คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความเอาแต่ใจรึการหึงหวง
ในเวลาอาหารเช้าที่ดำเนินไปอย่างปกติสุขของเช่าวันนั้นถูกทำลายลงด้วยเสียงพูดโหวกเหวกของผู้ที่เข้ามาในกรงแห่งนี้อย่างไม่ได้รับเชิญ
“พี่เคียร์!! อยู่ใช่มั๊ยออกมานะ คนเขาอุตส่าห์มาเยี่ยมอย่าเสียมารยาทเซ่!!” เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจผู้ที่เป็นเจ้าของกรงแห่งนี้
“ค......คุณเคียร์คะ นั่นเสียงของใครกันน่ะ?” ทีน่าถามเจ้านายของตนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ตัวยุ่งน่ะนานๆจะมาป่วนชั้นซักที แต่ยังไงก็ต้องออกไปต้อนรับล่ะนะ” เคียร์เกาหัวและพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
“...?...” “เอาเป็นว่าตามชั้นมาก็พอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?” เคียร์พูดกับทีน่าก่อนที่จะเดินไปยังที่ที่แขกที่ไม่ได้รับเชิญอยู่
“อย่ามาทำเอะอะโวยวายในที่ของคนอื่นจะได้ไหม? วิล”
“อย่ามาทำเป็นบ่นไปเลยน่า ยัยบ้า นี่น่ะเหรอคำที่ใช้ทักทายเวลาเจอน้องชายตัวเองน่ะ?” เด็กผู้ชายที่ดูอ่อนกว่าเล็กน้อยพูดอย่างไม่ยอมอีกฝ่าย
“นี่คิดว่าชั้นเป็นพี่ด้วยงั้นเหรอ?” บทสนทาของทั้งคู่ที่ดูเหมือนกับว่าไม่ค่อยถูกกันนักสร้างความสนใจให้กับผู้ที่ฟังเป็นอย่างมากจนต้องเงยหน้าขึ้นมามองดูอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มที่เป็นผู้พูดนั้นมีสีตาสีน้ำข้าวเช่นเดียวกับเจ้านายของตนแต่ว่ามีสีผมที่เป็นสีทองเข้มและที่บนใบหน้านั่นมีกระขึ้นมาเล็กน้อย
“นั่นสาวใช้ใหม่ของพี่งั้นเหรอ?” เด็กหนุ่มหันมาสบตากับทีน่าที่อยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังเคียร์
“ก็ใช่น่ะสิ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ” เคียร์ตอบไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“เปล่านี่นา แค่คิดว่าน่ารักดีขอได้ไหม? พี่เคียร์” คำพูดขอตัวสาวใช้เหมือนกับเด็กที่กำลังขอของเล่นจากผู้ใหญ่ถูกพูดขึ้นมา
“............” ทีน่าได้ยินประโยคขอร้องจากเด็กหนุ่มผู้ที่มีสายเลือดเดียวกับเจ้านายของตนพูดขึ้นถึงกับรู้สึกผะวงกับคำตอบที่ตนนั้นกำลังจะได้ยิน
“ไม่ได้ก็ยัยนี่เป็นของเล่นของชั้นแล้วสาวใช้ของนายเองก็มีตั้งหลายคนแล้วไม่ใช่รึไงกันน่ะ?” เคียร์กอดอกแล้วพูดกับอีกฝ่ายอย่างเย็นชาเล็กน้อย
“เฮ้อ ก็ได้ๆไม่เอาก็ได้ ชั้นเองก็ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับพี่ซักเท่าไหร่อ่ะนะ” เด็กหนุ่มผู้เป็นแขกแสดงท่าทางไม่สนใจกับท่าทีกึ่งไล่ของอีกฝ่ายซักเท่าไหร่นัก
หมับ มือเล็กและแขนเรียวบางของเจ้าของอาณาจักรแห่งนี้คว้าตัวผู้ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนขึ้นพาดบนบ่าอย่างที่ดูแล้วไม่ได้รู้สึกว่าหนักเลยแม้แต่น้อยเดินไปยังประตูทางเข้าที่มีเพียงแห่งเดียวเท่านั้น
“นี่ พวกเธอน่ะว่างอยู่ใช่ไหม? ฝากเอาเจ้าหมอนี่ไปเก็บทีสิ” เคียร์ถามสาวใช้ 2 คนที่มากับน้องชายของตนก่อนที่จะวางอีกฝ่ายลงและเดินไปอย่างไม่สนใจ
“เฮ้!! พี่จะทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ ได้ยินมั๊ย!!” เสียงตระโกนอย่างไม่พอใจดังขึ้นไล่มาด้านหลังแต่ผู้ที่ฟังนั้นก็ไม่สนใจและค่อนข้างรู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยเสียแบบนี้ของน้องชายตนเองถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอกันก็ตาม
“ทำอย่างนี้จะดีเหรอคะ? คุณเคียร์ คุณวิลอุตส่าห์มาเยี่ยมนะคะ” ทีน่าถามเจ้านายของตนที่เดินกลับมาถึงห้องนั่งเล่นอีกครั้ง
“มาเยี่ยม? อย่าหมอนั่นน่ะนะ? มาสร้างความวุ่นวายและความปวดหัวให้ชั้นซะมากกว่า.....หรือว่า......” เคียร์หันไปมองสาวใช้ของตนอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“หรือว่าเธออยากที่จะไปกับวิลกันล่ะ? อยู่กับชั้นมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?” เคียร์เดินไปหาอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหลังตนเอง
“ม.......ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คุณเคียร์” ร่างบางตอบคำถามของเจ้านายได้อย่างไม่ค่อยเต็มปากนักและไม่กล้าที่จะสบกับสายตาของอีกฝ่าย
“ถ้างั้นทำไมเธอถึงพูดติดๆขัดๆล่ะ? ทีน่า”มือของเคียร์รวบแขนทั้งสองข้างของทีน่าเอาไว้ที่ข้างลำตัว
“ข......ขออภัยค่ะ คุณเคียร์”
“ถ้าอย่างนั้นก็มองหน้าชั้น สบตาชั้นแล้วตอบดูใหม่อีกทีสิ” เสียงที่เป็นเหมือนกับคำสั่งนั้นกระตุ้นทีน่าให้มีปฏิกิริยาตามนั้น
“ชั้นอยากที่จะอยู่ที่นี่ค่ะ คุณเคียร์” ริมฝีปากบางของทีน่าขยับพูดออกมาเองเหมือนเดิมจนไม่รู้ว่าเป็นความต้องการของเจ้าตัวหรือว่าเพราะมนต์สะกดของซาตานในคราบเทวทูตตนนี้
“...........งั้นเหรอ? .......แต่ว่าที่พูดออกมาน่ะ มันมาจากใจจริงของเธอหรือว่าเพราะการสะกดจิตของชั้นกันแน่ล่ะ? ทีน่า”
“ม.....ไม่ทราบค่ะ คุณเคียร์” ทีน่าหลบสายตาสีฟ้าอ่อนของอีกฝ่ายที่จ้องมองมา
“........อืม......นั่นสินะเพราะยังไงพอครบกำหนดแล้วเธอก็ต้องออกไปจากที่นี่อยู่แล้วนี่นา.....” รอยยิ้มที่ดูเหงาหงอยผุดขึ้นมาก่อนที่ผู้ที่พูดนั้นจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ขอโทษที ชั้นลืมไปน่ะว่าอีกไม่ถึงครึ่งเดือนเธอก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว” มือที่ถูกจับอยู่นั้นถูกปล่อยออกก่อนที่ผู้ที่จะเป็นคนจับนั้นจะเดินห่างออกไป
ทำไม?........
ทำไมคุณเคียร์ถึงแสดงสีหน้าแบบนั้นล่ะ?
ทำไมแววตาและใบหน้าถึงดูเหงาหงอยแบบนั้นล่ะ?
ทำไมสิ่งที่คุณเคียร์พูดถึงได้ฟังดูเศร้าแบบนั้นล่ะ?
ก็ถ้าหากเราทำงานจนครบสัญญาก็จะมีสาวใช้คนใหม่มาแทนทำหน้าที่แทนเรานี่นา........แต่ว่า........
“คุณเคียร์คะ” เสียงเรียกของร่างบางดังขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดเดิน
“อะไรงั้นเหรอ?......”
“คือว่า..........ชั้น......”
“.......ขอโทษที ชั้นไม่อยากจะฟังอะไรที่พูดออกมาเพราะความรู้สึกเห็นใจหรือความสงสารหรอกนะ ยังไงความรู้สึกในตอนนี้ของชั้นก็เป็นแค่ความรู้สึกเอาแต่ใจของเด็กเท่านั้นนี่นา เธอไม่ต้องสนใจหรอกนะ” เคียร์พูดตอบก่อนที่จะเริมเดินต่อ
คำพูดที่เหมือนกับเข็มเสียดแทงเข้ามาหาอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว เสียดแทงความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจอีกฝ่าย
“ชั้น......ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกตอนนี้หมายถึงอะไร....แต่ว่าตอนนี้ชั้นอยากที่จะอยู่ที่นี่นะคะ อยากที่จะอยู่กับคุณที่นี่..ในตอนนี้.......” ร่างบางกุมมือทั้งสองข้างของตนที่หน้าอกเพราะความรู้สึกเจ็บที่แล่นเข้ามา
“งั้นเหรอ......ถ้าหากที่เธอพูดออกมาเป็นความจริงน่ะ.....” ผู้ที่พูดนั้นหลี่ตาของตนให้เล็กลงก่อนที่จะพูดประโยคต่อมา
“ก็ช่วยพิสูจน์ทีสิ ทีน่า”
“เอ๋? พิสูจน์? ยังไงเหรอคะ?” ตาของทีน่าเบิกกว้างดูโตขึ้นเพราะความประหลาดใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
“ชั้นไม่เชื่อสิ่งที่เป็นเพียงแค่ลมปากหรอกนะ แต่สิ่งที่ชั้นเชื่อน่ะคือการกระทำต่างหากล่ะ” เคียร์เดินกลับมายังที่ที่อีกฝ่ายยืนอยู่
ตึก ร่างบางถูกอีกฝ่ายดันร่างกายกายเข้าไปแนบกับกระจกที่อยู่ข้างหลัง ข้อมือทั้งสองถูกจับเอาไว้อีกครั้งอย่างแน่นหนา
“............ค......คุณเคียร์........” เสียงของผู้ที่ถูกอีกฝ่ายพันธนาการเอาไว้นั้นค่อยๆลอดออกมาจากลำคอยาว
“หัวใจของเธอเต้นแรงจังเลยนะ......ตกใจ?....ตื่นเต้น?....หรือว่ากลัวชั้น?.......” ใบหน้าของผู้ที่พูดนั้นแนบลงบนหน้าอกพร้อมๆกับเหลือบสายตาขึ้นมามองหน้าอีกฝ่าย
“มันอาจจะ......เป็นแค่ความรู้สึกเอาแต่ใจของเด็ก แต่ว่าในตอนนี้ชั้นคิดว่าจะไม่หยุดสิ่งที่จะทำเด็ดขาดไม่ว่าเธอจะ....ขัดขืนชั้นยังไงก็ตาม........ทีน่า”
ความคิดเห็น