(Fic SHINee - 2Min & On+Key) บันทึกลับของนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #6 : SF จากคนหนึ่ง - ถึงอีกคน

 

(SF) จากคนหนึ่ง – ถึงอีกคน

 

" รุ่นพี่ฮะ ผม  ชอบพี่ครับ  คบกับผมได้มั้ยครับ "

" นายแน่ใจแล้วเหรอ ไม่กลัวว่าฉันจะทำให้นายเสียใจเหรอไง "

" ไม่ครับ ผมไม่เสียใจเลย "

" ก็ได้  ตามใจนาย "

"แปลว่ารุ่นพี่ตกลงแล้วนะ "

" อืม  "
 

เป็นเวลาเกือบ 2 เดือนแล้วที่ร่างสูงคบกับคนตัวเล็กที่อยู่ข้างกายเขา  โดยที่การกระทำทุกอย่างได้ถูกจับต้องจากสายตาของร่างบางอีกคนหนึ่ง  ที่เฝ้ามองทั้งคู่ด้วยแววตาที่เศร้า  หากร่างบางมีความกล้าเหมือนคนตัวเล็ก ป่านนี้คนที่เดินข้างกายของร่างสูงอาจจะเป็นร่างบางแทนคนตัวเล็กก็เป็นได้

ย้อนกลับไปเมื่อเกือบ 2 เดือนก่อน

" พี่คีย์  แทมชอบรู่นพี่มินโฮที่เป็นเพื่อนกับพี่คีย์อ่ะ  ช่วยแทมด้วยน่ะ น่ะ แทมชอบพี่เขาจริง ๆ " คนตัวเล็กเอ่ย

" แทม ถ้าแทมชอบก็เดินไปบอกมินโฮเองสิ  มินโฮจะได้รู้ไงไม่ต้องให้พี่ติดต่อให้หรอก " ร่างบางเอ่ย

" พี่คีย์อ่ะ  ช่วยแทมหน่อยก็ไม่ได้  แทมไม่กล้าอ่ะ น่ะ น่ะ พี่คีย์น่ะ " คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับทำท่าอ้อนสุดฤทธิ์ 

" ไม่ ชอบก็ไปบอกเอง ที่ชอบมินโฮชอบได้ ที่บอกแค่ความรู้สึกแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ล่ะ ไปซิ นั่นมินโฮมาพอดีเลย " ร่างบางไล่พร้อมกับพยักพยอให้คนตัวเล็กเดินไปหาเพื่อนของตน

" ไม่อ่ะ แทมไม่ไป  " พูดจบคนตัวเล็กก็วิ่งหายเข้าไปในกลิบเมฆทันที

" เฮ้อ แทมน่ะ ให้มันได้อย่างนี้สิ " ร่างบางได้แต่ถอนหายใจกับท่าทางของน้องข้างบ้านนี้จริง ๆ แทมเป็นคนที่ขึ้อายมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทีเรื่องอะไรก็มักจะมาอ้อนให้คีย์ช่วยเสมอ แต่ครั้งนี้ ร่างบางเองก็มีเหตุผลท่ทำให้ไม่กล้าที่จะช่วยน้องคนนี้จริง ๆ ไม่กล้าที่จะบอกว่ารัก เพราะกลัวว่าอาจจะแสดงท่าทางให้ร่างสูงรู้ว่าตนเองก็คิดเช่นเดียวกับคนตัวเล็กเหมือนกัน

" พี่คีย์ฮะ แทมพร้อมแล้ว " คนตัวเล็กพูดขึ้นพร้อมกับกำหมัดทำท่าให้กำลังใจตนเองก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่ทันที่จะได้ตอบคำถามของพี่ข้างบ้านเลย

" พร้อมไรอ่ะ แทมเดี๋ยวก่อน " ร่างบางเอ่ยถามแต่ก็ไม่ทันที่จะได้คำตอบคนตัวเล็กก็เดินออกไปเสียก่อน

...

...

...

