คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05
╰┈➤ 05
หญิงสาวยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆด้วยความเจ็บปวดก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากและพบกับโลหิตสีแดงสดที่ติดนิ้วของเธอมาทำให้เจนน่ากลืนน้ำลาย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่จางหายไปอย่างรวดเร็วและพลังกายของเธอก็ฟื้นกำลังอีกครั้งอย่างช้าๆ
"กัปตัน ตอบด้วยยังอยู่ดีมั้ย" เสียงของแซมดังผ่านหูฟังทำให้เธอรู้ว่าเขาปลอดภัยดีและเจนน่าก็ถอนหายใจยิ้มๆ "ดียังดีอยู่! ยังอยู่บนเฮลิแคริเออร์ เจนน่า?" สตีฟเอ่ยถามและเจนน่าก็ยกมือขึ้นจับที่หูฟังไร้สายก่อนจะเอ่ยตอบทำให้เขามั่นใจ "ฉันสบายดี ฉันสบายดี"
"พวกคุณอยู่ไหนกัน" สตีฟถามอีกครั้ง "ผมบินไม่ได้ ชุดพังไปแล้วโทษทีกัปตัน" แซมตอบและเจนน่าก็ถอนหายใจก่อนจะยันตัวเองขึ้นยืนและเริ่มเดินแต่พยายามไม่ถึงไหนเธอก็ล้มลงทำให้เจนน่าขบกราม แม้ว่าเธอจะรู้สึกได้ว่าตัวเองมีเรี่ยวแรงขึ้นมาแล้วแต่ดูเหมือนความสามารถในการรักษาตัวเองของเธอก็ยังไม่เร็วพอ
"หนูขอโทษกัปตัน" เจนน่าเอ่ยด้วยเสียงอ่อนแรงลง "ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุยเอง" สตีฟตอบพวกเขา เจนน่าถอนหายใจและหลับตาลง พักอยู่หลายนาทีก่อนจะยืนขึ้นได้อีกครั้งและนัยตาของเธอก็เรืองแสงสีฟ้าสวยงาม
เสียงของฟ้าผ่าดังขึ้นในระยะไกลก่อนที่สายฟ้าสีน้ำเงินจะฟาดลงบนลำตัวของเจนน่าและตัวเธอเองก็วาร์ปมาอยู่ข้างในยานอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้อยู่บนชั้นสี่สิบเอ็ดตามสัญชาตญาณของเธอ
ทันทีที่เธอปรับสภาพได้ก็เห็นแซมที่ถอดชุดออกเรียบร้อยแล้ว "แซม" เธอเรียกเขาและใบหน้าของเขาก็อ่อนลงทันทีที่เห็นเธอ เจนน่าดึงหน้ากากลงและวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของแซม เธอถอนหายใจในอ้อมกอดของเขาก่อนจะผละออกมา
"เกิดอะไรขึ้น" แซมถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อสังเกตเห็นคราบเลือดบนหน้าผากของเธอ "ชายแขนเหล็ก" เจนน่าตอบและยิ้มเล็กๆให้เขา "กะโหลกไม่แตกรึยังไงน่ะ" เจนน่าหัวเราะคิกคักก่อนจะยิ้มให้แซมด้วยความมั่นใจ "ไม่ต้องห่วงแซม ฉันรักษาเร็ว"
จากนนั้นแซมก็มองหน้าเจนน่าด้วยความจริงจังจนทำให้เธอกังวล "เธอต้องไปซ่อนจนกว่าทุกอย่างจะจบลงแล้วเราค่อยหนี" เขาเอ่ย "แต่แซม-" แซมตัดเธอด้วยการปิดปากของเจนน่าและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ไป" เขาสั่ง
ดังนั้นเธอจึงได้แต่พยักหน้าและวิ่งไปซ่อนในที่ที่เธอคิดว่าไม่มีใครหาพบ
—
