ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Past 4 ~ จ่ายตลาด (100%)
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้แต่งน่ะค่ะ ใกล้สอบแล้ว TT'
- ------------------------------------------------------------------
ตอนคํ่า ... (ข้ามเลย =[ ]=!)
"ซือคุง ~ อยู่บ้านดี ๆ ล่ะ อย่าทำให้รุ่นพี่ที่มาอยู่ด้วยต้องเดือดร้อนน่ะ ฝากดูแลพี่เค้าด้วยล่ะ แล้วแม่จะรีบเที่ยวน่ะจ่ะ" นานะยืนพูดกับสึนะเป็นเชิงบ่นมากกว่า
-- แม่น่าจะบอกว่ารีบกลับมากกว่าน่ะครับ = =' --
ไม่ใช่แค่สึนะที่วิตกกังวล จีอ็อตโต้ก็ไม่แตกต่างกัน ท่าทางกังวลกว่าสึนะสุด ๆ ทั้งที่คิดว่าจะกลับมาหาน้องสุดที่รักไหงต้องมานอนกับผู้ชายที่ไม่ใช่แค่เย็นชา เป็นเพลย์บอยโครต ๆ !
-- นายจะตามหลอกหลอนฉันไปถึงไหน ที่อิตาลียังไม่พออีกเหรอ --
จีอ๊อตโต้เข้าไปจัดของในห้องนอนของตัวเอง ... แต่ไม่ทันได้จัดอะไร สึนะก็ขึ้นมาเรียกซะก่อน
"พี่จีครับ .. แม่เรียกให้ไปทำกับข้าวต้อนรับคุณฮิบาริกับพี่ของเค้าน่ะครับ " สีหน้าสึนะดูอ่อนหล้ามาก เหมือนกับปลงในสิ่งที่จะเกิดขึ้น จีอ็อตโต้ที่ไม่รู้ว่าน้องสุดที่รักของเค้าถูกฉก มาก่อนหน้านี้แล้ว จึงไม่ได้คิดอะไรไปมากมาย
"งั้นน้องช่วยพี่หน่อยได้ไหม" จีอ๊อตโต้พูดพร้อมกับยิ้มให้สึนะ
"ถ้าช่วยพี่ได้ผมก้เต็มใจครับ !" บรรยากาศครึกครื้นเริ่มกลับมาอีกครั้ง รอยยิ้มของร่างเล็กผุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย
"งั้นเดี๋ยวช่วยไปจ่ายตลาดแทนพี่หน่อยน่ะ เดี๋ยวพี่เขียนรายการที่ต้องซื้อให้น่ะ" จีอ๊อตโต้หยิบกระดาษขึ้นมาจดรายการอย่างรวดเร็ว
-- หว๊า ~ พี่จีเก่งจังเลย -- ตาสึนะประกายวาววับ จะได้ใกล้ชิดกับพี่จีก็แค่นี้ล่ะ
"อ๊ะ ! เสร็จล่ะ รีบไปรีบกลับน่ะ เดี๋ยวถ้าทางนั้นมาฝั่งเราจะแย่เอา ไปดี ๆ ล่ะ" จีอ็อตโต้ยิ้มให้สึนะอีกรอบก่อนที่จะไปจัดของต่อ ที่จริงเค้าก็ไม่อยากให้น้องไปไหนไกลหรอก แต่ช่วยไม่ได้ถ้าฝั่งนั้นมาแล้วไม่ต้อนรับจะหาว่าดูแลไม่ดีอีก
-- ภาระจริง = =' ! --
"เอ ... เหลือผักกาดงั้นสิน่ะ ! " สึนะยืนอ่านรายการที่พี่เค้าจดให้ ก่อนจะยืนเหม่อสักพัก -- ไม่อยากกลับไปเลยแฮะ --
"ช่วย .." จู่ ๆ ก็มีคนมาช่วยถือของให้ร่างเล็ก สึนะยังไม่ทันได้ดูหน้าก็รีบขอบคุณซะก่อน
"ขอบคุณน่ะครับ .. เอ่อคุณ .. ฮ๊ะ เฮ้ย !" แทนที่เขาจะจ่ายตลาดอย่างมีความสุขทำไมต้องมาเจอกับรุ่นพี่คนนี้อีกเนี่ย !
