ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ใจ๋อั้ม 5
บทที่5.
"อย่าไปไม่ให้ไปไหน!!" ใจ๋บอกอั้มที่กำลังเดินออกไปนอกห้องอย่างเอาแต่ใจ
"เป็นอะไรครับเสี่ยต้องไปหาแม่นะ..เดี๋ยวอีก 3 วันเสี่ยก็จะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจโรคด้วยแล้วไง" อั้มบอกอีกฝ่ายที่กำลังเริ่มร้องไห้อย่างตกใจทั้งทีเมื่อวานเขาบอกแล้วว่าจะไม่อยู่สักสามวันเพื่อไปร่วมงานแต่งของพี่เขาอย่างเควิน เขาชวนไปแล้วใจ๋ก็ไม่ไปแต่มาตอนนี้ก็มาสั่งห้ามเขาทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นอย่างงี้
"อึก!อย่าไปนะฮือๆ~~" ใจ๋เริ่มโวยวายตนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นยังงี้แต่อยู่ดีๆอารมณ์ก็อ่อนไหวไปเอง
"แต่มันสำคัญไม่ฉะนั้นแม่อาจโกรธเสี่ยได้" อาจโกรธถึงขั้นจับเขาแต่งงานคนต่อไปในวันต่อมาเลยก็ได้
"ไม่เอาอยู่กับใจ๋ไม่ไปใจ๋ไม่อยากให้ไป!" ใจ๋กอดแขนของคนตรงหน้าเพื่อรั้งไม่ให้ชายหนุ่มเดินจากไปตอนนี้ตนรู้สึกต้องการอีกฝ่ายมากไม่ใช่แบบเรื่องอย่างว่าแต่เป็นแบบอาการอยากอยู่ใกล้ๆไม่ให้ไปไหน
"ทำไมทำตัวอย่างงี้อยู่มานาน 2 ปีไม่เห็นเป็นเลยหรือเพราะว่าเสี่ยยอมอ่อนกับหนูเลยเป็นงี้?" เขายอมอีกฝ่ายแค่ไม่กี่ครั้งถึงขั้นที่อีกฝ่ายเริ่มเอาแต่ใจได้ขนาดนี้เชียวหรอ?
"......" ใจ๋ไม่ตอบเอาแต่สูดดมกลิ่นตัวของอีกฝ่ายมันทำให้ใจ๋รู้สึกดีอย่างประหลาดจนหยุดร้องไห้ออกมา
"ก็ได้เดี๋ยวเสี่ยอยู่กล่อมหนูก่อนก็ได้" สงสัยคงอ้อนให้เขากล่อมนอนแน่เลยทำสีหน้าแบบนี้อั้มอุ้มคนที่นั่งอยู่กับพื้นให้ขึ้นมาก่อนที่จะอุ้มอีกฝ่ายลงบนเตียง
"อือ~~" ใจ๋สูดดมฝ่ามือของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกดี
"เป็นไปได้ไง?" อั้มถามเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไม่อีหนูจอมพยศถึงทำตัวน่ารักอ้อนเขาแบบนี้มันก็ดีอยู่แหละถ้าไม่ติดว่าเขานั้นมีธุระต้องไปทำ
"นอนซะเดี๋ยวถ้าเสี่ยเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาหานะเสี่ยสัญญา"
"....."
อั้มที่เห็นว่าคนใต้ผ้าที่กำลังจับแขนเขาได้นอนหลับไปแล้วจึงได้ขยับตัวออกมาแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมือของใจ๋ที่ติดแทบจะแน่นยิ่งกว่ากาว A.T.M
"ตายห่าแล้ว!" อั้มพยายามขยับตัวทีละนิดก่อนจะผละตัวออกจนได้
งานแต่งงานของเควิน&พร้อมรัก(ท๊อป)
"ทำไมป้ายชื่อมีเจ้าสาวสองคนล่ะพี่?" อั้มถามพี่สุดหล่อในชุดสูทสีดำตรงหน้าอย่างงุนงงพี่เขาจะควบสองเชียวหรอ?
