คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : NIGHT 05 - 紫陽花
NIGHT 05
紫陽花 : Hydrangea
‘ The Appearance of A heartless man.’
TW : มีารเสียสีสัมปิาธิปไย ,ระบบทุนนิยม ทั้ทารและทาอ้อม , มีารใ้วามรุนแร, เลือ ,อมีม, มีารบรรยายถึภาพน่าลัว โปรใ้วิาราในารเสพาน อบุ่ะ
“โอเ้หนึุ่ับเอามาเมะ*ที่ห้อาุยะฮิเมะ ฝา้วยนะฮานะั!”
“ทาโะยาิสิบลูห้อโมโมทาโร่! ส่วนานนี้ส่ืนาห้อินทาโร่ เห็นบอว่าัวปลามีไ่เยอะเินไป โอ้ย! เมานลืมไปแล้วเหรอว่าัวเอสั่ปลาไ่ทอน่ะ โทษทีนะฮานะ!”
“ยาิโทริแบบสุำลัีไม่เอาผัสิบสามไม้ ห้อทานาบาะ!”
“รบวนหน่อยนะฮานะั!”
“ฮานาเอะ!”
“่ะ เ้าใแล้ว่ะ!”เสียหวานัานรับสู้ารระทบระหว่าเรื่อรัวบริเวห้อทำอาหารึ่อยู่ิพื้นที่หลัหออย่าแ็ัน ฮานาเอะรีบหั่น้นหอมในมือให้ละเอีย่อนนำมันมาโรยบนโอเ้แล้วหันไปหยิบาน้ำร้อนที่ำลัส่เสียแสบแ้วหูึ้นาเา้วยิริยาล่อัว
“ถานี้อห้อาุยะฮิเมะ รบวน้วยนะ”เธอเอ่ยะวาานใส่ถั่ว้มล้าน้าถ้วยโอเ้เป็นารบท้าย มือเรียวามึผ้าิบัยาวอันทำหน้าที่รั้แนยูาะึ้นมาอยู่ระับ้นแนเพื่อวามสะวในารทำอาหารไปพลาส่วนมืออี้าหยิบผ้าสะอาุบน้ำมาเ็วหน้าหวานรลำอระหหวัับไล่ไอร้อนระอุับเหื่อไลออเสียหมสิ้น
วันนี้ือวันที่ฮานาเอะอบที่สุในรอบสอสัปาห์ วันเ้ารัวอเธอ
แแให้ละเอียว่าเ่าอีที มันหมายวามว่ายูโสาวะไม่้อนั่รินสาเ ห่มผ้าผ่อนนิหมิ่นเหม่เพื่อเย้าาาย หรือวาลวลายเริระบำพร้อมพัลูไม้ลาห้อโถ แ่ทัษะเสน่ห์ปลายวัะถูรื้อฟื้นึ้นมาใ้อย่าเร่่วน นาามเมือหลายนา่าแบ่ออเป็นสอฟาฝั่ ฝ่ายหนึ่มัเบ้หน้าเสมอยามโนเรียให้เ้ารัวหลัหอแสนอับื้น ะส่วนที่เหลืออันมีำนวนน้อยว่าลับถแนเสื้อเรียมพร้อม ทิ้ิโมโนั้แ่ั้นสอึ้นไปอย่าไม่ิเสียายแล้วพุ่มาีบมีหั่นผัในบัล
และแน่นอน ฮานาเอะมีำแหน่เือบหัวโอลุ่มหลัผู้มีสายเลือแม่รัวนิแรล้า
“เ้า่ะ” เสียหวานามวัยละอ่อนอามุโระัแผ่วลอผ่าน่อสี่เหลี่ยมผืนผ้าไม้ึ่ถูสร้าึ้นเพื่อลำเลียอาหารส่ถึประูรึหนัแ่แผู้มีเียริโยเพาะ เมนูหลาหลายประเภทถูึเลื่อนออไปแล้วส่ลับมาเพียถ้วยามว่าเปล่าในถาไม้ไผ่สีเ้มรั้แล้วรั้เล่ายืนยันไ้ีเยี่ยมถึฝีมือารปรุเรื่อาวหวานออนาโออิรันแห่โทิโทยะ
“รบวนนำถานี้ไปส่ที่ห้อทานาบาะทีนะ…” ฮานาเอะแผ่วระับเสียลเล็น้อยรั้นวเนรมรสัเสีหน้าเหนื่อยล้าอเ็สาวผู้ยืนอยู่ฟาร้ามผ่าน่อไม้สำหรับลำเลียานาม ปาระับอวบอิ่มแย้มยิ้มบาเิเอ็นู่อนะเปิออล่าวำปลุใอย่ารู้ทา “เหลือไม่เยอะแล้วล่ะนามิั เี๋ยวันะทำมันูเผื่อไว้ให้ พอนามิัทำานส่วนอวันนี้เสร็เมื่อไหร่่อยมาินนะ”
าที่้อยันร่าึ้นบันไไม้สูันหลายสิบราภายในืนเียว แนเร็รั้าอยยถาอาหารหนัเบาไปมอบแ่แเหรื่อ มีหรือยูโึ่่าเยรอสถานะามูโระัวน้อยมา่อนะไม่เ้าใวามรู้สึัล่าว
มิมีนาใในหอรอพ้นาอาารเหนื่อยล้าแสนทรมานาารวิ่ึ้นลลำเลียอาหารแ่ลู้ามาหน้าหลายา และในเวลาเียวันามหน้าประวัิศาสร์ึ่ถูารึไว้บนวามทรำ ไม่มีารุโมะนไหนยอมวมันูไส้ถั่วแหอมรุ่นละมุนลิ้นบับโทิโทยะเลยแม้นผู้เียว
“โอ้ส”นามิพยัหน้ารับะวาล้ายลูวาวัยะเ๊าะเป็นประายแรล้าอย่าเห็นไ้ั ถาอาหารน้ำหนัมิน้อยว่าหนึ่ั่ถูยึ้นทาบบนลุ่มผมเส้นบา้อย่อนามุโระัวน้อยะ้าวาพาายาพร้อมไ่เสียบไม้ลิ่นหอมวนน้ำลายสอผ่านบันไแ่ละั้น้วยท่วทีแ็ัน ระับวามระือรือร้นถูโหมไฟ้วยถ่านั้นยอเยี่ยนมหวานานโปร
นามิำำล่ำลือในวามุโระไ้ึ้นใ สหายมามายรวมถึรุ่นพี่หลายนา่าย้ำนัย้ำหนาเี่ยวับานอหวานาห้อรัวท้ายหอในืนึ่เป็นเวรทำอาหารออนาโออิรันนาม
ผู้ใที่ปล่อยโอาสลิ้มลอนมฝีมือฮานาเอะยูโไปล้วนแล้วแ่เป็นพวโ่เลาเบาปัาทั้สิ้น
วหน้านาเท่าำมือายหนุ่มแอบเบะลีบปานุ่มนิ่มเล็น้อย ในเมื่อโะาลิิให้นามีโอาสับพลัับผลูไ้ทำหน้าที่ส่ถาอาหารแทนสหายผู้บัเอิท้อไส้ปั่นป่วนอย่าะทันหันแล้ว ามุโระน้อยัมิยอมเมินเย่อลาภลอยนี้เ็า
นามิัไม่ยอมยมันูวิเศษให้ใรเ็า นาอมอบำสัย์แ่เทพสัอ์แถวนี้ว่ามันูานนั้น้อถูนาสวาปามเ้าท้อแ่เพียผู้เียว!
ปาเล็สีลีบาุระเผยอยิ้มร้ายระหว่าสมอำลัวาเสริมเิมแ่ินนาารามประสาเ็ไร้เียสาไปไลเสียยิ่ว่าเ่า่อน วาอนึ่วาน้อยอันโนแม่เล้ามนัมหนาว่าเป็นเพรน้ำามายแววเ้าเล่ห์เินวัยยามเ้าัวปลีัวึ้นมายัั้นสอ หลีหนีาสายาสีเียวมรวนฝันหาอยูโรุ่นพี่ไ้อย่าสมบูร์แบบ
มันูไส้ถั่วแในำนานอท่านฮานาเอะหนึ่้อน หนึ่ปัาล้ำเลิศเหนือผู้ใ ัลูุนนาหน้าไหนหรือามุโระาหออื่น นามิแห่โทิโทยะ็ัท่อลอนนะเ้าพวนั้นให้หม!