"ฉันไม่ได้เต็มใจมาช่วยน่ะ เจ้านั่นบอกให้ฉันมา ..." ฮิบาริยืนพูดด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์
"อะ .. เอ๋ !! ไม่เป็นไรครับกลับไปรอก่อนก็ได้ครับ ผมซื้ออีกอย่างก็กลับแล้วครับ" ร่างเล็กพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาช่วยเค้าถือของเลยสักครั้ง จะให้รุ่นพี่ที่ไม่ชอบให้ออกคำสั่งด้วย ยิ่งแล้วใหญ่ !
"ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของพี่นาย ฉันเป็นผู้พิทักษ์เมฆาก็ต้องพานายกลับบ้านอย่างปลอดภัย อย่าเถียง ! ไม่งั้นจะขยํ้า !!!" ร่างสูงไม่เพียงแค่พูดอย่างเดียว ยังชักท่อนฟาออกมาขู่คนตรงหน้า ... แล้วก็ได้ผลซะด้วย
"คะ ครับ !! ผมจะรีบซื้อเดี๋ยวนี้ล่ะ" ไม่ทันไรร่างเล็กก็วิ่งไปไกลซะแล้ว
(HiBari Say : )
... วุ่นวายชะมัด กว่าจะไล่เจ้าสัตว์กินพืชนั่นไปซื้อของได้ ยุ่งยากชะมัด ท่าทางเอ๋อ ๆ มันน่าจับขยํ้าให้รู้แล้วรู้รอด !
"นายจะซื้ออีกนานไหมเนี่ย ฉันรอตั้งนานแล้ว อย่าให้รอนานกว่านี้จะได้ไหม !" ไม่แปลกเลยที่ผมจะโกรธคนตรงหน้า ทั้งที่ไปซื้อก่อนคนอื่น แต่กลับได้ทีหลังสุด เพราะความใจดีของนายสิน่ะ ที่ทำให้ฉันติดใจในตัวนาย
เดี๋ยวอ่อนแอ เดี๋ยวแข็งแกร่ง น่าสนใจจริง ๆ
"มานี่ ฉันซื้อให้ชักช้า เดี๋ยวขยํ้า !!" ได้ผล ร่างเล็กตรงหน้ายืนตังพร้อมตะกร้าให้ผมทันที
"งะ .. งั้นผมรอตรงนี้น่ะครับ" เป็นร่างที่บอบบางเสียจริง ตอนจูบครั้งแรกก็อ่อนหัด แต่ทำไมถึงได้คิดใจได้ขนาดนี้น่ะ
" ..... "
"... ผมขอโทษครับจะไปด้วยก็ได้ครับ !"
"มานี่ !" ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดแล้วฝ่าฝูงคนเข้าไปซื้อผักกาด ร่างในอ้อมแขนไม่พูดอะไร ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าเฉย ๆ
'อย่างนี้สิ ถึงจะน่าสนใจ !'
(HiBari Say : End )
"เจ้าบ้าเบสบอลจะตามมาทำไมเนี่ย !!!" เสียงใสตะโกนแจ๊วออกมา
"ฮ๊ะ ๆ ก็แหม .. ออกมาซื้อของกับเพื่อน ๆ มันสนุกนี่หน่า" ยามาโมโตะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"ชิ ! ไหน ๆ นายก็มาแล้ว ช่วยฉันถือของเลยล่ะกัน" ร่างเล็กบ่นหน่าย ๆ
"อย่าบ่นมาก ฉันก็ซื้อให้แล้วนี่ไง ! อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ไม่ใช่รึไง ! " ร่างสูงดึงมือ
สึนะ ไม่สิ เรียกว่าลากมากกว่า
"หยุดน่ะ ! เจ้าฮิบาริ แกจะทำอะไรรุ่นที่ 10 !!" โกคุเทระเปิดฉากด้วยการหยิบไดนาไมต์คู่ใจขึ้นมาเตรียมจุด
"...."