"ก็เจ้าสาวตัวดีมันล่อไปเปลี่ยนชื่อตัวเองครึ่งชั่วโมงก่อนงานแต่งนะสิ!" เควินบอกแสบจริงๆเลยโอเมก้าคนนี้
"อ๋อ...คงจะดูดีมากหรือไม่ก็มีอะไรที่ดึงดูดพี่แน่เลยถึงขนาดที่ทำอัลฟ่าหนุ่มเลือดบริสุทธิ์ที่ไม่อยากมีใครได้กลายมาเป็าเจ้าบ่าวป้ายแดงขนาดนี้"
"มีสิเขามีบางอย่างที่ดึงดูดพี่มาก....ความอยากเอาชนะ" ประโยคสุดท้ายเควินพูดในใจ
"กลิ่นตัวนายแปลกๆดีนะ" เควินบอกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอะไรบางอย่างจากน้องเขามาได้สักพักแล้วแต่ก็คงคิดไปเอง
"ปกติดีนะ...ไปเถอะเตรียมตัวเข้าพิธีได้แล้ว"
อั้มเปลี่ยนเรื่องพร้อมเช็กความเรียบร้อยบนร่างกายพี่ตนเองอีกครั้ง
"รีบมีลูกให้แม่ล่ะแม่จะได้เลยมาขอผมสักที" ท้ายประโยคจบบนสนทนาอั้มไม่ลืมที่จะพูดสิ่งที่เขาต้องการถ้าพี่ชายเขามีลูกแม่คงเลิกหาโอเมก้ามาให้เขาสักที
"ทำไมไม่รับสาย?" อั้มถามตัวเองอย่างโมโหอีกฝ่ายเป็นอะไรทำไมตอนเข้ามายังไม่ยอมให้มาเลยแต่มาตอนนี้เขาโทรไปกลับไม่ยอมรับจะบอกว่านอนก็คงไม่ใช่เพราะนี้ก็ผ่านมา 5 ชั่วโมงแล้ว
"เป็นอะไรลูก?" ฟรอดถามลูกตัวเองอย่างสงสัยเมิ่อเห็นลูกคนเล็กแลดูไม่มีความสุข
"เออ...คือว่า...เพื่อนมันไม่ยอมรับสายนะครับพ่อ" อั้มบอกผู้เป็นพ่อไป
"แน่ใจนะว่าเพื่อน?"
"แน่ใจนิครับพ่อ!"
"แน่ใจก็แน่ใจๆ..แต่พ่ออยากจะบอกแกไว้..แกโกหกไม่เนียนเลย" ฟรอดทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนที่จะเดินจากไป
PART ใจ๋
"......." ใจ๋มองโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างหน้าอย่างไม่ชอบใจเพราะรู้สึกรำคาญแม้จะไม่รู้ว่าใครโทรมาก่อนจะลุกจากเตียงหนาเพื่อเดินตามหากลิ่นอ่อนของอั้มที่หลงเหลืออยู่ภายในห้องตอนนี้ตนรู้สึกไม่ชอบกลิ่นตัวเองเป็นอย่างมากถึงขั้นต้องสูดดมกลิ่นจากหมอนที่อั้ม เคยนอนแต่สักพักกลิ่นเหล่านั้นก็เริ่มจางหายไปเลยต้องรีบมาหาของอย่างอื่น
พรึบ! เสื้อนักศึกษาตัวเก่าที่อีกฝ่ายถอดทิ้งไว้และยังไม่ได้ซักทำให้ใจ๋รีบนำมากอดไว้พร้อมเดินกลับไปขึ้นเตียงนอนต่อแต่ถึงแม้จะได้กลิ่นของอั้มในเสื้อแต่อารมณ์โกรธที่ถูกทิ้งก็ยังไม่ได้จางหายไป
