Blood's character เนื้อคู่ฉันคนไหน! ใครก็ได้ช่วยบอกที!!

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 2 :: กรุ๊ป B ::----->[Rewrite 1#]

Chapter 2 :: กรุ๊ป B ::

 

คนเรานั้นมีมากมายหลายประเภท หลากหลายนิสัยใจคอ หากจะให้เราแยกประเภทนิสัยของคนแต่ล่ะคนก็คงไม่หมดไม่สิ้นคุณว่างั้นไหม? 

ดังนั้นมนุษย์อย่างเราๆจึงได้คิดการจำแนกนิสัยของคนเราออกไปต่างๆนาๆ ไม่ว่าจะเป็น อาหารบอกนิสัย สีบอกนิสัย ฯลฯ  แต่ในที่นี้เราจะขอพูดในเรื่องของ ‘กรุ๊ปเลือดบอกนิสัย’ ซึ่งนิสัยของแต่ล่ะคนจะแตกต่างกันไปตามกรุ๊ปเลือด A, B, O, AB

หากเปรียบจิตใจและนิสัยของคนกรุ๊ป B เป็นสถานที่คงหนีไม่พ้นดาดฟ้าที่ไม่มีหลังคา ไม่มีอะไรกันขวางมีแต่ตะข่ายที่กันตกลงไปตายข้างล่าง พื้นที่โล่งๆ อากาศถ่ายเทสะดวก เนื่องจากคนกรุ๊ป B เป็นคนที่มีนิสัยใจคอรักความอิสระ มีความริเริ่มสร้างสรรค์ มีความคิดที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ซึ่งก็ไม่มีใครอยากเหมือน และเกลียดการถูกตีกรอบถูกบังคับด้วยเรื่องของกฎเกณฑ์ ดังนั้นจะไม่แปลกถ้าหากเห็นคนกรุ๊ปบีโดดเรียนไปอยู่บ่นดาดฟ้าบ่อยๆ หรือถูกเรียกเข้าห้องเย็นทุกๆวัน

เพราะฉะนั้นจิตใจของคนกรุ๊ป B จึงเหมือนกับดาดฟ้าที่มีแต่ความอิสระเสรี

 

@ Silen Nigh High School

Time  08:24  A.M.

[April Talk]

ในเวลาเช้าๆที่เหล่านักเรียนต่างก็เร่งรีบกันเข้าห้องเพื่อเข้าชั่วโมงโฮมรูมให้ทันและต่อด้วยการเรียนคาบแรก ซึ่งมันควรจะเป็นไปตามปกติ…มันเป็นกิจวัตรที่สุดแสนจะน่าเบื่อสำหรับผม

คิดได้แบนั้นผมเลยจัดการโดดเรียนคาบแรกจนพักเที่ยงมันเสียเลย มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่ผมเรียนเกรด10 มันได้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมในตอนเช้าที่แตกต่างจากเด็กนักเรียนคนอื่นๆ ที่ต่างวิ่งเข้าห้องเรียนกันอย่างรวดเร็ว ส่วนสถานที่นั้นก็เป็นตามปกติของนักเรียนที่ชอบโดนเรียนครับ…

ดาดฟ้าของตึกเรียนที่สูงที่สุดภายในโรงเรียน!! มันเป็นของตายครับ! เพราะว่ามันเป็นที่ที่ผมชอบอยู่แล้วโดยส่วนตัว ทั้งอากาศบริสุทธิ์สุดที่ถ่ายสะดวก มันทำให้ผมชื่นปอดไม่น้อย ทั้งยังเห็นท้องฟ้าสีครามให้ผมเพลินเล่นด้วย มันอิสระที่สุด

ผมคิดแบบนี้ได้แบบนี้จนกระทั้ง 1 เดือนก่อน ที่มีข่าวลือให้แพร่สะพัดทั้งในโรงเรียนผมเองและโรงเรียนข้างเคียงของผมว่าใครที่อยากจะสารภาพรักกับเอพริลให้มาที่ดาดฟ้าของตึก B โรงเรียน SN ตอน 8.20 น. - -*

หลังจากที่ข่าวลือนั่นแพร่สะพัดได้ไม่นานก็เกิดมีคนมาตามที่ข่าวลือบ้าๆนั่นได้ให้การไว้จริงๆ ซึ่งการสารภาพรักให้กับผมครั้งแรกนั้นเป็นการสารภาพรักที่ผมไม่มีวันลืมแน่นอนเพราะได้มีวีรบุรุษผู้กล้า…วีรบุรุษจริงๆมันเป็นผู้ชาย = = มาสารภาพรักกับผม

เป็นครั้งแรก = =;; หลังจากนั้นก็มีมาทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เกงกวาง เกย์ กระเทย ตุ๊ด แม้แต่ทอม ผมอยากจะบอกกับพวกเขาเหล่านั้นเหลือเกินว่าไม่ไปเรียน ไม่ไปทำการทำงานกันรึไง - -* (ว่าแต่เขาที่นายทำอยู่มันก็ไม่ต่างกันไม่ใช่หรือไง โดดเรียนเนี่ย- - : ไรท์)

และนี่ก็เป็นอีก 1 วันที่มีการกระทำแบบนั้นเกิดขึ้นกับผมเมื่อ 4 นาทีก่อน ในขณะที่ผมกำลังนอนอยู่ใต้ร่มเงาของกันสาดตรงบันไดทางขึ้นข้างๆประตูดาดฟ้า

ปัง!!

