คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คาบเช้าแสนน่าเบื่อ
"อื้อ........"
เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมนั้นมีร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ทำให้แสงแดดที่สาดส่องลงมาไม่สามารถปลุกเธอให้ตื่นจากนิทราได้ ยกเว้นความร้อนที่เพิ่มอุณหภูมิในห้องให้สูงขึ้นจนคนที่นอนเริ่มรู้สึกตัว
ร้อนจัง....นี่เรา.....หลับไปงั้นเหรอ? ....แล้ว....เมื่อวานนี้.....
พรึ่บ!
ร่างเล็กใต้ผ้าห่มลุกพรวดขึ้นนั่งเมื่อพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อวานก่อนที่เธอจะกลับมาอยู่ที่ห้องของตัวเอง ดวงตาภายใต้เส้นผมมองไปยังนาฬิกาปลุกเพื่อดูว่ากี่โมงแล้ว
"8โมง......46นาที......สะ สายแล้ว!!!!!!!"
เจ้าของเรือนผมสีดำยาวรีบลุกขึ้นจัดการตัวเองอย่างเร่งรีบ โดยที่เธอนั้นไม่ได้สังเกตอะไรผิดปกติเลยแม้แต่น้อย
ตึก! ตึก! ตึก!
"น้ามินากะทำไมถึงมาปิดนาฬิกาปลุกหนูล่ะคะ!?" เด็กสาววิ่งลงมาชั้นล่างมุ่งหน้าไปยังห้องครัวเพื่อถามน้าสาวตัวแสบที่มาปิดนาฬิกาปลุกเธอ
แต่เมื่อมาถึงกลับไม่พบใครสักคนมีเพียงขนมปังเมล่อนและนมกล่องรสสตรอว์เบอร์รีวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับกระดาษโน๊ตแปะอยู่ มือเล็กหยิบมันขึ้นมาอ่านใจความในกระดาษมีดังนี้
ถึงอิคิจังหลานสาวตัวตะน้อย<3
น้ามีงานด่วนเลยจะไม่อยู่บ้านประมาณ3-5วัน ถ้าอิคิจังคิดถึงน้าก็โทรมาหาได้ทุกเมื่อเลยนะจ๊ะ ส่วนเรื่องที่ปิดนาฬิกาปลุกหนูเพราะเมื่อวานเห็นหนูเหนื่อยมาก ๆ น้าเลยอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่ ยังไงก็ทานอาหารให้ตรงเวลาด้วยนะจ้ะ แล้วเจอกันนะ<3
จากมินากะคนที่สวยที่สุดในจักรวาล
เมื่ออ่านจบเด็กสาวถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนเผยรอยยิ้มออกมา เธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยของน้าจากกระดาษแผ่นเล็กนี้ แต่ตอนนี้....
เธอ!!!
กำลัง!!!
สาย!!!!!!
ไม่มีใครเขาหยุดกันตั้งแต่วันแรก ๆ ของสัปดาห์เปิดเรียนหรอกนะคะน้ามินากะ!!!!
โออิคิกรีดร้องในใจ เธอหยิบเอาอาหารเช้าเข้ากระเป๋าสะพายสีฟ้าคู่ใจ สองขาวิ่งไปหน้าบ้านเพื่อใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว ก่อนออกจากบ้านเธอไม่ลืมที่จะล็อกบ้านและหยิบสเก็ตบอร์ดออกมาด้วย
เด็กสาวจะไม่ใช้มันถ้าไม่จำเป็น แต่ตอนนี้เธอมีเวลาไปโรงเรียนแค่5นาทีเท่านั้น!!!
