คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยุ่งเหยิง
บทที่หก ยุ่งเหยิง
“เอ… พวกเกษมอยู่ไหนกันนะ”
กานดาพึมพำขณะที่เดินสอดส่ายสายตาหาเพื่อนร่วมกองกำลังโดยมีภัสสรเดินตามมาห่างๆ ทั้งสองไปหาพวกเกษมที่บ้านผีสิงแล้ว เพื่อนๆของเกษมบอกว่าทั้งเกษม วิริยา และนันทกรออกไปเดินขายบัตรเข้าชมบ้านและประชาสัมพันธ์Terror House ไปด้วยในตัว ดังนั้นทั้งคู่ก็เลยออกมาเดินหา แต่การหาตัวพวกเขาในหมู่ผู้คนเยอะๆแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มีหลายครั้งที่เกือบจะหลงกันเองด้วยซ้ำ เพราะคนหนึ่งก็เดินนำลิ่ว ส่วนคนเดินตามก็พยายามรักษาระยะห่าง จนคนนำต้องหยุดรอหลายครั้ง
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่กานดาหันหลังมามองแล้วไม่เห็นภัสสรอยู่ใกล้ๆ
“อ้าว หายไปไหนอีกแล้ว”
“ฉันอยู่นี่” ภัสสรเร่งฝีเท้าเดินมาหากานดาที่ยืนรออยู่
“จับมือไว้แล้วกัน จะได้ไม่หลงนะ”
เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะฉวยมือเพื่อนสาวลากไปตามทาง พลางมองหาพวกเกษมต่อ โดยไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองกำลังทำให้คนข้างกายใจเต้นแรง ภัสสรเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อไม่ให้กานดาเห็นว่าตัวเองกำลังหน้าขึ้นสี และตอนนั้นเองที่สายตาของเธอไปสบกับดวงตาสีเขียวที่คุ้นเคยเข้า
“อ๊ะ! คุณกระต่าย”
ภัสสรร้องเรียก คนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบไปหลบข้างหลังพวกเพื่อนๆที่ช่วยกันขายบัตรอยู่ ภัสสรเห็นปฏิกิริยาแปลกๆของคุณกระต่ายก็รีบลากกานดาไปหาโดยลืมความเขินไปชั่วครู่
“คุณภัสสร!”
เสียงหวานร้องทักอย่างตกใจ แล้วภัสสรกับกานดาก็ต้องอ้าปากค้างกับเกษมในชุดกระโปรงสีขาว สวยบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้าลงมาจากสวรรค์จริงๆ
“สวยจังเลย เกษม” ภัสสรเอ่ยชม แต่เกษมรู้สึกเหมือนมีมีดมาแทงใจดังฉึก
“นายแต่งหญิงแล้วน่ารักดีนี่นา” มีดอีกเล่มถูกส่งมาจากกานดาเสียบเข้ากลางหน้าผากของเขา
เกษมอยากจะล่องหนหายไปจากตรงนั้นเสีย เขารู้สึกไม่ดีเลยเวลาที่มีคนบอกว่าเขาสวยหรือน่ารัก ก็เขาไม่ใช่เด็กผู้หญิง ไม่มีทางดีใจไปกับคำชมแบบนั้นได้หรอก ยิ่งคนพูดเป็นภัสสรที่เขาแอบปลื้มอยู่ด้วยแล้ว…
ใช่แล้ว… เขาแอบปลื้มภัสสรมานานแล้ว
แค่ปลื้มเท่านั้น… จะว่าไงดี... เหมือนเป็น… ฮีโร่ของเขาล่ะมั้ง…
ตอนที่เธอช่วยเขาจากแมวโหด ตอนนั้นเขาคิดว่าภัสสรเท่มากเลย…
นับแต่นั้น เวลาเขาอยู่ใกล้ภัสสรทีไรเขาจะตื่นเต้นทุกครั้ง
ตื่นเต้น… แต่ไม่ได้ใจเต้น…
ไม่เหมือนกับเวลาที่เขาอยู่กับคนๆนั้น…
มันเป็นความชื่นชม… แต่ไม่ใช่ความรัก…
เพราะใจของเขารู้สึกรักเพียงคนๆนั้นคนเดียว
“แล้วคุณกระต่ายล่ะ”
ภัสสรเอ่ยถาม เรียกเกษมให้หลุดจากห้วงความคิด
“เมื่อกี๊ยังเห็นอยู่เลยนี่ครับ”
เด็กหนุ่มช่วยมองหา มองผ่านกานดากับนันทกรที่กำลังปะทะคารมกันเหมือนเคย ไปเจอวิริยากำลังหลบอยู่หลังเสา เห็นอย่างนั้นแล้วก็อดขำไม่ได้ ก็วิริยาทำตัวเหมือนเป็นคุณอัษฎาเลย…
เมื่อนึกถึงก็พาลมองไปทางมหาวิทยาลัยข้างๆ เขาจะมาไหมนะ…
ถึงงานนี้จะเปิดให้ทุกคนเข้ามาชมได้… แต่อย่าหวังมากดีกว่า…
…เพราะเดี๋ยวจะผิดหวัง…
“คุณกระต่าย!”