" รุ่นพี่ฮะ ผม  ชอบพี่ครับ  คบกับผมได้มั้ยครับ " คนตัวเล็กเอ่ยคางแทบจะชิดอกด้วยความเขิลอาย

" นายแน่ใจแล้วเหรอ ไม่กลัวว่าฉันจะทำให้นายเสียใจเหรอไง " ร่างสูงถามกลับพร้อมทั้งพยายามที่จะมองน่าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองตนเองเลย

" ไม่ครับ ผมไม่เสียใจเลย " คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองคนตัวสูงด้วยแววตาที่มุ่งมั่นและมั่นใจมาก

" ก็ได้  ตามใจนาย " ร่างสูงตอบกลับไปด้วยนำเสียงเรียบ ๆ

"แปลว่ารุ่นพี่ตกลงแล้วนะ "  แล้วคำตอบก็ทำให้คนตัวเล็กยืนแทบจะไม่อยู่ก็คือคำตอบตกลงที่เปล่งออกมาจากปากของร่างสูง

" อืม  " ร่างสูงตอบกลับไป ด้วยน้ำเสียงที่ปกติแต่แววตาที่มองนั้นกลับไม่ได้จ้องมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้าเลยสักนิดเดี่ยว

...

...

...

" พี่คีย์ พี่คีย์ พี่มินโฮเขาตอบตกลงคบกับแทมแล้ว พี่คีย์ดีใจมั้ย " คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับกระโดดกอดพี่ข้างบ้านอย่างดีอกดีใจ

" อืม  ดีใจสิทำไมพี่จะไม่ดีใจล่ะ " ร่างบางตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นมอบให้กับคนตรงหน้าแต่ถ้าหากคนตัวเล็กได้สังเกตที่แววตาก็จะรู้ได้ทันที ว่าร่างบางตรงหน้านี้ภายในใจกำลังกริ้ดร้องอยู่

...

...

...

...

...

" พี่คีย์ พี่คีย์ พี่คีย์!!!!!" คนตัวเล็กตะโกนเรียกร่างบางที่นั่งเหม่ออยู่อย่างสุดเสียงเพื่อให้หลุดจากภวังค์ของตนเสียที

" อ่ะ ห่ะ แทมมีไรอะ ตะโกนซะดังเชียว" ร่างบางเอ่ย

"ก็จะไม่ให้แทมตะโกนได้ไง ก็เรียกพี่คีย์ตั้งนานไม่เห็นพี่คีย์จะรู้สึกตัวเลย" คนตัวเล็กเอ่ยแบบกะปอดกะแปด

"โอเค โอเค พี่ขอโทษล่ะกัน บังเอิญพี่คิดอ่ะไรเพลินไปหน่อยอ่ะ" ร่างบางรีบเอ่ยบอกทันทีที่รู้ว่าตนผิด

"ช่างมันเถอะ แทมว่าเรากลับบ้านกันนะ พี่มินโฮรออยู่ที่รถแล้วป่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับชุดกระชากให้ร่างบางเดินมากับตนด้วย

"จ้ะ จ้ะ ใจร้อนจังเลยนะเรานิ" ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่รีบร้อนของคนตัวเล็ก


ตลอดการเดินทางกลับมาบ้าน  คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหน้าข้างคนขับรถเป็นคนที่สร้างบรรยากาศในรถดูคึกครึนมากเพราะคนตัวเล็กได้แต่พูดจ้อย ๆ คนเดี่ยว แต่ก็มีบ้างที่หันมาชวนร่างบางที่นั่งอยู่เบาะหลังคุยด้วย จนร่างสูงที่นั่งข้าง ๆ คนตัวเล็กเอ่ยแซ่วว่าไม่ได้คุยมาเป็นปีเป็นชาติรึไงถึงพูดไม่หยุดอย่างนี้แต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กมีนิสัยที่ช่างพูดช่างคุยอยู่แล้วจึงได้แต่นั่งฟังและอมยิ้มให้กับการทำท่าทางประกอบในการพูดคุยของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู 