PART อั้ม
ตู๊ดๆ ตู๊ดๆ
"ฮัลโหลครับแม่" อั้มรับสายพร้อมเอ่ยเรียกหญิงสาวผู้เป็นแม่ของใจ๋ด้วยความสนิทสนมหญิงสาวมีเบอร์ของเขาแต่ไม่ค่อยได้โทรมาบ่อยนักถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น
"อะไรนะครับ?" อั้มถามอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีปลายสายได้บอกมาว่าไม่สามารถติดต่อใจ๋ได้ทำให้เขาถึงขั้นร้อนร้นเป็นอย่างมากพิธีงานแต่งในตอนนี้เขาจึงไม่ได้สนใจอะไรแล้วแม้ทุกคนจะยืนขึ้นกันหมด
"ทำไมไม่ยืนลูก!" จิมถามลูกคนเล็กของตนอย่างสงสัย
"แม่ผมต้องกลับไปคอนโดเดี๋ยวนี้!" อั้มบอกผู้เป็นแม่แม้ไม่รู้ว่าจะได้รับอนุญาตไหม
"ทำไมล่ะ?" ฟรอดถามผู้เป็นลูกอย่างสงสัยเพราะอะไรกันจึงทำให้ลูกชายเขาร้อนใจได้เพียงนี้
"ไม่ได้ลูกพิธีสำคัญของพี่ลูกเลยนะมีขึ้นแค่ครั้งเดี๋ยวในชีวิตนะ" จิมอธิบายให้ผู้เป็นลูกฟังสีหน้าจริงจังของอั้มทำให้เธอไม่กล้าต่อว่าอีกฝ่าย
"เรื่องนี้สำคัญไม่แพ้กันครับแม่" อั้มอยากจะบอกให้เต็มปากว่าเมียเขาหายไปแต่ถ้าพูดคำนี้แม่คงไม่ยอมปล่อยและให้เขานั่งอยู่ตรงนี้แน่นอนเพื่อถามอะไรมากมาย
"ปล่อยน้องไปเถอะแม่...เรื่องที่น้องต้องรีบไปทำมันสำคัญมากทั้งตัวของน้องและ...แฟนน้อง" เควินเดินมาบอกผู้เป็นแม่ตอนนี้เขาถือวิสาสะแอบฟังเรื่องในจิตใจของ อั้มจนหมดแล้ว รวมถึงเรื่องคนท้องด้วยเพราะกลิ่นตัวอั้มมีฟีโรโมนของโอเมก้าที่กำลังตั้งท้องอยู่ซึ่งไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกของน้องเขา
"แกมีแฟนหรอ!!?" จิมถามตนไม่ได้โกรธแค่เข้าใจแจ่มแจ้งที่ผู้เป็นลูกไม่ยอมแต่งงานสักที
"!!!!!"
"ใช่ครับ..เมียผมหายผมจะรีบไปหาเมีย!" อั้มบอก จะขอบคุณพี่ก็ไม่น่าจะพูดได้เต็มปากเพราะความลับตนอีกฝ่ายเป็นคนพูดประกาศออกมา
"รีบไปเลยลูก....ไปหาลูกสะใภ้แม่เดี๋ยวนี้เลย!!" ผู้เป็นแม่ไม่ได้ทำในสิ่งที่อั้มคิดแต่อีกฝ่ายกับรีบเป็นคนไล่ให้เขาออกไปจากงานในทันที....
"...."
