คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ★ Part Five
รถยนต์ของซีวอนขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูง และมาจอดนิ่งที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง เขาก้าวเดินลงมาจากรถก่อนจะเดินอ้อมมาทางประตูที่คยูฮยอนนั่งอยู่ มือหนาเปิดประตูด้านที่เขานั่งและออกแรงกระชากร่างของคยูฮยอน ออกมาอย่างแรง จนลำแขนบางแทบจะหลุดติดมือไปตามแรง
“ โอ๊ย !! ผมไม่ใช่วัวใช่ควายนะ ลากอยู่ได้ แล้วนี่จะพาผมไปไหน ? ”
คยูฮยอนร้องบ่นไปตลอดทาง ซีวอนลากคยูฮยอนมาถึงยังสะพานที่ทอดยาวลงไปในทะเล เรือเร็วลำหนึ่งจอดนิ่งที่ด้านข้างสะพาน ซีวอนหันมามองหน้าหวานก่อนจะสั่งเสียงดังลั่น
“ ลงไป ! ”
ร่างบางของคยูฮยอนสะดุ้งเมื่อได้ได้ยินเสียงตวาดจากซีวอน มีหรือคนอย่างคยูฮยอนจะยอมทำตาม
“ ไม่ลง ”
คยูฮยอนพูดเสียงดังกลับไป ดวงตาคมของซีวอนแม้อยู่ในที่มืด คยูฮยอนก็มองเห็นแววตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธได้เป็นอย่างดี
“ บอกให้ลงไป...จะลงดีๆหรือว่าจะให้จับโยนลงไป ห๊ะ !!! ”
คยูฮยอนหลับตาปี๋อย่างตกใจ จนเขาต้องรีบลงไปในเรือตามคำสั่งแทบไม่ทัน ซีวอนเมื่อเห็นคยูฮยอนลงไปในเรือเรียบร้อยแล้วจึงแกะเชือกที่ผูกไว้ก่อนจะกระโดดลงไปในเรือและขับเรือออกไปยังท้องทะเลที่มืดมิด คยูฮยอนมองดูทะเลในยามมืดมิดที่ดูน่ากลัววังเวงและหนาวเหน็บ เขาเดินมาใกล้ซีวอนที่ขับเรืออยู่ มือบางจับที่ลำแขนแกร่งไว้แน่น อาการสั่นที่ซีวอนสัมผัสได้จึงรู้ว่าตอนนี้คยูฮยอนกำลังกลัว
“ กลัวหรอหืมคนเก่ง ? ” เสียงทุ้มของซีวอนดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
“ ใครบอกว่ากลัว...คนอย่างผมไม่มีอะไรให้กลัวอยู่แล้ว !!”
คยูฮยอนพูดไม่ตรงกับใจเลย เขากลัวความมืดและไม่ชอบทะเลมาตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นเพราะครั้งหนึ่งเขามาเที่ยวทะเลกับบิดา คยูฮยอนเล่นน้ำอย่างสนุกสนานและจู่ๆก็เกิดเป็นตะคริวแล้วจมลงไปในทะเล เวลานั้นเขากลัวมาก กลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าบิดาและน้องชายที่เขารักอีก แต่เขาก็รอดชีวิตมาได้จากการช่วยเหลือของนักท่องเที่ยวที่เล่นน้ำอยู่ไม่ไกลจากเขา เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เขากลัวน้ำทะเลเข้ากระดูกดำและไม่เคยลงน้ำทะเลอีกเลย..