" พี่คีย์วันนี้มาทานข้าวด้วยกันสิ  คุณพ่อของแทมไม่อยู่อ่ะแทมไม่มีเพื่อนอ่ะ" คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางออดอ้อน

"ก็มีมินโฮไง" ร่างบางเอ่ย

"พี่คีย์ก็มาทานด้วยกันสิ  ชวนพี่จงมาด้วยน่ะ น่ะ" คนตัวเล็กก็ยังไม่ลดล่ะความพยายาม

"ก็ได้ ก็ได้ เดี่ยวพี่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละกันเดี่ยวพี่กลับมา" ร่างบางเอ่ยเมื่อทนกับอาการท่าทางของคนตัวเล็กไม่ไหว

และก็เป็นเช่นทุกครั้งไป  ที่ไหนมีคนตัวเล็กนามว่า ลีแทมิน ที่นั้นต้องมีแต่เสียงหัวเราะและความสนุกสนานตลอดด้วยเพาระความที่เป็นคนช่างคุยจึงทำให้ทุกคนต่างก็จะอดเอ็นดูในความน่ารักของคน ๆ นี้ไม่ได้

"นี้ก็ดึกแล้วพี่ว่าพี่กลับก่อนล่ะกัน พรุ่งนี้พี่ค่อยมารับเรา" ร่างสูงเอ่ยขึ้นมือดูเวลาที่นาฬิกาว่าดึงมากแล้วจึงขอตัวกลับก่อน

"ฮะ  งันเดี่ยวแทมออกไปส่งนะ" คนตัวเล็กเอ่ย

"พี่จง  ถ้าพี่แอบรักใครคนหนึ่งแล้วพี่จะบอกความรู้สึกกับคน ๆ นั้นมั้ย" ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับยืนมองคนทั้งสองที่เดินออกไป 

"พี่เหรอ ก็อาจจะบอกเพราะมันอาจจะทำให้พี่สบายใจขึ้นไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป แต่ถ้าคำตอบกลับมาเป็นยังไงเราก็ต้องยอมรับมัน" ผู้เป็นพี่เอ่ยพร้อมกับให้เหตุผลแก่น้อง

"งั้น  ผมก็เลือกที่จะบอกแล้วกัน  ไม่อาจให้มันอึดอัดอยู่อย่างนี้" ร่างบางเอ่ย

 

“ตามใจ ถ้ามันทำให้เรารู้สึกดี แต่ก็อย่างที่พี่บอก ถ้าคำตอบกลับมาเป็นยังไงเราก็ต้องยอมรับมันเพราะเราเป็นคนเลือกเองทั้งหมด”

 

....

 

....

 

....

 

....

 

“โอ้ย ทำไมอาจารย์สั่งรายงานเยอะขนาดนี้เนี้ย” ร่างบางบ่นออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นรายงานและการบ้านต่าง ๆ ว่างกองเต็มไปหมด

 

“เป็นไรไปอ่ะคีย์” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางที่นั่งข้าง ๆ ทำท่าหัวเสียสุด ๆ

 

“ก็รายงานอ่ะสิ เยอะเป็นบ้าเลยเบื้อ เบื้อ เบื้อ อยากหนีไปให้พ้นจริง ๆ” ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียสุด ๆ

 

“มานี้ ลุกมาสิ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับฉุดดึงร่างบางข้าง ๆ ให้ลูกขึ้นมา

 

“ไปไหนอ่ะ ดะ เดี่ยวก่อนมินโฮ” ร่างบางร้องทักเมื่ออยู่ ๆ ร่างสูงฉุดดึงให้ตนเดินตาม เมื่อถามก็ไม่ตอบ

 

…..

 

…..

 

…..

