คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ChapT5 ("Chatbox") ; เสียงเพรียกจากความมืด
31 August 2012 20:23 : The illuminati invite KT. , Diana23 , Galactus To this conversation.
The illuminati :: สวัสดีครับทุกท่าน
Galactus :: หวัดดี
Diana23 :: สวัสดีค่า
The illuminati :: เคทีไม่อยู่หรอครับ
Diana23 :: ออนทิ้งไว้มั้งคะ คงไม่ได้อยู่หน้าคอมพ์ ว่าแต่ไม่ได้เจอกันนานเลยคุณริท แล้วก็กรด้วย 5555
The illuminati :: คิดถึงเหมือนกันคุณแอน การเรียนเป็นไงบ้างครับ :D
Diana23 :: ท้อๆบ้างอ่ะค่ะ แต่ก็ไหว
Galactus :: ดีแอน
Diana23 :: ดีอีกรอบค่ากร สบายดีเปล่าทั้งสองคน?? ^^
The illuminati :: เหมือนเคทีจะมาแล้วนะครับ
KT. :: เห! รู้ด้วยหรอว่าผมมาแล้ว อุตส่าห์ซุ่มดูนะครับเนี่ย!
Galacta :: แกก็ซุ่มตลอดแหละ
KT. :: 55555555555555555555555 ไม่ใช่อะไรหรอก เหมือนบางคนจะยังไม่ได้ทักผมอ้ะ เลยรอดูว่าจะทักเปล่า
Galacta :: อีกแล้วนะเคที 5555
Diana23 :: แอนขอโทษค่า T^T
The illuminati :: หืมม์ ไปไหนมาล่ะครับเนี่ย กว่าจะตอบผมได้
KT. :: เปล่าหรอกๆคุณริท ผมไปต้มมาม่ากินน่ะ พักนี้จน 55555
Galactus :: ที่เรียกพวกเรามานี่มีอะไรเป็นพิเศษเปล่าครับพี่ริท ปกติเห็นเรียกมาก็มีแต่เรื่องสำคัญๆ
Diana23 :: แหมพี่ริทเค้าจะคิดถึงพวกเราบ้างไม่ได้หรือไง 5555 แอนว่านะ ไม่ได้เจอกันครึ่งปีก็ต้องมีโหยหากันบ้างแหละ
KT. :: นั่นสิไม่เหมือนใครแถวนี้ที่คงลืมเพื่อนเก่าไปละ ; ‘(
Galactus :: งานเข้าแล้วแอน รีบง้อเหอะ
Diana23 :: เฮ้อ...-3-
The illuminati :: เข้าเรื่องเลยนะครับ คือทุกท่านได้ยินข่าวที่มีคนตกตึกเจ็ดชั้นบ้างหรือเปล่าครับ โรงเรียนมัธยมแถวๆกรุงเทพ
Galactus :: เห้ย! มีจริงๆหรอครับ ผมไม่เห็นได้ยินเลย
KT. :: เอ่อ...ฟังดูน่ากลัวจังนะครับ
Diana23 :: เด็กม.5 ที่ตายคาที่เลยใช่มั้ยคะ แอนก็ได้ยินมาบ้างเหมือนกันไม่รู้ว่าได้ยินถูกมั้ย
Galactus :: แอนเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย พี่ริทด้วย
Diana23 :: แอนก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ แต่โรงเรียนแอนอยู่ข้างๆโรงเรียนวิชญ์วิชาวิทยาพอดี ก็เลยมีเพื่อนที่โรงเรียนนั้นบ้าง แอนลองไปถามเพื่อนมาแล้ว เพื่อนๆเล่ากันว่ามีนักเรียนสองคนทะเลาะวิวาทค่ะ ขึ้นไปทะเลาะกันบนดาดฟ้าร้างของโรงเรียน แล้วทีนี้มีคนนึงโดนผลักตกจากตึก ส่วนอีกคนโดนแทงบาดเจ็บสาหัสค่ะ
Galactus :: โห...น่ากลัวอะ แอนรู้เยอะจัง เพื่อนผมนี่เอาแต่พูดกันเรื่องหิมะตกกลางกรุงเทพอยู่ได้
Diana23 :: อ๋อ เรื่องนั้นแอนก็ได้ยินมาค่ะ มันตกใกล้ๆบริเวณโรงเรียนแอนพอดี
Galactus :: รัฐบาลบอกว่าเป็นผลมาจากสารเคมีของโรงงาน แต่ผมไม่ค่อยเชื่ออะนะ ผมว่ามันดูจงใจไปนิดที่สารเคมีจากโรงงานจะลอยมาอยู่ใจกลางกรุงเทพพอดี มันแปลกๆ เหมือนพยายามจะปิดข่าวยังไงไม่รู้สิ
Diana23 :: แอนเรียนสายวิทย์แอนยังไม่เชื่อเลยค่ะ พี่ริทว่ายังไงคะ เป็นถึงศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยนี่นา อิอิ
