[FIC-B2ST] A DAY

ลำดับตอนที่ #6 : VI :: Yesterday

 

A DAY
IV
DoojunxJunhyung/HyunseungxGikwang/DongwoonxYosoeb ft.Mblaq/4minute/BtoB
By blackcc/circle

VI













YESTERDAY







ฮยอนซึงนั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบในเย็นวันเดิม เขาเผลอหลับไปตรงนั้นตั้งแต่บ่าย คนหน้าสวยลุกขึ้นดินกลับเข้าไปในบ้านพัก ก่อนที่หูจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ดังออกมาจากในห้องครัว




“.....”แล้วถ้าไฟในบ้านจะมืดสนิท แล้วถ้าจะดูเหมือนไม่มีคนอยู่....แล้วถ้าเสียงสะอื้นมันจะหลอนอะไรขนาดนี้!





“ฮึก ฮึก...”เขากลั้นใจเดินไปที่สวิชไฟที่จำได้ว่าอยู่ไม่ไกลจากประตู ขายาวก้าวตรงไปตามหาเสียงนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ หลังจากที่ไฟมันสว่างขึ้นมาแล้ว




“ฮือ....”ยิ่งเข้าใกล้เขายิ่งรู้สึกว่าเสียงร้องไห้มันไม่ได้น่ากลัวเหมือนเก่า ฮยอนซึงสาวเท้าเร็วขึ้น ก่อนที่จะโดนโผเข้ามากอดเอาไว้แน่น เขาวางมือบนเรือนผมนุ่ม



ของเพื่อนสนิทที่กำลังร้องไห้ตัวโยน จางฮยอนซึงไม่รู้ว่ามันเพราะอะไร แต่หน้าที่ของเขาคือดูแลเพื่อนตัวเล็กนี่











โยซอบพิงศีรษะบนขาของเพื่อนหน้าสวย ฮยอนซึงนั่งอยู่บนเตียงของเขาในห้องนอนที่ใช้นอนกับจุนฮยอง ฮยอนซึงไม่รู้ว่าทำไมโยซอบถึงไม่ยอมให้เขาเข้าไปในห้องของตัวเอง แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงไม่พ้นที่ดูจุนกับจุนฮยองอาจจะอยู่ด้วยกัน




“สองคนนั้นหนะ...”โยซอบเริ่มเอ่ยปากไปพลางกับที่น้ำตาเริ่มไหล ฮยอนซึงวางมือบนไหล่เพื่อนแล้วออกแรงบีบเบาๆ




“.....มัน มันจูบกัน ฮึก”เสียงสะอื้นขาดห้วง ฮยอนซึงไม่รู้ตัวว่าตัวเองออกแรงบีบไปที่หัวไหล่มากขึ้นเท่าไหร่ 




“กูเจ็บ”โยซอบบอกเสียงเครือแล้วซุกหน้าไปที่ขาของเพื่อน แขนของคนตัวเล็กกอดรัดขาของเอาเอาไว้แน่นเหมือนจะหาหลักไว้พึ่งพิง




“ออกไปเดินเล่นไหมมึง...”เขาออกปากชวนเพราะรู้สึกว่าการที่เอาแต่หมกอยู่ในนี้ก็ไม่ไ
ด้ทำให้ใจของโยซอบสงบลงได้ แล้วเหมือนกับว่าเพื่อนของเขาเองก็จะคิดเหมือนกัน พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แล้วพากันออกไป












----- -












เสียงรถที่ขับเข้ามาทำให้สองคนที่นอนคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่บนที่นอนรู้ว่าควรจะแ
ยกออกจากกันได้แล้ว จุนฮยองเดินนำลงไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังขนข้าวของลงจากรถ หลังจากที่ออกไปท่าเรือและตลาดกันตั้งแต่บ่าย 




“มึงนอนหรอวะ หัวฟูเชียวคุณชายยง”ซึงโฮเอ่ยถามพร้อมกับแซว เขาจับผมตัวเองแล้วพยักหน้าเพราะที่จริงเขาก็นอนแบบที่เพื่อนตาหวานว่า