“ จริงหรอ ? ไม่กลัวแล้วทำไมต้องจับแขนชั้นแน่นขนาดนี้ละหื้ม ? ”
ซีวอนถามยิ้มๆในความมืด มือบางรีบปล่อยออกจากลำแขนแกร่งทันที ก่อนจะเดินเชิดใบหน้าหวานมานั่งที่ท้ายเรือ
“ จับแน่นที่ไหนกัน...ผมกลัวคุณจะเหงามากกว่า เลยไปยืนเป็นเพื่อน”
คยูฮยอนแก้ตัว ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวามองความมืดมิดของท้องทะเล ซีวอนเห็นร่างบางลุกลี้ลุกลน ความฉลาดอย่างเขาก็รู้ทันทีว่าคยูฮยอนกลัว เขาจึงแกล้งขับเรือปาดซ้ายปาดขวา และหยุดเรือนิ่งกลางทะเล
“ ยะ...หยุดทำไมละ ? ” คยูฮยอนถามเสียงสั่น
“ เรือเสีย ”
ซีวอนตอบสั้นๆและเดินมานั่งที่ท้ายเรืออย่างไม่ทุกข์ร้อน คยูฮยอนทรุดตัวลงนั่งที่ข้างกายกำยำ มือบางจับที่ลำแขนแกร่งพร้อมกับเขย่าอย่างแรง
“ เรือเสียคุณก็ซ่อมเรือสิ ”
“ ซ่อมไม่เป็น ”
“ ซ่อมไม่เป็น ? …แล้วจะทำยังไงละ ? ” คยูฮยอนถามอย่างร้อนรนเพราะเขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
“ ก็รอจนกว่าจะเช้า..เดี๋ยวก็คงมีเรือลำอื่นผ่านมาช่วยเองแหละ ”
ซีวอนตอบอย่างไม่เดือดร้อน แต่คนที่เดือดร้อนคือคยูฮยอนตังหาก คลื่นลมแรงทำให้เกิดคลื่นในทะเล เรือจึงโคลงตามแรงคลื่น ซีวอนยิ้มเมื่อแผนแก้แค้นเล็กๆน้อยๆของเขาสำเร็จ เขามองอาการตื่นตระหนกของคยูฮยอนอย่างชอบใจ แววตาเหมือนลูกแมวเบิกกว้างทุกครั้งที่เรือโคลงตามแรงคลื่น ยิ่งคลื่นแรงคยูฮยอนยิ่งเกาะแขนเขาแน่น
“ เมื่อคืนชั้นดูข่าวรอบดึก เขาบอกว่าเกิดเรือล่มเมื่อคืนนี้ คนในเรือตายกันหมดเลยนะ รู้สึกว่าจะล่มแถวๆนี้ด้วย ” ซีวอนพูดอาการนิ่งสงบ
“ จะ..จริงหรอครับ ? ” คยูฮยอนถามเสียงสั่น
“ จริงสิ...คนแถวนี้เขาลือกันว่าบริเวณนี้เฮี้ยนสุดๆไปเลยละ”
ซีวอนยิ่งพูด คยูฮยอนยิ่งนั่งเบียดชิดกับเขา ซีวอนรู้สึกถึงความหอมหวานและยอดอกเม็ดน้อยๆกำลังเบียดชิดกับลำแขนแกร่งของเขา ทำให้ซีวอนเริ่มมีอาการร้อนในร่างกายขึ้นมาทันที
“ คุณไม่ลองไปดูหน่อยหรอครับว่ามันเสียตรงไหน ?”
