คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำทำนายของเจฮุกจง
---6 เือน ่อมา---
- พระำหนัแทยั อพระราาอนโ
"ฝ่าบาท!!!"
"มีไราเรียะอใ!!"
"ทูา้าิส่่าวมาแล้วพ่ะย่ะ่ะ อนนี้อรัษ์ฮันุนรออยู่้านอแล้วพ่ะย่ะ่ะ"
ารีบเินเ้ามาราบทูลอย่ารีบเร่้วยวามื่นเ้น
"หะ ฮันุนลับมาแล้วเหรอรีบให้เาเ้ามาเร็วเ้า!!"
"พ่ะย่ะ่ะ"
าอบรับำสั่แล้วเินออไปบอราอรัษ์ฮันุนให้รีบเ้ามาเ้าเฝ้าฝ่าบาทโยทันที
และเมื่อฮันุนเ้ามาในพระำหนัแล้ว
"ถวายบัมพ่ะย่ะ่ะ ฝ่าบาท หม่อมันฮันุนพ่ะย่ะ่ะ " ฮันุนเ้ามาถวายวามเารพแล้วยืนอย่าสำรวม
"เินั่"
"พ่ะย่ะ่ะ"
แล้วอรัษ์ฮันเินมาทรุัวลนั่ที่เบาะ้านหน้าโ๊ะทรานอฝ่าบาทในทันทีพร้อมับยื่นราสานให้พระอ์ทอพระเนรึ่เป็นเนื้อหาเี่ยวับารส่ะทูา้าิมาเยี่ยมเยียนที่นี่ พร้อมทั้ระบุเรื่อราบันาารที่เอาไว้ใ้แลเปลี่ยนันเพื่อราโอารรับรอารแ่ั้รัทายาทในวัน้าหน้าอี้วย
"ผ้าแพร 10 หาบ ผ้าฝ้าย 20 ระาษเนื้อี 30 ม้วน.. ไ้ในเมื่อเป็นวามประส์ออ์ฮ่อเ้้าะัให้ามที่ทรอแล้วัน"
เมื่อทรอ่านราสานบแล้วทร้มลหยิบระาษึ้นมาบันทึอะไรบาอย่าลไปานั้นทรส่มอบให้ับราอรัษ์ฮันุน
"เ้าเอาราสานอ้าไปมอบให้ใ้เท้าฮุนินบ ัาร้วยแล้วัน อย่าให้มีอะไราบพร่อเป็นอันา านนี้สำัมา ะผิพลาไม่ไ้ เ้าใมัยท่านฮันุน"
"พ่ะย่ะ่ะ ฝ่าบาท ั้นหม่อมันอทูลลา"
แล้วอรัษ์ฮันุนำนับให้ฝ่าบาทหนึ่รั้่อนะเินออาำหนัไปทำานามรับสั่โยทันที
"เอาหล่ะ ้าไปหามุนยอีว่า ไม่ไ้เอลูมาสอสามวันแล้ว ิถึยิ่นั"
และพระอ์็ยัทริพระโอรสไม่ส่าา าอที่ะอมยิ้มไม่ไ้เมื่อเห็นฝ่าบาทเลิทรานแล้วเส็ลับไปที่พระำหนัุาไปหาโอรสอพระอ์ผู้เป็นที่โปรปรานยิ่ แ่ทว่า...
--พระำหนัุา อพระมเหสีอนา--
"อ้าวทำไมมีแ่เ้าล่ะุอน แล้วสนมยุนอาับมุนยอไปไหนแล้ว"
พระราาอนโทรพระทัยเล็น้อยเมื่อเส็เ้ามาแล้วไม่พบสนมยุนอาับอ์ายน้อยเห็นแ่พระมเหสีบรรทมอยู่ รอบ้าพระนามีแ่ินัุนาในนสนิทอพระนามาอยูแลปรนนิบัิเท่านั้น
"แ่ๆๆ หม่อมันไม่่อยสบายเพะ มีไ้สู เลยให้สอแม่ลูไปอยู่ำหนัอนาเอเพะ ืนให้มุนยอมาอยู่เี๋ยวะพลอยิหวัาหม่อมันไป้วยอีนะยิ่แย่ไปให่เพะ แอ่ แ่ๆๆๆๆๆ "
พระมเหสีทรเอาแ่ไอโลๆอยู่เป็นระยะ สีพระพัร์อพระนาีเผือไร้สีพระโลหิ สลับับพระพัร์แล่ำเพราะมีไ้สู พระนาเมื่อเห็นฝ่าบาทมาประทับ พระนาึพยายามันพระวรายลุึ้นมาเพื่อถวายาร้อนรับพระสวามีอย่าทุลัทุเล ้วยวามเพลีย พระวรายอ่อนแอสุพระลานามัยย่ำแย่ไม่่อยสู้ีนั
"อ่า เ้าไม่้อลุ นอนลไปเลยูท่าทาเป็นหนัใ่เล่น แล้วนี่ทำไมไม่ให้หมอหลวมาูอาาร!!"
