คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I wanna forget it at all Part 4 (END)
I am a slave for you…
คยูฮยอนเดินออกมาจากออฟฟิตของอดีตคนรักด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่โดนไล่ออกมาเหมือนสุนัขข้างทาง แถมยังรู้สึกเจ็บที่แก้มนวลอีก พอเอามือไปแตะก็รู้สึกแสบและที่นิ้วเรียวก็มีรอยเลือดติดมาด้วย
รู้สึกโมโหอยู่มากที่สองพี่น้องนั้นทำให้ใบหน้าที่เขาหวงแหนต้องมีบาดแผล แต่พอนึกดูดีๆการได้กลับมาเล่นสนุกแบบนี้มันก็เร้าใจไปอีกแบบ ใบหน้าร้ายกาจมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีหม่นในเวลาค่ำ
“หึ ทำกันซะเลือดออกเลยนะ อดีตภรรยาคนสวย เฮ้อ...แล้ววันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่ละกันนะ” คยูฮยอนยืนยิ้มกับความคิดของตน อากาศที่เย็นขึ้นทำให้ต้องเอามือสอดเก็บบไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ตตัวหนา สักครู่รถนำเข้าสไตร์ยุโรปสีดำเงาวับที่เขาคุ้นเคยก็มาจอดอยู่ด้านหน้าตึกที่เขายืนอยู่
กระจกรถฝั่งที่นั่งของผู้เป็นเจ้านายถูกเปิดลง ปรากฎภาพผู้ชายที่คยูฮยอนรู้จักเป็นอย่างดีนั่งอยู่และมองมาทางเขาด้วยรอยยิ้ม คยูฮยอนเดินไปทางรถสไตร์ยุโรปและคนขับรถก็เดินมาเปิดประตูรับผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม เมื่อคยูฮยอนเข้ามานั่งในรถสารถีก็ปิดประตูและกลับไปนั้งยังที่ประจำและออกรถไป
“คุณซีวอนครับ กลับเลยใช่มั้ยครับ”
“อืม ไม่มีธุระที่ไหนแล้วนี่” ซีวอนให้คำตอบสารถีแล้วกดสวิชต์สั่งทำงานกระจกที่กั้นระหว่างสารถีกับเจ้านาย ตอนนี้ทั้งสองฝั่งจะไม่มีใครได้ยินเสียงกัน เป็นสิ่งที่เหมาะสำหรับนักธุระกิจที่จะคุยงานพันล้านอย่างซีวอนเสียจริง
รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักระยะคยูฮยอนถอดเสื้อโค้ตตัวใหญ่ออก โยนมันลงไปข้างๆตัวแล้วก็หลับตาลงเอนตัวซบไหล่ซีวอนอย่างคนเคยชินเป็นอยู่ประจำ ซีวอนก็นั่งไม่ได้ขยับปล่อยให้คนสำคัญของเขาซบที่ไหล่ตามต้องการ
“วันนี้คุณไปทำอะไรมาล่ะ แก้มถึงเป็นแผล” ซีวอนที่สังเกตุเห็นรอยแผลตั้งแต่คยูฮยอนขึ้นรถมา ถามพรางเอามือลูบหัวของคยูฮยอนอย่างอ่อนโยน
“เฮ้อออ...ผมก็แค่มาหาอะไรสนุกๆทำเล่น ไม่คิดว่าจะได้ของที่ระลึกกลับบ้าน แสบมากเลย...” คยูฮยอนพูดเสียงเบาลงเมื่อบอกอาการของแผลเหมือนจะออดอ้อนให้สงสาร “ก็แค่หา’ไรทำเล่น สองพี่น้องนั่นทำหน้าผมชาไปเลย”
นั่นสินะ แค่มาหาอะไรทำเล่นๆ ไม่คิดว่าของเล่นพวกนั้นจะเดือดปุดๆเป็นหม้อต้มซุปขนาดนั้น....