The illuminati :: เชื่อเรื่องอาเพศกันหรือเปล่าครับ
Diana23 :: ขนาดแอนเป็นคริสต์แอนยังเชื่อเลยค่ะ 55555
Galactus :: พี่ริทก็เอากับเค้าด้วยหรอครับ 5555
The illuminati :: ผมไม่ได้หมายความแค่หิมะครับ ได้ยินเรื่อง “ผีตัวหัก” กันบ้างหรือเปล่าครับ
Diana23 :: อะไรกันคะพี่ริท ผีตัวหักอะไรกัน
Galactus :: เหย...เล่าๆๆ
The illuminati :: วิญญาณร้ายของเด็กที่ตกตึกคนนั้นแหละครับ เล่ากันว่าเป็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนโชกเลือด ข้อต่อและกระดูกทุกชิ้นบิดหักบ้างก็ทิ่มออกมาจากเนื้อหนัง เบ้าตาถลนออกมา หัวบุบแตกเหมือนขวดน้ำถูกบิด ใช้วิธีคลานไปไหนมาไหน
Galactus :: พอๆ พี่ริทพอเลย แค่จินตนาการตามก็กลัวแล้ว
Diana23 :: T^T อยู่ข้างๆโรงเรียนแอนด้วยสิคะเนี่ย วันไหนแอนทำงานดึกๆจะทำไงดี
The illuminati :: ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงไปลบหลู่เอาไว้ แล้วก็โดนรังควานจนต้องย้ายโรงเรียนหนี
Galactus :: โดนหลอกยังไงอ่าครับ??
Diana23 :: จริงหรือคะ
The illuminati :: เธอเล่าว่ามีผีตัวหักบิดเบี้ยวคลานตามเธอกลับบ้านมา ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอคงประสาทหลอนไปเอง ไม่ก็กุเรื่องขึ้นมา แต่เธอดันมีหลักฐานภาพถ่ายเนี่ยสิครับ ตอนนี้ว่อนไปทั่วโซเชียลเน็ตเวิร์คแล้ว แล้วอีกอย่างรปภ.หรือภารโรงก็ลือกันเป็นเสียงเดียวกัน
Diana23 :: โถ่พี่ริท คืนนี้แอนนอนไม่หลับแน่
Galactus :: ว่าแต่เจ้าเคทีเงียบเลยเว้ยเฮ่ย ยังงอนแอนอยู่อีกหรอ -*-
The illuminati :: นั่นสิครับ เงียบไปนานเลยเคที สนใจจะเล่าเรื่องด้วยตัวเองไหมครับ ในฐานะผู้ที่ประสบเหตุการณ์จริงมากับตัว
Diana23 :: เคทีเจอของจริงมาหรอคะ
Galactus :: เฮ่ยจิงดิเคที นายไปเจอมาแล้วหรอ
KT. has log off.
ลลิตนั่งเหม่ออยู่ในโต๊ะเรียนใจกลางห้องที่หดหู่ ข่าวการเสียชีวิตของกวีแพร่กระจายไปทั่วไม่เว้นแม้กระทั่งนอกโรงเรียน และทุกครั้งจะมีภาพศพอันน่าสยดสยองนั่นลอยเข้ามาทันทีที่คำว่า ‘กวี’ ถูกเรียก เธอรู้สึกราวกับว่ามันได้เปลี่ยนขีวิตเธอไปตลอดกาล เธอต้องทนฟังคำถามมากมายจากทั้งเพื่อนๆ คุณครู เจ้าหน้าที่ตำรวจ ไปจนถึงพ่อแม่เธอเอง และมันเหมือนกับการกดเข้าไปในแผลสดๆกลางหัวใจ เธอเลี่ยงทุกคำถามที่ถูกถาม พยายามทำจิตใจให้เข้มแข็งและพยายามดำเนินชีวิตต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่มีใครถามคำถามนี้กับเธอมันรู้สึกคล้ายๆกับตอนเด็กๆที่ถูกครูตีแล้วมีคนมาถามว่าเจ็บมั้ย มันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย หนำซ้ำยังรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ถูกถาม ความรู้สึกนี้ก็เช่นกันมันเหมือนกันแค่เพียงหนักหนากว่านั้นสักหมื่นพันเท่าได้
