คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2 แรกพบ (4)
ฮาร์ลีย์-เวิสัน ับเรื่ออลเบื้อหน้าโรพยาบาลอรับาลที่เธอไม่เยเ้าใ้บริารมา่อน เาวัาไปทา้านหน้าเพื่อไม่ให้ถูัวเธอ ยืนรอยู่เบื้อหน้าเธอ ที่นั่พาามาทา้าน้าย ท่าเิมับที่เาวาเอาไว้ เ้าอริมฝีปาบาเียบยับรอยยิ้มส่ให้เธอ ่อนะ้อนอุ้มเธอพาบ่าเ้าไปทา้านใน
พิมพ์าวไ้รับารรวอาารเบื้อ้น แพทย์บอว่าเธอไม่ไ้เป็นอะไรมา แ่เอ็นอัเสบาารพลิเท่านั้น ่ายเลเย็นรัษาอาารเ็บปว พร้อมำับให้เธอใ้เท้าวาลน้ำหนัสัสามสี่วัน็ะหายเป็นปิ เธอบอับเาว่าไม่มีเิน่าย่ารัษาและไม่อรับยา แ่ายหนุ่ม็ยัอาสาออเินทั้หมให้เธอ พร้อมับ้อเสนอว่าะพาเธอไปหาอาหารทาน เพื่อแลับ้อมูลาปาเธอว่าหนีอะไรมาันแน่
เธอพยัหน้ารับำแบบไม่รุ่นิในอนแร แ่้อมานั่ ิหนัอยู่เีย้าับเาริมฟุพาท้าทา รูรัษาำพู ในมืออเธอมีเบอร์เอร์ับาแฟที่ื้อาุ้มายอริมทา เธอิบาแฟ ับเบอร์เอร์ เมิน่อน้ำเสียที่รบวนอยู่้าหู ระหนัลอเวลาว่าอีไม่นานเธอและเา็้อาันไปแล้วลอาล
“ไม่ไ้ยินที่ผมพูหรือไ ุหนีอะไรมาันแน่สาวน้อย”
เธอหันหน้าเ้าหาน้ำเสียทุ้ม ปลายมูเียแ้มเาไปเพียนิเียว รูหายใสะุเ่นเียวับเธอ ใบหน้าเธอส่ายนิ ๆ ไม่ิยับห่าาายรหน้า แรเรียร้ออหัวใอย่าทุรนทุราย มีอิทธิพล่อเธอเหนือว่าสิ่ใ ฮอร์โมนอวัยรุ่นให้วามระ่าับเธอว่าทั้หมเป็นเพียเรื่อธรรมาระหว่าเพศที่แ่า แ่เธอ ไม่เยไ้ใล้ิับใรมา่อนนอาิวานนท์และริโอ็เท่านั้น
“ันไม่ไ้หนี” เธอพ่นลมหายใอย่าเหนื่อยหน่าย เาไม่ยอมฟัเธอเลย
“แ่ผมเห็นว่าุำลัหนี ไม่้อลัวหรอน่า บอแล้วไว่าะุ้มรอ็ุ้มรอสิ ผมเป็นนรัษาำพู ไม่ปล่อยใหุ้้อเป็นอะไรไปแน่”
เาวามือลบนบ่าเธอสร้าวามไว้ใ แ่ลับเป็นารทำลายำแพวบุมวามปรารถนาทั้หมให้ทลายล เาลอบลืนน้ำลายอึให่ลอ ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอ่ามีอิทธิพลับเาเหลือเิน
พิมพ์าวเหลือบมอมืออเา ่อนะเลื่อนสายาลับไปยัใบหน้าหล่อเหลา
“ุทำไม่ไ้หรอ”
“ให้โอาสผมสิ แล้วะไ้รู้ัน”
เธอส่ายหน้านิ ๆ
“ันรู้อยู่แล้ว่ะ”
“อร้อเถอะ พวมันับัวุมาใ่ไหม บอผมมาสิว่า มันเป็นใร ถ้าุบอ ผมสัาว่าะลับไป่วยเพื่อน ๆ ทั้หมอุ้วย เื่อใันหน่อยสิสาวน้อย” เาัพ้อ