“ ก็บอกแล้วไงว่าซ่อมไม่เป็น ”
“ เถอะหน่า...ลองไปดูหน่อยเถอะครับ ผมกลัวนะ ” คยูฮยอนยอมเปิดปากออกมาว่ากลัว
“ เมื่อกี้ยังบอกไม่กลัวอยู่เลย ~ ” ซีวอนแสยะยิ้มเล็กน้อย
“ ก็..ก็เมื่อกี้ผมไม่กลัว แต่ตอนนี้เริ่มกลัวแล้ว ” คยูฮยอนเถียงหน้างอ
“ ได้...แต่เธอต้องทำอะไรให้ชั้นอย่างหนึ่งก่อน ” ซีวอนบอกอย่างมีเลศนัย เพราะมีแผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองของเขา
“ อะไรละ ? บอกมาสิจะได้ไปจากที่นี่ซักที ”
คยูฮยอนพูดออกไปอย่างไม่คิด เพราะสิ่งเดียวที่เขาคิดคือให้เรือติดและขับขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัยเท่านั้น
“ จูบชั้นก่อนสิ ”
คยูฮยอนถึงกับปล่อยมือจากลำแขนแกร่งของซีวอนทันทีอย่างตกใจ แต่เมื่อเรือถูกคลื่นใหญ่กระทบเข้าทำให้เรือโคลงอย่างแรง คยูฮยอนจึงมาเกาะที่แขนของซีวอนอีกครั้งทันที
“ จะบ้ารึไง จะตายกันอยู่แล้วยังจะพูดเล่นอีก ไอ้ซีวอนโรคจิต ” คยูฮยอนว่าอย่างอดกลั้น
“ เอ้า ! ตามใจถ้าไม่จูบ ชั้นก็ไม่ซ่อมให้ ” ซีวอนพูดอย่างเป็นต่อ
“ กะ..ก็ได้วะ” คยูฮยอนพูดกระแทกเสียงก่อนจะเอาริมฝีปากสีเชอร์รี่ไปแตะที่แก้มของซีวอนเบาๆ
“ จูบบ้าจูบบออะไรของเธอแบบนี้ มันต้องแบบนี้ตังหาก ”
ใบหน้าหวานถูกรั้งด้วยมือหนา เรียวปากของทั้งคู่แนบสนิทกัน ดวงตาลูกแมวเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเขาถูกขโมยจูบอีกครั้ง แต่เป็นเพราะเรือโคลงอย่างแรงทำให้คยูฮยอนต้องกอดซีวอนแน่น และแขนแกร่งก็โอบกอดเขาเช่นกัน
ซีวอนหลงเพลินกับความหวานที่นุ่มละมุนลิ้น ปลายลิ้นของเขาเกี่ยวรัดลิ้นนุ่มอย่างดูดดื่ม คยูฮยอนหลงลืมความกลัวไว้ชั่วคราวเพราะมีความต้องการที่อยู่ในใจเข้ามาแทนที่ มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบางผ่านเสื้อกล้ามสีดำ ลิ้นหนายังคงดูดกลืนเรียวลิ้นบางอย่างต่อเนื่องและขบเม้มริมฝีปากบางเบาๆแล้วผละออก คยูฮยอนรีบสูดอากาศเข้าทันทีที่ริมฝีปากได้ถูกปลดปล่อย
“ อย่างนี้แหละที่เขาเรียกว่าจูบ..เอ้า !! ลองใหม่สิ ”
คยูฮยอนที่กำลังใช้หลังมือเช็ดปากอย่างรังเกียจ แต่ภายในใจรู้สึกหวั่นไหวยิ่งนัก หยุดชะงักเมื่อได้ยินเขาพูด
“ ยี้...ไอ้ซีวอนโรคจิต ไอ้คนฉวยโอกาส เมื่อกี้ก็จูบไปแล้วไง ”
คยูฮยอนพูดไปหน้าแดงไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
“ เมื่อกี้ชั้นจูบเธอ แต่ชั้นจำได้ว่าชั้นสั่งให้เธอจูบชั้นนะ ถ้าเธอไม่ทำก็อยู่กลางทะเลมันเนี่ยแหละ ”
เริ่มมองเกลียวคลื่นที่แรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับจะทำให้เรือล่ม คยูฮยอนจึงเดินเข้าไปหาซีวอนทันทีเอาความอายทิ้งไปเพราะเขาไม่อยากจบชีวิตที่นี่
