[ Fan Fic ] ภูติเกิดใหม่ในโลกของ Date A Live

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ภูติและร่างแยก?

/บอกอีกครั้ง เรื่องนี้มีการสปอยเนื้อเรื่องหลัก(ถึงตอนนี้จะเกือบร้างแล้วก็เถอะ) และในตอนนี้จะมีการสปอยอีก(นิสัยตัวละครเปลี่ยนไปมากโขเลย)/

หลายวันหลังจากการผนึกพลังภูติของเฮอร์มิท ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูชิโด้วิ่งวุ่นไปมาระหว่างบ้านตัวเองกับคอนโด ซึ่งในคอนโดก็... พวกภูตินั้นแหละ 

"จะว่าไป... ไอ้ด้านบนฟ้านี่ถึงตอนนี้คนธรรมดาจะไม่เห็นแต่มันเหมือนจะมีมอนสเตอร์ออกมาได้ตลอดเวลาเลยนะ" 

{แต่ว่าโลกนี้มันไร้ซึ่งมานา เพราะงั้นมอนสเตอร์ไม่เกิดหรอก} 

"ช่างเถอะ งั้นฉันไปร้านที่นัดไว้ก่อนล่ะ" 

<อาหะ สรุปคือเรย์จะไปเดทสินะ> 

"ไม่ใช่นะ!!" 

<เอาน่าๆ ไม่เป็นไรหรอกบอกกันตรงๆเลยก็ได้> 

ผมได้เดินออกจากบ้านไป และตรงไปที่ร้านลับ(?)ที่เป็นคาเฟ่แมว เมื่อเข้าไปแล้วผมก็เจอคนอยู่ไม่กี่คนซึ่งก็ไปนั่งตรงฝั่งตรงข้ามที่มีหญิงสาวผมสีดำที่มีตาฝ่ายสีแดงและมาผมปิดตาข้างขวา 

"นี่คุรุมิสรุปแล้วพลังแปลกๆที่อยู่บนฟ้านั้นมันคืออะไรล่ะ?" 

"ก็เท่าที่ดิฉันหาข้อมูลมาได้ เมื่อหลายสัปดาห์หรือหลานเดือนก่อนมันเกิดรอยแยกบนอวกาศและรอยแยกนั้นขยายตัวขึ้นเรื่อยๆจนเป็นแบบนี้" 

เรย์ได้เอามือมาเท้าคาง พลางปะติดปะต่อเรื่องให้มันลงตัว 

"เข้าใจแล้ว เป็นอย่างงี้นี่เอง ขอบคุณมากนะคุรุมิที่หาข้อมูลมาให้น่ะ ถ้างั้นฉันขอตัวล่ะ" 

ผมได้ลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกจากร้านไป ซึ่งคุรุมิก็นั่งอยู่ในคาเฟ่แมวนั้นไป 

<นี่เรย์ ที่บอกว่าเข้าใจแล้วนั่นคืออะไรงั้นเหรอ> 

[ก็ไอ้รอยแยกนั่นที่เกิดน่าจะมาจากพวกเราที่หลุดจากมิติหนึ่งมามิติหนึ่งทำให้เกิดรอยแยกนั้น] 

ผมได้เดินกลับบ้านมาและก็ไปเปิดคอมขึ้นมา 

"นี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วแฮะ อืม... อ๊ะ! ทำไมรู้สึกบางไม่ค่อยจะดีแฮะ" 

ผมรู้แปลกๆเลยเดินไปเปิดหน้าออกมาดู และสิ่งที่ผมเห็นก็คือ การที่ภูติก่อปัญหาให้ชิโด้ แบบว่า ชิโด้วิ่งกลับบ้านทีมาคอนโดที 

"หึๆ ทำไมรู้สึกเห็นใจชิโด้จังนะ?" 

<ก็ไม่แปลกหรอกน่า ก็ดูสิวิ่งไปวิ่งมาแบบนั้นน่ะ แถมยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ด้วย> 

นั่นสินะพอสังเกตุดูดีๆได้เห็นอยู่ว่ามีผ้ากันเปื้อน ดีล่ะไหนๆก็ว่างอยู่ด้วย 

ผมได้ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายซากไปอยู่ด้านหลังชิโด้ ผมได้เอามือไปแตะไหล่ชิโด้เมื่อชิโด้หันมาแล้วก็ 

"แฮร่!" 

"ว๊ากกกก!!" 

"อ้าวๆ นี่เรย์ไม่ใช่เหรอ" 

ผมละความสนใจจากชิโด้ไปและหันไปตามเสียง ซึ่งต้นเสียงก็มาจากโซฟาที่มีเด็กสาวในชุดอะไรสักอย่างสีเขียว 

"ไงๆ โยชิโนะ โยชิน่อน เป็นไงบ้างหรอมาอยู่ที่นี่น่ะ" 

<พวกโลลิค่อน?> 

[ไม่ใช่!!] 