หาเปลวไฟแห่ปิธานสามารถลุโนในโลวามเป็นริไ้ โทิโทยะแปรสภาพลับลายสู่ทะเลเพลิอให่เหุ้วยเ็สาวอมแสบไปเสียแล้ว ยูโนามหัวเราะในลำอเสียเบาบาพลานึถึอิริยาบถประุย่ารายเ้าร่วมสรามรั้ให่อแม่ามุโระวัยละอ่อน้วยวามเอ็นู
เหล่าเ็น้อยมี้อนพลัวามสใสพิัวอยู่ริๆระมั
ริมฝีปาอวบอิ่มอันรับเ้าับวหน้าวิิรุภาพวาาปลายพู่ันอศิลปินมือหนึ่โ้สูอย่าอารม์ี รั้นห้วมโนภาพในอีพลันหวนย้อนืนมา เมื่อรั้ฮานาเอะยัรอสถานะเพียามุโระนหนึ่ เ็หิผู้หาไ้โน้อนหินแห่วามาหวัแสนหนัอึ้ทิ้ัวอยู่บนบ่าหรือสายาึ่ำลัับ้อทุารย่า้าวอเท้าเล็เพราะำแหน่อนาโออิรันแห่โทิโทยะที่ถูวาไว้บนมือใ้วโ่เหล็ู่้อย
ะอใบไม้แห้หรือผ้าไหมเนื้อละเอีย สรรพสิ่ึ่อยู่ในอบเลอัษุ นับแ่เศษฝุ่นบนอบหน้า่าระทั่ลุ่มพลุลาผืนนภาสีทมิฬ ถ้วนทุอย่า่าวนให้้อนเนื้อระหว่าอเ้นระส่ำ้วยวามสนุสนานเรื่อยไป
ปััยอันเลวร้ายนัหนา วันวานเหล่านั้น มีเพียารถูบัับฝึปัิโมโนผืนให่้วยลวลายอ่อน้อยับวิธีาเยี่ยไรให้ลิ่นหอมผอมลายามมารานอเ้าีวิอย่าเหล่าแม่เล้า ่อนอาารเร่เรียนานาสาเหุะล้วนมลายหายสิ้นไปโยพลันยามเสียหัวเราะาสหายร่วมวัยสะท้อนเ้าหู
ภาพวามสใสรั้นเยาว์วัยถูถ่ายทอผ่านารำนึนึถึอหิสาวเิสุใ ระทั่วเนรลมโมรลับายประายสใสแอบสั่นไหวภายในมิี่เสี้ยววินาที รอยแย้มสรวลบวหน้าล้ายหม่นแสลุไฟลาะเียเวลา้อระแสลม
ารเิบให่ในหอำเราสรีพ่ว้วย่วอายุึ่เพิ่มพูนพร้อมับวามาหวั้อนมหึมา ็อเท็ริาโลที่ผู้มีอำนามอมัน้วยอุมิหลาหลาย ะมนุษย์ั้นล่า้อใ้เวลาเือบทั้วันเพื่อิหาทาเลี้ยปาท้อนให้อยู่รอ่อไป
อ์ประอบัล่าวมันทำให้เหล่าผีเสื้อหน้าใหม่ไ้ื่นเ็มา มอเห็นึ่วามริอันมิเยมีวามเท่าเทียมผสมอยู่แม้นเศษเสี้ยว
ว่าอันสีสันแสนหฤหรรษ์รอบายาที่พวนาเ้าใมันในานะโลใบว้า ลับเป็นเพียโมแ้วอมปลอมเพื่อััผอบุปผาน้อยให่เท่านั้น
ถุระสอบสำหรับัเ็บผแป้สีาวนวลบัเิสุ้มเสียผะแผ่วเมื่อมือเรียวามหาระ้าเอื้อมหมายัววัถุิบเอในรรมวิธีารทำมันู ฮานาเอะวาามระเบื้อสีพื้นึ่บรรุแป้อหนึ่ไว้บนโ๊ะไม้ัวเ่าประำห้อรัวที่เ้าสาวุ้นินับมันนิสนิทสนม านั้นายาสมส่วนในุยูาะึ่อยเบี่ยวามสนใมายัารว้านหาน้ำอุ่นและน้ำาลทรายแ้วยวามเยิน
ถัไม้สีเ้มนาลาั้ส่าอยู่ลาผิวระนาบเรียบอโ๊ะัวให่ แม่รัวรายสัปาห์นอเหลวสีน้ำาลเ้มอันเิาส่วนผสมอสออ์ประอบึ่เธอหยิบับมาผสมันหลัระเรียมแป้เรียบร้อยแล้ว นรั้นั้นอนแรเริ่มเ้ารูปอยู่รอย เลือรสเปรี้ยว* ผเร่แป้ และแป้้าวโพ อย่าละส่วนเล็เศษน้อย็ไ้เวลาร่วมระโลไปหลอมรวมเป็นหนึ่เียว
วาลมโเผยประายภาภูมิใอย่าบาเบาเมื่อที่ร่อนแป้บับประิษ์มือโยเหล่ายูโสาวนัทำนมโนหยิบยนำมาใ้านในที่สุ แป้เียวริิโะ*ร่วหล่นลามแรโน้มถ่วอโล ระทั่ผาวนวลระทบอเหลวในถัไม้ไ้อให่พอเหมาะ อนาโออิรันแห่โทิโทยะเลยมีฤษ์ลน้ำหนัอุ้มือแปลโมอสอสถานะให้เปลี่ยนมาเป็น้อนแป้เนื้อเนียนพร้อมปั้น้วยิริยาล่อแล่ว
อุ้มืออุ่นนุ่มนิ่มหาสาระ้านวึ้นหน้าถอยหลััว้อนแป้อย่าสม่ำเสมอ วัษุสีมร่อรมายัเนื้อโมิึ่ำลัถูลึนเ้าที่เ้าทาะห้ววามิอสาวเ้าลับแล่นโลไปทบทวนรรมวิธีและวัถุิบสำหรับารทำไส้ถั่วแรสหวานสมนิสัยนมีวินัย
หาทำมันู ไส้ถั่วแ้อเริ่มทำหลันวแป้รั้แรเสร็เรียบร้อยแล้ว ส่วนโอฮาิ ไส้ำ้อมา่อนแป้…
พลันมือบาะัอยู่หนึ่อึใเพราะศัพท์บาำที่สามารถเื่อมไปยับุล้อห้ามบับั่วราวอฮานาเอะลอสอสามวันมานี้ ่อนท่วทีาเรือนร่าเพรียวบาะหวนืนสู่สภาวะปิทว่าหาไ้รวมยอวามิภายในหัวอหิสาวเ้าร่วมระบวนาร้วยไม่
โอฮาิ?
ปาระับอวบอิ่มเม้มเ้าหาันในบัล รั้นเรื่อหน้ามสันอันเผยแผลเป็นรอยให่เหนือปลายมูปราเ่นัแ่มแ้อยู่ลาภวั์ำนึนึ นัยเนรสีลีบอฟูิหม่นแ็ร้าววนับเลื่อนให้นบนายาสมส่วนผู้สบประสานลุันเือบทุราไป โอษ์หนาอันน้อยรั้ะเปิออรวมถึน้ำเสียทุ้ม่ำฟัูิบเถื่อนส่เสริมภาพลัษ์ให้ายหนุ่มเสียหนัว่าเ่า่อน เมื่อลอสำรวนเออีรา ฮานาเอะลับำรายละเอียในัวเ้าอสมานาม ‘ปีศาโอฮาิ’ ไ้หลาส่วนเสียนเธอามิถึ
ไม่สิ มันถึเวลาที่ยูโสาว้อเรียเาว่า าเนมิั หรือ นายท่านาเนมิ แล้ว่าหา
“ฮานะั แป้ไ้ที่นานแล้วนะ”
สิอันเหม่อลอยละล่อไปไลแสนไลพุ่ทะยานลับเ้าร่าแบบบาทันวันเมื่อำร้อเรียาประูรัวึ่เื่อมับโถลาัึ้น ฮานาเอะะพริบาปริบๆ่อนเยอศาใบหน้าไปทา้นำเนิอเสียเรียาน ันั้นวาลมโึประั่อายาสูเพรียวอหนึ่ในสหายนสนิทอย่าั ทำเอาิ้วเส้นบาอเลิสูว่าเ่าเิประหลาใพอเหมาะสมไม่ไ้
“ยูั?”
ใบหน้ารูปลมามประสานมีแ้มยยิ้มบาแ่แม่สาว้นรัวประำหอเยี่ยทุรั้ ทรวทรมีน้ำมีนวลล้ายนาฬิาทรายา่าแนแถบะวันภายใ้ผ้าสีพื้นหามิอาลทอนเสน่ห์เหลือล้นอสรีอันับ้นๆแห่โทิโทยะำลัเอนายทิ้ัวพัพิับอบไม้ ระหว่ามือ้าหนึ่ยั้าอยู่ลาอาาศเพื่อยันผ้าั้นหลัประูอีั้นไว้ไม่ให้บบัวหน้าิ้มลิ้มทว่ามาย
นัยน์าสีเทาเหล็ปลายี้สูทำให้สาวเ้าูหลัแหลมนับแ่ยามแรพบทั้ภาพลัษ์ภายนอและสิปัา้านใน ผิวโทนน้ำนมอมมพูเนื่อาเื้อาิ้นำเนิึ่ไ้รับมาาบิาาว่าาิ เส้นเศาำุปีอีารเรียบเาามลิ่นหอมรุ่นหยอเย้าใผู้สูม อ์ประอบัล่าวนับเป็นแ่ส่วน้อยร่อยอันเสริมสร้าให้ อายูมิ ถูรู้ัในแววนัท่อลาืน้วยานะ ูพิษแห่โทิโทยะ
ฮานาเอะ้มลมอเนื้อแป้ใ้ฝ่ามือามารัเือนาสหายสาว่อนผละออา้อมนุ่มนิ่มโยุษีรั้นเธอสัเเห็นวามีเ้สู้แรามันอย่าที่อายูมิล่าว
“เือบไปแล้ว” อนาโออิรันประำหอถอนหายใเิโล่อะเบี่ยายมาล้าไม้ล้ามือับถัอันบรรุน้ำสำหรับทำวามสะอาึ่ั้อยู่มิไลมานั
ส่วนฝ่ายเฝ้าสัเาร์ย่อมรู้านอนี อายูมิลับมาทิ้น้ำหนัเ็มเท้าทั้สอ้าพลาเอือมแนหยิบับผ้าิบสีาวสะอาาะร้าสาน ูพิษแห่โทิโทยะเยื้อย่าผ่านเรือนร่าสมส่วนไป้วยวามรวเร็วใล้เียับารสะบัผืนผ้าิบแล้วรึมันไว้เหนือ้อนลมให่ลาามไม้
“อบุนะยูั”ยูโสาวเอ่ยพร้อมนำามผิวเรียบัวถั่วแำนวนหนึ่ำมือหมายระเรียมารทำไส้ึ่เป็นั้นอนถัไป
“ยินีเสมอ” อายูมิยัไหล่เล็น้อยทำนอนไม่ิอันใุิ ทว่ารอยยิ้มบนวหน้าหวานมลับหุบลับพลันเมื่อฮานาเอะแสท่าทีะเทถั่วแลหม้อหวัวนเหล่าเมล็ให้อุ่น้วยสมาธิและวามั้ใระับลืมเลือนหน้าที่อนาฬิาเบื้อหลััวสาวเ้าเสียหมสิ้น
“ิัทำอันใน่ะฮานะั?”