เรียวปากบางประกบเข้าหาเรียวปากหนาของซีอวน เรียวลิ้นนุ่มรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอย่างกล้าๆกลัวๆ ปลายลิ้นนุ่มสัมผัสกับปลายลิ้นสากเหมือนกันมีกระแสไฟฟ้าจำนวนมากส่งผ่านเข้ามาในร่างกาย ยิ่งเรียวลิ้นนุ่มดูดดึงสิ้นสากเข้าไปในโพรงปากของตนเองแล้วประสาททุกส่วนของซีวอนก็ทำงานแข็งขันขึ้นมาทันที
ร่างบางของคยูฮยอนถูกจับให้มานั่นบนตักแกร่ง ซีวอนเป็นฝ่ายดูดดึงเรียวลิ้นบางเข้ามาในโพรงปากเขาแทน เกี่ยวกระหวัดจนได้ยินเสียงเสียงครางของทั้งสองออกมาจากลำคอ ทั้งสองมัวเมากับรสจูบท่ามกลางคลื่นลมที่แรงขึ้นเรื่อยๆ ซีวอนผละออกจากริมฝีปากบางอย่างเสียดาย ก่อนจะงับเข้าที่ปากล่างเบาๆหลายครั้ง
“ ทีนี้รู้หรือยังว่าจูบเขาทำกันยังไง ? หึหึ ”
ซีวอนถามแนบชิดริมฝีปากของคยูฮยอน ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความเขิน
“ พี่ซีวอนไปได้รึยัง ผมกลัว ”
คยูฮยอนบอกเสียงสั่น ซีวอนเห็นอาการสั่นของคยูฮยอนจึงรู้สึกสงสาร เขาจึงเดินไปแกล้งไขกุญแจสตาร์ตเรือหลายครั้งก่อนจะสตาร์ตติดในตอนสุดท้าย คยูฮยอนเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ เป็นรอยยิ้มที่ซีวอนเองก็อดตะลึงไม่ได้
“ เครื่องติดแล้ว ดีจังเลย เรากลับบ้านกันเถอะ ”
คยูฮยอนกระโดดอย่างดีใจเหมือนเด็กๆ โดยมือยังคงเกาะที่แขนแกร่ง ซีวอนขับเรือมุ่งหน้าไปที่เกาะส่วนตัวของเขาที่ซื้อทิ้งไว้หลายปีก่อน
บ้านไม้สองชั้นมีแสงไฟส่องประกายอยู่ตรงหน้า ซีวอนโยนสมอเรือลงไปในทะเลก่อนจะกระโดดลงไปในทะลเที่สูงประมาณเอวของเขา เพราะระดับน้ำทะเลจะสูงในเวลากลางคืน คยูฮยอนเห็นความสูงระดับน้ำ เขาจึงกลัวขึ้นมาทันที
“ รีบลงมาสิ...ชั้นรอรับเธอเอง”
คยูฮยอนค่อยๆก้าวขาลงไปสัมผัสผิวน้ำทะเล ลำแขนแกร่งกางรับร่างบางอยู่ เมื่อขาทั้งสองข้างแตะลงผิวน้ำ ซีวอนก็คว้าร่างบางมาอยู่ในอ้อมแขนทันที และอุ้มร่างนั้นด้วยลำแขนของเขา ก่อนจะก้าวขึ้นฝั่งอย่างมั่นคง
ทันทีที่ขาทั้งสองข้างของสัมผัสพื้นทราย ก็ออกแรงผลักร่างของซีวอนออกไป ก่อนที่จะเดินสะบัดหน้าเข้าไปในบ้านพัก โดยไม่สนใจร่างของซีวอนที่ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นตามแรงผลักของเขา
“ แหม !! พอถึงฝั่งก็ถีบหัวส่งเลยนะ ”
ซีวอนพูดต่อว่าก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน คยูฮยอนสำรวจบ้านไม้สองชั้นที่กว้างขวางอย่างตื่นเต้น มีสองห้องนอน มีห้องรับแขกขนาดใหญ่ มีห้องครัวแยกออกเป็นสัดส่วน
