คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I
6
!! WARNING !!
เนื้อหานี้มีความรุนแรง มีพฤติกรรม คำพูด ความคิดที่ไม่เหมาะสม มีฉากทำร้ายร่างกายอาจทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่ดี
จึงขออนุญาตแจ้งเตือนและห้ามลอกเลียนแบบพฤติกรรมอย่างเด็ดขาด ขออภัยในความไม่สะดวกและขออภัยมาใน ณ ที่นี้
เสียงของบุคคลปริศนาดังขึ้นเรียกร้องความสนใจของร่างสูงให้ไปทางเข้าของสระน้ำ ซึ่งภาพที่ร่างสูงเห็นนั้นก็พอจะรู้ได้ว่างานแรกของตนได้มาถึงแล้ว วัยรุ่นผู้ชายร่างสูงสามคนกระชากเด็กอีกคนหนึ่งที่ตัวเล็กกว่าสามคนนั้นหลายเท่าเข้ามาด้วยความรุนแรง เด็กผู้ชายตัวเล็กร่างกายโอนอ่อนไปตามแรงอย่างง่ายดาย และคาบเลือดที่มุมปากเป็นการบ่งบอกได้ว่าก่อนที่จะมาที่นี้เขานั้นโดนอะไรมาบ้างจนทั้งสามดึงร่างบางมาเรื่อยๆจนถึงตรงหน้าของร่างสูงที่ยืนอยู่
ทั้งสี่คนนั้นไม่เห็นเขา คนเดียวที่จะเห็นการมีตัวตนอยู่ของเขาคือคนที่กำลังจะตายเท่านั้น บุคคลที่กำลังจะตายและมีจิตบริสุทธิ์ที่ร่างสูงต้องเก็บบนหน้าผากจะปรากฎขีดหนึ่งขีดสีฟ้าซึ่งแน่นอนมันขึ้นที่ร่างบาง…ร่างสูงยืนมองไปยังสามคนที่กำลังจับร่างบางที่ดูกำลังจะหมดแรงเต็มที่ให้ยืนตรงๆก่อนที่จะมีหนึ่งในสามสั่งให้ปล่อยแขนของเด็กหนุ่มลง ร่างทั้งร่างของที่ถูกพยุงในตอนแรกจึงหล่นไปกองกับพื้นทันที
“ถอย”
“ครับหัวหน้า"
ร่างสูงเอียงคอมองการกระทำต่อไปเรื่อยๆ คนที่เป็นหัวหน้าก็มาหยุดตรงที่ร่างเล็กนอนคุดคู้อยู่กับพื้น อีกฝ่ายใช้เท้าเขี่ยที่เอวร่างบางเบาๆก่อนจะออกแรงมากขึ้นกลายเป็นถีบให้ร่างบางนั้นหงายขึ้นมาแล้วเอาเท้าข้างเดิมหยีบอกไว้ ร่างบางที่เริ่มหายใจไม่ออกก็พยายามดันเท้าอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“นี่… มองกู”
“อะ…อึก”
“กูบอกมึงแล้วแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่เงียบๆมึงก็ยังแส่ไม่เข้าเรื่อง”
“ต้องให้บะ…อึก…บอกอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้เป็นคนบอกเรื่องของนาย”
“แล้วกูจะโดนไล่ออกแบบนี้ได้ยังไง!” ด้วยโทสะซอกแจจึงกดแรงลงไปที่อกมากกว่าเก่า
“…”
“คนที่รู้เรื่องของกูนอกจากพวกมันสองคนก็มีมึงที่รู้”
“…”
“พวกมันสองคนอยู่กับกูตลอด…ถ้ามึงจะโบ้ยความผิดให้มันสองคนมึงต้องมีหลักฐาน”
ร่างสูงเอาเท้าออกมาจากอกของร่างบางและยืนรอคำตอบ ร่างบางจึงใช้มือและแรงที่เหลือพยุงตัวเองให้นั่งขึ้นมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาของเพื่อน ที่ตอนนี้อาจจะเป็นอดีตเพื่อนไปแล้ว
“ทะ..ที่บอกว่าตลอดเนี่ย…อึก”
“…”
“ตอนนอนก็ด้วยงั้นหรอ”
!!!