 

“อากาศบนนี้ดีจัง สดชื่นมากเลย” ร่างบางเอ่ย

 

“ใช่สดชื่นมาก ฉันชอบขึ้นมาบนนี้บ่อย ๆ เพราะมันสงบดีและก็ทำให้ฉันสบายใจ” ร่างสูงเอ่ย

 

“เหรอ ไม่ยักรู้” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับหันหน้าไปหาร่างสูง

 

“ถ้าเวลาที่นายไม่สบายใจหรือมีปัญหาอะไรก็ขึ้นมาที่นี้ได้ มันจะทำให้นายสบายใจ” ร่างสูงเอ่ย

 

“มินโฮ” ร่างบางเอ่ย

 

“หืม มีไรเหรอ” ร่างสูงถามพร้อมกับหันหน้ามาหาร่างบาง

 

“คือ ฉัน ฉัน รักนาย มินโฮ” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับจองเข้าไปในดวงตาของร่างสูงอย่างคาดหวัง

 

“อืม” เป็นเพียงประโยคสั้น ๆ ที่ร่างสูงตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มอบให้

 

“ฉันรักนาย ได้ยินมั้ย รักมากกว่าเพื่อน มินโอ ฮึก ได้ยินมั้ย ฮือ ฮือ” ร่างบางสารภาพกับร่างสูงตรงหน้าถึงความในใจที่เก็บไว้มานานพร้อมกับร้องไห้ออกมาเพื่อเป็นการระบาย

 

“ฉันรู้ คีย์ นายรู้มั้ยว่าฉันรอนายพูดคำนี้มานานแค่ไหน รู้มั้ยว่าฉันทุกข์แค่ไหนที่เห็นนายเป็นแบบนี้ ฉันเลือกที่จะคบกับแทมินเพื่อเป็นการคาดคั้นนาย แต่นายเก่งมาน่ะ ที่หลอกตัวเองมาตั้งนานเกือบ 3 เดือนขนาดนี้ รู้มั้ยฉันทรมานแค่ไหนที่มองแววตาของนายทีไรแล้วมันมีแต่ความเศร้า ความทุกข์นายรู้มั้ย” ร่างสูงเอ่ย สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมด ยอมหลอกแทมินเพื่อที่ต้องการบีบคั้นให้ร่างบางตรงหน้าตอบในสิ่งที่หัวใจตนเองคิด

 

“มินโฮ ฮึก ฉันขอโทษ” ร่างบางปล่อยโฮอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงบอก

 

เป็นเวลานานเหมือนกันกว่าที่ร่างสูงจะปลอบให้ร่างบางตรงหน้าสงบได้ ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ของตนเองอยู่นานจนร่างบางเป็นฝ่ายที่จะเลือกพูดขึ้นมาก่อน

 

“มินโฮเราคบกันได้มั้ย” ร่างบางเอ่ย

 

“แต่ฉันมีแทมินอยู่แล้ว” ร่างสูงตอบ

 

“ไม่เป็นไร ขอให้ฉันได้อยู่ใกล้ นาย ทำเพื่อนาย น่ะ ฉันขอแค่นี้” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับทำท่าว่าจะร้องไห้อีกครั้งร่างสูงจึงดึงเข้าไปกอดไว้เพื่อเป็นการปลอบ

 

....

 

....

 

....

 

....

 

เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ มินโฮและคีย์แอบคบกันอยู่แบบลับ ๆ มินโฮมีเวลาให้คีย์บ่อยขึ้น แต่กับแทมินเหมือนมันดูสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เพราะทุกครั้งที่แทมมินโทรหา มินโฮก็จะบอกว่าไม่ว่าง ทำงาน ทำการบ้านอยู่เสมอ

 

“พี่มินโฮ อยู่ไหนฮะแทมอยากไปหาอ่ะ” คนตัวเล็กเอ่ย

 

“คือพี่ ทำรายงานอยู่บ้านเพื่อนน่ะ แค่นี้ก็น่ะแทมเดี่ยวพี่โทรกลับ” ร่างสูงเอ่ยโดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกเหตุการณ์และการกระทำได้อยู่ในสายตาของคนตัวเล็กทุกอย่าง แทมมินเลือกที่จะตามมินโฮไปเพราะเขารู้สึกว่าเวลาของตนเองและมินโฮเหมือนกับระเบิดเวลาที่นับถอยหลังรอให้ตัวระเบิดทำงานแค่นั้นเอง แต่สิ่งที่เห็นมินโฮโกหกทุกอย่างปากบอกว่าทำรายงาน แต่ตัวกลับพาคีย์มาเดินซื้อเสื้อผ้าและของกุ๊กกิ๊กแทน

 

….