“แล้วไอ้ดูจุน ฮยอนซึง โยซอบอ่ะ”บยองฮีที่กำลังยกถังน้ำแข็งลงจากหลังรถมาวางไว้ตรงลานกว้างของบ้านถามต่อ จุนฮยองขมวดคิ้วฉับ




“ไอ้ดูจุนคงอยู่ในห้องข้างบน แล้วสองคนนั้นไม่ได้ไปกับมึงหรอวะ”จุนฮยองตอบพลางรับของในมือคนถามมาจัดวางให้ บยองฮีส่ายหน้าแล้วหรี่ตามองเขาเหมือนจับผิด




“ว่าแต่มึงรู้ได้ไงว่าดูจุนมันอยู่ข้างบน...ในขณะที่มึงไม่รู้ว่าไอ้สองตัวนั้นไม่ได
้ไปกับพวกกู”พอพูดจบเพื่อนอีกสองคนเลยหันมาสนใจด้วย จุนฮยองยืนมองหน้าคนถามนิ่ง




“ก็..ก็กูเดินออกมาจากห้องแล้วเจอมันเมื่อกี๊ ดูจุนมันถามหาไอ้ฮยอนซึงส่วนโยซอบก็ไม่อยู่กับกู ก็เลยนึกว่าไปด้วยกัน แล้วนี่พวกมึงจะมาจับผิดกูทำไมวะเนี่ย”จุนฮยองหงุดหงิดกลบเกลื่อน ก่อนที่ดูจุนจะเดินตามหลังลงมาโดยทำหน้านิ่งๆ เฉยๆ ไม่รู้เรื่องอะไร 








ข้าวของถูกล้างจัดไว้อย่างดี เตาย่างที่คนดูแลบ้านพักเตรียมไว้ให้ตั้งอยู่ใกล้กับของสด จุนฮยองยกแก้วโค้กของตัวเองขึ้นจิบ หางตาเหลือบไปเห็นว่าคนตัวหนามองมาอย่างเป็นห่วง







“ไอ้สองตัวนั้นมันไปไหนวะ โทรศัพท์ก็ไม่ถือไปกัน”จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยพลางวางแก้วน้ำของตัวเองลงแล้วห
ยิบน้ำเปล่าขึ้นมาจิบแทน 




“มานั่นแล้ว...”ดูจุนชี้มือไปที่เพื่อนสองคนที่เดินยิ้มคุยกันมา โยซอบเงยหน้าจากชายหาดขึ้นมาสบตาเข้ากับดูจุนพอดิบพอดี คนตัวเล็กนั่นยิ้มกว้างแล้วโบกไม้โบกมือ 




“เดินไปถึงไหนมาวะ โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป”จุนฮยองดุเพื่อนตัวเล็ก โยซอบทำหน้ายุ่งแล้วกระโดดเกาะแขนเพื่อนสนิทของตัวเอง




“ไม่ได้ไปไกลเลย แต่นั่งคุยกับไอ้ฮยอนซึงติดลมไปหน่อย อย่าดุกูน่า”เอาใบหน้าเล็กถูกกับแขนเพื่อนรักแล้วช้อนตามองอ้อนๆ จุนฮยองยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะวางมือขยี้บนเรือนผมนุ่ม




“กูแค่ห่วงมึงสองคนหนะ ไม่ได้อยากจะดุอะไรสักหน่อย”โยซอบพยักหน้ารับรู้ ฮยอนซึงยิ้มรับเมื่อถูกจุนฮยองมองมา เขาเหลือบตาไปมองดูจุนที่รายนั้นทำเพียงแค่มองจุนฮยองด้วยรอยยิ้มแบบที่ชอบทำเสมอ ฮยอนซึงทำได้เพียงถอนหายใจ









ดูจุนกับแววตาที่บอกรักจุนฮยองอยู่ตลอดเวลา










ผ่านไปจนดึกดื่น ทุกคนพากันทยอยตะเกียกตะกายขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเอง ในขณะคนที่เมามากๆก็ถูกจัดจงให้นอนอยู่บนโซฟาและฟูกหนาตรงกลางบ้าน จุนฮยองถอนใจเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนที่มีโยซอบที่หลับสนิทไปแล้ว




“ยังไม่นอนอีกหรอมึง”เอ่ยทักฮยอนซึงที่ยังยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าห้องนอนของตัวเอง เพื่อนหน้าสวยสะดุ้งนิดนึงแล้วรีบเก็บเครื่องมือสื่อสารที่ว่าลงกระเป๋า