สรรพนามประเภทโบรานิยมพร้อม้วยเสียหวานทว่าเยียบเย็นุลมหนาวยามเหมันฤูมาเยือนระุ้นแรสะุ้อ่อนๆาว่าที่โออิรันไ้อย่ามิำเป็น้อเอ่ย้ำสอ ฮานาเอะหันวับลับไปสบสายาับสหายายาสูเพรียวะอาารมึนึ่สสัยยั่อ่วนภายในอมิาสลาย
“็มันูไส้ถั่วแ…” ยูโสาวอบพึมพำเสียผะแผ่วะหัวิ้วบาำลัย่นเ้าหาัน้วยวามน แ่แล้วเพื่อนอมแสบันมิยอมเปิปาเลยโย่าย อีทั้ยัยื้อแย่ามใส่ถั่วแในมืออย่าว่อไวั่ลมพัระทั่เธอเอมิอาหลบทัน
ยูั…เเรเินไปแล้ว
พฤิรรมึ่ฮานาเอะัแมันอยู่ในเ์ไม่น่ารัส่ผลให้นัยเนรมรหรี่ลหลายระับ แววาลาพื้นที่สีเียวอ่อนเปล่ประายห้ามปรามอนึ่มาราผู้เ็าในารระทำ และวามริย่อมเป็น้อมูลอันถูปวประาาวโทิโทยะประัษ์ันถ้วนทั่ว ฮานาเอะมีส่วนอ์ประอบสมเป็นแม่นอย่ารบถ้วน มิยเว้นแม้นทัษะารรับมือเ็หัวรั้นไ้อยู่หมั
ารมีวามสามารถ้านใ้านหนึ่เปรียบเสมือนามูไรผู้พาบาานะเล่มมไว้้าาย เเ่นเียวันับอนาโออิรันแห่โทิโทยะ หิสาวหามีพรสวรร์หลาแนนับแ่ำเนิไม่ ถ้วนทุทัษะในายาสมส่วน ล้วนโนไฟหลอมนแหลมมเพราะประสบาร์ีวิึ่ใ่ะระุอยู่ภายในห้อแ่ัวอเหล่ายูโเสียเมื่อไร
รวมทั้ อายูมิ สหายสาวผู้เป็นัไม้เบื่อไม้เมาอฮานาเอะ ัวแปรอันับแรแห่ีวิึ่ทำให้เ้าหล่อนมีโอาสรู้ึ้ถึวลี ‘เ็แสบ’
“หรี่าอันใอเ้าแม่นาม ี่โมี่ยามแล้วลืมูอีสิท่า” ฝ่ายโนาโทษรีบโบมือ้าที่ยัว่าเว้นาารถือพัลวัน ไม่วายสรีเ้าอวาสีเหล็เผยรอมแย้มยิ้มทำนอเย้าแหย่ปรารถนาลาอะใ้ารม์เรื่อยเปื่อยพร้อมเสน่ห์พร่าพราว เอลัษ์ออายูมิยูโ่วยแ้สถานาร์วนรู้สึล้ายร่าายำลัย่อส่วนลนิไร้สาเหุอย่าเร็วไว
ห้วอารม์ประหลาใพุ่โมีร่าเพรียวบาอย่าะทันหันเนื่อาวาาโ้เถีย่อนหน้าาู่สนทนาึ่รี วหน้าวิิรเลิระับิ้วึ้นสูะเสียผะแผ่วัลอผ่าน่อว่าระหว่าริมฝีปาทรระับบา “เวลา?”
ยูโสาวหมุนพลิัวลับไปมอนาฬิาประเภทแวนรฝาผนั้าหลัในบัล เปลือาลมโเบิว้าว่าเ่าพอสมวรเนื่อาเ็มสั้นหนาำลัี้ให้เธอรับรู้แ่ารทำานเลยเวลาโยไม่รู้เนื้อรู้ัว
“ะแย่านรัวเรือนนอื่นทำเยี่ยนี้มิไ้นะเ้าะท่านฮานาเอะ” ำพูหยอล้อัล่าวพร้อมหน้าปันาฬิายิ่ยืนยันถึวามผิพลาทาารัแเวลาอฮานาเอะ
“-อโทษ้วยนะยูั พอีันเผลอนวแป้เพลินไปหน่อยเลยลืมูเวลาะไ้ แ่ว่ามันูพวนี้--” ท่วทีพร้อมำราบเ็ื้อเมื่อรู่ลับ้อสู่สถานะเ้อเินเพราะีโนพลิเสียราบาบ นทำานลืมเวลาเอ่ยอโทษอโพยอย่ารัวเร็ว้วยวามรู้สึผินฝ่ายู่สนทนาึอลูบไหล่บาอเพื่อนสาวเิปลอบประโลมไม่ไ้
“้าเพียแ่ไม่อยาให้เ้าทำานเินเวลาน่ะ ประเี๋ยวัเสียสุภาพ แ่ว่า… นี่โนพวามุโระอ้อนมาอีแล้วหรือ?” อายูมิประมวลผลโยใ้วิธีหลัือารสัเุวัถุิบและเรื่อรัวภายในไม่ี่อึใ ่อนปาอวบอิ่มะเผยรอยยิ้มว้าเมื่ออนาโออิรันพยัหน้ารับ “ไม่้อห่วหรอเี๋ยวอายูมิยูโผู้นี้ัสาน่อให้เอ!”
น้ำเสียสใสอาำระล้าอารม์ระวนระวายไปหลายส่วนหาทว่าฮานาเอะลับมิอาแย้มสรวลามน้ำไ้เ็มอิ่ม เหื่อไลเม็ย่อยไหลามโรหน้าามนับแ่ไรผมรโหนแ้ม
ยูัับนมหวาน… หิสาวอ้าปาหวัเสนอัวทำนมานเบื้อหน้า่อับมือแ่ทั้ัหวะารล่าววาารวมถึบุลิภาพ ะี่ปีผ่านมา ม้าเร็วเยี่ยอายูมิ็ยัมิเยเป็นรอแ่ผู้ใ
“ไม่มีแ่ ไปพัเถอะฮานะั”
สิ้นประโย สรีเ้าอเรือนผมสีำทมิฬึหันไปมัเม้นับเหล่าวัถุิบบนโ๊ะไม้ทันที และในเวลาเียวัน ฮานาเอะผู้รอำแหน่นเฝ้ามอลับทำไ้เพียถอนหายใอย่าำยอม เธอไม่ิฝืนทำนเสมือนิ่ไม้้านแรแม่น้ำให้เสียเวลาเปล่าหรอ
ทั่วทั้ย่านเริรม์่า็รู้ีเหมือนทุราว หาอายูมิไม่มีนิสัย่าถเ้าเถียหรือให้วามสนใแ่หัว้อแปลประหลาอย่าเรื่อสิทธิสรี – พวแม่เล้ารวมถึาวบ้านล้วนลือันเสียให่โว่ามันือเนื้อเรื่อล้าสมอ ผู้อ่านย่อมเป็นเพียมนุษย์หัวรุนแรเท่านั้น หาใ่บทวีหรือลอนมวามามอันวรถูยย่อ – หล่อนไปศึษา้นว้ามันาหนัสืออพวะวันที่มีเพียลูรึ่เยี่ยอายูมิึ่อ่านออเียนล่อเินหน้าใรอื่น
ยัไม่นับวามื่นอบอยารู้อยาลอมามายหลายนานอเธออี ฮานาเอะล้าวาเินเป็นประันเียวว่าถ้าอายูมิหัลอัฟันาโยมิผสมเมล็พืนอำราลไปนโอ้าัเหลือะทน ำแหน่อนาโออิรัันมีัวเ็อยู่มาว่าหนึ่แน่แท้
