อย่าหลงรักป้าก็แล้วกัน

ลำดับตอนที่ #6 : ep6

ขณะที่คนหนึ่งทำทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้กลับบ้าน อีกคนหนึ่ง ก็ทำสุดความสามารถ เพื่อที่จะได้อยู่ในโลกใหม่อย่างราบรื่น ????????

....................................

หอดอกเหมย แคว้นต้าโจว 


ตันหยง POV


มาแล้วเหรอ…เจ้าตัวแสบ !!

หลังจากที่ทุบหัวคนจนเกือบตาย ก็เพิ่งโผล่มาเอาตอนนี้ ทำเป็นหนีบหมอมาซะด้วย ตั้งใจพาหมอมารักษาหรือว่ามาดูให้เห็นกับตาว่าเสี่ยวจิ่วตายแล้วหรือยังกันแน่ จากที่ได้ยินสาวน้อยอาจูบอกว่า เธอไปเชิญหมอจากโรงหมอตั้งแต่เช้ามืด อ้อนวอนยังไงก็ไม่มา มาถึงตอนนี้กลับมาเดินตามผู้ปกครองเด็กแสบต้อยๆ ทำท่าห่อไหล่ ไม่เห็นวางมาดเหมือนที่อาจูเล่าเลย


"แม่นางเสี่ยวจิ่ว" แขกทั้งสามผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย 


"ท่านทั้งสามมาด้วยเรื่องอันใด" 

วู้ฮู้!! ในที่สุด ชั้นก็ได้ลองสวมบทเป็นแม่สาวชาวยุทธ์เหมือนในซีรี่ส์แล้ว ตื่นเต้นๆ


"ข้าชื่อหลี่เจี๋ย เป็นศิษย์ผู้พี่ของคุณชายโจว โจวลู่เสียน"


เจ้าตัวแสบที่เอาแต่หลบอยู่ข้างหลัง ค่อยๆโผล่หน้าออกมายิ้มเจื่อนๆ เห็นแล้วคันมืดยิกๆ อยากจะฟาดซักป้าบ 


ฟู่~~ เย็นไว้ไอ้หยง เย็นไว้



"เมื่อเช้านี้ ศิษย์น้องของข้ารีบวิ่งหน้าตาตื่นมาหาข้า บอกว่าเมื่อวานเขามาดื่มกินที่นี่ ดื่มจนเมาไม่ได้สติ แทบคลานกลับบ้าน เช้ามาพอสร่างเมา ก็จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนผู้หนึ่งแล้วพลั้งมือทำร้ายร่างกายกัน แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ด้วยความกังวล เขาจึงมาขอให้ข้าช่วยไปเชิญท่านหมอมาตรวจดูอาการ พร้อมทั้งมาขอขมาด้วย" 


ถถถถถถถ … 

เมาไม่ได้สติ มีเรื่องทะเลาะวิวาท 

เหอๆๆๆ 

อยากตะโกนว่าชั้นอยู่ในเหตุการณ์นะเฟ้ย นายทุบเค้าสุดแรงแบบนั้น ยังจะเรียกว่าพลั้งมือได้เหรอ 

อยากจะแฉนัก …


แต่…


ถ้าเราแถเจ้าเด็กนี่ ว่าตั้งใจทุบหัวเสี่ยวจิ่ว เจ้าเด็กนี่ต้องสวนกลับว่าป้องกันตัวเองเพราะโดนเสี่ยวจิ่วปล้ำแน่ๆ เราที่อยู่ในร่างเสี่ยวจิ่วมีหวังโดนผู้ปกครองเจ้าเด็กนี่ฟ้องยับเยินเลยสิ .. แล้วชั้นจะอยู่ในร่างเสี่ยวจิ่วกับตั๋วเงินปึกนั้นอย่างสงบสุขได้ยังไงล่ะ


ไม่ได้ๆๆ 


ทำไงดี คิดสิๆๆ ประสบการณ์ในการดูซีรี่ย์กับอ่านนิยายมากว่า 20 ปี มันต้องเอามาใช้ได้สักเรื่องสิ…. 


"ไม่ทราบว่าท่านผู้นั้นยังอยู่ที่นี่หรือไม่" 

อย่าเพิ่งถามจี้ได้มั้ย.. คุณผู้ปกครอง


"คนผู้นั้น..ดูเหมือนจะบาดเจ็บ..ที่ศีรษะ

….เหมือนกับเจ้า.." 


ทำเป็นพูดวกไปวนมาแล้วสุดท้ายทำเป็นมองผ้าพันแผลบนหัวชั้นเหรอ.. 