“ว่าจะลงไปกินน้ำ”ฮยอนซึงพูดเสียงดัง ดวงตาหวานมองเลิ่กลั่ก




“อื้อ..ไปดิ กูแค่ถามเฉยๆ ทำไมมึงต้องตกใจขนาดนั้น”เขายิ้มแล้วหันหลังเปิดประตูเข้าห้องนอนตัวเองไป ได้ยินเสียงถอนหายใจแรงๆ ดังจากข้างนอกแล้วทำได้แค่สงสัย ก่อนจะสะลัดความคิดนั่นออกแล้วล้มตัวลงนอนแทน..
















โยซอบตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ตาคู่สวยมองนาฬิกาข้อมือที่ถอดวางไว้ข้างหมอนแล้ววางมันลงที่เดิม ตอนนี่ตีสามกว่าเกือบตีสี่ โยซอบไม่ง่วงแล้วเพราะเขาแอบหนีมานอนก่อนใครตั้งแต่หัวค่ำ ขาเล็กเดินออกไปนอกบ้าน...อยากจะรับลมและรอดูพระอาทิตย์ขึ้น





เสียงพูดคุยดังมาจากไม่ไกลจากตัวบ้านที่เขาพัก โยซอบรู้สึกคุ้นเคยกับน้ำเสียงของคนคู่นั้น เขาเดินตามมันไป แสงไฟจากบ้านพักสะท้อนเข้าที่ใบหน้าคนเหล่านั้น ภาพตรงหน้าทำให้ต้องชอคจนแทบล้มลง





เพื่อนสนิทหน้าสวยกำลังขยับร่างกายเข้าออกในร่างของเพื่อนร่วมคลาสเรียนหน้าตาน่ารัก
ที่แสนเงียบขรึม ท่าทางเร่าร้อนนั่นไม่ได้บ่งบอกสักนิดว่านี่คือครั้งแรก สองคนนั้นเข้ากันได้ดีจนเขาเดาเอาเองได้ว่านี่มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่พอได้สติจะเดินไปจากตรงนั้น โยซอบก็ถูกกระชากร่างไปหายเข้าไปในโขดหินที่เรียงต่อกันไปเป็นแนวยาว








แรงมือกดกระชากเขาลงกับก้องหินอันใหญ่ที่ว่า เขาตัวเล็กกว่าแต่ไม่ได้คิดว่าสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ โยซอบไม่รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร เขามองไม่เห็นหน้า รู้แต่เพียงว่ารูปร่างสูงใหญ่กว่าตัวเขามาก




“อย่าดิ้นน่า! รับรองว่านายจะติดใจจนเรียกหาแต่ฉัน”เสียงนั่นกระซิบที่ข้างหูแล้วใช้ปลายลิ้นแตะเบา
ๆ ลงบนมัน โยซอบทั้งรู้สึกดีทั้งขยะแขยง 






มือนั่นรวบข้อมือของคนตัวเล็กไว้เหนือศีรษะ ริมฝีปากหยักบดจูบลงมาอย่างรุนแรง เขากัดปากแน่นก่อนที่คนที่ว่าจะล้วงมือลงไปในกางเกงนอน แตะส่วนนั้นเบาๆ จากนอกร่มผ้า จนต้องเผยอปากเผลอครางหวานออกมาจนทำให้ถูกเรียวลิ้นลุกล้ำเข้าไปช่วงชิงความหอมหวานไ
ปได้








ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก...แต่โยซอบก็ไม่เคยถูกกระทำโดยไม่ได้สมยอมเช่นนี้






โยซอบไม่รู้ว่าตัวเองถูกทำแบบนั้นไปกี่ครั้ง เขารู้เพียงแค่ว่าร่างกายมันเหมือนจะถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ภาพของคนที่ทำร้ายเขาเลือนราง แต่น้ำเสียง ท่าทาง และการกระทำกลับชัดเจนมากเหลือเกิน





“ลีลาดีนี่นา”สันจมูกโด่งคลอกเคลียอยู่ที่ข้างแก้มนุ่ม โยซอบถูกจัดให้นั่งงอยู่บนตักโดยที่ต่างฝ่ายต่างไร้อาภรณ์ใดๆ




