หัวใจที่ปิดตาย

ลำดับตอนที่ #6 : ไม่ยอมลืม

(ปัจจุบัน)

                  ออด.......

                " แจ๊ส  เลิกเรียนแล้วกลับบ้านกันเหอะ "     " แจ๊ส  แจ๊ส "

                " อืม...ว่าไงนะ    อ๋อ! ....เออ กลับกันเหอะ เดี๋ยวจะอ่านหนังสือไม่ทัน "   แจ๊ส   ที่ไม่ทันฟังว่า แพท  พูดอะไร  แต่ก็พอเดาได้เพราะเป็นเวลาเลิกเรียน  ก็เลยพูดเออออออกไป

                " อย่างแกไม่ต้องอ่านแล้วมั้ง จะเป็นหมอหรือไงจ๊ะ "   แพท   แซว

                " เราจะเรียนคณะวิทย์ฯย่ะ "   แจ๊ส   ตอบด้วยความมั่นใจ

                " จ้า   แม่นักวิทยาศาสตร์ "   

                ทั้งสองคนรีบเร่งเดินออกจากห้องเรียน  ตามเหตุผลที่แจ๊สได้บอกไป  คือ จะได้รีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ    ระหว่างทางที่เดินออกนอกโรงเรียนด้วยความเงียบ  แพทก็เป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา

                "  ว่าแต่เมื่อกี้ใจลอยอีกแล้วใช่มั้ย  อย่านึกว่าเราดูไม่ออกนะ   เมื่อไหร่แกจะลืมเรื่องนั้นซะที "   แพท   ตัดสินใจพูดเรื่องนี้ขึ้นมา  เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนต้องนั่งใจลอยทุกวัน

                "  เราลืมไปแล้ว "  แจ๊ส   ตอบเสียงแข็ง

                " นี่  อย่าโกหกเราเลยยายแจ๊ส   แกปิดเราไม่มิดหรอก  มันไม่แปลกหรอกนะแจ๊สที่แกจะลืมเรื่องมิวไม่ได้  ก็ใครจะคิดว่าบนโลกนี้ยังมีผู้ชายดีๆที่ทำตัวเหมือนพระเอกละครหลงเหลืออยู่อีก "

                " ขอโทษนะแจ๊สที่เราต้องพูดเรื่องมิว เพราะเราอยากให้แกกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้ายังอยากจะจำเค้าอยู่ก็ขอให้จำแต่เรื่องดีๆแล้วกัน " 

                " นี่!ยายแจ๊ส ฟังอยู่หรือเปล่า  ที่เราพูดเนี่ย  เพราะตอนนี้พวกเราก็ขึ้นม.6กันแล้ว  มันเป็นช่วงที่สำคัญ เข้าใจรึเปล่ายายแจ๊ส "   แพท   พูดยาวจนต้องเรียกแจ๊สอีกครั้ง  เพราะกลัวเพื่อนตัวเองจะใจลอยจนไม่ได้ฟัง

                " อืม...ขอบใจแกมากนะที่เตือนเรา "    " ถึงบ้านแกแล้ว  แยกกันตรงนี้นะ บาย "    แจ๊ส   บอกขอบใจ  พร้อมกับขอแยกตัวกลับบ้าน

                " บ๊าย บายจ๊ะ  อย่าลืมเรื่องที่เราบอกนะ "  แพท  ตอบ

                ‘เราเข้าใจในความหวังดีของแกนะแพท   แต่แกคงไม่รู้หรอกว่าการจะลืมใครซักคนที่เค้าทำให้เรามีความมั่นใจในตัวเองขึ้นมาน่ะมันยากแค่ไหน   หรือบางทีอาจจะจริงอย่างที่แกพูด  เราอาจไม่ตั้งใจลืมเค้าจริงๆก็ได้’