"ข้าเหรอ??!!?? "


จะเอามุกไหนมาสู้ดีนะ 

คิดไม่ออก….

ตีมึนไปเลยละกัน!


"ข้าไม่รู้" 


…..?!?!???


……..


………..


"เมื่อเช้าตื่นมาก็ได้แผลนี้มาแล้ว ส่วนว่าได้มายังไงนั้น ข้าก็จำไม่ได้" 


"จำไม่ได้หรือ?? " 


ฮ่าๆๆๆ เจ้าเด็กแสบถึงกับงงตาแตกเลย นายตีเนียนได้ ชั้นก็ทำได้เหมือนกัน


"จำไม่ได้จริงๆ ถามอาจูดูสิ"  


"จริงเจ้าค่ะ อาจูเข้าไปปลุกนายหญิงตอนเช้า เห็นนายหญิงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น บนหัวมีแต่เลือดเต็มไปหมด ข้ากลัวมาก วิ่งไปตามท่านหมอที่โรงหมอ ก็ไม่มีใครมา" สาวน้อยอาจูตวัดสายตาโกรธขึ้งไปทางท่านหมอที่ยืนตัวลีบ ทำหน้ากระอักกระอ่วน คงเคืองหมอพวกนี้มากจริงๆ 


"ข้าวิ่งไปที่ร้านหมอจนทั่วเมือง พวกเขาใจดำอำมหิตนัก ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอ แต่แล้งน้ำใจอย่างยิ่ง ดูถูกว่าเรามาจากหอคณิกา จะปล่อยให้ตายยังไงก็ได้" 


ได้ฟังอาจูระบายความในใจออกมาแบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ อาจูยังอายุน้อยอยู่แท้ๆ กลับต้องมาเจอความโหดร้ายของโลกใบนี้ซะแล้ว 


"โชคดีที่ท่านหมอกลับจากนอกด่านแล้วเดินผ่านมาทางนี้พอดี มิเช่นนั้น นายหญิง ฮือๆๆ นายหญิงของอาจูคงตายไปแล้ว มิหนำซ้ำฟื้นขึ้นมา ก็ลืมอาจูไปหมด ลืมแม้กระทั่งชื่อตัวเองด้วย" 


โอ๋ๆ อาจูตัวน้อย จากนี้ป้าหยงคนนี้จะดูแลหนูสุดชีวิตเลยลูก 


"เรื่องนี้ข้าเป็นพยานได้" หนุ่มแว่นทิพย์ที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้น 


"เมื่อเช้าข้าได้ตรวจอาการนางเบื้องต้นแล้ว นอกจากบาดแผลบนศีรษะ อย่างอื่นก็ยังแข็งแรงดี ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ เพียงแต่ .. นางก็จำข้าไม่ได้เช่นกัน" 


คุณหมอสุดหล่อออกโรงช่วยทั้งที ชั้นต้องรีบคว้าจังหวะนี้ไว้ก่อน


"ใช่ ข้านึกอะไรไม่ออกจริงๆ ยิ่งฝืนก็ยิ่งปวดหัว ข้าอาจจะเป็นคนที่ทะเลาะกับคุณชายโจวเมื่อคืนก็ได้ แต่ว่า ข้าเองก็จำไม่ได้เช่นกัน ต้องขออภัยคุณชายน้อยท่านนี้แล้ว" 


คุณชายน้อย!! เป็นงัยล่ะ ย้ำด้วยว่าชั้นไม่ได้พิศวาสนายเหมือนเสี่ยวจิ่วหรอกนะ 


"มิกล้าๆ" 


"น้องเล็ก เจ้ามาขอโทษแม่นางเสี่ยวจิ่วเดี๋ยวนี้ "


"ขอรับพี่รอง "

เจ้าเด็กนั่นค่อยๆทำใจกล้า สบตาแล้วรีบก้มหน้าหลบไป 

"แม่นางเสี่ยวจิ่ว ข้าขออภัยด้วยจริงๆ เมื่อคืนข้าเมาจนไม่ได้สติ แม่นางอย่าได้นึกโกรธข้าเลย" 


เหอๆๆ

ถือว่าหายกันแล้วนะเจ้าเด็กแสบ จากนี้จะได้ทางใครทางมัน 


"แล้วก็แล้วกันไปเถอะ"


"ขอบคุณแม่นางที่ไม่ถือสาน้องเล็กข้า ข้าพาท่านหมอมาด้วย ท่านจะให้เขาตรวจดูอาการสักหน่อยดีหรือไม่" 


