ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สารภาพ...ความในใจ ตอนอวสาน
+++ตอนที่ 6 เรื่อง สารภาพ...ความในใจ+++
~Confession~
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
วันเวลาพลั่นผ่านไปถึง วันที่ 31 ธันวาคม 2547
วันนี้มิกมีประกาศข่าวชั่ง 8.30 น. (เช้า) และตอนเย็นวันนี้ก็จะมีปาร์ตี้มิกเดินออกจากบ้านหลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ
“โทรหานายชินจังก่อนดีกว่า” เธอพูดพึมพำแล้วกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของคิมแต่แล้วเธอก็ต้องกดสายวางแล้วกดไปที่เบอร์คิมอีกครั้ง แต่จะกดซักกี่ทีก็ไม่มีคนรับ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์น้า.........นายเนี้ย”
หลังจากที่เธอทำงานเสร็จเธอก็เที่ยวโทรหาเพื่อนๆเพื่อถามว่าคิมอยู่ไหน
“ฮาโหล เมย์หรอ คิมอยู่บ้านแกป่าวอะ”
“ไม่นี่ ไมเหรอ” เมย์ถามอย่างสงสัย
“ไม่มีไรหรอก ก็นายคิมดิไม่รู้หายตัวไปไหน ว่าจะถามว่ารู้เรื่องแกป่าวเห็ฯบอกว่ารู้กันหมดแล้วจะโทรไปต่อว่าหน่อยอยู่ข้างๆเนี้ยยักกะไม่บอกกันอีก” มิกพูดแทบไม่หายใจ
“เฮ้ยจริงดิ ไอ้คิมมันยังไ ม่รู้เรื่องเลยนะ เรื่องนี่มีแกกับคิมนั้นแหละที่ไม่รู้
“อะไรนะ!!!!!จริงเหรอ” มิกพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เออๆ ขอบใจ แค่นี้นะ” มิกบอกกอ่นที่จะวางสายจากเมย์
“แย่แน่คิมต้องไปเห็นเรากับบอย แล้ว......เข้าใจผิดเพี้ยนไปแน่เลยอะ” มิกบ่นกับตัวเอง เธอจึงไปกดโทรศัพท์บ้านโทรไปที่บ้านคิมเพื่อฝากข้อความเอาไว้
“สวัสดีครับตอนนี้ผมไม่วางรับโทรศัพท์นะครับกรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญานะครับ” ตุ๊ด.... เสียงคิมที่บันทึกเอาไว้เวลาไม่วางที่จะรับโทรศัพท์
“ คิม........เธออยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าห่วงมากนะ เมย์กับบอยเขาจะแต่งงานกันในวันที่ 9 มกราคม 48 นี้ ชั้นไม่รู้ว่าคิมรู้หรือเปล่าหรอกนะ เพราะเรารู้สึกเหมือนคิมเข้าใจเรากับบอยผิดหรือเปล่า บอยกับเรายังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม คงจะมีแต่บอยกับเมย์ที่คงเป็นสามีภรรยาในไม่ช้านี้ ถ้าเธอเปิดฟังแล้วรู้อย่างนี้ แล้วก็ติดต่อมาหาด้วยนะคิม จากมิกนะ” มิกยังคงนั่งรอโทรศัพท์กับจากคิมอยู่หน้าโทรศัพท์ของเธอ ในขณะที่คิมกลับมาบ้านของตนหลังจากไปทำใจข้างนอกเขาเดินเข้าไปที่โทรศัพท์บ้านที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างโซฟา และเปิดเทปบันทึกฟันว่ามีรายการเข้ามาหรือเปล่า
ตู๊ด....ตู๊ด..... เสียงกดเครื่องโทรศัพท์ พอเขากดเสร็จก็เดินเข้าไปหยิบน้ำเย็นๆ ดื่มให้ชื่นใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้
“มิก” เขาอุทานออกมาเป็นเสียงเธอแล้ววิ่งไปที่โทรศัพท์ เสียงงในโทรศัพท์ ที่บันทึก