แม้จะยังมีการยืนยันว่าธารินยังไม่ตาย เขาแค่บาดเจ็บสาหัสและต้องได้รับการรักษาอีกหลายเดือน ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะกลับไปเดินได้อย่างเดิมหรือเปล่า แต่ต่อเขากลับมาเป็นแบบเดิม สิ่งเหล่านี้ก็ยังทิ้งทั้งแผลกายและแผลใจให้เขา และทุกๆครั้งที่ธารินตื่น เขาคงจะรู้สึกเจ็บปวดกว่าลลิตเป็นแน่ เพราะเขาเป็นคนที่ฆ่าเพื่อนสนิทและทำลายชีวิตตัวเองไปพร้อมๆกัน เพียงแค่คิดหัวใจลลิตก็รู้สึกราวกับจะละลายกลายเป็นน้ำ
แต่เธอยังรู้สึกดีขึ้นมาเพียงเล็กน้อยทุกครั้งที่มองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ แม้จะในแบบนามธรรมก็ตาม เพราะคิมหันต์ไม่เคยมาเดินกับเธออีกเลยหลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านมา เขาเก็บตัวอยู่กับตัวเอง นั่งใส่หูฟัง ทานข้าวคนเดียว ในห้องก็ฟุบหัวหลับ ปล่อยเวลาให้ผ่านและกรีดหัวใจให้ผ่านไปอย่างช้าๆและเจ็บปวด
ลลิตรู้สึกอยากจะเข้าไปพูดคุยกับคิมหันต์อย่างถึงที่สุด แต่เธอไม่รู้ว่ามีคำถามใดที่คู่ควรกับเหตุการณ์เหล่านี้ “นายเจ็บปวดแบบที่ฉันเจ็บปวดมั้ย” “ทำไมนายไม่คุยกับฉันเลย” “ทุกครั้งที่นายนอนหลับนายเห็นภาพนั้นเหมือนฉันหรือเปล่า” หรือ “กวีเป็นคนดีจริงๆใช่มั้ย” แต่เธอไม่กล้าพูดอะไรกับคิม เธอคิดว่าบางทีคิมอาจจะรู้สึกเจ็บปวดในใจทุกครั้งที่เห็นหน้ากันและกัน เขาอาจจะอยู่ห่างกับใครก็ตามที่พัวพันกับเรื่องนั้น เขาอาจจะอยากลืม และลลิตก็ยินดีที่จะให้คิมลืมเรื่องนี้ไปก่อนเธอ
แต่ดูเหมือนคิมหันต์ก็ทำไม่ได้เฉกเช่นเดียวกับเธอ เขาสะดุ้งตัวและผละตัวเองออกจากฝันร้ายกลางคาบเคมีของตอนบ่าย ใต้ตาของเขาที่เคยกลวงและคล้ำ บัดนี้ถูกซ้ำให้ดำยิ่งกว่าเดิม แรกๆมันดูน่ารักและน่ามองในสายตาลลิต แต่พักหลังมันกลับทำให้เขาดูผ่ายผอมและอิดโรย
ลลิตอยากจะเข้าไปถามว่าเขาฝันเห็นอะไร คืออะไรที่ทำให้นายตื่นมาทุกๆชั่วโมง ทำไมนายไม่หลับไปแล้วลืมมันไปซะ แล้วทำไมฉันยังทำไม่ได้...
แต่ด้วยสายตาของคนทั้งโลกที่มองมาที่ลลิตกับคิมราวกับเป็นตัวประหลาด นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอและเขายังไม่ได้พูดกันสักคำเลยก็เป็นได้ ลลิตกล้ำกลืนความต้องการนี้ลงคอและเริ่มละเลงสมุดเคมีของตัวเองเป็นภาพวาดที่ดูไม่ออก
เมื่อจบคาบเธอได้ยินเสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมชั้นอื้ออึง หนึ่งในการสนทนายังคงมีคำว่า “กวี” อยู่ เธอรอให้ผู้คนเดินออกไปจนหมด จนเหลือเพียงเขาทั้งสองอยู่ในห้อง
แม้ห้องจะเงียบลงเยอะ และไม่มีใคร แต่ลลิตยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม ไม่แม้แต่จะหันไปมองว่าเขายังอยู่หรือเปล่า
“ลลิต เย็นนี้อยู่ทำรายงานกันมั้ย เรายังทำไม่เสร็จนะ” ลลิตสะดุ้งสุดตัว ร่างกายร้อนวูบ ความเครียดเกร็งทั่วสมองราวกับละลายหายไปกับเสียง สมองเธอตื้ออยู่พักหนึ่งแล้วจึงประมวลผลออกไปว่าควรจะตอบอย่างไร
“ได้” สั้นและห้วนเหลือเกิน เธอรู้สึกอยากจะเขกหัวตัวเองเหลือเกิน เธอน่าจะหันไปมองเขาบ้างไม่ใช่ตอบแบบเย็นชาแบบนี้กลับไป
ครืด! เป็นเสียงลากเก้าอี้และเขาก็เดินจากไปก่อนประโยคนึงจะออกมาจากปากเขา
“ฉันขอโทษ”
ความคิดเห็น