"โออิคิจังถูกไล่ออกจริง ๆ หรอ?" อุรารากะ โอชาโกะถามขึ้นด้วยความรู้สึกไม่ดี หัวข้อนี้ถูกตั้งขึ้นมาตั้งแต่เธอเข้าห้องเรียน
ภายในห้องดูมีบรรยากาศหม่นหมองลงจนสัมผัสได้ แต่เมื่อถามคำถามนั้นออกไปก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมาเพราะไม่มีใครรู้และทำได้แค่เพียงคาดเดา จนเวลาล่วงเลยไปอีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเข้าเรียน ร่างเล็กเรือนผมยาวตรงสองสีที่ควรนั่งอยู่ด้านหลังห้องอย่างเช่นเมื่อวานกลับไร้วี่แววเจ้าของโต๊ะ
ครืด........
"อรุณสวัสดิ์.... นั่งที่ให้เรียบร้อย" อาจารย์ไอซาวะเดินเข้ามาพร้อมถือสมุดเช็คชื่อเหมือนกับอาจารย์ประจำชั้นทั่วไป
"อาจารย์ครับ! เมื่อวานมิทสุฮิดะคุงถูกเรียกไปทำไมหรอครับ!" อีดะยกมือถามอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง
"เรื่องนั้นคงบอกไม่ได้......"
"แล้ววันนี้เธอจะมาโรงเรียนไหมคะ!"โทรุที่นั่งอยู่ด้านหน้าถามขึ้น เพราะเธอเองก็ไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากเพื่อนของเธอเลย
"ไม่รู้"
"โออิคิจังจะโดนไล่ออกไหมคะ" อุรารากะถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้คำตอบที่สุดออกไป
"เรื่องอะไร? ไปฟังมาจากไหนว่าเธอจะโดนไล่ออก" ไอซาวะเลิกคิ้วขึ้นสูง เจ้าเด็กพวกนี้ไปฟังมาจากไหนว่าเด็กคนนั้นโดนไล่ออก
"เอ๋!?" เพื่อนในห้องร้องออกมา
"แค่วันนี้เธออาจจะไม่มา แต่เธอไม่ได้โดนไล่ออกลบความคิดผิด ๆ นั่นออกไปซะ" มือสีขาวซีดหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเริ่มเช็คชื่อ
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงวิ่งบนอาคารเรียนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องดังจากบันไดขั้นแรกสุดของอาคารไล่ขึ้นไป โออิคิในตอนนี้คิดอย่างเดียวว่าเธอจะต้องเข้าให้ทันก่อนที่อาจารย์ของคาบเรียนแรกจะเข้า
ขาเรียววิ่งข้ามขั้นบันไดแบบไม่มีสะดุด อีกแค่หนึ่งชั้นก็จะถึงชั้นเรียนของเธอแล้ว
ตุบ!
"อ๊ะ!?/โอ๊ะ!?" แต่ด้วยความรีบนั่นเองทำให้เธอไม่สามารถหยุดฝีเท้าตัวเองได้ ทำให้ชนเข้ากับร่างหนึ่งที่เดินออกมาจากกำแพงอย่างจัง
แรงกระแทกทำให้ร่างเล็กเซถอยหลังไป แต่เธออยู่ตรงบันไดขั้นสูงที่สุดขาที่ลอยอยู่อีกข้างพยายามเหยียบขั้นที่อยู่ด้านหลังแต่ไม่ทัน ร่างของเธอนั้นกำลังจะหงายหลังตกบันไดในไม่ช้า
หมับ!