 

….

 

….

 

“พี่มินโฮอยากเลิกกับแทมมั้ย” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น

 

“แทมทำไมพูดแบบนั้นล่ะ” ร่างสูงเอ่ย เขารู้สึกตกใจไม่น้อยที่คนตัวเล็กเอ่ยถาม

 

“แทม อยากรู้ว่าพี่ยังรักแทมอยู่มั้ย” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

 

“พี่ก็ยังรักแทมอยู่ แทมทีหลังห้ามถามอะไรพี่แบบนี้อีกน่ะ” ร่างสูงเอ่ยออกมาแต่มันกลับเป็นการเรียกน้ำตาจากคนตัวเล็กที่นั่ง ข้าง ๆ ตนมากกว่า

 

“ฮึก ฮึก รัก พี่มินโฮรักแทมอยู่แต่ทำไม แทมถึงไม่รู้สึกเลยล่ะ ฮึก ฮือ” คนตัวเล็กเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา หมดแล้วความอดทนของเขามาถึงจุดจบแล้ว

 

“แทม พี่” ร่างสูงได้แต่กระอึกกระอักกับคำพูดที่ตนเองตอบ เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกับว่าทำไมต้องตอบแบบนั้น

 

“พอเถอะ พี่ไม่ต้องพูดหรอก ผมเหนื่อย เหนื่อยมากแล้วกับการที่ต้องวิ่งตามความรักของใครคนหนึ่งผมเหนื่อย เราเลิกกันเถอะ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ” คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมกับวิงออกมาจากตรงนั้นทันที

 

.....

 

.....

 

.....

 

.....

 

เป็นเวลานานแล้วที่ร่างสูงไม่ได้เจอกับคนตัวเล็กตั้งแต่วันนั้นที่คนตัวเล็กบอกเลิกเขา  แต่เท่าที่รู้คือคนตัวเล็กได้ย้ายไปเรียนที่อื่นแถมยังย้ายบ้านไปอีกด้วย จึงทำให้ร่างสูงไม่มีหนทางที่จะติดต่อกับคนตัวเล็กไปเลย

 

“มินโฮ มินโฮ”

 

“อ้าว พี่จงฮยอน มีไรเหรอ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากที่หันมาเจอกับใครบ้างคนที่ร้องเรียกตน

 

“นี่สมุดโน๊ดของแทมินอ่ะ พอดีมีคนมาเช่าบ้านต่อและของในห้อของแทมก็เก็บไปไม่หมด ฉันเลยเอามาไว้ที่บ้าน พอดีว่าเจอเล่มนี้เลยคิดว่า มันน่าจะเหมาะกับนาย พี่ไปก่อนหล่ะ โชคดีนะ” พอพุดจบผู้เป็นพี่ก็เดนหนีไปทันที

 

“ จากคนหนึ่ง – ถึงอีกคน ” สูงเปิดอ่านประโยคแรกของหน้ากระดาษที่เขียนไว้ในสมุดทันทีทีกลับถึงบ้าน

 

01

ผมเลือกที่จะพี่แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่า ลึก ๆ พี่คิดยังไงพี่รักใคร สายตามที่พี่มองผมเหมือนมองพี่มองหาใคร พี่อยู่กับผมแต่เหมือนพี่ต้องการที่จะอยู่กับใคร ผมเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ยที่รั้งพี่ไว้อย่างนี้

 

02

                ผมเริ่มรู้แล้วว่าคนในแววตาของพี่เป็นใคร ผมรู้แล้วแต่เพียงแค่ผมรอให้พี่เป็นคนเลือกที่จะบอกลาผมเองมากกว่า ผมเลือกที่จะบอกลาพี่

 