“แล้วสนุกมั้ยล่ะครับ” ซีวอนถามคำถามกวนๆเล็กน้อยกลับไป
“มันก็สนุกดีหรอก ถ้าไม่ได้ของแถมแสบๆแบบนี้กลับมาน่ะ คุณน่าจะโดนบ้างนะ จะได้รู้ว่ามันแสบแค่ไหน” คยูฮยอนยังพูดประชดหน่อยๆทั้งที่หลับตาอยู่ รู้สึกเหนื่อยจริงๆเลยแฮะ
“ไม่เอาหรอกครับ” ซีวอนยิ้มออกมาบางๆ
“น่าเสียดาย ผมกะจะสาธิตให้สักแผลสองแผล” คยูฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดายนิดหน่อย ยู่ปากเล็กน้อย
“ฮ่ะๆๆ แล้ว...ภรรยาเก่าคุณเป็นยังไงบ้าง” หัวเราะเล็กน้อย แล้วถามไถ่ถึงอดีตภรรยาของคนรัก
“ก็ยังโหดเหมือนเดิม อัพความน่ากลัวเพิ่ม แล้วก็ยังหวงน้องเป็นที่หนึ่งเลย แตะไม่ได้เลยจริงๆ”
“น้องใคร ใครก็หวงอยู่แล้วล่ะครับ”
“ช่างเขาเถอะ ผมเป็นห่วงเด็กๆมากกว่า”
“วันนี้ผมไปดูพวกเด็กๆแสดงละคร แล้วก็อัดวีดีโอเก็บไว้ให้คุณดู น่ารักมากๆเลยนะครับ”
“หรอครับ...” ภาพของเด็กชายตัวเล็กๆสองคนที่ยิ้มมาให้เขา กอดเขา เรียกเขาว่าคุณพ่อ ภาพเหล่านั้นมันฉายชัดขึ้นมาในหัวของเขา
พวกแกบริสุทธิ์เกินกว่าจะมารับรู้เรื่องแบบนี้ เรื่องบางอย่างที่เคยทำและพยายามจะลืมว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าไม่สนใจเด็กสองคนนั้น ไม่ใช่ว่าไม่เคยแคร์ ไม่ใช่ไม่เคยรัก เขาเองก็รักเด็กสองคนนั้นไม่แพ้ฮีชอล แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาเป็นคนแบบนี้ และอดีตมันก็กลับแก้ไขอะไรไม่ได้
รู้ว่าตัวเองทำผิดก็จริง แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ได้อยู่กับคนที่เขาหยุดหัวใจไว้ให้จริงๆ คนที่เขาสยบยอมและไม่คิดที่จะสนใครื่นอีกนอกจากผู้ชายคนนี้ และเขาสามารถไปหาเด็กๆได้โดยผ่านซีวอน เพราะหากฮีชอลรู้ว่าเขาไปหาพวกเด็กๆล่ะก็ เขาอาจจะไม่มีวันได้เจอสองคนนั้นอีกเลย ให้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว...
“คยูฮยอนครับ...” ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเสียงของคยูฮยอนเงียบหายไปนาน
“ผมล่ะแปลกใจ เด็กพวกนั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆของผม ของฮีชอล หรือว่าของคุณเลย แต่ไม่รู้ทำไมพวกเราถึงผูกพันธ์กับพวกแกขนาดนั้น” คยูฮยอนพยายามสลัดความคิดที่แสนหดหู่ออกไปแล้วเริ่มพูดเรื่องใหม่แต่เกี่ยวกับคนเดิมๆ
“ผมเองก็ไม่เข้าใจ สงสัย ผมคงเป็นพวกผูกพันธ์กันคนได้ง่ายล่ะมั้งครับ”
“เอ๊ๆๆ งั้นผมเป็นคนที่เท่าไหร่แล้วล่ะคุณซีวอน คนที่คุณผูกพันธ์น่ะ” คยูฮยอนลืมตาหันไปจ้องตาซีวอนอย่างจับผิด ส่งยิ้มเจ้าเลห์ไปให้
“วางใจเถอะครับ คุณจะเป็นคนที่เท่าไหร่ก็อย่าไปสนเลย คุณรู้แค่ว่าคุณเป็นคนสุดท้ายของผมก็พอ”
“เข้าใจพูดหนิ พ่อนักธุรกิจพันล้าน...” คยูฮยอนพูดเหน็บร่างสูงเสียงอ่อนเพื่อกลบเกลื่อนความอายของตน ก้มหน้าลงเพราะกลัวร่างสูงจะมองเห็นแก้มแดงระเรื่อของตน
“เขินก็บอกว่าเขินสิครับ คนเรามันต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองสิ” ซีวอนมอง คยูฮยอนอย่างคนงอนหน่อยๆ