มือหนาสวมถุงมือสีดำคว้าแขนของเธอเอาไว้ทัน ก่อนที่น้ำเสียงและการพูดอันเป็นเอกลักษณ์จะเอ่ยทักขึ้น
"GOOD MORNING!!! สาวน้อย! วิ่งแบบนี้มันDANGEROUSนะ" พรีเซนต์ไมค์ดึงตัวเด็กสาวขึ้นมาให้อยู่ในท่ายืนปกติ
"คุณพรีเซนต์ไมค์? อะ ขอโทษค่ะที่วิ่งชนคุณ ขอตัวก่อนนะคะ" โออิคิก้มหัวขอโทษยกใหญ่แต่ไม่ทันที่เธอจะหันหลังกลับไปก็โดนอีกฝ่ายดึงแขนเอาไว้อีกครั้ง
"HEY HEY ไม่ต้องรีบสาวน้อย เพราะIต้องไปสอนห้อง1-A และฉันก็ไม่คิดว่าYOUจะเข้าห้องเรียนไปทั้งสภาพแบบนี้หรอกนะ" เขาหลุดขำออกมาเล็กน้อยนิ้วชี้ไปที่ผมสีดำสนิทที่ควรเรียบตรง แต่ตอนนี้มันกลับชี้ฟูและมีเศษใบไม้ติดอยู่ทั่วเส้นผม และใบหน้าขึ้นสีจากอาการเหนื่อยหอบ
เด็กสาวที่ได้ยินดังนั้นจึงรีบยกมือขึ้นมาปัดออกทันที ใบหน้าสีขาวนวลที่แดงอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีแดงขึ้นไปอีก โออิคิลืมไปซะสนิทเลยว่าเธอได้วิ่งตัดป่าขึ้นมาบนภูเขา ทำให้มีเศษไม้ใบหญ้าติดไปทั่วตัว
"WOW! สเก็ตบอร์ดCOOLดีนี่" ดวงตาสีเหลืองอมเขียวจ้องมองไปยังสเก็ตบอร์ดที่ถืออยู่ข้างเอวนักเรียนห้อง1-Aที่วิ่งชนเขา
ลายของสเก็ตบอร์ดของโออิคินั้นตกแต่งด้วยสีขาว-ม่วง-ดำ เขียนเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษว่าBUTTERFLY และยังมีลวดลายผีเสื้อที่ถูกเน้นด้วยสีม่วงสว่างบนพื้นกระดานบอร์ดสีดำอีกด้วย ซึ่งมันเข้ากับเธอเป็นอย่างมาก
"ขอบคุณค่ะ"
"เอาล่ะ! เราLATEกันมามากพอแล้ว รีบไปกันเถอะสาวน้อย! LET'S GO!!!" ร่างสูงเดินนำหน้าเธอ เด็กสาวเองก็เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ
.
.
.
.
ก่อนถึงห้องเรียนโออิคิได้ใช้อัตลักษณ์ของเธอเก็บสเก็ตบอร์ดเข้ามิติไป อาจารย์ไอซาวะเดินออกไปจากห้องไปสักพักแล้ว พรีเซนต์ไมค์บอกให้เด็กสาวเข้าไปก่อน เมื่อนักเรียนทำหน้าสงสัยเขาไม่ตอบอะไรเพียงขยิบตาให้เธอข้างหนึ่งเท่านั้น
ครืด......
"เอ่อ.... อรุณสวัส----"
"โออิคิจัง!?"
"มิทสุฮิดะคุงสบายดีใช่ไหมครับ!?"
"เมื่อวานถูกเรียกไปทำอะไรหรอโออิคิจัง"
"เรียนไหวไหม ฝืนรึเปล่า"
เพื่อน ๆ ดูตื่นเต้นกับการมาของเด็กสาวเลขที่21มากกว่าการเรียนคาบเช้าเสียอีก คำถามมากมายถาโถมเข้ามาหาจนเธอเลือกตอบไม่ถูกเลยทีเดียว
"SORRY!!! STUDENTS!! ขอโทษที่มาช้า ยินดีต้อนรับสู่MY SUBJECT!!!" พรีเซนต์ไมค์ที่แอบอยู่หลังประตูเดินเข้ามาขัดจังหวะการถามไถ่ของนักเรียนในห้อง
เมื่ออาจารย์เข้าห้องเรียนมาแล้ว เด็กสาวจึงรีบกลับไปนั่งที่ตัวเองที่อยู่ด้านหลัง พรีเซนต์ไมค์ที่เห็นดังนั้นจึงเริ่มการสอนในแบบของเขาทันที
แม้โรงเรียนUAจะเปิดการสอนและฝึกฝนให้เป็นฮีโร่แต่แน่นอนว่าจะต้องสอนวิชาบังคับด้วย ตัวอย่างเช่นเช้านี้ที่ได้เรียนภาษาอังกฤษกับพรีเซนต์ไมค์
ธรรมดามาก....