เธอหลบสายาเา แววโศเศร้าแทรเ้ามาแทนที่ เพื่อนอย่านั้นเหรอ... เธอไม่เยมีเพื่อนเลยสันในีวิ อีอย่าไม่มีใร หน้าไหนล้ามาลัพาัวเธอ้วย เธอไม่เ้าใว่าโลใบนี้โหร้าย สัแ่ไหน แ่สิ่ที่เาำลัหว่านล้อมให้เธอยอมปริปา ยืนยันว่า โลไม่ไ้สวยามอย่าที่ิ มีอะไรที่ับ้อนว่านั้นอีมามาย
รูเยปลายาเธอหันลับมาสบาเธอเาอีรั้ ประายเวิ้ว้าสะท้อนอยู่ในวาเธอ ส่ผลระทบอย่าร้ายแรับหัวใอเา หิสาวนิรนามแปลหน้าที่ไม่ิเอ่ยถามื่อ หรือทำวาม รู้ัมาว่าสืบีา้อมูลอเธอึ่เป็นเหยื่อ แ่อนนี้เาลับ ไม่แน่ใสัเท่าไร
ผิวพรรนวลเนียนระ่าใส ผมนุ่มสลวยมีน้ำหนั พวแ้มเปล่ปลั่สีมพูระเรื่อ ริมฝีปาอวบอิ่มเผยอนิ ๆ ราวยั่วยวนเา ลิ่นน้ำหอมที่มั่นใว่า้อมียี่ห้อและเินทา้ามทวีปมา ทำให้หัวใอเาหวั่นไหวอย่าน่าประหลา
อไม่ไ้ที่ะเลี่ยปลายนิ้วโป้ไปรอบลีบปาเธอ ลมหายใอเธอสะุึ แววาเ็มไป้วยวามใร่รู้ สบาเาอย่าท้าทายรามรัน เาปล่อยให้วามเียบสัในระยะเวลาหนึ่นาทีเป็นารยืนยันแทนน้ำเสียอเธอ โน้มใบหน้าใล้เ้ามา รริมฝีปาลบนเรียวปาอวบอิ่ม ปัไล้หยอเยินับเธอแผ่วเบา พลาสอแทรปลายลิ้นเ้าไปใน่อปาอเธอ ไ้ยินเสียแ้วาแฟหล่นลบนพื้น ระเ็นใส่เท้าเาและเธอ ยัโีที่อุหภูมิไม่ร้อนันเินไป มันทำให้เธอแอบอิร่าายแนบเ้ามาเสียสีเาว่าเิม ล้อมมือไปรอบลำอแร่ ะที่มืออเาประอใบหน้าเธอ อ้าปาูบับ้วยวามหิวโหยและโหยหาในเวลาเียวัน
เธอไม่สามารถูบอบเาอย่าร้อนแรแบบเียวันไ้ แ่ปลายลิ้นอเธอ็ทรอิทธิพลทำให้เา่านระสันไปหมทั้าย หว่าาบีบัวยายับแน่นึ้น อยา้อนอุ้มเธอาฟุพาทไปึ้นรถ รไปบเรื่อราวทุอย่าบนเียนอนภายในห้อพัราารำรวอเา ่อนะเ็บเรื่อสอบปาำเอาไว้ทีหลั เพราะอย่าไรเธอ็ะไม่มีทาหนีาเาไปไหนไ้อี ถึเป็นไปไ้รสาิอเา็ะามหลอหลอนเธอไปทุทิศ ิว่าเาเอ็ะเป็นเ่นเียวับเธอ ไม่อาลืมเลือนุมพิที่เิึ้นนี้ไปไ้
พิมพ์าวส่เสียรวราสัมผัสแปลใหม่ที่แทรเ้ามาพร้อมับปลายลิ้นอเาทำให้เลือในายเธอวิ่พล่านราวถูยาพิษ อุหภูมิร่าายทะยานึ้นสูทะลุปรอทวัไ้ เธอแทรปลายนิ้ว สอไปใ้เส้นผมอเา ระุและให้เาแนบเ้ามาอย่า เผลอน