เมื่อฝ่าบาททรเห็นพระายาเอำลัะทรลุึ้นมาพระอ์รีบเ้าไปประอแล้วันอ์พระนาให้ทรเอนพระวรายลไปยัที่พระที่นอนอีรั้ พร้อมถามไถ่ถึหมอหลว้วยวามัวลพระทัยและวามเป็นห่วพระนา ้วยพระสุรเสียุัน้วยวามริ้วพระนาทรเป็นหนันานี้แล้วยัไม่ยอมามหมอหลวมารัษาอี
"อประทานอภัยเพะหม่อมันิว่าเป็นแ่ไ้หวัธรรมา นอนพัสอสามวัน็หายเพะ ็เลยไม่ไ้ามหมอหลวมา"
"ุอน เ้านี่นะ!!"
"ออภัยเพะ"
"ินัุ!!"
"เพะฝ่าบาท"
"ไปามหมอหลวมาเี๋ยวนี้!!"
"เพะ"
แล้วัุนสนิทอพระมเหสี ำนับให้ฝ่าบาทหนึ่รั้แล้วรีบเินออไปามหมอหลวในทันที
ระหว่านั้น
"เป็นมาี่วันแล้วเนี่ยุอน!!"
"พึ่เป็นเมื่อเ้าเพะ พอลุึ้นมา็รู้สึเวียนหัว แล้วเริ่มมีอาารไอ ามเพะ"
"แล้วทำไมถึไม่ส่นมาบอ้า"
"หม่อมันเป็นแ่หวัเพะ เห็นพระอ์ทรานยุ่อยู่เลยไม่อยารบวน แ่ไม่เป็นไรมาหรอเพะอย่าทรห่วไปเลยแ่นอนพัสัหน่อย็หายแล้ว"
"แ่นอนพั หยุยาไม่ไ้ินไม่ไ้รัษาะหายไ้ยัไ ทำไมเ้า่าื้อนั!!"
"ออภัยโทษเพะ อย่าริ้วหม่อมันเลยนะเพะ"
พระมเหสีทรอ้อนวอนทูลอประทานอภัย้วยพระสุรเสียอ้อนเล็น้อย พระนาไม่อยาให้พระสวามีทรริ้วพระนาอี
"เ้านี่นะ !! เฮ้อ!!" พระราาอนโพยายามำพระหัถ์แน่นพยายาม่มพระโทสะให้เบาบาล ไม่อยาทรทะเลาะับพระายาเออพระอ์มานั เพราะพระนายัประวรหนัอยู่
--หลัานั้น--
"ฝ่าบาทหมอหลวมาแล้วเพะ"
เสียอินัุนสนิทอพระมเหสีเอ่ยทูลา้านอพระำหนัึ่มีเหล่าะหมอหลวที่ำลัยืนรอราโอารอนุาให้เ้าเฝ้าาฝ่าบาท่อนที่ะเ้ามา้าใน
"ให้เ้ามาไ้"
"เพะ"
รื
เสียมีนเปิประูเ้ามา
"ฝ่าบาทหม่อมันหมอหลวบุนินพ่ะย่ะ่ะ"
"รีบรัษาพระมเหสีเร็วเ้า"
"พ่ะย่ะ่ะ... พวเ้าเริ่มรวไ้.."
แล้วหมอหลวหันไปสั่หมอหิผู้่วยที่ิามมา ให้รีบมา่วยันถวายารรวให้พระมเหสีอนาโยทันที
"เ้า่ะท่านหมอให่"
"ฝ่าบาทะเส็ไปหาโอรสไม่ใ่หรือเพะ"
ระหว่าที่หมอหลวและผู้่วยหมอหิำลัถวายารรวรัษาพระมเหสีอยู่ พระนาทรเห็นว่าพระสวามีทรทอพระเนร้วยสีพระพัร์ที่มีแววัวล ทำให้พระนาพลอยไม่สบายพระทัยไป้วย พระนาึนึึ้นไ้ว่าพระประส์หลัอฝ่าบาทที่เส็มาที่ำหนันี้ ือารไ้มาหาอ์ายมุนยอ พระนาึทูลเือนให้ฝ่าบาททำามพระประส์ั้เิมเสีย ะไ้ไม่้อมาอยเป็นห่วพระนา
"นั่นสิ ้าะไปหามุนยอ ั้นเี๋ยว้ามานะ ุอนเ้าอยู่ับท่านหมอไป่อน"
"เพะ ฝ่าบาท"
พระมเหสีทรแย้มพระโอ์ให้พระสวามีแล้ว ทรหลับพระเนรบรรทมให้หมอหลวและหมอหิผู้่วยถวายารรวพระวรายพระนา่อ
ระหว่านั้น พระราาอนโ็เส็ออมา รไปยัพระำหนััวอนอพระสนมยุนอาบินในทันที
---พระำหนััวอนอพระสนมยุนอาบิน---
รื เสียเปิประูอพระราาอนโัึ้นเมื่อพระอ์เส็มาถึ
ภาพรหน้าที่พระอ์ทอพระเรเห็นือ อ์ายน้อยวัย หเือน ำลัหลับอยู่ในพระที่นอน ้าๆมีสนมยุนผู้เป็นพระมาราทรำลันั่ับล่อมพระโอรสอยู่ นระทั่พระนาทรเห็นพระสวามีเส็เ้ามา้าใน พระนาึทรหยุเห่ล่อมไปั่วะ แย้มพระโอ์้วยวามีพระทัยยิ่ที่ไ้พบพระสวามีเสียทีหลัาที่ทรเอาแ่ทรานทั้วันทั้ืนไม่ไ้มาหาหลายวันเลย
