ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [fic] Toptory 'Zeal' Chapter 6
Fiction : TOPTORY
Rate : R
Author : Vindice
18.03น.
"ตื่นแล้วหรอ" เสียงทุ้มต่ำดังมาไม่ใกล้ไม่ไกลจากเด็กหนุ่มที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มโผล่มาแค่หัวคล้ายดักแด้
ดวงตาสลึมสลืมค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบห้อง ขยับตัวขยุกขยิกไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มหนานั่น ซึงฮยอนขำเล็กๆเพราะอาการน่ารักของซึงรี ชายหนุ่มนั่งมองหนอนผีเสื้อที่ค่อยๆคลายตัวออกจากดักแด้ด้วยความงัวเงีย ร่างเล็กค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากโซฟา
"โอ๊ย" เสียงหวานร้องโอยทันทีที่กำลังลุกขึ้นนั่ง แล้วนิ่งค้างอยู่แบบนั้น "จ..เจ็บ"
"นอนพักไปก่อนอีกซักพักก็หาย"
"ทำไมมันเจ็บที่ช่องท้องแบบนี้ล่ะฮะพี่..." ยังพูดไม่ทันขาดคำ เมื่อซึงรีหันไปมองใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่ ความฝันที่แสนหวานนั่นกับภาพเลือนลางที่เสมือนจริงและความรู้สึกเสียวซ่าบซ่านเมื่อคืนนั้นก็ปรากฎอยู่ในความคิดเขาอย่างรวดเร็ว เขาพยายามแยก นึก ทบทวนความฝันที่ฝันถึงเมื่อคืน แต่ก็ยังแยกไม่ได้เพราะยังมีอาการปวดหัวมึนงงเล็กน้อยค้างอยู่
"ทำไมมันฝันมันเหมือนจริงแบบนี้นะ"เสียงหวานบ่นกับตนเองเบาๆ
"นายว่าอะไรนะ"
"อ๋อ ปะ..เปล่าฮะ"
ซึงรีเปิดแง้มผ้าห่มขึ้นดูสภาพตนเอง ก็พบว่าตนเองเสื้อผ้ายังสวมใส่ดีอยู่เขาถอนหายใจเบาๆโล่งอก เพราะคิดว่าเมื่อคืนคงฝันไปจริงๆถ้าหาเป็นเรื่องจริงเสื้อผ้าเขาคงกระจุยกระจายไปหมดแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าทุกอย่างถูกจัดแจงให้เป็นปกติที่สุดโดยผู้ร้ายนั่งอยู่ที่ปลายเท้าเขานั่นแหล่ะ
"ทำอะไรผิดไว้รู้ตัวบ้างมั้ย"น้ำเสียงกึ่งดุกึ่งเล่นของซึงฮยอนที่ยิงประเด็นมาทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้ง แล้วนั่งก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายอย่างจงใจ เด็กหนุ่มเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นเหยียดปลายเท้าลงบนพื้นแล้วเอนหลังพึงพนักพึงของโซฟาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด
"เอ๋ ผมทำอะไรผิด"ซึงรีเอียงคอมอง
"นายขโมยดื่มไวน์ของพี่" ชายหนุ่มมองไปที่หลักฐานที่วางอยู่บนโต๊ะแก้วที่วางอยู่ด้านหน้า
"นั่นไวน์หรอฮะ ผมนึกว่าน้ำผลไม้ซะอีก" ซึงฮยอนส่งสายตาดุแกล้งเด็กหนุ่มที่นั่งตัวแข็งอยู่ข้างกองผ้าห่มผืนใหญ่มือซนของเด็กหนุ่มก็หยิบจับชายผ้าห่มเล่นแสดงถึงอาการทำผิดของเด็ก "คือ.. น้ำมันไม่ไหลน่ะฮะ เลยให้คุณคาร์เตอร์ไปดูท่อประปาให้ แต่ผมหิวน้ำมากจนทนไม่ไหว เลยหาอะไรดื่มแทนก่อนฮะ ขอโทษ..."
ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือม
"ไม่ต้องขอโทษเรื่องนั้นหรอกคาร์เตอร์บอกพี่หมดแล้ว มันคงสุดวิสัยจริงๆ แต่ที่นายผิดเพราะนายเมาแล้วมายั่วพี่"
"ห๊ะ!.. โอ๊ยย!" ซึงรีอุทานด้วยความแปลกใจแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องฟลุบกลับลงไปนั่งใหม่ด้วยความเจ็บแปร๊บที่ช่องท้อง "ผมน่ะหรอยั่วพี่ ฮึ.. ล้อเล่นรึปล่าวฮะ"
"ก็ไม่เชิงยั่วหรอกครับ แต่นายมันน่ารักเกินไปพี่ก็เลย.." ชายหนุ่มสายตาล่อกแล่กเพราะคำโกหก แล้วทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ใบหน้าของซึงรีขึ้นสีแดงระเรื่อ ใบหน้าร้อนวูบ
"เลย.. อะไรฮะ"
"ปล้ำนาย" ยิ้ม...ยักคิ้ว...
"ห๊ะ!.. โอ๊ยยยย!" อีกครั้งที่ซึงรีเผลออุทานแล้วพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม "พี่ปล้ำผม.."
ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วหลบสายตาอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด เขาเป็นผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ
"ละ...แล้วทำเสื้อผ้าของผม" ซึงรียกแขนขึ้นมาดมฟุดฟิดๆ อีกครั้งที่ท่าทางน่ารักของเขาทำให้ชายหนุ่มเผลอขำออกมา "กลิ่นสบู่?"
"พี่จัดการให้นายทุกอย่างแล้วครับ" ยิ้ม...ยักคิ้ว...
"พี่ท็อป!!! ยังจะมายิ้มอีกนะฮะ พี่เพิ่งลักหลับผมนะ!!!" ดุไปด้วยความเขินบ้าง อายบ้าง โกรธบ้าง ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว
"ขอโทษครับ เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบเอง พี่ลูกผู้ชายพอ" ยักคิ้ว...
นี่ถ้าเป็นคดีความตำรวจคงสันนิษฐานว่าผู้ร้ายคนนี้คงจะเป็นพวกโรคจิต ข่มขืนแล้วยังคงยิ้มให้เหยื่อที่เพิ่งกระทำไปอย่างโชคโชน แต่คงเป็นเพราะท่าทางลุกลี้ลุกลนและอาการเขินอายน่ารักแบบสุดๆของเหยื่อเลยทำให้ผู้ร้ายยิ้มได้อย่างไม่กลัวความผิด
"เห้ออ~" ซึงรีทิ้งสายตามองลงต่ำดูหงอยๆ ถ้าคนที่เพิ่งลักหลับเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้เขาคงร้องไห้โฮแล้ววิ่งโล่ไปแจ้งตำรวจแล้ว แต่ผู้ร้ายคนนี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ความรู้สึกทุกอย่างปะปนกันไปหมดอย่าจะโกรธก็โกรธอยู่นะ อยากจะเกลียดก็เกลียดไม่ลง อยากจะด่าก็กลัวอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดมากกว่านี้ (นี่รู้สึกผิดแล้วหรอ) อยากจะไล่ให้ไปไกลๆแต่ก็ติดอยู่ว่าบ้านที่ตนเองอาศัยอยู่เป็นบ้านของผู้ร้ายเสียเอง
"คบกับพี่มั้ย"
"ห๊ะ!!อะ..โอ๊ยย!" ครั้งที่สามแล้วกับการเผลออุทานแล้วพยายามลุกขึ้นยืนขึ้นเนี่ย
"นายจะตกใจอะไร เป็นแฟนกันไง นายน่ารักดีพี่ชอบ" ตอบได้อย่างหน้าตาเฉยพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ใบหน้าของซึงรีร้อนจนถึงจุดเดือดกับหน้าสีลูกมะเขือเทศสุกจัดบอกถึงอาการเขินสุดขีด ซึงฮยอนหลุดขำเพราะอาการน่ารักของเขาอีกครั้ง
