คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :EP: 5 Here's somebody (100%)
EP : 5 Here’s somebody
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
...
“คุณจียงคะ คุณจียง”
เสียงแม่บ้านดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง นั่นทำให้จียงสะดุ้งตื่นแล้วรีบยันตัวลุกขึ้นมา
“อุ๊บ!” ความปวดร้าวแล่นขึ้นมาทำเอาจียงร้องไม่ออก ร่างบางฝืนตะโกนถามออกไป
“มีอะไร”
“เสื้อผ้าที่ห้องโถงจะให้ดิฉันจัดการซักรีดให้เลยมั้ยคะ”
“อือ”
“รับทราบค่ะ”
เสียงแม่บ้านที่ค่อยๆเดินลงบันไดไปไม่ได้ทำให้จียงรู้สึกโล่งอก
เพราะมันยังมีคนที่เอาแขนพาดไว้บนตัวเค้านอนอยู่ข้างๆ...
จียงขยับตัวเบาๆ แล้วพยายามจะเขี่ยแขนของซึงฮยอนที่ยังไม่รู้สึกตัวออก ในขณะที่กำลังจะก้าวขาลงจากเตียงนั้นเอง ร่างบางก็เซหงายหลังกลับไปอย่างแรง
...ซึงฮยอนเกี่ยวเอวดึงตัวเขากลับไป
“จะทำอะไร อย่ามาแตะตัวฉัน!” จียงร้องเสียงแผ่วด้วยความเหนื่อยล้า
“อย่าทำดัดจริตไปหน่อยเลยน่ะ”
“ปล่อย!” ร่างบางพยายามแกะแขนเขาออก
“เมื่อคืนฉันทำมากกว่าแตะซะอีกนะ...หือ?”
สิ้นคำซึงฮยอน ทำเอาจียงนิ่งไป...
“อย่ามายุ่งกับฉัน!” จียงสะบัดตัวอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุม ร่างบางล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
ซึงฮยอนมองตามอย่างตกใจเล็กน้อย ทำไม...รังเกียจนักเหรอ...ก็ดี
...เอาซี่ควอนจียง...
คนตัวโตแสร้งทำใจดี เดินไปดึงตัวร่างเล็กขึ้นมา แต่ดูเหมือนจียงจะไม่ยอม เขายึดตัวเองเอาไว้กับพื้น สายตาฉายแววโกรธเคือง
“ชอบนักรึไงนั่งกับพื้น ลุกขึ้นมา”
“ไม่!!”
“แรงเยอะนักนี่ ก็ได้”
ซึงฮยอนออกแรงสุดตัวดึงจียงลุกขึ้นมาทันที แล้วรวบตัวเขาเอาไว้
“จะทำบ้าอะไรอีก ไอ้โรคจิต!!” คนตัวเล็กยังดิ้นไม่ยอมหยุด
“แรงยังเหลือไม่ใช่หรอ อีกสักรอบสองรอบจะเป็นไรไปล่ะ”
คำพูดไม่กี่คำทำเอาจียงเสียวสันหลังวาบ ร่างบางมีดวงตาฉายแววตะหนกเล็กน้อยแล้วพยายามจะหนีทันที
“ไม่นะ ปล่อยฉัน ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!!”
“จะดิ้นทำไมเล่า รู้อยู่ไม่ใช่หรอว่ายังไงก็ไม่รอด”
ซึงฮยอนยิ่งพูด จียงก็ยิ่งดิ้น ตอนนี้ควอนจียงคิดไว้สิ่งเดียวคือหนี
เขารู้ดี ซึงฮยอนไม่ใช่พวกพูดขู่ คราวนี้หมอนี่เอาจริงแน่ๆ
....บ้าชะมัด นี่มันเวรอะไรวะ!