น่าเบื่อโคตร
บางคนเรียนอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะมันธรรมดามาก ๆ จนน่าเบื่อเลยล่ะ
รู้สึก.....ง่วงจัง
โออิคิเองก็เริ่มฟังคำพูดของอาจารย์ไม่ค่อยเข้าหูแล้วเหมือนกัน ความเหนื่อยล้าจากการไปพบอาจารย์ใหญ่เมื่อวานยังไม่หมดไป ดวงตาภายใต้เส้นผมเริ่มปิดลงช้า ๆ ก่อนที่เด็กสาวจะเข้าสู่ห่วงนิทานในที่สุด
"......ฟี้.......ฟี้........" เสียงหายใจดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ใบหน้าสีขาวนวลซุกเข้ากับแขนเล็ก เส้นผมหน้าม้าสีแดงที่ควรปิดดวงตาได้เปิดออก เผยให้เห็นเปลือกตาสีมุขที่ปิดสนิทและคิ้วเรียวที่เลิกขึ้นเล็กน้อย
เสียงกรนราวกับเด็กเล็กของเธอทำให้เพื่อนในห้องโดยเฉพาะด้านหลังเหลือบสายตามามองด้วยความเอ็นดู พวกเขารู้สึกว่าการจ้องมองใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กสาวในยามหลับยังดีกว่าการเรียนอันน่าเบื่อนี้เป็นไหน ๆ
เวลาผ่านไปจนจบคาบเรียน เด็กสาวหลังห้องไม่มีทีท่าจะตื่น เพื่อนในห้องบางคนก็ออกจากห้องไปทานอาหารแล้วแต่ส่วนใหญ่ต่างมามุงดูและก็ไม่มีใครกล้าปลุกเลยสักคน บางคนก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้
"นี่....โออิคิจังตื่นได้แล้ว" โทรุตัดสินใจเอื่อมมือไปเขย่าแขนเธอเบา ๆ แต่เด็กสาวไม่มีท่าทีจะตื่นเลย
"มิทสุฮิดะจังเป็นพวกหลับลึกสินะ" คามินาริพูดขึ้นในขณะที่นิ้วยังคงเลื่อนดูรูปที่ตัวเองถ่ายไว้
"นี่พวกนายถ่ายรูปโดนที่เจ้าตัวไม่ยินยอมมันผิดนะ!!!" อีดะตะโกนขึ้นมา เขารับไม่ได้ที่เพื่อนร่วมห้องของเขากำลังถ่ายรูปโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
"น่า ๆ อย่าหงุดหงิดไปเลยอีดะคุง" อาชิโดะหันไปพูดกับหนุ่มสวมแว่น เธอเองก็ร่วมวงถ่ายรูปกับเขาด้วย
"มันจะอะไรนักหนาวะ!!!" บาคุโกเดินฝ่าวงถ่ายรูปมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเด็กสาวที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง
"นายจะทำอะไรน่ะบาคุโก" หนุ่มผมแดงถามคนที่ยกมือขึ้นมาเพื่อทำอะไรสักอย่าง
"ถ้าเรียกไม่ตื่นก็ต้องใช้วิธีนี้สิวะ!" ประกายระเบิดกระจายมาจากฝ่ามือเขา รอยยิ้มแสยะขึ้นดูชั่วร้ายประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาสีแดงสดจ้องมองร่างที่หลับอยู่ตรงหน้าไม่วางตา
นี่คือการแก้แค้นเรื่องเมื่อวานสินะ
ทุกคนคิดในใจ แต่ยังไงก็ต้องมีคนค้านเพราะว่ามันอันตรายเกินไป
"อย่านะคัตจัง! มันอัตรา----"
มิโดริยะค้านทันทีที่รู้ว่าอีกคนจะทำอะไร แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มผมสีเขียวดำพูดจบประโยคเงามือได้โผล่มาจากช่องมิติด้านหลังของบาคุโกโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
วูบ หมับ!
