ห้องเก็บของ ของพริกหยวก จร้า

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 ศึกครั้งที่ 2

แต่ต้องตกตะลึงเพราะที่นี้คือ...คือ...คือ....อะไรลืม (ล้อเล้น หุหุ – พันช์) พวกผู้หญิงยืนนึ่งไม่ขยับเพราะกำลังอึ้งกันอย่างแรง 

“เฮ้ยยย วะ...วัดดด ม้ายยยยย” ซูอาตกใจอย่างแรง 

“นี้เจ๊โหดพาเรามาที่วัดหรอนี้ เราฝันไปหรอเนี้ย ฮุนหยิกเราที” ซูอาสังดงฮุน 

“โอ๊ย ไอฮุนหยิกเราทำมายเนี้ย” ซูอาร้องลั่น แล้วหันไปด่าดงฮุน 

“อ้าวว แกบอกให้เราหยิกนิ” ดงฮุนเริ่มเถียง(ไม่ชนะเราหรอก – ฮิ) 

“เราบอกให้แกหยิกแต่ไม่รู้ว่าแกจะเอาจิงหนิ” 

“เอาน่าแก ไม่เป็นไรหรอก” ดงมินบอกแล้ว ตบไหล่ซูอาอย่างเหนื่อยๆ 

“เออๆ” ซูอาปัดมือดงมินออก 

“ว่าแต่ นึลกับซองหายไปไหนล่ะ” ซูอาถามดงมิน 

“อ๋อไปหาเจ๊โหดทำไมไม่รู้ สงสัยเรื่องที่พักอะ” ดงมินตอบ 

“อืม..หรอไปเก็บของกัน” พูดเสร็จทั้งสามก็เดิน ไปหาซองนึลกับซูนึลที่ห้องโถงรวม                 

ณ. ห้องโถงรวม                                                                             

“นร. ชั้น

G.9/3 ทุกคนวันนี้เรามาที่วัดเพื่อดัดนิสัยของนร.บางคน ที่ทำตัวไม่น่ารักกับครู ทุกคนต้องจับกลุ่มกลุ่มละ 5 คน นะค๊ะ จับเสร็จแล้วมาเอากุญแจกับครู

กับครู แต่ละห้องจะเป็นห้องเว้นห้อง ที่เว้นจะเป็นห้องของผู้ชาย ส่วนห้องที่ไม่เว้นเป็นห้องของผู้หญิง ห้องของทุกคนจะอยู่ชั้นสอง ขอโห้ทุกคนมีความสุขกับการพัก

ผ่อนนะคะ เด็กๆ เจอกันพรุ้งนี้เช้า”  พุดเสร็จเจ๊โหดก็เดินไปแจกกุญแจกับผุ้ที่จัดเสร็จเสร็จแล้ว 

“พวกเราอยู่ด้วยกันนะ ขี้เกียจจัดกลุ่มใหม่” ซูนึลพูดขึ้น 

“อึมๆ ขี้เกียจเหมือนกัน เอาไงเอางั้น” ชูอาตอบซูนึลแล้วเดินไปเอากุญแจกับเจ๊                                                      

ไม่กี่นาที่ผ่านไป                                                                                            

“นายมาแซงฉันทำไมเนี้ย! แถวอะมีไว้ทำไม สมองมีไหมคินหน่อยดินายหมาป่าหื่น!”  ซูอาเริ่มทะเลาะกับคยูอีกแร้ว 

“เธอนั้นแหละมาแซงฉัน ยั้ยบื้อ” คยูทำหน้าเซงๆ 

“โว้ยย นายสองเนี้ยเลิกทะเลาะกันซักทีได้มั้ย!” เทปเปตะโกนใส่ทำให้สองคนนั้นเลิกทะเลาะกัน 

“นั้นสิซูอาอย่างี่เง่าดิ” ดงมินเห็นด้วยกับเทปเป 

“ชิ / หึๆ” ทั้งสองคนคำรามพร้อมกัน 

“เออจิดิ ห้องของพวกเราเราคือ 213 นะ” ซูอาพูดกับเพื่อนๆของตัวเองแล้วชูกุญแจขึ้น 

“ส่วนของพวกเราคือห้อง 214 หึๆ” คยูพูดพรางยิ้มหื่นๆใส่พวกผู้หญิง                                                                         

 ตกกลางคืน                                                                                      

พวกผู้ชายวางแผนจาแกล้งพวกผู้หญิง ด้วยการเล่าเรื่องผีเลยเดินไปที่ห้องของพวกผู้หญิง 

“ก๊อกๆๆ” เยเคาะประตู 

“ใครคะ” ซูอาพูด 

“ฉันเองเปิดประตูให้หน่อยได้มะ” เยซองพูด 

“นายมาทำไม...นายไม่ได้มาคนเดียวใช่มั้ย” ซูนึลพูดกับเย 

“เออ” เสียงยุนดังออกมานอกห้อง ไม่ได้ถามนายซะหน่อย – ซูนึล  แอ๊ดดดด (เสียงเปิดประตู) 

