ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    3จิต 1ร่าง ห้ะ?! ทำไมถึงมีสามจิตใจร่างเดียวเนี่ย!!

    ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 เทศกาลเซริสเทีย[ ครึ่งแรก ]

    • อัปเดตล่าสุด 22 ต.ค. 66


    หลังจากที่ผมทำอาหารในวันนั้น นี่ก็ผ่านมาได้แล้ว 3วัน ซึ่งทำไมไม่รู้แต่วันนี้ดูครึกครื้นแบบแปลกๆ 

    ผมได้ลงจากห้องลงไปด้านล่าง 


    "นี่ลิสต์ทำไมวันนี้ถึงได้ครึกครื้นจังล่ะ" 


    "เอ๋~ คุณเรย์ไม่รู้งั้นเหรอว่าวันนี้เป็นเทศกาลเซริสเทียครึ่งแรกน่ะ และในอีกไม่กี่วันก็จะจัดการแข่งขันเวทมนต์" 


    "เทศกาลเซริสเทีย?" 


    ด้วยความสงสัยของผมจึงเผลอพูดออกไป 


    "นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณเรย์ไม่รู้เรื่องเทศกาลเซริสเทียน่ะ" 


    "อาหะ ฉันไม่รู้เลยว่าเทศกาลนั่นมันคืออะไรเพราะงั้นช่วยบอกฉันทีสิ" 


    หลังจากที่ผมฟังอยู่สักพักผมก็ได้เข้าใจว่ามันคือเทศกาลครึ่งแรกจะเป็นพวกการประกวดเวทมนต์แบบสวยงาม ส่วนครึ่งหลังคือการแข่งขันเวทมนต์นี่จะเป็นให้ผู้เข้าแข่งขันประลองเวทมนต์กันกลางทะเล ถ้าเรือของใครจมก่อนแพ้ ถ้าผู้แข่งตกน้ำก็แพ้เหมือนกัน แต่ผู้คนทั่วไปก็สามารถดูได้ด้วนเวทมนต์ออริจินัลของคนจัดงาน [ การฉายภาพ ] เป็นเวทมนต์ที่จะฉายภาพของพื้นที่ทีกำหนด 


    [นี่โซเฟีร์ยนั้นไง เวทมนต์ที่ถูกสร้างขึ้น] 


    {เอ่อ... ลืมๆมันไปซะเถอะ ใช่ลืมไปเถอะ} 


    งั้นมาต่อเลย ผู้ชนะจะได้รับเงิน 100เหรียญทอง หรือสามารถเลือกของที่มีมูลค่าเท่ากัน 


    เมื่อถึงช็อตที่ผู้ชนะจะได้เงินโซเฟีร์ยก็ได้พูดเชิงบังคับให้เรย์ไปแข่งเลย 


    "อ่า นี่ลิสต์ฉันจะสมัครอย่างไงงั้นเหรอ?" 


    "เอ๋~ คุณเรย์จะลงแข่งด้วยงั้นเหรอ คุณเรย์สามารถลงสมัครได้ที่กลางเมืองเลยค่ะ" 


    {โอเคนะเรย์เธอจงไปลงสมัครและแข่งให้ชนะซะ! นี่ไม่ใช่คำขอแต่เป็นคำสั่ง!!} 


    อยู่ๆโซเฟีร์ยก็ออกคำสั่งผมมางั้นอะ ผมได้ออกไปจากโรงแรมและก็จรงไปที่กลางเมือง ซึ่งตามปกติจะเป็นย่านการค้า แต่วันนี้มันมีพื้นที่เยอะมาก และตรงกลางก็มีโต๊ะหรืออะไรสักอย่าง ที่มีชายหน้าตาแบบไม่ได้นอนมาหลายวัน(ขอบตาดำ)กำลังโดนอัศวินบังคับ(?)ให้ทำงาน 

    ผมได้เดินไปที่โต๊ะที่ชายขอบตาดำกำลังนั่งทำงานอยู่(พนักงานสาวสวยไม่เอา เอาคนไม่ได้นอน) 


    "คือว่าฉันจะมาสมัครงานการแข่งขันเวทมนต์ค่ะ ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ?" 