จียงดิ้นแล้วดิ้นอีก แต่ก็ถูกซึงฮยอนรวบตัวเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว
แขนเล็กพยายามดันตัวคนตรงหน้าออกอย่างยากลำบาก แต่ดูท่าคนตัวโตกว่าจะไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย
“อึก...บ้าชะมัด” จียงสบถออกมาเบาๆ
สายตาคมมองจียงอยู่ปราดหนึ่ง แล้วเหวี่ยงลงไปบนเตียงเต็มแรง ทำเอาจียงร้องลั่น
“โอ๊ย!!”
“นายควรจะเงียบได้ซักทีแล้วก็เลิกดิ้น”
“จะบ้ารึไงวะ ออกไปนะ!!!”
ร่างบางตะโกนไล่แล้วโยนของใกล้มือที่คว้าได้ใส่อย่างไม่เสียดาย
ซึงฮยอนเอื้อมมือไปลากแขนจียงเข้ามาหาตัวอีกครั้ง
“หยุดซะที!”
สิ้นเสียงซึงฮยอน จียงมองหน้าคนตรงหน้าอย่างอาฆาต
...จะทำยังไงถึงจะหนีพ้นจากไอ้บ้านี่?
เขาคิดอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้
....นี่มันบ้าเกินไป
.......
“ปล่อยฉัน”
จียงมีน้ำเสียงอ่อนลง เขาดันตัวซึงฮยอนออกเบาๆเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง สายตาหลุบลงต่ำ
“ว่าง่ายๆก็จบเรื่อง”
“...”
“ลุกมานี่”
ซึงฮยอนว่าจบก็ลากตัวจียงเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างบางถูกดันหลังให้ก้าวเท้าเข้าไปในอ่างน้ำขนาดใหญ่อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“เข้าไปเร็วๆ”
จียงเข้าไปแล้วนั่งกอดเข่ากับพื้นอ่างอย่างว่าง่าย ในขณะที่ซึงฮยอนเปิดน้ำแล้วสาดฟักบัวใส่เค้าอย่างจัง
“อุ๊บ!” จียงสะดุ้งเพราะความเย็นของน้ำ
“นั่งเฉยทำไม รีบๆอาบสิ เห็นมั้ยว่าน้ำมันเย็น”
“บ้านฉันมีเครื่องทำน้ำอุ่น”
“ไม่จำเป็น...”
จียงยังนั่งนิ่งอยู่กับที่
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากลุก....แต่มันลุกไม่ได้...เขาลุกไม่ขึ้น....
ซึงฮยอนเหมือนจะรู้ เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วเลือกที่จะเป็นฝ่ายหยิบแชมพูมาให้
จียงรับมาแล้วเริ่มอาบ แต่ดูท่าจะยังคงไม่ถนัดนัก
อีกคนคงจะรู้สึกเบื่อ เขาคว้าแชมพูสระผมมาแล้วเริ่มจัดการสระผมให้จียง
“เฮ้ ทำอะไรเนี่ย”
“นายมันชักช้า”
“อย่ามายุ่งน่ะ!” จียงยังคงดื้อ
“อยู่เฉยๆ!!”
หลังจากการอาบน้ำที่แสนวุ่นวาย สุดท้ายซึงฮยอนก็ตัวเปียกเป็นเหตุให้เขาต้องอาบน้ำพร้อมจียงไปด้วย
จะเป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่ควอนจียงเป็นฝ่ายแกล้ง
ก็ตอนอาบน้ำเขาเล่นแกล้งเอาฝักบัวหันเข้าใส่ตัวซึงฮยอนเต็มๆทำเอาเจ้าตัวเปียกโชก จะหัวเราะก็ไม่ได้ ก็ไอ้หน้าโหดดันเล่นพูดขู่เขาออกมาซะน่ากลัว
“อยากจะเจ็บตัวในห้องน้ำรึไง...”
ทำเอาจียงค้างไปเลย....