“คิม.............เธออยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าห่วงมากนะ เมย์กับบอยเขาจะแต่งงานกันในวันที่ 9 มกราคม 48 นี้ ชั้นไม่รู้ว่าคิมรู้หรือเปล่าหรอกนะ เพราะเรารู้สึกเหมือนคิมเข้าใจเรากับบอยผิดหรือเปล่า บอยกับเรายังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม คงจะมีแต่บอยกับเมย์ที่คงเป็นสามีภรรยาในไม่ช้านี้ ถ้าเธอเปิดฟังแล้วรู้อย่างนี้ แล้วก็ติดต่อมาหาด้วยนะคิม จากมิกนะ” เสียงพูดของมิกทำให้คิมเข้าใจขึ้นบ้างเขายังคงยังทำฟอร์มอยู่และยังไม่ติดต่อไปถึงจะรู้ก็ตามที
มิกยังคงนั่งรออย่างอย่างหน้าใสซื่ออยู่หน้าโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ
“เมื่อไรจะโทรมาซักทีน้า.....???” มิกเริ่มเซงๆ
“พี่ครับ ๆ ดูเหมือนมีสามยเรียกเข้านะคร๊าบบบบ” เสียงริงโทนดังขึ้นเป็นเสียงเด็กน้อย
“คิม คงเป็ฯคิมแน่ๆเลย” เธอรีบกระชูดตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่กระเป๋าสะพายของเธออย่างดีใจและมั่นใจว่าต้องเป็นคิมคนที่เธอรอคอยแน่ เธอหยิบมือถือขึ้นมา มัน.............ทำให้เธอผิดหวังอย่างแรงเมื่อเห็นฯเบอร์โชว์ขึ้นว่า “เมย์” และกดรับสาย
“สวัสดีปีใหม่จ๊ะเพื่อน” เมย์เอ่ย
“เช่นกันเมย์” เสียงเศร้าสร้อย
“เฮ้ยมิกไม่มาบ้านชืนหรอว่ะมิก นี่ก็4ทุ่มกว่าแล้วนะ”
“โทษทีนะวันนี้ชั้นปวดหัวว่ะ”
“งานปีใหม่นะมิก เดี๋ยวอดสนุกกันพอนะ” เมย์บอก
“โทษทีด้วยนะเมย์ คงไปไม่ได้จริงๆอะ”
“งั้นไม่เป็นไร งั้น Happy Brith Day!!!!! ล่ะกันเพื่อน” เมย์อวยพรวันเกิดให้มิก
“ขอบใจนะเมย์” มิกเอ่ยคำขอบคุณเพื่อน
“เออ...พักผ่อนละกันนะ หวัดดีจ๊ะ” เมย์พูดก่อนวางสายจากมิก
ระหว่างที่รอมิกก็หยิบสมุด ไดอารี่ ขึ้นมาเขียนตามความรู้สึกเหมือนเช่นเคย
--------------------------------------------------------------------------------------
วันที่ 31 ธันวาคม 2547
วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่และวันเกิดของเราด้วย ที่จริงดูเหมือนมันชั่งมีความเหลือเกินก็นี่มันทั้งปีใหม่แล้วก็วันเกิดของเราด้วยนี่หน่า แต่สำหรับเรา................วันนี้รู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลย คงงเป็นเราคนเดียวล่ะมั่งที่ไม่มีความสุขในวันนี้
--------------------------------------------------------------------------------------
เธอถอนหายใจด้วยความรู้สึกไร้ซึ่งความสุขในขณะที่เธอกำลังนั่งทุกข์ใจอยู่ หลังจากนั้นเธอก็ต้อละมาจากสมุด
ติ๊ด..............ติ๊ด..........ติ๊ด.........ติ๊ด....หน้าจอมือถือแสดงขึ้น “ “ มีข้อความ 1 ฉบับ” ”
“ข้อความของใครเนี้ย” เธอดูหน้าจอมือถืออย่างสงสัยแล้วกดไปที่เมนู-ข้อความ-ถาดเข้า
*** .......ออกมาเจอกันที่สวนสาธารณะนะมิก คิม........ ***
“เฮ้ยยย!!!คิม” เธอพูด้วยความดีใจและตื่นเต้นเธอรีบเดินไปด้วยความดีใจสุดๆ
“คิม………….” มิกเรียกด้วยด้วยดีใจ คิมหันหน้ามาพบกับมิก
“มาแล้วหรอ!”
“อึมมมมสิ”
“เราขอโทษนะมิกที่เข้าใจผิด” คิมเอ่ยคำขอโทษในระหว่างที่เดินไปนั่งโต๊ะหินในสวนพร้อมกับมิก
“ขอโทษทำไม!!!!!! แหม...ขอโทษเท่านี้แล้วจะยกโทษให้ง่ายหรอ” ...........มิกแกล้งโว้ย....คิม
“คือ..........”