"!!!!" ทุกคนที่ยืนล้อมอยู่ผงะถอยหลังไปเว้นไว้เพียงบาคุโกที่โดนมือนั้นจับมือเอาไว้และมีเงามืออีกข้างหนึ่งได้ชูนิ้วชี้แล้วขยับซ้ายขวาเป็นสัญญาณบอกว่าอย่าทำ
วูบ
เงามืออีกสองข้างโผล่มาจากช่องมิติด้านหลังของเจ้าของอัตลักษณ์พร้อมกระดานไวท์บอร์ดแบบพกพา มือข้างหนึ่งจับกระดานส่วนอีกด้านหนึ่งถือปากกาเมจิกที่เปิดฝาออก ก่อนลงมือเขียนข้อความลงไป
"[ทุกคนไปทานอาหารเถอะ(｡･∀･)ﾉ เธอแค่เหนื่อยนิดหน่อยปล่อยให้พักอีกสักนิดก็กลับมาเป็นปกติแล้ว(≧∇≦)ﾉ]" ทุกคนอ่านข้อความในกระดานพร้อมกัน เมื่ออ่านจบเงามือได้ลบข้อความแล้วเขียนใหม่
"[แล้วก็การที่ปลุกเธอมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ >_<;; พวกเธอคงไม่อยากเห็นเธอโกรธหรอกใช่ไหม!? วงเล็บ อิคิจังเวลาโกรธน่ากลัวมาก!＞﹏＜]" อิโมจิถูกเติมด้านหลังข้อความ เพื่อสื่อถึงอารมณ์ของอัตลักษณ์ได้ชัดเจนมากขึ้น
ทุกคนที่อ่านข้อความพยายามจินตนาการภาพเด็กสาวที่กำลังโกรธสุดขีด แต่ด้วยลักษณะรูปลักษณ์ของเธอทำให้ไม่มีใครนึกออกว่าจะโกรธน่ากลัวอย่างที่อัตลักษณ์เธอว่าจริง ๆ ไหม
ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะเริ่มทะยอยออกจากห้องเพื่อไปทานอาหารกลางวันโดยที่ไม่ส่งเสียงรบกวนร่างที่นอนอยู่(ยกเว้นบาคุโกที่โดนเงามือปิดปากตลอดจนออกนอกห้องไป)
เมื่อนักเรียนออกไปหมดแล้วเงามือได้หยิบโทรศัพท์ของเด็กสาวขึ้นมากดข้อความส่งหาใครบางคนก่อนจะเก็บมันเข้าที่เดิมและเงามือก็ค่อย ๆ หายกลับเข้ามิติไป
.
.
.
.
.
.
ไม่นานหลังจากความเงียบเข้าปกคลุมห้องเรียน เปลือกตาของเด็กสาวค่อย ๆ เปิดอย่างช้า ๆ เพื่อปรับแสงให้ชินตา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งอย่างปกติ ปากอ้าออกกว้างเพื่อหาวออกมา แขนเล็กสะบัดเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการโดนทับมานาน
วูบ
เงามือโผล่ขึ้นมาพร้อมกระดานไวท์บอร์ดอันเดิมที่มีข้อความเขียนเอาไว้
"[ฉันส่งข้อความถึงฮิโตชิแล้วเรื่องทานอาหารกลางวันヽ(✿ﾟ▽ﾟ)ノ ส่วนอิคิจังไม่ต้องไปที่โรงอาหาร วันนี้ทานที่นี่ไปก่อนแล้วขนมปังเมล่อนกับนมกล่องแค่นั้นไม่พอแน่ ๆ ฉันจึงเอามาเพิ่ม(๑•̀ㅂ•́)و✧....]"