    ผมที่พูดออกไปแบบนั้น ชายผมดำที่ขอบตาดำเช่นกันก็ได้ชี้ไปที่ข้างๆซึ่งมีหญิงสาวหน้าอกอึ๋มกำลังทำงาน แต่กลับดูสดใสกว่าเขาเยอะ 


    "ไปสมัครกับเธอคนนั้น" 


    เขาได้พูดแบบเสียงรากยาวด้วยความง่วง แต่คุณอัศวินสาวที่อยู่ด้านหลังกลับแผ่ออร่าน่ากลัวออกมา ชายคนนั้นก็ได้ขนลุกซู่พลางไปอัศวินคนนั้นด้วยความกลัว 

    แล้วกลับมามองผมด้วยสีหน้สปั้นยากก่อนจะทำเรื่องสมัครให้ผม ซึ่งมันก็ต้องทำหลายอย่างแบบว่า ดูจากเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะแล้วเขาคงจะไม่ได้นอนอีกคืนแน่ๆ แต่ว่านั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมควรเข้าไปยุ่ง เพราะงั้นเราไปในทางของเราดีกว่า 


    หลังจากที่ผมออกมาจากตรงนั้น ผมก็ได้เดินไปชมนกชมไม้เพราะไม่มีอะไรให้ทำ ถึงในอีกไม่กี่วันจะมีการแข่งก็เถอะแต่วันนี้มันไม่มีอะไรให้ทำไง 


    เนื่องจากไม่มีอะไรให้ทำผมก็ได้กลับมาช่วยงานที่โรงแรม ใช่ ช่วยงาน เพราะจากวันที่ผมขอยืมห้องครัวไปทำอาหารก็สนิทกับเจ้าของโรมแรมมาก เพราะว่าสอนสูตรอาหารจากที่ผมทำให้กับเขาบ่อยๆ 

    หลังจากนั้นผมก็ได้ขอยืมลิสต์จังจากน้าลอเรนไปเทียว ซึ่งน้าแกก็อนุญาตเรียบร้อยเพราะตอนนี้อยู่ช่วงที่ลูกค้าจะไม่ค่อยเยอะ 


    "ลิสต์เอานี่ไปกินสิ" 


    ผมได้ยื่นสายไหมให้ลิสต์ สายไหมอันนี้ซื้อมาจากร้านแถวนี้ 


    "อร่อย!" 


    ลิสต์ได้พูดขึ้นมาหลังจากกินสายไหมไป ตาเป็นประกายเลย 


    "งั้นต่อไป ไปร้านไหนกันดีล่ะ" 


    .


    .


    .


    .


    .


    หลังจากที่ผมกับลิสต์ไปเทียวกัน ผมก็ได้พาลิสต์กลับมาที่โรงแรม ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว 


    "อ้าว กลับมาแล้วเหรอหนูเรย์ หนูลิสต์" 


    คนที่พูดขึ้นมานี้คือเจ้าของโรงแรม, พ่อของลิสต์, พ่อครัว ง่ายๆก็เป็นเกือบทุกอย่าง 


    "ค่ะ! กลับมาแล้วนะคะคุณพ่อ" 


    "อืม กลับมาแล้วค่ะคุณเซออน" 


    คุณเซออน หรือพ่อของลิสต์ เป็นหนุ่มหน้าตาธรรมดาผมสีน้ำตาล 

    หลังจากนั้นผมก็ได้คุยเล่นกับคุณเซออนอยู่สักพักก่อนจะขึ้นไปบนห้อง 


    "ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกับคนอื่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ" 


    ก็นะ ชาติที่แล้วหลังจากที่ครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของเราเสียไปก็.... ช่างเถอะ คิดไปก็มีแต่จะเศร้า 


    {นี่เรย์} 


    "อะไรเหรอ?" 