เสียงมวลของลมที่ถูกประตูบีบอัดไปกระแทกกับพนังด้านข้างดังขึ้นพร้อมกับที่สาวแว่นผมเปียหันซ้ายหันขวาไปมาเหมือนกำลังหาใครสักคน ซึ่งคนที่เธอกำลังหาอยู่นั้นน่ะกำลังนั่งมองเธออยู่ข้างหลัง = =;;

“เอ๋?? ระ…รุ่นพี่ไม่อยู่เหรอเนี่ย…”

สาวแว่นพูดเสียงสั่นปนด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“นี่เธอ…”

ผมเรียกเธอพรางสะกิดไหล่เธอเบาๆ

“รุ่นพี่…โฮฮือๆๆ…TT”

อยู่ดีๆแม่สาวแว่นก็ปล่อยโฮกลางด่านฟ้าราวกับผมตกไปตายข้างล่างงั้นแหละ = =’’

“นี่เธอฉันยังไม่ตายนะ^^;;”

ผมยิ้มแห้งๆไปให้

“ระ…รุ่นพี่เอพริล”

เธอหันมามองผมเเล้วเล็กน้อยเเล้วเอ่ยชื่อผมอย่างน้ำเสียงตกใจ ใบที่เปรื่อนคราบน้ำตาที่เเตกอย่างงงๆเมื่อครู่ขึ้นสีแดงเลือดฝาดเบาๆอย่างเขินอาย

5 นาทีถัดมา

คุณเคยอ่านมังงะหรือดูอนิเมชั่นรักใสๆของสาวตาหวานในรั่วโรงเรียนบ้างมั้ย?

ณ เวลานี้ผมประสบอยู่ในฉากสารภาพรักของสาวน้อยน่ารักใส่เเว่นที่นัดพบกับหนุ่มฮอต(??)อย่างผมมาสารภาพรักที่ดาดฟ้า  เเละเราสองคนก็ประจัญหน้ากันโดยมีเเบล็กกราวน์ประกอบภาพสวยๆเป็นสายลมพรื้วไหวเบาๆ เเล้วฝ่ายหญิงก็ก้มหน้างุดๆ พวงเเก้มขาวๆที่ตอนนี้มันเเดงเป็นลูกตำลึงซึ่งมันลามไปจนถึงใบหู

"เอ่อ...ระ...รุ่นพี่เอ..พะ..พริลค่ะ"

เสียงของสาวแว่นตะกุกตะกะด้วยความประหม่า และหอบหายใจอย่างหนัก

...ผมกลัวเธอจะเป็นลมจังแฮะ...= =;;;

"ฉะ...ฉัน...ฉัน...ฉ้านนน!!"

"....."

ยื่นรอฟังอย่างสงบเสงี่ยม มันเหมือนเป็นการเล่นเกมอย่างหนึ่ง 'ฉันชอบคุณ คบกับฉันนะ!!' มันเป็นเหมือนกับไดอาล็อกคำพูดในเกมที่พูดซ้ำๆทุกๆวันเพียงเเค่เปลี่ยนตัวละคร

"ฉัน...ชะ...ชะ...ชอ...ชอบรุ่นพี่ค่ะ!!"

สาวเเว่นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เเต่ผมก็ได้ยินมันดี

"คือว่าฉัน...."

ในตอนที่ผมกำลังจะให้ ‘คำตอบเธอ’ นั่นเธอก็ขัดผมอย่างรวดเร็ว

“คะ...คือว่าฉัน...ฉันแค่อยากมาบอกรุ่นพี่...น่ะคะ...”

เธอเว้นจังหวะในการพูดแล้วเงยหน้ามาสบตาผม

“ฉันน่ะ...เจียมตัวดี...ฉันรู้ว่าสเปกของรุ่นพี่คงไม่ใช่สาวแว่นอย่างฉัน ^^”

เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนและจริงใจ

 “ดังนั้น...ทีฉันมาวันนี้ก็แค่มาบอกความรู้สึกให้รู้...เท่านั้น...”

“ฉันน่ะ....”

ผมที่กำลังจะพูดก็ถูกขัดด้วยประโยคของเธอที่ดังกว่า

“เพราะฉะนั้น!! ขอบคุณที่รับฟังค่ะ!!!!”

เสียงของเธอที่พูดประโยคนั้นออกมาดังราวกับฟ้าผ่า แล้วเธอสาวแว่นคนนั้นก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงของผมที่เรียกเธอและกำลังจะวิ่งตามไป....!!

Ping!!

แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงข้อความเมสเสจเข้าจากโทรศัพท์ BlackBerry สุดหรูดังขึ้น มันทำให้ผมตกใจและชักการวิ่งตามลงไปของผม

ผมเปิดเมสเสจใน BlackBerry อ่าน              

อ่า...ประชุมบ้าพรรค์นี้....น่าเบื่อจริงเชียว = =;; 

…แล้วผม...จะได้เจอเธออีกมั้ยนะ....

โปรดติดตามตอนต่อไป

Silen-Nightingale

THE? FARRY