“เถอะน่า... ว่าแต่ คุณรู้ได้ไง ว่าผมอยู่ที่นี่” คยูฮยอนมองซีวอนอย่างเค้นเอาคำตอบ
“เพราะจองซูเขามาส่งคุณ เขาก็ต้องรู้ว่าคุณไปไหนอยู่แล้ว”
“อ่อ นั่นสินะ ผมก็ลืมไป” คยูฮยอนพยักหน้ารับหน่อยๆ หันหน้ากลับไปมองข้างหน้าตามเดิม
“แต่ก็นะ คุณแอบออกมาโดยไม่บอกผมสักคำ สงสัย...คงต้องทำโทษกันบ้างแล้วล่ะ” ซีวอนลากมือเข้าไปในสาบเสื้อสัมผัสผิวเนียนบริเวณหน้าท้อง ลูบไล้อยู่อย่างนั้น ส่งผลให้คยูฮยอนต้องหน้าขึ้นสีอีกครั้งแต่ก็แสดงรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า
“หึ ต่อให้ผมนั่งอยู่บ้านเฉยๆทั้งวัน คุณก็หาทางทำโทษผมอยู่แล้วนี่ แต่แบบนั้นผมดูเสียเปรียบเกินไป ทั้งๆที่อยู่เฉยๆ” ร่างโปร่งเอียงคอน่ารักพูด “แต่ก็โดนนักธุรกิจจอมหื่นกด สู้ให้ผมไปหาเรื่องสนุกๆทำแล้วค่อยโดนคุณทำโทษ แบบนั้นมันถึงจะสมเหตุสมผลหน่อย” คยูฮยอนมองซีวอนด้วยสายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนางแมวป่า
“หึหึ คุณนี่ร้ายจริงๆเลย แมวเจ้าเล่ห์ที่รักของผม และวันนี้บทลงโทษของคุณถึงเช้าเลยล่ะ เพราะพรุ่งนี้ผมหยุด” ซีวอนยกยิ้มมุมปากบางๆ ก้มมองสายตานางแมวป่าที่เงยหน้ามองเขาอยู่อย่างมีเลสนัย แต่ก็แฝงไปด้วยความรักและจริงใจ
“แล้วแต่คุณสิ ผมปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว” ร่างโปร่งกลอกตาไปมาเล็กน้อย “จะทั้งคืนหรือทั้งวันก็แล้วแต่คุณ ถ้าไม่เหนื่อยซะก่อนนะ” คยูฮยอนพูดพรางใช้มือเรียวลูบไล้แก้มลงมายังอกแกร่งของซีวอนอย่างยั่วยวนทั้งร่างกายและสายตา
“นี่ยั่วผมหรอ คยูฮยอน” ซีวอนถามกลับด้วยยิ้มหื่น ดันร่างคยูฮยอนนอนลงกับเบาะรถแสนนุ่ม มือหนาลูบไล้ต้นคอลงมาอกเล็กและแกล้งใช่ปรายนิ้ววสะกิดยอดอกให้ร่างใต้เสียวเล่นและลูบไล้อกเล็ก เอวคอดและสะโพกมน
“อะ...อือ...มะ...ไม่ใช่ที่นี่นะ คุณซีวอน อา....มะ...ไม่เอาน่า” คยูฮยอนที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกกับการสัมผัสของซีวอน เขาร้องทักเพื่อให้ร่างสูงหยุดการกระทำลง ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้เขาอยู่บนรถ และมีคนขับรถนั่งอยู่น่ะสิ!
“แน่ใจหรอว่าคุณทนไหว ร่างกายของคุณมันบอกผมว่าต้องการอยู่นะ” ซีวอนยังคงลูบไล้ร่างกายของคยูฮยอนไม่หยุด ใบหน้าที่คยูฮยอนมองเขาอย่างเจ็บใจและหน้าขึ้นสีทำให้รู้สึกดีไม่น้อย แมวน้อยของเขา ยิ่งนับวันยิ่งเซ็กซี่ขึ้น และเขาก็ต้องการมากขึ้นทุกๆวัน
“อาาา...อึก...อือออ...ทะ...ทนได้ ปะ...ปล่อยก่อน น่ะ...นะ... พี่ซีวอน...” คยูฮยอนร้องขออย่างน่ารักแววตาหวานเยิ้มนั้นกำลังอ้อนวอนขอร้องร่างสูงข้างบนอยู่ การพูดที่อ่อนหวานของเขากับซีวอนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับสิ่งที่ทำกับฮีชอลและซองมิน
“ดูสิ แมวน้อยกำลังอ้อนวอนผม ฮ่ะๆ เอาล่ะผมจะรอให้ถึงบ้านก่อน แต่ถ้าคุณเรียกผมว่า ‘พี่’ ไปเลยก็ดีนะ ผมชอบมากกว่า” ซีวอนลุกออกจากตัวของคยูฮยอนและคยูฮยอนก็รีบลุกขึ้นนั่ง ตอนนี้หน้าเขาแดงเป็นมะเขือเทศสดเลย เลือดมันช่างสูดฉีดดีจริงๆเลยนะ!