ร่างสูงอาจจนมาเกือบจบพร้อมกับน้ำตามากมาที่รินไหลออกมาที่เหมือนว่าจะแห้งเหือดไปแล้ว แต่ก็ต้องมาสะดุดกับหน้าสุดท้ายที่เขียนบรรยายความรู้สึกต่าง ๆ ที่คนตัวเล็กมีให้กับเขาทั้งหมดโดยที่เขาไม่มีทางที่จะรู้เลย เพียงเท่นี้น้ำตาที่ดูเหมือนว่าจะหยุดไหลก็กับรินไหลลงมาเลอะสมุดเต็มไปหมด ข้อความต่าง ๆ เรื่องทุกเรื่องที่คนตัวเล็กรู้และเห็นมาตลอดได้ถูกเขียนลงมาหมด แต่ร่างสูงก็มารู้อีกทีในวันที่สาย ทุก ๆ อย่างที่คนตัวเล็กยอมทำให้ เพื่อแลกกับความสุขของคนที่เขารัก แลกกับการที่ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใส  แต่วันนี้มันกับแลกมาด้วนน้ำตาของร่างสูงแทน

 

                ผมเลือกที่จะเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แต่ก็แลกกับการที่ได้เห็นคนที่ผมรักมีความสุข ได้เห็นเขายิ้ม ได้เห็นเขาหัวเราะ แต่ผมกับต้องมาร้องไห้ ร้องให้กับความโง่ของตัวเอง ความไม่กล้าของตัวเอง ผมเลือกที่จะเป็นอย่างนี้เพื่อที่ผมสามารถแลกมาซึ่งความสุขของคนที่ผมรักมากที่สุดทั้งสองคนได้ พี่คีย์ พี่มินโฮ

 

คนหนึ่งอยากจะรู้ อีกคนไม่อยากให้ถาม
คนหนึ่งคอยวิ่งไล่ตาม อีกคนก็เดินหนีไป
คนหนึ่งคอยตรงนี้ อีกคนไปอยู่ที่ไหน
คนหนึ่งบอกว่าเหงาใจ อีกคนว่าน่าระอา
              คนหนึ่งอยากไปหา อีกคนก็กลับห่างเหิน
              คนหนึ่งอยากนั่งใกล้ๆ อีกคนไม่ยอมสบตา
              คนหนึ่งโทรทุกครั้ง อีกคนไม่เคยโทรหา
              คนหนึ่งแบกรักเต็มบ่า อีกคนไม่แคร์อะไร
คนหนึ่งหาเรื่องคุย อีกคนหนึ่งหาเรื่องวาง
คนหนึ่งทำแทบทุกอย่าง อีกคนไม่เคยสนใจ
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะคนหนึ่งรักมากมาย อีกคนทำไมน้อยลง

                คนหนึ่งบอกว่ารัก อีกคนไม่อยากจะรู้
                คนหนึ่งยังเหมือนเดิมอยู่ อีกคนทำไมเปลี่ยนไป
                คนหนึ่งห่วงเสมอ อีกคนหนึ่งห่วงอยู่ไหม
                คนหนึ่งยังนั่งร้องไห้ อยากรู้หัวใจอีกคน

คนหนึ่งหาเรื่องคุย อีกคนหนึ่งหาเรื่องวาง
คนหนึ่งทำแทบทุกอย่าง อีกคนไม่เคยสนใจ
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะคนหนึ่งรักมากมาย อีกคนทำไมน้อยลง
คนหนึ่งคิดถึงกัน อีกคนหนึ่งคิดถึงใคร
ขณะที่ฉันรักมากมาย แต่ว่าเธอทำไมน้อยลง

 

                                                                                ลาก่อนครับ ลีแทมิน

............................................................................................................................

 

เรากำลังคิดว่าจะมีภาคจบดีมั้ย....อยากให้มีความสุขกันทุกคนน่ะ

แต่ตอนนี้เริ่มง่วง....ไว้ลุ้นกันนะ ว่า 2Min จะลงเอ่ยอย่างไร ?

ขอบคุณทุกคอมเม้นเช่นเคยจร้า จุ๊ฟ จุ๊ฟ