คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทสาม - 2
เป็นเ้าวันแรที่มีฝนหนัลมา แรอลรีนปรือาึ้นเล็น้อยยามไ้ยินเสียฝน หยาฝนไหลเาะไปามบานหน้า่า หมู่เม่อัวหนาึ้นเป็นเาำมืและมีสายฟ้าที่ผ่าลมาแ่ับเสียำราม้อทั่นภา
ร่าสูอเลออลนั่หันหลัให้เธออยู่บนเีย แรอลรีนยับัวส่เสียราแผ่วเบาในลำอประหนึ่ลูแมวน้อย เลออลมีประสาทสัมผัสที่ีมาเาหันหน้ามาหาเธอ นิ้วมือเลี่ยไปามเส้นผมสีฮาเล
“พึ่ะแปโมเ้า นอน่ออีหน่อย็ไ้”
แรอลรีนเหลือบมอเาสลับับสายฝนาภายนอที่ระหน่ำไม่มีทีท่าว่าะหยุ่าย ๆ พลาส่ายหน้า ่อนะุัวลใ้ผ้าห่มผืนหนา
เธอไม่อบฝน—เสียอมัน
เลออลมวิ้วมอภริยาอนเอ แล้วล้มัวลนอนอีรั้ ุัวเ้าไปใ้ผ้าห่มผืนเียวัน พร้อมับยมือึ้นโอบออีฝ่ายาทา้านหลั
“ุไม่อบฝนั้นเหรอ”
“...” แรอลรีนไม่ไ้อบำถามนั้นเธอเลือะเียบ
หาแ่เพียั่ววินาทีนั้นร่าสูที่โอบอเธออยู่ลับพลิัวึ้นเหนือว่า ลายเป็นว่าร่าายอเธออยู่ภายใ้ร่าอเา ภายในผ้าห่มผืนหนาอันแสนอบอุ่น
เลออลียิ้มื่อ ๆ อเา “แรอลรีน”
“ะ” เธอส่เสียานรับ พยายามเมินร่าายเย้ายวนอเาที่ระุมเสื้อถูปลออนเือบหม เผยให้เห็นมัล้ามสมส่วนอันสวยาม
“ัเสอผมไม่อบสายฝนั้นเหรอรับ”
ูเหมือนว่าแรอลรีนะไม่สามารถหลีเลี่ยารอบำถาม้อนี้ไ้ เธอยยิ้มหวานเหมือนับที่เยทำอีรั้ “เป็นธรรมาที่ใร ๆ ่า็ไม่อบสายฝนอันื้นแะ”
มุมปาอเายยิ้มในแบบที่เธอไม่เยเห็น อีแล้ว ทุรั้ที่เธอสวมหน้าารอยยิ้มนี้มัะปราออมา รอยยิ้มที่ยาหยั่ถึอเา
“่าน่าเสียายที่ผมไม่มีเวทมน์ที่ะทำให้ฝนหยุ”
หมายวามว่าถ้าทำไ้เาะทำั้นเหรอ?
เาูบหน้าผาเธอรั้หนึ่่อนะทิ้ัวลนอนะแ้าหันมาหาเธอ เรียวายาวว่าอเาเี่ยวรัเรียวอเธอ ายระโปรโปร่และบาถูล้นึ้นสูนเห็นโนาอ่อน
นิ้วมืออเาเี่ยวรัและเาะุมเธอเอาไว้แน่น ั่วะแรอลรีนรู้สึอบอุ่นึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ ยามเมื่อมอรอยยิ้มอ่อนโยนาเา เธออไม่ไ้ที่ะเผยรอยยิ้มอบ
แรอลรีนไม่ไ้มีวามิแ่แรว่าะ้อเย็นาับสวามีอนเอ สำหรับเธอที่้อใ้ีวิที่เหลืออยู่ับเา ารผูมิรระหว่าสามีภรรยานับเป็นเรื่อที่ี
ภายใ้ผ้าห่มผืนนั้นเธอ่อย ๆ ยับัวเ้าไปในอ้อมออุ่นอเา อ้อมอที่ทำให้รู้สึปลอภัยเหมือนับท่านพี่
มันะแปลอะไรในเมื่อเลออลอายุมาว่าเธอถึสิบปี อายุมาว่าท่านพี่้วย้ำไป
“แรอลรีนวันนี้เรานอนอันนว่าฝนะหยุีไหมรับ”
“อือ” เธอราอบเา่อนะปิเปลือาลอย่าเื่อ้ารู้สึเหมือนับว่าเาำลัูบหน้าผาอเธอไล้ไปามใบหน้าและนิ้วมือ
ยามเมื่อเธอราอบ็ไ้ยินเสียหัวเราะร่วนาเา แรอลรีนมุ่ยหน้าล้วยวามหุหิใ แ่ถึอย่านั้นสวามีอเธอยัไม่ยอมหยุารระทำอนเอ
“เลออล..”
“รับ”
“เราอยานอน”
เาหัวเราะอีแล้ว พหัวรับรู้ในวาม้อารนั้น “ผมรู้แล้ว”
“...”
“สัาว่าะไม่วนแรอลรีน”
แรอลรีนปรือาึ้นมอเาอีรั้ และเหมือนับว่าเาะ้อมอเธออยู่่อนนานแล้ว นัยน์าสีน้ำาลอ่อนอเาสะท้อนสู่นัยน์าอเธอ
ยอมรับว่าเธอไม่ไ้ื่นอบอะไรในัวเามาไปว่าหน้าาและานะ แ่นั้นเทียบไม่ไ้เลยับวามรัที่เธอมีให้ท่านพี่ แ่นั้นอย่าไร็ามเธอ้ออยู่ร่วมับเาไปอีนานแสนนาน
“มีอะไรเหรอ”
แรอลรีนส่ายหน้า “นอนเถอะ”
ผ่านไปว่ารึ่ปีเธอยัไม่รู้อะไรเี่ยวับสวามีอนเอมาไปว่า้อมูลพื้นานที่นธรรมา่ารู้ี เลออลยัยยิ้มื่อ ๆ ยอมนอนนิ่สบอย่าว่า่าย
“แรอลรีน” เาเรียื่ออเธอะพยายามฝัใบหน้าลับออาวเนียน
“ะ”
“ำที่เยบอในวันแ่านอเราไ้ไหม”
“...” แน่นอนว่าอนนั้นนอเหนือาท่านพี่เธอ็ไม่ไ้ใส่ใับสวามีอนมามายอะไร
“ทุอย่าเิึ้น้วยวามเ็มใ” านั้นมืออเาเริ่มอรัเธอเอาไว้แน่น ใบหน้ามสันนั้นเยึ้นมอเธอ “ผมะทำใหุ้เป็นผู้หิที่มีวามสุ..ราบเท่าที่ผมะสามารถทำไ้”
และเาเริ่มที่ะูบเธออีรั้ วาอเธอ้อมอเา้วยวามประหลาใและไม่เ้าใ
ผู้ายนนี้ ้อารอะไรอเาัน
.....
ความคิดเห็น