“ปล่อยผมได้แล้ว..”โยซอบไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่จะมานั่งร้องไห้เพียงเพราะถูกกระทำ ร่างเล็กดิ้นในอ้อมกอดของผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เจ้าตัวไม่รู้จัก ถึงจะรู้สึกว่าเคยเห็นหน้ามาก่อนก็ตาม




“ทำงานอยู่แถวนี้หรอ ปกติค่าตัวเท่าไหร่”เสียงทุ้มกระซิบถามที่ข้างหู โยซอบกำหมัดแน่นเพราะไม่คิดว่าจะถูกมองแบบนี้ 




“ปล่อยผมเถอะ ผมอยากกลับ”แกะมือใหญ่ที่โอบรั้งตัวเองไว้ออก พลางขยับตัวลุกขึ้นหยิบเสื้อและกางเกงนอนตัวหลวมมาสวม อีกคนมองมาอย่างโลมเลียเขารู้สึกได้ ความรู้สึกขยะแขยงเมื่อถูกมองแบบนั้นมันไม่สามรถบรรยายออกมาได้เลยจริงๆ




“แค่นี้พอไหม...”ถูกเบียดร่างสวมกอดจากด้านหลังอย่างถือวิสาสะ ในมือนั้นมีเงินอยู่ราวๆ สองแสนวอน โยซอบผลักมือนั่นออก




“ผมทำทาน...ไม่เอาหรอกครับเงินแค่นั้น”มีสติเกินกว่าจะด่าทอคนที่กำลังเข้าใจตัวเขาแ
บบผิดๆ โยซอบเลือกใช้ถ้อยทำสุภาพแต่ความหมายรุนแรงตอบแทนการกระทำต่ำทรามที่ได้รับ ฝ่ายนั้นยกยิ้มมุมปาก




“อะไรกัน ทำอาชีพนี้ไม่ได้ต้องการเงินหรอกหรอ”โยซอบยิ้มรับ เหนื่อยกับการจะต่อปากต่อคำกับใครที่ตัวเองไม่รู้จักคนนี้เสียเหลือเกิน




“โอเคครับ...ผมรับไว้ก็ได้ แค่นี้ใช่ไหม”มือของคนตัวเล็กฉวยเอาปึกเงินในมือคนตัวสูง ดวงตาคมนั่นมองตรงมาที่เขาอย่างเหยียดหยาม ริมฝีปากยักที่รับกับจมูกโด่งเป็นสันคมกดยิ้มราวกับสมเพชเขาเสียเต็มประดา 




“ถ้ามาที่นี่จะเจอนายอีกใช่ไหม”ขาเล็กกำลังจะก้าวออกไปจากตรงนั้น เสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้นมา โยซอบถอนใจเบาๆ แล้วหันไปยิ้มตอบ




“ขอให้มันเป็นครั้งเดียวแล้วก็ครั้งสุดท้าย ผมจะคิดว่านี่คือฝันร้าย”











------- -











ดูจุนรู้สึกว่าผิดปกติเพราะเมื่อตื่นมาเขาพบว่าฮยอนซึงไม่ได้อยู่ในห้องทั้งที่ฟ้ายั
งไม่สว่างดีเลยแท้ๆ ขายาวเดินวนหารอบบ้านก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนสนิท 




“หาอะไรอ่ะ”จุนฮยองที่ลงมาตอนไหนไม่รู้เอ่ยถามเขาเสียงเรียบ ดูจุนเลิกคิ้วแล้วยิ้มจาง




“ไอ้ฮยอนซึงหนะ ไม่เห็นมันเลยตั้งแต่ตื่น”ตอบไปพร้อมกับก้าวเข้าไปหาอีกฝ่าย จุนฮยองยื่นมือออกมาเหมือนว่ารอรับฝ่ามืออุ่นของคนตัวหนา 




“ไปเดินเล่นกันดูจุน”











