะรอแป็ปหนึ่ง”
เซฮุนปล่อยมือจากคยองซูร่างสูงรีบหยิบขวดน้ำรินน้ำใส่แก้วพร้อมส่งให้คยองซูแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะหยิบไม่ไหว เซฮุนเลยป้อนให้แทน
“ทำไมนายผอมแบบนี้ล่ะเซฮุนได้กินอะไรบ้างหรือเปล่า”
น้ำเสียงของคยองซูดูดีขึ้นมาบ้างแล้วแต่ก็ยังแหบอยู่ดี แล้วดูนี่สิคนตัวเล็กไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างรึไงตื่นมาถึงได้ถามเกี่ยวกับเขาแบบนี้
“กินสินี่ไงขนมปังของโปรดนายยังวางเหลืออยู่ตรงนี้เลย”
เซฮุนนั่งลงบนเตียงประคองร่างของอีกคนให้ลุกขึ้นมานั่งพิงอกเขาแทนการนอน คยองซูนอนมาเยอะมากเกินไปแล้วให้นั่งบ้างก็ดี คนตัวเล็กไม่ได้ขืนตัวอะไรร่างเล็กพิงหัวทุยมากับอกแกร่งของเขา
“ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เซฮุน”
คยองซูเปิดประเด็นขึ้นกลบความเงียบ เขายังจำเรื่องทุกอย่างได้ดีทั้งเรื่องของเซฮุน เรื่องพ่อกับแม่ ทุกเรื่องนั่นแหละคยองซูยังจำมันได้ดีเสมอ
“สองเดือน นายรู้มั้ยว่านายเห็นแก่ตัวมากเลยนะคยองซูนายให้ฉันต้องมานั่งคุยคนเดียวทุกวันเลย และที่สำคัญนายทำฉันร้องไห้ด้วยคนนิสัยไม่ดี”
คยองซูยู้ปากลงเมื่ออีกคนเริ่มต่อว่า ถึงว่ามันจะไม่จริงจังแต่เขาก็ไม่ชอบหรอกนะที่ตื่นขึ้นมาแล้วจะโดนว่าแบบนี้
“นายก็ไม่ต้องรอสิ ไปหาคนอื่นที่พร้อมจะคุยกับนายเลย”
คยองซูขืนตัวเองออกจากอ้อมกอดของเซฮุน แต่อีกคนก็รัดอ้อมกอดแน่นมากขึ้นเซฮุนยิ้มน้อยๆ กับความดื้อเงียบของคยองซู ถึงแม้จะหลับไปนานแต่เรื่องนี้ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ
“จะให้ไปไหนล่ะก็หัวใจฮุนอยู่ที่นี่นิครับ”
คยองซูนิ่งไปเลยความรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกลับมามีชีวิตจริงๆ ก็ตอนนี้แหละ คยองซูยังจำวันนั้นได้เลยวันที่เซฮุนโดนรถชนหัวใจของเขามันเจ็บมาก มากอย่างบอกไม่ถูกแต่วันนี้มันกับเบิกบานชุ่มช่ำไปด้วยความสุข แต่เมื่อคิดถึงความจริงข้อหนึ่งความสุขก็เหมือนโดนพายุพัดพาไปอย่างรวดเร็ว
“อย่าพูดแบบนั้นสิเซฮุน”
เซฮุนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดแบบนั้นน่ะถูกแล้วไม่ใช่เหรอ
“ทำไม”
“ก็พ่อกับแม่ไม่อยากให้ฉันกับนายเกินเลยหรอก ที่สำคัญพวกเขาคงไม่อยากได้ลูกสะใภ้เป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าหรอก ฉันเป็นเด็กไม่มีพ่อมีแม่นะนายจะเสียชื่อเปล่าๆ”
เซฮุนถอนหายใจกับความดื้อด้านและชอบคิดไปเองของคยองซู นี่คงจะหลับไปนานจนไม่รู้เรื่องอะไรไปซะแล้ว
“ไม่มีใครรังเกียจนายทั้งนั้นคยองซู พ่อกับแม่น่ะไฟเขียวตั้งนานแล้วก็รอแค่นายตื่นมาเท่านั้นแหละทั้งสองน่ะรักนายเหมือนที่ฉันรักเลยนะ นายสำคัญกับพวกเรามากนะคยองซูถึงแม้นายจะไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อสายของเราแต่เราก็รักและก็คงอีกไม่นานที่นายจะได้เข้ามาอู่กับพวกเราในฐานะใหม่”
คยองซูมองหน้าเซฮุนคิ้วเล็กขมวดอย่างสงสัย
“อะไรคือฐานะใหม่”
เซฮุนยิ้มกว้างก่อนจะจูบลงไปบนหน้าผากมน ลากลงมาจนถึงริมฝีปากอิ่มที่แสนคิดถึงจูบนี้อ่อนหวาน โหยหา และสุขล้นของทั้งคู่ เซฮุนตั้งใจจะมอบมันเป็นของขวัญให้กับคยองซูในการที่ตื่นขึ้นมาให้เขารัก และคยองซูก็มอบจูบนี้เป็นของขวัญเซฮุนเหมือนกัน มอบให้เพราะเซฮุนอดทนรอเขามาตลอด มอบเพราะวันนั้นถ้าไม่ได้เซฮุนเขาก็คงจะตายไปแล้ว มอบจูบนี้เพื่อเซฮุน
“ก็ฐานะเมียของฮุนไงครับคยองตัวน้อย” เซฮุนบีบจมูกรั้นของคยองซูอย่างหมั่นเขี้ยว “รักนะครับที่รักของฮุน ฮุนรักคยองมากนะครับต่อจากนี้ห้าทิ้งฮุนไปอีกนะครับ”
คยองซูก้มหน้าซ่อนรอยแดงบนหน้า ถึงเซฮุนจะเคยบอกรักหลายรอบแล้วแต่คยองซูก็ยังไม่ชินสักทีสินะ แต่จะให้เซฮุนบอกรักฝ่ายเดียวเดี๋ยวก็โดนว่าว่าเห็นแก่ตัวอีก คยองซูไม่ยอมหรอนะ
“คยองซูก็รักฮุนคนเดียวนะ เป็นของฮุนคนเดียวด้วย ต่อจากนี้เราจะไม่ห่างกันอีกแล้วใช่มั้ยเซฮุนรู้มั้ยว่าเวลาไม่ได้อยู่ด้วยกันมันเจ็บแค่ไหน”
คยองซูน้ำตาคลอเซฮุนจูบลงมาบนเปลือกตากลมโตเพื่อหยุดยั้งหยดน้ำตา ต่อจากนี้คยองซูจะต้องไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว
“ครับเราจะไม่ห่างกันอีกแล้ว จะมีกันและกันตลอดไป
เซฮุนและคยองตัวน้อย”
THE END
ขบคุฯทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณทุกคนจริงๆ
ใครที่ชอบเม้นยาวๆ เลยนะค่ะ รับรองถ้าเรทติ้งดี
จะจัดฟิคดราม่าแบบนี้มาให้อินกันอีกก บายยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น