วูบ ตุบตุบตุบ
เสียงของก้อนขนมปังเมล่อนมากมายมาตกลงตรงหน้าเด็กสาวจนกองเป็นภูเขาลูกเล็ก ๆ หนึ่งลูกเลยทีเดียว พร้อมกับกล่องนมอีกสามกล่อง เงามืออีกข้างเปิดกระเป๋าเพื่อนำของที่มินากะเตรียมไว้ให้เอามารวมกับของบนโต๊ะ
เท่ากับว่าตอนนี้เธอมีขนมปังเมล่อน20ชิ้นกับนมกล่องรสสตรอว์เบอร์รีอีก4กล่อง
"[เห็นเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อคืนเลยเตรียมเผื่อเอาไว้ヾ(^▽^*) ทานให้อร่อยนะ(╹ڡ╹)]"
"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวคลี่ยิ้มเอ่ยขอบคุณก่อนลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน และด้วยความที่ติดอ่านนิยายในขณะทานอาหารคนเดียว คนที่เดินผ่านไปมาก็จะเห็นเงามือกำลังเปิดนิยายให้เธออ่านอยู่ข้าง ๆ ด้วย
ช่างเป็นอัตลักษณ์ที่สะดวกสบายจริง ๆ เลยนะ~
.
.
.
.
.
หลังทานอาหารตรงหน้าจนหมดเด็กสาวได้นำขยะไปทิ้ง และเป็นเวลาเดียวกับที่เพื่อน ๆ เริ่มกลับเข้ามาในห้องพอดี
"อ๊ะ!? โออิคิจังตื่นแล้ว!"
"จริงด้วย ๆ อรุณสวัสดิ์จ้ะโออิคิจัง! ถึงมันจะเที่ยงแล้วก็เถอะ"
"เกโระ ดูเหมือนว่าจะนอนเต็มที่แล้วสินะ"
โทรุ อาชิโดะ และอาซุยที่เข้าห้องมาเป็นคนแรก ๆ รีบเดินเข้ามาหาเด็กสาวที่กำลังจะนั่งที่ตัวเอง โออิคิเองก็ทักทายพวกเธอกลับเช่นกัน
"สวัสดีค่ะโทรุจัง อาชิโดะจัง แล้วก็คุณอาซุย...?สินะคะ"
"ฉันชื่ออาซุย สึยุ เรียกสึยุจังก็ได้ เกโระ"
"เมื่อวานถูกเรียกไปทำไมหรอมิทสุฮิดะจัง" โทรุถามด้วยความสงสัย ทำให้คนที่เดินเข้าห้องมาใหม่ที่ได้ยินหัวข้อนี้ได้รีบเข้ามาฟังทันที
"ถามถึงเรื่องเมื่อวานหรอ? ฉันขอร่วมวงฟังด้วย"
"ไม่ได้เจออะไรน่ากลัว ๆ มาใช่ไหมคะมิทสุฮิดะจัง"
"อาจารย์ใหญ่เขาไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?"
"ยัยผีโอคิคุ!! อธิบายเรื่องเมื่อวานกับอัตลักษณ์มาซะ!"
"อัตลักษณ์เธอน่าสนใจชะมัด! มันคุยกับพวกเราได้ด้วย!"
"เป็นความมืดคล้าย ๆ ของฉันเลยนะ"
มีทั้งฮางาคุเระ,อาชิโดะ,อาซุย,เซโระ,คิริชิมะ,คามินาริ,บาคุโก,ยาโอโยโรซุ,จิโร่,ซาโต้,โอจิโร่,มิเนตะ,อาโอยามะ,โกดะ,โชจิ,โทโคยามิ,โทโดโรกิ เรียกได้ว่าเกือบครบทุกคนในห้องแล้วล่ะ
ขาดพวกมิโดริยะคุงก็จะครบหมดทุกคนแล้วนะคะเนี่ย.....
