คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4 การกลับมาของนนท์
หลังจากที่นนท์ได้กระดูกวิญญาณ 2 ชิ้นเเบ่งเป็น กระดูกวิญญาณเเขนซ้ายราชันมังกรพิโรธ เเละ ปีกมังกรสวรรค์ ทำให้ในตอนนี้พลังวิญญาณของนนท์ได้ถึงระดับ 30
จุดนี้ทำให้นนท์งงอยู่ไม่น้อยเเล้วอดถามหวางเฟยไม่ได้ว่า
"นี่ก็หวางเฟยทำไมพลังวิญญาณของฉันมันถึงระดับ 30 ล่ะ"นนท์ที่ถามขณะที่คิ้วขมวดเป็นปมเเน่นด้วยความสงสัย
"กระดูกวิญญาณที่เจ้าดูดซับมันมีอายุกี่ปีล่ะ"หวางเฟยถามย้อนกลับตัวของนนท์
"ไม่รู้เหมือนกัน ถึงได้ถามเนี่ย"
"ชั่งมันก่อนเถอะเเต่เจ้าออกจากมิติก่อนเถอะ ดูเหมือนทุกคนจะตามหาเจ้า"หวางเฟยพูดเตือนนนท์อีกครั้ง ข้างนอกดูเหมือนจะวุ่นวายพอดูเลย
"นั่นสินะเเต่เจ้าจะไปเเบบนี้เลยหรอ"นนท์มองไปที่หวางเฟยอีกครั้ง
"จะบ้าหรอ ข้าอยู่ในรูปนี้ต่างหาก"
หลังจากที่หวางเฟยพูดจบดาบที่มีสีทองอร่ามก็เเปรเปลี่ยนเป็นเเหวนที่มีตัวเรือนสีทอง มีอัญมณีที่อยู่ตรงกลาง เเล้วลอยมาสวมอยู่ตรงนิ้วกลางข้างซ้ายของนนท์(เเหวนหยกอยู่ที่นิ้วชี้ข้างซ้ายนะ)
"ไปเถอะ" เสียงหวางเฟยพูดขึ้น
นนท์ไม่ได้ตอบอะไรเพียงพยักหน้าอีกครั้ง
ณ โรงเรียนสื่อไคลเค่อ (อาณาจักรปาลาเค่อ)
เสียงที่ดังมาจากหมู่บ้านเล็กๆเเห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในอาณาจักรปาลาเค่อเหมือนกำลังหาใครสักคนอยู่
“นี่ เสี่ยวเอ้านั่นเสียงอะไร”เสียงของหวางเฟยดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา
นนท์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะปรับสภาพสายตาให้เข้าสู่สภาวะปกติ
หลักจากนั้นไม่นานเสียงของชายคนหนึ่งที่คุ้นเคย ชายผู้เป็นอาจารย์ของเขา
“เสียงของอาจารย์นิ”
“อาจารย์เจ้านะหรอ”หวางเฟยเอ่ยออกอย่างไม่น่าเชื่อนัก
“คนที่เก็บฉันมาเลี้ยงน่ะ”
ตุบ ตุบ เสียงวิ่งของชายคนหนึ่ง ดูเหมือนจะรีบเสียด้วยจนนนท์อดที่จะหันไปดูไม่ได้ 'อาจารย์จ้าว'
“เสี่ยวเอ้าเจ้ามาอยู่นี่หรอเนี่ย คนทั้งรร.เป็นห่วงเจ้าเเย่”อาจารย์จ้าวกล่าวด้วยท่าทางที่ร้อนรน
เด็กตรงหน้าเขาหายไป 1 วัน เเบบไร้ร่องรอย ในหมู่บ้าน ในรร.ต่างก็ไม่มีจนเขานำเรื่องนี้ไปเเจ้งให้กับท่านผอ.จึงเริ่มออกตามหากัน
“ขอโทษครับอาจารย์จ้าว พอดีเมื่อวานข้าไปเดินเล่นเเล้วเจอสถานที่เหมาะกับการฝึกพลังวิญญาณ ข้าจึงนั่งฝึกอยู่ที่นั่นครับ”นนท์กล่าวด้วยเสียงสำนึกผิด
“คู่หูข้า เจ้าเนี่ยมีสกิลในการเเถที่ดีมากเลยนะ อยากได้รางวัลโนเบล สาขาการเเสดงหน่อยไหม”หวางเฟยเอ่ยเเซวเพื่อนของเขาที่เหมาะกับนักเเสดงฮอลิวูดมาก(หวางเฟยรู้ตัวจริงจริงนนท์หมดเเล้วนะ)
เมื่อได้ยินดังนั้นนนท์เพียงได้เเค่ยิ้มอย่างเจื่อนๆ เผลอเขามีพิรุธละก็โดนอาจารย์จ้าวจับได้เเน่
‘ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าหวางเฟย’นนท์คิดในใจพร้อมกับหาวิธีเเก้เเค้นเจ้าดาบตัวดีของเขา
“เห้อ ไม่เป็นไร เจ้ารีบไปหาท่านผอ.ก่อนเถอะ”
ห้องของผอ.
หลังจากที่ฟู๋หลันเต๋อได้รู้ว่าเสี่ยวเอ้า ลูกศิษย์ของเขานั้นปลอดภัยดีเขาเองก็โล่งใจไม่น้อย ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“ท่านอาจารย์ ข้าเองครับ”
“เข้ามาเถอะ ไอตัวเเสบ”
สิ้นสุดคำพูดของอาจารย์ นนท์ก็เดินเข้าไปในห้องทันที
“ทำเอาข้าใจหายเลยนะ”อาจารย์พูดกับเขาด้วยนํ้าเสียงที่ดูเหนื่อยล้า
นนท์ไม่ได้ทำอะไรเพียงยิ้มตอบอาจารย์ของเขาเพียงเท่านั้น
จากนั้นไม่นานนนท์ก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง
"ท่านอาจารย์ข้าขออะไรหนึ่งอย่างได้ไหมครับ"
"อะไรล่ะ" ไอเด็กคนนี้จะทำอะไรอีกล่ะ ฟู่หลันเต๋อเพียงคิดในใจ
"ข้าขอออกไปผจญภัยในโลกกว้างได้ไหมครับ"นนท์พูดพร้อมกับทำใบหน้าที่จริงจัง
การศึกษาที่รร.เป็นส่วนหนึ่งของของชีวิต การผจญภัยในโลกกว้างตั้งหากถึงจะเป็นสนามรบที่เเท้จริง
"เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าเเค่อายุ 6 ขวบนะคิดจะเผชิญโลกกว้างเเล้วรึ"ฟู๋หลันเต๋อตะโกนลั่น
บรรยากาศในห้องที่สบายๆพลันเปลี่ยนเป็นบรรยากาศที่เคร่งครึม จริงจังในทันที
-จบ-
จงค้างไปซะ 5555555
ถ้าถามว่าทำไมไรท์ไม่ลงใช่ไหม
เชื้อขี้เกียจไรท์เยอะมากกกกก
วันนี้ไรท์มาน้อยนะเเต่เดี๋ยวจะเร่งเขียนให้
นะะ
บายยยยยย
ความคิดเห็น