“ฮานะั่วยเปิประูฝั่ท้ายหอให้ทีสิ อีไม่นานวันึ้นแล้ว” ฮานาเอะรีบพยัหน้ารับำอพลาเินรไปทาประูทันที ะแม่รัวไม้่อำลัวุ่นวายอยู่ับารเป่าลมผ่าน่อไม้ไผ่หมายเร่ไฟในเาถ่านเพื่อทำเมนูถัมาอเหล่าแเหรื่อหลายีวิ
วาสีเียวอ่อนแอบเหลียวแลไส้ถั่วแรมุมห้อเป็นรั้สุท้าย่อนหิสาวะ้อยอมัสายใยวามัวลโยี เธอหวัมิใ่น้อยว่าไส้ถั่วแำรับห้อเรื่ออายูมิยูโไม่ทำให้พวามุโระน้อยวัหนีีฟ่อันเสมือนเมื่อหลายเือน่อน
แม้นราที่แล้ว แม่รัวหัวสมัย้าวหน้าะลอใส่ระเทียมับถั่วนัโะลไปวนผสมในานะไส้นมมันู็เถอะ…
สายลมเย็นสม่วเวลาใล้้นเหมันฤูปะทะวหน้าามรั้นประูไม้เนื้อเ่าแ่ท้ายึแถวนาว้าให่ถูเปิออ แสสีาวละเมียละไมส่อระทบยัเรือนร่าโ้เว้าและพื้นปูนหยาบอห้อรัว ยูโสาวหลับาลอย่าผ่อนลาย ปอยผม้าแ้มใสพริ้วไปามลวลายอเหล่าระแสวาโย ารยืนทำอาหารหลาสิบานลอสอั่วยามนั้นินแรายอเธอเินรึ่
โสประสาทารไ้ยินมัมีประสิทธิภาพมาึ้นหาร่าายำลัปิาลพร้อมั้มั่นสมาธิไว้บริเวใบหู ฮานาเอะ้นพบแล้วว่ามันือวาาเล่าล่าวอันน่าเื่อมาว่าหิสาวเยา เสียใบไม้อเหล่าพฤษาเสียสีันยามสายลมพัผ่าน ลิ่นอายล้าย้นห้าอ่อนปะปนินื้นหลัฝนแะรปลายมูรั้น พื้นที่ส่วนหลัหอนาโลมโทิโทยะ่าแ่าา้านหน้าร้านึ่มีโมแแวนอยู่โยสิ้นเิ วามสบวนปล่อยวาสรรพปัหาย่อมมิ่าระไราเพรน้ำามท่ามลาอพลอยสัเราะห์
หาัหวะมาสัมผัสยานั น้อยนัรู้ และน้อยนัสนใ
หาทว่าวันนี้ลับผิเพี้ยนไปับทุวันึ่ฮานาเอะอาศัยเหล่าระแสวาโย่วยบรรเทาเรื่อ้อใในอมาหลาย่อหลายรั้ เนื่อ้วยเสียธรรมาิที่เธอวระรับฟัมันอย่าเื่อ้าและเรื่อยเปื่อย ันมีอีโทนเสียแทรมาผสานล้อร่วมว้วยะไ้
ระับวามแหลมมในน้ำเสีย สรีผู้เิบโมาพร้อมะหิล้วนเือบทั้ีวิเยี่ยฮานาเอะยูโรู้ัมันี นั่นือเสียรีร้ออหิสาวสันาในระยะไม่เินึสามแถว
ไม่… เธอไม่วรไปยุ่ บาทีารระทำอย่านั้นอานำพามาึ่ปัหาอีมามาย
แ่หาเ้าอเสียำลั้อารวาม่วยเหลือเล่า…
มันัมิหมายวามว่าเธอำลัเพิเย่อเพศหิ้วยันหรอหรือ?
วพัร์วิิรส่าย้ายวาไปมาเล็น้อยเิไล่วามิแ่ร้ายี้ระแวเพราะนิสัยผวา่าย ฮานาเอะลืมาอย่าไม่รีบร้อยะสูหายใเ้าลึๆ วาอาาศบริสุทธิ์เ้าปอเ็มเหนี่ยว มือบาำเ้าหาันแนบแน่นปรารถนาะหัห้ามอาารสั่นไ้อยู่หมั
เธอยัมีภาระที่้อแบรับอีอให่ เอานเอไปเสี่ยโยใ่เหุไ้เยี่ยไร
“อย่าาลมนานเินไปล่ะ เี๋ยวไ้ัับเอา…”
ูพิษแห่โทิโทยะหันวับมายัำแหน่ที่หล่อนาว่าสหายสาวเยยืนอยู่เมื่อไม่ี่อึใ่อนในบัล เพลานี้มีเพียวามว่าเปล่าึ่หลั่ไหลมาทแทนายาเย้ายวนิ เสีย๊อแ๊ารอเท้าเะเหยียบย่ำผืนห้าอ่อนทิ้ระยะห่าไลพอสมวรบ่บอให้นทำรัวรับรู้อย่าไม่้อารำอธิบาย
ัไปรั้แม่นี้ลัวให้หวนย้อนเินลับมาน่ะรึ? มีโอาสสำเร็ริบหรี่นั
“เฮ้อ ื้อเียบไม่เปลี่ยนริๆ”
❖
ยาม่ำืนนอเิารอแถบโยิวาระมัมีวามเียบันปลุมเป็นส่วนให่ ส้นไม้อรอเท้าเะระทบับพื้นแบนราบเป็นแหล่ำเนิสุ้มเสียึ่ัที่สุรอลมาาเสียรีร้ออวาม่่วยเหลืออหินิรนาม
วันทราือวามสว่าเพียหนึ่เียวในบริเวัล่าว ฮานาเอะย่า้าวเท้าไป้าหน้าอย่า่อเนื่อ วามเรลัวลาอทำให้สาวเ้าไม่ยอมเร่ัหวะาร้าวึ้นทว่าในเวลาเียวัน เธอลับมิมีวามิะหมุนัวหันหลัลับไป
ววิา? ผีสา? ใ่ว่าอนาโออิรันะไม่มีสมมิานเหล่านั้นในหัว ย่านเริรม์นั้นอุมไป้วยำนานวนนหัวลุมามายทัเทียมปิ่นทอบนผมอยูโสามร้านให่นับรวมันเสีย้วย้ำ ระทั่ ปัุบัน ฮานาเอะยัแอบหวัอยู่ลึๆ ว่าบาทีเ้าอเสียโหยหวนอาเป็นแ่วิึ่ยัมีบ่วับภพโลนเป็น
เพราะบาสถานาร์ ผู้นันเอ็น่าสะพรึว่าอีมนุษย์เป็นร้อยเท่าพันทวีอย่ายาะาาร์
และ้วย้อเท็ริเมื่อรู่เ่นัน หิสาวถึอยามาูให้เห็นแ่า แม้สาวามเมือเยี่ยเธอมิมีวามรู้วามสามารถพอะแ้ปัหาไ้รอบัรวาล ทว่าารเมินเย่อเหุาร์ึ่มีสิทธิ์เ้า่ายเลวร้าย็มิใ่สิ่ที่ฮานาเอะทำมันล
ันั้น าบาเรียวึเลื่อนยับ้วยวามเร็วเท่าเิม วาสีเียวอ่อนวามอเฝ้าสัเทุสรรพสิ่รอบัวเิหวาระแว ะเสียรีร้อบาหูัึ้นามลำับพร้อมระยะห่าอันถถอยลโยาร้าวเท้าอยูโสาว าระยะห่าราวึสามแถวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสอห้อนาลา เหลือเพียหัวมุมอีหนึ่แห่ ฮานาเอะ็ไ้พบสาวล่อเสียแหลมผู้นั้นสมใอยา
ึ!