"ถ้านายลำบากใจ ก็ทำซะว่าเรื่องเมื่อเช้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน พี่จะออกไปทำงานและ" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าว่าจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
"เดี๋ยวฮะ" ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมามองซึงรีที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ "ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน.. คบกันก็ได้ฮะ" ซึงรีค่อยๆเงยหน้าช้อนตามองชายหนุ่มแล้วยิ้มเขินๆให้ และชายหนุ่มก็ยิ้มตอบรับอย่างพอใจ
ชายหนุ่มเดินลงมานั่งบนโซฟา นั่งตัวติดกับซึงรี เขาเชยคางอีกฝ่ายขึ้นแล้วปรบกบจูบอย่างอ่อนโยน ดวงตาคมของซึงรีปิดลงทันทีสัมผัสกับความอุ่นจากริมฝีปากของเขา เนิบนาบ นุ่มละมุนเหมือนครั้งแรก
ไม่กี่อึดใจชายหนุ่มก็ปลดจูบออกแล้วเลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูของซึงรี
"เมื่อคืนนายกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ คงรับรสจูบของพี่ได้ไม่เต็มที่ ... เดี๋ยวจัดให้อีกรอบนะ"
"อีกรอบน่ะหมายถึงจูบอย่างเดียวนะฮะ ผมยังเจ็บอยู่เลย อุ้บบ..." พูดไม่ทันจบท้ายทอยของเขาก็ถูกมือของชายหนุ่มดึงเข้าหาตัวแล้วกดจูบพร้อมกับดันลิ้นเปิดปากอีกคนออกสอดเข้าไปซุกซนเล่น
ซึงฮยอนกดไหล่ของเด็กหนุ่มให้นอนลงกับโซฟาแล้วตามขึ้นคร่อมทันที เสียงอื้ออึงในลำคอของคนข้างล่างมันแสนหวาน ยิ่งได้ยินยิ่งอยากจะทำให้มันกลายเป็นเสียงครางกระเส่าซะเหลือเกิน ลำแขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบคอซึงฮยอนหลวมๆ ก่อนที่ซึงฮยอนเงยหน้ามองหาผ้าห่มมาคลุมโปงทั้งคู่ไว้จนมิด
"เอาผ้าห่มมาคลุมไว้ทำไมฮะ" เสียงหวานเอ่ยถาม
"เดี๋ยวคาร์เตอร์แอบดูครับ"
"จะอายทำไมฮะ แค่จูบกันเองไม่ใช่หรอ" เลิกคิ้วมอง
"เสียเปรียบขนาดนี้แล้ว มีสิทธิ์ต่อรองด้วยหรอครับ" ยิ้มกริ่ม
"มะ..ไม่นะพี่ท็อปผมเจ็บอยู่นะฮะ อุ้บ..."
ไม่ทันให้ได้พูดต่อซึงฮยอนก็ลงมือต่อไม่ให้ขาดตอน ผ่านไปไม่นานโซฟาก็เริ่มโยกสั่นเป็นจังหวะ เสียงอื้ออึงจากลำคอและเสียงครางกระเส่าที่หลุดเล็ดลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มนั่น ดังไปจนถึงเที่ยงคืน ไม่รู้ว่า.. พี่ท็อปสุดที่รักของน้องซึงรี ถูกทำอะไรบ้างเสียงร้องครางถึงได้ดังไม่หยุด...
End ....
ไรเตอร์ขอตัดจบแบบฟินๆแต่เพียงเท่านี้ไม่ได้ย้อนเลยว่าน้องความจำเสื่อมเพราะอะไร(เกริ่นไว้ในทีเซอร์) เพราะไม่มีเวลาแต่งเลย ชีวิตม.ปลายเรียนหนักมากต้องเตรียมตัวเข้ามหา'ลัยอีก น่าจะมีคนหัวอกเดียวกันนะ 555 เดี๋ยวว่างๆจะมาอัพ SF ให้อ่านกันนะเออ เจอกันฟิคเรื่องหน้า บ๊ายบาย แล้วก็ขอโทษอีกครั้งด้วยยยย T T
Rate : R
Author : Vindice
18.03น.