“คือไร........” มิกตะวาด
“เราไม่รู้นี่ว่า” คิมบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“พูดอยู่ได้ว่าไม่รู้...............” แล้วมิกก็หลุดขำที่คิมทำหน้ากลัวเธอมากไม่ได้
“ไม่รู้ก็ไม่รู้ แล้วใครไปว่าไรนายล่ะ ดูทำหน้าเข้าซิ” มิกหัวเราะ
“เอ้า.........นี่แกล้งเราหรอ โธ่” คิมเกาหัว งิกๆ ด้วยความอาย
“เออ...มิก สุขสันต์วันเกิดนะ” คิมอวยพรขึ้น
“อึมมมม....ไหนล่ะขอขวัญชั้นอะ” มิกทวงหน้าตาเฉย
“ไม่มีอะ เอานี่..... ไปแทนก่อนได้มะ” คิมบอก
“ไหนอะ” มิกโว้ยวาย
“ของดีก็ต้องอุบไว้ก่อนดิ” คิมบอก
“อย่าลืมล่ะกัน เดี๋ยวจะค่อยดูว่าดีขนาดไหนน้าาาา.........”
“กี่โมงแล้วล่ะ?” คิมถาม
“ก็อีก 2 นาที เที่ยงคืน” มิกบอก
“งั้นคาวดาวกันไหม”
“เอาซิ....”
……10…….9……8………7……..6…......5……..4……3………2..........1…......
“เย้......” มิกส่งเสียงดีใจ
“มิกเอาหูยื่นมาใกล้ ๆ ดิ” คิมบอก มิกค่อยเอาหูยื่นไปใกล้ๆ ตามคำสั่งของคิม ภายใน 2-3 วินาที ก็ทำให้มิกยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันทีเหมือนรู้สึกว่า มันมีค่ามากกว่าเงินทองหรือของมีค่าใดซะอีกและนี่คือสิ่งที่เธออยากจะได้ยินจากเขามานานแสน มิกกระโจมเข้าไปสวมกอดคิมให้แน่นๆ ในขณะเดียวกันคิมก็กอดมิกไว้อย่างแน่นไม่แพ้เธอเช่นกัน คิมหยิบกล่องเล็กที่เปิดออกมาทำให้เธอตาพองโตขึ้นมา เขาสวมโลหะกลมๆสีทองใส่ไว้ที่นิ้วนางข้างซ้างของมิก แล้วทั้งสองก็นั่งดูพุที่จุดทามกลางสวนสาธารณะอยากมีความสุข
+++ 5ปี ต่อมา +++
“เสร็จยังคิมเข้า.........พาลูกออกมาด้วยนะ” มิกตะโกนเรียก
“เร็วลูกแม่บ่นแล้วใส่รองเท้าก่อนลูก เออ...” คิมบอกลูกชาย แล้วพาลูกเดินขึ้นรถ
“ไปไหนคร๊าบแม่”
“ไปดูน้องไงคับน้องเป็นลูกของน้าเมย์ เป็นน้องของน้องแบมไงคับลูก”
“แม่คร๊าบแม่บอกว่าแม่ตั้งฉายาให้พ่อว่าไงนะคร๊าบ”
“แม่ลูกคู่นี่มีตั้งฉายาให้พ่อด้วยหรอนี่ ตั้งว่าอะไรนะครับแม่ไหนบอกพ่อซิ”
“ แม่ตั้งฉายาว่าชินจังไงลูก” สามคนพ่อแม่ลูกต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุขในขณะที่กำลังนั่งรถไปเยี่ยมเมย์ที่โรงพยาบาล
ค่ะหลังจากที่ทั้งคิมและชั้นเราทั้งคู่ได้สารภาพ...ความในใจกันแล้ว เราก็ได้มีพยาญรักอย่างเจ้าตัวน้อยออกมาอย่างที่เห็นแหละค่ะ ยังไงก็ขอให้ใครที่ยังรักกันอยู่ก็บอกกันซะนะจ๊ะ จะได้ไม่แอบรักอย่างดีอาจจะมีเจ้าตัวน้อยอย่างนี้บ้างก็ได้น้า........................................