สายตาของร่างบางมองผ่านไปทางของสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ถึงแม้ทุกอย่างจะดูเลือนลางไปตามแรงที่น้อยนิดแต่ร่างบางก็สังเกตูได้ว่าทั้งสองคนนั้นมีสีหน้าที่เจื่อนลง และเมื่อพูดจบร่างบางก็พยุงตัวขึ้นและเดินไปที่หนึ่งในสองคนนั้น
“ขอดูมือถือของนายหน่อยได้ไหม” ร่างบางพูดกับอีกฝ่ายโดยที่จ้องไปที่กระเป๋ากางเกงยีนส์อีกฝ่าย
“จะดูทะ…ทำไม”
“ไม่ได้งั้นหรอ" ร่างบางเมื่อได้คำตอบกลับมาแบบนั้นจึงหันไปมองอีกฝ่ายเป็นการสื่อนัยบ้างอย่าง
“ทำมึงไม่ให้มันดู” ร่างสูงถามลูกน้องตนเอง
“มันจนตรอกมันก็พูดไปมั่ว หัวหน้าอย่าไปเชื่อมันนะครับ”
“ถ้ามันมั่วก็แปลว่าไม่มีอะไรที่มึงต้องกลัว”
“…”
“…”
“เอาออกมา”
สองทั้งมองหน้ากันก่อนที่จะยอมอื่นมือถือของตนเองไปให้ร่างบางในที่สุด ซึ่งเมื่อร่างบางนั้นได้มือถือมาก็ไม่ได้เปิดเองเพียงแต่ยื่นไปให้อีกฝ่ายที่ยืนรออยู่
“เปิดดูเอาเองแล้วกัน เรามะ...ไม่อยากยุ่ง”
เมื่อมือถือถูกส่งไปในมือร่างสูงเป็นที่เรียบร้อย ร่างบางจึงถอยหลังไปพิงกับกำแพงเพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้มลงไปอีกครั้ง
พลันสายตาเมื่อร่างบางถอยออกมาก็ดูเหมือนจะเห็นอะไรมากขึ้น แต่เหมือนร่างบางจะไม่รู้ว่าการเห็นอะไรมากขึ้นในครั้งนี้มันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่
สายตาเฉี่ยวคมก็มองไปยังข้างทั้งสองคนแต่กับกลายเป็นว่าตอนนี้มันไม่ได้มีสองคนแล้ว แต่สิ่งที่ร่างบางเห็นคือชายร่างสูงโปร่งและใบหน้าที่มีสายตาดุจดั่งใบมีด ร่างบางจึงหยุดและคิดถึงเหตุการณ์ตั้งแต่เข้ามาที่นี้ว่ามีคนอยู่ก่อนแล้วหรือไม่ แต่ถึงอย่างงั้นร่างบางก็ยังคงจำได้ว่าไม่มีใครอยู่ เพราะหากถ้ามีคงร้องขอความช่วยเหลือไปนานแล้ว
“ช่วยด้วย”
ร่างบางมองไปยังคนที่พึ่งสังเกตเห็นก่อนที่ร่างสูงนั้นจะหันมาให้ความสนใจเขาเช่นกัน ทันทีร่างบางไม่รอช้าส่งสัญญาณเป็นการขอความช่วยเหลือทันทีโดยทีขยับปากไม่ให้มีเสียง แต่มือก็ต้องกลับมาสั่นเทาอีกครั้งเพราะดูเหมือนว่าจะไม่ทันคนที่ดูโทรศัพท์ในตอนแรก
“หึ สุดท้ายมึงคงยื้อเวลามาได้เท่านี้แหละ...กูค้นดูในแกลลอรี่พวกมันแล้วไม่มีรูปที่เป็นหลักฐาน” ร่างสูงยื่นโทรศัพท์คืนให้ลูกน้องทั้งสองคนและหันกลับมาให้ความสนใจร่างบาง
“…”
“ปาร์ค จีมิน”
!!!
“จีมิน” ทั้งทีตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วแท้ๆแต่ทันทีที่ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยก็กลับกลายเป็นว่าร่างกายเหมือนถูกไฟฟ้าเบาๆมากระตุกขึ้นมาซะดื้อๆอย่างั้น
“จับตัวมันไปข้างบน”
“!!”
