ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter II :: Mystery Girl
"เฮ้! โคตามิยะ มีคนมาหาน่ะ" นี่คงเป็นรอบที่ 14 ของวันนี้แล้วมั้งที่มีคนมาเรียกผมให้ไปหน้าห้อง
และอย่างที่ผมคิด รุ่นน้องผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับผมมาหาผมที่ห้องเพื่อเอาช็อคโกแลตมาให้ผม
"นะ..นี่ค่ะ รุ่นพี่" เธอยื่นกล่องช็อคโกแลตรูปหัวใจสีชมพูให้ผม
"ขอบใจนะ" ผมยิ้มให้เขาก่อนจะรับกล่องช็อคโกแลตนั่น
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ" ว่าจบ หน้าของเธอก็ค่อยๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะก้มหัวนิดๆ แล้ววิ่งหนีไปเลย ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรอ?
"ช็อคโกแลตๆๆๆ โวยยยย นี่มันกล่องที่สิบสี่แล้วนะ โคมิยะ นายนี่มันเสน่ห์แรงเกินไปแล้ว" หลังจากที่ผมเดินกลับที่นั่งเพื่อจะเก็บกล่องช็อคโกแลตที่พึ่งได้มา เด็กผู้หญิงผู้มีผมสีทองยาวถึงกลางหลัง ก็ทักผม ก่อนจะกลอกตาอย่างเซ็งๆ เธอคือ โฮมุระ ยามิกิ เพื่อนสนิทของผมเอง
"เธอก็ได้ดอกกุหลาบตั้งเยอะแล้วไม่ใช่หรอ" ผมพูดพร้อมมองไปบนโต๊ะของเธอ ที่มีดอกกุหลาบวางกองเป็นภูเขา
"ฉันไม่อยากได้ดอกกุหลาบนี่ ฉันอยากได้เงินมากกว่าอีก ดอกกุหลาบแป๊ปๆ ก็เหี่ยวละ แถมทำอะไรไม่ได้อีกด้วย"
"ก็นี่มันวันวาเลนไทน์นะ ผู้ชายให้ดอกกุหลาบมันก็ถูกต้องแล้วนี่ ถ้าให้เงินน่ะสิแปลก" ในหัวของยัยยามินี่มีแต่เรื่องเงินจริงๆ
- พักเที่ยง -
"รุ่นพี่ฮิตาเนะคะ รุ่นพี่!"
"รุ่นพี่คะ หนูเอาช็อคโกแลตมาให้ค่ะ"
"รุ่นพี่~"
"รุ่นพี่ฮิตาเนะ~!"
"และบลาๆๆๆ"
ตอนนี้ผมแทบจะเป็นลมเมื่อรุ่นน้องทั้งหลายที่เป็นแฟนคลับผมตามพากันล้อมหน้าล้อมหลัง เบือดเข้ามา จนผมแทบไม่มีอากาศหายใจ! ตอนนี้ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์! ไม่ใช่ว่าผมรังเกลียดแฟนคลับ แต่ว่าตอนนี้ผมจะเป็นลมแล้วจริงๆ จะขอให้ยัยมิกิช่วยก็ไม่ได้ เพราะยัยนั่นก็อยู่ในสภาพเดียวกับผม
"รุ่นพี่ขาาา~"
"รุ่นพี่ช่วยรับช็อคโกแลตของฉันหน่อยสิคะ"
โอ๊ยยย~ ผมจะเป็นลมจริงๆ แล้วนะเนี่ย ถ้าไอด้อลอย่างผมมาเป็นลมต่อหน้าแฟนคลับแบบนี้มันไม่ดีแน่ๆ อย่างเดียวที่ผมนึกออกในตอนนี้คือ วิ่งหนีจากสถานการณ์ตอนนนี้ก่อนที่ผมจะเป็นลม
ตึกๆๆๆๆ
"กรี๊ดดดด~ รุ่นพี่จะไปไหนคะ"
"รุ่นพี่รอฉันด้วยค่ะ"
ตึกๆๆๆ
ผมวิ่งมาจนถึงชั้น 6 แต่พวกรุ่นน้องก็ยังตามผมมาติดๆ ผมจะไปไหนดี ระหว่างนั้นสายตาผมจะไปสะดุดกับห้องๆ หนึ่ง ที่แขวนป้ายเอาไปว่า...
ชมรมคอมพิวเตอร์
โรงเรียนเรามีชมรมแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย? เอาเหอะ ผมรีบเข้าไปซ้อนในนั้นก่อนละกัน
ตึกๆๆ
"รุ่นพี่โคตามิยะหายไปไหนแล้ว"
"ลองไปดูทางฝั่งนู้นละกัน"
เสียงของรุ่นน้องค่อยๆ เบาลง พร้อมกับสติของผมที่ค่อยๆ พร่าเลือนด้วยความเหนื่อย
"อ่าา..."
นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน? ผมมองไปรอบๆ ในห้องนี้ค่อนข้างมืดสลัว ภายในห้องแห่งนี้มีแต่คอมพิวเตอร์เต็มไปหมด จริงด้วยสิ! ผมเข้ามาหลบในนี้นี่
"ถ้าตื่นแล้ว ก็เชิญออกไป ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอน"
เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในห้องพูด สงสัยเธอจะรู้แล้วล่ะมั้งว่าผมตื่นแล้ว
"นี่กี่โมง?"
ผมถามออกไป ในห้องนี้ไม่มีนาฬิกาติดฝาผลังเสียด้วยสิ
"ตอนนี้บ่ายโมงสี่สิบแปดนาที และตอนนี้ห้องกำลังเรียนเคมี อยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์ชั้นสามอยู่"
ยัยนี่รู้ได้ไงว่าเวลานี้ห้องผมเรียนอะไรอยู่ ผมค่อยๆ มองไปรอบๆ ห้องก่อนจะหยุดอยู่ที่เด็กผู้หญิงรูปร่างผอมบางคนหนึ่ง ที่กำลังจ้องหน้าจอคอมฯ ส่วนมือของเธอก็กำลังกดคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว ดูท่าทางจะชำนาญน่าดู
"เธอเป็นใคร?"
ผมถามเธอ เพราะในเวลานี้เธอก็ควรจะอยู่ในห้องเรียนไม่ใช่หรอ แล้วไหงเธอถึงมานั่งในห้องชมรมคอมพิวเตอร์อย่างสบายใจอย่างนี้ล่ะ?
"ตามมารยาทแล้วเขาต้องแนะนำตัวเองก่อนแล้วค่อยถามอีกฝ่ายไม่ใช่หรอ"
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดกลับมา แต่สายตาของเธอก็ยังคงจดจ่ออยู่หน้าจอคอมฯ เหมือนเดิม
"อ้อ... ฉันชื่อ..."
"ฮิตาเนะ โคตามิยะ อยู่ชั้นปี 3 ห้องบี เลขที่เก้า ได้ฉายาว่า ปริ๊ซไอด้อล และมีแฟนคลับมากกว่าสองในสามของโรงเรียน"
เธอคนนั้นพูด โห... รู้เรื่องผมเยอะขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นแฟนคลับผม
"อย่าคิดว่าฉันเป็นแฟนคลับนาย เพราะฉันไม่โง่ขนาดนนั่น"
อะไรของยัยนี่เนี่ย?
แอด...
ยังไม่ทันไรประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้อมกับผู้มาเยือนคนใหม่ที่เป็นผู้ชายที่มีร่างสูงโปร่ง ใบหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เขาชำเลืองมองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับเธอคนนั้น
"ไอ้หมอนี่เป็นใคร?"
"คนเร่ร่อนมานอนพักชั่วคราว และกำลังจะไป แล้วนายไปซื้อน้ำของฉัน หรือไปนอนกันแน่ ทำไมนานอย่างนี้"
"พอดีโดนอาจารย์จับได้ เลยโดนลากเข้าห้องน่ะ นี่พึ่งจะแอบออกมาได้ ส่วนน้ำของเธอฉันว่างไว้นี่นะ"
สรุปสองคนนี้โดดเรียนหรอกหรอเนี่ย
"พวกฉันโดดเรียนมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย"
ยัยนี่อ่านความคิดผมได้หรือไงนะ
"จริงสิ ว่าแต่เธอชื่ออะไร?"
"ถ้านายไม่ไปในอีกห้านาที นายคงพลาดสอบย่อยในห้องแน่ๆ"
เธอไม่ตอบผม เอ๊ะ! สอบย่อยงั้นหรอ? จริงสิ! วันนี้ผมมีสอบย่อยเคมีนี่ ถ้าผมไม่ไปมีหวังซวยแน่
"งั้นฉันไปล่ะ บาย!"
ผมพูดพร้อมวิ่งออกจาห้องไป เอ๊ะ! ผมยังไม่รู้ชื่อเธอเลย ช่างมันก่อนแล้วกัน อยู่โรงเรียนเดียวกันเดี๋ยวก็ได้เจอกันแหละ
เราจะได้เจอกันอีกแน่นอน...
---------------
ในที่สุดก็แต่งเสร็จ เย่!
ยอมรับเลยว่าดองไว้นานมาก 555
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
ไม่ว่างจริงๆ ค่ะ T/|\T
ตอนนี้อาจไม่ค่อยสนุกนะคะ
เพราะตอนแต่งนี้อยู่ในอารมณ์ง่วงสุดๆ เลยก็ว่าได้
เอาเป็นว่า อย่าว่ากันเลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ในที่สุดก็แต่งเสร็จ เย่!
ยอมรับเลยว่าดองไว้นานมาก 555
ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
ไม่ว่างจริงๆ ค่ะ T/|\T
ตอนนี้อาจไม่ค่อยสนุกนะคะ
เพราะตอนแต่งนี้อยู่ในอารมณ์ง่วงสุดๆ เลยก็ว่าได้
เอาเป็นว่า อย่าว่ากันเลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น