The End
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับเพื่อนๆที่ติดตามชมเรื่องนี้นะค่ะ แล้วจะทำผลงานดีๆมาให้เพื่อนอ่านอีกในเรื่องหน้านะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
~Confession~
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
วันเวลาพลั่นผ่านไปถึง วันที่ 31 ธันวาคม 2547
วันนี้มิกมีประกาศข่าวชั่ง 8.30 น. (เช้า) และตอนเย็นวันนี้ก็จะมีปาร์ตี้มิกเดินออกจากบ้านหลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ
“โทรหานายชินจังก่อนดีกว่า” เธอพูดพึมพำแล้วกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของคิมแต่แล้วเธอก็ต้องกดสายวางแล้วกดไปที่เบอร์คิมอีกครั้ง แต่จะกดซักกี่ทีก็ไม่มีคนรับ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์น้า.........นายเนี้ย”
หลังจากที่เธอทำงานเสร็จเธอก็เที่ยวโทรหาเพื่อนๆเพื่อถามว่าคิมอยู่ไหน
“ฮาโหล เมย์หรอ คิมอยู่บ้านแกป่าวอะ”
“ไม่นี่ ไมเหรอ” เมย์ถามอย่างสงสัย
“ไม่มีไรหรอก ก็นายคิมดิไม่รู้หายตัวไปไหน ว่าจะถามว่ารู้เรื่องแกป่าวเห็ฯบอกว่ารู้กันหมดแล้วจะโทรไปต่อว่าหน่อยอยู่ข้างๆเนี้ยยักกะไม่บอกกันอีก” มิกพูดแทบไม่หายใจ
“เฮ้ยจริงดิ ไอ้คิมมันยังไ ม่รู้เรื่องเลยนะ เรื่องนี่มีแกกับคิมนั้นแหละที่ไม่รู้
“อะไรนะ!!!!!จริงเหรอ” มิกพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เออๆ ขอบใจ แค่นี้นะ” มิกบอกกอ่นที่จะวางสายจากเมย์
“แย่แน่คิมต้องไปเห็นเรากับบอย แล้ว......เข้าใจผิดเพี้ยนไปแน่เลยอะ” มิกบ่นกับตัวเอง เธอจึงไปกดโทรศัพท์บ้านโทรไปที่บ้านคิมเพื่อฝากข้อความเอาไว้
“สวัสดีครับตอนนี้ผมไม่วางรับโทรศัพท์นะครับกรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญานะครับ” ตุ๊ด.... เสียงคิมที่บันทึกเอาไว้เวลาไม่วางที่จะรับโทรศัพท์
“ คิม........เธออยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าห่วงมากนะ เมย์กับบอยเขาจะแต่งงานกันในวันที่ 9 มกราคม 48 นี้ ชั้นไม่รู้ว่าคิมรู้หรือเปล่าหรอกนะ เพราะเรารู้สึกเหมือนคิมเข้าใจเรากับบอยผิดหรือเปล่า บอยกับเรายังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม คงจะมีแต่บอยกับเมย์ที่คงเป็นสามีภรรยาในไม่ช้านี้ ถ้าเธอเปิดฟังแล้วรู้อย่างนี้ แล้วก็ติดต่อมาหาด้วยนะคิม จากมิกนะ” มิกยังคงนั่งรอโทรศัพท์กับจากคิมอยู่หน้าโทรศัพท์ของเธอ ในขณะที่คิมกลับมาบ้านของตนหลังจากไปทำใจข้างนอกเขาเดินเข้าไปที่โทรศัพท์บ้านที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างโซฟา และเปิดเทปบันทึกฟันว่ามีรายการเข้ามาหรือเปล่า
ตู๊ด....ตู๊ด..... เสียงกดเครื่องโทรศัพท์ พอเขากดเสร็จก็เดินเข้าไปหยิบน้ำเย็นๆ ดื่มให้ชื่นใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้
“มิก” เขาอุทานออกมาเป็นเสียงเธอแล้ววิ่งไปที่โทรศัพท์ เสียงงในโทรศัพท์ ที่บันทึก