"งะ งั้นฉันบอกเป็นเรื่อง ๆ นะคะ...." เด็กสาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดอธิบายให้ทุกคนฟัง
"เรื่องอัตลักษณ์ของฉันคือมิติมืด ที่คุณโทโคยามิบอกว่าคล้ายก็คล้ายนะคะ อืม......จะพูดว่าเป็นเหมือนแขนอีกคู่หนึ่งของฉันก็ไม่ผิดหรอกค่ะ สามารถใช้ในการจับ หยิบ ถือของ เก็บของ ทำอาหาร ทำความสะอาด เหมือนอย่างคนปกติแล้วก็สามารถเรียกของออกมาได้เหมือนกระเป๋าแบบพกพาเลยค่ะ" ในขณะพูดมือเล็กไม่อยู่ว่างยกขึ้นมาทำท่าทางประกอบในการเล่า เหมือนเด็กน้อยกำลังเล่าเรื่องน่าตื่นเต้นให้ผู้ใหญ่ฟังไม่มีผิด
"โกงชะมัด!"
"เป็นอัตลักษณ์สะดวกสบายดีจัง"
"เกโระ? แล้วก่อนหน้านี้ที่หลับทำไมถึงใช้อัตลักษณ์ได้ล่ะ? ไม่ใช่ว่าต้องบังคับหรอกหรอ" อาซุยถามขึ้นด้วยนิสัยช่างสังเกตของเธอทำให้เกิดคำถามในใจ
"เรื่องนั้น....." โออิคิชั่งใจเล็กน้อยว่าจะบอกไปดีหรือไม่
วูบ
"[เรื่องนั้นคงบอกไม่ได้เพราะว่ามันเป็นความลับของอัตลักษณ์:P] เขาว่าอย่างนั้นค่ะ" เด็กสาวพูดข้อความบนกระดานที่อยู่เหนือศีรษะก่อนจะส่งยิ้มแห้งไปให้ทุกคน
"หา!?"
"หมายความว่าไงห้ะ!?"
เมื่อทุกคนไม่ได้คำตอบก็ถึงกับร้องอุทานออกมา แต่คนที่จะโวยวายมากที่สุดน่าจะเป็นเด็กหนุ่มเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดที่สีหน้าเขาดูจะชัดกว่าคนอื่นมากที่สุด
ครืด
"เอ๊ะ? ทุกคนมุงอะไรกันอยู่หรอ?"
"ตื่นแล้วงั้นหรอมิทสุฮิดะคุง!"
กลุ่มของมิโดริยะที่เพิ่งเข้ามาใหม่ได้เข้ามาร่วงวงสนทนาด้วย
"ค่ะ อีดะคุง" เด็กสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แล้วเรื่องที่ไปพบอาจารย์ใหญ่เมื่อวาน เอ่อ... เขาแค่อยากเล่นหมากรุกกับฉันแค่นั้นเองค่ะ" สิ้นประโยคเสียงตกใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง วันนี้พวกเขาจะร้องพร้อมกันบ่อยเกินไปแล้ว!