รอเท้าไม้ึ่มันิยมสวมใส่เ้าู่ับุยูาะหยุนิ่ันโยับพลันยามผู้ใ้ำลัเบิวเนรว้าแ่ภาพเบื้อหน้า
ผฝุ่นบนพื้นฟุ้ลบนาวเล็ละลุ้อยู่ลาอาาศเนื่อาหิสาวนาหนึ่ำลัวิ่สลับล้มลุลุลานประหนึ่พยายามหลีเลี่ยบาสิ่สุีวิ และเมื่อลอเบือนสายาถัไปไม่ไลนั ะเห็นรายหนาให่้วยวามเป็นบุรุษเพศรวมถึฝ่ายรอำแหน่ผู้ไล่ามอยู่พอเลือนลา
“อย่านะ! ปล่อย้าไปเถิ!” สรีวัยำัล่าวเสียสั่นึ่สะอื้น หล่อนั้เ่าเรียมลุึ้นหนีอีรั้โยมิใร่สนใรอยแผลถลอปลอเปิบนผิวเท้าแม้นเศษเสี้ยว ยัไม่นับรวมเสื้อผ้าหน้าผมึ่เลอะเทอะมอมแมมไปหมนน่าเห็นใหนัหนา
ฮานาเอะเบี่ยายาสมส่วนอนมาทาบหลัแนบสนิทับรั้วไม้ทรสูใล้ัวทันวัน สวรร์ยัไม่ใร้ายเินไปเพราะุที่ยูโสาวำลัยืนอยู่ันอับสายานอีมุมหนึ่ไ้เนียนสนิท สัาาผสมปนเปับประสบาร์สั่สอนให้เธอรู้ั่อนัว้วยวามว่อไวภายในเพลาไม่ี่พริบา ส่วนนัยเนรสีมรยัไม่วายเหลียวูสอส่อรอบ้าอย่าสุวามสามารถ
พวี้เมาอีแล้วรึ? ้อสันนิษาน้อแรผุึ้นลาห้วาราะเนออนาโออิรันแห่โทิโทยะามวามเยิน นับเป็นเรื่อธรรมาสามัสำหรับเหล่าสาวามเมือมิใ่น้อยับารพบเห็นพวนาสิวิ่ไล่หวัลวนลามเพศหิเือบทุ่ววัย ย่านที่สาเราาถูว่า้าวสารในบาฤู
้อนน้ำลายอึให่ถูล้ำลืนลลำอไปอย่ายาลำบา อาารเร่เรียำลัเ้าโมีฮานาเอะยูโอีระลอ ารวิ่ลับไปามนมา่วยไม่พอีแ่เวลาอันน้อยนิที่เธอมี อีทั้เหุาร์รหน้า็บัเิึ้นหลายราเินะนับ้วยนิ้วมือ วิธีแ้ปัหาเพาะหน้าึ่เหล่าโออิรันและยูโรุ่นพี่สั่สอนเ็หิในรั้วหอมานิแทบสลัอยู่บนหน้าผาึัแ่มแ้อยู่ลาวามทรำอหล่อน
เมื่อวาระบวนารในภายภาหน้าอันใล้เรียบร้อยแล้วฮานาเอะึออแรึสายรัยูาะเพื่อวามระับระเ สายาสีเียวอ่อนับ้อไปทาะร้าหลายสิบใบอันบรรุเศษาเรื่อระเบื้อมามายึ่ผลุพัระทั่มิสามารถนำลับมาใ้ใหม่รบริเวฟาฝั่ร้าม
สายาลมโหวานวนสบะเ์ประมาัหวะอย่าทุ่มสมาธิไว้มั่น ระทั่เหยื่อสาวผู้เราะห์ร้ายเลื่อนลามาถึำแหน่หัวมุมเลี้ยวโ้ ุที่ฮานาเอะปัมัน้วยสถานะุเริ่ม้นแผนาร
สรีามเมือเพียหนึ่เียวมิปล่อยให้าลเวลาสูสิ้นอย่าไร้ประโยน์อี่อไป เธอเอื้อมแนว้าับ้อมือบาอสาวร่วมวัยหมับพลาวิ่ระานำทาอีฝ่ายมาหลบ่อนเร้นายาหลัะร้าใบยัษ์ึ่โนเพ่เล็มานับแ่แผนพึ่อยู่ระหว่าารัวา้วยวามรวเร็วเท่าที่ำลัอหิอายุสิบเ็ย่าสิบแปะออไหว
“เ้า!”
นถูลามานั่ระุอยู่หลัอเศษระเบื้อหัพันามหึมาอุทานพร้อมเสียาห้วเป็นพัๆ เนื่อาารหอบหายใอย่าหนัหน่วหลัวิ่หนีเ้านั้นมิหยุหย่อนอันินเพลาไปหลายั่วยาม วัษุาผู้ล้ายโนโะาเล่นานรุนแรยัเผยแววหวาระแวแ่นาอุ่นเียแห่หอโทิโทยะอยู่ไม่น้อย แม้นว่าแม่สาวเ้าอใบหน้าามวิิรเบื้อหน้าะเป็นน่วยเหลือหล่อน็ามที
วัเสียนไม่สามารถวบุมนเอไ้มามายสินะ
ฮานาเอะมอูอาารเี๋ยวีใเี๋ยวผวาอหิสาว้วยวามเห็นอเห็นใ เธอเ้าถึอารม์เหล่านั้นไ้มาว่าผู้ใ ทว่าเวลาปัุบันหรือ ะยอมวามือและมอบวามปรานีแ่พวหล่อนลแ่เพราะน้ำาาวเนร ว่าที่อนาโออิรันไม่มีเวลามาเอ้อระเหยปลอบประโลมแม่เหยื่อัวบาอีแล้ว
รายสมส่วนามสรีระสรีเพศรีบึเส้นผ้าหน้าสั้นผืนยาวสีาวสะอาึ่อยรั้แนยูาะอออย่าล่อัว ะมือ้า้ายำลัหยิบหนึ่ในเรื่อระเบื้อึ่หล่อนาะเนว่ามันแหลมมรวมถึเหมาะมือพอป้อันนไ้มาโยหลีเลี่ยาร่อำเนิเสียระทบนิเ้มว
“อย่าเสียันะเ้าะ” เธอล่าวเือนะสอฝ่ามือลแรทำานว่อไวไม่มีสะุ เส้นผ้าาวหาอุมไป้วยร่อรอยารถูใ้านมานับรั้ไม่ถ้วนพันรอบส่วนรึ่หนึ่อเศษระเบื้อเท่าใบหน้ามนุษย์เพื่อปป้อไม่ให้มืออฝ่ายับถือไ้รับบาเ็บ ิริยารวเร็วัับบุลิแ้ม้อยั่นาในวัทำเอานมออในิ่เียบไปหลายอึใไม่ไ้
“โริใ่ไหมเ้าะ? หรือว่าี้เมา?” ยูโสาวสอบถาม่อระหว่ายื่นอาวุธระับทำมือแ่น้าัวแล้วึเอียหูรอฟัเสียเินเท้าในระยะใล้ัว หิามเมือมิใร่โผล่หน้าหรือยับายระทั่อาเิสุรเสียอันใมานั นว่าพวหล่อนะรอพ้นภัยอันรายริแท้ ารื่นูมเินเหุย่อมมิ่าระไราเสียะโนร่ำร้อระบุำแหน่ให้พววิถารมาหาสอสาวไ้่ายึ้นหลายั้น
“มะ…ไม่ ะ ใ่ ทัู้่” นรับำถามอบเสียสั่นเทาพอันับเรือนร่าใุ้ิโมโนสีเรียบทว่ามีเศษฝุ่นผทรายเาะเ็มทั่วผืนประหนึ่ทำหน้าที่่าลวลายบนเนื้อผ้า ปาเล็อันแห้ผาเหุ้วยาฝ่าลมใล้ฤูเหมัน์มานานหลายั่วยามอ้าสับเปลี่ยนับเม้มแน่น้วยวามสับสน น้ำาใสลอเบ้านัยเนรลมยิ่เพิ่มพูนอาวร์สสาราผู้มอไ้หลายส่วน
หาปล่อยหล่อนให้ม่อไป รั้แ่ัิววนมิบสิ้นระมั…
พลันมือผิวสามิสมมารานสรีั้นสูโอบลุมเรียวนิ้วอันสั่นสะเทือนมิอยู่สุเพราะวามลัวลาิสำนึ้วยท่วทีอ่อนโยน ฮานาเอะเอ่ยปลอบเสียเบาบาหาัเนสำหรับนฟั “ไม่เป็นไรเ้า่ะ ท่านปลอภัยแล้ว อยู่รนี้ับ้าสัพัเถิ”
ำโหมเท็ท่ามลาสถานาร์ึ่วนให้รู้สึสิ้นหวัมาว่าเสสรวลฟัูโ่เ่ามิน้อย แ่หามันสามารถ่วยมอบไออุ่มลาอให้สาวน้อยรหน้าเธอไ้สั่วหนึ่้านธูป ฮานาเอะ็ยินีเอาหน้ารับำ่าทออย่ามิอายใร
ไยอนาโออิรันะมิรู้ว่าวิธีหลีหนีหลบ่อนมนุษย์สิไม่สมประีนิเส้นยาแผ่าแปเเ่นนี้มันเสี่ยอันรายเพียใ ถ้าเ้าหล่อนลอถอรอเท้าเือไม้ัวเ่ทิ้ไปพร้อมถายยูาะึ้นเหนือเ่าสัสอสามุ*แล้วออแรวิ่สุีวิ ร่าายึ่ถูใ้ทำานบ้านานเรือนมาอย่าหนัเ้าสู่เหอโทิโทยะในเพลามิี่อึใ
ทว่ารีัล่าว มันะเิึ้น็่อเมื่อเธอหาไ้มีเหยื่อสาวน้อยผู้น่าสสาริพวมา้วยน่ะสิ
วาสีมรแอบเหลือบมอปลายเท้าบอบ้ำอีรา ร่อรอยแผลเ่าใหม่ประปรายบ่บอให้รู้ถึวามพยายามในารเอาีวิรออสรีนาหนึ่ าายไร้สิอีนหนึ่
หมอไอวามเียบันโรยัวเ้าปลุมรอบอาาบริเวไปโยปริยายเมื่อสอร่าแบบบาล้วนมสู่ห้วภวั์ส่วนบุล แสันทราระทบวหน้าหวานุั้ใมอบสว่าแ่วิสัยทัศน์อทัู้่ เหื่อไลไหลามรอบพัร์ทรไ่ะเ้าอเรือนผมสีน้ำาลประายทอำลัเพ่สมาธิส่วนหนึ่ไปยัประสาทารรับรู้้านหารไ้ยินนิใใ่อับพื้นที่เบื้อหลั
ไร้สุรเสียย่าเท้า ไร้ลิ่นสาเราาถู ไร้แม้ระทั่ลมยามรารีาลำเนินมารอบรอผืนนภา
ผิปิ
“มัน… มัน”
ิ้วบาึ่มวมุ่นอยู่แล้วยิ่ลระยะห่าลหนัว่าเ่ารั้นสหายร่วมแหล่หลบภัยยอมเปิปาเป็นฝ่ายทำลายวามเียบ่อนนแร ้อสสัยเรียรายหลายสิบ้อท่วมท้นในห้ววามิอย่ายาะประมา
“ำลัหิว”
ฮานาเอะรู้สึราวับทุารยับอเ็มวินาทีำลัเื่อ้าลเมื่อเธอพุ่สมาธิรไปยัปาระับแห้ผาที่ยัไม่เลิสั่นเทาุลูนแรฟัออาไ่ เธออ้าปาหวััถามอีฝ่าย่อเสียหน่อยหาทว่าบาสิ่ลับทั้วามสนใายูโสาวไปไ้เสีย่อน
“เ้าวิหน้อย”
ับพลันนั้น เสียล้ายไม้มวลหนััันไปมาประสมเ้าู่ับห้วทำนอร้อรำทำเพล น่าแปลนัที่บทัหวะัล่าวันมิสามารถัเ้า่ายนรีประเภทรรโลิบรรเทาใไ้เ็มปา ฮานาเอะ่อยๆเลื่อนมือ้าหนึ่ึ้นประบปานุ่มนิ่มามสัาา อี้าหนึ่โอบสาว้าายาสมส่วนผู้รีบนำเรือนร่าสั่นเทาุแนบิแน่นพลาหลับาเสมือนปรารถนาะพานเลี่ยเหุาร์หน้าสิ่วหน้าวานเ็มที
“เ้าวิหน้อย… บันี้ลับห่าอ้าไปเสียไล บินหนีไปที่ใแล้วเล่า?” น้ำเสียยานาทา้าหลัมิไลนัระุ้นให้นแนอฝั่รับฟัพาันลุพรึ่บอย่าพร้อมเพรีย ยูโาโทิโทยะเริ่มหายใิัเล็น้อย วามลัวึ่ีื้นึ้นมาเหนืออยัมิอาสู้้อสสัยัวให่ลาสมออหล่อนไ้แม้นโม*เียว
เพราะเสียเยี่ยนี้ มิเหมือนวนาเรื่อยเปื่อยอนเมาาารร่ำสุรายาสูบ หรือภาษาละลาบละล้วอพวโริแ่อย่าใ…
เ่นนั้น ผู้พู้อารัสื่อสิ่ใันแน่?