ซึงฮยอนใช้กำลังให้จียงเดินไปทางตู้เสื้อผ้า ร่างสูงสั่งอย่างเด็ดขาดแล้วเดินเลี่ยงไปจัดการกับตัวเอง
“รีบๆไปแต่งตัว นายต้องออกไปกับฉัน”
ร่างบางดูจะขัดใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จียงเปิดตู้เสียงดังแล้วกระแทกดังปัง ให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่พอใจ
แต่งตัวเสร็จไม่นานจียงก็ไปนั่งอยู่หน้ากระจก มือเรียวจัดการกรีดอายไลเนอร์ให้เป็นเส้นคม
ในขณะที่ซึงฮยอนเดินกลับมา ...เสื้อผ้าชุดเดิม...แต่มันไม่ยับสักนิดเลย ให้ตาย....
“เร็วๆหน่อยได้มั้ย”
“...” ร่างบางไม่ตอบ ยังคงนั่งกรีดตาไปเรื่อยๆ
“อยากจะออกไปทั้งๆที่เขียนตาแค่ข้างเดียวมั้ยล่ะ...”
จียงแทบกระแทกอายไลเนอร์กับโต๊ะ เขาถอนหายใจแรงแล้ววางมันลงให้รู้ว่าเขียนเสร็จแล้ว
ร่างสูงดึงมือจียงให้เดินตามออกไปทันที
ซึงฮยอนยัดจียงเข้าไปในรถแล้วขับออกไป
ไม่นานนักก็จอดลงที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะเข้าวิธีเดิมคือลากตัวจียงลงไป
ร่างบางสะบัดมือทิ้งอย่างแรง
“ฉันเดินเองได้!”
“ก็ตามใจ” คนตัวโตกว่าไม่สนใจเท่าไหร่นัก แล้วเดินนำเข้าไป
ทั้งสองคนนั่งลงที่ที่นั่งที่บริกรจัดให้ เรียกได้ว่าเป็นมุมที่ดีมุมหนึ่ง
เมนูอาหารถูกวางลงตรงหน้า แต่จียงไม่คิดแม้แต่จะเปิดมัน
“...”
ซึงฮยอนมองภาพตรงหน้าอยางชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจถาม
“ไม่หิวรึไง”
“ไม่”
“ก็ดี...” เขาหันมาพูดกับจียง แล้วหันไปสั่งบริกร “เอาพาสต้ามาด้วยที่นึง”
ร่างบางหน้าตึงไปเล็กน้อย บอกว่าไม่กินยังจะทู่ซี้สั่งอีก บ้ารึเปล่าวะ
เมื่ออาหารมาเสริฟ
จียงยังคงนั่งนิ่ง
“รีบๆกินเข้าไป ก่อนที่จะไม่ได้กิน...”
จียงเหมือนคนว่าง่าย เจาหยิบส้อมขึ้นมาเขี่ยๆเส้นแล้วตักมันเข้าปาก กินไปได้ไม่ถึงครึ่งจานก็วางส้อมลง
“กินเข้าไปอีก” ซึงฮยอนออกเสียงสั่ง
“ฉัน อิ่ม แล้ว”
จียงเน้นให้ฟังชัดๆทีละคำ
“กินเข้าไปให้ถึงครึ่ง ไม่งั้นฉันจะป้อนนาย”
ได้ยินอย่างนั้นร่างเล็กยิ่งขมวดคิ้วหนัก เขาไม่ชอบให้ใครมาบังคับเลยให้ตายเหอะ
เวลาผ่านไปได้ซักพัก จียงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนเรียก ร่างบางหันไปตามเสียงแล้วก็ต้องชะงัก
“เฮ้ จียง”
“ครับ....พี่เบ็คกี้” เพื่อนพี่เท็ดดี้นี่นา
ซึงฮยอนชำเลืองมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ไม่เจอกันนานเลยนะเนี่ย ไอ้เท็ดดี้ล่ะเป็นไงบ้าง” เบ็คกี้ถามด้วยสีหน้ารื่นเริง
“ตอนนี้พี่เท็ดดี้อยู่แอลเอครับ เดี๋ยวก็คงกลับ”
“ว้า~ น่าเสียดายจังน้า ว่าจะชวนไปก๊งกันซักหน่อย”
“ฮ่ะๆ ไว้เดี๋ยวผมจะบอกให้นะครับ” จียงฝืนหัวเราะออกมา
“ได้ๆ พี่ยังใช้เบอร์เดิมอยู่นะ ไปละๆแล้วเจอกันใหม่” เบ็คกี้พูดแล้วเดินจากไป
จียงปรายตามองคนใกล้ตัว
“มองอะไรนักหนา”
“เปล่า” ซึงฮยอนยักไหล่ตอบ
หลังเช็คบิล จียงเดินไปขึ้นรถเองอย่างว่าง่าย แน่ล่ะ ก็เขาไม่ชอบให้ใครมาลากไปไหนมาไหนนี่...