ดูจุนคิดว่านี่มันเกินฝันของเขามากเกินไปแล้ว ฝ่ามือใหญ่กระชับมือของคนที่ตัวเองรักไว้แน่น จุนฮยองเอียงหน้ามามองแล้วไม่ได้พูดอะไร มีเพียงรอยยิ้มน้อยๆ ที่ฉาบอยู่บนใบหน้าขาว สองคนเดินเรื่อยไปจนเกือบสุดหาด เรื่องราวสัพเพเหระถูกหยิบยกมาพูดคุยจนไม่มีอะไรจะให้พูดกัน 





“นอกจากกายุนแล้ว มึงมีพี่น้องอีกไหม”จุนฮยองถามขึ้น ดูจุนหันมาส่ายหัวแล้วตอบเสริม




“มีแต่พวกญาติๆ แต่ถ้าน้องจริงก็มีกายุนนี่แหละ แล้วมึงล่ะ มีพี่น้องไหม”พอพูดจบใบหน้าที่กำลังยิ้มก็เจื่อนลง ดูจุนรู้สึกเหมือนตัวเองพูดอะไรที่ผิดออกไปเสียแล้ว




“เอ่อ...ขอโทษ”ฝ่ายนั้นสั่นศีรษะแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มเศร้า 




“กูเริ่มก่อนนี่ มึงไม่ผิดหรอกที่ถามกลับหนะ...กูมีพี่สองคน มีน้องคนนึง แต่คนละแม่”ไม่รู้ทำไมดูจุนถึงได้รู้สึกว่าน้ำเสียงเมื่อจุนฮยองพูดถึงครอบครับมันจึ
งได้เศร้าเหลือเกิน เขาออกแรงบีบมือบางที่ตัวเองกุมไว้เบาๆ 




“พี่ๆ หนะนะรักกูมากเลย ตามใจทุกอย่าง”รอยยิ้มที่ปรากฏตรงหน้าคือความสุข แต่ดวงตาที่มองออกไปกลับเหมือนเปลี่ยวเหงา 




“แล้วน้องคนละแม่ล่ะ”ดูจุนอาจจะทำพลาดมากขึ้นอีกเมื่อถามถึงน้องของจุนฮยอง คนที่ถูกถามฉายแววตาเศร้าและเจ็บปวด 




“น้องเกลียดพวกเรา พี่ๆ ก็เกลียดน้อง...แต่เชื่อไหมว่ากูกลับรักน้องมาก ทั้งที่เขาไม่เคยคิดว่ากูเป็นพี่ชายของเขาเลยสักครั้ง”มือใหญ่เอื้อมออกไปปาดน้ำตาที
่ไหลคลอที่ขอบตาที่มักจะมองทุกอย่างด้วยความเฉยชา ดูจุนไม่รู้ว่าเขาควรดีใจไหมที่จุนฮยองเปิดใจมากพอจะพูดเรื่องที่เจ็บปวดแบบนี้ให้ฟั
ง แขนหนาอยากจะรั้งเอวของฝ่ายนั้นเข้ามากอดปลอบ แต่กลัวว่าจะถูกมองว่าฉวยโอกาส




“ดูจุน..กูอิจฉาที่มึงกับกายุนรักกัน กูอยากจะมีน้องที่รักกูแบบนั้น กูอยากกอดน้องได้เหมือนที่มึงกอด ฮึก”สะอื้นหนักในลำคอ แล้วเอนใบหน้ามาซบลงที่ไหล่กว้างของคนรัก ดูจุนวางฝ่ามือลงบนแผ่นหลังที่กำลังสั่น เขารู้สึกผิดที่เป็นคนถามให้จุนฮยองต้องเสียน้ำตา 




“สักวันน้องจะรู้ว่ามึงรักน้องแค่ไหนนะจุนฮยอง”














สัมภาระถูกขนขึ้นรถอย่างไม่เร่งร้อน โปรแกรมต่อไปคือน้ำตกที่ห่างจากที่พักไปราวสิบกิโลเมตร ดูจุนวางตะกร้าที่อัดแน่นไปด้วยขนมไว้ที่เบาะหลังที่ตัวเองนั่ง แล้วหันมาตะโกนเรียกฮยอนซึงที่มัวแต่เล่นเกมส์แข่งกันกับจุนฮยองที่หน้าทีวี




“เร่งอยู่ได้ กูแพ้เลยเห็นไหม”เพื่อนหน้าหวานหงุดหงิดใส่ ดูจุนเลยได้แต่หัวเราะเพราะเป็นคนอารมณ์ดี 