“โลภายนอรอันรายนัหนา เพลารัิาล้าึเยื้อายหาิน”
เสียไม้ัพลันเพิ่มระับเสียัึ้นะฝ่ายน่อนำลัลืนน้ำลายอึให่ทำนอเรียมใ มือนุ่มนิ่มสั่นเรือมิยอมสบนิ่ัเ่นยามปิ ผละออาไหล่บาเล็่อนว้าอบะร้าอย่าเบาแรเพื่อยันัวแล้วพลิหน้าเ้าสอส่อ่อแบระหว่าภานะไม้สานสอใบให่
รายหนาสมบุรุษเพศนายหนึ่ยืนเบนหน้าออทาเียวันับเธอปราเ่นัอยู่ลาลอัษุทรลมโ แผ่นหลัว้าแอบโ้่อมเหุ้วยท่ายืนห่อไหล่อหนุ่มเสียยานาสร้าอารม์สยอวั เพราะเาหันหลัเ้าปะทะแ่ทาสายาสาวเ้าพอี ฮานาเอะึอเห็นหน้า่าานัร้อหน้าใหม่ไปโยปริยาย
ประภาแสาวรัิรส่อพาผ่านร่าสูประุรู้าน ผิวสีาวเหมือนระาษไโยไร้ารพึ่พาเรื่อสำอาใๆอันโผล่พ้นเสื้อผ้ายูาะนั้นูไม่มีเส้นเลือไหลเวียนอยู่ภายใ้มัสาบวำนว้วยท่าทีารยืนห่อไหล่นน่าลัว ทุอ์ประอบมันทำให้เาูล้ายาศพีๆเลย้วย้ำ
“เ็นัปีเ้าอย่าโรธา อีมินานัสุสำรา”
หลัวาายานาล้ายพร่ำเพ้อสิ้นหายไปมินานเินอึใ ร่อรอยแห่ห้วอาวร์อระหนใพลันอาบไล้นวลหน้าามอย่าะทันหัน รั้นแววเนรมรลมโใสุลูแ้วมรปะทะเ้าับนัยนาึ่สีเหลืออำพันินเนื้อาาวมาว่ารึ่ เสียมุมไม้อััันามวามเ้าใอสาวเ้าถูพลิลบนิผิมหัน์้วยภาพวามเป็นริแสนพรั่นพรึลาลอัษุ
อมนุษย์ถูบิหมุนนผิรูปผิทิศทำในมอประหนึ่หยุเ้นไปั่วะ่อนัหวะารสูบีประเภทโหมโระัหูหิสาวเสียหม ใบหน้าแย้มยิ้มว้าระทั่เธอสามารถเห็นเี้ยวทุี่เรียัวันหนาแน่น
ทว่าในเวลาเียวัน อ์ประอบอร่าายนับแ่บ่าหนาลมารปลายเท้าลับหาไ้หันมาพร้อมวหน้าและลำอไม่ มิสมเยี่ยายมนุษย์พึเป็น
ฮานาเอะึไ้ระหนัอย่าถ่อแท้ เสียไม้อัเมื่อรู่มิเยมีอยู่หาแ่เป็นเสีย้อระูที่บิสวนทาันใ้เนื้อหนัสีาวีุระาษเหล่านั้น่าหา
สิ่นี้มัน…ัวอะไรัน?
“ทว่าสุานนี้ลับื้อ้าน สะบัายวิ่เท้าหนี…”
แม้ยูโสาวะไม่มีวามรู้เี่ยวับโลนอำราเทียบเท่าพวนัเินทาหรือหมอท้ายเมือ แ่ฮานาเอะ็ไม่ใ่ผู้เลาเบาปัานาแยแยะมนุษย์ี้เมาับสัว์ประหลามิออ
วาสีเียวอ่อนับ้ออมนุษย์เบื้อหน้าพลาายประายสั่นระริ เธอยัมีสิพอรับรู้ถึสถานาร์ปัุบันไ้หาายหยาบอา้อนับเป็นปััยร้าม ยิ่บันี้รายสูุยัษาเลื่อนายมาหยุอยู่บริเวอีอะร้าเรียบร้อยแล้ว ้อนเนื้อใ้ออิ่มึยิ่เ้นแรเสมือนมันำลัะใล้ระเบิัวเอในอีมิ้ามินาน
“เพรียหาสหายหน้าใหม่มาแทนที่เสียแล้วหรือ?” เสียยานาวนุมนลุู่มิาหายัึ้นอีราหาแ่รั้นี้ มันลับมีวามสนุนึะนอผสมอยู่ัเน
โรม!
สอรุีเผลอหวีร้อเิื่นระหนในบัลรั้นะร้าใบให่อันเปรียบเสมือนเราะำบัั้นสุท้ายโนเวี้ยออห่าไปใบละทิศเนื่อาพละำลัมหาศาลเินนอสิ่มีีวิประหลารหน้า เศษระเบื้อบ้าแหลมมบ้ามีน้ำหนัเท่าหินหนึ่ำมือระทบเรือนร่าเพรียวบาามแรโน้มถ่วหลัารปาภานะบรรุบัเิึ้น
“นัเรัาน!” อสูรายึ่ราบมนุษย์ะอ่าพร้อมลั้วหัวเราะอย่าบ้าลั่ วาึ่ปูโปนยิ่ว่าาล่อนมอระหว่าสรีสอนาสลับันไปมาระทั่สาวาวบ้านอีเหยื่อเพียหนึ่เียวมิอายืหลัรั้รับสายาานัล่าไ้ไหว หล่อนึัสินใหวีร้อสุเสียแล้ว้อมายลว้าเอวออหิามเมือมาฝัไว้รน่อานุ่มนิ่มหวัะเินทาไปภพภูมิอื่นโยมิำเป็น้อรับรู้สิ่ใอีเว้นแ่วามเ็บปว
“สารเลว! เ้าิัแย่นน้อยอ้าสิท่า!”อมนุษย์ยัไม่วายีโพยีพายระทืบเท้ายัผืนพสุธา เป็นเหุให้สิ่แวล้อมรอบัวายาหนาสั่นสะเทือนามไปอีหลายราว
ว่าที่อนาโออิรันแห่โทิโทยะทำไ้เพียลั้นใพร้อมัฟันแน่น ฮานาเอะไม่ิอยาเสียเวลามานั่สนใวาาเหยียหยามไร้แ่นสาราเ้าัวประหลารหน้าอีแล้ว เนื้อร้ายแห่ห้วอาวร์หวาลัวำลัึระบวนวามิอหล่อนให้อยู่ในทะเลสาบลาเหมันฤู
หิสาวไร้เรี่ยวแรพอวิ่หนี ไร้ำลัพอหวีร้ออวาม่วยเหลือ่อนถู่าปิปา ฮานาเอะอยู่ในสถานาร์สิ้นหวัอย่าแท้ริ
“้อับีแน ไม่สิ ัา่อน ัไ้หนีไปไม่ไลนั” อมนุษย์เอ่ย่อนสะบัแนเล็น้อยพร้อมยับ้อนิ้วุเรียมพร้อมระทำัปาว่า ระยะห่าแ่สี่ห้า้าวแสให้เหยื่อหน้าใหม่รับรู้ถึารแลเปลี่ยนหาิหนีที่มิมีวันะพ้นเาทุนไ้แน่แท้ ทว่าอย่าระนั้นเลย นัยเนรเ้ารรมลับไม่ิยอมแพ้ ฮานาเอะวาามอรอบ้าไปทั่วแม้นอเพลิแห่วามหวัำลั่อยๆริบหรี่ลสวนทาับอารม์หวาผวาอันีื้นึ้นเหนืออ
และเพลานั้นเอ… นับเป็นอีรารั้นโลาใบนี้เปลี่ยนุวามิอเธออีรั้
ว่าทุสรรพสิ่แม้ระทั่้อนปรารถนาลมๆแล้ๆ ่าล้วนมีโอาสบัเิไ้เสมอ
ระแสวาโยพัพ่ายเศาสีน้ำาลประายทอให้โบพลิ้วามแรลมเสมือนเริระบำ แสาันทราามเ่นเหนือท้อนภาอนธารสะท้อนละเล่นแสเาับปลายแหลมมสีเียวเ้มอาบนิิรินเนื้อแร่เหล็ อนึ่อาารเหม่อลอยาสิสัมปัะพลันมลายหายสิ้นไปยามโมสะรามีรายสันทัอันเริ่มุ้นาในทัศนวิสัย
อใบไม้และผฝุ่นเศษทราย่าเลื่อนลาเหุ้วยแรลมอันั้เ้าล้ายะบอให้สัว์ทั้หลายระหนัถึารมาเยือนอลุ่มเม็หยน้ำาเหล่าเมา แ่ฮานาเอะหาไ้ปันส่วนวามสนใแ่สิ่อื่นใทั้สิ้นรั้นวเนรสีม่วหม่นุลีบอฟูิปรา่อลอัษุ
เาอีแล้วหรือ?