"ตื่นแล้วหรอ" เสียงทุ้มต่ำดังมาไม่ใกล้ไม่ไกลจากเด็กหนุ่มที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มโผล่มาแค่หัวคล้ายดักแด้
ดวงตาสลึมสลืมค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบห้อง ขยับตัวขยุกขยิกไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มหนานั่น ซึงฮยอนขำเล็กๆเพราะอาการน่ารักของซึงรี ชายหนุ่มนั่งมองหนอนผีเสื้อที่ค่อยๆคลายตัวออกจากดักแด้ด้วยความงัวเงีย ร่างเล็กค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากโซฟา
"โอ๊ย" เสียงหวานร้องโอยทันทีที่กำลังลุกขึ้นนั่ง แล้วนิ่งค้างอยู่แบบนั้น "จ..เจ็บ"
"นอนพักไปก่อนอีกซักพักก็หาย"
"ทำไมมันเจ็บที่ช่องท้องแบบนี้ล่ะฮะพี่..." ยังพูดไม่ทันขาดคำ เมื่อซึงรีหันไปมองใบหน้าหล่อที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่ ความฝันที่แสนหวานนั่นกับภาพเลือนลางที่เสมือนจริงและความรู้สึกเสียวซ่าบซ่านเมื่อคืนนั้นก็ปรากฎอยู่ในความคิดเขาอย่างรวดเร็ว เขาพยายามแยก นึก ทบทวนความฝันที่ฝันถึงเมื่อคืน แต่ก็ยังแยกไม่ได้เพราะยังมีอาการปวดหัวมึนงงเล็กน้อยค้างอยู่
"ทำไมมันฝันมันเหมือนจริงแบบนี้นะ"เสียงหวานบ่นกับตนเองเบาๆ
"นายว่าอะไรนะ"
"อ๋อ ปะ..เปล่าฮะ"
ซึงรีเปิดแง้มผ้าห่มขึ้นดูสภาพตนเอง ก็พบว่าตนเองเสื้อผ้ายังสวมใส่ดีอยู่เขาถอนหายใจเบาๆโล่งอก เพราะคิดว่าเมื่อคืนคงฝันไปจริงๆถ้าหาเป็นเรื่องจริงเสื้อผ้าเขาคงกระจุยกระจายไปหมดแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าทุกอย่างถูกจัดแจงให้เป็นปกติที่สุดโดยผู้ร้ายนั่งอยู่ที่ปลายเท้าเขานั่นแหล่ะ
"ทำอะไรผิดไว้รู้ตัวบ้างมั้ย"น้ำเสียงกึ่งดุกึ่งเล่นของซึงฮยอนที่ยิงประเด็นมาทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้ง แล้วนั่งก้มหน้าหลบสายตาอีกฝ่ายอย่างจงใจ เด็กหนุ่มเปลี่ยนท่านั่งมาเป็นเหยียดปลายเท้าลงบนพื้นแล้วเอนหลังพึงพนักพึงของโซฟาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด
"เอ๋ ผมทำอะไรผิด"ซึงรีเอียงคอมอง
"นายขโมยดื่มไวน์ของพี่" ชายหนุ่มมองไปที่หลักฐานที่วางอยู่บนโต๊ะแก้วที่วางอยู่ด้านหน้า
"นั่นไวน์หรอฮะ ผมนึกว่าน้ำผลไม้ซะอีก" ซึงฮยอนส่งสายตาดุแกล้งเด็กหนุ่มที่นั่งตัวแข็งอยู่ข้างกองผ้าห่มผืนใหญ่มือซนของเด็กหนุ่มก็หยิบจับชายผ้าห่มเล่นแสดงถึงอาการทำผิดของเด็ก "คือ.. น้ำมันไม่ไหลน่ะฮะ เลยให้คุณคาร์เตอร์ไปดูท่อประปาให้ แต่ผมหิวน้ำมากจนทนไม่ไหว เลยหาอะไรดื่มแทนก่อนฮะ ขอโทษ..."
ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือม
"ไม่ต้องขอโทษเรื่องนั้นหรอกคาร์เตอร์บอกพี่หมดแล้ว มันคงสุดวิสัยจริงๆ แต่ที่นายผิดเพราะนายเมาแล้วมายั่วพี่"
"ห๊ะ!.. โอ๊ยย!" ซึงรีอุทานด้วยความแปลกใจแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องฟลุบกลับลงไปนั่งใหม่ด้วยความเจ็บแปร๊บที่ช่องท้อง "ผมน่ะหรอยั่วพี่ ฮึ.. ล้อเล่นรึปล่าวฮะ"
"ก็ไม่เชิงยั่วหรอกครับ แต่นายมันน่ารักเกินไปพี่ก็เลย.." ชายหนุ่มสายตาล่อกแล่กเพราะคำโกหก แล้วทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้ใบหน้าของซึงรีขึ้นสีแดงระเรื่อ ใบหน้าร้อนวูบ
"เลย.. อะไรฮะ"
"ปล้ำนาย" ยิ้ม...ยักคิ้ว...
"ห๊ะ!.. โอ๊ยยยย!" อีกครั้งที่ซึงรีเผลออุทานแล้วพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม "พี่ปล้ำผม.."
ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วหลบสายตาอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด เขาเป็นผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ
"ละ...แล้วทำเสื้อผ้าของผม" ซึงรียกแขนขึ้นมาดมฟุดฟิดๆ อีกครั้งที่ท่าทางน่ารักของเขาทำให้ชายหนุ่มเผลอขำออกมา "กลิ่นสบู่?"
"พี่จัดการให้นายทุกอย่างแล้วครับ" ยิ้ม...ยักคิ้ว...
"พี่ท็อป!!! ยังจะมายิ้มอีกนะฮะ พี่เพิ่งลักหลับผมนะ!!!" ดุไปด้วยความเขินบ้าง อายบ้าง โกรธบ้าง ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว
"ขอโทษครับ เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบเอง พี่ลูกผู้ชายพอ" ยักคิ้ว...
นี่ถ้าเป็นคดีความตำรวจคงสันนิษฐานว่าผู้ร้ายคนนี้คงจะเป็นพวกโรคจิต ข่มขืนแล้วยังคงยิ้มให้เหยื่อที่เพิ่งกระทำไปอย่างโชคโชน แต่คงเป็นเพราะท่าทางลุกลี้ลุกลนและอาการเขินอายน่ารักแบบสุดๆของเหยื่อเลยทำให้ผู้ร้ายยิ้มได้อย่างไม่กลัวความผิด
"เห้ออ~" ซึงรีทิ้งสายตามองลงต่ำดูหงอยๆ ถ้าคนที่เพิ่งลักหลับเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้เขาคงร้องไห้โฮแล้ววิ่งโล่ไปแจ้งตำรวจแล้ว แต่ผู้ร้ายคนนี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ความรู้สึกทุกอย่างปะปนกันไปหมดอย่าจะโกรธก็โกรธอยู่นะ อยากจะเกลียดก็เกลียดไม่ลง อยากจะด่าก็กลัวอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดมากกว่านี้ (นี่รู้สึกผิดแล้วหรอ) อยากจะไล่ให้ไปไกลๆแต่ก็ติดอยู่ว่าบ้านที่ตนเองอาศัยอยู่เป็นบ้านของผู้ร้ายเสียเอง
"คบกับพี่มั้ย"
"ห๊ะ!!อะ..โอ๊ยย!" ครั้งที่สามแล้วกับการเผลออุทานแล้วพยายามลุกขึ้นยืนขึ้นเนี่ย
"นายจะตกใจอะไร เป็นแฟนกันไง นายน่ารักดีพี่ชอบ" ตอบได้อย่างหน้าตาเฉยพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ใบหน้าของซึงรีร้อนจนถึงจุดเดือดกับหน้าสีลูกมะเขือเทศสุกจัดบอกถึงอาการเขินสุดขีด ซึงฮยอนหลุดขำเพราะอาการน่ารักของเขาอีกครั้ง
