ลมหายใจที่หวนคืน

ลำดับตอนที่ #6 : รังสีรักษากับตัวฉัน6

วันอาทิตย์ในเดือนกรกฎาคม 2553

                วันนี้มีนัดเลี้ยงไอศกรีมคนไข้ในโรงพยาบาล สอบถามได้ความว่าประมาณ 60 คน คนไข้บางคนจะกลับบ้านในวันศุกร์ ทำให้จำนวนคนไข้ลดลง ไอศกรีมที่สั่งเขาเรียกเป็นปั่น สองปั่น ก็กินได้ประมาณ 250 คน ตายละหว่า แล้วที่เหลือจะเอาไปไหนกันนี่  รวมคนไข้ พยาบาลและเจ้าหน้าที่อื่น ๆ รวมญาติคนไข้อีกต่างหากก็ยังน้อยอยู่ ตั้งใจสั่งขนมเค้กมาเลี้ยงด้วย หากคนทำขนมเค้กซึ่งรู้จักกันขอไม่รับเงิน ฝากเลี้ยงคนไข้ด้วยละกัน สาธุรวยแล้วยังใจบุญสุนทานอีกแม่คุณ ขอเชิญชวนนะคะหากท่านใดมีกุศลจิตอยากเลี้ยงไอศกรีมคนไข้ สนนราคาไอศกรีม สองปั่นหนึ่งพันแปดร้อยบาทค่ะน้องคนขายเขาลดราคาให้สองร้อยบาท

                เวลานัดเที่ยงตรงมาถึง วางถังไอครีมกันหน้าลิฟเลยค่ะ พยาบาลโทรตามเจ้าหน้าที่ตึกอื่นให้มารับไอศกรีมและขนมไปให้คนไข้  ส่วนคนไข้สามัญและคนไข้พิเศษนำเข้าไปให้เองค่ะ ชื่นมื่น ปรีเปรมไปตาม ๆ กัน ผู้เฒ่าผู้แก่เดินตามกันออกมาเข้าแถวรับเพิ่มกันตรึม นำภาชนะอันเล็กอันน้อยมาใส่ดูน่าเอ็นดู มีคุณยายท่านหนึ่งเดินมาไม่ไหว ฉันรับปากว่าจะนำไปให้ แต่ท่านเห็นว่านานเกินไป จึงลุกเดินกระย่องกระแย่งมาตาม ฉันเลยต้องขออนุญาตแซงคิวคนไข้อื่น เพื่อคุณยายได้ไม่ต้องเดินมาเข้าแถว  ที่น่าสงสารก็คือคนตักไอศกรีมค่ะ ขอบอก คุณ ๆ ลองคิดถึงการก้มตักไอศกรีมสองร้อยถ้วยโดยไม่หยุดพักสิคะ สามีฉันกับเจ้าหน้าที่ผู้ชายของตึกต้องช่วยกันผลัดคนละนิดละหน่อย ถ้วยไม่พอค่ะคนขายเลยต้องออกไปซื้อมาเพิ่มเติม สุดท้ายพี่ชายฉันซึ่งเป็นหุ้นส่วนค่าไอสครีมถามว่าสัปดาห์หน้าจะเลี้ยงอีกไหม ดูท่าคนไข้จะชอบมาก ๆ เลย ส่วนสามีที่เคารพของฉันเจ้าของเงินค่าไอศกรีมส่วนที่เหลือได้แต่ยิ้มเฉย ๆ ตามปกติ ไม่แสดงความคิดเห็น บางครั้งคราวฉันก็สงสัยนะว่าเขามีความรู้สึก มีความเห็นอะไรบ้างไหม ตั้งแต่เริ่มเริ่มรู้จักกันเมื่อสิบสามปีที่แล้วโน่น แต่งงานกันเมื่อสิบปีก่อน จนกระทั่งรู้ว่าฉันเป็นมะเร็ง ไม่เห็นเขาจะแสดงท่าดีใจ เสียใจเลย จนในที่สุดการรักษาเสร็จสิ้น ฉันหายขาดจากโรคมะเร็ง พี่แกก็ยังยิ้มเฉย ๆ ข้อดีคือไม่เคยขัดใจฉัน ว่าไงว่าตามกัน ให้ทำอะไรก็จ้า สถานเดียว มาว่าเรื่องไอสครีมกันต่อ ฉันเกรงใจคุณพยาบาลและเจ้าหน้าที่ทั้งหลาย ที่ทุกตึกส่งเจ้าหน้าที่พร้อมรถเข็นคันเล็กมารับไอศกรีมและขนมไปแจกตามตึกต่าง ๆ ก็อลหม่านกันพอดู ถึงแม้เจ้าหน้าที่จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เหอะ เอาไว้วันหลังมีเวลาค่อยมาอีกก็ได้ เฮ้อ ! ความรู้สึกของการให้เป็นเช่นนี้นี่เอง รอยยิ้มแห่งความสุขของผู้รับของเปื้อนใจฉันไปอีกนาน คงต่อลมหายใจของฉันไปได้อีกหลายปี