รูไม่ทำให้เธอผิหวั เาประอใบหน้าเธอแนบิเ้าหา ูบเล้าริมฝีปาเธอร้อนแร าบ้ว ึสิออเธอทะยานออไปาวามหวาลัวทั้หมที่ฝัอยู่ในหัวใลึ ๆ ไม่สนอีแล้วว่า นออัลวาเระามมาพบเธอเมื่อไร ปลายลิ้นอเาเิมเ็มรสาิที่เธอปรารถนาไ้ี เธอรีร้อเมื่อทุอย่าระเบิโพล แระายพุ่ออไปสู่เวหาว้า วินาทีนั้นทำให้เธอไ้สัมผัสับอิสรภาพที่แท้ริ เลิั้ำถามับมันในทันที
รูถอถอนริมฝีปาาเรียวปาอวบอิ่ม สอมืออเาเลี่ยไปรอบลีบปาบวมเ่อแผ่วเบา ลี่ยิ้มนเห็นฟันเรียสวยรบทุี่ เป็นรั้แรที่เธอไ้เห็นเายิ้มแบบไม่ั๊ รอยยิ้มอเา่า มีเสน่ห์ ทุอย่าที่เิึ้นยัเ่นัอยู่ในหัวใอเธอ มั่นใว่าไม่มีอะไรลบล้าออไปไ้ แม้แ่วามริที่โหร้าย็าม
เาประอใบหน้าเธอ ระิบิริมฝีปา
“เื่อใันไ้หรือยัสาวน้อย”
น้ำเสียทุ้มแหบพร่า้วยแรปรารถนาที่ปะทุึ้น เมิน่อหว่าาับแน่น สบาับเธออย่าลึึ้ ไม่ปิบัวามรู้สึมาล้นที่เามี ่อเธอ
แววาอเธอยัมอเา้วยวามุนลอเวลา พิมพ์าวส่ายหน้านิ ๆ ลายอ้อมแนที่ล้อมรัลำอเาล วามือบนหน้าอ สัมผัสัหวะารเ้นอหัวใเาโยไม่เนา ลมหายใอเา แร พอ ๆ ับำนวนรั้ที่หัวใเ้น่อหนึ่วินาที แ่ท่าทาเา สบนิ่ เาวบุมทุอย่าไ้ ผิาเธอที่เหมือนถูปลปล่อย เป็นอิสระและสุสม
“ุเ้าใผิ”
เธอไม่เ้าใว่าทำไมเสียถึ้อสั่นนแทบะลายเป็นเสียรา่อหน้าเาอย่าอ้อนวอน
วาสีเฮเละพริบอบรับน้ำเสียอเธอในทันที ลมหายใอเาระสันราวสัว์ป่า เาเลื่อนปลายนิ้วมาหมุนวนอยู่บริเวปลายาอเธอ วนให้เสียสมาธิ
“แ่ผมเห็นุมีพิรุธนะสาวน้อย ุำลัหนี ุหลอผมไม่ไ้หรอ”
“แล้วุ็่วยันไม่ไ้เหมือนัน”
พิมพ์าวผละมือาแผอว้า สำนึไ้ว่าเธอไม่วรอยู่ับที่นานนั เวลาอเธอใล้ะหมลแล้ว พิัที่ที่ะทำให้พวนั้นามเธอเ้ามาไ้อย่า่ายาย เธอ้อทำอะไรสัอย่า โน้มน้าวให้เาลับไปส่เธอที่ย่านาวน์ทาวน์
“ทำไมถึิอย่านั้นล่ะสาวน้อย” เาทำเสียึ้นมู ปล่อยมือาเธอ
“็เพราะว่าันไม่ไ้วิ่หนีสิ่ทีุ่ิน่ะสิะ เสียใ้วย”
เาถอนหายใ
“ผมีใที่ไม่ใ่อย่านั้น ว่าแุ่เป็นใรันล่ะ”
เธอหรี่ามอเา ียิ้มว้าส่ให้
“ทิ้ไว้ให้เป็นปริศนาระหว่าเรานะะ”
รูเบิาราวไม่อยาเื่อ “ถ้าอย่านั้นผมะระลึถึปริศนา้อนี้และหาทาไมันให้ไ้”
“ัน็เหมือนัน ไปันเถอะ”