"ถ้านายลำบากใจ ก็ทำซะว่าเรื่องเมื่อเช้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน พี่จะออกไปทำงานและ" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าว่าจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
"เดี๋ยวฮะ" ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมามองซึงรีที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ "ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน.. คบกันก็ได้ฮะ" ซึงรีค่อยๆเงยหน้าช้อนตามองชายหนุ่มแล้วยิ้มเขินๆให้ และชายหนุ่มก็ยิ้มตอบรับอย่างพอใจ
ชายหนุ่มเดินลงมานั่งบนโซฟา นั่งตัวติดกับซึงรี เขาเชยคางอีกฝ่ายขึ้นแล้วปรบกบจูบอย่างอ่อนโยน ดวงตาคมของซึงรีปิดลงทันทีสัมผัสกับความอุ่นจากริมฝีปากของเขา เนิบนาบ นุ่มละมุนเหมือนครั้งแรก
ไม่กี่อึดใจชายหนุ่มก็ปลดจูบออกแล้วเลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูของซึงรี
"เมื่อคืนนายกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ คงรับรสจูบของพี่ได้ไม่เต็มที่ ... เดี๋ยวจัดให้อีกรอบนะ"
"อีกรอบน่ะหมายถึงจูบอย่างเดียวนะฮะ ผมยังเจ็บอยู่เลย อุ้บบ..." พูดไม่ทันจบท้ายทอยของเขาก็ถูกมือของชายหนุ่มดึงเข้าหาตัวแล้วกดจูบพร้อมกับดันลิ้นเปิดปากอีกคนออกสอดเข้าไปซุกซนเล่น
ซึงฮยอนกดไหล่ของเด็กหนุ่มให้นอนลงกับโซฟาแล้วตามขึ้นคร่อมทันที เสียงอื้ออึงในลำคอของคนข้างล่างมันแสนหวาน ยิ่งได้ยินยิ่งอยากจะทำให้มันกลายเป็นเสียงครางกระเส่าซะเหลือเกิน ลำแขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบคอซึงฮยอนหลวมๆ ก่อนที่ซึงฮยอนเงยหน้ามองหาผ้าห่มมาคลุมโปงทั้งคู่ไว้จนมิด
"เอาผ้าห่มมาคลุมไว้ทำไมฮะ" เสียงหวานเอ่ยถาม
"เดี๋ยวคาร์เตอร์แอบดูครับ"
"จะอายทำไมฮะ แค่จูบกันเองไม่ใช่หรอ" เลิกคิ้วมอง
"เสียเปรียบขนาดนี้แล้ว มีสิทธิ์ต่อรองด้วยหรอครับ" ยิ้มกริ่ม
"มะ..ไม่นะพี่ท็อปผมเจ็บอยู่นะฮะ อุ้บ..."
ไม่ทันให้ได้พูดต่อซึงฮยอนก็ลงมือต่อไม่ให้ขาดตอน ผ่านไปไม่นานโซฟาก็เริ่มโยกสั่นเป็นจังหวะ เสียงอื้ออึงจากลำคอและเสียงครางกระเส่าที่หลุดเล็ดลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มนั่น ดังไปจนถึงเที่ยงคืน ไม่รู้ว่า.. พี่ท็อปสุดที่รักของน้องซึงรี ถูกทำอะไรบ้างเสียงร้องครางถึงได้ดังไม่หยุด...
End ....
ไรเตอร์ขอตัดจบแบบฟินๆแต่เพียงเท่านี้ไม่ได้ย้อนเลยว่าน้องความจำเสื่อมเพราะอะไร(เกริ่นไว้ในทีเซอร์) เพราะไม่มีเวลาแต่งเลย ชีวิตม.ปลายเรียนหนักมากต้องเตรียมตัวเข้ามหา'ลัยอีก น่าจะมีคนหัวอกเดียวกันนะ 555 เดี๋ยวว่างๆจะมาอัพ SF ให้อ่านกันนะเออ เจอกันฟิคเรื่องหน้า บ๊ายบาย แล้วก็ขอโทษอีกครั้งด้วยยยย T T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น