ซึงฮยอนกำลังขับรถ บนรถมีแต่ความเงียบ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของจียงดังขึ้น
เมื่อร่างบางเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา เขาจงใจกดสปีกเกอร์โฟนทันทีให้อีกคนได้ยินด้วย
“ฮัลโหล”
ซึงฮยอนชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงจากโทรศัพท์
//ว่าไงจียง ไปไหนล่ะเนี่ย// เท็ดดี้นั่นเองที่เป็นคนโทรมา
“อยู่กับ...ซึงฮยอน ...แล้ว...พี่ไม่ได้อยู่แอลเล?” จียงจงใจเน้นทีละคำ
//กลับมาเมื่อเช้าน่ะ//
“อ่อ...แล้วมีของฝากรึเปล่า”
//เยอะแยะไป รีบกลับมาสิ//
เสียงเท็ดดี้ดูใจชื้นขึ้นเมื่อน้องชายถามถึงของฝาก ก็จียงน่ะ เคยถามซะเมื่อไหร่
“ก็ได้ เดี๋ยวจะรีบไป”
ร่างบางพูดจบก็กดตัดสาย แล้วหันมาพูดอย่างคนมีชัย
“ได้ยินไม่ใช่หรอ พี่ชายฉันบอกให้รีบกลับ...”
“หึ แผนสูงนักนะ” ร่างสูงสบถเบาๆ แล้ววนรถกลับ
เมื่อถึงบ้าน จียงเดินรถจากรถอย่างสบายอารมณ์ โดยที่ไม่ลืมจะทำหน้าเยาะเย้ยซึงฮยอนแล้วเดินเข้าตัวบ้านไป ปล่อยให้คนในรถมองตามอย่างเดาสายตาไม่ถูก
“อ้าว กลับเร็วชะมัด กินอะไรมารึยัง” เท็ดดี้ร้องทัก
“นิดหน่อย”
“จะกินพร้อมกันมั้ย พี่จะได้ให้แม่บ้านเตรียมเพิ่ม”
“ก็ได้” จียงตอบไปสั่วๆ
ขณะที่ร่างบางเดินเข้าไปด้านในพร้อมเท็ดดี้ กลับรู้สึกเหมือนมันจะวูบแล้วทรุดฮวบลงไป...
“เฮ้ย!!จียง!!” เท็ดดี้ร้องอย่างตกใจ
“อุ๊บ...”
“มองอะไรเล่า มาช่วยกันพยุงเซ่!!”
..และนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่จียงได้ยิน....
………………………..
“เป็นไงบ้างครับหมอ” เท็ดดี้เอ่ยถามเสียงเครียด เขาเรียกหมอมาตรวจจียงเองถึงบ้านด้วยความเป็นห่วง
“คนไข้ ไข้สูงมากครับ ที่เหลือไม่เป็นไรมาก เดี๋ยวหมอจะจ่ายยาไว้ให้ละกัน”
“ขอบคุณมากครับ”
หมอจ่ายยาเสร็จก็กลับไป
เท็ดดี้เรียกให้แม่บ้านไปส่งคุณหมอ แล้วมองที่น้องชายตัวเองอย่างเป็นห่วง
จียงเคยล้มไปแบบนี้ที่ไหนกัน...เขาไม่เคยเห็น...