“หือ..มีอะไรล่ะ ถึงมาห้องพวกเราเนี้ย” ดงฮุนถามก่อนจะเปิดประตูให้พวกผู้ชาย 

“มีเรื่องผีจะเล่าให้ฟัง เอามั้ยล่ะ” คยูพูดพร้อมทำหน้าเบื่อๆ 

“มีเรื่องผีหรอ เอาดิๆ” ซองนึลลุกขึ้นนั้งบนเตียงเตรียมพร้อมที่จะฟัง 

“คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...” เยซองยังเล่าไม่จบก็มีเสียงของซูนึลแทรกเข้ามา 

“หยุด!!! จาเล่าตรงนี้หรื่อไงเข้ามาดิ” ว่าแล้วซูนึลก็กวักมือเรื่ยกพวกนั้นเข้ามา ปึง (เสียงประตูปิด) แล้วพวกผู้ชายก็เดินเข้ามาหลังจากปิดประตูเสร็จแล้ว....ครืนๆๆ 

เปรี๊ยง!!! อยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างหนักเหมือนพายุเข้าจนสาวๆต้องนังกอดเข่าเพราะความกลัว 

“ฉันจะเล่าต่อแล้วนะคือว่า..ห้องนี้เคยมีนักศึกษาผูกคอตายในห้องน้ำเวลาเที้ยงคืน ต่อมามีคนไปบอกครูว่าอาบน้ำอยู่ดีๆน้ำก็กลายเป็นสีเลือด แล้ว..” 

ครืนน~บึมมม!! (เสียงตนไม้ล้ม) 

“กรี๊ดดด!!”ดงมินร้องเสียงดังจนเพื่อนๆต้องเอามือมาปิดปาก 

“อื้อ..”

“เบาๆสิวะ”ซูนึลเตือนดงมิน ดงมินพยักหน้าเป็นการตอบก่อนที่เพื่อนๆจะปล่อยมือออก 

“เล่าต่อสิ” ซองนึลหันไปพูดกับเย 

“เล้วทีนี้  มีคนมาพักต่อที่ห้องนี้แหละ ซึ้งครั้งนี้คนที่มาพักเป็นแฟนกันอะ พอตอนกลางคืนสามีตื่นมาเพราะนอนไม่หลับ ก็เลยเดินออกไปตรงระเบียง เท่านัน

แหละ” พอเยพูดจบทุกคนก็ต่างงง 

“แล้ว..ไงต่อ” ซูอาทำหน้างงๆ 

“นายเล่าต่อดิ” เยพูดแล้วหันไปทงฮีชอล 

“หา..ฉันหรอ” หนุ่มหน้าสวยชื้อเข้าหาตัวเอง ม่สามารถหลบสายตาของหญิงสาวทั้งห้าได้ 

“เออ..ก็ได้ๆ จะเล่าแล้วนะ...ผู้ชายชะเง้อห้าไปตากลม แล้วจู่ๆก็ถูกผลังลงไปด้านล้างเหมือนมีใครผลักเค้า” พอฮีชอลเล่าจบไฟในห้องก็ดับลง 

“กรี๊ดดดด!! อุบ..อื้อๆ อ่อยๆ เอม เอ้ย เอม” (แปล ปล่อยๆ เค็มโว้ยเค็ม) ดงฮุนที่เป็นคนกลัวความมืดกรี๊ดออกมาจนยุนโฮทนไม่ไหวต้องเอามือมาปิดปากไว้ 

“มันพูดอะไรของมันวะ”  ยุนถามเพื่อนๆแต่ทุกคนกลับส่ายหน้าเชิงว่า 

‘ไม่รู้เว้ยย! นายฟังไม่ออกแล้วพวกฉันจะฟังออกหรอ?’ 

“อ่อย!ไอ อีอ อ้า อ่อย อิ อ้อย!” (แปล ปล่อย!ไอ้หมีบ้าปล่อยดิวะปล่อย)ดงฮุนเริมโวยวายอีกครั้ง 

“งับ” 

“โอ๊ยย!!ยัยบ้ามากัดมือฉันทำไมเนี้ย!” ยุนโฮร้องเมื้อถูกดงฮุนกัดมือของตัวเองแล้วปล่อยมือของตัวเองออกจากปาดดงฮุน 

“แหวะ!ถุย เค็ม ใครใช้ให้นายเอามือมาปิดปากฉันหละ อิอิ สม” ดงฮุนเริ่มอย่ากจะอวกเพราะมือของยุนโฮ 

“ฝากไว้ก่อนเหอะ!” ยุนโฮตะคอกใสดงฮุน...แต่อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น 

“หึๆๆๆ....แฮ!!!!” 

“กรี๊ดดดดด / อ๊ากกกกก” นี่ไม่ใช่ไม่ใช่เสียงของดงฮุนคนเดียวแต่เป็นเสียงของเพื่อนๆร้องออกมาด้วยแล้วพวกผู้ชายก็วิ่งออกไปจากห้อง

---------------------------------------------////////////////////////------------------------------------