"อย่าเลย คุณชายหมอตรวจให้ข้าแล้ว"


"ผู้น้อยได้ตรวจอาการและรักษาเบื้องต้นให้แล้ว นี่คือสมุดบันทึกอาการและเทียบยาที่ข้าเขียนไว้ ท่านหมอเชิญตรวจดูได้ 


หนุ่มแว่น 2Dยื่นกระดาษส่งให้อีตาลุงหมออย่างนอบน้อม มารยาทดี ดูดีไปหมด สิบคะแนนให้คุณหมอค่ะ


อีตาลุงหมอพิจารณาดูบันทึกในมือแล้วพึมพำอย่างพอใจ 


"คุณชายท่านนี้ตรวจได้ละเอียดดี เทียบยานี้ก็เขียนได้ดียิ่ง ตัวยาไม่ซับซ้อน หาง่าย แถมยังมีผลข้างเคียงน้อยมาก นับถือๆ"


ว้าวววว นอกจากจะหล่อ สุภาพแล้วยังเก่งมากด้วย เพิ่มให้อีกสิบคะแนน!! 


"มีคุณชายหมอที่เก่งกาจเช่นนี้ในต้าโจว ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามท่านเลย"

แน่ะ..เจ้าคนแซ่หลี่นั่นมองคุณหมอหนุ่มแว่นแบบนี้ทำไม คิดจะจับผิดหนุ่มแว่นชั้นเหรอ 


"ข้าเป็นเพียงหมอไร้สังกัด ร่ำเรียนจากอาจารย์ไร้นามผู้หนึ่งจากนอกด่าน ไม่ได้เก่งกาจอะไร ขอท่านทั้งหลายอย่าใส่ใจ"


"เอาล่ะ ทุกท่านก็เห็นแล้วว่าข้าไม่เป็นอะไรมาก แยกย้ายกันเถอะ ข้าไม่รบกวนพวกท่านทั้งหลายแล้ว" 


รีบๆกลับไปกันได้แล้ว.. ชั้นเริ่มปวดหัวแล้วนะ 

ขืนพวกนายอยู่นานกว่านี้อีกนิดชั้นได้โป๊ะแตกแน่ๆ 


อีตาลุงหมอกับเจ้าเด็กแสบรีบกลับไปก่อนใครตามคาด แล้วทำไมนายไม่เอาพี่นายกลับไปด้วยล่ะ 

มาเดินกอดอกวางมาด สอดสายสายตาดูนั่นนี่อยู่ได้


"ได้ยินมานานแล้วว่าหอดอกเหมยด้านในตกแต่งได้หรูหรางดงาม ได้มาเห็นกับตาแล้ว ของตกแต่งทุกชิ้นล้วนปราณีต และล้ำค่าสมคำร่ำลือจริงๆ แม่นางเสี่ยวจิ่ว ท่านช่างมือเติบยิ่งนัก…"


………


……


….


ชมว่าแต่งบ้านสวยไม่เท่าไหร่


แต่ชมว่าหรู แพง รวย นี่มัน…


แย่แล้วๆๆ หรือว่า.. อีตานี่ทำงานสรรพากร!!


เสี่ยวจิ่ว หล่อนจ่ายภาษีครบแล้วใช่มั้ย!!  


ไม่ได้การ ต้องไล่อีตานี่ออกไปก่อน


"โอ๊ยยยยย ปวดๆๆ ปวดหัวๆๆ" 



"นายหญิง ปวดหัวเหรอเจ้าคะ กลับไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ" 


"อื้ม ปวดมากๆเลย"


"อาจู พาเสี่ยวจิ่วไปพักในเรือนเถิด เดี๋ยวข้าจะตรวจดูแผลให้นางสักหน่อย"


"เจ้าค่ะ คุณชายหมอ" 


คนแซ่หลี่นี่ยังไงนะ เห็นคนเจ็บร้องโวยวายขนาดนี้แล้วยังยิ้มกริ่มอยู่ได้ ไม่ใช่ว่ารู้ทันชั้นหรอกนะ

"คุณชาย วันนี้ไม่สะดวกต้อนรับแล้ว ข้าไม่ส่งแล้วนะ"

"ไม่รบกวนพวกท่านแล้ว วันหน้า.. ไม่สิ พรุ่งนี้ข้าค่อยมาเยี่ยมใหม่ แล้วเจอกันนะ แม่! นาง! เสี่ยว! จิ่ว!" 


ไม่ต้องมาาาาาาา!!! ไหว้ล่ะ ไม่ต้องมาแล้ววว

##############