“คิม.............เธออยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าห่วงมากนะ เมย์กับบอยเขาจะแต่งงานกันในวันที่ 9 มกราคม 48 นี้ ชั้นไม่รู้ว่าคิมรู้หรือเปล่าหรอกนะ เพราะเรารู้สึกเหมือนคิมเข้าใจเรากับบอยผิดหรือเปล่า บอยกับเรายังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม คงจะมีแต่บอยกับเมย์ที่คงเป็นสามีภรรยาในไม่ช้านี้ ถ้าเธอเปิดฟังแล้วรู้อย่างนี้ แล้วก็ติดต่อมาหาด้วยนะคิม จากมิกนะ” เสียงพูดของมิกทำให้คิมเข้าใจขึ้นบ้างเขายังคงยังทำฟอร์มอยู่และยังไม่ติดต่อไปถึงจะรู้ก็ตามที
มิกยังคงนั่งรออย่างอย่างหน้าใสซื่ออยู่หน้าโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ
“เมื่อไรจะโทรมาซักทีน้า.....???” มิกเริ่มเซงๆ
“พี่ครับ ๆ ดูเหมือนมีสามยเรียกเข้านะคร๊าบบบบ” เสียงริงโทนดังขึ้นเป็นเสียงเด็กน้อย
“คิม คงเป็ฯคิมแน่ๆเลย” เธอรีบกระชูดตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่กระเป๋าสะพายของเธออย่างดีใจและมั่นใจว่าต้องเป็นคิมคนที่เธอรอคอยแน่ เธอหยิบมือถือขึ้นมา มัน.............ทำให้เธอผิดหวังอย่างแรงเมื่อเห็นฯเบอร์โชว์ขึ้นว่า “เมย์” และกดรับสาย
“สวัสดีปีใหม่จ๊ะเพื่อน” เมย์เอ่ย
“เช่นกันเมย์” เสียงเศร้าสร้อย
“เฮ้ยมิกไม่มาบ้านชืนหรอว่ะมิก นี่ก็4ทุ่มกว่าแล้วนะ”
“โทษทีนะวันนี้ชั้นปวดหัวว่ะ”
“งานปีใหม่นะมิก เดี๋ยวอดสนุกกันพอนะ” เมย์บอก
“โทษทีด้วยนะเมย์ คงไปไม่ได้จริงๆอะ”
“งั้นไม่เป็นไร งั้น Happy Brith Day!!!!! ล่ะกันเพื่อน” เมย์อวยพรวันเกิดให้มิก
“ขอบใจนะเมย์” มิกเอ่ยคำขอบคุณเพื่อน
“เออ...พักผ่อนละกันนะ หวัดดีจ๊ะ” เมย์พูดก่อนวางสายจากมิก
ระหว่างที่รอมิกก็หยิบสมุด ไดอารี่ ขึ้นมาเขียนตามความรู้สึกเหมือนเช่นเคย
--------------------------------------------------------------------------------------
วันที่ 31 ธันวาคม 2547
วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่และวันเกิดของเราด้วย ที่จริงดูเหมือนมันชั่งมีความเหลือเกินก็นี่มันทั้งปีใหม่แล้วก็วันเกิดของเราด้วยนี่หน่า แต่สำหรับเรา................วันนี้รู้สึกไม่มีความสุขเอาเสียเลย คงงเป็นเราคนเดียวล่ะมั่งที่ไม่มีความสุขในวันนี้
--------------------------------------------------------------------------------------
เธอถอนหายใจด้วยความรู้สึกไร้ซึ่งความสุขในขณะที่เธอกำลังนั่งทุกข์ใจอยู่ หลังจากนั้นเธอก็ต้อละมาจากสมุด
ติ๊ด..............ติ๊ด..........ติ๊ด.........ติ๊ด....หน้าจอมือถือแสดงขึ้น “ “ มีข้อความ 1 ฉบับ” ”
“ข้อความของใครเนี้ย” เธอดูหน้าจอมือถืออย่างสงสัยแล้วกดไปที่เมนู-ข้อความ-ถาดเข้า
*** .......ออกมาเจอกันที่สวนสาธารณะนะมิก คิม........ ***
“เฮ้ยยย!!!คิม” เธอพูด้วยความดีใจและตื่นเต้นเธอรีบเดินไปด้วยความดีใจสุดๆ
“คิม………….” มิกเรียกด้วยด้วยดีใจ คิมหันหน้ามาพบกับมิก
“มาแล้วหรอ!”
“อึมมมมสิ”
“เราขอโทษนะมิกที่เข้าใจผิด” คิมเอ่ยคำขอโทษในระหว่างที่เดินไปนั่งโต๊ะหินในสวนพร้อมกับมิก
“ขอโทษทำไม!!!!!! แหม...ขอโทษเท่านี้แล้วจะยกโทษให้ง่ายหรอ” ...........มิกแกล้งโว้ย....คิม
“คือ..........”