"มุนยอหลับเหรอ"
รื ฝ่าบาททรปิประู
"เพะ พึ่ให้ินนมนหลับไปเพะ"
"อืม"
"แล้วนี่ฝ่าบาททรทราบไ้อย่าไรเพะ ว่าหม่อมันับลูอยู่ที่นี่"
"้าไปหาพวเ้าที่ำหนัมเหสีมา ึรู้ว่านาไม่สบายแล้วไล่พวเ้าลับมาอยู่ที่นี่ และัว้าเอ็โนนาไล่มานี่เ่นัน"
"หึหึหึ ฝ่าบาทไม่ใ่พระอ์เอหรือเพะที่อยามาพบหม่อมันับลูที่นี่"
"ใ่้าอยามาพบเ้าับมุนยอ แ่น่าเสียายมาเออนเ้าัวแสบำลัหลับอยู่แบบนี้ ้า็อเล่นับเาเลยน่ะสิ"
"่วนี้มุนยอำลันเพะ อบเาะโ๊ะเาะู้ะปีนไ่ะยืนเสียให้ไ้ หม่อมันหวุหวิะับมาี้นอยู่หลายรั้แล้วเพะ นมาเพะ ้ออยระวัมาเป็นพิเศษ หม่อมันลัวลูะไ้รับอันราย ลัวเหลือเินทีู่้ะล้มลมาทับเพะ ื้อมา ุไม่ยอมฟัเลยเพะ พวพี่เลี้ยแะ้อไม่ไ้เลย หา้าวอมาว้าปาใส่นพวนา่าพาันหนีออไป้านอัน้าละหวั่นเพะ มีแ่หม่อมันที่สามารถอุ้มเาไ้เท่านั้น เป็นเ็ที่แปลมา ทั้ๆที่ถึวัยลานแล้วแ่มุนยอไม่ยอมลานเพะ ทั้ที่หม่อมันให้พวัุสอนลานให้เาู แ่เาไม่ยอมทำามเพะ พยายามะเอามือยันพื้นนั่ถััวเวลาะเลื่อนที่ไปไหนมาไหนเอลอ เอโ๊ะไม่ไ้เลยเาะปีนทันที เฮ้อ...."
พระสนมยุนอาไ้เอพระสวามีอพระนาทั้ทีึทูลเล่าวีรรรมพระโอรสอพระนาให้ฝ่าบาทสับฟั ถือเป็นารระบายวามัวลพระทัยไป้วย ให้พระอ์ทรทราบว่าโอรสนั้นนมานาไหนนี่พึ่แ่ 6 เือนเอ หาโมาว่านี้ในวัปั่นป่วนไม่น้อย
"หึหึหึ ็สมับเป็นเ้าัวแสบอ้าล่ะนะ ท่าทาะเิบโเินวัย แบบนี้โึ้น้อเ่และลามาแน่ๆ"
ฝ่าบาทลับทรบันเอ็นูถึวีรรรมพระโอรสอพระอ์มาว่าะทรัวลในสิ่ที่พระสนมทูล พระอ์อที่ะสรวลออมาไม่ไ้เลยริๆเมื่อไ้สับฟัำบ่นอพระสนมยุนอา
"ไม่ำนะเพะ ฝ่าบาท.. แล้วะทำยัไีเพะ เล็ๆยันานี้แล้วหาโึ้นะนาไหนหม่อมันไม่อยาะิเลยเพะ"
"็เอาสิ่ที่อันรายออไป็แล้วันพวโ๊ะ พวู้นั้นเี๋ยว้าะสั่ให้นย้ายเอาออไปเ็บไว้ที่ำหนัอื่น่อน ไว้มุนยอโ่อยเอาลับมา"
"แล้วพวเสื้อผ้าะทำอย่าไรเพะ"
"เอาเสื้อผ้าใส่ล่อไป่อนแล้วัน"
"หม่อมันลัวว่ามุนยอะเ้าไปเล่นนในล่อใส่เสื้อผ้าแทนน่ะสิเพะ"
"็ยัีว่าู้หล่นมาทับแล้วัน"
"เอาามนั้น็ไ้เพะ"
ระหว่าที่พระบิาและพระมาราำลัทรสนทนาันอยู่ อ์ายน้อยเริ่มรู้สึพระอ์ ลืมพระเนรึ้นมอไปรอบๆ พอทอพระเนรเห็นพระบิาเท่านั้นแหละ พระัษุเบิว้าึ้นมาในทันที
"แอ๊..ยายยๆๆ..."
อ์ายน้อยทรส่พระสุรเสียทัทายอ์น้อยๆทรผุลุึ้นมานัุ่้บปุ๊ ทรทอพระเนรเห็นพระพัร์พระบิามาราพระัษุแป๋วเลย
"หือ มุนยอื่นแล้วเหรอลู"
พระสนมทรเอ่ยทัทายทันทีเมื่อเห็นโอรสน้อยอมนอพระนาทรื่นบรรทมแล้ว
"แอ๊..."
อ์ายน้อยึทรส่พระสุรเสียทัทายพระมารา บอให้พระมารารู้ว่าพระอ์ทรื่นบรรทมแล้ว
"มุนยอมาหาพ่อมาลู"
"แอ๊ ยาาาๆๆยายย"
เมื่ออ์ายน้อยทรไ้ยินพระสุรเสียอพระบิาเรียหา สอพระหัถ์น้อยๆยูึ้นโบไปมา ่อนะอ้าพระรว้าะโผลเ้าหาพระบิาให้อุ้มเสียให้ไ้ พยายามระเถิบพระที่นั่เลื่อนอ์ไปหาพระบิาไป้วยวามิถึนึหา
"หึหึหึ ไิถึพ่อเหรอลู หือ มวฟๆ..ื่นใ.."