“แล้วโยซอบล่ะ”อีจุนหันมาถามโดยที่ในมือนั่นมีกุญแจรถพร้อมจะออกเดินทางแล้ว




“เมื่อกี๊มันเข้าห้องน้ำหนะ เดียวกูไปตามให้”ซึงโฮขันอาสา ก่อนจะหายตัวขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน รอไม่นานคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะมีท่าทางอ่อนเพลียไม่น้อยก็แกล้งทำเป็นสดใสก้าวขาลงม
าจากข้างบนบ้าน 




“มึงไม่สบายป่ะวะ”ฮยอนซึงถามด้วยความห่วงใย โยซอบหันไปมองเพื่อคนถามแล้วส่ายหัว เขายังไม่อยากคุยอะไรกับฮยอนซึงในตอนนี้ กลัวจะหลุดปากถามสิ่งที่อยากรู้อออกมา




“ไปเหอะ กูอยากเอาน้ำตกล้างตัว”พูดจบคนตัวเล็กก็มุดเข้าไปข้างในรถเลย เพื่อนที่เหลือมองกันไปมาเพราะไม่เข้าใจคำที่โยซอบพูด











มันเกิดอะไรหรือเปล่า....










ดูจุนจุ่มเท้าลงในน้ำโดยมีจุนฮยองนั่งอยู่ถัดไปไม่ไกลนัก คนอื่นๆ กระโดดลงไปแล้วพร้อมกับตะโกนคุยเล่นสาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน โยซอบกระโดดขึ้นหลังฮยอนซึง ก้มกระซิบอะไรกันไม่กี่คำคนหน้าสวยก็แบกเพื่อนตัวเล็กฝ่าสายน้ำไปที่อีกมุมของน้ำตก ดูจุนมองคู่ที่ว่าแล้วก็แปลกใจไม่น้อย ถึงจะรู้ว่าฮยอนซึงกับโยซอบก็สนิทกันไม่แพ้กับที่เขาสนิทกับฮยอนซึง แต่พักหลังมันดูแปลก




“หึงที่ฮยอนซึงกุ๊กกิ๊กกับเพื่อนกูหรอ”ดูจุนไม่รู้ว่าจุนฮยองพูดด้วยอารมณ์ไหน 




“หึงหรอ...คงงั้น”เขาตั้งใจจะดูว่าจุนฮยองมีปฏิกิริยายังไงถ้าได้คำตอบแบบนั้น แล้วจุนฮยองก็ตอบโต้ทันทีด้วยแววตาขุ่นเคือง ริมฝีปากเชิดแล้วสะบัดหน้าหนี




“หึงกันก็ไปคบกันดิวะ มาคบกับกุทำไม”เพราะตรงนั้นมีแค่เขาสองคนจุนฮยองเลยกล้าพูดออกมา ดูจุนยิ้มขำอยากจะขยับไปนั่งจนชิดแล้วดึงเอาเจ้าของใบหน้างอง้ำมาหยิกแก้มเบาๆ ด้วยความเอ็นดู




“งอนหรอ กูแค่พูดเล่นเฉยๆ”ดูจุนแหย่อีก จุนฮยองหันควับมามองแล้วอยากจะทุบไอ้คนตัวอ้วนให้มันช้ำ 




“งอนบ้างอนบออะไร ไม่คุยด้วยแล้ว”แล้วก็จะลุกหนี ดูจุนเลยคว้าข้อมือไว้ จุนฮยองมองที่มือหนาแล้วรีบหันไปปมองว่ามีใครเห็นหรือเปล่า




“ปล่อยดิ เดี๋ยวเพื่อนเห็น”บอกอย่างร้อนรน ดูจุนรู้สึกโหวงในอกก่อนจะปล่อยมืออกอย่างช้าๆ ใบหน้าคมของคนตัวใหญ่ยกยิ้มกว้างกลบเกลื่อนความเศร้า




“ขอโทษ..”เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา จุนฮยองพยักหน้าแล้วนั่งลงอย่างเดิม...











ถึงจะรักมากเท่าไหน ..ยุนดูจุนก็ยังคงเป็นได้แค่ “เงา"










2 be con