{ก็ทั้งสองไม่ใช่รึไง} 

[ไม่โว้ยย!!] 

.

.

.

ณ อาเคเดีย

"ห้ะ?! เป็นไปไม่ได้น่า เรย์เธอยังไม่ตายจริงๆใช่ไหม" 

หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองได้พูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย 

"อ่า อีกสักแปปนึงนะ รออีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้นฉันน่ะ จะไปหาเธอให้ได้ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ตาม" 

เธอพูดพลางมองไปที่บนฟ้า ซึ่งมีออร่าของเรย์อยู่ถึงจะน้อยนิดแต่ก็ยังพอสัมผัสได้อยู่ 

.

.

.

กลับมาที่เรย์อีกครั้ง 

"เอ๊ะ?! ทำไมอยู่ๆถึงคิดขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย" 

{อะไรเหรอเรย์} 

"มานาอันบริสุทธิ์ที่ถือกำเนิดจากข้าและดับสูญจากข้า ด้วยมานาที่เป็นต้นกำเนิดและดับสูญของทุกสรรพสิ่ง จงก่อร่างและแบ่งจิตวิญญาณที่มีในตัวของข้า" 

<เรย์ นั้นเธอกำลังใช้มานาจนแทบจะหมดตัวอยู่แล้วนะ> 

"จากข้าผู้เป็นตัวแทนของมานาแห่งอาเคเดีย โปรดทำให้ประจักษ์ ณ ที่แห่งนี้ตามความปรารถนาของข้า–" 

ผิวของเรย์นั้นซีดขึ้นอย่างมากราวกับเสียเลือดเป็นจำนวนมาก พร้อมกับสติที่ดับวูบไป แต่ก่อนที่สติจะดับไปก็ได้มีร่างของสองสาว(?) 

ณ ฟราคซินัส 

"ผบ. คะ [ วอยด์ ] กำลังสูญเสียพลังงานแปลกๆอย่างมากด้วยความเร็วสูงค่ะ!" 

หญิงสาวผู้เป็นลูกเรือของฟราคซินัสที่รับหน้าที่ตรวจดูค่าสถานะต่างๆของภูติได้กล่าวออกมา 

"ว่าอย่างไงนะ?!" 

โคโทริได้ตอบกลับมาด้วยความตกใจและสงสัย โคโทริได้สั่งการให้ส่งโดรนไปที่ตำแหน่งของเรย์ หรือก็คือบ้านของเรย์ 

ซึ่งสิ่งที่ทุกคนเห็นนั้นก็คือ เรย์และสองสาวที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนและตรวจพบพลังแบบเดียวกันกับเรย์ แถมยังมีพลังภูติอีก 

โคโทริได้สั่งให้ไปรับตัวของทั้งสามคนขึ้นมาบนฟราคซินัส และรักษาตัวจนกว่าทั้งสามคนจะฟื้น 

เวลาได้ผ่านไปนานแบบสองสามวัน 

"อึก..! ปวดหัวจริง" 

ผมที่ตื่นขึ้นมาก็เอามือมากุมหัวด้วยความเจ็บปวด หากแต่ข้างๆผมมีร่างของ โซเฟีร์ยและอาเธน่า 

"ฮะๆ ฮ่าๆๆ เป็นไปได้สวยสินะ" 

*ครืน~(เสียงประตูเลื่อน) 

"โอ๊ะ? ตื่นแล้วสินะ" 

เสียงของหญิงสาวที่ราวกับไม่ได้นอนมาเป็นปีๆ(ก็จริง)ดังขึ้นมา 

"คุณเรย์เนะ" 

แย่ล่ะสิ ถ้าเธอถามถึงเรื่องของทั้งสองคนจะตอบอย่างไงดีล่ะเนี่ย? 

เรย์เนะได้ยื่นไอแพด? มาให้ผมและสิ่งที่อยู่ในจอคือข้อมูลของผม เอ๊ะ?! ทำไมพลังเวทย์ถึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนั้นล่ะ 

".... อ่า? ทำไมถึงเอามาให้ฉันดูล่ะ?" 

"ผบ. ให้ฉันนำมาให้เธอดูน่ะ และเธอก็ฝากคำถามว่าด้วยว่า ' เธอน่ะทำอะไรลงไปถึงได้สลบกันล่ะ ' " 

นั้นไง โดนถามจริงด้วยแล้วทีนี้จะตอบอย่างไงดีล่ะเนี่ย 

{เรย์ การเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุดนะ เงียบไว้นะ} 

ผมเหลือบตาไปมองโซเฟีร์ยเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาเรย์เนะ 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

เอ่อ... ทำไมผมได้กลิ่นนั้นแฮะ TOA อ่าใช่ ตอนนี้ก็เปิดเรียนแล้ว เพราะงั้นมันจะเรทมากๆเลย และก็ตอนต่อไปจะมีอะไรดีๆ(เหรอ)เกิดขึ้น