เาไม่ไ้ัวาม้อารอเธอ ้อนัวเธออุ้มพาบ่าลับไปที่พาหนะสอล้อู่ใึ่อห่าออไปไม่ไลมา ูบอเธอทำให้เามั่นใึ้นว่าารประเมินาภายนอ เธอไม่ไ้ถูแ๊้ามนุษย์ับัวมาหรอ ทุอย่าที่เาไ้รับาเธอในวันนี้บ่บอให้เาภาภูมิว่าไม่เยไ้เิึ้นับใรมา่อน เธออาเป็นเ็สาวใแ ที่ทะเลาะับรอบรัว แ่ัวึ่เปลือยวิ่ออมาบนท้อถนน แ่อนนี้ิไ้แล้วว่ามันไม่ใ่ทาอเธอ ึอยาะลับบ้าน
รูวาัวเธอลบนเบาะนั่ทา้านหลั อาพาเบาะหน้า ยับัวึ้นร่อมพาหนะ แนเหยียรับแฮน์รถ ำับให้เธอสวมอเา และไ้อแนบแน่นที่พลอยทำให้เสียสมาธิ ปลุให้หว่าายายัวับแน่นอีรั้ เธอแนบใบหน้าบับแผ่นหลัเา ส่ผลให้สมอทำาน้าล ับเลื่อนรถบนท้อถนน้าว่าที่เย
เาอรถห่าาร้านายอเ่าในย่านทาวน์าวน์ไม่มา เธอบอับเาว่าะมีนมารับัวเธอาที่นี่ แถมยัยืนรานไม่ให้เาอุ้มเธอลไปารถ แ่สัาว่าะเินไปแบบไม่ลน้ำหนัที่ เท้าวาแทน หัวใอเาวูบโหวยามมอแผ่นหลับาเลื่อนายาไป เธอหันมาโบมือให้เาเป็นระยะ พร้อมียิ้มส่ให้ เาระินิ้ว้วยท่าทาอึอัอบลับเธอ ไม่เ้าใว่าารพบเอเพียสี่สิบนาทีะมีผล่อวามรู้สึอเามามายนานี้
รูอรถอยอยู่ที่เิม ทอสายมอวามวุ่นวายเบื้อหน้า มวิ้วเป็นปมนาย มีายุำรูันเ้ามาในร้านายอเ่า ผู้นถูีันออห่า รถันระสุนอรถเบื้อหน้าเาที่ไม่ถูสนใ ายแ่ัวภูมิานรูปร่าหน้าาี้าวลารถ พร้อม้อนอุ้มัวเธอลับออมา
เาพยัหน้า้า ๆ พ่นลมหายใยาวเหยียออมา เ้าใในนาทีนั้นว่าผู้หินนี้ไม่ใ่สาวน้อยใแทะเลาะับรอบรัว ไม่ใ่หิสาวน่าสสารถูแ๊้ามนุษย์ับัวมา แ่เธอเป็นทายาทสาวอระูลโ่ัและทรอำนาในรุโบโา
นั่นอย้ำเาไ้ีว่าสิ่ใว่าวามสัมพันธ์อเาและเธอ ไ้บลแล้วอย่าถาวร แม้ร่าายะึูเรียร้อหาันสัแ่ไหน็าม ปริศนา้อนี้เป็นอันว่าไ้รับารไ้อ้อใ เหลือเพียเธอที่ยัมีีวิอยู่ในหัวใเา ปั่นหัวเาลอเส้นทาลับไปยัห้อพั และอยู่อย่านั้นไปอีหลายืน
ุมพิอเธอหลอหลอนเาในวามฝัน ื่นึ้นมาพร้อมับผเหื่อและวามหัวเสีย ใบหน้าเธอลอยวนเวียนอยู่ใล้ ๆ ทรมานิใเาเป็นที่สุ
รูย่ารายเินไปยัหน้า่าห้อนอน เยหน้ามอวาวบนฟาฟ้า อาาศเหน็บหนาวทำให้เา้อระับแนออ สิ่เียวที่เาและเธออาำลัทำอยู่เหมือน ๆ ัน็ือารทอสายาเพลิเพลินไปับหมู่าว ัพ้อับโะาว่ามีผู้นเป็นล้านใน เมือหลวแห่นี้
ทำไมันนะ...
ถึไ้ลั่นแล้เา้วยารส่ให้เธอผ่านเ้ามาเพียรู่สั้น ๆ แ่ลับไม่รู้ว่า้อใ้ระยะเวลายาวนานแ่ไหนถึะลืมเลือนภาพอเธอไ้
 |
|
ความคิดเห็น