"แค่เล่นหมากรุกเนี่ยนะ!? ถึงกับต้องเรียกไปแบบส่วนตัวแบบนั้นเลยหรอ" บางคนเองก็ไม่เชื่อที่เด็กสาวพูดเพราะมันแปลกเกินไปที่จะให้เชื่อง่าย ๆ
"อะ อันที่จริงก็ไม่ใช่แค่หมากรุกหรอกนะคะ มีทั้งโชงิแล้วก็หมากล้อมด้วย " โออิคิพยายามอธิบายให้เพื่อน ๆ เข้าใจแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
"ฟังดูน่าสนุกจัง! แล้วโออิคิจังชนะไหม แล้วอาจารย์ใหญ่เขาเก่งรึเปล่า!?" อาชิโดะเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"เขาเก่งมาก ๆ เลยค่ะ แต่ที่ฉันชนะเพราะเขาออมมือให้ต่างหากล่ะคะ" เด็กสาวเกาแก้มแก้เขินเพราะเธอเองก็ไม่ได้มั่นใจในฝีมือการเล่นของตัวเองซะเท่าไหร่
"หึ ถ้างั้นเธอเองก็ไม่เก่งจริงนี่หว่า" น้ำเสียงยียวนถูกนำมาใช้ บาคุโกหัวเราะในลำคอราวกับกำลังเยาะเย้ยเด็กสาว
เขาเดินไปที่หน้าโต๊ะของโออิคิ ก่อนจะหมุนเก้าอี้ของยาโอโยโรซุหันเข้าหาหน้าโต๊ะเพื่อนั่งลง ก่อนจะเอ่ยท้าทาย
"งั้นลองมาเล่นกับฉันหน่อย ว่าอย่างเธอจะเก่งจริงหรือเขาอ่อนให้อย่างว่าจริง ๆ เฮ้ย! ไอ้มือผี! แกมีกระดานหมากรึเปล่า!?"
"[หยาบคายจริง ๆ เลย! ว่าใครมือผีกันห้ะ!?(ノ｀Д)ノ]"
ปึก! ปึก! ปึก!
เงามือเอาปากกาเมจิกทุบกระดานอย่างไม่พอใจที่โดนเรียกอย่างหยาบคาย แต่ก็ยอมนำกระดานหมากรุกพร้อมตัวหมากมาวางบนโต๊ะอยู่ดี เด็กสาวที่เห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้วจึงต้องยอมเล่นอย่างไม่เต็มใจนักเพราะเธอเองไม่ค่อยชอบให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายสักเท่าไหร่ และอีกอย่างก็คือ.....
บาคุโกคุงเสียงดังมาก ๆ เลยค่ะT T
เพื่อน ๆ ที่เห็นว่าเรื่องมันมาขนาดนี้แล้วจึงไม่มีใครห้าม และมาสนใจการเล่นหมากของทั้งสองคนอย่างตั้งใจ
เหลือเวลาอีก10นาทีจะเข้าคาบบ่าย.......
ใครจะเป็นผู้ชนะกันนะ?
-TALK-
แหม่ ไม่ได้เจอกันไปหลายวันเลยนะคะเนี่ย ไรต์กลับมาแล้วค่ะทุกคน!!! >< ที่มาต่อช้าเพราะว่าก่อนหน้านี้แต่งแล้วมันใช้ไม่ได้เลยต้องมาแต่งใหม่อีกรอบ(ร้องไห้)
ตอนนี้จะเป็นเหมือนตอนคั่นเรื่องหลักเพื่อขยายเรื่องของโออิคิจังให้มากขึ้น(มั้งนะ) อัตลักษณ์น้องโออิคินี่สะดวกสบายมากๆเลยนะคะเนี่ย ชักอยากได้มั่งจัง คงไม่ต้องลุกจากเตียงกันพอดี 5555
และแน่นอนว่าความหมาบ้าของบาคุโกคุงจะตื้อ(?)น้องไม่ปล่อยแน่ เจอกันอีกยาวๆค่ะ
ส่วนเรือสำราญของฮิโตชิคุงตอนนี้เครื่องเรือดับชั่วขณะค่ะ เปิดโอกาศให้เรือลำน้อยที่เพิ่งออกจากท่าเรือไล่ตามมาติดๆ5555
เจอกันใหม่ตอนหน้า รับลองว่าสนุกแน่ค่ะ จะถึงฉากบู้แล้ว><
อย่าลืมกดหัวใจและคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจด้วยนะคะ
รักทุกคนนนนนนนนนนน~<3
ความคิดเห็น