พระราาอนโแย้มพระสรวลทอพระเนรอ์ายน้อย้วยวามเอ็นู่อนะทรลุมาว้าอ์ายน้อยมาอุ้ม แล้วฟัหอมประปราน้อยๆนุ่มนิ่มยุ้ยๆหลายที้วยวามหมั่นเี้ยวให้ื่นพระทัย
"แอ๊..ยายๆๆๆๆๆ"
"หือ..ะบออะไรับพ่อ หือ มุนยอ"
"สสัยะิถึพระอ์มาน่ะเพะฝ่าบาท ูสิอ้อนเส็พ่อให่เียว น่ารัริๆลูนนี้"
"นั้นสิ ัวแ่นีุ้ยเ่เียว มวฟๆ หึหึหึ"
ฝ่าบาททรหอมแล้วหอมอี นประปราน้อยๆออ์ายยุ้ยเลย
หลัาที่โนพระบิาหอมไปหลายที อ์ายน้อยรีบเอาพระพั์มุุถูไถไปมาับพระอัสาอพระบิาอย่าอออ้อน
"ูๆรู้ัอ้อนพ่อ็เป็น้วย ลูใรล่ะเนี่ย หือ หึหึหึ"
เพราะวามน่ารัออ์ายทำให้ฝ่าบาททรแย้มพระสรวลลอเวลาอย่าอารม์ี
"นั้นสิเพะน่ารััเลย"
พระนายุนอาเอ็เ่นัน
"เี่ยว้าะพาไปเินเล่นหน่อยแล้วันไหนๆมุนยอ็ื่นแล้ว เ้าะไป้วยหรือเปล่า ยุนอา"
"หม่อมันอรออยู่ที่นี่ีว่าเพะเี๋ยวมุนยอลับมาะไ้อาบน้ำ"
"็ไ้ั้นเี่ยว้าพาอ์ายไปเที่ยวสัพัแล้ว่อยพาลับมาให้เ้าอาบน้ำแล้วัน"
"เพะ"
"แอ๊...ยายๆๆๆ"
"โบมือลาเส็แม่่อนเร็วมุนยอ"
"แอ๊ ยาาาๆๆยาย"
ฝ่าบาทับพระหัถ์น้อยๆออ์ายไปมาล่ำลาพระสนมยุนอาหยอยๆเลย
"ถ้า้านอแแร ลมแรเินไป รีบพาลับมานะเพะ เี๋ยวลูะไม่สบาย"
"อืม ้าพาไปไม่นานหรอ มุนยอยัเล็นั ภูมิ้านทานร่าายยั่ำอยู่ ให้าอาาศนานไม่ไหวแน่นอน"
"เพะ รีบลับมานะเพะ"
"อืม ไปล่ะ"
แล้วสอพ่อลูพาันออไปาำหนัอสนมยุนอา
เมื่อพระราาอนโพาอ์ายน้อยออมาาพระำหนัแล้ว ทรเส็พาไปยัสถานที่่าๆรอบราวั ผ่านำหนัน้อยให่ พบเอเหล่าุนนา้าราบริพาร พวนั้น่าเินมาถวายวามเารพแล้วแยย้ายไปามทาอนเอ พระอ์พาอ์ายทอพระเนรวิวทิวทัศน์ที่สวนหลัวั มีสะพาน้ามแม่น้ำ อ่าบัว และอไม้นานาพันธ์ ทรให้พระราโวาถึสิ่่าๆไป้วย ว่าสิ่นั้นเรียว่าอะไร ให้อ์ายไ้ทรเรียนรู้ไปเรื่อยๆ
นระทั่พระอ์พามาถึสนามฝึ้อมอพวทหาร และำลัะเส็ผ่านไปแ่ทว่า
"แอ๊ ยายๆๆๆๆย๊าาา"
อ์ายน้อยลับส่พระสุรเสียทัทายเหล่าทหารที่ำลัยันหมั่นฝึ้อมทวน าบันอยู่ บ้าำลัยิธนู บ้าประลอาบัน ฝ่าบาท้มลทอพระเนรอ์ายแล้วแย้มพระโอ์้วยวามเอ็นู ทรเห็นสายพระเนรน้อยๆอโอรสทอไปยัเหล่าทหารอย่าสนพระทัย พระเนรไม่ระพริบเลยทีเียว
"หือเ้าสนใารฝึ้อมอพวทหารหรือ"
"แอ๊"
อ์ายน้อยยื่นพระหัถ์ไป้าหน้าะทรไว่ว้าะหยิบับาบที่วาอยู่ในที่เ็บ สายพระเนรำลับ้อมอไม่ะพริบไปที่้ามาบเล่มหนึ่ที่้ามาบมีรามัรสลัเอาไว้อย่าวิิราม นั่นือาบอฝ่าบาทที่ทรฝาไว้ที่นี่เอาไว้ใ้ประลอับเหล่าทหารหรือเหล่าอ์รัษ์ในวันว่าๆหรือวันที่ทรเบื่อๆึ้นมา
นับว่าอ์ายมีพระเนรที่แหลมมทีเียวที่ทรสนพระทัยาบเล่มนั้นึ้นมา
"อ๊ายยยายๆๆๆ"
พระรรนีออ์ายน้อยทรยื่นไปที่าบเล่มนั้นแล้วทรส่พระสุรเสียอ้อแอ้บอพระบิาว่าพระอ์ทรเิอยาไ้เ้าสิ่นี้ึ้นมา
"หือ อยาไ้าบเล่มนั้นหรือลู!!"