"อย่ายืนงงเดี๋ยวลูกสะใภ้แม่เป็นอะไรไปขึ้นมาจะเป็นไง!!" จิมโวยวายทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้าของคนที่ตัวเองพูดว่าลูกสะใภ้เลยสักคร้้ง
"ครับ!!" อั้มบอกก่อนจะวิ่งออกไปโดยมีเหล่าบรรดาสายตาของแขกนับร้อยที่มองกันอย่างงุนง
"อย่าไปไม่ให้ไปไหน!!" ใจ๋บอกอั้มที่กำลังเดินออกไปนอกห้องอย่างเอาแต่ใจ
"เป็นอะไรครับเสี่ยต้องไปหาแม่นะ..เดี๋ยวอีก 3 วันเสี่ยก็จะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจโรคด้วยแล้วไง" อั้มบอกอีกฝ่ายที่กำลังเริ่มร้องไห้อย่างตกใจทั้งทีเมื่อวานเขาบอกแล้วว่าจะไม่อยู่สักสามวันเพื่อไปร่วมงานแต่งของพี่เขาอย่างเควิน เขาชวนไปแล้วใจ๋ก็ไม่ไปแต่มาตอนนี้ก็มาสั่งห้ามเขาทั้งที่ปกติไม่เคยเป็นอย่างงี้
"อึก!อย่าไปนะฮือๆ~~" ใจ๋เริ่มโวยวายตนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นยังงี้แต่อยู่ดีๆอารมณ์ก็อ่อนไหวไปเอง
"แต่มันสำคัญไม่ฉะนั้นแม่อาจโกรธเสี่ยได้" อาจโกรธถึงขั้นจับเขาแต่งงานคนต่อไปในวันต่อมาเลยก็ได้
"ไม่เอาอยู่กับใจ๋ไม่ไปใจ๋ไม่อยากให้ไป!" ใจ๋กอดแขนของคนตรงหน้าเพื่อรั้งไม่ให้ชายหนุ่มเดินจากไปตอนนี้ตนรู้สึกต้องการอีกฝ่ายมากไม่ใช่แบบเรื่องอย่างว่าแต่เป็นแบบอาการอยากอยู่ใกล้ๆไม่ให้ไปไหน
"ทำไมทำตัวอย่างงี้อยู่มานาน 2 ปีไม่เห็นเป็นเลยหรือเพราะว่าเสี่ยยอมอ่อนกับหนูเลยเป็นงี้?" เขายอมอีกฝ่ายแค่ไม่กี่ครั้งถึงขั้นที่อีกฝ่ายเริ่มเอาแต่ใจได้ขนาดนี้เชียวหรอ?
"......" ใจ๋ไม่ตอบเอาแต่สูดดมกลิ่นตัวของอีกฝ่ายมันทำให้ใจ๋รู้สึกดีอย่างประหลาดจนหยุดร้องไห้ออกมา
"ก็ได้เดี๋ยวเสี่ยอยู่กล่อมหนูก่อนก็ได้" สงสัยคงอ้อนให้เขากล่อมนอนแน่เลยทำสีหน้าแบบนี้อั้มอุ้มคนที่นั่งอยู่กับพื้นให้ขึ้นมาก่อนที่จะอุ้มอีกฝ่ายลงบนเตียง
"อือ~~" ใจ๋สูดดมฝ่ามือของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกดี
"เป็นไปได้ไง?" อั้มถามเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไม่อีหนูจอมพยศถึงทำตัวน่ารักอ้อนเขาแบบนี้มันก็ดีอยู่แหละถ้าไม่ติดว่าเขานั้นมีธุระต้องไปทำ
"นอนซะเดี๋ยวถ้าเสี่ยเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาหานะเสี่ยสัญญา"
"....."
อั้มที่เห็นว่าคนใต้ผ้าที่กำลังจับแขนเขาได้นอนหลับไปแล้วจึงได้ขยับตัวออกมาแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมือของใจ๋ที่ติดแทบจะแน่นยิ่งกว่ากาว A.T.M
"ตายห่าแล้ว!" อั้มพยายามขยับตัวทีละนิดก่อนจะผละตัวออกจนได้
งานแต่งงานของเควิน&พร้อมรัก(ท๊อป)
"ทำไมป้ายชื่อมีเจ้าสาวสองคนล่ะพี่?" อั้มถามพี่สุดหล่อในชุดสูทสีดำตรงหน้าอย่างงุนงงพี่เขาจะควบสองเชียวหรอ?