ในระหว่างที่ซ่อนนั้นเธอก็นึกถึงชีวิตเก่าที่ตนเองทิ้งไว้ด้านหลัง นึกถึงครอบครัวอุปถัมธ์ที่เสียชีวิตลงเพียงเพราะเธอ นึกถึงเพื่อนสนิทคนเดียวในชีวิตที่เธอเคยมี นึกถึงครั้งแรกที่ต่อสู้กับวายร้ายของเธอและเกือบเสียชีวิตเพราะเขาโดนสั่งมาให้ฆ่าเธอและเอาเลือดไป
นึกถึงวินาทีที่เธอรู้ว่าไฮดร้าตามหาเธอพบแล้ว นึกถึงการตกหลุมรักครั้งแรกและนึกถึงวันสุดท้ายที่อยู่ในเมืองซีแอตเทิล เหตุการณ์เหล่านั้นผ่านเข้ามาในหัวอย่างน่ากลัวและเจนน่าก็ถอนหายใจเมื่อคิดถึงมัน
เสียงตึกถล่มทำให้เธอหลุดจากภวังค์และออกจากที่ซ่อน "แซม เจนน่าอยู่ไหนเนี่ย" เสียงของนาตาชาดังขึ้นผ่านหูฟัง เจนน่าวิ่งหลบหลีกสิ่งก่อสร้างที่พังทลายลงมาอย่างช้าๆ
"ช่วยบอกทีว่าเอาฮ.ขึ้นบินแล้ว" แซมกล่าว "อยู่ไหนล่ะ" นาตาชาถาม "ชั้น 41 มุมตะวันตกเฉียงเหนือ" แซมตอบ เขาพบเจนน่าและพาเธอวิ่งไปด้วยกันพลางพยายามหลบหลีกตึกที่ถล่ม
"เดี๋ยวไปรับ รอกับที่" นาตาชาเอ่ย "อันนั้นคงยากหน่อย" พวกเขาวิ่งและกระโดดทะลุกระจกหน้าต่าง ปฎิกริยาตอบสนองของเจนน่าทำงานทันทีทำให้เธอหล่นลงมาไม่ถึงสองสามวินาทีก่อนจะลอยตัวบนอากาศขณะที่แซมร่วงลงไปและถูกจับขึ้นฮอไปโดยนาตาชา
เจนน่าเคลื่อนบินไปตามก่อนจะนั่งลงบนที่นั่งของเฮลิคอปเตอร์อย่างนุ่มนวลและอ่อนแรง "บอกว่าสี่สิบเอ็ด ชั้นสี่สิบเอ็ด" แซมพูด "ไว้เขาติดหมายเลขไว้ชั้นในตึกก่อนแล้วค่อยโวย" ฟิวรี่ตอกกลับ
หญิงสาวผมสีน้ำตาลถอนหายใจขณะมองดูตึกถล่มผ่านสายตาสีฟ้าอ่อนของเธอ ทันใดนั้นสัมผัสของมือใครบางคนที่ถูกวางลงบนมือของเจนน่าทำให้เธอหันไปและพบกับนาตาชาที่ขมวดคิ้วมองดูคราบเลือดที่หน้าผากของเธอ
แบล็ควิโดว์ยื่นผ้าสะอาดให้และเจนน่าก็ยิ้มบางๆให้เธอแม้ว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่แก้มทั้งสองข้าง "ขอบคุณค่ะ" เจนน่ากระซิบก่อนจะใช้มันเช็ดคราบเลือด ไม่นานเธอก็วางศีรษะลงบนนาตาชาที่ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรแต่ประสานมือของพวกเขาเข้าด้วยกัน
—
ทันทีที่เธอได้ยินข่าวเกี่ยวกับสตีฟที่เข้าโรงพยาบาล เจนน่าก็รีบตามไปเฝ้าเขาไม่ห่างและไม่ยอมกลับบ้านไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม
ณ ปัจจุบันเสียงเพลงของมาวิน เกรย์บรรเลงคลออย่างแผ่วเบาขณะที่แซมนั่งเฝ้าสตีฟอยู่อีกด้านหนึ่งและเจนน่าก็ฟุบตัวลงหลับไหลอีกด้านหนึ่งของชายผู้เป็นพ่อผู้ให้กำเนิด
สตีฟค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น เขากระพริบตาสองสามครั้งก่อนจะมองไปรอบๆเพื่อพบกับห้องของโรงพยาบาลและตัวเองที่ใส่ชุดผู้ป่วยอยู่ เมื่อหันไปด้านซ้ายก็พบกับเจนน่าที่หลับตาพริ้มและฟุบตัวลงบนเตียงก่อนที่เขาจะหันไปอีกด้านและพบกับแซมที่นั่งก้มหน้าอยู่