ายหนุ่มเ้าอลุ่มผมสีวันยาสูบผู้สวมใสุ่เรื่อแบบเหมือนเหล่า้าราารหามิเป็นระเบียบเท่าในัยืนอยู่เยื้อหลัอมนุษย์ไม่ใล้ไม่ไลาสาวเ้ามามาย ฮานาเอะมอเาพลาะพริบาอย่าเน้นๆอีหลายทีประหนึ่มิอยาเื่อสายาน ่อนายาสมส่วนะสะุ้เฮือเมื่อวาทรเรียวมเเ่นหมาป่าร้ายเบี่ยาเ้าอสูรร้ายมาทาเธอแทน
ประายวาวโรน์ยิ่เ่นัเสียหนัว่าเ่า่อนเมื่อนัาบหนุ่มสัเเห็นใบหน้าหนึ่ในู่เหยื่อสาวเ็มว มือหนาบีบ้ามับแน่นั่หวัลายโทสะ ทำเอายูโสาวาาร์ไ้ในบัลว่าลู้าหนุ่มเอ็มิสบอารม์ที่้อบัเอิมาเอหล่อนบริเวแห่หนนอหอโมแ
แล้วพ่อนหน้าุิว่าเธอั้ใมาพบเาหรืออย่าไร!? ห้วอารม์เร่เรียรวมถึวามรู้สึใื้นเล็ๆส่ผลให้ฮานาเอะล้ามาพอะแอบเถียเาลับไปทาสีหน้าอย่าทนมิไหว
พระพุทธอ์ยัทรสัเวหิสาวมิน้อย เพราะายหนุ่มยัยอมเ็บแวววามไม่พอใ่อเธอไปพลาเบนลอัษุลับเ้าหาอสูรร้ายที่เสมือนยัมิรู้เนื้อรู้ัวมัวประมาทิอยาเล่นทรมานับนน้อยสอัวอย่ารรโลิ ใบาบทรยาวเรียวเรียมั้นานผืนแผ่นิน เาสูลมเ้าเฮือให่แล้วเอ่ยบาอย่าึ่นไร้วามรู้้านวิาาบเยี่ยฮานาเอะไม่อาเ้าใ
“ปราวายุระบวนที่ 3 ลมทุ่้นไม้ไหว”
เสียทุ้มัล่าวเบาบาุพรายระิบหาแ่มแ้สำหรับหิสาวทุถ้อยำ
“อ๊า!!”
เพีย่วหนึ่พริบา วิสัยทัศน์อฮานาเอะันถูแผ่นหลัว้าใ้ผ้าฮาโอริสีาวสลััวันิเ่นับบัภาพเบื้อหน้า ะเสียโหยหวนาอสูรอมยานาสามารถยืนยันไ้ีว่ามันย่อมมิอาเป็นสิ่ที่น่าอภิรม์มูอันใ ลิ่นาวเลือละลุ้วนอยาสำรออเ่าึ่ทานไปยามบ่ายออให้หมไส้หมพุ ยูโสาวแอบหายใิันิหน่อยรั้นสายนัยนาบัเอิเห็นสายโลหิเปรอะเปื้อนเนื้อาบเนื้อำัู่เียวเ้ม
“เสนอหน้านัเ้าพวนัล่า! ประเี๋ยวัไ้ศพไม่สวยสมใ!” อสูรร้ายเ้าปัหาเปล่วาาปรามาสายเศาสีวันยาสูบระหว่าฮานาเอะ่อยๆมอไล่ามร่อรอยหยอเหลวลิ่นสนิมไประทั่สรีามเมือ้อเบิเปลือาว้ายามเธอเอบาสิ่อันไม่สมวรนอนแน่นิ่อยู่บนพื้นประุ้อนหินใบห้าบนอเลือนาหนึ่นโอบ
บอล่าวันามร ารเห็นมือมนุษย์สีาวี้าหนึ่ึ่ถูฟันหลุในราวเียวนอนนิ่สันอยู่มิไลไม่ใ่สถานาร์ที่หิสาวประเมินว่าหล่อนะ้อพานพบมันสัรั้่อนหวนืนสู่ผืนิน
“พูมาเสียริ” เสาหลัวายุเอ่ยะั้ท่วทีอิริยาบถแล้วระเรียมวิถีาบสำหรับระบวนท่า่อไป “เ็บปาไว้แ้ัวที่นรเถอะว่ะ”
“ปาเ่นเ้า! ้าสัหารมานั่อนั– ”ับพลันเส้นแสสะท้อนสีเียวเ้มาเนื้อแร่นิพิเศษวาวพาผ่านใบหน้าาวล้ายระาษไไป้วยวามรวเร็ว สุรเสียโวเวาห้วเสมือนมันโนัาพร้อมเนื้อส่วนปาและปลายมู่อนหน้าท่ามลาสายาะลึึ่มิใ่เพียหนึ่แ่เป็นสามีวา
“เราายันแล้วรึ?” นุันุ่มนิ่มเิเรียมัวายั้ำถามเมื่อเ้าหล่อนไม่รู้สึถูย้ำัินเสียที ทว่าสายไปะแล้ว ยามฮานาเอะเปิปาหวัอธิบายรวมถึถามหาที่มาอัวประหลาเบื้อหน้า สาวาวบ้านลับหมสิลมับอพับไป่อนเพราะอเลือับาอวัยวะมิ่ำว่าสามิ้นอันนอนอสร้าแอ่โลหิบ่อย่อมไว้มิห่า ทอทิ้ให้ยูโสาวำ้อเผิหน้า่อเหุาร์ประหนึ่นิทานล่อมนอนวนฝันร้ายเพียลำพั
ให้ไ้ึ้นสวรร์เถิ! เราะห์ร้ายปีนี้อนาหนัหนาเินะพรรานั!
และในเวลาเียวัน อสูรร้ายำรามเสียฟัไม่ไ้ศัพท์ทำนอระบายวามเ็บแ้นระหว่านัยน์าสีอำพันำลัับ้อร่ายำยำสันทั้วยห้วอารม์โรธา ยิ่บนใบหน้ามนาบรอยแผลเป็นเผยรอยแย้มแสยะอนึ่เย้ยหยัน วเนรสีม่วหม่นปราแววบันึ่สมเพัเนอย่ามิเรลัว
“ไอ้เศษสวะเอ๊ย!” ร่าสูสะบัราบเลือออาอาวุธู่ายพลาสบถ้วยวามพึพอใรั้นอสูรัวให่ำลัวิ่ระโนเ้าหานอย่าโรธเรี้ยว าเนมิใ้สอมือับ้ามับเอาไว้่อนย่อัวล่ำ อศาปลายเนื้อเหล็ล้าเีย่ำและี้รไปยัายหนาผู้ับเรื่อนุสัว์เรัานยามมัน เสียำรามัึ้ออาาบริเวเป็นเหุให้ผู้เฝ้ามอยัแอบเสียวัแทนายหนุ่มใ่น้อยนิ
เสาหลัหนุ่มวาสายาไว้รอสูร่ำ้า้วยประายเ็เี่ยวะในหัวสมอ่อยๆะเ์ระยะห่าอันถูลลในแ่ละวินาที รายำยำสมายารีย่อลเล็น้อยเิเรียมพร้อมนในที่สุเ้าัวปัหาแห่รารีนี้็พาร่าอนเ้าสู่เวิถีารโมีเ็มย่า้าว
“ปราวายุระบวนที่ 4 พายุทรายหมุน!”
วลี ‘เื่อ้า’ ไม่เยอยู่ในอ์ประอบอายนาม ินาสึาวะ าเนมิ มาแ่ไหนแ่ไร ปัุบันเสาหลัแห่สายลมล้วนเส้นวาเเ่นเย
ระแสวาโยอันเิาพละำลัารหวาบเล่มบานเิสายลม่อร่าร้าัวระทั่บัเิพายุทรลม้อนให่ เศษทรายบนผืนพสุธาพัปลิวึ้นไหลามรัศมีารวามาบผ่าอาาศ ถ้วนทุิริยาล้วนปิบัิ้วยวามล่อแล่ว ทำเอาฮานาเอะึ่ลืมา้าอย่าะลึมาสัพัยัพิศูไม่ทัน
ุ้บ!