เท็ดดี้ตัดสินใจที่จะดูแลจียงด้วยตนเอง เขารู้ดี พวกแม่บ้านแตะตัวจียงไม่ได้ เพราะน้องเขาไม่ชอบ....
ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ของเท็ดดี้ดังขึ้น เจ้าของเครื่องรับขึ้นด้วยอารมณ์ไม่ดีซักเท่าไหร่
“ว่าไง”
//...//
เสียงคนในโทรศัพท์ตอบกลับมาอย่างรีบร้อน ..ที่ออฟฟิศมีปัญหา
“ให้คนอื่นจัดการได้มั้ย ตอนนี้จียงไม่สบายอยู่”
//...//
“เออเดี๋ยวไป”
เมื่อเคลียร์ไม่ได้ เท็ดดี้ตัดสินใจจะเข้าออฟฟิศ
ร่างสูงของคนเป็นพี่ถอนหายใจยาว ก่อนที่จะเลื่อนมือไปกดโทรศัพท์อีกครั้ง
“ฮัลโหล”
//ครับพี่เท็ดดี้//
“ว่างรึเปล่า”
//ครับ?//
“ช่วยมาดูจียงแทนพี่หน่อยได้มั้ย?”
ร่างโปร่งเดินลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างคนรีบร้อน
มือหนึ่งถือถุงเสื้อจากร้านแบรนราคาแพง ขายาวสาวเดินอย่างรีบร้อนไปยังห้องที่คุ้นเคย
เมื่อเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป พบว่าจียงนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการไม่ค่อยดีนัก
ร่างบางในตอนนี้ หน้าซีดเอามากๆ...
“ให้ตายเถอะน้า ไปทำอะไรถึงได้เป็นแบบนี้เนี่ย...”
“สงสัยแอบไปสนุกโลดโผนกับใครมาสิท่า...”
“อือ...” จียงร้องออกมา ร่างสูงยืนเงี่ยหูฟัง
“..”
“ไหน...”
“อะไรนะครับ?”
“นายอยู่ไหน...”
“...”
“........จองยงฮวา...”
ร่างสูงถอนหายใจแล้วยิ้มบางๆ มือใหญ่เลื่อนไปลูบหัวคนป่วยบนเตียง
“ก็อยู่นี่ไงครับ...พี่จียง...”
“อือ” จียงพลิกตัวเบาๆ คอเสื้อเผยออกเล็กน้อย
แต่นั่นมันทำให้ยงฮวาสังเกตเห็น...รอยแดงจางๆที่คอ
ร่างสูงนั่งลงกับโซฟาข้างเตียง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เดาอะไรเคยผิดที่ไหน ให้ตายเถอะน้าพี่จียง”
“เปลืองแรงผมอีกแล้วน้า...”
หลายครั้งที่มีคนมากมายเข้าหาตัวจียง
....มาแล้วก็ไป ค่อยๆหายไปทีละคน....
จะเป็นเพราะอะไรได้ ถ้าไม่ใช่ยงฮวาเป็นคนหาทางกำจัดออกไปเอง ...ทุกวิธี
จะเป็นการข่มขู่ การใช้เงิน ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
จองยงฮวาทำทุกอย่างเพื่อให้คนเหล่านั้นเลิกยุ่งกับจียงเป็นการถาวร
แน่นอนว่าร่างบางที่นอนป่วยอยู่ตอนนี้ไม่ได้รู้อะไรทั้งนั้นเลย
ยงฮวารู้ว่าจียงทำอะไร ไปที่ไหน ไปกับใคร ... มันอาจดูเหมือนเขาเป็นโรคจิต....
แต่แล้วทำไม ในเมื่อความเป็นจริง ควอนจียงมันควรจะเป็นของจองยงฮวาตั้งแต่ต้น....