"ระวังซ้าย" เขาเอ่ยขึ้นทำให้แซมเงยหน้าขึ้นมองผู้ป่วยและยิ้มมุมปากออกมาก่อนสายตาของเขาจะตกลงไปที่วัยรุ่นสาวที่หลับไหล "เธอไม่ยอมจากไปตั้งแต่เมื่อวาน" เขากล่าวทำให้สตีฟมองลงไปและยิ้มอย่างอ่อนโยน
ความคิดของการเป็นพ่อคนไม่เคยอยู่หัวของเขาแต่เมื่อโอกาสมันมาถึงแล้วและเจนน่าก็ดูไม่ได้เลวร้ายทำให้สตีฟเชื่อว่าเขาสามารถปรับตัวเข้ากับเธอได้ สตีฟยกมือข้างซ้ายขึ้นและค่อยๆวางลงบนผมสีเข้มของเด็กสาว
เจนน่าค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อถูกสัมผัสและเงยหน้าจากการฟุบลงเพื่อพบกับสตีฟ โรเจอร์สที่ฟื้นและรู้สึกตัวแล้ว เจนน่ายิ้มกว้างทันทีและนัยตาของเธอก็เป็นประกายราวกับเด็กที่พึ่งเจอเรื่องเซอร์ไพรส์
"พ่อ! พ่อตื่นแล้ว" เธอเอ่ยเสียงดังเล็กน้อย สตีฟยิ้มให้ลูกสาวของเขาและลูบหัวของเธอก่อนจะเอ่ยตอบ "ใช่ พ่อตื่นแล้ว"
—
สองสามสัปดาห์ต่อมา แซม เธอและสตีฟยืนอยู่หน้าหลุมศพของฟิวรี่ที่แกล้งตายก่อนไม่นานเจ้าของหลุมศพจะเข้าร่วมกับพวกเขา "คุณผ่านประสบการณ์ที่ตัวเองตายมาแล้วสินะ" ฟิวรี่เอ่ย
"เดี๋ยวก็ชินเอง" สตีฟตอบ "ตามเก็บดูซากข้อมูลไฮดร้า มีหนูหลายตัวไม่ได้ล่มไปพร้อมกับยาน ผมจะไปยุโรปคืนนี้เลยอยากถามว่าสนมั้ย" ฟิวรี่ถามและสตีฟก็เงียบไปครู่นึงเพื่อคิดก่อนจะตอบ "มีธุระต้องเคลียร์ก่อน"
ฟิวรี่หันไปหาแซม "คุณล่ะวิลสัน ฝีมืออย่างคุณช่วยเราได้" เจนน่ามองดูเขา "ผมเป็นทหารมากกว่าสายลับ" แซมตอบกลับและสายตาของฟิวรี่ก็ไปหาเจนน่าที่ยิ้มให้เขาอย่างแผ่วบาง "ฉันมีคนต้องไปเยี่ยม" เธอตอบ
"ไม่ว่ากัน" ฟิวรี่เอ่ยก่อนจะมองหลุมศพตัวเองอีกครั้งแล้วหันกลับมาเพื่อจับมือกับแซม เจนน่าและสตีฟ "ถ้ามีคนถามถึงผมบอกมาเจอผมได้ตรงนี้"
"ภูมิใจเถอะ นั่นใกล้สุดกับคำว่าขอบคุณแล้ว" เสียงของนาตาชาดังขึ้นอีกด้านหนึ่งทำให้พวกเขาหันไปมองสายลับสาว สตีฟและเจนน่าเดินเข้าไปหาเธอ "ไม่ไปกับเขาด้วยหรอ" สตีฟถาม "ไม่ล่ะ" นาตาชาเอ่ยตอบและเจนน่าก็เลิกคิ้วขึ้น "แต่ก็จะไม่อยู่" เธอถาม
"ไม่อยู่ หน้าฉากฉันไม่เหลือแล้วคงต้องไปสร้างใหม่" นาตาชากล่าว "งั้นคงใช้เวลาสักพัก" เจนน่าสรุป นาตาชายิ้มเยาะ "รับประกันเลย"
พวกเขาเงียบไปครู่ก่อนนาตาชาจะส่งเอกสารให้สตีฟ "ของที่คุณอยากได้ ใช้เส้นสายที่เคียฟนิดหน่อย" เธอพูด สตีฟมองดูมัน "ช่วยอะไรตอบแทนหน่อยสิ โทรหาพยาบาลคนนั้น" นาตาชาเอ่ยทำให้เจนน่ากลั้นยิ้ม
"เธอไม่ใช่พยาบาล" สตีฟตอบยิ้มๆ "และคุณก็ไม่ใช่คนของชีลด์" เจนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆและมองดูพื้นหญ้า "เธอชื่ออะไรนะ" สตีฟถาม "ชารอน น่าคบดี"