“ จะเดินสำรวจยันเช้าเลยไหม ? ไปอาบน้ำได้แล้ว บ้านชั้นเหม็นแย่ ” ว่าพลางเอามือปิดจมูกและมองมาที่คยูฮยอน
“ ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเอง คุณก็เหม็นเหมือนกันนั่นแหละ ผู้ชายมักมากนอนกับผู้หญิงไปทั่ว ไม่รู้จะติดเชื้ออะไรมารึเปล่า ” คยูฮยอนพูดพร้อมแสดงท่าทางรังเกียจใส่บ้าง
“ ผู้หญิงที่ชั้นนอนด้วยสะอาดทุกคนไม่สกปรกเหมือนเธอหรอก ” เขาตะโกนแข่งกับคยูฮยอนเพราะเริ่มไม่พอใจในความพยศอย่างอาเป็นเอาตาย
“ คนที่ผมนอนด้วยก็สะอาดทุกคนเหมือนกัน แถมไม่ปากเสียไม่หยาบคายเหมือนคุณหรอก ”
คยูฮยอนย้อนกลับไปอย่างเจ็บแสบ ซีวอนเมื่อได้ยินคยูฮยอนพูดว่าคนที่หลับนอนด้วยสะอาดทุกคน มันทำให้เขาหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
“ อ๋อ !! ยอมรับแล้วสินะว่าเป็นโสเภณีเหมือนที่ชั้นเคยพูด และชั้นไม่ใช่รายแรกที่โดนเธอหลอกให้แต่งงานด้วย ? ” ซีวอนคาดคั้น
“ หาวว ~ ง่วงแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า ”
คยูฮยอนไม่ตอบคำถามเลยตัดบทเดินหนีไปทางห้องน้ำ แต่มือหนาของซีวอนก็คว้าที่ลำแขนเรียวและกระชากจนร่างบางหันหน้ามาเผชิญกับเขา
“ ตอบชั้นมาก่อน ”
ซีวอนถามเสียงเข้ม คยูฮยอนเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อาจสบตากับดวงตาที่ดุกร้าวของซีวอนได้ มันดูน่ากลัวจับใจคยูฮยอนนัก
“ ตอบอะไร ? ” คยูฮยอนย้อนถาม
“ ที่ชั้นถามเมื่อกี้ ถ้าเธอไม่ตอบเธอเจอดีแน่ หรือว่าอยากลอง ? ”
ซีวอนดันร่างบางของคยูฮยอนจนหลังติดกับผนังไม้เนื้อดี คยูฮยอนใจสั่นระรัวเมื่อลมหายใจของซีวอนเป่ารดใบหน้าหวาน
“ ไม่รู้...ปล่อยได้แล้วจะไปอาบน้ำ”
“ ตอบคำถามชั้น.. เดี๋ยวนี้” ซีวอนเน้นหนักที่ท้ายประโยค
“ ใช่ ผมเป็นอย่างที่คุณพูดทุกอย่าง แล้วคุณก็ไม่ใช่คนแรกที่ผมหลอกให้แต่งงานด้วย แต่คุณเป็นคนแรกที่โง่หลงมาติดกับดักผมเอง ไง ! พอใจไหม ? ”
คยูฮยอนลอยหน้าลอยตาตอบอย่างน่าหมั่นไส้ ซีวอนขบกรามแน่นจนคยูฮยอนได้ยินเสียง คยูฮยอนรีบกลืนก้อนหนืดๆที่ลำคอแทบไม่ทัน ยิ่งดวงตาคมที่เปล่งประกายฉายแววโกรธด้วยแล้ว คยูฮยอนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดที่ตอบเขาไปแบบนั้น แต่ทว่ามันก็สายไปเสียแล้ว...
“ ในเมื่อชั้นเป็นผู้ชายคนแรกที่โง่โดนเธอหลอกได้สำเร็จ...ฉันก็คงไม่โง่พอที่จะปล่อยโสเภณีอย่างเธอที่อุตส่าห์เสนอตัวมาให้ชั้น ต้องพบกับความผิดหวังหรอกจริงไหม ?”
ดวงตาคมของซีวอนดูเปล่งประกายระยิบระยับจนคยูฮยอนกลัวจับใจ
“ คุณคิดจะทำอะไร ? อย่าทำแบบนี้กับผมนะ ผมไม่ใช่คิ...”