"ก็เจ้าสาวตัวดีมันล่อไปเปลี่ยนชื่อตัวเองครึ่งชั่วโมงก่อนงานแต่งนะสิ!" เควินบอกแสบจริงๆเลยโอเมก้าคนนี้
"อ๋อ...คงจะดูดีมากหรือไม่ก็มีอะไรที่ดึงดูดพี่แน่เลยถึงขนาดที่ทำอัลฟ่าหนุ่มเลือดบริสุทธิ์ที่ไม่อยากมีใครได้กลายมาเป็าเจ้าบ่าวป้ายแดงขนาดนี้"
"มีสิเขามีบางอย่างที่ดึงดูดพี่มาก....ความอยากเอาชนะ" ประโยคสุดท้ายเควินพูดในใจ
"กลิ่นตัวนายแปลกๆดีนะ" เควินบอกเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอะไรบางอย่างจากน้องเขามาได้สักพักแล้วแต่ก็คงคิดไปเอง
"ปกติดีนะ...ไปเถอะเตรียมตัวเข้าพิธีได้แล้ว"
อั้มเปลี่ยนเรื่องพร้อมเช็กความเรียบร้อยบนร่างกายพี่ตนเองอีกครั้ง
"รีบมีลูกให้แม่ล่ะแม่จะได้เลยมาขอผมสักที" ท้ายประโยคจบบนสนทนาอั้มไม่ลืมที่จะพูดสิ่งที่เขาต้องการถ้าพี่ชายเขามีลูกแม่คงเลิกหาโอเมก้ามาให้เขาสักที
"ทำไมไม่รับสาย?" อั้มถามตัวเองอย่างโมโหอีกฝ่ายเป็นอะไรทำไมตอนเข้ามายังไม่ยอมให้มาเลยแต่มาตอนนี้เขาโทรไปกลับไม่ยอมรับจะบอกว่านอนก็คงไม่ใช่เพราะนี้ก็ผ่านมา 5 ชั่วโมงแล้ว
"เป็นอะไรลูก?" ฟรอดถามลูกตัวเองอย่างสงสัยเมิ่อเห็นลูกคนเล็กแลดูไม่มีความสุข
"เออ...คือว่า...เพื่อนมันไม่ยอมรับสายนะครับพ่อ" อั้มบอกผู้เป็นพ่อไป
"แน่ใจนะว่าเพื่อน?"
"แน่ใจนิครับพ่อ!"
"แน่ใจก็แน่ใจๆ..แต่พ่ออยากจะบอกแกไว้..แกโกหกไม่เนียนเลย" ฟรอดทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนที่จะเดินจากไป
PART ใจ๋
"......." ใจ๋มองโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างหน้าอย่างไม่ชอบใจเพราะรู้สึกรำคาญแม้จะไม่รู้ว่าใครโทรมาก่อนจะลุกจากเตียงหนาเพื่อเดินตามหากลิ่นอ่อนของอั้มที่หลงเหลืออยู่ภายในห้องตอนนี้ตนรู้สึกไม่ชอบกลิ่นตัวเองเป็นอย่างมากถึงขั้นต้องสูดดมกลิ่นจากหมอนที่อั้ม เคยนอนแต่สักพักกลิ่นเหล่านั้นก็เริ่มจางหายไปเลยต้องรีบมาหาของอย่างอื่น
พรึบ! เสื้อนักศึกษาตัวเก่าที่อีกฝ่ายถอดทิ้งไว้และยังไม่ได้ซักทำให้ใจ๋รีบนำมากอดไว้พร้อมเดินกลับไปขึ้นเตียงนอนต่อแต่ถึงแม้จะได้กลิ่นของอั้มในเสื้อแต่อารมณ์โกรธที่ถูกทิ้งก็ยังไม่ได้จางหายไป
PART อั้ม
ตู๊ดๆ ตู๊ดๆ