อ์ายน้อยยับพระพัร์ึ้นลๆ เพื่อยืนยันว่าทรพระประส์สิ่นั้นมาแ่ไหน
"แ่มันะหนัและมเินไปไม่เหมาะับเ้าหรอ เอาไว้้าะสั่ทำาบอันใหม่ที่เป็นอเ้าเอีหรือไม่"
"......"อ์ายน้อยนิ่เียบไปรู่หนึ่่อนที่ะเริ่มยับพระพั์ึ้นลเป็นอันลว่าพระอ์อยาไ้าบเล่มใหม่ที่พระบิาประทานให้
หลัานั้นพระราาอนโึทรอุ้มพระโอรสลับไปที่ำหนัเพราะเินเที่ยวันมาหลายเพลาแล้ว นเือบแล้อยมาลาศีรษะ พระอ์ไม่อยาให้โอรสอพระอ์าแาลมนานๆ เี๋ยวะป่วยไ้เอา
---ำหนั ัวอน อสนมยุนอา---
“ยุนอา ้าับมุนยอมาแล้ว”
ราาอนโเอ่ยทัทันทีเมื่อพระอ์ับโอรสมาถึหน้าพระำหนัแล้วเหล่าัุึรีบเปิประูให้ผู้เป็นนายเหนือหัวเ้ามา้าใน
พระสนมยุนอาหันพระพัร์มาแล้วทรยิ้มให้พระสวามีับโอรสน้อย ่อนะเอื้อมพระหัร์มารอรับอ์ายน้อยมาไว้ในอ้อมอ พารไปยัห้อั้นในที่มีอ่าน้ำใบเล็ใส่น้ำอุ่นๆ เรียมรอไว้แล้ว
“ไลู ไปเที่ยวที่ไหนันมาบ้า”
พระสนมยุนอาเอ่ยถาม้วยรอยยิ้มในะับอ์ายน้อยถอเสื้อผ้าับอาบน้ำไป้วย
“แอ๊...ยา ยา ยายย...” อ์ายน้อยไ้แ่ส่พระสุรเสียบอพระมารา ในพระทัยน้อยๆ อยาเล่าให้พระมาราฟัว่าเาไปเอสิ่ใมาบ้าแ่ในยามนี้ทำไม่ไ้ เพราะยัเ็นัแม้แ่ะพู็ยัทำไม่ไ้ ึทำไ้แ่อยู่นิ่ๆ ให้พระมาราอาบน้ำให้เท่านั้น ส่วนเหล่า้ารับใ้ทำไ้แ่ยืนอยส่ผ้าเ็ัวและสมุนไพรไว้ทำวามสะอาผิวน้อยๆ ออ์ายอยู่ห่าๆ หาพวนาเ้ามาใล้ อ์ายน้อยะันแสัลั่นุันใส่ทันที
ราวับประาศว่า
//ห้ามเ้าใล้้าในระยะสิบ้าว ้ายอมให้แ่เส็แม่เ้าใล้้าไ้เท่านั้น!!
ส่วนราาอนโในยามนี้ำลัเส็ลับไปำหนัแทยั ทรานอพระอ์่อ ไม่ไ้เ้าไปอยู่่วยับลูายอาบน้ำแ่อย่าใ หน้าที่นี้ปล่อยให้สนมยุนอาผู้เป็นมาราเป็นผูู้แลเอะีว่า
แ่พระอ์็อที่ะถามไถ่าๆ ที่สั่ให้ไปแอบูว่าสอแม่ลูำลัทำอะไรอยู่ให้มารายานเป็นระยๆ ทำให้พระอ์รู้แล้วว่า ยามนี้อ์ายน้อยอาบน้ำเสร็แล้วินนมนหลับไป พระอ์ึโล่พระทัยหายห่ว ทราน่อไปอย่าเ็มที่
--ยามเย็น---
“ฝ่าบาท โหรหลวเฮุ มาอเฝ้าพ่ะย่ะ่ะ” าเินเ้ามาราบทูล
“ให้เ้ามาไ้”
“พ่ะย่ะ่ะ” าำลัะเินออไป
“เี๋ยวาอย่าพึ่ไป”
าหันลับมาทันทีเมื่อถูราาอนโรั้ไว้
“มีอะไรอีหรือ พ่ะย่ะ่ะ ฝ่าบาท”
“เ้าเ้าไปในเมือหาื้อาบไม้นาเ็เล็มาให้้าสอสามอัน”
“หา าบไม้ ทระเอาไปทำอะไรหรือพ่ะย่ะ่ะ”
“ถามไ้ ็เอามาให้อ์ายเล่นน่ะสิ เร็วๆ ้วย รึ่ั่วยามนี้ หาเ้าลับมาเินำหน้าะลโทษให้เ้าไปเป็นพี่เลี้ยอ์าย” ราาอนโรับสั่ยิ้มๆ เหมือนเป็นารลั่นแล้้ารับใ้นสนิทอพระอ์เล่นๆ แ้เบื่อหาไ้ริัอะไรนั เล่นทำเอานฟัถึลับเหื่อ