"นี่โกคุเทระ เค้าเดินไปกันตั้งนานแล้วล่ะ ฉันว่านายรีบซื้อของจะดีกว่าน่ะ ฮ๊ะ ๆ" ยามาโมโตะตบไหล่โกคุเทระทีนึง เป็นการเตือนว่าสึนะไปตั้งนานแล้ว
-- ระ..หรือว่า ... เราไม่มีค่าสำหรับรุ่นที่ 10 เลยเหรอ ถึงได้เมินกันอย่างนี้ --
"ยามาโมโตะ !! ช่วยบอกฉันทีว่าฉันกับฮิบาริ ใครเหมาะที่จะเป็นมือขวามากกว่ากัน !!" โกคุเทระหันไปถามยามาโมโตะอ่ยางหนักแน่น
"อะ .. เอ๋ ฉันว่าฮิบาริน่ะ อ้อ ! หมายถึงความเก่งน่ะ อ่ะ เอ้ย ไม่ใช่ ๆ" ยามาโมโตะพยายามพูดให้เพื่อนสนิทตัวเองเข้าใจว่า นายก็เหมาะน่ะ แต่คำพูดกลับสวนไปอีกทาง
"ง่ะ .. งั้นเหรอ ใช่สิฉันมันไม่ค่า ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮึก ๆ" โกคุเทระเดินเซไปเซมา อย่างหมดอาลัยตายอยาก
"เดี๋ยวสิโกคุเทระ รอก่อน" ยามาโมโตะรีบวิ่งตามเพื่อนสนิทตัวเองทันที
ย้อนกลับมาที่บ้านซาวะดะ ~
"ไหน ๆ ก็จัดของเสร็จแล้ว เตรียมของทำกับข้าวดีกว่า" จีอ็อตโต้เดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ
"รีบทำกับข้าวซะสิ ฉันหิวแล้วน่ะ ชักช้าอืดอาดอยู่ได้" เสียงผู้มาเยือนคนใหม่ พูดจากวนประสาท ทำเอาจีอ็อตโต้แทบจะกลิ้งจากบันไดลงมาเตะคนตรงหน้า
"รอสักครู่ได้ไหมครับ เผอิญว่าน้องของผมกำลังไปซื้อของอยู่น่ะครับ !" จีอ็อตโต้พูดกระแทกเสียงใส่คนตรงหน้า
" หึ ! จีอ็อตโต้นี่ก็พูดกับฉันห่างเหินจังเลยน่ะ" อเลาดิดันร่างเล็กตรงหน้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งชนกับประตูหน้าบ้าน
"กรุณาปล่อยผมด้วยน่ะครับ ! " จีอ็อตโต้พยายามดึงมือที่กดไหล่เค้าลง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะยิ่งดึง ร่างสูงก็ยิ่งกดแรง
".. หมดแรงแล้วรึไง เอาล่ะ ! ฉันกลับมาเพื่อนเอาของ ของฉันคืน ถ้านายให้ฉันคืนฉันจะปล่อยนายไปแล้วก็จะไม่ยุ่งกับนาย .. รวมทั้งน้องนายด้วย" อเลาดิพูดกัดฟันกรอด
"ปล่อยน่ะ ไอ่บ้ากาม ไอ่เจ้าชู้ ว๊ากก ~ "
'โครม !!'
"อ๊ะ ! พี่ครับ ผมขอโทษ เจ็บตรงไหนไหมครับเนี่ย !!" สึนะเปิดประตูเข้ามา เพียงชั่ววูบพี่ของเค้าก็นอนกลิ้งกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว
"วุ่นวายชะมัด เดี๋ยวจะขยํ้า !!" ฮิบาริเริ่มออกอาการหงุดหงิด เริ่มจากที่เค้าถูกใช้ให้ไปช่วยสึนะจ่ายตลาด แล้วยังต้องแบกกับข้าวกลับบ้านอีก
"จะรีบไปทำกับข้าวให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ !! อ๊ะ .. พี่อเลาดิฝากดูแลพี่ของผมหน่อยน่ะครับ" สึนะพูเสร็จสรรพก็รีบวิ่งเข้าห้องครัว ฮิบาริที่มีหน้าที่แบกของก็รีบเดินตามไปทันที
"ดูแลคนรักของนายให้ดีล่ะ .. เคียวยะ" อเลาดิพูดทิ้งท้ายไว้
- ------------------------------------------------------------------
ตอนคํ่า ... (ข้ามเลย =[ ]=!)
"ซือคุง ~ อยู่บ้านดี ๆ ล่ะ อย่าทำให้รุ่นพี่ที่มาอยู่ด้วยต้องเดือดร้อนน่ะ ฝากดูแลพี่เค้าด้วยล่ะ แล้วแม่จะรีบเที่ยวน่ะจ่ะ" นานะยืนพูดกับสึนะเป็นเชิงบ่นมากกว่า
-- แม่น่าจะบอกว่ารีบกลับมากกว่าน่ะครับ = =' --
ไม่ใช่แค่สึนะที่วิตกกังวล จีอ็อตโต้ก็ไม่แตกต่างกัน ท่าทางกังวลกว่าสึนะสุด ๆ ทั้งที่คิดว่าจะกลับมาหาน้องสุดที่รักไหงต้องมานอนกับผู้ชายที่ไม่ใช่แค่เย็นชา เป็นเพลย์บอยโครต ๆ !