คำว่า ‘พี่’ ไม่ได้หลุดออกมาจากปากคยูฮยอนบ่อยนัก มันจะถูกนำออกมาใช้เมื่อเขาขอร้องซีวอนหรือเวลาที่ร่วมรักกันเท่านั้น มันจะหลุดออกมานับไม่ถ้วน เป็นที่ถูกใจของซีวอนเป็นที่สุด
“ผม...ไม่อยากให้ใครได้ยิน ไว้เรียกตอนที่อยู่กับคุณ...สองคนดีกว่า” คยูฮยอนพูดไปหน้าแดงไป เพราะเขาไม่กล้าทำอะไรโรแมนติกแบบซีวอนนัก มันรู้สึกสยองแปลกๆ และเขาก็โรแมนติกกับคนที่หล่อกว่า(มากกกก)ไม่เป็น!
“เป็นความคิดที่ดีแฮะ ผมจะพยายามอยู่กับคุณสองคนบ่อยๆนะ”
“ก็แล้วแต่คุณสิ ผมพร้อมเสมอแหละ”
เมื่อคยูฮยอนพูดจบ ซีวอนก็ยิ้มกว้างโอบไหล่ของร่างโปร่งไว้เพื่อให้ใกล้กันยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าคมมองไปข้างหน้า ร่างโปร่งเองก็หันหน้าไปทางหน้าต่างรถด้านข้าง แอบลอบยิ้มไม่ให้ร่างสูงข้างๆรู้ว่าเขามีความสุขและอายกับคำพูดเมื่อกี้แค่ไหน หัวใจตอนนี้เต้นแรงจนเหมือนมันกำลังจะทะลุออกมาดิ้นข้างนอกเลย
คยูฮยอนเลิกสายตาจากกระจกด้านข้างมามองมือใหญ่ที่โอบไหล่ตนอยู่ มองอยู่สักพักก็เอื่อมมือซ้ายของตัวเองออกมาจับมือของคนที่รักไว้ ส่งผลให้ซีวอนละสายตาจากกระจกด้านหน้าหันกลับมามองคยูฮยอนที่มองไปข้างหน้าโดยที่ไม่ได้แสดงอาการแบบไหนออกมาแต่มองจากแก้มเนียนแล้ว คงจะเขินมาก เพราะว่าแดงไปจนถึงหูเลยทีเดียว
ซีวอนไม่ได้พูดอะไรเหมือนที่คยูฮยอนเองก็เงียบ จับมือกับร่างสูงอย่างเดียว ซีวอนเองก็บีบมือร่างโปร่งเบาๆ เป็นการตอบกลับความรู้สึกของร่างโปร่งที่ส่งมาให้ รอยยิ้มถูกแต้มขึ้นใบหน้าคมบางๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่มากจริงๆถ้ามีคนที่รักอยู่ข้างกาย
แม้ว่าจะไม่ได้มีคำพูดหวานๆให้ได้ยินในเวลานั้นแต่หลายๆอย่างก็บอกได้ชัดเจนว่า คยูฮยอนรักเขาเหมือนกับที่เขารักและแคร์คยูฮยอน ต่อให้คนที่เขารักจะเคยเป็นใคร จะร้ายแค่ไหนแต่แค่ในเวลานี้คยูฮยอนยอมสยบให้ผมก็เพียงพอแล้ว
ส่วนคยูฮยอนเองก็คิดว่าซีวอนคือคนที่ไม่เหมือนใคร ยอมรับในตัวเขาถึงแม้ว่าจะเคยก่อเรื่องร้ายๆอะไรเอาไว้ เป็นคนที่จัดการเขาซะจนดิ้นไม่หลุด เป็นคนที่ทำให้เขาเข้าใจกับคำวว่ารักจริงๆ คนที่เขาโหยหาตลอดเมื่อไม่ได้อยู่ใกล้
เป็นคนที่.....เขาปฏิเสธไม่ลงเลย
ตอนจบมันพลิกไปเยอะเลย....
ความคิดเห็น