“แล้วปล่อยมันลงมา”
สีหน้าของร่างบางซีดเผือกเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ในหัวแล่นไปด้วยคำว่าข้างบน ซึ่งข้างบนที่ร่างสูงพูดถึงในสถานที่แบบนี้ก็คงไม่พ้นหอกระโดดน้ำ มันเป็นสิ่งเดียวที่ต้องเดินขึ้นไป นั้นจึงทำให้ร่างบางกลัวมากกว่าเก่าจึงตัดสินใจหันไปขอความช่วยเหลือในทางเดิมอีกครั้ง
“ช่วยผมด้วย!!!” เสียงของร่างบางถูกตะโกนออกไป
“มึงพูดกับใครวะ”
“นั่นดิหัวหน้า มันพูดกับใครวะ”
และด้วยคำพูดของร่างบางทั้งสามคนจึงเกิดความงง
“มะ..ไม่เห็นอย่างงั้นหรอ”
ร่างบางหันไปมองที่จองกุก แต่หากครั้งนี้กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกของตัวเองนั้นตีรวนกันในหัวไปหมด เพราะอะไรทำไมถึงมีแค่เพียงตัวเขาที่ไหน ทำไมอีกสามคนถึงไม่เห็น
“ไม่ต้องหาคำตอบ มีเพียงเจ้าที่เห็นข้า”
“ทำไมถึงมีแค่ผมที่เห็นคุณ” ร่างบางถาม
“ผมว่ามันหนักละหัวหน้า”
“เพราะอะไร” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า
“มีเพียงแค่คนที่กำลังจะตายเท่านั้นที่จะเห็นข้า”
“ตายงั้นหรอ”
“ใช่เดี๋ยวมึงได้ตายแน่ ลุกขึ้นมา”
ร่างเล็กถูกกระชากให้ออกมาจากกำแพงที่พิงอยู่ไปตามทางเดินของสระน้ำสายตาของร่างบางยังคงหันมามองที่ร่างสูง แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือเช่นก่อนอีกเพียงแต่ปล่อยให้สายน้ำตาลงมากับใบหน้า
ความรู้สึกของเขาไม่เหลืออะไรแล้วเมื่อรู้ว่าทุกอย่างกำลังจะจบลง การที่ต้องตายเท่ากับว่าต่อให้พยามหนีไปยังไงก็ต้องตาย หากกลับกันนี้อาจเป็นเรื่องที่ดีแล้วก็ได้ ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องพยามกับอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องแล้ว...
“หึ ไม่สู้แบบนี้ยอมแล้วสิท่า” สองคนที่พาตัวร่างบางขึ้นมาหันมาเยาะเย้ยให้กับร่างบางที่ไม่คิดขัดขืนเหมือนในตอนแรก
“ถึงแบบนั้นพวกกูก็ใช่ว่าจะสงสารมึงหรอกนะ”
“ไปยืน!”
จีมินถูกพาขึ้นมายังชั้นสูงสุดของหอกระโดดก่อนจะถูกผลักไปให้ยืนที่ปลายสุดของแท่นกระโดด ซึ่งมันก็สูงพอที่จะมองลงไปเห็นบุคคลที่อยู่ด้านล่างทั้งสองคน
“มึงนี้มันซวยจริงๆจีมิน”
“หมายความว่ายังไง” ร่างบางหันกลับไปมอง
“มึงเดาถูกแล้วแหละ” หนึ่งในสองคนนั้นก้าวออกมา
“…”
“หลักฐานทั้งหมดมันอยู่ในมือถือกูเนี่ยแหละ”
“!!!”
“แต่เพื่อนมึงมันโง่ ไฟล์เล็กๆแค่นี้มันยังค้นไม่เจอ เหอะ...แล้วหวังจะขึ้นเป็นใหญ่ในสายค้ายาแบบนี้ ถุ้ย!” ร่างบางเบือนหน้าหนี
“…”
“ขอบคุณที่มาเป็นแพะรับบาปแทนพวกกูนะ บ้ายบาย ฮ่าๆๆ” ร่างบางพอได้รู้ความจริงว่าตัวเองเป็นแค่แพะรับบาปก็ยิ่งสมเพชตัวเองเข้าไปใหญ่
ร่างบางจึงหันหน้ากลับมาอีกครั้งเพื่อรับชะตากรรมของตัวเอง เพราะเมื่อกี้หากมองดีๆแล้วในมือของอีกฝ่ายมีปืนถือไว้ คงไม่พ้นเอามากำจัดเขาเป็นแน่
“แหม่...หนุ่มน้อยหลับตาปี๋เชียวนะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC ;
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ
ความคิดเห็น