“ฝ่าบาท!! ไม่เอานะพ่ะย่ะ่ะ ืนให้ระหม่อมเลี้ยอ์ายมีหวัายแน่ๆ ระหม่อมเป็นเพียันทีผู้่ำ้อย ไร้วามสามารถมิอาะเลี้ยูอ์ายไ้หรอพ่ะย่ะ่ะไ้โปรอย่าทรล้อเล่นับระหม่อมเ่นนี้เลย ระหม่อมเลี้ยอ์ายไม่ไหวริๆ พ่ะย่ะ่ะ” าถึลับุเ่าอ้อนวอน ้วยวามเรในพระอาาให้ไปเป็นพี่เลี้ยเ็เอาแ่ใอารม์ร้ายั้แ่เิอย่าอ์ายมุนยอ มีหวัเาไ้บ้าายหรือไม่็หูับับไหม้่อนที่อ์ายะโแน่ๆ
“หึหึหึ เ้านี่นะ ะลัวอะไรับแ่เ็ทารัวเล็ๆ เาออะน่ารัน่าเอ็นูนานี้” ราาอนโเอ่ย้วยรอยยิ้มหยอล้อามประสานสนิท
// น่ารัับฝ่าบาทแ่น่าลัวสำหรับพว้าน่ะสิ แ่ะเ้าไปหานิหน่อย็ร้อไห้เี้ยวราใส่แล้ว ใระไม่ลัวันล่ะ ้ารีบไปทำาน่อนีว่า เี๋ยวไม่ทันามำหน ้า้อแย่แน่ๆ // าทำไ้แ่้มหน้าุบ่นอยู่ในใมิอาเอ่ยอะไรึ้นมาประท้วับฝ่าบาทไ้
“เอ้า ยัไม่รีบไปอี เี๋ยวไม่ทันำหนึ้นมา้าไม่รู้้วยนะ” รัส้วยสีพระพัร์ยิ้มเยาะ
“พ่ะย่ะ่ะ!!” าไม่รอ้า ทำวามเารพหนึ่รั้แล้วรีบลุึ้นวิ่ออาพระำหนัไปทันที แล้วไปบอให้โหรหลวเฮุเ้ามาแทนน
“ถวายบัม ฝ่าบาท ระหม่อม เฮุพ่ะย่ะ่ะ” ายราผู้มีหนวเลาสีาวยาวลมาถึอ เินเ้ามาถวายวามเารพ่อนายเหนือหัว่อนะยืนนิ่ทำริยาสำรวม
“นั่ล”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“มีเรื่ออันใะมาบอ้าหรือท่านโหรหลว”
ราาอนโทรเปิประเ็นในทันทีเมื่อทรเห็นโหรหลวนั่ลุเ่ารหน้าเรียบร้อยแล้ว
“ระหม่อมะมาราบทูลเรื่อำทำนายวะาออ์ายมุนยอพ่ะย่ะ่ะ”
“ว่ามา”
“ราบทูลฝ่าบาท วะาออ์ายมุนยอนั้น มีทั้ีและไม่ีพ่ะย่ะ่ะ”
“เอาเรื่อี่อน”
“เรื่อีือ อ์ายมีพระบุาธิารสูส่ ทรมีพระปรีาสามารถที่ยิ่ให่เรียไร เป็นให่ในใ้หล้า ปรอไพร่ฟ้าหน้าใส่ไ้ร่มเย็นเป็นสุี เศษิเริรุ่เรือ รวมถึารยายอาาเินแน่าๆ อี้วยพ่ะย่ะ่ะ”
“ย่อม้อเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถึยัไมุนยอ็ไ้เป็นรัทายาทสืบบัลลั่อา้าแน่นอน อันนี้แทบไม่้อฟัำทำนายอท่าน็พอเาไ้”
“เป็นไปามนั้นพ่ะย่ะ่ะ”
“แล้วเรื่อไม่ีล่ะ”
“เอ่อ....ไม่ทราบว่าระหม่อมะราบทูลอย่าไรี” สีหน้าโหรหลวแลูลำบาใที่ะล่าว
“พูมาไม่้ออ้อม้อม” ฝ่าบาททรเร่รั้วยวามระหายไร่รู้
“ไม่ี ือ อะ..อะ อ์ายะไร้หส์ ะะ ู่พระบารมีพ่ะย่ะ่ะ” โหรหลวทูล้วยเสียสั่นๆ ะุะั ิอ่า อย่าไม่่อยะมั่นใเท่าไรนั
“ไร้หส์ั้นรึ หมายวามว่าอย่าไร” พระนอพระราาอนโมวมุน้วยวามุน
“ล่าวือ ะไม่มีหิามนาใไ้เียู่อ์ายพ่ะย่ะ่ะ” โหรหลวเฮุึ้อลั้นใราบทูลไปามร้วยใบหน้าื้นเหื่อ ัวสั่นัน เพราะอที่ะเรลัวในวามพิโรธอฝ่าบาทึ้นมามิไ้
“บัอา!! เ้านี่พูาเหลวไหล เลอะเทอะ!! ลู้าะไร้สรีไ้เยี่ยไร ็้าั้ใะหาสนม ายาให้เาอยู่แล้วในภายภาหน้า เ้าะมาบอว่าเาะไม่มีายาเป็นหิไ้ั้นรึ!!” นายเหนือหัวถึลับทรลุึ้นยืนเอาพระรรนีี้หน้าโหรหลวผู้สามหาวผู้นี้้วยวามโรธริ้ว
“ าแ่นี่พูาเลอะเทอะสิ้นี ับปลเสียทีีหรือไม่!!”