    {ทำไมเธอ... ถึงร้องไห้ล่ะ?} 


    "เอ๊ะ?" 


    ผมได้ไปส่องกระจก ซึ่งผมก็ร้องไห้อยู่จริงๆ 


    "ทำไมฉันถึงได้ร้องไห้กันล่ะ" 


    <นี่เรย์ ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจก็บอกกับพวกเราได้นะ พวกเราพร้อมที่จะรับฟัง> 


    เมื่อเรย์ได้ยินดังนั้นเธอก็ได้ตัดสินใจที่จะบอกทุกอย่างที่เธอเจอมาในอดีต ความรู้สึกของการสูบเสียสิ่งสำคัญไป เธอได้เล่าเรื่องในอดีตพลางร้องไห้ไปด้วย แต่เธอก็ได้ปิดกั้นเสียงจากในห้องไว้แล้ว 

    เรย์ได้ผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว 



    [ จบ. ] 

    ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 


    เดี๋ยวต่อจากนี้จะกลับมาเขียนแล้วนะครับ ตอนนี้ไรท์นั่งคิดนอนคิดภูมิหลัง อดีตอันน่าเจ็บปวดของเรย์มานาน แบบนั่งเขียนไปพลางร้องไห้ไป(ปกติแหละ ใช่ปกติ) 

    ด้านล่างนี้คือการเปิดเผยภูมิหลังตัวละครหลังตัวแรก [ เรย์ ] 


    _____________________________________________ 




    ภูมิหลังของเรย์(ขอใช้สรรพนามวว่าเรย์ในชาติที่แล้วไปเลยแล้วกันเนอะ) 


    เรย์นั้นเป็นเด็กที่โตมาในสถานรับเลี้ยเด็กกำพร้า เรย์ได้โตมาพร้อมกับน้องสาวของเขา น้องสาวของเรย์นั่นคือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวเพราะว่าคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ตายไปหมดจากเหตุการไฟไหม้ เรย์ได้ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยเพื่อส่งตัวเองและน้องเรียน แต่ที่โรงเรียน เรย์ก็โดนแกล้งอยู่บ่อยครั้ง 

    อยู่มาวันหนึ่งน้องสาวของเขาได้ป๋วยเป็นโรคที่ไม่เคยมีมาก่อน เขานั้นได้ใช้เงินและเวลาไปมากกับการรักษาน้องให้หายแต่ว่า ผลที่ได้กลับมานั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง น้องสาวของเขานั้นได้เสียชีวิตลงในวัย 16ปี(ม.ปลายปี1) 

    เขานั้นทั้งเสียใจและโกรธแค้้นตัวเองที่ช่วยน้องเอาไว้ไม่ได้ ทั้งๆที่ตัวเขานั้นไม่ได้ผิดอะไร แต่เป็นว่าโรคนี่นั้นไม่เคยปรากฏออกมาเลย จึงไม่มียารักษา 


    _____________________________________________ 


    พอได้รึเปล่าหนอ~ อ่าใช่ ในที่นี้ที่เรย์ได้ร้องไห้เพราะเห็นภาพของน้องสาวตัวเองซ้อนทับกับลิสต์ ตามจริงตอนแรกกะจะให้มันดูสดใสมากกว่านี้ แต่มันกลายเป็นแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ 

    ปล. ถ้าเรื่องเงินและธุระกิจจะต้องคุยกับโซเฟีร์ย ทำไมน่ะเหรอ เพราะอดีตของเธอมันเกี่ยวกับเรื่องเงินน่ะสิ 

    อุ๊ย เผลอสปอยไปนิดนึง 


    สุดท้ายที่พึ่งคิดได้ เวลาในการรเขียนนิยายเรื่อง(ยังไม่เปิดเทอม)นี้จะเป็น 


    วันจันทร์ - ศุกร์ = เวลาทำการ 

    วันเสาร์ - อาทิตย์ = เวลานอน 


    แต่ก็ใช่ว่าจันทร์ถึงศุกร์จะลงทุกวันนะ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×