เขาก็แค่ปล่อยให้จียงมีอิสระบ้างเท่านั้นเอง ...แต่นานๆเข้ามันก็ไม่ไหว ...จริงไหม?
“หมดเวลาสนุกของนายแล้วล่ะ ...ชเวซึงฮยอน...”
บอกแล้วไง ควอนจียงมันควรจะเป็นของจองยงฮวา...
ใครก็ห้ามยุ่ง…
“...”
จียงปรือตาขึ้นช้าๆ สายตาเบลอๆเล็กน้อยแล้วเหม่อมองไปรอบห้อง
ร่างบางพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่แล้วใครบางคนก็รีบวิ่งเข้ามาขัด
“อย่าเพิ่งลุกสิคร้าบบบบ เดี๋ยวก็วูบหรอกน่า”
“อ่ะ...ยงฮวา”
“อือฮึ”
จียงทำหน้างง ก็...มันควรจะเป็นพี่เท็ดดี้ไม่ใช่รึไง...
“แล้วพี่เท็ดดี้ล่ะ”
“อ่อออออ พี่เค้าติดงานครับ เลยโทรให้ผมมาช่วยเฝ้า”
....เหอะ งานอีกตามเคยสิ
“แต่พี่เค้าโทรถามผมตลอดเลยนะ ว่าพี่จียงเป็นไงบ้าง”
หรอ...
“ปวดหัวอ่ะ” จียงว่าแล้วเอามือขึ้นจับหัวตัวเอง
“ใจเย็นครับพี่จียง นี่ได้เวลากินยาแล้วด้วย เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้พี่กินก่อนดีกว่าเนอะ”
“ทำเป็นรึไง” จียงถามยิ้มๆ ยงฮวาเนี่ยนะทำอาหาร??? จะกินได้เรอะ?
“อย่าดูถูกผมสิ ลืมรึไงว่าผมอยู่คอนโดคนเดียว ฝีมืองี้เทพแล้ว”
ยงฮวาว่าจบก็เดินลงไปด้านล่าง ทิ้งให้จียงนั่งอยู่คนเดียว
Rrrr
เสียงโทรศัพท์ข้างตัวดังขึ้น จียงเอื้อมมือไปรับช้าๆ
“ฮัลโหล”
//พี่จียง!!//
“เบาๆก็ได้ นายคิดว่าฉันหูหนวกรึไง คังแดซอง?”
//พี่ไม่สบายนี่นา พี่รับโทรศัพท์ผมได้ไง!! ไอ้ยงฮวาไปไหนอ่ะ!//
“ถ้าจะคุยกับยงฮวา แล้วโทรเข้าโทรศัพท์ฉันทำไม”
//มันปิดโทรศัพท์นี่นาพี่ แหมๆๆๆๆ จะดูแลคนป่วยแค่นี้ ปิดโทรศัพท์หนีเลยนะ กลัวมีคนรบกวนรึไง//
แดซองพูดเสียงกระแนะกระแหน
“พูดให้มันดีๆนะ” จียงเริ่มมีน้ำโห
//แหมพี่ครับ มันจะไปดูแลพี่แค่เนี้ยทำเป็นปิดโทรศัพท์ ไอ้บ้าเอ๊ย เพลาๆหน่อยได้ป่ะล่ะ รู้หรอกว่าเป็นห่วง แต่ไม่ติดต่อเพื่อนเลยแบบนี้มันไม่ได้เว้ย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เป็นไงมั่ง มันปิดมือถือทำส้นอะไรล่ะ แล้วนี่พี่หายยังอ่ะคร้าบ//
รุ่นน้องตาหยีพูดยาวเหยียดอย่างคนอัดอั้น
“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง”
//ได้คนดูแลดีล่ะซี้//
“คังแดซอง” ร่างบางพูดปรามเสียงดุ
//ตอนแรกที่มันบอกว่าพี่ไม่สบายอ่ะ เสียงมันโคตรตื่นเลยเหอะ//
“อือ”
//ก็ไอ้ยงฮวาอ่ะ มันโคตรรักพี่จะตาย...อุ๊บ...ตายห่า”
แดซองหยุดปากอย่างแรง เมื่อเขานึกได้ว่าหลุดบางอย่างที่ไม่สมควรพูดออกไป...