นาตาชามองสตีฟและจนน่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกอดลาสตีฟและจูบแก้มของเจนน่า นาตาชายิ้มเยาะและดันกระดาษใบหนึ่งให้เธอ เจนน่ากระพริบตาด้วยแก้มแดงอ่อน สายลับสาวยิ้มเยาะและขยิบตาให้เธอก่อนจะหันและเริ่มเดินจากไป
"ระวังด้วยสตีฟ คิดให้ดีก่อนขุดคุ้ยเรื่องนั้น" นาตาชาเตือนครั้งสุดท้ายก่อนไปและเจนน่าก็หันกลับไปหาพ่อของเธอ เขาเปิดเอกสารออกและพบกับรูปภาพของบัคกี้ในตู้เหล็กแช่แข็ง เจนน่าสูดหายใจและสลัดความรู้สึกที่ติดค้างออกไป
"จะตามหาเขาสินะ" แซมเอ่ย "คุณไม่จำเป็นต้องไป" สตีฟกล่าวกับเขา "ผมรู้" เขาเงียบไป "เราจะเริ่มกันเมื่อไหร่ดี" เจนน่ามองพวกเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น "ก็นี่ถึงเวลาที่ต้องลาแล้วสินะ" เธอกล่าว
สตีฟและแซมหันไปมองเธอ "จะกลับมาเมื่อไหร่" สตีฟถาม เจนน่ายิ้มให้เขา "อีกสักพักเลยค่ะพ่อ" เธอตอบและสตีฟก็พยักหน้า "ระวังตัว" เขาเตือนและเจนน่าก็ทำท่าทหารก่อนจะดึงเขาเข้าไปกอดและบอกลาก่อนจะหันหลังเดินออกจากสุสานไป
เธอมองลงไปที่มือและคลี่กระดาษก็พบกับหมายเลขโทรศัพท์พร้อมข้อความเล็กๆที่เขียนไว้ด้านข้าง 'อย่าลืมโทร - แนท.' เจนน่ายิ้มกว้างออกมาและหัวเราะคิกคัก "ไม่ลืมแน่ แนท"
—
ในห้องนอนพักห้องหนึ่งที่ถูกจัดอย่างดีและแน่ใจว่าจะไม่มีใครเข้าไป ประตูบานไม้ถูกเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวผมสีเข้มและนัยตาสีฟ้าที่เดินเข้ามา เธอเดินตรงไปยังเตียงที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่
ใบหน้าของเขานิ่งราวกับหลับสนิทและเครื่องวัดหัวใจก็ส่งเสียงดังอย่างคงที่และต่อเนื่องด้านข้างของเขา หญิงสาวหยุดนิ่งอยู่ข้างเตียงก่อนจะนั่งลงในพื้นที่เหลือและวางมือของเธอลงบนแก้มเนียนของเขา
ชายหนุ่มผมสีดำเข้มที่หลับไหลไม่ได้ตอบสนองและหญิงสาวก็ยิ้มมุมปากอย่างเศร้าใจ "ฉันขอโทษที่ทำให้นายอยู่ในสภาพแบบนี้" เธอเริ่มกระซิบกับเขา "แต่มันเพื่อความปลอดภัยของตัวนายเอง"
เธอใช้นิ้วโป้งลูบที่แก้มของเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะวางจูบลงบนหน้าผากของเขาจากนั้นก็ผละออกไป เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกจากห้องนอนไป
talk ;
ค่ะ555555 เฉลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือเจนน่านั้นเองค่าา วู้ววว ว่าแต่ผู้ชายที่นอนอยู่คือใครนะแล้วเจนน่าเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย คำถามพวกนี้คงต่อคงรอคำตอบต่อไปเพราะตอนหน้าเข้าสู่โครงเรื่องของ avenger ; age of ultron แล้วค่ะ ;)
ความคิดเห็น