“หา!! ฝ่าบาท อย่าพึ่ริ้ว ไ้โปรฟัระหม่อมทูลให้บ่อนเถิพ่ะย่ะ่ะ” โหรหลวเฮุรีบ้มหัวราบรานแทบิพื้นร้ออ้อนวอนให้ฝ่าบาททรเย็นพระทัยลแล้วฟัเาพูให้บเสีย่อนที่ะัสินโทษเา
“ยัะมีอะไรพูับ้าอี พูมา ่อนที่้าะสั่ปลเ้า!!”
“ถะ ถะ ถึแม้ระนั้น...อะอ์ายมุนยอยัทรมี ..ทะ ทายาทอยู่นะ พ่ะย่ะ่ะ ถะถ้าฝ่าบาทยัทรัวลระเรื่อ ทะทายาทสืบสันิว์ ะหม่อมอยืนยันว่าทรวาใไ้ เรื่อนี้พ่ะย่ะ่ะ”
“เฮุ!! เ้านี่มัน!!”
“ฝะฝ่าบาท ไ้โปรเย็นพระทัยล้วยเถิพ่ะย่ะ่ะ ที่ระหม่อมำนวนวันเือนปีเิออ์ายผลออมาเป็นเ่นนี้ริๆ พ่ะย่ะ่ะ”
หวื เพล้!!!
เสียราาอนโว้าแันลายรามเนื้อีบนโ๊ะใส่เือบโนหัวอโหรหลวผู้สามหาวไปหวุหวิ!!
“ออไป!!”
“ฝ่าบาท!! ไ้โปรฟัระหม่อม่อน อย่าพึ่ทรพิโรธ!!” เฮุถึลับลนลานรีบ้มหัวแทบเอาหัวโพื้นแล้ว
“้าบอให้ออไปไ ทหาร!!”
“ฝ่าบาท.....”
“พูาเหลวไหลเลอะเทอะไม่พอยัะลับลอไปมา ะให้้าเื่อไ้ยัไ ลู้าหาไม่มีสรีเียู่แล้วเาะมีทายาทไ้อย่าไรัน หรือเ้าิว่าเาสามารถั้ท้อเอไ้ ลู้าเป็นบุรุษหาไ้มีมลูไม่ เ้านี่มัน.. ไร้สาระสิ้นี เ้าะูหมิ่น้าับอ์ายมาเินไปแล้ว ทหาร..!!”
“ฝ่าบาท ถ้าเ่นนั้นทรลอูเถิ” เฮุยันัุ่เ่าอแผ่นระานำนวนไว้แนบอไม่ยอมยับไปไหนเยหน้าึ้นมอพระพัร์อฝ่าบาท้วยวามแน่วแน่
“ลออะไร!!” ทรวาใส่
“ลอหาสรีมาเป็นพระสนมหรือพระายาให้อ์ายแล้วรอูันไปว่าะมีสรีนาใให้ำเนิพระโอรสหรือพระธิาหรือไม่”
“นี่เ้าบัอาเินไปแล้ว ล้าท้าทาย้า ...เอาั้น็ไ้ เ้าำหนไว้ี่ปี”
“ภายใน 18 ปี พ่ะย่ะ่ะ”
“ไ้ ถ้ารบำหน 18 ปีแล้วมุนยอยัไม่มีลูับหิใ ้าะละเว้นโทษให้เ้า แล้วะปูนบำเน็ให้เ้าอย่าาม้วย”
“อบพระทัยที่ทรให้โอาส หาถึรานั้นำทำนายอระหม่อมมิเป็นวามริ พระอ์็มาเอาีวิระหม่อมไปไ้เลย”
“หึ...เ้ามั่นใเินไปแล้ว ไม่ลัวายหรืออย่าไร”
“ลัวพ่ะย่ะ่ะ แ่ำทำนายอระหม่อมไม่เยผิพลา”
“ไ้ ั้น็มาลอูสัั้”
“อบพระทัย พ่ะย่ะ่ะ ฝ่าบาท” เฮุ้มลำนับศรีษะแนบิพื้น
“ไปไ้แล้ว ะไปไหน็ไป”
“พ่ะย่ะ่ะ ระหม่อม อทูลลา” โหรหลวเฮุถวายำนับเอ่ยลาแล้วเินออาำหนัไป้วยใที่เ้นแรเือบไปแล้ว เือบถูลอาาเสียแล้วีที่ฝ่าบาททรยอมท้าพิสูน์ำทำนายอเา่อน
ราาอนโ ถึลับทรถอนหายใอย่าลัลุ้ม ทรเื่อรึ่ไม่เื่อรึ่ว่าำทำนายอเฮุะเป็นวามริ
“หาวัน้าหน้าบุร้าไร้สรีรอู่ริ แล้วบ้านเมือนี้เล่าะเป็นเ่นไร”
หลัานั้นพระราาอนโลับมาทราน่อไปเพียลำพัเียบๆ ไม่นานา็ลับมารีบเ้ามาถวายำนับพร้อมส่มอบาบไม้อันเล็หลายอันให้ับฝ่าบาทโยทันที
“ทันำหนหรือไม่ พ่ะย่ะ่ะ” ารีบทูลถาม้วยใระทึ เาลัวเหลือเิน ลัวะลับมาไม่ทันำหน
“ไม่ทัน เ้าเรียมัวไปเลี้ยอ์ายมุนยอ” ฝ่าบาทล่าวยิ้มๆ
“หา!!” าถึับเบิาว้าอย่าื่นน