ดูเหมือนภัสสรจะหาวิริยาเจอแล้ว เด็กสาวเดินไปหาร่างเล็กที่หลบอยู่หลังเสาอย่างยินดี และเมื่อดึงร่างนั้นออกมาสู่สายตา ภัสสรก็แทบจะกระโดดกอดเด็กหญิง
“คุณกระต่ายน่ารักจังเลย” ภัสสรเอ่ยชมขณะเข้าไปลูบๆคลำๆปีกสีดำที่หลังของวิริยา กระต่ายที่แปลงร่างเป็นสัตว์ปีกไปยังคงทำหน้านิ่ง เพราะคาดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเธอต้องหลบน่ะเหรอ…
ก็เพราะคนที่ภัสสรลากมาด้วยน่ะสิ…
“สวยจัง”
กานดาเอ่ยชม เด็กหญิงเงยหน้าสบแววตาที่มองมาอย่างชื่นชมแล้วรีบเสมองไปทางอื่นทันที สีหน้าของเด็กหญิงไม่เปลี่ยน แม้ในใจจะรู้สึกขวยเขินแค่ไหนก็ตาม
แต่ปฏิกิริยานั้นไม่รอดพ้นสายตาของเหล่าสมาชิกกองกำลังต่อต้านGMอีกสามคนที่มองอยู่
ภัสสรมองหน้ากานดาแล้วก็ก้มมองคุณกระต่าย…
ไม่น่า… หรือคุณกระต่ายจะ…
ใจของเธอไหววูบเหมือนกำลังดิ่งลงเหวลึก ถ้าสิ่งที่เธอคิดเป็นจริง เธอจะทำยังไงดี?
เจ้าเป็ดขมวดคิ้ว ยืนกอดอกอยู่ระหว่างกานดาและวิริยา
ไม่รู้ทำไมแต่เขาไม่สบอารมณ์เลย…
หงุดหงิดโว้ย!
เขาไม่รู้ว่าตนเองหงุดหงิดเรื่องอะไร รู้แต่ว่าเขาไม่พอใจมากๆ …แต่ไม่พอใจเรื่องอะไรล่ะ?
เด็กหนุ่มยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเขาเอง
เกษมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดและก็เข้าใจทั้งหมดด้วย ทั้งวิริยาที่ทำหน้านิ่ง ภัสสรที่เริ่มหน้าซีด กานดาที่ยังทำหน้ายิ้มระรื่นอยู่อย่างไม่เข้าใจอะไรเลย และนันทกรที่หน้าบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม…
…ชักเห็นเค้าลางแห่งรักสี่เส้า…
ไม่ได้น่าสนุกเลยสักนิด…
เพราะถ้าเรื่องนี้จบไม่สวย…
คงมีหลายคนที่ต้องเจ็บปวด
------------------------------
สั้นสุดหูรูด!!!
แต่มันมีแค่นี้จริงๆ = ="
ตอนแรกว่าจะแต่งตอนพวกนี้อยู่ในเกมด้วย แต่เล่มสิบสองออกเร็วเกินคาด(เพราะแกแต่งช้าเองต่างหาก!) เลยตัดสินใจเปลี่ยนพล๊อตเล็กน้อย ตัดฉากในเกมออก
wcm Tz
ขอบคุณค่ะที่ติดตามอ่าน อ่า... ขอโทษค่ะที่อัพช้า คนเขียนแก่แล้ว ทำอะไรก็ช้าไปหมด =_="
คอนนี่ซัง
เกษมโมเอะเนอะ ^ ^ คุณกระต่ายก็น่ารัก ขอบคุณค่าที่มาอ่าน
ผู้ใช้ความมืด
เป็ดน่าจะเห็นกระต่ายแล้วล่ะมั้งคะ โฮ่ๆๆ ^ ^ ขอบคุณค่าที่อ่านฟิคของข้าน้อย
TRipLE333
55+ ตอนแต่งข้าน้อยจินตนาการว่าเกษมถูกบังคับให้กลืนมัจฉาในร่างปลาล่ะ ขอบคุณที่มาอ่านค่า
KreeChiiz★
เป็ดโมเอะเนอะ >_< รักเป็ด จะพยายามแต่งฟิคเรื่องนี้ให้รอดแล้วกันค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ (วาดรูปสวยมากเลย น่ารัก ^ ^)
ขอบคุณทุกท่านที่คลิ๊กเข้ามาอ่านเรื่องนี้ด้วยนะคะ ^ ^
ต่อไปขอบ่น (สปอยล์เล่มสิบสอง)
อ้ากกกกกกกกกกกกก ทำไม๊ทำไม เป็ดถึงไม่ติดเคิร์สในร่างคนฟะ อยากเห็นเป็ดร่างหญิง เป็ดร่างหญิงอ่ะ T[]T
ร่างหญิงกานดาไม่ค่อยโมเอะเลย ให้ตายสิ!!! (หรือเพราะฉันไม่ชอบคอสตูมหว่า?)
อันตรายแฮะ ยกปืนเคิร์สให้วันเดอร์แมนเนี่ย อย่าบังอาจยิงภัสสรกับคุณกระต่ายเชียวนะ =_="
ความคิดเห็น