“คือไร........” มิกตะวาด
“เราไม่รู้นี่ว่า” คิมบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“พูดอยู่ได้ว่าไม่รู้...............” แล้วมิกก็หลุดขำที่คิมทำหน้ากลัวเธอมากไม่ได้
“ไม่รู้ก็ไม่รู้ แล้วใครไปว่าไรนายล่ะ ดูทำหน้าเข้าซิ” มิกหัวเราะ
“เอ้า.........นี่แกล้งเราหรอ โธ่” คิมเกาหัว งิกๆ ด้วยความอาย
“เออ...มิก สุขสันต์วันเกิดนะ” คิมอวยพรขึ้น
“อึมมมม....ไหนล่ะขอขวัญชั้นอะ” มิกทวงหน้าตาเฉย
“ไม่มีอะ เอานี่..... ไปแทนก่อนได้มะ” คิมบอก
“ไหนอะ” มิกโว้ยวาย
“ของดีก็ต้องอุบไว้ก่อนดิ” คิมบอก
“อย่าลืมล่ะกัน เดี๋ยวจะค่อยดูว่าดีขนาดไหนน้าาาา.........”
“กี่โมงแล้วล่ะ?” คิมถาม
“ก็อีก 2 นาที เที่ยงคืน” มิกบอก
“งั้นคาวดาวกันไหม”
“เอาซิ....”
……10…….9……8………7……..6…......5……..4……3………2..........1…......
“เย้......” มิกส่งเสียงดีใจ
“มิกเอาหูยื่นมาใกล้ ๆ ดิ” คิมบอก มิกค่อยเอาหูยื่นไปใกล้ๆ ตามคำสั่งของคิม ภายใน 2-3 วินาที ก็ทำให้มิกยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันทีเหมือนรู้สึกว่า มันมีค่ามากกว่าเงินทองหรือของมีค่าใดซะอีกและนี่คือสิ่งที่เธออยากจะได้ยินจากเขามานานแสน มิกกระโจมเข้าไปสวมกอดคิมให้แน่นๆ ในขณะเดียวกันคิมก็กอดมิกไว้อย่างแน่นไม่แพ้เธอเช่นกัน คิมหยิบกล่องเล็กที่เปิดออกมาทำให้เธอตาพองโตขึ้นมา เขาสวมโลหะกลมๆสีทองใส่ไว้ที่นิ้วนางข้างซ้างของมิก แล้วทั้งสองก็นั่งดูพุที่จุดทามกลางสวนสาธารณะอยากมีความสุข
+++ 5ปี ต่อมา +++
“เสร็จยังคิมเข้า.........พาลูกออกมาด้วยนะ” มิกตะโกนเรียก
“เร็วลูกแม่บ่นแล้วใส่รองเท้าก่อนลูก เออ...” คิมบอกลูกชาย แล้วพาลูกเดินขึ้นรถ
“ไปไหนคร๊าบแม่”
“ไปดูน้องไงคับน้องเป็นลูกของน้าเมย์ เป็นน้องของน้องแบมไงคับลูก”
“แม่คร๊าบแม่บอกว่าแม่ตั้งฉายาให้พ่อว่าไงนะคร๊าบ”
“แม่ลูกคู่นี่มีตั้งฉายาให้พ่อด้วยหรอนี่ ตั้งว่าอะไรนะครับแม่ไหนบอกพ่อซิ”
“ แม่ตั้งฉายาว่าชินจังไงลูก” สามคนพ่อแม่ลูกต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุขในขณะที่กำลังนั่งรถไปเยี่ยมเมย์ที่โรงพยาบาล
ค่ะหลังจากที่ทั้งคิมและชั้นเราทั้งคู่ได้สารภาพ...ความในใจกันแล้ว เราก็ได้มีพยาญรักอย่างเจ้าตัวน้อยออกมาอย่างที่เห็นแหละค่ะ ยังไงก็ขอให้ใครที่ยังรักกันอยู่ก็บอกกันซะนะจ๊ะ จะได้ไม่แอบรักอย่างดีอาจจะมีเจ้าตัวน้อยอย่างนี้บ้างก็ได้น้า........................................
The End
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับเพื่อนๆที่ติดตามชมเรื่องนี้นะค่ะ แล้วจะทำผลงานดีๆมาให้เพื่อนอ่านอีกในเรื่องหน้านะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น