“หึ ้าล้อเ้าเล่นน่ะ ริแล้วเ้ามาไวว่าที่้าิ นี่วิ่มาสิท่า”
“โถ่ฝ่าบาท อย่าทรล้อระหม่อมเล่นเ่นนี้สิ พ่ะย่ะ่ะ แฮ่ๆ” าถึลับล่าวหอบๆ หายใถี่รัว้วยวามเหน็เหนื่อย
"เอาเถอะ เ้ามีานารอะไร็ไปทำเสีย ้าะไปำหนััวอนสัหน่อย"
" ะไปหาอ์ายใ่หรือไม่ พ่ะย่ะ่ะ" าเอ่ยถามอย่ารู้ทัน
"ใ่"
"ให้ระหม่อมิามไป้วยหรือไม่"
"ไม่้อ ้าะไปนเียว"
"พ่ะย่ะ่ะ"
แล้วราาอนโเส็ออาพระำหนัแทยั รไปยัพระำหนััวอนที่พระสนมยุนอาับอ์ายมุนยอพำนัอยู่
--ำหนััวอน--
"อ้าวฝ่าบาท มาแล้วหรือเพะ" สนมยุนอาทรลุเินมาหาพระสวามีแล้วูพระหัร์พาันมา้าในพระำหนั
"มุนยอล่ะ ื่นหรือยั"
"ื่นแล้วเพะ ำลัเล่นนับอผ้าในล่อ หม่อมันเลยให้เา่วยพับผ้าให้ะเลย" พระสนมยุนอาล่าวยิ้มๆ มอบุราย้วยวามเอ็นู
ราาอนโทรแย้มพระโอ์ทอพระเนรอ์ายน้อย้วยวามเอ็นู ่อนะทรทรุพระอ์ลนั่้าๆ โอรสน้อยที่ำลั่วนอยู่ับารพับอผ้าหลายผืน เ็มพื้นไปหม
"่าเลียวลานั"
ถึแม้ผลานะเป็นเพียแ่เอาผ้ามาม้วนเป็น้อนๆ ลมๆ ็ามที
"แอ๊...ยายาๆ ๆ " โอรสน้อยเมื่อทรเห็นพระบิามาหาึ ระเถิบอ์มาใล้ๆ แล้วส่พระสุรเสียเรียทัทาย
"นี่าบอเ้า พ่อเอามาให้เ้าแล้วมารับไปสิ"
อ์ายน้อยยื่นพระรออไปรับาบไม้อันเล็แล้วเอามาพิาราู ่อนะวัแว่ไปมาในอาาศ สร้าวามบันให้ับพระมาราและพระบิายิ่นั
"มาสู้ัน" พระบิา็ไม่น้อยหน้า ทรหยิบาบไม้อีอันมาปะทะับาบน้อยๆ ออ์ายมุนยอเบาๆ
"อู้!! " อ์ายน้อยเอาาบไม้ฟาฟันใส่ปะทะลับไปอย่าไม่ลละ แม้ะแรน้อยแ่วามมุ่มั่นะเอานะพระบิานั้นไม่น้อยเลยทีเียว
"ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เ้านี่นะ" ฝ่าบาทถึลับพระสรวลออมาอย่าบันเอ็นู ว้าัวอ์ายน้อยมาโอบอุ้มประทับบนพระเพลา แล้วหอมฟัพระปราน้อยๆ ้วยวามหมั่นเี้ยว ่อนะเอาาบมาเล่น่อสู้ัน่ออย่าเพลิเพลิน
พระสนมเอ็พลอยแย้มยิ้มมีวามสุไป้วยที่เห็นพ่อลูเล่นันรัใร่ันนานี้ ฝ่าบาททรไม่หมาเมิน่อโอรสเหมือนั่ราว์อื่นแม้แ่น้อย ทรมีน้ำพระทัยเปี่ยมล้น้วยพระเมารุา่อพระโอรสยิ่ นับว่าอ์ายมุนยอนั้นเิมาโีแล้วที่ไ้พระบิาเ่นราาอนโอ์นี้
"่ามีวามสุริๆ เพะฝ่าบาท มุนยอน่ารัมาเวลาอยู่ับพระอ์"
"อืม ฮ่าๆ ๆ ๆ ้า้ออบใเ้ามายุนอาที่มีลูายที่น่ารัเ่นนี้ให้้า"
"หม่อมันเอ็้ออบพระทัยยิ่ในน้ำพระทัยและวามเมารุา่ออ์ายมุนยออฝ่าบาทเ่นันเพะ"
"ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ูสิเาเ่ไม่น้อยเลย ยุนอา ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ "
แล้วพระราาอนโ็ทรใ้เวลาลอทั้วันหมไปับารเล่นและูแลอ์ายน้อย ทุวันๆ สลับับทรานและารประุมเป็นิวัรประำวันอพระอ์ามปินับแ่นั้นเป็น้นมา
-----------
บอน่ะ อนหน้าอ์ายน้อย็โแล้ว้า
ความคิดเห็น