-- นายจะตามหลอกหลอนฉันไปถึงไหน ที่อิตาลียังไม่พออีกเหรอ --
จีอ๊อตโต้เข้าไปจัดของในห้องนอนของตัวเอง ... แต่ไม่ทันได้จัดอะไร สึนะก็ขึ้นมาเรียกซะก่อน
"พี่จีครับ .. แม่เรียกให้ไปทำกับข้าวต้อนรับคุณฮิบาริกับพี่ของเค้าน่ะครับ " สีหน้าสึนะดูอ่อนหล้ามาก เหมือนกับปลงในสิ่งที่จะเกิดขึ้น จีอ็อตโต้ที่ไม่รู้ว่าน้องสุดที่รักของเค้าถูกฉก มาก่อนหน้านี้แล้ว จึงไม่ได้คิดอะไรไปมากมาย
"งั้นน้องช่วยพี่หน่อยได้ไหม" จีอ๊อตโต้พูดพร้อมกับยิ้มให้สึนะ
"ถ้าช่วยพี่ได้ผมก้เต็มใจครับ !" บรรยากาศครึกครื้นเริ่มกลับมาอีกครั้ง รอยยิ้มของร่างเล็กผุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย
"งั้นเดี๋ยวช่วยไปจ่ายตลาดแทนพี่หน่อยน่ะ เดี๋ยวพี่เขียนรายการที่ต้องซื้อให้น่ะ" จีอ๊อตโต้หยิบกระดาษขึ้นมาจดรายการอย่างรวดเร็ว
-- หว๊า ~ พี่จีเก่งจังเลย -- ตาสึนะประกายวาววับ จะได้ใกล้ชิดกับพี่จีก็แค่นี้ล่ะ
"อ๊ะ ! เสร็จล่ะ รีบไปรีบกลับน่ะ เดี๋ยวถ้าทางนั้นมาฝั่งเราจะแย่เอา ไปดี ๆ ล่ะ" จีอ็อตโต้ยิ้มให้สึนะอีกรอบก่อนที่จะไปจัดของต่อ ที่จริงเค้าก็ไม่อยากให้น้องไปไหนไกลหรอก แต่ช่วยไม่ได้ถ้าฝั่งนั้นมาแล้วไม่ต้อนรับจะหาว่าดูแลไม่ดีอีก
-- ภาระจริง = =' ! --
"เอ ... เหลือผักกาดงั้นสิน่ะ ! " สึนะยืนอ่านรายการที่พี่เค้าจดให้ ก่อนจะยืนเหม่อสักพัก -- ไม่อยากกลับไปเลยแฮะ --
"ช่วย .." จู่ ๆ ก็มีคนมาช่วยถือของให้ร่างเล็ก สึนะยังไม่ทันได้ดูหน้าก็รีบขอบคุณซะก่อน
"ขอบคุณน่ะครับ .. เอ่อคุณ .. ฮ๊ะ เฮ้ย !" แทนที่เขาจะจ่ายตลาดอย่างมีความสุขทำไมต้องมาเจอกับรุ่นพี่คนนี้อีกเนี่ย !
"ฉันไม่ได้เต็มใจมาช่วยน่ะ เจ้านั่นบอกให้ฉันมา ..." ฮิบาริยืนพูดด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์
"อะ .. เอ๋ !! ไม่เป็นไรครับกลับไปรอก่อนก็ได้ครับ ผมซื้ออีกอย่างก็กลับแล้วครับ" ร่างเล็กพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมาช่วยเค้าถือของเลยสักครั้ง จะให้รุ่นพี่ที่ไม่ชอบให้ออกคำสั่งด้วย ยิ่งแล้วใหญ่ !
"ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของพี่นาย ฉันเป็นผู้พิทักษ์เมฆาก็ต้องพานายกลับบ้านอย่างปลอดภัย อย่าเถียง ! ไม่งั้นจะขยํ้า !!!" ร่างสูงไม่เพียงแค่พูดอย่างเดียว ยังชักท่อนฟาออกมาขู่คนตรงหน้า ... แล้วก็ได้ผลซะด้วย
"คะ ครับ !! ผมจะรีบซื้อเดี๋ยวนี้ล่ะ" ไม่ทันไรร่างเล็กก็วิ่งไปไกลซะแล้ว
(HiBari Say : )
... วุ่นวายชะมัด กว่าจะไล่เจ้าสัตว์กินพืชนั่นไปซื้อของได้ ยุ่งยากชะมัด ท่าทางเอ๋อ ๆ มันน่าจับขยํ้าให้รู้แล้วรู้รอด !
"นายจะซื้ออีกนานไหมเนี่ย ฉันรอตั้งนานแล้ว อย่าให้รอนานกว่านี้จะได้ไหม !" ไม่แปลกเลยที่ผมจะโกรธคนตรงหน้า ทั้งที่ไปซื้อก่อนคนอื่น แต่กลับได้ทีหลังสุด เพราะความใจดีของนายสิน่ะ ที่ทำให้ฉันติดใจในตัวนาย
เดี๋ยวอ่อนแอ เดี๋ยวแข็งแกร่ง น่าสนใจจริง ๆ
"มานี่ ฉันซื้อให้ชักช้า เดี๋ยวขยํ้า !!" ได้ผล ร่างเล็กตรงหน้ายืนตังพร้อมตะกร้าให้ผมทันที
"งะ .. งั้นผมรอตรงนี้น่ะครับ" เป็นร่างที่บอบบางเสียจริง ตอนจูบครั้งแรกก็อ่อนหัด แต่ทำไมถึงได้คิดใจได้ขนาดนี้น่ะ
" ..... "
"... ผมขอโทษครับจะไปด้วยก็ได้ครับ !"
"มานี่ !" ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดแล้วฝ่าฝูงคนเข้าไปซื้อผักกาด ร่างในอ้อมแขนไม่พูดอะไร ทำได้เพียงแต่ก้มหน้าเฉย ๆ
'อย่างนี้สิ ถึงจะน่าสนใจ !'
(HiBari Say : End )
"เจ้าบ้าเบสบอลจะตามมาทำไมเนี่ย !!!" เสียงใสตะโกนแจ๊วออกมา
"ฮ๊ะ ๆ ก็แหม .. ออกมาซื้อของกับเพื่อน ๆ มันสนุกนี่หน่า" ยามาโมโตะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"ชิ ! ไหน ๆ นายก็มาแล้ว ช่วยฉันถือของเลยล่ะกัน" ร่างเล็กบ่นหน่าย ๆ
.
.
"คุณฮิบาริ ! ทำไมไม่ต่อแถวล่ะครับ ไปแทรกยังงั้นได้ไง .." เสียงเล็กดังขึ้นไม่ไกลจากหูของว่าที่มือขวา ทันทีที่ได้ยินเสียงโกคุเทระก็รีบวิ่งไปดู.
"อย่าบ่นมาก ฉันก็ซื้อให้แล้วนี่ไง ! อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ไม่ใช่รึไง ! " ร่างสูงดึงมือ
สึนะ ไม่สิ เรียกว่าลากมากกว่า
"หยุดน่ะ ! เจ้าฮิบาริ แกจะทำอะไรรุ่นที่ 10 !!" โกคุเทระเปิดฉากด้วยการหยิบไดนาไมต์คู่ใจขึ้นมาเตรียมจุด
"...."