สายลมระลอสุท้ายเป็นั่สัาารปลิีพนายอสูรัวสุท้ายอ่วรารีนี้ อวัยวะส่วนศีรษะระเ็นหลุาบ่าหนาเพียำลัาบราวเียวทาบผ่าน ว่าที่อนาโออิรัน้อมอภาพัล่าวนิ่ัน ไร้ารยับเยื้อนัวาเรือนร่ายวลาแม้นระผี
มีเพียวาสีมรเท่านั้นึ่วามอเบริเวรอบัวอันมิ่าระไราเ่ามานั
แ่เพิ่มเิมแอ่โลหิแอ่ให่เ้ามา พ่ว้วยศพไร้หัวนาบหัวไร้ร่า…
“อุ่!” อเหลวร้อนเนื่อ้วยน้ำย่อยพุ่ึ้นระุอยู่บริเวลำอ เสมือนหิน้อนให่อันบรรุำถามวบู่วามสับสนนานานับประารไ้ฤษ์ทิ้น้ำหนัลลาระหม่อมอร่าแบบบา ฮานาเอะ้มหน้าล้อมอพื้นะยมือึ้นปิปาึ่สั่นเทาเหมือนทุส่วนแห่ายหยาบ วหน้าหวานถอสีวนให้รู้สึัวลลัวเ้าหล่อนะเป็นลมามสาวผู้นอนหมสิอยู่บนันิ่ม
ห้ววามิอหล่อนบาราวาวาบประหนึ่โนเทหิมะใส่ทว่าบาราวมันลับั้ำถามเินสิบ้อเี่ยวับสถานาร์รหน้านิมิรู้ัเหน็ัเหนื่อย เรื่อ่ายายเยี่ยารเรียบเรียอาารสับสนอนเอลับแปรเปลี่ยนระับเป็นเรื่อยามหัน์อย่ายาะเื่อ
สัมผัสเปียุ่มบริเวบาลศีรษะทำให้น้มหน้า้มาพอาเาไ้ว่าหยาพิรุหลฤูาลำลัเลื่อนลามาเยือนแถบย่านโยิวาระแล้ว เสียเหยียบย่ำยามรอเท้าเะ้าวผ่านพลันัใล้รเหนือหัวพอสมวร ฮานาเอะึัสินใลั้นลมเยหน้าึ้นเพื่อสบประสานสายาับร่าสูผู้เริ่มุ้นเยสำหรับเธอเ้าทุราว
บันี้ วิหน้อยรอพ้นภัย…
เป็นอีรั้ที่ประภาราวันทราทำหน้าที่่าะเียยาม่ำืน แสสีาวอ่อนส่ระทบยัายสูำยำะมวลพฤษายัมอบร่มเาแ่เรือนร่าสมส่วน
สายา่าสีสอู่้อันอีราวแลอีราว
วาโยลูให่พัทลายรทอ
“ุ…” ลำออเธอแห้ผา นัยเนรสีมรสั่นระรินยานัหาิะหัห้ามให้มันสบเท่าายหนุ่มผู้รอัยนะเหนืออมนุษย์แสนั่ว้า หาแ่เพลานี้ฮานาเอะมิิะสนใสิ่อื่นอีแล้ว วหน้านวลำลัีเผือลทุนาทีึ่ล่วเลยผ่านไป ปาระับอวบอิ่มเผยอเล็น้อยระหว่ายูโสาวรวบแรทั้หมทั้มวลที่หล่อนพอะใ้ไหวสรุปรวม้อสสัยเรื่อบุรุษรหน้าให้เป็นำถามเียว
เาทำอะไรลไป? สิ่นั้นืออันใ? เารู้เรื่อเี่ยวับมันี่มาน้อยเพียใ? แล้วัวเาเอเี่ยว้อับมันหรือไม่?
เา…
วินาทีนั้นเอที่ฮานาเอะเยหน้าึ้นมออบเาพร้อมแววาสั่นระริ ปาระับสีลีบาุระยับามสัาาโยไร้ึ่วามเรลัว่อายหนุ่มู่สนทนาไปั่วะนึ
“เป็นใรันแน่?”
“…”
“าเนมิ”
ทว่าอินไยใ่รทอ ลับเป็นวาโยผู้เรียไร
#โมสะราอวาโย
NIGHT 05 …. 100%
เสริมเร็วามรู้เล็น้อย่ะ!
เอามาเมะ* ือถั่วแระี่ปุ่น่ะ
อธิบายเรื่อใ้เลือแทนผฟู ้ออธิบาย่อนว่าผฟูเิมาา รีมออฟทาร์ทาร์ + สารที่เป็นเบสอ่อน (ำพว โเียมไบาร์บอเน aka Baking Soda) + แป้้าวโพ ่ะ
โยเลือที่ฮานาเอะใ้ือเลือที่ไ้มาา่าประเทศ ในที่นี่ะอลรายละเอียว่ามันือเลือรสเปรี้ยว*ที่เิาารผลิไวน์อุ่นหรือ รีมออฟทาร์ทาร์นั่นเอ ส่วนผเร่แป้ในที่นี่ เี๊ยวหมายถึโาทำนมหรือเบิ้โา่ะ โยไปอ่านมาเาบอว่ามีารใ้เบิ้โาั้แ่ยุอียิป์โบราในรูปแบบเนรอนแ่เี๊ยว็ยัหาศัพท์หรือวัถุมาแทนริๆัๆไม่ไ้สัทีออภัย้วยนะะ
แป้เียวริิโะ* ือแป้สาลีทั่วไป่ะ
ุ* ือหน่วยวามยาว่ะ ประมา 30.30 มิลลิเมรอสาล
โม* เป็นหน่วยวามยาวเหมือนัน่ะ ประมา 0.03 มิลอสาล
เ่นเยนะะ ถ้าไรท์ผิพลาประารใ สามารถแย้ไ้เสมอเลยนะะ! ไรท์โอเหมเลย่ะอแ่เราุยัน้วยภาษาสุภาพน็พอแล้ว!
แล้ว็ไรท์อยาออธิบายเรื่อทาปรา้วยนะะ ือามที่ไรท์เ้าใ ปราวายุือปราที่มีารโมีแบบย่อยันไปมา ารโมีแ่ละรั้ะไม่ใ่รั้เียวบเหมือนปราเพลิ ะมีวามรัวโมีเหมือนพายุมาว่า ทำนอนี้่ะ!
และออนุาแปะอะไรเล็น้อยนะะ;-;
ผลานแฟนฟิั่นอไรท์ิ้นนี้หรือิ้นอื่นๆ ทาเี๊ยวไม่อนุาให้ใรนำไปัลอหรือัแปลนะะ ส่วนประอบใใในานเียนิ้นนี้ ไรท์ลแรับาร้น้อมูลไปไม่น้อย รวมถึำบรรยาย ไรท์ใใ้พวอไม้และยาสูบเพื่อให้มันเ้าู่ับย่านโยิวาระ่ะ ผู้ใที่ระทำารไม่สมวรทั้่อัวฝ่ายผลิและัวุเอ โปรรู้ไว้้วยนะะว่าเ้าอผลานเ้ารับรู้ไ้เสมอ
้อออภัยุรี้้วยนะะที่ทำอาะทำให้เรียัน แ่ไรท์ไม่ไ้เรียอะไรน้า เรายัโอเมาๆ่ะ ำเือนนี้อาะไม่ไ้มาแ่าเี๊ยวเอนเียว็ไ้่ะ ไม่ว่าะไรท์นไหน็ไม่วรถูัลอนะะ!
14/7/2022
แ น้อฮานะสู้ีวิ่ะแหะ อนนี้พี่สาเท่ไม่ไหว่ะไรท์ //นอนุย เป็นอนที่แ่ไปปวหลัไปมาๆแ่มัน็ุ้ม่าแล้ว่ะสำหรับวามเท่อพระเอเรา!! ลูสาว็น่ารัที่สุ เ่มายัย่ายาเียว!
อ่ะแหะ ือว่าถ้าไม่ใ่ารรบวนอะไร็อยาให้รี้หลายๆท่านรุาอมเม้นะีมาๆเลยนะะ เป็นำลัใให้เี๊ยวสุๆเลย่ะ เี๊ยวิสอบิเรียนบ่อยมาๆเลย่วนี้ ไม่่อยมั่นใในภาษาัวเอเท่าไหร่เลยแ่็พยายามสุวามสามารถ เวลานี้แล้วล่ะ่ะ ะไม่เสียใภายหลัแน่นอน! อวามรุาาุรี้้วยนะะ!
ปล.เี๊ยวเป็นนบรรยายา่อสู้อาะไม่เ่เท่าไหร่ แ่พยายามถ่ายทอมุมมออเ้าฮานะออมาให้ีที่สุ่ะ สัาว่าะพันาึ้นเรื่อยๆ อบุทุท่านที่มาอ่านานอนัเียนัวเล็ๆอย่าเี๊ยว้วยนะะ!
รัุรี้เสมอ เี๊ยวปลา
twt: @fishyonsaturn
ความคิดเห็น