คำพูดที่จะบอกว่าเขาไม่ใช่คิยูฮยอนถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อซีวอนประกบเรียวปากเข้ามาอย่างหนักหน่วงและรุนแรงจนริมฝีปากแดงช้ำไปหมด มือบางทำงานอย่างหนักที่จะผลักไสร่างตรงหน้านี้ออก แต่ก็ไร้ประโยชน์ ร่างของซีวอนไม่สกสะท้านเลย สมองน้อยๆของคยูฮยอนกำลังขาดอากาศหายใจ เพราะซีวอนไม่เว้นระยะให้เขาได้หายใจเลย
อาการคอพับคออ่อนและร่างกายอ่อนแรงของคยูฮยอนที่นิ่งไป ทำให้ซีวอนรู้สึกตกใจ ร่างกายที่ต่อต้ายเขาเมื่อครู่กลับนิ่งสนิทไม่มีการตอบสนอง เขาจึงถอนริมฝีปากออกก่อนจะใช่มือตบเบาๆที่แก้มเนียนใส
“ นี่เธอเป็นอะไรของเธอ...คิยูตื่นสิ”
ซีวอนพยายามเรียกคยูฮยอนในอ้อมแขนของเขา แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบสนอง ร่างบางถูกช้อนด้วยลำแขนแกร่งอุ้มตรงไปยังห้องนอนที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะวางร่างนั้นลงอย่างระมัดระวัง
“ อะไรวะ ท่าทางกร้านโลกขนาดนี้โดนจูบนิดเดียวเป็นลม...บ้าจริง”
ซีวอนบ่นพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา เขานั่งมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับพริ้ม ปลายจมูกโด่งเชิดรั้นเหมือนนิสัยเจ้าของ ริมฝีปากที่บวมช้ำจากการบดจูบของเขา ยามที่มันหลับมันเป็นภาพที่เขามองได้ไม่รู้จักเบื่อ แต่สำหรับคนที่ถูกมองหัวใจเต้นเร็วรัว บังคับไม่ให้มันเต้นแรงไปมากกว่านี้ กลัวซีวอนจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นลม
‘ ไอ้ซีวอนบ้า..เมื่อไหร่จะออกไปสักทีวะ ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย ’
คยูฮยอนตะโกนในใจเพราะถ้าซีวอนนั่งจ้องเขานานกว่านี้เขาต้องสั่นจนซีวอนจับได้แน่ ใบหน้าคมก้มต่ำลงเรื่อยๆ ปลายจมูกโด่งกดลงบนพวงแก้มเนียนใสหนักๆก่อนจะลุกเดินออกไปเพื่อเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ หัวใจของคนโดนขโมยหอมแก้มเต้นไม่เป็นจังหวะ มันสั่นเสียจนแทบจะกระเด็นออกมา เสียงปิดประตูดังขึ้นร่างบางกระเด้งตัวขึ้นมาทันทีแล้วเดินมาที่ประตูก่อนจะเปิดออก
“ ขอบคุณนะครับพี่ซีวอนที่อุ้มผมมาส่งถึงเตียง..เป็นไงบ้างครับ เอคติ้งผมดีใช่ไหมละ ?~ ราตรีสวัสดิ์นะครับ คิกคิก ”
คยูฮยอนเปิดประตูมาพูดเยาะเย้ยซีวอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ขันน้ำร่วงหล่นจากมือหนาทันที เมื่อได้ยินคำพูดของคยูฮยอน นี่แสดงว่าเขาถูกคยูฮยอนหลอกอีกแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ เขารีบวิ่งไปที่ประตูห้องนอนทันที แต่มันถูกปิดลงอย่างแรงพร้อมกับเสียงกดล็อก ซีวอนทำได้เพียงตีไปที่ประตูห้องนอนเพื่อระบายอารมณ์เท่านั้น
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ...อย่าออกมานะพ่อคนเก่ง ออกมาเมื่อไหร่โดนดีแน่”
เสียงคาดโทษของซีวอนดังไปทั่วบ้าน แค่คนอย่างคยูฮยอนก็หาได้สนใจไม่ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีวันให้ซีวอนทำอะไรเขาฝ่ายเดียวหรอก
“ รีบมาเอาคืนเร็วๆนะครับ เดี๋ยวจะลืมซะก่อน คิกคิก ”
คยูฮยอนพูดเยาะเย้ยซีวอน แต่ไม่มีคำพูดใดๆตอบโต้มามีก็แต่เสียงดังของประตูที่โดนตบ ถีบด้วยความโมโหแทน...
★★★★★
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก ไม่มีเอ็นซีด้วย กร๊ากกก -..-
ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับผม ~
ความคิดเห็น