"นี่โกคุเทระ เค้าเดินไปกันตั้งนานแล้วล่ะ ฉันว่านายรีบซื้อของจะดีกว่าน่ะ ฮ๊ะ ๆ" ยามาโมโตะตบไหล่โกคุเทระทีนึง เป็นการเตือนว่าสึนะไปตั้งนานแล้ว
-- ระ..หรือว่า ... เราไม่มีค่าสำหรับรุ่นที่ 10 เลยเหรอ ถึงได้เมินกันอย่างนี้ --
"ยามาโมโตะ !! ช่วยบอกฉันทีว่าฉันกับฮิบาริ ใครเหมาะที่จะเป็นมือขวามากกว่ากัน !!" โกคุเทระหันไปถามยามาโมโตะอ่ยางหนักแน่น
"อะ .. เอ๋ ฉันว่าฮิบาริน่ะ อ้อ ! หมายถึงความเก่งน่ะ อ่ะ เอ้ย ไม่ใช่ ๆ" ยามาโมโตะพยายามพูดให้เพื่อนสนิทตัวเองเข้าใจว่า นายก็เหมาะน่ะ แต่คำพูดกลับสวนไปอีกทาง
"ง่ะ .. งั้นเหรอ ใช่สิฉันมันไม่ค่า ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮึก ๆ" โกคุเทระเดินเซไปเซมา อย่างหมดอาลัยตายอยาก
"เดี๋ยวสิโกคุเทระ รอก่อน" ยามาโมโตะรีบวิ่งตามเพื่อนสนิทตัวเองทันที
ย้อนกลับมาที่บ้านซาวะดะ ~
"ไหน ๆ ก็จัดของเสร็จแล้ว เตรียมของทำกับข้าวดีกว่า" จีอ็อตโต้เดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ
"รีบทำกับข้าวซะสิ ฉันหิวแล้วน่ะ ชักช้าอืดอาดอยู่ได้" เสียงผู้มาเยือนคนใหม่ พูดจากวนประสาท ทำเอาจีอ็อตโต้แทบจะกลิ้งจากบันไดลงมาเตะคนตรงหน้า
"รอสักครู่ได้ไหมครับ เผอิญว่าน้องของผมกำลังไปซื้อของอยู่น่ะครับ !" จีอ็อตโต้พูดกระแทกเสียงใส่คนตรงหน้า
" หึ ! จีอ็อตโต้นี่ก็พูดกับฉันห่างเหินจังเลยน่ะ" อเลาดิดันร่างเล็กตรงหน้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งชนกับประตูหน้าบ้าน
"กรุณาปล่อยผมด้วยน่ะครับ ! " จีอ็อตโต้พยายามดึงมือที่กดไหล่เค้าลง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะยิ่งดึง ร่างสูงก็ยิ่งกดแรง
".. หมดแรงแล้วรึไง เอาล่ะ ! ฉันกลับมาเพื่อนเอาของ ของฉันคืน ถ้านายให้ฉันคืนฉันจะปล่อยนายไปแล้วก็จะไม่ยุ่งกับนาย .. รวมทั้งน้องนายด้วย" อเลาดิพูดกัดฟันกรอด
"ปล่อยน่ะ ไอ่บ้ากาม ไอ่เจ้าชู้ ว๊ากก ~ "
'โครม !!'
"อ๊ะ ! พี่ครับ ผมขอโทษ เจ็บตรงไหนไหมครับเนี่ย !!" สึนะเปิดประตูเข้ามา เพียงชั่ววูบพี่ของเค้าก็นอนกลิ้งกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว
"วุ่นวายชะมัด เดี๋ยวจะขยํ้า !!" ฮิบาริเริ่มออกอาการหงุดหงิด เริ่มจากที่เค้าถูกใช้ให้ไปช่วยสึนะจ่ายตลาด แล้วยังต้องแบกกับข้าวกลับบ้านอีก
"จะรีบไปทำกับข้าวให้เดี๋ยวนี้ล่ะครับ !! อ๊ะ .. พี่อเลาดิฝากดูแลพี่ของผมหน่อยน่ะครับ" สึนะพูเสร็จสรรพก็รีบวิ่งเข้าห้องครัว ฮิบาริที่มีหน้าที่แบกของก็รีบเดินตามไปทันที
"ดูแลคนรักของนายให้ดีล่ะ .. เคียวยะ" อเลาดิพูดทิ้งท้ายไว้
------------------------------------------------------
ใครปิดเทอมแล้วบ้างเนี่ย อิจฉา TT'
จะบอกว่าแพรเพิ่ง ม.1 เองอ่ะ เด็กม๊ะ >< '
เอาเป็นว่าฝากรูปทิ้งท้ายไว้ล่ะกันเนอะ ๆ
(100% นิดเดียวเองง่ะ ไม่ว่ากันเน้อ ~)
ใครปิดเทอมแล้วบ้างเนี่ย อิจฉา TT'
จะบอกว่าแพรเพิ่ง ม.1 เองอ่ะ เด็กม๊ะ >< '
เอาเป็นว่าฝากรูปทิ้งท้ายไว้ล่ะกันเนอะ ๆ
(100% นิดเดียวเองง่ะ ไม่ว่ากันเน้อ ~)
เหมาะกับตอนม๊ะ ๆ >< '
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น