“คังแดซอง” จียงปรามอีกครั้ง
//ครับ//
เสียงในโทรศัพท์เริ่มอ่อยลง
//ไว้เดี๋ยวผมจะเข้าไปเยี่ยมละกัน แค่นี้นะครับพี่// แล้วก็วางสายไปทันที
จียงวางโทรศัพท์ลง แล้วนั่งหน้านิ่ง
...เรื่องนั้นใช่ว่าจะไม่รู้ ...ก็แค่แกล้งทำเป็นทำไม่รู้เท่านั้นเอง...
ตอนนี้...ควอนจียงก็แค่กำลังเลี่ยง...
เวลาผ่านไปไม่นาน ยงฮวากลับมาพร้อมข้าวต้มที่น่าตาน่าอร่อย ทำเอาจียงตกใจ
“นายทำ?” ร่างบางถามสีหน้าไม่เชื่อ
“แน่นอนสิ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย ผมทำเอง”
“หรอ - -*”
“อ่ะๆลองชิม แล้วจะรู้ว่าอร่อย ไม่ตายหรอกน่า”
“เหอะ”
“อ่ะ อ้ามมมมม” ยงฮวาทำเสียงแล้วยื่นช้อนไปป้อนจียง ร่างบางหันหน้าหนีไม่ยอมกิน
“พี่อ่ะอย่าอย่างงี้ดิ เดี๋ยวต้องกินยาด้วยนะ” ยงฮวาโวยวายแล้วชี้ไปที่ยาที่เค้าจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้วเมือกี้
“มันร้อนนะ เป่าก่อนสิ..”
“ได้เลยคร้าบบบบ”
ยงฮวาค่อยๆป้อนจียงทีละคำๆไปเรื่อยๆจนตอนนี้ข้าวต้มเกือบหมดแล้ว จียงเริ่มบอกเขาวาอิ่ม มือใหญ่เลยจัดการวางชามลงที่โต๊ะข้างๆ
“อุ๊..พี่ ปากเลอะแน่ะ...” ยงฮวาทัก
“ไหน”
จียงรีบเอามือจับปากตัวเองทันที แต่ลูบไปลูบมาก็ยังไม่โดน จนยงฮวาเลื่อนมือกับหน้าเขาเข้ามาใกล้
“ตรงนี้ครับ”
ตอนนี้หน้าทั้งคู่ห่างกันแค่นิดเดียว แต่ยงฮวายังคงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก....
...จนริมฝีปากได้รูปสัมผัสกับเรียวปากแดงเบาๆ
“อือ” จียงร้องเบาๆในลำคอ
ในขณะที่มือใหญ่ค่อยๆรั้งลำคอคนตรงหน้าเข้ามาช้าๆ อย่างกลัวจียงเจ็บ
ยงฮวาถอนริมฝีปากออก จียงมองเขาอย่างชั่งใจ แล้วพูดออกมา
“ไม่กลัวติดไข้รึไง...”
“ผมออกจะแข็งแรงน่า” ยงฮวาพูดยิ้มๆ
“หรอ”
“แน่นอนสิครับ”
“งั้น...”
“...”
“ก็ทำอย่างอื่นด้วยสิ...”
...............................tbc
โอย กำลังมันส์เลยนะเนี่ย... - -
ทิ้งยาวบ้าง อะไรบ้าง จะโดนรีดเดอร์ด่าไหม??
ขี้เกียดบ้างได้ป่ะล่ะ เม้นเยอะๆสิจะได้ขยัน ฮ่าาาาาา
อย่าเขวี้ยงรองเท้ามานะ รับได้ไม่คืนนะเฮ้ย!!!
ความคิดเห็น