"ฮัลโหลครับแม่" อั้มรับสายพร้อมเอ่ยเรียกหญิงสาวผู้เป็นแม่ของใจ๋ด้วยความสนิทสนมหญิงสาวมีเบอร์ของเขาแต่ไม่ค่อยได้โทรมาบ่อยนักถ้าไม่มีเรื่องจำเป็น
"อะไรนะครับ?" อั้มถามอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีปลายสายได้บอกมาว่าไม่สามารถติดต่อใจ๋ได้ทำให้เขาถึงขั้นร้อนร้นเป็นอย่างมากพิธีงานแต่งในตอนนี้เขาจึงไม่ได้สนใจอะไรแล้วแม้ทุกคนจะยืนขึ้นกันหมด
"ทำไมไม่ยืนลูก!" จิมถามลูกคนเล็กของตนอย่างสงสัย
"แม่ผมต้องกลับไปคอนโดเดี๋ยวนี้!" อั้มบอกผู้เป็นแม่แม้ไม่รู้ว่าจะได้รับอนุญาตไหม
"ทำไมล่ะ?" ฟรอดถามผู้เป็นลูกอย่างสงสัยเพราะอะไรกันจึงทำให้ลูกชายเขาร้อนใจได้เพียงนี้
"ไม่ได้ลูกพิธีสำคัญของพี่ลูกเลยนะมีขึ้นแค่ครั้งเดี๋ยวในชีวิตนะ" จิมอธิบายให้ผู้เป็นลูกฟังสีหน้าจริงจังของอั้มทำให้เธอไม่กล้าต่อว่าอีกฝ่าย
"เรื่องนี้สำคัญไม่แพ้กันครับแม่" อั้มอยากจะบอกให้เต็มปากว่าเมียเขาหายไปแต่ถ้าพูดคำนี้แม่คงไม่ยอมปล่อยและให้เขานั่งอยู่ตรงนี้แน่นอนเพื่อถามอะไรมากมาย
"ปล่อยน้องไปเถอะแม่...เรื่องที่น้องต้องรีบไปทำมันสำคัญมากทั้งตัวของน้องและ...แฟนน้อง" เควินเดินมาบอกผู้เป็นแม่ตอนนี้เขาถือวิสาสะแอบฟังเรื่องในจิตใจของ อั้มจนหมดแล้ว รวมถึงเรื่องคนท้องด้วยเพราะกลิ่นตัวอั้มมีฟีโรโมนของโอเมก้าที่กำลังตั้งท้องอยู่ซึ่งไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกของน้องเขา
"แกมีแฟนหรอ!!?" จิมถามตนไม่ได้โกรธแค่เข้าใจแจ่มแจ้งที่ผู้เป็นลูกไม่ยอมแต่งงานสักที
"!!!!!"
"ใช่ครับ..เมียผมหายผมจะรีบไปหาเมีย!" อั้มบอก จะขอบคุณพี่ก็ไม่น่าจะพูดได้เต็มปากเพราะความลับตนอีกฝ่ายเป็นคนพูดประกาศออกมา
"รีบไปเลยลูก....ไปหาลูกสะใภ้แม่เดี๋ยวนี้เลย!!" ผู้เป็นแม่ไม่ได้ทำในสิ่งที่อั้มคิดแต่อีกฝ่ายกับรีบเป็นคนไล่ให้เขาออกไปจากงานในทันที....
"...."
"อย่ายืนงงเดี๋ยวลูกสะใภ้แม่เป็นอะไรไปขึ้นมาจะเป็นไง!!" จิมโวยวายทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้าของคนที่ตัวเองพูดว่าลูกสะใภ้เลยสักคร้้ง
"ครับ!!" อั้มบอกก่อนจะวิ่งออกไปโดยมีเหล่าบรรดาสายตาของแขกนับร้อยที่มองกันอย่างงุนง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น